ความคิดเห็นที่ 1 จำจุดเริ่มต้นที่ทำให้อยากเป็นสัตวแพทย์ได้ไหมคะ ไม่รู้ว่าการเป็นสัตวแพทย์อยู่ในจิตสำนึกมาตั้งแต่เมื่อไร เพราะความคุ้นเคย กับสัตว์ก็เป็นไปแบบธรรมดา อย่างตอนเด็กๆแม่ซื้อเป็ดที่จะถูกฆ่ามาให้ เลี้ยง พอมันตายก็ร้องไห้ข้างกรงไม่เลิก จนแม่บอกว่าจะไม่ให้เลี้ยงอะไร อีก ถ้าจะหาหลักฐานที่พอบอกได้ว่าอยากเป็นสัตวแพทย์ น่าจะมีตั้งแต่ ประถมที่โรงเรียนราชวินิต เพราะวันหนึ่งเพื่อนสมัยนั้นโทร.มาที่บ้านแล้ว ถามพ่อว่า ปานได้เป็นสัตวแพทย์อย่างที่บอกไว้หรือเปล่า เพียงแต่ตัวเองจำไม่ได้ว่าเคยพูดอย่างนั้น ตอนเอนทรานซ์ทีแรกอยากเลือกวิศวะ แต่พ่อไม่ยอม บอกว่าเป็นผู้หญิง เรียนวิศวะได้ไง จึงเหลือคณะสัตวแพทย์ที่อยู่ในใจ สมัยก่อนเรียก ก.27 หรือสัตวแพทย์เกษตรศาสตร์ พ่อตกลงให้เรียนโดยที่ไม่รู้ว่าเขารับผู้หญิง แค่ 10 คน ที่เหลือเป็นผู้ชายหมด เข้าใจว่าเป็นเพราะสมัยนั้นไม่เน้นการ รักษาสัตว์เลี้ยง เข้าต้องการคนที่จบไปแล้วทำงานที่ปศุสัตว์มากกว่า คนเรียนจึงต้องแข่งแกร่ง แล้วชีวิตนักศึกษาสัตวแพทย์เป็นอย่างไรบ้างคะ เป็นชีวิตที่น่ารักนะ รุ่นน้องรุ่นพี่รู้จักกันหมดตั้งแต่ปี 1 ถึงปี 6 ตอนแรกไม่ ชอบรุ่นพี่ที่ว่าเก๊กว้าก เวลารุ่นพี่เรียกใครออกไปเดี่ยว ได้ยินเสียงกรี๊ดๆ มี เสียงเตะตี ก็กลัวกันใหญ่ ปรากฏว่ารุ่นพี่เป็นคนกรี๊ดแล้วเตะปี๊บ ไม่เคยแตะ ต้องตัวน้องจริงๆเลย อ้อ เคยถูกจับประกวดเทพีสุกรด้วย แต่ไม่ต้องเดา คงรู้ผลว่าตกรอบแรก (หัวเราะ) ส่วนเรื่องเรียนแน่นอนว่าหนักทั้งกายใจ ต้องรู้พื้นฐานพวกกายวิภาค สรีรวิทยา จุลชีววิทยา พยาธิวิทยา รู้ตั้งแต่การฟอร์มตัวอ่อน ระดับเซลล์ กระดูกโครงร่าง สาเหตุการเกิดโรค รวมทั้งโรคที่ไม่ได้เกิดจากการติดเชื้อ แต่เกิดจากระบบของร่างกายหรืออาการจากอุบัติเหตุ ตอนนั้นสภาพเหมือนนกแก้วปากเหล็ก ท่องๆอย่างเดียว แล้วก็ออกสนามตั้งแต่ปี 1 ทำโครงการป้องกันพิษสุนัขบ้าที่นครปฐม จันทบุรี สกลนคร เริ่มขอจากวัคซีนบริษัทยาแล้วไปพักตามสถานีปศุสัตว์ สาธารณสุขจังหวัด รุ่นพี่ปี 5-6 เป็นคนฉีดยา เรามีหน้าที่จับหมามาเสียบปรอทไข้ที่ก้น ถ้ามีไข้ก็ฉีดไม่ได้ แต่ ความที่ชาวบ้านไม่เข้าใจ วัดปรอทเสร็จก็ปล่อยหมาวิ่งแน่บ เขานึกว่าฉีดเรียบร้อยแล้ว กว่าจะเสร็จเล่นเอาหอบทั้งคนทั้งหมา ทุกข์ที่สุดคือต้องเรียนผ่าหมาที่ทาง กทม. จัดมาให้ ถึงเวลาเรียนทีไรคิดทุกครั้งว่าจะเรียนต่อ ดีไหม ต้องย้ายคณะหรือเปล่าแรกๆวิ่งหนีเลย อยากเรียนด้วยโมเดลสำเร็จรูปมากกว่า ไม่ อยากทำร้ายชีวิตคนอื่น สุดท้ายคิดว่าเรากำลังพยายามหาทางเพื่อรักษาเขาจึงใช้วิธีแผ่ส่วน บุญส่วนกุศลให้แล้วตั้งใจเรียนให้ดีที่สุด ต้องมีการออกไปฝึกงานไหมคะ สถานที่ฝึกงานของสัตวแพทย์คือ เล้าหมู เล้าไก่ ไม่ก็สวนสัตว์ ปิดเทอมทีไรพ่อแม่รู้เลยว่าคง ไปอยู่ฟาร์มไหนสักแห่ง เพราะการจะรักษาได้ต้องทำความรู้จักชีวิตเขาในยามปกติก่อนว่า มีสุขภาพอนามัยเป็นอย่างไร ถ้าอยู่กับไก่ก็กวาดขี้ไก่ ให้อาหาร ให้น้ำ ดูเขากกไข่ รับลูกไก่ สิ่งที่ต้องรับให้ได้ก็คือ สิ่งมีชีวิตต้องกิน ต้องขับถ่าย พยายามหาเสื้อผ้าที่เก่าสำหรับจะ ทิ้งแล้วใส่ไปทำงาน บางช่วงมีกลิ่นขี้หมูติดตัวตลอดเวลา แรกๆเหม็นสุดทน แต่สักพักสามารถนั่งกินข้าวข้างเล้าหมูล้วงทำคลอดดึงลูกหมูจากก้นแม่หมูได้สบาย บางช่วงไปฝึกงานที่สวนสัตว์ งานไม่หนัก แต่ได้เห็นสิ่งทีสะท้อนใจหลายอย่าง เวลาเดินตามรุ่นพี่ไปตรวจว่าตัวไหนป่วยเป็นอะไร สงสารที่ต้องมาอยู่ในกรง ยิ่งได้เห็นสัตว์ฉลาด รู้มาก แต่ต้องอยู่ในที่แคบๆจะยิ่งสงสาร อย่างลิง เวลาที่เขารู้สึกไม่สบายจะยื่นมือออกมาขอยากินเอง สัจธรรมอีกอย่างก็คือ การเจ็บ การตาย เป็นของคู่โลก เวลานั่งรถไปไกลๆช่วยวัวที่ออกลูกเองไม่ได้ ก็เป็นทุกข์ว่าทำไมจึงช่วยเขาไม่ได้ ต้องฝึกคิดว่าถ้าจะช่วยเหลือหรือรับผิดชอบ ใครต้องสร้างความสามารถให้ตัวเอง ต้องศึกษา ขยันทำงานจริงจัง ยิ่งเวลาสัตว์ที่เราดูแลต้องตาย เช่น ไก่ถูกพาขึ้นสายพานไปไหน หรือเขามารับหมูขึ้นรถ ทีแรกใช้วิธีเดินหนีไม่อยากเห็น ตอนหลังเวลาเป็นตัวช่วยสอนได้ว่า บางชีวิตนั้นความตายเป็นทางเลือกที่ดีของเขา ช่วงฝึกงานทำให้ตั้งใจไว้เลยว่าจะทำงานด้านรักษาสัตว์เลี้ยงมากกว่างานปศุสัตว์ ถ้าจะต้องมาทำงานช่วยเหลือสัตว์ที่วันหนึ่งจะต้องถูกนำไปฆ่า คงไม่ทำ จากคุณ : เช้านี้ยังมีเธอ - [ 19 มิ.ย. 52 11:20:46 ]

ความคิดเห็นที่ 2 พอเรียนจบ วางแผนไว้อย่างไรคะ ตอนนั้นไม่มั่นใจว่าจะทำงานช่วยชีวิตเขาได้ หลังจากเรียนจบจึงอยู่ช่วยอาจารย์ทำงานสองเดือน อยากหาความรู้ เข้าห้องสมุด ทั้งจุฬาฯ เกษตรฯ รามาฯ ตระเวนหาหนังสืออ่าน อินเตอร์เน็ตก็ยังไม่มี สุดท้ายรู้สึกว่าต้องเรียนเพิ่ม ตอนนั้นยังไม่มีการเรียนต่อเฉพาะสาขา พอปรึกษาอาจารย์ ท่านจึงจูงไปสมัครที่มหิดล เลือกสาขาพรีคลีนิค เป็นวิทยาศาตร์ทางการแพทย์ เพราะอยากรู้ด้านพยาธิวิทยาหรือการเกิดโรค กับความรู้ที่ลงลึกระดับเซลล์ เรียนแล้วทำให้อ่านหนังสือเข้าใจมากขึ้น ตอนจบปริญญาโทรู้สึกมั่นใจขึ้นแล้ว แต่ที่เรียนต่อปริญญาเอกเหมือนเป็นรอยต่อของความรู้ จบแล้วไปทำวิจัยที่ฮาร์วาร์ด และอบรมเรื่องโรคติดเชื้อที่  WHO เจนีวา เริ่มต้นงานของสัตวแพทย์อย่างไรคะ ความเป็นจริงเริ่มมาตั้งแต่วันแรกที่เรียนจบปริญญาตรีแล้ว โดยเป็นมือปืนรับจ้างตามคลินิกเอกชน หอบหนังสือไปเต็มเลย กลัวรักษาไม่ถูก (หัวเราะ) จากนั้นก็เป็นสัตวแพทย์ตลอดมาทุกวัน ตอนที่คิดเปิดคลินิกเอง จะเรียกว่าทำงานตามความฝันก็ไม่ใช่ น่าจะเป็นการทำงานตามจริยธรรมมากกว่า คือทำในสิ่งที่ควรต้องทำและไม่ทำในสิ่งที่ไม่ควรทำ เช่น ไม่ขายของ ไม่โปรโมตใดๆ ซึ่งถ้ายังรับจ้างเขา เราคงอึดอัดที่เขาอาจมีนโยบายอีกอย่าง หรือถ้าสัตว์ไม่ได้เจ็บป่วยมากมาย แค่มาให้ดูอาการก็ไม่เห็นต้องฉีดยา ให้ยา บางทีเป็นแค่ความเข้าใจผิดของเจ้าของ เช่น น้ำใสๆที่จมูกหมาเป็นการระบายความร้อน เพราะเขาไม่มีเหงื่อ มีแต่จมูกกับน้ำลาย ไม่ได้เป็นโรคอะไร หรือในภาวะที่ฉีดยาคุมให้ไม่ได้ เราก็จะปฏิเสธไม่ทำ ส่วนการกระทำอะไรเล็กๆน้อยๆเช่น ตัดเล็บ ก็ไม่จำเป็นต้องเก็บเงิน แต่เจ้าของกิจการคงไม่ชอบใจ ไม่ได้หมายความว่าทุกทีเป็นอย่างนั้นนะคะ แต่เพื่อความสบายใจของตัวเอง พอจบปริญญาโท จึงตัดสินใจเปิดคลินิกเล็กๆเป็นตึกแถวคูหาเดียวย่านบางพลัด ย้อนไปเปิดสมุดบันทึกดูยังแปลกใจว่า ชื่อคลินิก “รักสัตว์” นี่เป็นชื่อที่ตั้งไว้ตอนที่วาดรูปคลินิกในฝันเล่นๆสมัยเรียนอยู่ปี 3 ทั้งที่ตอนนั้นไม่รู้หรอกว่าจะมีคลินิก แรกๆมีรายได้วันละ 80 บาทจากคนไข้รายสองราย จากนั้นก็เพิ่มขึ้นเรื่อยๆ ไม่เคยมีวันว่าง ทราบว่าคุณหมอได้รับการยอมรับเรื่องรักษาดีและถูก คลินิกเปิดห้าโมงครึ่งถึงสามทุ่ม แต่ส่วนมากไม่ได้ปิดตรงตามเวลา แล้วแต่ว่าคนไข้หมดหรือยัง ปกติในหนึ่งวันมีคนไข้อย่างน้อยประมาณ 40 คิว ใครเจ็บป่วยตรงไหนมาก็ว่ากันตามอาการ ส่วนค่ารักษาแมวตัวเล็กๆ ฉีดยานิดเดียว 40 บาทก็พอค่ายาแล้วอาจจะเหลือสัก 10 บาทเราก็อยู่ได้ เพราะไม่ได้รักษาตัวเดียวแล้วปิดร้านนี่ ใช้วิธีเฉลี่ยให้สมเหตุสมผลตามราคาจริงของค่ายา ไม่ได้คิดตามฐานะของเจ้าของไข้ การไปขูดรีดรักษาเขาเกินราคา บาปนะ ชีวิตนี้อาจอยู่ทำงานได้ 50 ปี ถ้าตลอดเวลาต้องทำบาปทุกวันหรือเดินไปไหนแล้วมีคนบอกว่า นี่ไง หมอหน้าเลือดมาแล้ว เราคงกินข้าวไม่อร่อย ไม่คุ้มหรอก ทุกข์อย่างที่สุดของสัตวแพทย์คือได้เห็นตั้งแต่เกิดจนวันที่เขาจากไป คนเราวันหนึ่งเมื่อแก ต้องเจ็บเข่า ปวดขา ให้ญาติช่วยพยุง แต่สัตว์ล่ะจะลุกไปกินหรือขับถ่ายอย่างไร เขามีเจ้าของเป็นญาติเท่านั้น สิ่งที่เป็นห่วงคือพวกที่เลี้ยงสัตว์ตามแฟชั่นอย่างวัยรุ่น นักศึกษา พอรักกันก็ซื้อหมามาเป็นลูกแทนความรัก แต่พอเลิกกันไม่รู้จะพาหมาไปไหน บางคนลืมไปว่ามันหิวเป็น เหงาเป็น ป่วยได้ เจ็บได้ อึเลอะเทอะ วันหนึ่งก็ต้องป่วยแล้วตาย ถ้าเลี้ยงแบบตุ๊กตาคงลำบาก หมออยู่ตรงนี้มานาน เห็นเลยว่ามีคนเมตตาต่อสัตว์มักมีความสุขกายสบายใจ ฐานะดีขึ้น ส่วนคนที่ทิ้งขว้างหรือทำร้ายสัตว์มักแย่ลง นี่ไม่ได้แช่ง แต่การกระทำของเขาจะกำหนดชะตาตัวเอง โชคดีที่ในสังคมเรายังมีคนใจดี คนที่ทนไม่ได้กับภาพหมาที่เจ็บป่วยอยู่ตามป้ายรถเมล์ ก็จะเก็บมาดูแลรักษาให้อาหาร คุมกำเนิด บางคนรับไปอุปการะต่อ บางคนไม่มีกำลัง ไม่มีที่เลี้ยง แต่ยังต้องรักษาต่อเนื่อง เขาก็พามันกลับไปอยู่ที่เดิมก่อน แล้วอีกวันค่อยพามารักษาใหม่ จากคุณ : เช้านี้ยังมีเธอ - [ 19 มิ.ย. 52 11:21:49 ]

ความคิดเห็นที่ 3 มีเรื่องสนุกๆ จากประสบการณ์รักษาสัตวมาเล่าไหมคะ เคยรักษาจระเข้ด้วย ทีแรกคิดว่าเป็นห่าน เพราะเคยมีคนเอาใส่กระเป๋าโผล่มาแต่หัวร้องแอ๊บๆมาแต่ไกล เจ้านี่อยู่ในกระเป๋าเช่นกัน เขาบอกจระเข้นะหมอ เราคิดว่าจระเข้อะไรจะอยู่ในกระเป๋าแค่นั้น ปรากฏว่ากางออกมาพาดเต็มโต๊ะ เพราะเขางอตัวมันมาโชคดีที่มัดปากเรียบร้อยแล้ว บางทีก็มีตุ๊กแก บางวันมีแพะ ซึ่งเจ้านี่ทำคลินิกเละไปหมดเพราะยืนไปอึไป ครั้งหนึ่งเด็กผู้หญิงตัวเล็กนิดเดียวเดินเข้ามาหน้านิ่ง บรรดาเจ้าของไข้คนอื่นกอดหมาแมวของตัวเองไว้แน่น เพราะเธอมางูคล้องแขนมา ส่วนหมอวิ่งไปตั้งหลักหลังคลินิคโน่น พวกเจ้าของที่รักสัตว์สุดชีวิตก็น่ารักดี บางคนสั่งเสียไว้เลยว่าถ้าเขาตายไปหมอต้องเลี้ยงเปเป้นะ หรือซูกัสไอแค็กเดียว แต่ถามว่าต้องตรวจเลือดไหม เจ้าของไข้ขำๆก็มีเยอะ รายหนึ่งพาแมวมารักษาแล้วถามว่าเมื่อวานผมมาหรือเปล่า คงเลี้ยงไว้หลายตัวเลยจำไม่ได้ อีกรายบอกว่า หมอเชื่อไหม หมานี่พูดมากเหมือนฉันเลย พาขึ้นรถตุ๊กๆมาเห่าตลอดทาง หน้าก็เหมือนฉัน ไว้ผมทรงเดียวกัน...นี่เจ้าของบอกเองนะ ไม่ใช่หมอ เวลาที่หมาแมวมารวมกันเยอะๆ ไม่อลเวงบ้างหรือคะ เรื่องถูกหมาแมวกัด โดนเป็นปกติ สำหรับแมวอาจจะคาดการณ์ยากหน่อย แต่หมาตัวไหนดุหรือไม่ ดูง่าย หน้าตาบอกเลย และมักจะตั้งป้อมพร้อมกัดทำให้เรารู้ตัวได้อยู่แล้ว แต่พวกขี้กลัวนั่งตัวสั่นนี่เหมือนไม่เป็นไร ถ้าจับไม่ระวังจะโดนแง้บเสมอ เคยต้องเข้าโรงพยาบาลเมื่อไม่กี่ปีมานี้จากฤทธิ์เจ้าเกรทเดนที่กัดทะลุแขน วันนั้นก็ยังรักษาต่อจนเสร็จแล้วค่อยไปโรงพยาบาล ส่วนมากเจ้าของไข้จะช่วยกันดูแลสัตว์ของตัวเองได้ดี บางครั้งอาจมีกระทบกระทั่งกันบ้าง แต่ไม่ใช่แนวน่ากลัว อย่างอยู่ดีๆหมาตัวหนึ่งเดินเข้ามางับหูอีกตัวแล้วทำอย่างไรก็ไม่ยอมปล่อย ถึงขนาดต้องฉีดยาเพื่อง้างปากออก หรือบ้านหนึ่งพาหมาที่อาเจียนถ่ายเป็นเลือดมารักษา แต่อีกบ้านกำลังขำอะไรสักอย่าง รายที่หมาป่วยจึงหันไปดุว่า หมาของเขาจะตายอยู่แล้ว ยังหัวเราะอะไรกันอีกหรือ แต่ปัจจุบันเจ้าหมาป่วยนั้นอ้วนปั้กเป็นหมาพะโล้ไปแล้ว รู้ไหม พวกหมาแมวนี่บ้ายอนะ ลองชมซีว่า หล่อ สวย เก๊กตายเลย เขารู้เพียงแต่พูดไม่ได้ ไม่เชื่อลองถือขันกับขวดแชมพู แค่เห็นก็วิ่งแน่บเพราะรู้ว่าจะถูกอาบน้ำ หรือพวกฉลาดแกมโกงมั่วโยนความผิดให้คนอื่น แบบตัวเองทำอะไรไว้แล้วหนีไป แล้วล่ออีกตัวไปอยู่ใกล้ที่เกิดเหตุก็เห็นบ่อย ลือกันว่าหมอดุ จริงไหมคะ (หัวเราะ) เป็นบางกรณีคะ บางทีอยากบอกว่า เด็กอายุไม่กี่ขวบมีความรับผิดชอบดีกว่าผู้ใหญ่ สามารถตอบได้ว่ามันกินข้าวแล้วเท่านั้นเท่านี้ ฉี่อึไปเมื่อไร หนูว่ามันผิดปกติอยู่แต่ดีขึ้น ขณะที่ผู้ใหญ่บางคนพามาวางแหมะแล้วจบ จะถามชื่อ ถามอายุ อาการไม่รู้ทั้งสิ้น หมอตรวจดูแล้วกัน เขาให้พามา ความจริงหมอตรวจจากอาการเบื้องต้นที่เห็นขี้มูก ขี้ตา หรืออึเลอะที่ก้น แต่เป็นมากี่วัน อาเจียนไหม ไอหรือเปล่า พวกนี้เราไม่เห็น ต้องช่วยให้ข้อมูล เหมือนเวลาพาเด็กไปหาหมอคำถามที่เจอบ่อยคือ มันจะตายไหม ตอบว่าตายค่ะ หมอยังตายเลย แต่ตอนนี้ยังไม่ตายมาช่วยกันก่อน คนที่มาวันแรกๆอาจจะกลัว พอรอบสองเริ่มขำแอบหัวเราะกันคิกๆ ด้วยความที่หน้าหมอเฉยๆ ไม่ค่อยพูด ถ้าพูดก็พูดตรงๆเลย ไม่มีคำว่า ไม่แน่ หรืออาจจะ และพูดทีเดียวสั้นๆ ถ้าโดนถามอีกจะบอกว่า  “เมื่อสักครู่หมอพูดว่า...”  เลยดูดุ เวลาปี๊ดกับใครจะนึกขอโทษในใจเมื่อควันออกหมดหูแล้ว แต่ก่อนยอมรับว่าหมอดุมาก ตอนนี้อาจแก่ขึ้นและพยายามทำใจตัวเองให้เย็นลงบ้าง แต่ถ้าเจอเรื่องจี๊ดๆคราวนี้ละ ดุของจริง แก้ไขเมื่อ 19 มิ.ย. 52 11:23:30 จากคุณ : เช้านี้ยังมีเธอ - [ 19 มิ.ย. 52 11:22:50 ]

ความคิดเห็นที่ 4 แล้วประเด็นเรื่องฝังชิปหมาล่ะคะ คุณหมอมีความคิดเห็นอย่างไร ประเด็นนี้ถูกถามทุกวันค่ะ ฟังดูเหมือนจะดีที่ให้ตื่นตัวไปฝังชิปกัน แต่จะได้ตามวัตถุประสงค์ที่แท้จริงหรือไม่ ต้องดูต่อไป ถ้าถามหมอคงต้องบอกว่าไม่เห็นด้วยกับการฝังชิปหมา คนที่รักเต็มใจทำทุกอย่างอยู่แล้ว ไม่มีวันทิ้ง ไม่ต้องใช่กฏหมายมาขู่ว่าจะจับหรือปรับ กลับกัน ถ้าคนจะทิ้งไม่อยากมีปัญหาก็ทิ้งเลย ที่บ้านหมอมีตัวหนึ่งโกร๋นๆเน่าๆ มีเนื้องอกจากช่องคลอด มาแอบอยู่ในสวนหลังบ้าน พอรักษาหายจึงรู้ว่าเป็นหมาเทอร์เรียร์ขนยาวสวยราคาแพง ครั้งหนึ่งเขาคงน่ารักสุดๆ ยกมือไหว้ก็เป็น แต่ถูกทิ้งเพราะเจ็บป่วย นี่คือคนที่ไม่มีจิตสำนึกของความเมตตา กทม. บอกว่า ฝังชิปทำเพื่อการแสดงความเป็นเจ้าของและจะได้จัดการกับสุนัขจร ซึ่งจะจับรวมไปไว้ที่เขตประเวศ และอำเภอทัพทัน จังหวัดอุทัยธานี เพียงเริ่มต้นความคิดก็แย่แล้ว เขาไม่ได้คิดเบื้องต้นบนความเมตตา เคยเลี้ยงหมาแมวบ้างไหม ถ้าเคยให้ความเอื้ออารีแก่สัตว์คงไม่คิดเรื่องนี้อย่างแน่นอน ที่เขาฝังชิปกันเพื่อระบุความเป็นเจ้าของ หรือจะติดไว้กันหมาหายก็ได้ แต่ไม่ได้หมายความว่าติดชิปจึงไม่มีหมาจร ไม่มีหลักฐานว่าประเทศไหนที่ทำอย่างนี้แล้วกำจัดหมาจรได้ เขาทำเพื่อประโยชน์ให้หมา ไม่ใช่กำจัดหรือเพื่อจับคน และการรับผิดชอบไม่ได้อยู่ที่การตามมาดูว่า ถ้าบ้านนี้มีหมาไม่ฝังชิปจะถูกปรับ อย่างช้างในประเทศเราก็ติดชิปให้รู้ประวัติที่มาที่ไป มีประวัติเจ็บป่วยรักษาเป็นประโยชน์ให้ประชาช้าง ที่สุรินทร์ติดของบริษัทหนึ่ง ที่ลำปางติดอีกบริษัทหนึ่ง คนละยี่ห้อกัน ใช้เครื่องอ่านต่างกัน ถ้าอย่างนั้นการติดชิปหมาทั่วกรุงเทพฯก็ต้องเป็นบริษัทเดียวกันกับของกทม. จึงจะอ่านด้วยเครื่องที่ กทม.มีได้ ข่าวบอกว่าหมาในกทม.ต้องติดชิปประมาณ 8 แสนกว่าตัว และเจ้าของต้องติดชิปให้ครบ จะได้ไม่ถูกจับ ซึ่งคงไม่ได้ใช้เงินแค่ 80 ล้านแน่นอนเพราะชิปไม่ได้อันละร้อยเดียว แล้วแหล่งกักกันที่ว่านั้นคงไม่สามารถเรียกว่าส่งไปเลี้ยงอย่างีท่เขาว่าหรอก น่าจะเอาไปทรมานจนตายไปเองมากกว่า คิอดูว่าหมาอยู่กันแค่ 100-200 ตัว น้ำกินแต่ละวันก็แทบไม่พอแล้วจะมีข้าวที่ไหนกิน จะหาเงินหรือคนเลี้ยงที่ไหนไปเลี้ยง แล้วถ้าเปลี่ยนจำนวนเป็นแสนตัวตามที่วางแผนจะจับกัน ไม่ทราบว่าคิดได้อย่างไร คุณหมอเห็นว่าควรเสนอทางแก้อย่างไรดีคะ อย่างที่บอกว่าคนที่สนใจใส่ใจกับหมาให้เขาทำอะไรก็ได้ทุกอย่าง แต่โครงการนี้จะสร้าง ความลำบากให้ชาวบ้าน ชาววัดที่กลัวเขาจะมาจับหมาไปบ้าง กลัวจะถูกปรับบ้าง ถ้าจะพาหมาไปฝังชิป จะหารถอะไร ที่ติดชิปอยู่ไกลโพ้น บริการถึงบ้าน ถึงวัดมีบ้างไหม ของฟรีก็มีจำกัด แล้วที่ต้องจ่ายเงินหลายร้อยล่ะ การทำบัตรประชาหมาแบบถ่ายรูปหน้าหลังซ้ายขวาไม่เสียเงินจะช่วยได้ไหม เงินแต่ละบาทมีความหมายสำหรับหลายคนนะ ทำแบบประหยัดสุดประโยชน์สูง ทำแบบจริงใจเพื่อวัตถุประสงค์เดียวกันได้ เราน่าจะรณรงค์ปลูกจิตสำนึกความเมตตา ความรู้ในการคุมกำเนิด ความรับผิดชอบที่จะไม่ปล่อยให้สัตว์เลี้ยงไปก่อความไม่พอใจให้ผู้อื่น ซึ่งจะได้ผลดีอย่างถาวร โดยไม่ต้องคอยให้ใครมาจับ น่าจะเปลี่ยนค่าใช้จ่ายค่าชิปที่ต้องให้กับต่างชาติ มาช่วยกันปลูกจิตสำนึกตั้งแต่ตัวเล็กตัวน้อย พอผ่านไปสิบยี่สิบปี เด็กก็เป็นผู้ใหญ่ที่ดี สอนลูกหลานให้สังคมโลกต่อไปอย่างยั่งยืน ปัญหาการทิ้งสัตว์จะค่อยๆหมดไป สมัยที่หมอเป็นนักศึกษาสัตวแพทย์เคยออกหน่วยใน กทม. เป็นเดือนๆทุกวัน บริการวัคซีนถึงบ้าน เดินไปเรื่อย แนะนำการเลี้ยงดูกันเต็มที่ ไม่ต้องเสียเงิน ไม่ต้องมาที่ใดที่หนึ่งให้หมากัดกัน เหมือนวันที่ไปฝังชิปหน้า กทม. เจ้าของหมาบ่นกันระงม บอกว่ากลับมาแทบฝังหมา เพราะร้อนมาก กัดกันวุ่นวาย และหมดคิวแต่เช้าแล้ว มีสำนักงานเขตของ กทม.อยู่ 7-8 แห่งกับหมาแปดแสนกว่าตัว กั บการค้าในคลินิกติดชิปแล้วส่งเงินให้ต่างชาติมันคุ้มไหม ขี่ช้างจับอากาศหรือเปล่า กทม.เคยไปไล่จับหมาตัวผู้ทำหมัน ทำอย่างไรก็ไม่หมด เพราะทำผิดตัว สำนักงานของเขต กทม. เคยระดมทำหมันได้เต็มที่หรือยัง นโยบายเคยสนับสนุนมาถึงอย่างจริงจังไหม พระราชดำรัสเรื่องชิปหมาเมื่อปี พ.ศ.2545 เคยทำให้หลายคนหยุดคิด แต่คงไม่เข้าไปอยู่ในใจของคนเหล่านี้เลย หมออยากจะพูดให้ชิป...มันหายไปเสียที (หัวเราะ) และถ้าจะมีการจับกันเกิดขึ้นก็ขอให้มาจับหมอคนแรก จากคุณ : เช้านี้ยังมีเธอ - [ 19 มิ.ย. 52 11:24:34 ]

ความคิดเห็นที่ 5 สิ่งที่คุณหมอใช้เป็นกำลังใจในการทำงานคืออะไรคะ รักษาสัตว์มาเกือบ 20 ปี ไม่มีวันหยุด ยกเว้นช่วงที่ไปต่างประเทศ นอกนั้นเหมือนตื่นมาเพื่อรักษาสัตว์ เช้าไปสอนนักศึกษาแพทย์วิชาจุลชีววิทยา เกี่ยวกับต้นเหตุของโรคที่ศิริราชและเป็นอาจารย์พิเศษ คณะสัตวแพทย์ที่เกษตรฯ ตอนเย็นกลับมาทำงานที่คลินิก ชีวิตวนเวียนอยู่กับสัตว์เหมือนอธิษฐานมาหลายชาติ แต่มีความสุข รู้สึกว่าตัวเองมีค่า ถึงแม้มันจะเป็นสัตว์เลี้ยง ตลอดเวลาที่ทำงานมาหลายปี ได้เจอเรื่องดีๆ น่ารักมากมาย อย่างโกลเด้นตัวหนึ่งชื่อการ์ตูน เขาโชคร้ายเป็นมะเร็งต่อมน้ำเหลือง หลังจากที่การ์ตูนตายไป เจ้าของเขาก็ฝากยาไว้ให้กับตัวอื่นๆ เวลาหมมอจะฉีดให้ใครก็จะบอกว่า นี่คือยาของการ์ตูนที่ฝากไว้นะ ถ้าต่อไปมีชีวิตที่สุขสบาย ขอให้นึกถึงการ์ตูนด้วย หมอเองก็ได้เรียนรู้จากพวกนี้ที่มีอะไรมาสอนตลอดเวลา อย่างหมาที่บ้านซึ่งมาแบบซินเดอเรลลาทั้งนั้น คือต้องรักษาแล้วจะสวย ตัวหนึ่งชื่อน้องขวัญ นิสัยดี อยู่กับแมวก็ได้ ไม่ตะกายคน ไม่งับมือ กินอยู่เป็นระเบียบ มีมารยาทสูงมาก แอบฉี่ อึในสวนไม่เคยให้เห็นเลอะเทอะ วันนี้รู้ว่าเขาป่วยเป็นมะเร็ง รู้สึกว่าทำไมต้องป่วยเป็นอะไรที่รักษายากอย่างนี้ พยายามหาทางช่วย คิดว่าอย่างน้อยถ้ามีเปอร์เซ็นต์เล็กๆที่เขาจะรอดได้ก็ยินดีทำ ตอนไปยุโรปก็ไปตามหายา ปรากฏว่าไม่มี เพราะสิทธิบัตรอยู่ที่อเมริกา แต่รู้ว่ามีส่งมาที่สิงคโปร์ จึงพยายามติดต่อทางตัวแทนที่นั่น วันนั้นต้องจับเครื่องบินมาที่สิงคโปร์เพื่อรับยา ติอต่อเตรียมหลักฐานเรียบร้อย แต่ที่บ้านโทร.มาบอกว่าไม่ต้องไปแล้ว ขวัญตายแล้ว พยายามคิดสอนตัวเอง เขาคงไปชีวิตเป็นเด็กหญิงน่ารักที่ไหนแล้ว การตายของขวัญทำให้ตั้งใจทำหน้าที่มากขึ้นที่จะรักษา ดูแลทุกชีวิตที่ผ่านเข้ามาหา หลังจากนั้นเวลาเก็บอะไรมา จะบอกว่ามาอยู่ด้วยกันเฉยๆเถอะนะ ไม่ต้องสอนอะไรแล้ว ขออนุญาตเล่าถึงชีวิตครอบครัวบ้างนะคะ แต่งงานแล้วค่ะ เขาชื่อพี่ติ๊ด (พันเอกพิเศษ สุวัฒนะ ฟุ้งลัดดา) รู้จักกันสมัยที่ยังเป็นมือปืนรับจ้างตามคลินิก ครั้งแรกที่พบกันดุเขาไปเยอะเหมือนกัน เพราะเขานำเจ้าแต้มที่นอนนิ่งมาหาด้วยโรคหัวใจ และตับจากพยาธิหัวใจที่ติดจากยุงกัด ขณะที่เราแนะนำเรื่องการเลี้ยงดู การรักษา เขาก็ทำเป็นตลกกับน้องชายที่มาด้วย มาทราบทีหลังว่าเขาเก็บเจ้าแต้มมาจากตลาด จากนั้นก็เก็บหมาวัดมาให้รักษาต่ออีก จนเริ่มไปมาหาสู่เป็นเรื่องเป็นราว และเมื่อพบพ่อแม่ครั้งแรก เขาก็บอกด้วยเสียงดังฟังชัดไปแปดบ้านว่า “ผมมาสมัครเปป็นลูกเขยครับ” เรียกว่าเปิดตัวชัดเจน ให้พ่อไว้ใจแต่ไก่โห่คบกันสองปีจึงแต่งงาน ทุกวันนี้เขาช่วยทำหน้าที่รักษาเจ้าตัวน้อยใหญ่ของเรา ดำเนินไปได้โดยสะดวก คอยดูแล เป็นกำลังกายกำลังใจ และกำลังทรัพย์ เหมือนเขาเกิดมาเพื่อเป็นผู้ช่วยสัตวแพทย์ ช่วยจ่ายยา เก็บสตางค์ และ จะโกรธกว่าหมอถ้าเจอคนที่ดูแลสัตว์ไม่ดี ส่วนลูก ตั้งใจจะไม่มี ตอนแรกพี่ติ๊ดก็ไม่เห็นด้วย แต่อยู่ไปก็คิดเหมือนกันว่า ชีวิตไม่ได้เกิดมาเพื่อเป็นสุข การเกิดเป็นทุกข์ สังคมปัจจุบันต้องแย่งกันอยู่ กิน ใช้ มีทั้งคนดีและไม่ดี มีเรื่องน่าเป็นห่วงเพิ่มขึ้นเรื่อยๆ ก่อนหน้าจะเจอพี่ติ๊ดไม่คิดว่าจะแต่งงานด้วยซ้ำ เพราะไม่คิดว่าตัวเองสวย และตอนเรียนจบร็สึกคว้างว่าจะทำอะไรต่อ แต่งงาน มีลูก เลี้ยงลูก และตายไปหรือ เราไม่อยากเป็นอย่างนั้น พอทำงานก็รู้เลยว่านี่คือสิ่งที่อยากทำ ฉะนั้นเราอยู่กันแค่สองคน ไม่ต้องมีใครมาสืบสกุลก็ได้ ไม่กลัวว่าตอนแก่ไม่มีใครเลี้ยงดู ช่วงเวลาอย่างั้นคงแค่แป๊บเดียวดีกว่าต้องกังวลว่าเขาจะทุกข์อยู่บนโลกนี้ อย่างนั้นเราคงตายตาไม่หลับมากกว่า จากคุณ : เช้านี้ยังมีเธอ - [ 19 มิ.ย. 52 11:25:43 ]

ความคิดเห็นที่ 6 ถ้าอย่างนั้นความสุขของหมออยู่ตรงไหนคะ สัตวแพทย์ไม่รวย ถ้าอยากรวยต้องทำอย่างอื่น อยากบอกว่าสัตวแพทย์ไม่ใช่อาชีพด้วยซ้ำ แต่เป็นหน้าที่ เงินเป็นผลพลอยได้สำหรับหมอ รายได้ที่มีมาจากเงินเดือนประจำ จากการสอนหนังสือมากกว่า สิ่งที่ได้รับจริงๆจึงไม่ใช่เงิน แต่เป็นการยอมรับจากคนที่เห็นว่า เรารักษาสัตว์อย่างจริงจัง จริงใจ ซึ่งต้องใช้เวลาสั่งสมหลายปีหรือเด็กที่เราเห็นอุ้มหมามารักษา ตั้งแต่ตัวเล็กๆจนโตเป็นวัยรุ่นและบอกว่าอยากเป็นสัตวแพทย์ ความที่เรารักษากันมานาน จึงไม่ได้คิดว่าเขาเป็นเจ้าของหมา แต่เหมือนคนคุ้นเคยในครอบครัวไปแล้ว ทุกวันนี้เหมือนมีญาติมากมาน มีของกินไม่ขาด เดี๋ยวก็มีคนเอานั่นเอานี่มาฝาก สัตว์ไม่มีการกลั่นแกล้ง เจ็บก็เจ็บ มันซื่อสัตย์และรักเราเสมอไม่ว่าเราจะเป็นอย่างไร มีคำกลอนหนึ่งที่ติดอยู่ที่โรงพยาบาลสัตว์เกษตร เราเห็นตั้งแต่เรียนปี 1 อ่านแล้วประทับใจและอยู่ในใจตลอด ยามเจ็บไข้ไร้วาจาเรียกหาหมอ เฝ้าวอนขอความเมตตาน่าสงสาร นามมนุษย์สุดประเสริฐเลิศวิญญาณ โปรดให้ทานแก่สัตว์ไว้ใจปราณี มีคนถามว่าเหนื่อยไหม ท้อไหม ไม่เคยรู้สึกอย่างนั้น จะเป็นไข้ปวดท้อง มือเจ็บ ใช้มือได้ข้างเดียวก็ต้องไปรักษา ไม่คิดจะหยุด เจ็บไข้อย่างไรก็จะคลานไปให้ได้ เพราะความสุขของหมออยู่ที่การได้ทำหน้าที่ช่วยเหลือสัตว์ เวลาที่ช่วยใครได้ก็จะยิ่งสุข ฉะนั้นตราบใดที่ตายังมองเห็น มือยังมีแรง จะขอทำต่อไป ขอบคุณ นิตยสารแพรว ปีที่ 29 ฉบับที่ 677 ... 10 พฤศจิกายน 2550 จากคุณ : เช้านี้ยังมีเธอ - [ 19 มิ.ย. 52 11:27:01 ]

ความคิดเห็นที่ 7 เคยอ่านเจอในแพรวค่ะ อยากให้มีสัตวแพทย์แบบนี้เยอะๆค่ะ จากคุณ : Clouseau - [ 19 มิ.ย. 52 11:52:22 ]

ความคิดเห็นที่ 8   หวัดดีค่าคุณแป๊ก   จำได้ๆๆๆ  ว่าคุณแป๊กเคยอ่านแล้ว   อยากให้คนที่ไม่เคยรู้จักหมอปาน ได้รู้จักน่ะค่ะ หมอปานใจดี  รักสัตว์ จากคุณ : เช้านี้ยังมีเธอ - [ 19 มิ.ย. 52 11:59:00 ]

ความคิดเห็นที่ 9 จากคุณ : kittyob - [ 19 มิ.ย. 52 12:00:45 ]

ความคิดเห็นที่ 10 จากคุณ : jin leng - [ 19 มิ.ย. 52 12:01:11 ]

ความคิดเห็นที่ 11 ไปรับขวัญ หลานคนใหม่ด้วยนะครับ http://www.pantip.com/cafe/jatujak/topic/J7988308/J7988308.html จากคุณ : jin leng - [ 19 มิ.ย. 52 12:02:08 ]

ความคิดเห็นที่ 12 ชื่นชมหมอปานมากๆค่ะ ดีค่ะคุณโอ๋อยากให้คนได้รู้จักหมอดีๆค่ะ จากคุณ : Clouseau - [ 19 มิ.ย. 52 12:04:20 ]

ความคิดเห็นที่ 13 ชื่นชมยินดี ด้วยค่ะ สังคมมีคนดีๆ น่าชื่นใจ ค่ะ จากคุณ : honeybfit - [ 19 มิ.ย. 52 12:12:22 ]

ความคิดเห็นที่ 14 ขอบคุณครับ ที่นำเรื่องราวดีๆ มาให้อ่าน จากคุณ : JChai_Jane - [ 19 มิ.ย. 52 12:12:36 ]

ความคิดเห็นที่ 15 ขอบคุณค่ะจุนยาย สำหรับบทความดีๆ..ให้ได้รู้จัก คุณหมอปาน และคุณพี่ติ๊ด ผู้มีจิตใจงาม จากคุณ : แมวก๊วย (cpn.) - [ 19 มิ.ย. 52 12:12:54 ]

ความคิดเห็นที่ 16 จุนยายค่ะ  พี่เข้าใจผิดมาตัลหลอดเลยอ่ะโอ๋  นึกว่าหมอปานอื่นที่เป็นผู้ชาย กำกิงๆ เค้าอยากย้ายไปอยู่บางพลัดแระ จากคุณ : บูดูหวาน - [ 19 มิ.ย. 52 12:15:30 ]

ความคิดเห็นที่ 17  ก๋ำป้าเจน  มาๆๆ วันก่อนพูห์ มันมีน้ำซึมๆ  ออกมาจากก้น อ๊ายย แม่มันตาลีตาเหลือก จับใส่ตุกร้า ไปหาหมอปาน กลัวลูกสาวคนที่สวยเหมือนแม่เจ็บตรูด  ไปถึง หมอมอง แล้ว ถามว่าอั้นอึ อั้นฉี่มั้ย กะบะทรายสะอาดป่าว แม่มัน เฝ้าลูกหลานอึฉี่ เป็นกิจวัตร บอกหมอว่า ปกติ สะอาดทุกอย่าง  หมอเอามือบีบตรูดปู้ดด บอกว่าต่อมที่ก้นอักเสบนิดหน่อย  พบน้อยมากในแมว บีบตรูดลูกเก๊าเสร็จ  ให้กลับบ้าน  ไม่ต้องจ่ายตังค์ แล้วพูห์ก็หายไม่เป็นไรอีก ไม่ต้องกินยา   เงี้ยะ จะไม้ให้เค้ารักหมอปานได้ไง แก้ไขเมื่อ 19 มิ.ย. 52 12:22:04 จากคุณ : เช้านี้ยังมีเธอ - [ 19 มิ.ย. 52 12:19:53 ]

ความคิดเห็นที่ 18 ขอบคุณจุนยายที่แนะนำคุณหมอที่น่ารักให้รู้จัก มีที่พึ่งแล้วเรา จากคุณ : หนอยจู - [ 19 มิ.ย. 52 12:44:09 ]

ความคิดเห็นที่ 19 จอย ๆๆๆ   ตัวโน้ต  โด เร มี ฟา ซอล ของพี่ รอดตายมาจากหัดแมว 5 ตัว เพราะหมอปาน เอาไปให้น้ำเกลือทุกวัน  ฉีดยา กินยาด้วย   2  อาทิตย์   แมว 5 ตัว  จำได้ว่าหมดไปประมาณ 1000 กว่าบาท ไม่ใช่หมอปาน  พี่คงแย่แน่ๆ จากคุณ : เช้านี้ยังมีเธอ - [ 19 มิ.ย. 52 12:48:01 ]

ความคิดเห็นที่ 20 โห......ช่วยทั้งลูก ช่วยทั้งแม่....กระเป๋าไม่แบน แฟนก็ไม่ทิ้งด้วย จากคุณ : หนอยจู - [ 19 มิ.ย. 52 12:54:06 ]

ความคิดเห็นที่ 21 ขอบคุณมากนะค่ะ สำหรับเรื่องราวดีๆ ที่น่ายกย่องมากๆ เลยค่ะ ไม่รู้ว่าในสังคมนี้จะมีสัตว์แพทย์ที่น่าชื่นชมอย่างนี้มากน้อยเท่าไหร่ จากคุณ : Mr.Good - [ 19 มิ.ย. 52 12:54:39 ]

ความคิดเห็นที่ 22 ^ ^ ^ โห จุนยาย ค่ารักษาถูกมากมายค่า เสียดาย อยู่ไกลไปหน่อยอ่ะ   ขอชื่นชมคุณหมอปานด้วยค่ะ จากคุณ : ลิงน้อยเอ็นจอยเขียน - [ 19 มิ.ย. 52 12:57:16 ]

ความคิดเห็นที่ 23 เอากิ๊ฟไป  ก่ะ จุนยาย จากคุณ : soomchon - [ 19 มิ.ย. 52 12:57:25 ]

ความคิดเห็นที่ 24 จากคุณ : แก๊งค์แสบ - [ 19 มิ.ย. 52 12:58:29 ]

ความคิดเห็นที่ 25 รูปหมอปาน จากคุณ : เช้านี้ยังมีเธอ - [ 19 มิ.ย. 52 12:59:39 ]

ความคิดเห็นที่ 26 อ่ะต้องตามไปซะแล้ว จากคุณ : พบพลอย - [ 19 มิ.ย. 52 13:31:14 ]

ความคิดเห็นที่ 27 โลตัสที่อยู่ตรงข้ามซอยบ้านคุณโอ๋ใช่มั้ยค่ะ จากคุณ : ~*~* IanGee *~*~ - [ 19 มิ.ย. 52 13:44:48 ]

ความคิดเห็นที่ 28 ใช่ค่า โอ๋อยู่ ซ.75  ร้านหมออยู่ปากซอบ 77 จากคุณ : เช้านี้ยังมีเธอ - [ 19 มิ.ย. 52 13:46:52 ]

ความคิดเห็นที่ 29 ว้า  ไกลบ้านไปหน่อย   เสียดายจัง ไม่งั้นต้องไปขอใช้บริการคุณหมอปานมั่ง จากคุณ : เหมียวเหมียว แหง๋วแหง๋ว - [ 19 มิ.ย. 52 14:13:36 ]

ความคิดเห็นที่ 30 จากคุณ : ทิวลิบ - [ 19 มิ.ย. 52 14:17:29 ]

ความคิดเห็นที่ 31 จุนหมอปาน  ซู๊ดดดดดดยอดดดดด ค่ะ จากคุณ : your_natty - [ 19 มิ.ย. 52 14:43:48 ]

ความคิดเห็นที่ 32 ขอบคุณจุนยายพี่โอ๋ที่รักมากค่ะ อ่านแล้วชื่นชมคุณหมอปานมาก   จากคุณ : One LoVe Family - [ 19 มิ.ย. 52 14:48:11 ]

ความคิดเห็นที่ 33 โหวตให้หมอปาน ..ดีไหมค่ะ จากคุณ : Phychexxx - [ 19 มิ.ย. 52 14:53:14 ]

ความคิดเห็นที่ 34 ได้ยินชื่อจากจุนยายมานาน..วันนี้ได้อ่านชีวประวัติหมอปาน แถมมีรูปด้วย.. คุณหมอน่ารักจริง ๆ ค่ะ อยากให้มีหมอปานโคลนนิ่งไปทั่วประเทศ .. หุหุ จากคุณ : ถ้าใจเราจะยิ้มได้ทุกวัน - [ 19 มิ.ย. 52 16:48:31 ]

ความคิดเห็นที่ 35 อยากให้อยู่ใกล้บ้านจัง จากคุณ : mimi555 - [ 19 มิ.ย. 52 17:40:15 ]

ความคิดเห็นที่ 37 เป็นเรื่องดีงามมากๆค่ะ อ่านแล้วน้ำตาไหลเลย หลายๆเรื่องบางทีก้เจอกับตัวมา มีคนเอาปลานิลมาฝากเลี้ยงไว้ในบ่อปลาใหญ่ ที่บ้านก้ไม่ได้ว่าอะไร เพราะบ่อปลาเมื่อก่อนเอาไว้เลี้ยงปลาคราฟสี ตอนนี้ปลาคราฟไม่มีแล้ว บ่อเปล่าๆมีแต่หางนกยูง เราก็ให้อาหารดูมันว่ายไป เลี้ยงดูมาตั้งนาน พอวันนึงเค้านึกได้ก็มาจับไปทำอาหารแก้มเหล้า .. ขอให้คุณหมอเจอแต่สิ่งดีๆนะคะ ไกลบ้านเรามากมายไม่งั้นจะไปฝากตัว แถวบ้านตรวจเลือดเกือบ 400 ฮ่าาาาา~ เป็นลม -.-* จากคุณ : NERVOUS BREAKDOWN - [ 19 มิ.ย. 52 22:38:46 ]

ความคิดเห็นที่ 38 มาช่วยยืนยันค่ะว่าหมอปาน...เป็นหมอที่รักษาด้วยใจจริงๆค่ะ นู๋เนเน่มายกหางเป็นขาประจำคุณหมอปานอีก 1 ตัวค่ะ ค่ารักษาถูกมากกกกกกก เมื่อเทียบกับคลีนิกที่อื่นๆ มาหาหมอทีไร นั่งหน้าฟุตบาทหน้าร้านหมอทู้กกกที ขอเล่ากรณีตัวอย่างค่ะ " ไม้ขาว" น้องหมาจรหน้าปากซอยจรัญ 79 (จะนอนอยู่ใต้สะพานลอย ไม่ก็นอนข้างๆ ลุงช่างซ่อมรองเท้า) ไม้ขาวเคยป่วยหนัก ลุงช่างซ่อมรองเท้าช่วยพาไปหาหมอปาน หมอปาน "ไม่คิดตังค์ซักกะบาทเดียว" แถมบอกอีกว่าถ้าไม้ขาวไม่สบายเอาไปหาหมออีกน่ะ หมอจะช่วยดูให้ อีกกรณีค่ะ มีน้องหมาพันธุ์ทางไปหาหมอ หมอให้ยาเยอะเยะ แต่เก็บแค่ 80 บาท อ่ะจ๊ากกก พี่ที่พามาบอกทำไมถูกจัง คุณหมอบอกว่าไม่เป็นไร ช่วยๆกัน สงสารมัน ในใจก็คิด สงสัยเป็นหมาจรรึป่าวน้า.....แอบยิ้มในใจ จากคุณ : KAE_PEMEE - [ 20 มิ.ย. 52 02:16:08 ]

ความคิดเห็นที่ 39 ยังมีเรื่องดีๆ ในสังคม ขอบคุณจุนยายค่ะ จากคุณ : AMYOO2 - [ 20 มิ.ย. 52 07:56:32 ]

ความคิดเห็นที่ 40 อิอิ...เราก็รักษาอยู่กับหมอปานเหมือนกันค่ะ ตอนแรกไม่รู้จักหรอก แต่พี่เอ๊ะ(หนูมะตูม) เล่าว่าบ้านพี่เค้ารักษาที่นี่ประจำ ก็เลยไปลองดู  คุณหมออกแนวดุๆ แต่จริงแล้วใจดี ตั้งใจรักษาบรรดาน้องแมวของเราให้หายป่วย  พอเลิกงานก็จะพาเจ้าตัวน้อยที่บ้านไปนั่งรอคิว บางวันไป ไม่มีที่นั่งเลย ต้องออกมานั่งรอตรงข้างทาง แก้ไขเมื่อ 20 มิ.ย. 52 12:50:26 จากคุณ : siripa007 - [ 20 มิ.ย. 52 12:48:45 ]

ความคิดเห็นที่ 41 ขอบคุณ จขกท ที่นำเรื่องดีๆๆมาให้อ่านครับ ขอบคุณคุณหมอด้วยครับทำด้วยใจไม่ใช่ทำด้วยเงิน จากคุณ : ปัจเจกชน - [ 20 มิ.ย. 52 22:26:15 ]

ความคิดเห็นที่ 42 ... เข้ามาดู จากคุณ : Mr. Fusion - [ 21 มิ.ย. 52 21:52:51 ]

ความคิดเห็นที่ 43 เย้หมอปาน น น จุ๊บ บ วันนั้น พาหมาที่บ้านไป เจ้าลีโอ หุหุ ไปฉีดยาไีรไม่รุ้ ลืมละ - -* เเตที่รุ้ๆๆ เสียไป 60 บาท 555 ร๊ากกคุณหมอฮับบ จากคุณ : allize - [ 5 ก.ค. 52 01:59:06 A:10.0.2.232 X:119.42.103.132 ]

ความคิดเห็นที่ 44 ครอบครัวแม่เป๊ปซี่ มีบ้านอยู่ใกล้กบร้านหมอปานค่ะ รักษากันมาตั้งแต่ร้านหมอเพิ่งเปิดใหม่ๆ เปลี่ยนรุ่นหมาไปแล้ว 2 รุ่น(แบบเลี้ยงกันอายุยืนทุกตัว อิอิ) คุณหมอน่ารัก ใจดี แล้วก็รักษาเก่ง ราคาไม่แพง ให้คำแนะนำดีมากค่ะ แฟนคุณหมอก็น่ารักเป็นผู้ช่วยที่เก่งมาก คล่องแคล่ว เดี๊ยวนี้แม่เป๊ปซี่ย้ายบ้านมาไกลมาก ไม่สามารถกลับไปใช้บริการร้านหมอปานได้อีก ยังไงขอให้คุณหมอรักษาสุขภาพ แล้วเป็นแม่พระใจดีของเหล่าสัตว์ต่อไปนะคะ ปล. น้องเป๊ปซี่ที่ตอนเด็กๆ ขี้เหร่มาก ดูเป็นน้องหมาวัดๆ ทั่วไป ตอนอุ้มไปหาหมอเพื่อรับวัคซีนเข็มแรกนั้น คุณหมอทักมาว่า เค้าคือบางแก้วนะคะ เราไม่เชื่อหมอเลยค่ะ  จากนั้นน้องเป๊ปซี่อายุครบ 8 เดือน เราก็อุ้มไปหาหมอให้หมอเจี๋ยนข่ายน้อยให้ ตอนนั้นก็ยังไม่เหมือนบางแก้วอยู่ดีอ่ะค่ะ แต่หมอก็ยืนยันว่าใช่ชัวร์ ทุกวันนี้ น้องเป๊ปซี่อายุ 4 ขวบ 1 เดือนแล้ว น่ารัก ตัวใหญ่ แล้วก็เป็นบางแก้วจริงๆ ด้วยค่ะ 555 ถึงแม้จะผสมมาก็เถอะ น้องดุมาก อยู่กับพี่หมาแก่อายุ 11 ปีอีก 1 ตัว ที่กว่าจะทำให้เลิกกัดกันเลือดสาดได้ -_-  เดี๊ยวนี้รักกันมากค่ะ ไปไหนไปด้วยกัน นอนด้วยกัน อยากบอกว่า ถ้าคุณหมอได้มีโอกาสแวะมาอ่านกระทู้นี้ ครอบครัวแม่เป๊ปซี่คิดถึงคุณหมอมากเลยค่ะ ย้ายหมามาไกลแล้ว (นครพนมแน่ะ) คงไม่มีโอกาสใช้บริการแล้วล่ะค่ะ (บ้านหลังที่เคยหยิบยาอาบน้ำรักษาโรคผิวหนังหมาไปผิด ยกเซ็ต แฟนคุณหมอต้องมาเรียก พี่ไก่ๆ (คุณป๋าหนูเอง อิอิ) อยู่หน้าบ้านน่ะค่ะ ฮา) ปล. ฝากรูปน้องหมาให้คุณหมอดูด้วย โตๆ กันหมดแล้วน๊า อิอิ แก้ไขเมื่อ 05 ก.ค. 52 11:41:03 จากคุณ : PePsi_O - [ 5 ก.ค. 52 11:30:42 ]

ความคิดเห็นที่ 45 ขอบคุณ จขกท มาก ๆ ค่ะ ที่นำเรื่องของคุณหมอมาให้อ่าน ขอบคุณคุณหมอ ที่มีเมตตาค่อสัตว์ทั้งหลายด้วยค่ะ ขอให้มีแต่ความสุข ความเจริญ  ร่ำรวย ๆ นะคะ จากคุณ : kpข้าวปั้น - [ วันเข้าพรรษา 02:36:27 ]

ความคิดเห็นที่ 46 อยากให้หมอช่วยอยู่เหมือนกัน เพราะยาบางชนิดแพงเหลือเกิน คือว่ามีแมวลูกผสมซึ่งตอนนี้มีค่าเอน์ไซม์มากกว่าปกติถึง 2.5 เท่าจากเกณฑ์ รู้ว่าเป็นเจ้าอ้วนป่วยเป็นโรคตับก็ยังดีกว่าเป้นเบาหวานกับโรคไตใช่ไหม แต่ยาแพงจังโดยเฉพาะยาฆ่าเชื่อ cavumox แบบเม็ด ซึ่งต้อง 7 วัน วันละ 2 ครั้ง หมอบอกว่ายาแพง ตอนนี้กินยาย้ำ Cavumox แบบน้ำ (150 บาท) ให้กินควบคูกับยาบำรุงตับ+ให้น้ำเกลือ อาทิตย์ 3ครั้งซึ่งครั้งละ 100 บาท เจาะเลือดอีกที 270 บาท ครั้งแรกเจาะเพื่อตรวจเบาหวาน+ไต 530 บาท ยาครั้งก่อน 360 บาท ค่ายาบางอย่างก็เข้าใจนะว่าแพง แต่ไม่รู้ว่าดีหรือปล่าว รักษามา 2 ปี หาทุก 3 เดือน (มันป่วยบ่อย) อยากให้ช่วยแนะนำยาบ้าง วิธีการดูแล ถ้ายังไงส่งข้อความ geno2515@sanook.com จากคุณ : sarunya - [ วันเข้าพรรษา 12:31:14 A:124.122.209.42 X: ]