เนื่องจากเมื่อวานอาทิตย์ที่ 17 ที่ผ่านมา ดิฉันได้นำสุนัขไปฝึกกับครู Tanawat ที่ศูนย์ฝึกสุนัขตำรวจ (เป็นรายได้เสริมของครูนะคะ) สุนัขของดิฉันเป็นสุนัขพันธุ์ทาง(โกลเด้น + ไทย) สีดำ ซึ่งวันที่ 27 พ.ค.นี้ก็จะครอบ1 ขวบ คะ เฟรบเป้เป็นสุนัขที่ ฉลาด แสนรู้ (ขอบอกว่าฉลาดมากๆ ดิฉันหลงมากที่สุดตั้งแต่เลี้ยงสุนัขมา) เป็นที่รักใคร่ของเพื่อนบ้าน และเด็กๆ ทุกคน เหตุผลของดิฉันที่นำเฟรบเป้ไปฝึก เพราะว่าต้องการให้เค้ามีความสามารถ และมีระเบียบวินัย จึงยอมส่งไป ทั้งๆที่เศรษฐกิจแบบนี้ พอวันอาทิตย์ไปส่งเสร็จกลับมาใจหายเหมือนกัน พอเย็นวันจันทร์ดิฉันโทรหาครูสอบถามความเป็นอยู่ อยู่ได้ไหม มีปัญหาอะไรให้ครูหนักใจไหมคะ คำตอบคืออยู่ได้ สบายดี กำลังทานข้าวอยู่ พอดิฉันได้ฟังคำตอบก็ชื่นใจ ที่เค้าสามารถอยู่ได้ พอวันอังคารมาดิฉันมีความรู้สึกว่า เอ! ทำไมวันนี้รู้สึกคิดถึงเฟรบเป้จัง รู้สึกอย่างไรบอกไม่ถูกเหมือนกัน ก็ยังเดินไปคุยกับพี่เชอรี่(พี่ข้างบ้าน) เค้าเองก็คิดถึงเหมือนกัน ดิฉันคิดถึงนะคะ แต่ไม่โทรหาเพราะเพิ่งโทรเมื่อวันจันทร์ ดิฉันไม่ชอบเซ้าซี้น่ะคะ กะว่า 2-3วัน ค่อยโทรไปทีคะ และแล้วก็เป็นเรื่องคะ พอเช้าวันพุธดิฉันหยิบโทรศัพท์ออกมา ก็รู้ว่าแบตหมด ก็ชาร์ต เปิดเครื่องปุบ แมสเสจเข้า ครูฝึกโทรมา ดิฉันรีบโทรกลับทันที "ครูบอกว่าเป้หลุดออกมา ยังไงให้เจ้าของมาช่วยจับหน่อย เพราะเค้าไม่ยอมให้จับ ก็รู้สึกตกใจนะ เพราะดูวัน เวลาที่ครูโทรมามันตั้งแต่เย็นวันอังคาร แล้วนี่มันเช้าวันพุธ แปลว่าเป้ออกมาเร่ร่อนอยู่ข้างนอกฝนก็ตก เข้าป่าไปอีก ลองนึกถึงหัวอกของคนที่เป็นเจ้าของดูสิคะว่ามันจะแย่ยังไง แค่นี้ก็แย่อยู่แล้ว ดิฉันไม่รีรอ ขอลางานเลยคะ พอไปถึงปุบ ครูเค้าก็กำลังเอาหมา K9 ฝึกอยู่ ซึ่งตอนนั้นเค้าเองก็ไม่รู้ว่าสุนัขเราเป็นตายร้ายดีอย่างไร ดิฉันโทรหาครู ครุบอกว่าให้รีบออกมาข้างนอกไวๆ ใจไม่อยากคิดเลย คุณลองคิดดูว่าข้างนอกเนี่ยเต็มไปด้วยรถ ต่อจากรถ เป็นรถไฟ เดินฉันเดินไป ใจบอกไม่เป้ต้องไม่เป็นอะไร แต่มองดูไกลๆ ก็พอจะทราบแล้วต้องมีเรื่องไม่ดีเกิดขึ้นแน่นอน ดิฉันกำมือแฟนอย่างแน่น ภาวนาว่าไม่ ไม่ แต่ภาพที่ดิฉันเห็น มันไม่ใช่แล้ว ดิฉันอึ้งไปพักหนึ่ง แล้วก็ปล่อยโฮ เลย เสียใจมากกกกก ร้องๆๆ ใจจะขาด ดิฉันยืนแทบไม่อยู่ นี่หรือสุนัขของดิฉัน ต้องมามีจุดจบแบบนี้หรอ ใจจะสลาย สักพักรถไฟมาดิฉันร้องไห้ แทบขาดใจ มันช่างเป็นเสียงที่ทรมานใจ ดิฉันขาทรุดลงไปเลยคะ คุณรู้ไหมคะดิฉันได้คำตอบจากบอกครูฝึกว่ายังไง "ผมขอโทษ เสียใจกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น เพราะติดต่อเจ้าของไม่ได้ ผมช่วยกันออกมาตามจับแล้วตั้ง 4คน เค้าไม่ยอม " นี่คือคำตอบที่ดิฉันได้ ดิฉันไม่ได้ใจร้ายนะคะ แต่ขอถามหน่อย สิ่งที่คุณพูดมานั้น มันสามารถเรียกชีวิตเค้ากลับมาได้ไหม มันเป็นเพราะเหตุอะไร ถึงได้ปล่อยเค้าไปอย่างนั้น เมื่อดิฉันไว้ใจให้ช่วยดูแล มันเป็นสิ่งที่คุณควรจะคิดว่าถ้าปล่อยไปมันจะเกิดอันตรายใดๆ บ้าง หรือมีวิธีการอื่นที่จะทำให้จับได้ไหม ครูเองก็น่าจะมีประสบการณ์ เป็นถึงครูสอนสุนัขตำรวจ ประสบการณ์มันไม่ได้สั่งสม อะไรไว้เลยหรือ และสิ่งที่ดิฉันได้กลับมาคืออะไร ร่าง(เฟรบเป้)ที่ไม่มีวิญญาณแล้ว ดิฉันกินไม่ได้นอนไม่หลับ ขนาดกินยานอนหลับยังตื่น น้ำตาไหลออกมาตลอด บอกตรงๆ ทำใจได้ยาก ดิฉันขอให้เป็นอุทาหรณ์ให้กับทุกๆ ท่าน ที่คิดจะนำสุนัขไปฝึกควรจะต้องดูให้ดี แหล่งที่พัก ชุมชน และความปลอดภัย จะได้ไม่ต้องมามีประสบการณ์ที่เลวร้ายอย่างดิฉัน
จากคุณ :
Sutima
- [
21 พ.ค. 52 13:57:48
A:127.0.0.1 X:202.69.139.116 TicketID:216986
]
อุทาหรณ์เตือนใจสำหรับผู้รักสุนัข
