เลี้ยงน้องหมามา 9 ปี อยู่ด้วยกันทุกวัน กินนอนด้วยกันตลอด
จะไปไหนก็ต้องรีบกลับบ้าน เรื่องจะไป ตจว. ไม่ต้องพูดถึง ไม่เคยได้ไป
กลัวคิดถึงลูกจะทนไม่ได้ เลยไม่ไปเองแหล่ะ
กลับมาบ้านต้องเอาอาหาร ป้อนขนม ชวนเล่นโน่น นี่ นั่น
จะอด ไม่เป็นไร ขอให้ลูกเราอิ่ม ก็พอใจ อาหารกับขนมลูกแพงเท่าไหร่
ก็ไม่สำคัญ ขอให้ลูกชอบ แม่จะไปเสาะหามาให้กินกัน
แต่แล้ววันหนึ่งพวกเราก็ต้องแยกจากกัน ไปอยู่คนละบ้าน
ไม่ได้เจอกันทุกๆวัน ไม่ได้นอนด้วยกันเหมือนแต่ก่อน
มันเศร้ามาก ช่วงแรกๆ เหมือนคนเป็นบ้า เป้นโรคจิต
คิดถึงลูก 3 ตัว น้ำตาจะไหลตลอด ทำอะไรคิดถึงแต่เค้า
คิดแต่ว่า ชาตินี้ คงรักใครไมได้เท่านี้หรอก
(เราไม่ได้เวอร์นะ คนที่รักน้องหมามากอย่างเราคงจะเข้าใจดี)
ทุกวันนี้ได้แต่ถามข่าวคราวว่าลูกแม่เป็นยังไงบ้าง
กินอิ่ม นอนหลับฝันดีกันไหม
ลูกแม่สบายดี แม่ก็โล่งใจไปได้เปราะหนึ่ง
ตอนนี้ได้แต่หวังว่าสักวันหนึ่ง จะได้กลับมาอยู่กัน
พร้อมหน้าพร้อมตากันอีก ...
พวกหนูรู้บ้างไหม ... แม่รักพวกเจ้า ยิ่งกว่าปลารักน้ำนะลูกนะ....
แค่อยากระบายนะค่ะ
ขอบคุณทุกคนที่เข้ามาอ่านนะคะ
เข้ามาแก้คำผิดค่ะ
แก้ไขเมื่อ 06 ก.ค. 52 17:39:58
จากคุณ :
natty_luck
- [
6 ก.ค. 52 17:36:49
]