ความคิดเห็นที่ 1 ส่งกำลังใจให้นะคะ ลองให้อาหารที่ราคาถูกลง ปริมาณน้อยลง ถ้ามีปัญหาเรื่องค่าใช้จ่ายก็ต้องลดค่าใช้จ่ายที่ไม่จำเป็นลง หางานพิเศษทำค่ะ หรือว่าถ้ารู้จักร้านอาหารหรือวัดลองขอข้าวหรืออาหารที่เหลือมาให้น้องแมวเป็นการช่วยลดรายจ่ายค่ะ พระบางวัดใจดีนะคะ สู้ๆนะคะ ชีวิตไม่สิ้น ก็ต้องดิ้นไปค่ะ อย่าท้อแท้นะคะ อย่างน้อยเรายังมีที่อยู่ มีงานทำ ลองมองดูคนที่แย่กว่าเราค่ะ เค้ายังอยู่ได้ เราก็ต้องอยู่ได้ ทุกปัญหามีทางออกเสมอค่ะ จากคุณ : Clouseau เขียนเมื่อ : 21 ส.ค. 52 17:39:45

ความคิดเห็นที่ 2 ประสบการณ์เราไม่ลำบากได้ครึ่งของคุณเลยค่ะ แต่ความเมตตาของคุณมันเป็นเท่าตัวของเรา คงได้แต่บอกว่า ความดีจะช่วยให้คุณรอดพ้นความยากลำบากไปได้ทีละวันๆ เรารู้ว่าคุณทิ้งแมวไม่ได้หรอก ไม่งั้นคุณคงทำไปแล้ว ยิ้ม และ สู้ นะคะ จากคุณ : NanBFC เขียนเมื่อ : 21 ส.ค. 52 17:41:28

ความคิดเห็นที่ 3 มาให้กำลังใจค่ะ สู้ๆนะคะ ไม่รู้จะใช้คำพูดอะไรดี เพราะเราเองก็ไม่ได้ให้อาหารแมวจรในตอนนี้ เคยแต่ให้ตอนเด็กๆ ซึ่งเข้าใจเลยค่ะ ว่าพอให้แล้วก็รู้สึกว่าไม่ให้ไม่ได้ จะนอนคิดตลอดว่า วันนี้ไม่ได้กินข้าวแล้วเค้าจะหิวจะรอกันขนาดไหน ตอนเด็กๆให้อาหารแมวกับหมาจรข้างบ้านเป็นประจำ แล้วถนนที่บ้านเกิดน้ำท่วมทั้งสาย เราต้องย้ายไปอยู่อีกบ้าน แต่ใจยังพะวงอยู่กับหมาแมวเหล่านั้น ว่าจะหนีน้ำยังไง จะกินอะไร ต้องชวนพี่ชายขับรถกะบะลุยเข้าไปให้อาหารทุกวัน มีวันนึงน้ำท่วมรถเกือบครึ่งคัน อปพร.ที่มาดูแลการจราจรเค้าโบกให้จอดที่ปากทาง บอกว่า ถ้าเข้าไป รถจะไปดับกลางทางนะ เรากับพี่ก็มองหน้ากันแล้วบอกว่า จะเข้าไปค่ะ ยังไงก็ต้องไป ข้าวหมาแมวอยู่ในรถ ต้องเอาไปให้มันกิน หมากับแมวที่นอนรออยู่บนเสาต่อม่อ(หนีน้ำขึ้นไป) คงนั่งรอกินข้าวอยู่ ยังจำภาพวันนั้นได้ดีเลยค่ะ สู้ๆนะคะคุณพิมปะการัง ขอเป็นกำลังใจให้ค่ะ จากคุณ : pokkochan เขียนเมื่อ : 21 ส.ค. 52 17:46:15

ความคิดเห็นที่ 4 ถ้าหากว่าเรามีเงินอยู่จำกัด และให้เลือกว่าระหว่างอาหารแมว กะ อาหารเราเราเลือกที่จะซื้ออาหารแมวกิน เพราะลำพังเราคนเดียวกินอะไรก็ได้ไม่กินก็ยังได้ แต่ถ้าจะให้แมวที่เราเคยให้กินทุกวันไม่ว่าจะเปงแมวจร หรือแมวเรา อด เราทำไม่ได้ยังไงก็ต้องหาให้กิน ไมงั้นเราก็ทุกข์ใจไม่สบายใจอีก ก็ลำบากสุด ๆ ก็ตอนนี้แหละเวลานี้ เราไม่มีงานประจำรายไดก็ได้มาจากการค้าขาย ดีบ้างไมดีบ้าง ก็ต้องอดทน ตอนนี้เลี้ยงแมวจร 6 ตัว แมวเรา อีก 6 ตัว รวม 12ตัว ที่ต้องให้กินทุกวัน เพียงแต่เราโชคดีที่ว่าเราไม่มีภาระครอบครัวที่ต้องรับผิดชอบ ก็มีแค่เรากับแมวเท่านั้น อ้อลืมค่าใช้จ่ายประจำเดือนก็มากโขอยู่ สู้ ๆ นะคะ จขกท อดทนเท่านั้นค่ะ และเราเชื่อว่าสิ่งมีชีวิตที่อยู่กะเราก็จะอดทนเพื่อเราเหมือนกันเพราะเราให้สัญญากะพวกมันไว้ว่า "ไม่ว่ายังไงเราจะไม่ทิ้งกันนะ" ปูลู ถ้า จขกท อยากระบายอะไรที่มันมากกว่านี้ (ซึ่งเราเชื่อว่ามีเพราะเราก็มีมากกว่านี้เหมือนกัน)หลังไมค์ได้นะ ยินดีเป็นอย่างยิ่ง แก้ไขเมื่อ 21 ส.ค. 52 17:52:09 จากคุณ : มาดามสีเงิน เขียนเมื่อ : 21 ส.ค. 52 17:48:30

ความคิดเห็นที่ 5 ผมเองเป็นคนชอบให้กำลังใจผู้อื่นเสมอๆ หลายครั้งเรื่องตัวเองก็ไปไม่ถูกเหมือนกัน และหลายครั้งก็ให้"เวลา"เป็นเครื่องมือแก้ปัญหา หมายถึงว่าอะไรจะเกิด ก็ให้มันเกิดจะหยุดสู้อยู่ตรงนี้ ยังไงก็ตามชีวิตเรายังต้องดำเนินต่อ "ชีวิต คือการต่อสู้" สู้ สู้ นะครับ ท้อได้แต่อย่าถอย ให้กำลังใจครับ จากคุณ : dansivilai เขียนเมื่อ : 21 ส.ค. 52 17:55:56

ความคิดเห็นที่ 6   เป็นคนนึงที่ยอมให้แมวกินก่อน ก็รักเค้าน่ะ อยากช่วยเหลือสัตว์ทุกตัวที่ลำบากแต่ตอนนี้ก็ลำบากเหมือนกันค่ะ แต่ก็ยังเลี้ยงอยู่ 12 ตัว บางทีเจ็บป่วยก็มีปัญหาเรื่องเงินเลย แต่อาหารไม่ให้อดค่ะ ถ้าทุกคนมีเมตตาสัตว์ก็คงไม่เป็นปัญหาของสังคม จากคุณ : แมว เขียนเมื่อ : 21 ส.ค. 52 17:57:56 A:125.24.81.30 X:

ความคิดเห็นที่ 7 แว่ะมาให้ พลังใจ คุณพิม..คนเก่งและดี ค่ะ (กำลังจะปิดคอมพอดี) สิ่งที่คุณทำ  นั่นคือความเมตตา ช่วยสัตว์ ที่ยากไร้ ..ความดี มันคงส่งผล ซักวันใด วันหนึ่ง .. ในวันที่ท้อสุดๆ  แย่สุดๆ  มันจะต้องมีปาฎิหารย์ค่ะ   ท้อแท้ได้ อย่า ท้อถอยหมดกำลังใจนะคุณพิม สู้ๆ ต้องหาเวลา  มาทำงานเพิ่ม  ค่ะ  อาหารก็ลดเกรด ลงมาค่ะ ที่บ้านสวนก็ เป็นแบบนี้ค่ะ เลี้ยงเพราะความสงสาร ..จากแต่ก่อน อาหาร ดีๆ ก็ ลดลงมา เหลือแค่ อาหารเม็ดธรรมดาๆ  เท่านั้นเองค่ะ ..แต่ก่อนปลาทูอวบๆข้าวสวย  หุงใหม่ๆ .. นานๆ 1 อาทิตย์จะพิเศาหน่อยค่ะ หมาแมว มันก็ ปรับตัวได้ แข็งแรงดีค่ะ ..ความรัก  มีให้ เหมือนเดิม คุณ คงเหนื่อยมากๆ ..ลองนั่งพัก สูดอากาศดีๆ ทำใจ  สบายๆ เดี๋ยว มีทางออกที่ดีเองค่ะ มีกำลังใจให้คุณพิมเสมอ .. จากคุณ : honeybfit เขียนเมื่อ : 21 ส.ค. 52 18:01:25

ความคิดเห็นที่ 8   ก็เคยอ่ะค่ะ แต่ไม่ลำบากเท่า จขกท. ค่ะ ตอนนั้น ทำงานเงินเดือนน้อยนิด เลี้ยงแมวจร 1 ตัว แต่เป็นแมววัยรุ่น กะลังกินเก่ง ด้วยความที่อยากให้เค้าดูดีที่สุดก่อนพาไปหาบ้าน ก็รักษาหัดแมวจนหาย ทำวัคซีน ซื้อฮิลล์ให้กินเดือนละสาม'โล ทำหมัน ฝากหมอดูแลจนอ้วนปั้ก หน้าตาหล่อเหลาใช้ได้ แป๊บเดียวก็ได้บ้าน แต่ตอนนั้นเราจนมากๆ ก็ท้อนะ แต่กลับห้องไปเจอเค้า ที่ขี้เล่น ขี้อ้อน น่ารักสุดๆ ก็หายท้อละ ในใจคิดแต่เพียงว่า แมวต้องอิ่มเสมอ ต้องดูดี เพราะถ้าเค้าดูดี เค้าก็จะได้บ้านเร็ว ถึงขนาดสวดมนต์ นั่งสมาธิ ใส่บาตรเช้า ปล่อยหอยขม ซื้อหนูปลอมมาให้เค้าเล่น ซึ่งเค้าก็ชอบมาก ก็ทำได้ เพื่อให้เค้าได้ไปอยู่กับเจ้าของที่รักและใจดีกับเค้ามากๆ ทุกวันนี้ลองกลับมาคิดดูอีกที ยังตกใจในความพยายามของตัวเองเลยค่ะ คือทำได้ทุกอย่าง เพื่อแมว สุดท้ายเค้าก็ได้เจ้าของใหม่ที่ใจดีจริงๆ ค่ะ ขอเป็นกำลังใจให้ จขกท. นะคะ อย่าท้อนะคะ คนดีสิ่งศักดิ์สิทธิ์คุ้มครองเสมอค่ะ จากคุณ : Ping_aco@hotmail.Com (OBSN) เขียนเมื่อ : 21 ส.ค. 52 18:02:59

ความคิดเห็นที่ 9   คุณ พิมประการัง สู้ๆนะ เอาใจช่วย เชื่อว่าคนจิตใจดีอย่างคุณ ต้องได้รับสิ่งดีดีแน่เลย เพียงแต่ต้องรอหน่อย อย่าท้อนะ วันนี้อาจเจอสารพัดกับความรู้สึกที่ประดัง เข้ามาทำให้เราคิด แต่พรุ่งนี้อาจมีสิ่งดีดี มีหนทางที่จะช่วยเราได้ และแมวน้อยๆทั้งหลายคงรัก และคงคอยให้กำลังใจคุณเหมือนกัน จากคุณ : เสือหวานแหวว เขียนเมื่อ : 21 ส.ค. 52 18:04:06

ความคิดเห็นที่ 10 ให้กำลังใจนะค่ะ อุ๋มก็เคยลำบากเหมือนกัน เป็นเดกหอ ได้เงินเป็นอาทิด เลี้ยงเเมว ถ้าวันไหนอด แมวอุ๋มก็ กินเเบบที่อุ๋มกินเลยค่ะ ข้าวไข่เจียวไรงี้ เป็นกำลังใจไห้นะค๊ะ จากคุณ : allize (allize-oumiim) เขียนเมื่อ : 21 ส.ค. 52 18:04:22

ความคิดเห็นที่ 11 เราเลือกแมวเราก่อน(ไม่ใช่แมวจร) คุณพิมประการัง สู้ สู้ นะ ถ้าเหนื่อยก้อพักก่อน เราไม่ใช่ผู้วิเศษ คงไม่สามารถดูแลคนอื่นได้ดังใจเราทั้งหมด ต้องหลับหูหลับตาไปบ้าง......... จากคุณ : soomchon เขียนเมื่อ : 21 ส.ค. 52 18:14:52

ความคิดเห็นที่ 12 เป็นกำลังใจให้นะครับ ถ้าให้เลือก คงเลือกอาหารแมวก่อนล่ะครับ คนเรา กินง่ายกว่าบรรดาแมวๆอยู่แล้ว ซื้อข้าว ซื้อผักมา หรือหาเด็ดข้างทาง จะผัดจะต้ม รึตำน้ำพริก แค่นี้ก็อิ่มไปอีกมื้อ จากคุณ : อัศเจรีย์ เขียนเมื่อ : 21 ส.ค. 52 18:16:02

ความคิดเห็นที่ 13 ตอนที่ลำบากสุดๆ ยังจำได้ (ไม่ได้รวยแต่เกิดนะครับ) ตอนนั้นยังไม่ได้เลี้ยงแมว (เพราะเลิกเลี้ยงมาหลายปี)   บ้านก็ต้องเช่า ลำบากมากๆ  พอเงินออก ไม่มีเงินเหลือ ไม่รู้จะค่าอะไรต่ออะไรมาเต็มไปหมด  พ่อแม่ก็ต้องดูแล   ต้องลดค่าใช้จ่ายทุกอย่าง ตอนเช้าต้องเดินไป 4 ป้ายรถเมล์เพื่อลดค่ารถเมล์ลงอีกต่อ  ประหยัดไปอีกวันละ 10 บาท ก็ต้องทำ   tvไม่ดู เปลืองไฟ ข้าวก็ต้องหาร้านถูกๆกิน ที่มีข้าวแยะๆ กับแยะๆ   น้ำก๊อกก็เคยใส่กระติกไว้กินบนรถเพื่อจะได้ไม่ต้องซื้อน้ำ ที่สำคัญ งานตอนนั้นถูกบังคับให้ทำ 7 วัน ทำ จ - อาทิตย์   คนอื่นหยุดได้เราหยุดไม่ได้  ถ้ารถปูนมาดึก เราก็ต้องอยู่ ไม่มีโอที  ทำแบบนั้น 7 วันไม่มีวันหยุด   7 เดือน เป็นไข้ก็กินยาแล้วนอนในรถเมล์ไปทำงาน  เอาแค่นี้ก่อน เล่ายาวไป เดี๋ยวอึ้งเกิน   *** แม้แต่ฆ่าตัวตายก็เคยคิดครับ เพราะเคยป่วยหนัก(จากการทำงานและพักผ่อนไม่พอสะสมมานาน) จนขยับตัวไม่ได้ หมอก็หาสาเหตุไม่ได้ เคยนอนคิดใน รพ ว่า ถ้าไม่หาย แล้วให้พ่อแม่ดูแลเราแบบนี้  จะฆ่าตัวตาย  คิดวิธีไว้แล้ว ว่าจะแทงตัวเอง*** อยากบอกพี่พิมปะการังว่า  สิ่งเดียวที่ทำได้คืออดทนครับ   ในวันที่ท้อแท้ หมดหวัง เราต้องรักษาใจเราไว้  หากใจเราท้อไม่สู้ เราไม่มีแรงยืนหยัดต่อได้ คิดถึงคนที่อยู่ข้างหลังเรา และมองไปข้างหน้าไว้   ต้องมีวันของเราครับ จากคุณ : JChai_Jane เขียนเมื่อ : 21 ส.ค. 52 18:22:11

ความคิดเห็นที่ 14 ทุกวันนี้ แม่มู๋ฟิลด์ดูแลแค่เด็กในบ้านเท่านั้น ไม่สามารถที่จะทุ่มแรงกาย แรงใจให้กับแมวจรได้ เนื่องจากเด็กในบ้านไม่แข็งแรงอยู่คนนึง  ที่ใช้เงินเก่งมากมาย ทำเอาแม่มู๋ฟิลด์กระเป๋าฉีกกันไปเลยทีเดียวเชียว  เพราะแม่มู๋ฟิลด์ดูแลเด็กๆ เพียงคนเดียว ช่วงเวลาปกติที่เค้าไม่มีอาการ  แม่มู๋ฟิลด์ก็สามารถดูแลเค้าได้อย่างสบายๆ เนื่องจากหน้าที่การงานที่ทำอยู่  พอที่จะทำให้เรามีกำลังพอที่จะให้เค้าได้ค่ะ แต่เวลาเค้าทรุดในแต่ละครั้งหมดกับเค้าไปเยอะมาก ชนิดที่ว่า ถ้าในช่วงเวลาปกตินี่ สามารถอยู่ได้ไปครึ่งปีเลยมั้งคะ ครั้งล่าสุดที่หนักหนานั้น จำเป็นต้องใช้เงินก้อนมาจ่าย เพราะว่าเป็นอะไรที่ต้องรักษาเดี๋ยวนั้น ตอนนั้น และอยู่กับหมอเป็นเวลา 1 อาทิตย์กว่าๆ แม่มู๋ฟิลด์ก็แทบตายเอาเหมือนกันค่ะ ... เพราะมีปัญหานิดหน่อยกับรายได้ที่ปกติควรจะเข้ามา แต่กลับไม่เข้าซะอย่างนั้น ในที่สุดทุกปัญหามีทางออกค่ะ ถามว่า ณ ตอนนั้น เวลานั้น หาทางออกเจอหรือเปล่า บอกได้เลยว่ามืดมนนัก ใครถามเอาเงินไปทำอะไรหมด  ถ้าบอกว่า "รักษาแมว แมวป่วย" มีแต่คนร้อง "ห๊า แมวเนี่ยนะ" ... "อะไรจะขนาดนั้น .. ปล่อยๆ มันไปเถอะ แค่แมว" ขอบอกตรงๆ ว่าปรี๊ดค่ะ อย่างแรงเลย .. แทบอยากสวนว่า "เออ แมวนี่ละ จะทำไมยะ!" แม่มู๋ฟิลด์ไม่ได้ดูแลเค้าเวอร์นะคะ ... แต่ว่าถ้าเสี่ยงเค้าก็อาจจะรอดนะ จะไม่ทำเชียวหรือ บอกกับตัวเองว่าต้องดิ้นรนจนกว่าจะสุดความสามารถสุดหนทาง ... นั่นละค่ะ คือ "จบ" ถึงแม้ว่าเค้าจะหมดเวร หมดกรรมจากเราไป ... อย่างน้อยก็ได้รู้สึกว่า " ทำ ดี ที่ สุ ด แ ล้ ว " แม่มู๋ฟิลด์ไม่ได้รักเค้าเพราะว่าเค้า "เป็นแมว" แต่เพราะเค้าคือ "สมาชิกในบ้าน" ค่ะ แม่มู๋ฟิลด์ขอเป็นกำลังใจให้นะคะ ...       ทุกวันนี้ แม่มู๋ฟิลด์ดูแลเด็กๆ ตามลำพัง แถมยังมีภาระอื่นๆ อีกมากมายที่ต้องรับผิดชอบ ทำทุกอย่างด้วยตัวเอง ... เผชิญปัญหาทุกอย่าง  คลำทางที่มืดมนด้วยตัวเอง ... แต่อย่างน้อยยังมีกำลังใจจากเจ้าตัวน้อยๆ อยู่ข้างๆ เหนื่อยนัก ก็พักสักหน่อย ... หันกลับไปหาเค้า ซบหน้าลงที่พุงอุ่นๆ ของเค้า แล้วจะทำให้กำลังใจที่เหลืออยู่น้อยนิด ... กลับเพิ่มขึ้นมาได้ทีละนิด ละนิด จนเพียงพอค่ะ จากคุณ : Field ~ Kung เขียนเมื่อ : 21 ส.ค. 52 18:23:49

ความคิดเห็นที่ 15 มีแต่กำลังใจมาให้เยอะๆค่ะ สู้ สู้ นะคะ จากคุณ : ban_ri เขียนเมื่อ : 21 ส.ค. 52 18:30:26

ความคิดเห็นที่ 16 ค่ะความลำบากก็มีกันทุกคนหละค่ะ มีปัญหาทุกคนค่ะตอนนี้ก็คงเป็นเรื่อง ปัจจัย นี่สำคัญเลยใช่ใหมคะ เพราะตอนนี้ฝืดเคืองกันมากๆ(ไม่ได้โทษใครนะคะ) เงินทองที่พอมีเก็บก็เริ่มร่อยหรอ จิตใจเราก็ยังห่วงชีวิตน้อยๆที่เราดูแลอยู่เขาหาเองกินเองไม่ได้โดยเฉพาะแมวนี่จะกินยากกว่าน้องหมา เคยค่ะ แต่เมื่อเวลามีทุนน้อยนิดก็เลือกให้ลูกอิ่มก่อนค่ะ หรือไม่บางทีก็กินข้าวเหมือนเขาเลย ปลาทูเข่งที่ห้ามก็ต้องกินค่ะตับที่ว่าห้ามๆก็ต้องกินค่ะกินด้วยกัน แม่คำลูกคำค่ะ เราคลุกสะอาดนี่คะด้วยมือเราเองเอาให้อิ่มไปกันก่อน มีแรงแล้วคิดกันใหม่ เรื่องแมวจรนี่ก็ลดต้นทุนนิดหน่อย  จากคลุกข้าวสดๆก็ข้าวมากหน่อย ข้าวไม่มีก็อาหารเม็ด ราคาถูกหน่อย ทนๆกินไปให้อิ่มท้องไปก่อนนะลูก มาให้กำลังใจนะคะ เอาเป็นว่าเรามากอดคอกันปลอบใจดีกว่า คิดว่าวันหนึ่ง ความเมตตานี้มันคงส่งผลให้ซักวันค่ะ  สู้ๆกันนะคะ เรามีน้อยก็กินน้อยค่ะ ดีกว่าไม่มีอะไรให้กินนะคะ เขียนไม่ค่อยเก่งหรอกค่ะแต่เข้าใจดี สำหรับความรู้สึกบางครั้งก็นั่งร้องไห้กับพวกลูกๆนะคะ เช้ามาก็หายค่ะแล้วสู้กันใหม่.........มันต้องมีวันของเราซักวันเถอะน่า...............คงไม่ลำบากอย่างนี้ตลอดไปหรอกค่ะ จากคุณ : hedaeko_don เขียนเมื่อ : 21 ส.ค. 52 18:31:06

ความคิดเห็นที่ 17 เข้ามาเป็นกำลังใจให้พี่พิมนะคะ คนดีตกน้ำไม่ไหล ตกไฟไม่ไหม้ค่ะ จากคุณ : Rikan เขียนเมื่อ : 21 ส.ค. 52 18:36:08

ความคิดเห็นที่ 18   เป็นกำลังใจให้คุณพิมปะการังนะคะ :) สู้...สู้ค่ะ สำหรับเรายังไม่เคยลำบากสุด ๆ แต่ทุกวันนี้จะนึกถึงแมวก่อนเสมอ พอเงินเดือนออกจะซื้ออาหารและทรายตุนไว้ให้เค้าเป็นอันดับแรก เลยค่ะ จากคุณ : TwoCats เขียนเมื่อ : 21 ส.ค. 52 18:36:23

ความคิดเห็นที่ 19 เชื่อนะคะ...ว่าทำดีย่อมได้ดีค่ะ... เมื่อถึงคราวที่คับขันจริงๆ จะมีสิ่งดีๆมาช่วยให้รอดเสมอ เข้มแข็งไว้ค่ะ... จากคุณ : หญิงอร เขียนเมื่อ : 21 ส.ค. 52 18:43:57

ความคิดเห็นที่ 20 ไม่ลองเอารูปน้องแมว และลงที่อยู่มาลงในนี้ละคะ เผื่อเพื่อนๆ จะได้แวะไปเยี่ยมเยียนช่วยกันคนละนิดคนละหน่อยกันได้ค่ะ จากคุณ : - (ญานินท์) เขียนเมื่อ : 21 ส.ค. 52 18:44:22

ความคิดเห็นที่ 21 ให้แมว 14 ตัว ต้องได้กินก่อน แล้วก็ เผื่อไปยังน้องหมาจรในซอย กะแมวกำแพงที่ผ่านมา เคยลำบากแต่ยังไม่ถึงขั้นพี่พิม และยังโชคดีที่มีพ่อแม่ และเพื่อนคอยช่วยเหลือตลอด เป็นกำลังใจให้พี่พิม สู้ สู้ นะฮะ จากคุณ : ++SaNoyNa++ เขียนเมื่อ : 21 ส.ค. 52 18:55:38

ความคิดเห็นที่ 22 เคยลำบากค่ะ แต่ไม่ถึงขนาดคุณพิม ตอนนี้ก็กำลังลำบาก แมวป่วยที่บ้านแมวใหม่ ปัญหาที่บ้านเยอะแยะมากมาย เหนื่อยกายเหนื่อยใจมาก แต่สู้ๆๆๆค่ะ เป็นกำลังใจให้นะคะคุณพิม ปัญหาทุกอย่างมีทางออกเสมอ ไม่ว่าจะช้าจะเร็วมันก็ต้องมีทางออก สิ่งสำคัญอยู่ที่ใจค่ะ ลำบากแค่ไหนถ้าใจสู้ ทุกอย่างก้เป็นไปได้ค่ะ สู้ๆๆๆๆนะคะ จากคุณ : ambrochia เขียนเมื่อ : 21 ส.ค. 52 19:07:49

ความคิดเห็นที่ 23 แวะมาให้กำลังใจเช่นกันค่ะ ขนาดตัวเดียวก็จะแย่แล้ว นะค่ะเนี่ย-*- จากคุณ : Sj__วอแว__ เขียนเมื่อ : 21 ส.ค. 52 19:12:42

ความคิดเห็นที่ 24 เข้าใจความรู้สึกดีครับ...ภาระหนักค้ำคออยู่ จะเดินต่อก้อเหนื่อยล้าเต็มที ถอยหลังก้อไม่ได้เพราะยังมีหลายชีวิตรอคอยเราอยู่ด้วยความหวัง ท่องไว้ครับ อดทนอีกนิด แล้วมันจะผ่านพ้นไป หากวันนี้เราเข้มแข็งและผ่านพ้นปัญหาหนักๆไปได้  วันข้างหน้าเราดีขึ้นเราแข็งแกร่งขึ้น แล้วเรามองย้อนกลับไป เราจะรู้สึกภาคภูมิใจในตัวเราเองว่า เรานี่ก้อเก่งเหมือนกันนะเนี่ยอดทนจนผ่านไปได้ สู้ๆครับ.. หมายเหตุ..แก้ไขคำผิด แก้ไขเมื่อ 21 ส.ค. 52 19:38:56 จากคุณ : กินดะ เขียนเมื่อ : 21 ส.ค. 52 19:37:19

ความคิดเห็นที่ 25 อ่านแล้วซึ้ง น้ำตาไหลเลยค่ะ จิงๆนะ เป็นกำลังใจให้นะคะ สำหรับหวา ถ้าเป็นเรื่องแมว สิ่งที่หวาเคยเสียใจที่สุด น่าจะเป็นเมื่อตอนหวาเป็นเด็กนักเรียน แล้วที่บ้านเลี้ยงแมวจรตัวนึง เขาป่วยเป็นมะเร็งเต้านมค่ะ หวารู้เพราะนมเค้าค่อยๆเน่าลงเรื่อยๆ แต่คนที่บ้านไม่สนใจเลย ปล่อยให้มันเน่าลงเรื่อยๆจนตายในที่สุด หวาเสียใจมาก อยากช่วยเขาจิงๆ แต่เพราะความเป็นเด็ก เงินค่าขนมก็แทบจะไม่มีเหลือ ไม่มีปัญญาพาเขาไปหาหมอจิงๆ ได้แต่นั่งร้องไห้ในวันสุดท้ายที่เขาจากไป ภาพเขายังติดตาจนถึงทุกวันนี้ ถึงมันจะผ่านมานานแสนนานแล้วก้อตาม ส่งรูปแผลแม่มาให้ดูค่ะ ใครมีญาติเป็นเบาหวาน ระวังแผลที่เท้ากันด้วยนะคะ แต่ถ้าเรื่องเงินที่ไม่ใช่เรื่องแมว หวาขอเล่าให้ฟังนะคะ อาจจะดูนอกเรื่องไปหน่อย แม่ของหวา ป่วยเป็นแผลเบาหวานค่ะ เมื่อต้นมกราที่ผ่านมาค่ะ หวาพาแม่ไปรักษาที่รพ.บางมด (ขอเอ่ยชื่อนะคะ) ใช้สิทธิ์รักษา30 บาทค่ะ ลืมบอกแม่หวาเป็นตรงนิ้วโป้งเท้าขวาค่ะ หมอผ่าเนื้อบางส่วนตรงใต้นิ้วโป้งออกไปค่ะ รักษาอยู่บางมดประมาณ 10 วัน หมอให้กลับบ้าน แล้วมาล้างแผลทุกวัน ซึ่งหวาก้อจะพาแม่มาล้างแผลทุกวัน หลังเลิกงาน แต่..... แผลมันไม่หายค่ะ มันกินเนื้อเข้าไปเรื่อยๆ จนนิ้วโป้งแม่หวา หายไปเกือบหมดนิ้วแล้วค่ะ จนประมาณกลางเดือนมีนาคม หลังจากแม่่กลับมาจากไปตัดเนื้อตายกลับมา แม่ร้องด้วยความเจ็บปวด แบบว่าหวาทนไม่ได้ นั่งร้องไห้ไปกับแม่ด้วยกันเลยทีเดียว นาทีนั้นหวาตัดสินใจsearchหารพ.ที่รักษาแผลเบาหวานได้ดีที่สุด เพื่อพาแม่เปลี่ยน รพ.ค่ะ รพ.ใหม่เป็น รพ.เอกชน ราคาค่อนข้างแพงค่ะ แต่มันค่อนข้าง OK อย่างน้อยแม่หวาก้อสามารถนอนได้ (ก่อนหน้านอนไม่ได้ค่ะ เจ็บแผลมาก ได้แต่นั่งหลับ) หวามีความหวังว่าแม่ต้องหายแน่ หมอบอกหวา ว่าแม่มีอาการแทรกซ้อน ทั้งจากแผล โรคหัวใจ น้ำในปอด ไต และตับ ตอนนั้นอึ้งเลย เพราะแม่ไม่เคยมีอาการใดๆนอกจากแผลที่เป็นเท่านั้นเอง อาการแม่มีแต่ทรงกับทรุด วันไหนเขาพาแม่ไปเข้าห้องผ่าตัด เพื่อผ่าเนื้อตายออก แม่จะมีอาการเจ็บแผลจนร้องลั่นเลย เราก้อร้องไปกับแม่ สงสารแม่จับใจเลย หมอบอกหวาว่า แม่อาจจะต้องตัดขาทิ้ง ซึ่งแม่เราก้อยอมนะ เพราะมันจะช่วยให้แม่เจ็บน้อยลง แต่น้องสาวหวาเขาบอกว่า เขาจะให้แม่ย้ายรพ.ค่ะ เพราะคิดว่ามีรพ.ตำรวจ(เอ่ยอีกและ)มีการทำวิจัยแผลเบาหวานแบบไม่ต้องผ่าตัดค่ะ แต่จิงๆแล้ว เงินที่มี ทั้งของแม่ ของหวา และของน้องหมดแล้วค่ะ ค่ารักษาแม่ 51 วัน หมดไปร่วม 7แสนบาท ตอนนั้นเราจำต้องยอมน้องสาวค่ะ เพราะที่บ้านมีหนี้เดิมอยู่แล้ว 5 แสน เราหมดปัญญาจริงๆ ไม่มีเงินจ่ายให้รพ.อีกแน่ ถ้าไม่ย้าย คงต้องเป็นหนี้หัวโต แม่ออกไปรักษาตัวที่ รพ.ตำรวจ อีกแค่ 9 วันก้อจากหวาไป ด้วยเชื้อจากแผลมันเข้าไปในกระแสเลือด และกล้ามเนื้อหัวใจไม่ทำงาน ค่ารักษาอีกเกือบ 7 หมื่นบาท (เขาบอกว่ามันแพงเพราะยาฆ่าเชื้อ ขวดละ 2000 วันละ3ขวด) ถ้าตอนนั้น หวามีเงิน ถ้าคนที่เคยเอาเงินของแม่หวาไป เขาเอามาคืน หวาคงมีปัญญาให้แม่อยู่ รพ.เอกชนแห่งนั้นต่อ คงยืดระยะเวลาชีวิตแม่หวาออกไปได้อีก แม่จากหวาไป อาิทิตย์หน้าครบ 100 วันแล้วค่ะ แต่ความทรงจำอันเลวร้ายมันไม่สามารถลบไปได้เลยจิงๆ มันเจ็บปวดจิงๆค่ะ เจ็บมาถึงตอนนี้ ถ้าตอนนั้นเรามีเงิน มีเงิน และมีเงิน..... ตอนนี้ ต้องทำงานใช้หนี้ค่ะ ท่วมหัวจิงๆ ทั้งหนี้บ้าน หนี้ รพ.ที่รูดบัตรเครดิตไว้ ต้องตามชดใช้กันต่อไปค่ะ นอกเรื่องไปหน่อยนะคะ แต่อยากเล่าให้ฟัง เผื่อคุณพิม อาจจะได้กำลังใจขึ้นมานิดนึง สู้ๆนะคะ คุณพิม หวาเป็นกำลังใจให้ค่ะ ถ้าอยากให้ช่วยเรื่องค่าอาหารแมว ก้อพอไหวนะคะ ยินดีค่ะ war_koyy@hotmail.com mailมานะคะ ยินดีช่วยจิงๆ ค่ะ จะได้รอดทั้งคนทั้งแมว จากคุณ : หว่าหวาจัง เขียนเมื่อ : 21 ส.ค. 52 19:48:36

ความคิดเห็นที่ 26 เป็นกำลังใจให้ค่ะ....เคยจนมากที่สุดเหมือนกันตอนตกงาน ขอติดตังค่าข้าวที่หอไว้ก่อน กินวันละมื้อ (กระนั้นก็ยังไม่ผอม) ไม่มีค่าเทอมให้น้อง จนแม่ต้องขายแมว (กลั้นใจทำร้ายจิตใจลูก) แต่ก็ผ่านมาได้ค่ะ...เพราะเชื่อว่า อาจจะไม่ใช่คนดีที่สุด แต่ก็ไม่เคยทำร้ายใคร สิ่งดีๆ ต้องมีเข้ามาบ้างล่ะ อดทนผ่านพ้นมันไปให้ได้ (เพราะมันทำได้แค่นั้น) ทั้งนี้ทั้งนั้น ทุกชีวิตก็มีกรรม หรือมีเหตุของการอยู่การไป.... ก็ต้องปล่อยวางบ้างค่ะ ซึ่งมันคนละเรื่องกับ ปล่อยปะละเลย... ดูแลตัวเองก่อนนะคะ จะได้มีกำลังใจ กำลังกาย ดูแลน้องแมวด้วย บางอย่างมันก็อยู่เหนือการควบคุมของเราค่ะ ....แต่เชื่อเหลือเกินว่า คนจิตใจดี มีเมตตาเช่นคุณพิม ไม่หมดหนทางหรอกค่ะ เดี๋ยวก็จะมี สิ่งดีๆ เข้ามาเอง...เหนื่อยหนัก ก็พักวางบ้างค่ะ... ปูลู : มีอิปี้ตัวเดียวนี่ก็เอาที่นาไปจำนองแล้วค่ะเนี่ย 5555 (ล้อเล่น) จากคุณ : mooky mookie เขียนเมื่อ : 21 ส.ค. 52 19:53:25

ความคิดเห็นที่ 27 เป็นกำลังใจให้ค่ะ ชอบดูรูปแมววัดที่คุณพิมถ่ายมาค่ะ แมวอ้วนทุกตัวเลย  ค่อยๆคิดน่ะค่ะ  จะได้เจอทางออกที่ดีสำหรับทุกอย่างค่ะ จากคุณ : พบพลอย เขียนเมื่อ : 21 ส.ค. 52 20:05:23

ความคิดเห็นที่ 28 เป็นกำลังใจให้คุณพิมปะการังนะคะ ตอนอยู่เมืองไทย  บอกได้เลยเราไม่เคยอด ลำบาก ไม่มีเงินติดตัว ก็ยังมีแม่ มีครอบครัว มีเพื่อนๆ แ่ต่พอมาอยู่เมืองนอก  เมื่อต้นปีนี้เอง แฟนเรามีปัญหาเงินเดือนไม่ออกตามกำหนด มันเลทไปเกือบๆ จะครึ่งเดือน  เงินแทบไม่เหลือกันแล้ว เราพยายามหาเศษเหรียญเล็กๆ ในบ้านพวกเหรียญ 1 เซ็นต์ 2 เซ็นต์มารวมๆ กัน   แล้วเอาไปซื้อขนมปังแบบถูกๆ  กับแยมแบบไม่มียี่ห้อมาไว้กิน ส่วนแมว  ตอนนั้นก็ต้องซื้ออาหารแมวแบบถูกที่สุด   กล่องล่ะ  89 เซ็นต์เอา  รวมแล้วของคนของแมวก็ไม่เกิน 2 ยูโร (100 บาท) แค่นั้นก็อยู่กันได้อีกหลายวัน   เราอดทนจนสุดๆ แต่วันหนึ่งมันก็ทนไม่ไหว ร้องไห้ออกมาแบบสุดๆ  เหมือนได้ปลดปล่อย เพราะว่า ชีวิตนี้ไม่เคยลำบาก ไม่เคยอดแบบนี้ พอได้ร้องไห้แล้ว  เหมือนมันพีคสุดๆ แล้วอ่ะคะ ทีนี้ก็คิดได้   เอ่อเนอะ... "มันก็แค่ตอนนี้ ต้องอดทน มันไม่ใช่ตลอดไป" บอกตัวเอง บอกแฟน บอกแมว  เราต้องอดทนนะ ทุกอย่างจะดีขึ้น จากคุณ : soulfighter เขียนเมื่อ : 21 ส.ค. 52 20:06:55

ความคิดเห็นที่ 29 เข้ามาให้กำลังใจนะคะ สู้ๆๆ " ซักวันต้องเป็นวันของเรา " จากคุณ : annana เขียนเมื่อ : 21 ส.ค. 52 20:17:34

ความคิดเห็นที่ 30 พี่พิมสู้ๆ   นะคะ ปุ้มขอเป็นกำลังใจให้ค่ะ.......... ช่วงนี้ฟ้าอาจจะมัวซัวบ้าง แต่ถ้าเมฆฝนผ่านไป......ฟ้าก็จะสดใสเหมือนเดิมค่ะ เช่นเดียวกัน......คนทำดี......ต้องได้รับแต่สิ่งดีกลับมาค่ะ จากคุณ : แม่โทนี่ เขียนเมื่อ : 21 ส.ค. 52 20:28:49

ความคิดเห็นที่ 31   เข้ามาให้กำลังใจครับ เข้มแข็งไว้นะครับ จากคุณ : tewanst เขียนเมื่อ : 21 ส.ค. 52 20:44:43

ความคิดเห็นที่ 32 แย่ที่สุด........ในชีวิต.....คือ............นับเหรียญ สลึง เอาไปซื้อ มาม่ากิน เน้อ แล้ว.........ครูไม่ยอม บอกพ่อครูแม่ครู..........เพราะกลัวแก ห่วงและทุกข์ใจ ** พึ่งมาบอก มาเมื่อ ไม่กี่ปี และ เล่าให้แกฟัง แกยังภูมิใจว่า...... สิ่งดีดี.........เขามาในชีวิต.........ได้เพราะว่าขยัน....ไม่มีวันอดเน้อ* เรียนไปทำงานไป .....ครอบครัวปานกลาง.......ตอนนี้ภูมิใจ.....กับคำว่า....ครู...ที่สุด เคย................เกียจที่จะกิน........ปลากระป๋อง หลายปี......เลยว่างั้น แต่ก็ยังคิดว่า.............มีคนที่ลำบากก่าเรา นี้ยังดีน่ะ.......ยังไม่ต้องเอาปลาเค็ม แขวน..........หรือ เอากรวด คลุกเกลือกิน พวกเขายังสู้กันได้ ครู....ยังมี เหรียญสลึง กิน.......มาม่าได้เลย..........ถือว่า....ยังโชคดี ......ลองย้อน...และคิด...................ครูว่า......ปัญหาทุกอย่างแก้ไขได้......เสมอ และมีทางออก การช่วยเหลือ แมว.......จร หาบ้าน จับทำหมัน ฉีดวัคซีน ถ่ายพยาธิ หรือซื้ออาหาร แต่ก่อน......ลงแรง......ลงเงิน........หลงทางเวลาไปเอาลูกแมวที่เขาโทรให้ไปรับเพื่อเอามาหาบ้านให้.................ใช้ เวลา......กับตรงนั้น.......มาช่วงระยะเวลาพอสมควร ย้อนคิด..........อิ่มใจ..........มีความสุขเมื่อช่วยเขาได้ เหนื่อย แต่......มีสุข มอบสิ่งที่ดี.........ที่สุดเท่าที่เราสามารถ .......แต่ เราสามารถ.........ที่จะช่วยในทางอื่นอีกได้.......... จากที่ได้ทำงาน....เนื่องจากหน้าที่การงานที่ทำเพิ่มขึ้น...รวม 7 วัน เพราะคำว่า.........ปลากระป์อง + เหรียญสลึง มันสอนครูตลอดว่า.............ถ้าตัวเราเอง........ยังไม่สามารถจะดูแลตัวเอง...ให้พร้อมได้ หรือ ชีวิตตัวเราเอง ยังเดินได้......ไม่เเข็งแรงพอ.........ก็ทำสิ่งดีๆ และ ครอบครัวของเรา และทำทาน.........ตามกำลัง.......ทรัพย์ ที่เราช่วยได้ แม้เป็น เงิน เพียง..........เศษ....สลึง เหรียญ...........เล็กๆ ที่มองว่าไม่มีค่า............แต่ครูอาร์ท บอกกะตัวเองเสมอว่า.......ชีวิต .............คน......................มันต้องสู้.......และเดินต่อไปข้างหน้าเสมอ ..................เมื่อ............เอาเหรียญสลึงมา....รวมกัน มันก็ยิ่งใหญ่ได้.........เช่นกันเน้อ ***คนที่ผ่าน อะไรที่ลำบากมา เยอะก็ตาม........โชคชะตา........หรือสิ่งดีๆ สามารถเข้ามาในชีวิต คุณได้เสมอ.......คนอื่นไม่เห็น....แต่เรานี้ และ เห็น......ชื่นชมกะตัวเอง ทุกอย่างสามารถเปลี่ยนได้เสมอ หรือ ผ่อนปรนได้......มีหลายวิธี ของครูเวลาหายไปในการลงแรง .......ตอนนี้ใช้ดูแลเด็กๆแมวที่บ้าน แลน้องหมา 6 ตัว.... ให้ได้ดีที่สุด......ป้องกันทุกอย่าง.....ที่หมอให้ทำก็จะได้ปลอดภัยจากโรค ให้อาหาร ที่รร. ให้ตังค์ให้น้องๆ พาไปรักษาหรือฉีดวัคซีน ถายรูป ติดเอาไปให้เด็กนร.ดู เอาไปเลี้ยงแต่ ...........กว่าจะให้ ต้องพร้อมที่สุด.....และดูแลได้ดีและรักแมวดูแลจนกว่าเขาจะตาย ช่วยแมวในหมู่บ้าน เพียงใกล้บ้าน...ของพวกเราเอง มอบอาหารให้พวกเขา....หรือ.....บริจาคตามวัด............แค่นี้ก็พอเพียงแล้ว เดือนไหน ได้เงิน....จากน้ำพักน้ำแรง ...ตัวเองมาน้อย....ก็ทำบุญน้อย ตามกำลัง.............นี้และ..............ทำบุญ....และได้รับความสุขกลับมา ........................ครูว่าจขกท..........ช่วยพวกเขาได้ดี......ที่สุดแล้ว........ ครู..........เป็นกำลังใจให้เสมอ.............สู้ๆๆๆ มันต้องผ่านไปได้.......เชื่อครูอาร์ทเน้อ แล้วบุญรักษา...........จขกท........ในกุศลที่ได้ทำให้พวกเขา....และทางออกจะมาได้จิงๆ จากคุณ : ครูอาร์ท เขียนเมื่อ : 21 ส.ค. 52 20:49:22

ความคิดเห็นที่ 33 เคยเหลือเงินทั้งเนื้อทั้งตัวมียี่สิบบาท ซื้อปลาทูหนึ่งเข่งมาเวฟ เข่งนึงมีสามตัว ตอนนั้นมีแมวสี่ตัว ยังเล็กๆอยู่เลยค่ะ ก้คลุกข้าวให้เค้ากินสองตัว ปลาทูอีกตัวนึงก็เอามากินเองค่ะ นี่คือลำบากที่สุดแล้วอ่ะ แต่ก็ไม่เท่าของพี่ๆคนอื่นที่สู้เพื่อแมวมาเยอะ กิ๊ฟท์หมด ขอให้ใจแทนละกันค่ะ จากคุณ : ~นางสาวมารร้าย~อักษรานรี~ เขียนเมื่อ : 21 ส.ค. 52 20:59:01

ความคิดเห็นที่ 34 คุณพิมปะการัง ผมไม่มีคำแนะนำใดๆให้เพราะเชื่อว่าทุกความเห็นในที่นี้คุณพิมคงเข้าใจดีว่าควรทำอย่างไร เพียงแต่ต้องการกำลังใจเท่านั้นที่จะช่วยพยุงให้เดินต่อไป คนเราทุกคนต้องเจอปัญหาหนักบ้างเบาบ้าง อาจล้มบ้างแต่จะล้มนานแค่ไหนก็ขึ้นอยู่กับกำลังใจ พายุถึงจะหนักแค่ไหนก็ต้องพัดผ่านไป แล้วหลังพายุฝนโหมกระหน่ำเราจะพบท้องฟ้าที่สดใสรออยู่ครับ สู้ๆครับ เป็นกำลังใจให้อีกหนึ่งคน ^^ ปล.กิ๊ฟหมดเอา ไปแทนนะครับ จากคุณ : นรกยังสะเทือน เขียนเมื่อ : 21 ส.ค. 52 21:29:27

ความคิดเห็นที่ 35   มาให้กำลังใจ เจ้าของกระทู้ค่ะ เราคนนึงที่เคยรับเด็กๆที่นี่ไปเลี้ยง เพราะรักและสงสารน่ะค่ะ เรามีเพื่อนที่พร้อมจะให้เปอร์เซียนะ แต่เราก้อเห็นว่าแมวไทยก้อน่ารักแบบไทยๆ เลยคิดว่า เปอร์เซียน่าจะได้บ้านอบอุ่นแบบง่ายๆน่ะค่ะ เลยบอกปัดไปบ่อยๆ (แค่มาแชร์ความคิดเห็นน่ะค่ะ) ในฐานะที่เรารักแมวเหมือนกัน ถ้าไม่คิดว่าเราเป็นคนอื่น หลังไมล์มาได้ค่ะ จะช่วยเท่าที่พอจะช่วยได้ สู้สู้ นะคะ จากคุณ : @วาลดา เขียนเมื่อ : 21 ส.ค. 52 21:36:35

ความคิดเห็นที่ 36 ไม่เคยลำบากแบบว่า ไม่มีเงินนะคะ เพราะชีวิตต้องมีเงินสำรองไว้ตลอด เริ่มเก็บเงินเป็นตั้งแต่เรียนหนังสือ เพราะฐานะครอบครัวไม่ลำบากมากนัก เรียน ปวช ปี 3 กับเรียน รามปีหนึ่ง คู่กันไป จบ ปวช ก็ทำงานไปด้วยเรียนไปด้วย จนจบ ป ตรี หลังจากนั้น รับราชการ และ ทำงานส่วนตัว เปิดร้านขายเสื้อผ้าที่มาบุญครอง และ อีกไม่นานก็ทำงานกลางคืน ทำควบคู่กันไปทั้งสามอย่าง ทั้ง ๆ ที่ ไม่มีความยากลำบากอะไรต้องทำอย่างนั้น อดหลับอดนอน อยากจะหาเงินอย่างเดียว และก็หาได้มากจริง ๆ จนบางคน ถามว่าทำได้ยังไง ทำงาน สามอย่าง ใน เวลาเดียวกัน จนมาวันหนึ่ง คุณพ่อ ป่วยกระทันหัน เข้า รพ เกิดปลงขึ้นมาทันที มันตกใจมาก ทำให้คิดขึ้นมาได้ว่า  ชีวิต คนสำคัญกว่า เราหาเงินไปทำไม ไม่มีครอบครัว ลูกไม่มี พ่อก็เข้า รพ หาเวลา ให้ครอบครัวดีกว่า เราทำงานจนไม่มีเวลากลับบ้าน ที่ปทุมธานี พ่อแม่ คิดถึงโทรมาหา ก็พูดแบบไม่ค่อยดี เพราะคนอดนอน ตื่นมารับโทรศัพท์แบบหงุดหงิด พอมาคิดได้ ก็ทำงานน้อยลง ถ้าพ่อไม่ป่วย คงคิดไม่ได้ เรากำลังจะสูญเสียสิ่งที่เรารัก หาเงินไป มีประโยชน์อะไร ตอนนี้ออกจากราชการ แล้ว ทำงานส่วนตัว ทำงานน้อยลง ใช้ชีวิตทีเหลืออยู่ พยายามให้มีความสุขที่สุด ไม่มีเงินมากเหมือนเมื่อก่อน ตอนทำงานหนัก ๆ มีแมวประจำสองตัวเลี้ยงในห้อง มีแมวจรหลังร้านประจำ สองสามตัว แมวจรไม่ประจำแบบมาบ้าง ไม่มาบ้าง อีก สามตัว การที่เราให้อาหารแมวจร ในสายตาคนอื่น เราก็ผิด เค้าคิดว่า การที่แมวมาหาเราเพราะเราให้อาหาร แต่บอกตามตรง ว่าเราทนสายตาแมวที่มาขออาหารไม่ได้ เป็นคนที่ต้องซื้ออาหารแมวติดไว้ตลอด ตั้งแต่ยังไม่มีแมว เป็นของตนเอง แต่เราก็ช่วยเหลือได้ เฉพาะแมวใกล้ตัวเท่านั้น ไม่มีโอกาสไปช่วยเหลือแมวข้างนอกเหมือนคนอื่น เราเคยลำบากแต่แบบว่า ทำงานหนัก แต่ไม่เคยอด หรือ ไม่มีเงิน อยากให้คุณพิมดูแลสุขภาพของตัวเองให้แข็งแรง  รักษาสุขภาพใจด้วย สิ่งที่คุณทำแล้วมีความสุขก็ทำต่อไป ถ้าคุณอยู่ได้ แมวก็อยู่ได้ คุณต้องอิ่มก่อน แล้ว คุณถึงจะช่วยผู้อื่นได้ ดูแลตัวเองด้วยนะคะ คุณมีจิตใจงดงามค่ะ จากคุณ : วังน้ำวน เขียนเมื่อ : 21 ส.ค. 52 21:53:08

ความคิดเห็นที่ 37 มาให้กำลังใจคนใจดี จากคุณ : ซำเหมาแอนด์เดอะแก็งค์ เขียนเมื่อ : 21 ส.ค. 52 21:56:28

ความคิดเห็นที่ 38 เคยอยู่ในช่วงย่ำเเย่เหมือนกันค่ะ เวลามีก็ีเยอะจริงเเต่พอต้องใช้ก็ต้องใช้ตังก้อนใหญ่ทุกที เรามักจะเก็บเงินไม่อยู่ตลอดเลย มีงานเข้าเป็นระยะๆ อาจจะไม่ลำบากเท่าพี่พิม เเต่เชื่อนะคะว่าที่นี่ทุกคนเข้าใจซึ่งกันเเละกัน ทุกคนเป็นกำลังใจให้พี่ค่ะ ให้เวลากับมันเเล้ววันนึงมันจะดีขึ้นค่ะ สู้ๆนะคะ จากคุณ : mayvie เขียนเมื่อ : 21 ส.ค. 52 21:56:57

ความคิดเห็นที่ 39 เข้ามาให้กำลังใจพี่พิมค่ะ ช่วงก่อนหน้านี้ตัวเนตรเองก็เคยเจอปัญหาหนักๆ มาเหมือนกันค่ะ แล้วเหมือนเรื่องมันจะมารวมๆ กันมากมายไปหมด  เหมือนเดินมาเจอทางตัน ทั้งท้อ ทั้งเหนื่อย เบื่อกับทุกอย่าง ถึงขั้นตั้งกระทู้เลิกเข้าห้องแมวเลยนะ แต่ได้กำลังใจ จากพี่ๆ เพื่อนๆ ห้องแมวในวันนั้น ทำให้เราคิดสู้กับมันอีกซักตั้ง กำลังใจจากเพื่อนๆ ในห้องแมว และเเววตาของโชกุน กะ ซันควิก ทำให้เนตรสู้ และผ่านช่วงเวลาที่เลวร้ายตรงนั้นได้ค่ะ ฟ้าหลังฝน ที่สดใสกำลังรอพี่พิมอยู่นะค่ะ ขอให้พี่พิมผ่านช่วงเวลานี้ไปให้ได้นะคะ v v v โชกุน มักจะเป็นเพื่อนร่วมโต๊ะทำงาน เป็นกำลังใจ ตอนเนตรทำงานเสมอ ทำงานไป ก็มองหน้าโชกุนไป เพื่ออาหารโชกุน แล้วก็หอมแก้มโช 1 ที โชแม่ขอยืมพลังหน่อย แม่จะปั่นงานส่งหล่ะน๊า สู้ๆๆ แก้ไขเมื่อ 21 ส.ค. 52 22:14:52 จากคุณ : noonmini เขียนเมื่อ : 21 ส.ค. 52 22:11:14

ความคิดเห็นที่ 40 จริงๆ  ไม่อยากเขียน  เรื่องที่อ่านแล้วเศร้านะคะ  เพราะมีความคิดว่าอยากมีชีวิต  แบบให้คนรอบข้างมีความสุข สนุก สนาน  อยู่กับเพื่อนก็ทำให้สนุก ไปวันๆ                  แต่อยากจะบอกว่า  เป็นคนที่ไม่ค่อยมีเงิน  ทำงานเอง    เก็บเงินเรียนเอง  ตั้งแต่เด็ก  ก็ลำบากนะ   เงินไม่ค่อยพอใช้      ก็พยายามใช้น้อยๆ  แต่ดีอย่างหนึ่ง  ที่ไม่ต้องรับผิดชอบทางบ้าน                 พอเงินเดือนมากพอ  ก็เอาแมวมาเลี้ยง  จาก หนึ่ง  เป็น สอง    จากสองเป็นสี่   ตอนนี้เป็นสิบเอ็ด  เพื่อนๆ  ก็ว่าหาเรื่องลำบาก     ก็ไม่อยากเถียงใครว่า  หาเรื่องลำบาก  ก็ลำบากจริงๆ  ตอนเลี้ยงตัวเดียว    ยังไม่รู้ว่าลำบาก  สองตัวก็ยังไม่รู้เท่าไหร่  พอสี่ตัวก็เริ่มรู้ว่าลำบาก     ตอนนี้สิบเอ็ดยิ่งรู้ว่าลำบากใหญ่เลย                 เหตุลำบากเกิดจาก  เวลาซื้ออาหารก็ต้องตระเวนหาเพราะแถว    บ้านไม่มียี่ห้อดีๆ  มีแต่สีม่วง สีเหลือง  ก็ไม่กล้าซื้อให้เขากิน  ต้อง     ตระเวณหา  เหนื่อยก็เหนื่อย  เพราะต้องทำงานและเรียน  ไม่ค่อยมี     เวลา  ยิ่งเวลาซื้อทรายแมวยิ่งแล้วเลย  หนักมากเวลาหิ้วทรายแมว     นอกจากเหนื่อยก็ยังมีเรื่องเงินอีก    ตอนนี้  สิบเอ็ดตัว  ค่าอาหาร     บวกค่าทราย หาหมออื่นๆ  รวมแล้วเดือนเกือบหมี่น  ยังไม่รู้ว่าจะเลี้ยง      เขาได้ต่อไปนานแค่ไหน   เรียนต่อด้วย  ค่าเรียนก็มาก               ตอนนี้กำลังคิดว่า    เมื่อเรียนจบ  (จะจบประมาณเดือน พ.ย.)     จะต้องทำการค้าเพิ่มเพื่อหารายได้พิเศษ        กำลังวางแผนธุรกิจอยู่     ถ้าไม่ทำงานพิเศษ  ก็จะลำบากเหมือนกัน              เคยนั่งมอง  มิ้วทั้งสิบเอ็ด  คิดว่าจะปล่อยให้เขาหิวได้อย่างไร   จะปล่อยให้เขากินของไม่ดีได้อย่างไร    ตอนนี้เราเองก็ลดความสุข   ส่วนตัว  เช่น  เมื่อก่อนจะไปกินร้านอาหารอาทิตย์ละประมาณ 2 ครั้ง   เดี๋ยวนี้  ไปกินอาหารตามร้านอาหารเดือนละครั้ง  บางทีก็สองเดือนครั้ง    ลดการกินร้านอาหารใหญ่ๆ  ลดเที่ยวต่างจังหวัดลงบ้าง   ลดค่าไฟ    ลดค่าน้ำ  ลดค่าโทรศัพท์  ลดเวลาเปิดแอร์ลงบ้าง  ลดการซื้อของ    ที่ไม่จำเป็น  เมื่อก่อนชอบซื้อเช่นหนังสือชอบซื้อมาก  หนังสือเต็มบ้าน    ตอนนี้ก็ลดลง             ส่วนของแมวก็  งดซื้อของเล่นแมว  อุปกรณ์อื่นที่ไม่จำเป็น   เช่น  คอนโดแมว  แต่จัดห้องให้แมวปีนตามโต๊ะ ตู้  แทน คอนโดแมว   เบาะ  หรือบ้านแมว  งดหมด  รวมทั้งอื่น   ซื้อแต่อาหารดีๆ  ทราย  และ   รักษาพยาบาล วัคซีน  พร้อม            ชอบลูกหัวพวกเขา  แล้วบอกว่า  หนูจ๋า  ถ้าหนูงดอาหารเปียกได้   ก็ดีนะ  เพราะราคาแพง  อาหารเม็ดกินเท่าไหร่ ก็กินไปเถอะ     ถ้าวันหนึ่งมี้  ไม่มีเงินซื้อให้หนูกิน  พวกหนูก็ต้องกินแต่อาหารเม็ดน้า.. . จากคุณ : น้องรักจัง เขียนเมื่อ : 21 ส.ค. 52 22:13:02

ความคิดเห็นที่ 41 ไม่เคยลำบากเรื่องการเงินหนักๆ ใช้ชีวิตอย่างระมัดระวังอย่างถึงที่สุด เพราะกลัวเรื่องไม่มีเงินมากๆ มีเงินสำรองหลายก๊อก มีทางออกหลายทางอยู่ ยังมีคนที่คิดว่าหันหน้าพึ่งพาได้ แต่ที่ลำบากตอนนี้ คือลำบากใจ ลูกแมวที่เก็บมาเลี้ยงสองพี่น้อง ป่วยด้วยโรคไตแต่กำเนิด เลี้ยงมาได้ปีเดียว น้องดำก็ออกอาการก่อน รู้สึกชีวิตหน้ามือเป็นหลังมือ เกิดมาไม่เคยเลี้ยงแมว แล้วมาเจอแมวป่วยกระทันหันแบบนี้ รับมือไม่ไหวเลยค่ะ ยิ่งกว่าเลี้ยงเด็กอ่อนอีก ต้องเปลี่ยนบทบาทเป็นแม่ลูกอ่อน เป็นพยาบาล ศึกษาเรื่องแมว เป็นคนทำอะไรจริงจัง รักแมวก็รักถึงที่สุด ดูแลให้ดีที่สุด ดังนั้นเราจึงเหนื่อยและเครียดมาก ดูแลแบบใกล้ชิดมาก เราตัดขาดจากสังคมไปเลย ทนอยู่ด้วยกันร่วมเดือนแมวดำก็จากไป เรานอนชดเชยยังไม่เต็มอิ่ม ยังไม่หายจากการป่วยเพราะพักผ่อนไม่พอ  หายใจยังไม่ทั่วท้อง ไม่เกินอาทิตย์แมวขาวก็ป่วยตาม ทีนี้รู้เลยว่าต้องรับมือยังไง สี่เดือนแล้วที่เราต้องกลายเป็นพยาบาลแมวขาวป่วยหนัก เงินทองหมดไปหลายหมื่น รักษาทุกอย่างเท่าที่จะทำได้ เราสูญเสียชีวิตส่วนตัว ความสดใส รอยยิ้มหายไป มีแต่ความหงุดหงิดแอบแฝงเพราะความเครียด ต้องอยู่กับสิ่งไม่สวยไม่งาม ต้องแบกความรับผิดชอบอยู่ตลอดเวลา มีภาระหน้าที่ที่ในแบบแผนชีวิตที่ไม่ได้คิดไว้อยู่ตลอดเวลา ถ้ารักษาแล้วแมวหายไม่เป็นไร แต่นี่แมวก็สามวันดีสี่วันไข้ เวลาเห็นเค้าเจ็บ  เค้าร้องเราก็นั่งกองร้องไห้ หมดอาลัยตายอยากในชีวิต จะตายก็ไม่ตาย จะหายก็ไม่หาย ทรมานทั้งคนและแมว สงสารลูกเป็นที่สุด ตอนนี้เลย แมวระบมที่ผิวแบบไม่รู้สาเหตุ โดนตัวก็ร้อง เราเองก็นั่งน้ำตาไหล สงสารลูก ไม่รู้จะทำยังไงต่อไป เครียดมาก เราอาจจะเครียดด้วยสาเหตุคนละอย่างกัน แต่ก็ต้องใช้กำลังใจเหมือนกันค่ะ สู้ๆไปด้วยกันนะคะคุณพิม แก้ไขเมื่อ 21 ส.ค. 52 23:08:49 จากคุณ : Cuddle เขียนเมื่อ : 21 ส.ค. 52 23:06:06

ความคิดเห็นที่ 42 ขอบคุณทุกๆกำลังใจนะคะ  ขอบคุณมากจริงๆ ยอมรับตรงนี้เลยว่าตั้งกระทู้ด้วยอารมณ์ชั่ววูบ.... ด้วยความเหนื่อย ด้วยความท้อ  โกรธตัวเอง เกลียดตัวเอง สมเพชตัวเอง .... ความจริงแล้วเจ้าของกระทู้ไม่ใช่คนดีอะไรเลย.... มีมุมมืด มุมอับในชีวิตเยอะแยะไปหมด ที่ทำทุกอย่างทั้งหมด ก็เพียงแค่อยากให้สิ่งมีชีวิตเล็กๆที่ถูกทิ้งได้กินอิ่มนอนหลับเท่านั้น แต่แล้วก็กลายเป็นกรรมต่อเนื่อง   เมื่อเจ้าของกระทู้เริ่มต้นจริงจังเมื่อ 9 ปีที่แล้ว   ก็ไม่มีโอกาสจะถอยหลังกลับได้อีก บางช่วงของชีวิตดูเหมือนอะไรๆมันจะดีขึ้น ให้มีโอกาสได้หายใจหายคอได้บ้าง แต่นั่นแหละความสุขใจมันมักจะอยู่กับเราได้ไม่นาน.... หลายๆอย่างในการดำเนินชีวิตที่พลิกผัน  มันก็ทำทุกอย่างมืดมนลงไปอีก ถามตัวเองเกือบทุกวัน “ชั้นทำบ้าอะไรวะเนี่ย” แค่ทิ้งทุกอย่าง  ปัญหาก็จบ แต่คำตอบที่ได้ คือ ทิ้งไม่ได้   เราทิ้งไม่ได้  อย่าว่าแต่จะวางมือเลย แค่สักวันเดียวก็ยังละทิ้งไม่ได้... คนรอบข้างบอก  “เออ ตัวเองยังไม่มีจะกิน  ยังไม่เจียม...” จึงสมเพชตัวเองทุกครั้ง ที่ต้องเอ่ยปากยืมเงินใครๆ ในที่ทำงาน อับอายกับสายตาที่คิดเอาเองว่า เขาดูถูกดูแคลน   ทั้งที่ความจริง ไม่มีใครคิดอะไรอย่างนั้น เต็มที่เค้าก็แค่ค่อนแคะขำๆบ้างเล็กๆน้อย แต่นั่นมันก็มีผลเพียงพอที่จะทำให้ในอกในใจมันแน่นไปหมด บางวันของบางช่วงถึงขนาดค้นหาเศษเหรียญในห้อง ทุกซอกทุกมุม เผื่อจะเจอะเจอหลงๆอยู่ตรงไหนบ้าง พอแค่ค่าน้ำดื่มสักขวดก็ดีใจแทบตาย .... คำว่าไม่มีของบางคน อาจจะแค่ไม่มีในกระเป๋า แต่มีในบัญชีธนาคาร แต่ไม่มีของเจ้าของกระทู้ คือ หมดจริงๆ หมดตัว หมดทุกอย่าง หลายๆครั้งในหลายๆปีที่เป็นอยู่ เมื่อจ่ายค่าอาหารแมวแล้ว ก็เหลือแค่ค่ารถค่าเรือไปให้ถึงที่ทำงานในวันรุ่งขึ้นเท่านั้น ที่เหลือก็ไปหายืมเอาจากคนที่ทำงาน แค่พอกินผ่านไปวันต่อวัน สังเวชตัวเองจริงๆ ทุกๆสิ้นเดือน เงินเดือนออกก็ไม่มีผลอะไรแม้แต่น้อย   เพราะมันติดลบล่วงหน้าไปนานแล้ว เป็นอย่างที่  วนเวียนอย่างนี้  นานเนิ่นนาน   มองหาอนาคตของตัวเองไม่เจอ.... ร้องไห้กับใครก็ไม่ได้.... เพราะภาพลักษณ์ของเจ้าของกระทู้ คือคนที่แข็งแรงเหลือเกิน คือเสาหลักของคนในครอบครัว....อ่อนแอไม่ได้ คือคนที่คอยแก้ปัญหา เป็นที่ปรึกษาให้คนรอบข้าง หัวเราะตลอดเวลา   สนุกสนานอารมณ์ดี แต่...ปัญหาของตัวเอง กลับไม่รู้ที่จะเอ่ยปากกับใครได้ โดยเฉพาะปัญหาที่คนทั่วๆไปมองว่า  “ก็แค่เรื่องแมวๆ” เอ่ยปากไปก็มีแต่คนเค้าหาว่า บ้า  หาเรื่องเดือดร้อนเอง ต้องคอยหลบหน้าเพื่อนฝูงเก่าๆ เพราะเราไม่อาจไปร่วมวงสันทนาการใดๆกับใครได้ ใครๆถามใครๆชวนก็ได้แต่บอกไม่ว่างๆ  เป็นอย่างนี้ทั้งปี หลายๆปี โอกาสเดียวที่ได้ไปไหนมาไหนคือ เวลาที่บริษัทจัดงาน หรือจัดเที่ยวประจำปีนั่นแหละ ก่อนหน้านี้ มีปิยมิตรอยู่คนหนึ่ง รู้จักจากห้องแมวนี่แหละค่ะ   คือ คุณแหวว  ล็อคอิน vawwan เพื่อนๆห้องแมวคนเก่าๆก็คงจะรู้จักกันอยู่บ้าง   แต่เพื่อนใหม่ๆอาจจะไม่ค่อยคุ้น เพราะคุณแหววไม่ค่อยเข้ากระทู้ บังเอิญคุณแหวว ได้ย้ายมาอยู่ใกล้ที่พักเจ้าของกระทู้ ก็ได้ช่วยกันเรื่องหมาเรื่องแมว.... แมวเจ็บไข้ได้ป่วย ก็หอบหิ้วกันขึ้นรถเมล์ไปหาหมอ เงินก็ช่วยกันหาหยิบยืมคนนู้นคนนี้  มาจ่ายค่ารักษา ทั้งที่คุณรักษ์บอกอยู่เสมอว่า   แมวเจ็บแมวป่วย ก็เอามาเข้าโครงการฯได้ เพราะนั่นคือแมววัดแมวจร แต่ก็นั่นแหละในสายตาของเจ้าของกระทู้ ก็เห็นว่าภาระของโครงการก็มากมายก่ายกองอยู่   ที่เจ้าของกระทู้ได้รับการสนับสนุนเรื่องอาหารบางส่วน เรื่องทำหมัน ทำวัคซีน  ก็เยอะมากมายแล้วที่เจ้าของกระทู้ต้องพึ่งโครงการฯ แมววัด มีจำนวนมาก แน่นอนว่าการเจ็บการป่วยมักจะมีอยู่บ่อยครั้ง เจ้าของกระทู้ได้บอกคุณรักษ์ว่า ขอรบกวนแค่เคสหนักๆหรือเคสที่ต้องรักษาต่อเนื่องเท่านั้นก็พอ ซึ่งแค่นั้น โครงการฯก็ต้องจ่ายมาเยอะแล้ว เยอะจนเจ้าของกระทู้ไม่รู้จะหาทางตอบแทนได้ยังไง.... เจ้าของกระทู้กับคุณแหวว  หลายครั้งที่เรานั่งมองหน้ากันแล้วน้ำตาไหล... ถึงช่วยอะไรกันได้ไม่มากนัก  แต่อย่างน้อยก็เป็นกำลังใจ.... ว่าเออนะ  มองหน้ากันก็รู้แล้วว่า กำลังลำบากนะ   ก็ร้องไห้กันไป  หรืออาจหัวเราะเฝื่อนๆ แต่ตอนนี้คุณแหวว....ก็มีปัญหาหนักอึ้งของตัวเอง ต้องกลับไปอยู่ดูแลแม่ที่ชุมพร   แม่คุณแหววเป็นมะเร็งลำไส้.... นั่นก็ทุกข์หนัก  หนักหนาสาหัส   ขอกำลังใจเพิ่มให้คุณแหววไว้ตรงนี้ด้วยนะคะ ระบบการทำงานในตัวของเจ้าของกระทู้ ณ ขณะนี้จึงเกิดอาการเออเร่อค่ะ มันรู้สึกเคว้งคว้างไปซะทุกอย่าง....จนต้องมาระบายในกระทู้แบบนี้ มันน่าละอายไม่น้อย.... เลือกที่จะตั้งกระทู้วันนี้ตอนนี้  เพราะกลัวคนที่ทำงานอ่านเจอ เพราะรู้ว่าเค้าเหล่านั้นไม่เข้าเน็ท เสาร์-อาทิตย์ ไม่อยากให้ใครรู้ว่า เบื้องหลังเสียงหัวเราะลั่นๆนั่น  มันกำลังทุกข์เป็นบ้า แต่ตอนนี้เจ้าของกระทู้รู้แล้วว่า  ปิยมิตร นั้น ยังมีมากมายเหลือเกิน   ในกระทู้นี้ที่ตั้งขึ้นด้วยความทุกข์ท้อชั่วขณะ..... หลายๆท่าน ทุกๆท่าน ได้หยิบยื่นน้ำมิตรจิตใจ.... ขอบคุณมากนะคะ  ขอบคุณทุกๆท่าน   ขอบคุณทุกๆกำลังใจ ขอบคุณมากจริงๆ แก้ไขเมื่อ 21 ส.ค. 52 23:43:40 จากคุณ : พิมปะการัง เขียนเมื่อ : 21 ส.ค. 52 23:12:42

ความคิดเห็นที่ 43 . แตงโมมาให้กำลังใจป้าแหววก่ะ มีอะไรให้ช่วยบอกได้เลยนะก๊ะป้าแหวว   จากคุณ : soomchon เขียนเมื่อ : 21 ส.ค. 52 23:35:01

ความคิดเห็นที่ 44 ดิฉันเชื่อว่า คนดีตกน้ำไม่ไหล ตกไฟไม่ไหม้ค่ะ ปัญหาทุกอย่างจะคลี่คลาย และผ่านพันไปได้ ขอให้มีกำลังใจและสติ ค่อยๆคิด เป็นกำลังใจให้ผ่านพ้นปัญหาทุกอย่างนะคะ จากคุณ : Nunyna เขียนเมื่อ : 21 ส.ค. 52 23:45:29

ความคิดเห็นที่ 45 ไม่เคย ท้อสุดๆในชีวิตครับ มันจะหาข้อดีในสถานการณ์นั้นๆ เคยท้อเรื่องงาน มีแต่ปัญหา ก็บอกกับตัวเองว่า ถ้าไม่มีปัญหา เขาคงไม่จ้างเรามาทำงาน เคยเลิกกับแฟน ก็บอกว่า เอาน่า อย่างน้อย จะไปไหนมาไหน ก็ไม่ต้องห่วงใครแหละ ตอนนี้ กลับมาทำกิจการส่วนตัว เวลา ไปยิม หายหมดเลย ขายได้วันละไม่กี่บาท แต่ก็บอกกับตัวเองว่า เอาน่า อย่างน้อยมันก็เป็นของเรา ท้อได้ครับ แต่อยากให้หาข้อดีในสถานการณ์นั้นๆ ผมจำได้ว่า ตอนที่ผมไปสอนที่ อ.แม่สอด จ.ตาก มีพนักงานคนหนึ่เขาเลี้ยงหมา ปลายเดือนเงินหมด เขาเลือกที่จะซื้อ ไข่พะโล้ให้หมา แล้วยอมไปเก็บผักบุ้งมาผัดไฟแดงกิน เพื่อนๆหัวเราะใส่เขา แต่สิ่งที่เขาตอบให้ผมได้ยินคือ หมามันกินผักไม่ได้ แต่ผมกินได้ ผมก็เลยต้องให้หมากินไข่ ก็ผมรักของผม และหมามันก็รักผม เชื่อไหม เรื่องนั้น ทำให้ผมยิ้มตลอดเมื่อผมคิดถึงเรื่องนี้ อยากให้คุณพิมปะการังอย่าหมดกำลังใจครับ และอยากบอกว่า ทุกสิ่งที่อย่างล้วนเป็นไปตามกรรม การที่เราจะช่วยใครให้ได้บุญ เราต้องไม่เดือดร้อน ในพุทธศาสนา จึงมี คำว่า อุเบขา ซึ่งเรามักไม่ได้คิดถึงมัน จากคุณ : maxxx123 เขียนเมื่อ : 21 ส.ค. 52 23:48:40

ความคิดเห็นที่ 46 ..เป็นกำลังใจให้คุณพิม..ได้ก้าวผ่านอุปสรรคต่างๆ ได้อย่างราบรื่นนะคะ   ..วันพรุ่งนี้ ย่อมดีกว่า วันนี้ .... ..คุณพิมเป็นคนดี  เสียสละ  เมตตา  เอื้อเฟื้อ ต่อสัตว์ผู้ยากไร้... ..ขอให้คุณพิมเข้มแข็งนะคะ  กำลังใจมีมากมายในห้องนี้ค่ะ... ..และพี่ก็เชื่อว่า คุณพิมจะได้กำลังใจจากน้องเหมียวอีกหลายชีวิตเช่นกัน  .. ลองหันไปสบตาพวกเค้าสิคะ.. ความรัก ที่น้องเหมียวส่งผ่านจากสายตามาถึงคุณพิม...มันจะมีค่ามากมายจนหาที่เปรียบไม่ได้.. ..สู้ๆ นะคะ... จากคุณ : อสรพิษเขี้ยวขาว เขียนเมื่อ : 21 ส.ค. 52 23:55:17

ความคิดเห็นที่ 47 เป็นกำลังใจให้ค่ะ หลายครั้งเจอพี่แหววได้คุยกันพี่แหววน่ารักมากๆ มีบ้างที่เคยโทรคุยกับพี่แหวว เพิ่งทราบเรื่องแม่พี่แหวว เป็นกำลังใจให้ทั้งพี่แหวว+พี่พิมปะการังค่ะ สุ้ๆนะคะพี่ ซักวันต้องเป็นของเราค่ะ ตัวหนูเองมีบ้างที่ช่วยแมว แต่เทียบกับสิ่งที่พี่ทำไม่ได้เลยค่ะ สิ่งที่พี่ทำต่อน้องแมวมันยิ่งใหญ่มากจริงๆค่ะ ช่วยเหลือชีวิตน้อยๆ เป้นผู้ให้สำหรับน้องแมวมาตลอด จากคุณ : แม่ค๊อกเกอร์ เขียนเมื่อ : 22 ส.ค. 52 00:00:08

ความคิดเห็นที่ 48   คนเรามันก็มีเรื่องท้อใจกันไปคนละเรื่องอะนะคะ ตัวเองก็มีเรื่องท้อใจ เรื่องงานเหมือนกัน แต่ ช่าง หัว มัน ไปละ เงินเดือนไม่ขึ้น (ทั้งบริษัท) ก็ช่างมัน โบนัสไม่มี (ทั้งบริษัท) ก็ช่างมัน ไม่ได้ promote ก็ช่างมัน ไม่มีนาย นายย้ายไปที่อื่น ก็ดีเหมือนกัน ไม่มีนาย ก็ไม่ค่อยมีงาน แต่เงินเดือนประจำยังได้อยู่ ดีว่า(ยัง)ไม่ได้ก่อหนี้สิน มีกินไปวันๆ ก็ไม่ได้เดือดร้อนอะไร ถ้าไม่คิดมาก เรื่องงาน อนาคต ทุกวันนี้ ไม่คิดมาก อยู่ไปวันต่อวัน มีเวลาก็ให้กับแมวหมด เพราะอยู่กันแค่หนึ่งคนกับหนึ่งแมว จากคุณ : june the fourth เขียนเมื่อ : 22 ส.ค. 52 00:05:49

ความคิดเห็นที่ 49 เป็นกำลังใจให้ครับ รู้สึกละอายที่ไม่สามารถช่วยอะไรได้มากนัก แต่ก็ยินดีช่วยนะครับ ถ้าต้องการให้ช่วยอะไร หลังไมค์มาได้ตลอดนะครับ อย่ายอมแพ้นะครับ จากคุณ : จีโอ ฟรีด เขียนเมื่อ : 22 ส.ค. 52 00:49:40

ความคิดเห็นที่ 50 บางทีก็เหนื่อยค่ะ การที่ต้องรับรู้ ว่าใครต่อใครก็วางความหวังก้อนโตไว้ที่เรา .. แต่เหนื่อยสำหรับแอร์ คงน้อยกว่าของคุณ พิมประการังมากมาย แอร์ไม่มีอะไรจะให้ เพราะตัวเองก็ยังต้องดิ้นรนต่อไป แต่กำลังใจ ที่จะรับฟัง ยังคงมีอยู่เหลือเฟือค่ะ .. จากคุณ : NERVOUS BREAKDOWN เขียนเมื่อ : 22 ส.ค. 52 01:02:33

ความคิดเห็นที่ 51   สู้ สู้..นะพิมพ์ เรารู้ว่าพิมพ์ สู้อยู่แล้วล่ะเนอะ รู้ว่าเหนื่อย รู้ว่าท้อ..แต่พิมพ์ ก้อยังทำเพื่อแมวมาตลอด เหนื่อยก้อพัก..แล้วกลับมาสู้ใหม่ พวกเราคงได้แต่เป็นกำลังใจให้กันและกันอ่ะเนอะ.. เราเองก้อหันกลับมามองตัวเองบ้าง.. อืมมมมมมม..ไม่ค่อยต่างกันเล้ย.. ชีวิต..ก้อมีเท่านี้ล่ะ.. สู้โว้ยยยยยยยยยยยยยยย จากคุณ : i'mOk i'mcOoL เขียนเมื่อ : 22 ส.ค. 52 01:33:07

ความคิดเห็นที่ 52 ไม่รู้จักเจ้าของกระทู้ แต่สิ่งที่คุณทำ  น่ายกย่อง ชนิดที่เราไม่มีวันทำได้  แม้จะอยากทำแค่ไหน เป็นกำลังใจให้ ไม่รู้จะช่วยยังไง นอกจากให้กำลังใจเยอะ ๆ จากคุณ : gusskoong เขียนเมื่อ : 22 ส.ค. 52 01:49:59

ความคิดเห็นที่ 53 ห้องแมวทำเพื่อแมว มีปัญหา ปรึกษากันแล้วหาทางช่วยหลือกันนะคะ จากคุณ : pp-botun เขียนเมื่อ : 22 ส.ค. 52 02:07:46

ความคิดเห็นที่ 54   มี 2 หนุ่ม มาเป็นกำลังใจให้คะ สู้ ๆ สักวัน สิ่งที่พี่ทำ(ดี)มันจะช่วยพี่คะ เชื่อเถอะคะ จากคุณ : Violeta Lady เขียนเมื่อ : 22 ส.ค. 52 02:26:19

ความคิดเห็นที่ 55 เป็นกำลังใจให้นะคะคุณพิม ป้าลำบากมากมาตั้งแต่เด็ก เพราะเป็นลูกชังของแม่ เคยแม้แต่ไปอยู่ต่างจังหวัดคนเดียวไม่มีใคร แต่มันก็สอนให้เรารู้จักพึ่งตัวเอง วันนี้แม้จะมีภาระมากมายอย่างที่คุณพิมเห็น แต่ป้าก็มีความสุขกับภาระเหล่านั้น อย่าท้อนะคะ จากคุณ : iluvtravel เขียนเมื่อ : 22 ส.ค. 52 03:58:39

ความคิดเห็นที่ 56   เข้าใจจขกทมากๆเลยคะ ถ้าถามหมวยส่วนตัวหมวยเลือกให้หมากินก่อนคะ (แบบว่าเลี้ยงแต่หมาจร แมวไม่ได้เลี้ยง แต่ขอแจมด้วยนะคะ) หลายๆครั้งที่เอาเงินตั้งใจจะไปซื้อข้าวในเซเว่นกิน แต่พอเจอหมาจรหน้าเซเว่นเป็นต้องหมดเงินไปกับหมาจรแทนที่จะได้ซื้อกิน สุดท้ายต้องกลับมาเอาเงินใหม่ที่บ้านอีกที   ส่วนตัวหมวยคิดว่า ถ้าให้หมาหรือแมวจรนี่ถ้าให้ได้ก็จะรีบให้เค้ากินก่อนเลยคะ เพราะเราเป็นคนมีโอกาสที่จะหาข้าวกินเมื่อไหร่ก้ได้ จะกินดีแค่ไหนก็มีสิทธิเลือก  แต่น้องหมาแมวจรพวกนี้เราไม่รู้ว่าจะได้เจอเค้าอีกมั้ย หรือเราไม่รู้เลยว่าเค้าไม่ได้กินข้าวมานานแค่ไหนแล้ว แล้วถ้าเลือกให้ได้ เงินยี่สิบสามสิบบาท อาจเป็นมื้อที่ดีที่สุดในชีวิตของพวกเค้าก้ได้คะ หมวยเลือกให้หมาแมวกินก่อนอะคะ  สุขใจและทุกข์ใจไปในตัวที่ได้เห็นเค้ามีกิน ที่สุขเพราะได้รู้ว่าอย่างน้อยเค้าก็อิมไปอีกมื้อนึง แต่ที่ทุกข์ก้คือ ทำไมเค้าจะต้องมาอยู่ในสภาพแบบนี้อะคะ เป็นกำลังใจให้นะคะ ส่วนตัวหมวยก็เอาข้าวไปเดินแจกหมาจรแถวบ้านทุกเย็น ก็เงินส่วนตัวล้วนๆ วันๆนึงก้หมดหลายบาท แต่ถ้าให้แล้วสบายใจก็ยอมที่จะเสียเงินอะคะ สู้ๆนะคะ เป็นกำลังใจให้นะคะ :) จากคุณ : dephazz เขียนเมื่อ : 22 ส.ค. 52 05:30:04

ความคิดเห็นที่ 57 เป็นกำลังใจให้ค่ะ บางคราที่เราท้อ  แต่พอเห็นสายตาของแมวๆเหล่านั้นที่เค้ารักเรามันก็ทำให้เรามีกำลังใจสู้ต่อไปนะคะ ใจเย็นๆค่ะ  ค่อยๆคิดนะคะ จากคุณ : aboil_1 เขียนเมื่อ : 22 ส.ค. 52 07:03:43

ความคิดเห็นที่ 58 แวะมาให้กำลังใจค่ะ ดิฉันเคยตกที่นั่งลำบากเหมือนกัน ตอนนั้นทำธุรกิจ เลี้ยงลูกน้องทั้งบริษัท เงินได้มาต้องให้เงินเดือนเขาก่อน เพราะเขามีลูกมีครอบครัวให้เลี้ยง ตัวเองบางวัน เหลือสตางค์อยู่ยี่สิบบาท ให้แม่บ้านไปซื้อปลากระป๋อง มาคลุกข้าวให้หมาสามตัวกิน ตัวเองไม่ถึงกับอดแต่มีอะไรก็กินไป มาม่า ไข่เจียว อะไรก็ได้ค่ะ ไม่คิดมาก ต่อให้อดก็ไม่เป็นไร แต่หมาที่เลี้ยงไว้ จะไม่ยอมให้อดเด็ดขาด พ่อแม่ไม่เคยรู้ค่ะ ไม่อยากให้ท่านกังวลกับเรา พอผ่านวิกฤติไปแล้วไปเล่าให้ท่านฟัง พ่อแม่ตกใจมาก ทำไมไม่บอก เอ็ดใหญ่ว่า ทำไมไม่ขอความช่วยเหลือ เอาใจช่วยคุณพิมนะคะ จงเชื่อมั่นศรัทธาในความดีที่ตัวเองทำ แม้จะเล็กน้อยแค่ไหนก็ตาม คุณพิมคอยดูเถอะค่ะ ผลของกุศลกรรมที่ทำไว้จะช่วยส่งเสริมให้คุณพิม มีแต่ความสุขความเจริญในชีวิต อย่างน้อย ได้เห็นเจ้าเหมียวจรที่ช่วยมาได้บ้านไป คุณพิมก็มีความสุข อิ่มอกอิ่มใจมากๆ แล้ว จริงไหมคะ จากคุณ : *ProuD* เขียนเมื่อ : 22 ส.ค. 52 07:28:32

ความคิดเห็นที่ 59 ชีวิตไม่ค่อยลำบากอะไรนักค่ะ อาจจะมีอยู่ช่วงหนึ่งที่บริษัทปิดกิจการ ได้เงินเลิกจ้างกับเงินสะสมมาก้อนหนึ่ง ก็ใช้ไปค่ะ ลดการสำมะเลเทเมาไปพักใหญ่ หมา-แมวจรที่เคยให้ข้าวให้น้ำก็ยังคงให้อยู่แต่ลดเกรดอาหารลงไปค่ะ แต่พอเจ้านายเก่าเรียกกลับไปทำงานด้วยอีก พวกเด็กๆ ก็ได้กินดีเหมือนเดิมค่ะ คุณพิมปะการังคะ อย่ามุ่งแต่จะให้เด็กๆ กินอิ่มอย่างเดียวนะคะ คุณก็ต้องไปกินพออิ่มด้วย สมองจะทำงานเมื่อเราไม่หิวนะคะ เป็นกำลังใจให้ค่ะ และอย่าอายที่จะพูดกับเพื่อนๆ ในห้องนี้นะคะ เพราะทุกคนทราบดีว่าที่คุณลำบากเป็นเพราะอะไร จากคุณ : ป้าตุ้ยกล้วยกวน เขียนเมื่อ : 22 ส.ค. 52 08:48:00

ความคิดเห็นที่ 60 เป็นกำลังใจให้ค่ะ จากคุณ : อ.กรร เขียนเมื่อ : 22 ส.ค. 52 09:29:40

ความคิดเห็นที่ 61 ขอเป็นกำลังใจให้ด้วยนะค่ะ ยามที่เราท้อ เราจะมองที่น้องหมาที่เราเลี้ยงไว้ค่ะซึ่งเค้าพิการ ต้องดูแลตลอด แต่เมื่อเห็นแววตาใสแป๋วของเค้าแล้วทำให้เราฮึดสู้ค่ะ น้องหมาพิการตั้งแต่อายุ3 เดือน ตอนนี้อายุ 10ปีแล้วค่ะ สู้ๆ นะค่ะ ขอเป็นกำลังใจให้ค่ะ จากคุณ : Mr.Good เขียนเมื่อ : 22 ส.ค. 52 10:56:06

ความคิดเห็นที่ 62 ผ่านชีวิตมาเกินครึ่งร้อยปีแล้ว... เคยลำบากสุดๆ แทบไม่มีอะไรกินตอนอยู่ต่างแดน.. เคยทุกข์ใจจนแทบบ้า เมื่อต้องถูกออกจากงาน... แต่ทุกอย่างก็ผ่านมาได้.. ....  เป็นกำลังใจให้คนดีๆเช่นคุณพิมปะการัง และคุณแหวว  .... สำคัญที่สุด... ขอให้คุณดูแลตัวเอง ทั้งกายและใจด้วย อย่าลืมว่า... ถ้าคุณล้ม คนข้างหลังยิ่งแย่กว่าคุณอีก     ยินดีช่วยเหลือเท่าที่ทำได้.....   หลังไมค์มาค่ะ จากคุณ : แม่หมูอ้วนสู้ตาย (Ruj_ja) เขียนเมื่อ : 22 ส.ค. 52 11:57:32

ความคิดเห็นที่ 63   ขอร่วมเป็นกำลังใจให้กับคุณพิมด้วยคนครับ ทุกคนมีช่วงเวลาชีวิตที่ต้องผ่านการทดสอบ อย่าอ่อนแออย่าท้อแท้ ปัญหาทุกเรืองมันต้องมีทางออกเสมอ วันนี้เราอาจจะอ่อนล้าเหนื่อยแรง เพียงแต่เราพักสักนิด เพื่อให้มีเรี่ยวแรง เพื่อที่จะก้าวเดินต่อไป คนเราถ้าเหนื่อยมากแล้วยิ่งไปฝืน ถ้ามันล้มลงไปจะยิ่งแย่กว่าที่เป็นอยุ่ สิ่งที่คุณพิมคิดสิ่งที่คุณพิมกำลังทำอยู่ คนที่ให้คำตอบได้ดีที่สุดคือคุณพิมเองว่าจะเลือกทำแบบไหน สิ่งที่เลือกทำไม่ว่าจะเป็นยังไง ขอให้มันผ่านไปด้วยดี เบื้องบนเมตตาภายภาคหน้าขอให้ผลบุญตอบสนองในความมีน้ำใจเอาใจใส่สัตว์ที่เดือดร้อน ขอให้อนาคตของคุณพิมรุ่งเรือง ผ่านพ้นอุปสรรคทั้งปวง จากคุณ : พ่อแมว (น้องชายโซ) เขียนเมื่อ : 22 ส.ค. 52 14:04:44

ความคิดเห็นที่ 64 ขออนุญาตใช้เงินของโครงการฯ เพื่อจัดซื้ออาหารให้แมววัดที่คุณพิมดูแลอยู่เพิ่มเติมนะคะ ท่านใดสนใจสมทบทุนเพื่อช่วยแมววัดที่คุณพิมดูแลอยู่ โอนเงินมาได้ที่นี่นะคะ  จะได้รวบรวมซื้ออาหารเม็ดและอาหารกระป๋อง เพิ่มเติมให้คุณพิมค่ะ วชิรา ทวีสกุลสุข โครงการรักษ์แมว ปันน้ำใจให้แมวจร ธนาคารกรุงเทพ สาขาออลซีซันส์ เลขที่ 037-0-05512-1 ธนาคารไทยพาณิชย์ สาขากรีนเพลส เลขที่ 401-0-65756-6 แจ้งกลับที่ เมลล์  rakmaw@gmail.com  เพื่อแจ้งว่าโอนเงินเพื่อช่วยเหลือแมววัดคุณพิมปะการังนะคะ เป็นกำลังใจให้คุณพิมนะคะ   จากคุณ : วชิรา เขียนเมื่อ : 22 ส.ค. 52 14:22:43

ความคิดเห็นที่ 65 ส่งกำลังใจให้คุณแหววด้วยเช่นกันค่ะ จากคุณ : วชิรา เขียนเมื่อ : 22 ส.ค. 52 14:24:19

ความคิดเห็นที่ 66 คนกินยังไงก็ได้แต่หมาแมวหากินเองไม่ได้ เราเองจากที่ไม่เคยมีแมวมีแต่หมา 2 ตัว ก็ยังไหวนะ ช่วยแมวครั้งแรก 3 ตัวเลี้ยงไว้ก็เข้ามาเรื่อย ๆ จนปัจจุบัน 8 ตัวแล้ว ไม่สบายก็ต้องพาไปหาหมอตอนนี้ยังติดหนี้ค่ารักษาน้องแมวกับโรงพยาบาลสัตว์อยู่เลย ก็ท้อเหมือนกันเงินเดือนหมดไปกับหมาแมว แต่ยังไงเราก็รักพวกมันนะเห็นแล้วหายเหนื่อย เป็นกำลังใจให้นะค่ะ สู้ ๆ จากคุณ : sugusjang เขียนเมื่อ : 22 ส.ค. 52 14:35:07

ความคิดเห็นที่ 67 ให้กำลังใจคุณพิมนะคะ ความลำบาก ที่มีคุณค่า ยังดีซะกว่าเกิดมาสบาย แต่ไม่เคยได้ทำอะไรให้กับใครอื่นเลย ภูมิใจในตัวเองนะคะ  ทุกอย่างต้องผ่านไปด้วยดี จากคุณ : One LoVe Family เขียนเมื่อ : 22 ส.ค. 52 17:33:52

ความคิดเห็นที่ 68 เรื่องที่เล่ามาไม่ใช่เรื่องน่าอายเลยค่ะ ตรงกันข้าม...กลับน่าชื่นชมเสียอีก ที่ในเวลาที่ชีวิตยากลำบาก ผ่านไปปีแล้วปี่เล่า...คุณก็ยังไม่ทิ้งชีวิตน้อยๆเหล่านี้น คุณได้ทำสิ่งที่ยิ่งใหญ่ ที่น้อยคนนักจะทำได้แบบนี้ เป็นบุญของเจ้าเหมียวเหล่านั้นจริงๆ ขอแสดงความชื่นชมด้วยใจจริงค่ะ... จากคุณ : หญิงอร เขียนเมื่อ : 22 ส.ค. 52 18:20:18

ความคิดเห็นที่ 69 ไม่ค่อยได้เข้าห้องนี้หรอกค่ะ..  นาน ๆ แวะมาแอบอ่านซะครั้งนึง.. แต่ว่า ประสบการณ์ลำบากสุด ๆ ของการมีลูกเป็นแมวเนี่ย.. น่าจะสัก 2-3 ปีที่แล้วค่ะ..  เราเก็บเอาลูกแมวตัวนึงมาเลี้ยง... โดยที่ไม่รู้ว่าเค้ามีปัญหาที่หลัง..  จนมาอยู่กับ เราตั้งแต่อายุ 5 เดือน.. สังเกตุว่า.. เค้าจะฉี่เป็นเลือดจาง ๆ .. แล้วก่อนฉี่จะกระวนกระวาย.. ก็เลี้ยงไป ๆ ๆ จนกระทั่งวันนึง..  กลับจากทำงาน พบเลือดกองใหญ่มาก เลือดสด ๆ จับแมวที่ 4 ตัวมาดู  ก็ไม่เห็นมีอะไร.. จนกระทั่งสังเกตุดี ๆ พบว่า  เจ้ากาแฟ แมวที่เก็บมาเลี้ยง.. เค้าฉี่เป็นเลือด..  ก็รักษาไป..   คลีนิคนึง ในซอยวัชรพล รักษามากมาย..  ให้ยาเยอะ.. ทั้งสวนปัสสาวะ มาก ๆ หมดเงินเป็นพัน.. ก็ไม่หาย... ช่วงนั้น อยู่คนเดียว..  คนใกล้ตัวตกงาน  เค้าเลยกลับไปอยู่บ้านต่างจังหวัด (ซะงั้น...)  เราอยู่คนเดียว...  พาเจ้ากาแฟหาหมอเกือบทุกวัน.. เงินเดือนก็ไม่ค่อยพอใช้..  กลุ้มใจมาก.... เปลี่ยนที่ พาไปรักษาที่ รพ.แถวเกษตร  ก็ต้องหาหมอทุก 2 อาทิตย์ แต่ละครั้ง..  ก็ไม่เคยต่ำกว่า 4-500 บาท..   ลำบากมาก..  ขณะเดียวกัน ค่าเช่าคอนโด ค่ารถไปทำงาน..  ค่าอาหารแมวอีก   ค่าทราย..  ทุกอย่างมีแต่รายจ่าย..  เงินเดือนก็แค่หมื่นกลาง ๆ อย่าถามถึงคนข้างตัว..  เพราะเค้าไม่เคยช่วยอะไรเลย.. ลำบากแบบว่า..  กินน้อยมาก.. เพื่อจะได้มีเงินซื้ออาหารให้ลูก ๆ ประเภทว่า พอเงินเดือนออก  รีบซื้ออาหารแมว กระสอบใหญ่  ซื้อทรายแมวตุนไว้ให้พอเดือน..  ซื้ออาหารแมวกระป๋อง ไว้...  ที่เหลือกันไว้สำหรับรายจายจำเป็น..   และตลอด ครึ่งปีที่รักษากาแฟ.. ลำบากมาก  ขึ้นรถเมล์เค้าก็ไม่ให้ขึ้น ต้องขึ้นแท็กซี่ตลอด..  หมดค่ารักษาไปมากกว่า สองหมื่นในระยะแค่ 4 เดือน.... แต่ก็มีพี่สเตอร์ลิงค์  กับพี่ รวมการเฉพาะกิจ  ที่ช่วยส่งเงินให้รักษาแมวบ้าง.. ซึ่งไม่เคยลืมพี่ทั้ง 2 คนนี้เลย.. ช่วงหลัง..   พากาแฟรักษาที่ คลีนิคราชพฤกษ์ในซอยวัชรพล.. น้องหมอนก..  ช่วยดูแลดีมาก..  ไปบ่อยเกือบทุกวัน เพราะต้องให้น้ำเกลือทุกวัน..  ไปจนน้อง ๆ ที่คลีนิคจะจำกาแฟได้..  เพราะบางครั้งที่เรากลับต่างจังหวัด  จะหิ้วกาแฟไปฝากที่คลีนิคเสมอ... และช่วงที่รักษากาแฟ  เรายังพอมีงานรับพิมพ์รายงานบ้าง..  รับทำสารนิพนธ์บาง..  ให้กับนักศึกษา คือ แต่ละวันเหมือนจะมีบางสิ่งที่มองไม่เห็นคงจะเวทนาเรามั้ง..  ช่วยให้เรามีงานพิมพ์ก๊อก ๆ แก๊ก  ได้เงินทุกวัน พอจะเก็บไว้รักษากาแฟได้.. จนทุกวันนี้..  กาแฟแข็งแรงดีมาก..  ตัวอ้วนปุ๊ก...  หนักกว่า 6 โลแล้ว.. ล่าสุด..  พาไปฝากที่คลีนิค  หมอนกบอกว่า..  ลดความอ้วนให้กาแฟหน่อยนะคะ  อ้วนมากแล้ว... ชีวิตตอนนั้น ลำบากสุด ๆ บางครั้งกอดกาแฟ แล้วร้องไห้..  เพราะถึงขนาดต้องจำนำแหวน  สร้อยข้อมือ เพื่อรักษากาแฟ  แถมกินแต่มาม่าเกือบทุกวัน...   เพื่อนบอกว่า..  ทีแมวนะ กินดี๊..ดี..  เจ้าของ แ ด  .. มาม่า.. ถึงตอนนี้ถ้าถามว่า  ให้เลือกระหว่างคนอด  กับแมวอด.. เลือกให้ตัวเองอดดีกว่าค่ะ..  เพราะดูสิ  ตาแป๋วอย่างนั้น.. เจ็บป่วยก็บอกไม่ได้..  ได้แต่นอนซบบนตัก..  สายตาบอกว่า  เจ็บ ปวด.. แค่นั้น..  เราก็ทนไม่ได้แล้วหละ.. ทุกวันนี้  บอกได้ว่า...  รักแมวทุกตัวบนโลกนี้ค่ะ สู้ ๆ นะคะ  เจ้าของกระทู้ จากคุณ : ม็อคค่าเย็น (ม็อคค่าเย็น) เขียนเมื่อ : 22 ส.ค. 52 18:20:24

ความคิดเห็นที่ 70 พี่พิมสู้ สู้ คนดีอย่างพี่พิมหนูเชื่อว่าต้องไม่เป็นอะไร ที่จริงคนดีทุกคนที่ช่วยเหลือสัตว์โดยไม่หวังผลตอบแทนต้องไม่เป็นอะไรแน่นอน ความดีที่เราทำมันจะช่วยเราในอนาคตแน่นอน มันอาจจะดูเหมือนไม่มีใครเห็นสิ่งที่เราทำ แต่หนูเชื่อว่าถ้าเราทำดีอย่างจริงใจสักวันหนึ่งต้องมีคนเข้าใจและมาเป็นแนวร่วมกับเราแน่นอนค่ะ สู้ สู้ จากคุณ : PinkTree (PinkTree) เขียนเมื่อ : 22 ส.ค. 52 20:39:27

ความคิดเห็นที่ 71 เป็นกำลังใจให้ครับ จากคุณ : jin leng เขียนเมื่อ : 22 ส.ค. 52 20:56:00

ความคิดเห็นที่ 72 สู้ๆ นะคะทุกท่าน ....................สู้เพื่อเหมียว.................. จากคุณ : ยอมให้แมวเหยียบย่ำจนหนำใจ (FeifeiJung) เขียนเมื่อ : 23 ส.ค. 52 12:05:42

ความคิดเห็นที่ 73 เป็นกำลังใจให้นะครับ จากคุณ : kittyob เขียนเมื่อ : 23 ส.ค. 52 18:58:25

ความคิดเห็นที่ 74 เป็นกำลังใจให้คุณพิมนะคะ รวมถึงท่านอื่นๆด้วยค่ะ ในวันที่ร้ายๆ ยังมีเรื่องดีๆเข้ามาในชีวิตเสมอ เราเชื่ออย่างนั้น จากคุณ : แม่น้องปาร์ค (Airni) เขียนเมื่อ : 23 ส.ค. 52 20:09:16

ความคิดเห็นที่ 75 ดิฉันเคยเป็นแบบนี้มาช่วงใหญ่ๆคะ พอสวดมนต์ของหลวงพ่อจรัญก็ดีข้ึนค่ะแต่ต้องฝืนใจมากๆ งวงก็ต้องฝืนใจสวด เหนื่อยก็ต้องฝืนใจสวด จะล้าหร้อมีอุปสรรคต่างๆ นานาก็ต้องฝืนใจ บางครั้งก็ฝืนใจมาก บางครั้งก็ฝืนใจน้อย เหมือนหลวงพ่อกำลังฝึกให้เราเข้มแข็ง หลวงพ่อท่านบอกว่าไม่ว่าจะศาสนาใดก็สวดได้ ตอนนี้ชีวิตดิฉันดีข้ึนแล้วดิฉันมั่นใจว่าความดีต่างๆกำลังส่งผลค่ะ รออีกนิดนึงค่ะ จากคุณ : kate_kachang เขียนเมื่อ : 24 ส.ค. 52 10:38:23

ความคิดเห็นที่ 76   เข้าใจถึงความลำบากเลยล่ะคะ ตอนนี้มีแมวในความอุปการะ 16 ตัว ค่าใช้จ่าย ค่าอาหาร ค่ารักษา เดือนนึงเกินครึ่งหมื่น นอกจากนั้นยังต้องดูแลพวกเขาอย่างใกล้ชิด เพราะข้างบ้าน หลังบ้านมีหมา ซึ่งไม่ชอบแมวและเคยกัดแมวตายไปแล้ว  ทุกเช้าทุกเย็นก่อนมาทำงานและหลังจากกลับจากทำงานต้องปล่อยเขามาวิ่งเล่น ต้องนั่งเฝ้าตลอด แถมยังต้องทำความสะอาดกรงให้เขาอีก บอกตรง ๆ ว่าเหนื่อยมาก ๆ แต่ยังไงก็ต้องรักและดูแลพวกเขาต่อไปค่ะ คงจะดีกว่านี้ถ้าแถวบ้านไม่มีหมาใจร้าย ยังไงก็สู้ ๆ กันต่อไปนะคะ เป็นกำลังใจให้ทุกท่านด้วยค่ะ จากคุณ : แม่น้องข้น เขียนเมื่อ : 24 ส.ค. 52 10:45:44

ความคิดเห็นที่ 77 - คุณแป๊ก   Clouseau  ขอบคุณมากเลยนะคะ  สำหรับกำลังใจและคำแนะนำ  จะพยายามผ่านพ้นช่วงนี้ไปให้ได้ - คุณ  NanBFC   ขอบคุณมากค่ะ  ขอบคุณที่ให้กำลังใจกัน - คุณ Pokkochan    ขอบคุณนะคะ  อ่านเรื่องของคุณแล้วก็สะเทือนใจไม่น้อย  และก็เป็นกำลังใจให้พิมรู้สึกดีขึ้นอย่างมากมาย - คุณมาดามสีเงิน     ใช่ค่ะ พิมเองก็เลือกที่จะอดเพื่อให้แมวได้กิน   ขอบคุณที่เป็นกำลังใจให้กัน  และขอเป็นกำลังใจให้คุณด้วยเช่นกันนะคะ - คุณDansivilai    ขอบคุณจริงๆค่ะ       ใช่แล้วค่ะ ชีวิตคือการต่อสู้ ไม่ว่าจะเจอะเจออะไรยังไง  จะไม่แพ้ จะไม่ถอย - คุณแมว    ดีใจนะคะที่ได้รู้จักกับคนที่รู้สึกอะไรเหมือนๆกัน  คุณก็สู้ๆนะคะ - คุณผึ้ง   ขอบคุณมากนะคะ  หลังๆพิมเองไม่ค่อยได้คุยกับคุณผึ้งเลย  แต่คิดถึงอยู่เสมอ  แอบดูกระทู้คุณผึ้งเหมือนเดิมค่ะ แต่ด้วยความที่คิดเรื่องนู้นเรื่องนี้ในชีวิตตัวเองเยอะแยะไปหมด เลยไม่ค่อยได้ทักทายอะไรกับใครๆนัก   ขอบคุณนะคะสำหรับกำลังใจ   คิดถึงเสมอค่ะ - คุณ  (OBSN)   ขอบคุณมากค่ะ   ใช่ค่ะเวลาที่เราเลี้ยงดูเค้าแล้ว มันก็จะเต็มไปด้วยความรักความผูกพัน  อยากให้พวกเค้าไปมีชีวิตที่ดีๆ ได้กินอิ่มนอนหลับ - คุณเสือหวานแหวว   ขอบคุณค่ะ   ใช่ค่ะ พรุ่งนี้อาจมีสิ่งดีๆที่รอเราอยู่ - คุณอุ๋ม   ขอบคุณเช่นกันค่ะ   แมวคุณอุ๋มน่ารักมากค่ะ - คุณแม่ปี้โมเจี๊ยก   ขอบคุณสำหรับกำลังใจนะคะ   ขอบคุณแทนคุณแหววด้วย  แล้วพิมจะบอกคุณแหววให้นะคะในความปรารถนาดีของคุณแม่ปี้โมเจี๊ยก  คุณแหววคงดีใจ - คุณอัศเจรีย์  ขอบคุณค่ะ  ใช่แล้วค่ะคนเรากินง่ายกว่าแมวเยอะ  อะไรๆก็ทำให้อิ่มได้เหมือนกัน  ดีใจค่ะที่หลายๆคนเห็นความสำคัญของชีวิตเล็กๆนั้น - คุณ เจน   JChai_Jane    อ่านเรื่องของคุณแล้ว  ต่อมน้ำตาแตกค่ะ คุณมีความอดทนและความดีในตัวเองสูงมาก พี่จะทำให้ให้แม้สักครึ่งนึงของคุณนะคะ   ขอบคุณในน้ำมิตรจิตใจที่หยิบยื่นมาให้     ขอบคุณสำหรับกำลังใจและทุกสิ่งทุกอย่าง - Field ~ Kung   แม่มู๋ฟิลด์   ใช่ค่ะ พิมเองก็ไม่ได้คิดว่าพวกเค้าคือแมว  แต่คิดว่าพวกเค้าคือชีวิตที่มีค่า  และควรจะได้ดำรงอยู่ในโลกใบนี้อย่างมีสุขตามสมควร  หลายๆครั้งที่ท้อ แต่เมื่อเห็นดวงตาเล็กๆเหล่านั้น  ใจมันก็บอกตัวเองว่า เราทิ้งไม่ได้หรอก  ก็ต้องอดทนกันต่อไป     ขอบคุณมากนะคะ - คุณ  ban_ri   ขอบคุณค่ะ   กำลังใจนี่แหละ คือสิ่งสำคัญ เป็นน้ำหล่อเลี้ยงให้คนเราเดินต่อไปได้ - คุณ   hedaeko_don   ค่ะ  เรามากอดคอปลอบใจกันนะคะ  คุณเองก็อดทนและสู้ๆนะคะ - น้องกล้วย  Rikan   ขอบคุณมากค่ะ  กำลังใจที่ให้มานั้น คือยาวิเศษเลยนะคะ - คุณ  TwoCats    ใช่ค่ะ สำหรับเราๆ มักจะคิดถึงแมวก่อนตัวเองอยู่เสมอ....ขอบคุณนะคะ - คุณ  หญิงอร   ขอบคุณมากค่ะ  พิมเองก็เชื่ออย่างนั้น แก้ไขเมื่อ 24 ส.ค. 52 12:01:03 แก้ไขเมื่อ 24 ส.ค. 52 11:53:09 จากคุณ : พิมปะการัง เขียนเมื่อ : 24 ส.ค. 52 11:52:43

ความคิดเห็นที่ 78 - คุณ  - (ญานินท์)     ขอบคุณมากนะคะ   เดี๋ยวพิมจะแจ้งให้คุณทราบหลังไมค์นะคะว่าเด็กๆเหล่านั้นอยู่ที่ไหน  เผื่อว่าวันนึงคุณจะได้แวะไปเยี่ยมเยียนและเล่นกับเด็กๆที่พิมดูแลอยู่   ขอบคุณมากจริงๆค่ะ - ++SaNoyNa++     หน่อย  พี่ขอบคุณมากนะ   พี่เองที่แย่ๆก็เพราะเป็นคนไม่ค่อยมีเพื่อนนี่แหละ   อยู่คนเดียว ใช้ชีวิตคนเดียวจนชิน ทำอะไรคนเดียวมาตลอด  พอล้มก็ไม่มีใครประคอง  ก็ได้ห้องแมวนี่แหละ ที่ยื่นมือเข้ามาช่วย   ยังอดแปลกใจไม่ได้ว่า  หลายๆมือที่ยื่นมาประคับประคองพี่  ล้วนแต่เป็นคนที่เค้าแทบไม่ได้คุ้นเคยอะไรกับพี่เลยด้วยซ้ำ  แต่เค้าเชื่อใจ วางใจ หยิบยื่นความอาทรมาให้  หน่อยเองก็ด้วย  ซึ้งใจจนบอกไม่ถูก  ขอบคุณมากๆนะ - คุณ Ambrochia    ขอบคุณมากนะคะที่ให้กำลังใจกัน   พิมเป็นกำลังใจให้คุณด้วยนะคะ  สู้ๆค่ะ - คุณ Sj__วอแว__   ขอบคุณเช่นกันค่ะ   เลี้ยงเค้าก็รักเค้าล่ะเนอะ   ก็ต้องยอมอดทนกับทุกอย่าง - พี่เกียรติ กินดะ   พี่เองก็ก็ภาระไม่ใช่น้อยๆ   เราไม่แตกต่างกันเท่าไหร่เลย   อย่างที่พี่บอกแหละ จะเดินต่อก้อเหนื่อยล้าเต็มที ถอยหลังก้อไม่ได้เพราะยังมีหลายชีวิตรอคอยเราอยู่ด้วยความหวัง   พิมจะอดทนค่ะ   แล้วมันจะผ่านพ้นไป....ขอบคุณพี่เกียรตินะคะ - หว่าหวาจัง   คุณหวา   เสียใจด้วยนะคะ เรื่องคุณแม่  คุณคงเจ็บปวดใจไม่น้อยเลย   พิมเองก็มีภาระทางบ้านที่หนักหนาสาหัสอยู่   แต่ก็เป็นภาระที่เต็มใจทำอย่างยิ่ง   เพราะถ้าถึงวันที่ไม่มีโอกาสได้ทำ พิมคงเสียใจกว่านี้   คุณหวาเองก็ทุกข์หนัก  ยังอุตส่าห์ส่งกพลังใจพิม....ขอบคุณมากจริงๆ   ขอให้กำลังใจนั้นย้อนคืนสู่คุณหวา ให้คุณหวาเข้มแข็ง ขึ้นในเร็ววันะคะ - คุณ mooky mookie     ขอบคุณค่ะ   หลายๆครั้งที่พิมพยายามปล่อยวาง  แต่ก็นั่นแหละค่ะ  มันเป็นสิ่งที่ทำได้ยากลำบากเหลือเกิน    ก็มีความหวังว่าชีวิตมันคงไม่แย่ไปซะทุกอย่าง - คุณ พบพลอย   ขอบคุณค่ะ   นั่นหละค่ะ แมวเหล่านั้น ที่พิมพยายามให้พวกเค้าได้มีชีวิตที่เป็นสุข   แล้วพิมจะถ่ายรูปมาให้ดูอีกนะคะ - คุณ Soulfighter     ใช่ค่ะ  พิมเองก็ถึงที่สุดแล้ว จึงได้มีกระทู้นี้ขึ้น   ตอนนี้ก็ได้กำลังใจมากมาย  ความรู้สึกดีๆมันก็กลับมา  เหมือนแสงสว่างที่นำทางให้เดินต่อไปได้   แม้จะทุลักทุเลยังไงก็ต้องเดินต่อไป   พิมจะอดทนอย่างที่คุณบอกนะคะ  ขอบคุณมากค่ะ - คุณ Annana     ค่ะ   จะท่องไว้ สักวันต้องเป็นของเรา   ขอบคุณค่ะ - คุณ แม่โทนี่    ขอบคุณมากนะคะ   ใช่ค่ะ ฟ้าอาจจะมัวซัวบ้าง  แต่มันจะไม่เป็นแบบนี้ไปทุกวันหรอก  วันนึงมันจะต้องสดใสเหมือนเดิม  ขอบคุณค่ะ - คุณ Tewanst    ขอบคุณนะคะ   จะเข้มแข็งให้มากที่สุดค่ะ - ครูอาร์ทขา    ขอบคุณนะคะที่เข้ามาให้กำลังใจพิม    บทสวดมนต์ที่ครูอาร์ทให้มา ยังอยู่ที่หัวเตียง  และพิมก็ท่องบทสวดเหล่านั้นทุกค่ำคืน  รู้เรื่องบ้างไม่รู้เรื่องบ้าง เพราะใจมันคอยเตลิดเปิดเปิงอยู่เรื่อย   พิมไม่ค่อยได้เข้าไปทักทายครูในกระทู้ แต่ก็ตามอ่านเสมอๆนะคะ  ชอบวิธีคิด ชอบทุกๆถ้อยคำที่ครูบอกกล่าวกับใครๆ  ถ้อยคำของครูทำให้รู้สึกสงบ นิ่ง  เหมือนสายน้ำเย็นไหลผ่าน   ณ ขณะนี้ก็เช่นกัน  ตัวหนังสือของครู เหมือนน้ำเย็นที่ไหลผ่านใจ...ขอบคุณมากๆๆๆค่ะครู - คุณ ~นางสาวมารร้าย~อักษรานรี~      ใช่ค่ะ  สำหรับพวกเราแล้ว  เด็กๆนั้นสำคัญที่สุด  ให้ลำบากยังไงก็ต้องทำ  ขอบคุณมากสำหรับกำลังใจนะคะ แก้ไขเมื่อ 24 ส.ค. 52 12:01:50 จากคุณ : พิมปะการัง เขียนเมื่อ : 24 ส.ค. 52 11:53:50

ความคิดเห็นที่ 79 - คุณ นรกยังสะเทือน    ขอบคุณค่ะ  มีโอกาสได้เจอได้ช่วยงานกันอยู่เป็นบางครั้ง   ดีใจนะคะ ที่ได้รู้จัก ได้พบกับมิตรที่ดี  ดีใจกับกำลังใจที่ให้มา  ขอบคุณมากค่ะ - คุณ @วาลดา   ขอบคุณนะคะสำหรับกำลังใจ  และขอขอบคุณที่เมตตารับอุปการะเด็กๆจากห้องนี้  ขอบคุณมากจริงๆค่ะ - คุณ วังน้ำวน    ใช่ค่ะ เหมือนกันเลย ทนไม่ได้จริงๆที่จะต้องเดินผ่านไปเฉยๆ  เมื่อเห็น เมื่อสบสายตาเว้าวอนนั้นแล้วก็ต้องหยิบยื่นอาหารให้พวกเค้า  ในทุกๆเช้าทุกๆวันพวกเค้าจะมานั่งรอกันหน้าสลอน  ไม่รู้จะทำใจเดินผ่านไปได้ยังไง   ขอบคุณนะคะที่เข้าใจ และเป็นกำลังใจให้กันอยู่ - คุณ ซำเหมาแอนด์เดอะแก็งค์  ขอบคุณค่ะ   กำลังใจนั้น มีค่าเสมอ - คุณ Mayvie   ขอบคุณนะคะ  ทุกๆกำลังใจจะทำให้ฝ่าฟันความลำบากไปได้ - Noonmini   โชกุนน่ารักมากมาย   พี่ก็หวังว่าวันเวลาที่สดใสมันจะรออยู่ข้างหน้า   จะว่าไปทุกๆคนก็ต้องผ่านช่วงมืดมนของชีวิตเนอะ  เพียงแต่เราจะต้องอดทนเพื่อจะผ่านพ้นมันไปให้ได้     ขอบคุณนะคะเนตร - คุณ น้องรักจัง   ใช่ค่ะ ค่าใช้จ่ายในเรื่องส่วนตัว  งดเว้นทุกอย่างเลย  ไม่ดูหนัง ไม่เที่ยว  ไม่ซื้ออะไรเลย   ปกติก็เป็นคนที่ชอบซื้อหนังสือเหมือนกันค่ะ  แต่นี่ นานมากแล้วที่ไม่ได้เข้าร้านหนังสือ  งดทุกอย่าง...แต่ก็เต็มใจค่ะ ขอบคุณมากๆนะคะที่มาแชร์ประสบการณ์กัน - คุณ Cuddle   ขอบคุณอีกครั้งค่ะ  ซึ้งใจมากจริงๆ  ไม่คิดว่าเรื่องเล็กน้อยนั้นจะทำให้คุณ จำพิมได้จนถึงวันนี้    ขอบคุณมากมายสำหรับกำลังใจและทุกๆอย่าง - คุณ Nunyna  ขอบคุณค่ะ  จะผ่านพ้นทุกอย่างไปให้ได้นะคะ - คุณ maxxx123   ใช่แล้วค่ะ   อุเบกขา  มันเป็นสิ่งทำได้ยากยิ่งจริงๆ  พยายามอยู่เหมือนกันค่ะ  เฮ้อ...แต่ไม่รู้จะทำได้สักมากน้อยแค่ไหน  เป็นคนที่ใจอ่อนกับทุกๆเรื่อง  แต่จะพยายามนะคะ  จะพยายาม  ขอบคุณที่เป็นกำลังใจให้กัน - คุณ อสรพิษเขี้ยวขาว   ขอบคุณพี่มากนะคะ   กำลังใจนั้นยิ่งใหญ่จริงๆค่ะ  มันทำให้พิมรู้สึกได้ถึงความมีตัวตนของตัวเอง... ขอบคุณมากค่ะทั้งเรื่องกำลังใจ และเรื่องการอุปการะแมวในสังกัด - คุณ แม่ค๊อกเกอร์   ขอบคุณค่ะ  แล้วพี่จะบอกแหววให้นะคะว่า แม่ค๊อกเกอร์ ได้ส่งกำลังใจถึงคุณแหววด้วยเช่นกัน - คุณ june the fourth   ขอบคุณนะคะที่มาแชร์ประสบการณ์กัน  อย่างน้อยที่สุดก็ทำให้เรามีแรงฮึดต่อไป  ขอบคุณค่ะ - คุณ จีโอ ฟรีด   ขอบคุณค่ะ   กำลังใจที่ให้มามีค่าที่สุดแล้วค่ะ   มันเป็นแรงผลักดันที่ดียิ่ง ขอบคุณนะคะ - NERVOUS BREAKDOWN  คุณแอร์ ขอบคุณนะคะ  ใช่แล้วค่ะ ความหวังก้อนโตที่อยู่บนบ่า มันหนักไม่ใช่เล่น  แต่กำลังใจที่ได้มานั้น ทำให้พร้อมจะสู้ต่อแล้วค่ะ   - i'mOk i'mcOoL    เก๋ ขอบคุณมาก   รู้นะว่าตัวเองก็ย่ำแย่ไม่ต่างจากเราเท่าไหร่   ก็กอดคอกันสู้นะเก๋นะ  เป็นกำลังใจให้กันและกัน - คุณ gusskoong    เราได้รู้จักกันแล้วค่ะ ในกระทู้นี้    ขอบคุณมากเลยนะคะ - คุณ Violeta Lady    สองหนุ่มตัวใหญ่โตมโหฬารมาก  หล่ออีกต่างหาก  ฝากจุ๊บๆสองหนุ่มแทนคำขอบคุณด้วยนะคะ - ป้าอุษาขา    ขอบคุณค่ะ  ป้าเองก็ช่วยเหลือพิมไว้มากมายเหลือเกิน  ทั้งเรื่องทำหมัน ทำวัคซีน  ไหนจะเรื่องรับฝากแมวหาบ้านอีก  ขอบคุณมากๆเลยนะคะป้า - คุณ Dephazz     ขอบคุณนะคะคุณหมวย  เป็นกำลังใจให้คุณเช่นกันค่ะ   - คุณ aboil_1     ขอบคุณค่ะ  ใช่แล้วค่ะ สายตาของเด็กๆที่มองมา มันทำให้เรามีกำลังที่จะเดินหน้าต่อไป - คุณ *ProuD*   ขอบคุณมากนะคะ  พิมเองด้วยความที่เป็นเสาหลักของบ้าน   เวลาที่ทุกข์ เวลาที่มีปัญหาใดๆก็ตาม คนที่บ้านไม่เคยได้ทราบเลยค่ะ  พิมไม่เคยบอก  ไม่อยากให้เค้าต้องเป็นทุกข์เป็นกังวล  จนทุกวันนี้เค้ายังไม่เคยเห็นพิมร้องไห้เลยสักครั้งเดียว....แต่ก็ภูมิใจนะคะที่เป็นหลักให้คนอื่นได้  คิดตลอดว่า ตัวเราจะทุกข์ก็ช่างเหอะ แค่คนที่เรารักทุกคน สิ่งที่เรารักทุกอย่าง ได้อยู่อย่างเป็นสุขก็พอแล้ว  ขอบคุณมากนะคะ - คุณ ป้าตุ้ยกล้วยกวน   ขอบคุณมากเลยนะคะ   พิมเองก็ยอมรับเลยค่ะว่าละอายมากในการที่จะเอ่ยปากอะไรออกมาสักอย่าง  โดยเฉพาะเรื่องที่ต้องขอความช่วยเหลือจากใครๆ คิดไปเองว่า คนเค้าจะดูถูกเอา  แต่ตอนนี้พิมได้รู้แล้วว่า มันไม่ใช่เลย  แค่เราพูดสิ่งคับข้องใจออกมา ปัญหามันก็คลี่คลาย มีมือหลายมือที่ยื่นมาประคับประคองอยู่...พิมได้เห็นแล้วจริงๆ - คุณ อ.กรร   ขอบคุณค่ะ  กำลังใจมีค่าสมอค่ะ - คุณ Mr.Good   ขอบคุณเช่นกันนะคะ  ดีใจแทนน้องหมาของคุณด้วยค่ะ  ที่ได้รับความรักอันมากมายไม่รู้จบ - ป้ารุจคะ  ขอบคุณมากนะคะ   พิมจะผ่านทุกอย่างไปให้ได้ค่ะ  ขอบคุณกำลังใจทั้งในกระทู้และทางหลังไมค์   ขอบคุณในความปรารถนาดีทุกๆอย่าง  ไม่เคยได้คุยเป็นการส่วนตัวกับป้ารุจเลย  แต่แอบมองอยู่เสมอๆ เพราะรู้สึกว่า ป้ารุจเท่ห์มากมาย แก้ไขเมื่อ 24 ส.ค. 52 12:02:41 จากคุณ : พิมปะการัง เขียนเมื่อ : 24 ส.ค. 52 11:54:26

ความคิดเห็นที่ 80 ลำบากที่สุดในชีวิตก็คือตอนนี้แหละค่ะ ยังมีเงินใช้ผ่านมืออยู่บ้าง   แต่ก็น้อยกว่าปกติหลายเท่าตัว มีงานทำ  มีอาชีพเสริมทำอยู่ทุกวัน  หาเงินได้เดือนละหลายหมื่น แต่ก็เพื่อแก้ปัยหาที่เคยผิดพลาดมา  ที่จ่ายไปกับแมวก็เยอะ เพราะคำว่ายังไงก้ได้  ขอให้แมวหายป่วย  ขอให้แมวมีกินดีๆ แต่ตอนนี้กิน - อยู่อย่างพอเพียงกันนะ แมวกินปลา 1 ตัว  เราก็กินปลา 1 ตัว  แบ่งๆปันๆ แมวจร  แมวข้างถนน  ไม่ได้พาไปหาหมออีกแล้วนะ ไม่รับมาเป็นภาระอีกแล้วนะ  เพราะว่าไม่ไหว ทำงานจนเกินร่างกายตัวเองจะรับได้แล้ว ร่างกายทำงานไม่ต่ำกว่าวันละ 19 ชั่วโมง  นอนเที่ยงคืนตื่นตี 4- ตี 5 แต่ไม่เคยตีแมว  ทั้งที่เค้ากวนใจตลอด 4- 5 ชั่วโมงนั้น เพราะรู้ดีว่าแมวเราก็เหงา  เราไม่มีเวลาให้   อยู่ได้ทุกวันนี้  เพราะคำว่า "อดทน" ตราบใดที่เรายังไม่หยุดแก้ปัญหา   เราก็จะมีปัญญา แล้วผ่านปัญหาไปได้   ไม่ช้าก็เร็ว เป็นกำลังใจให้นะคะ จากคุณ : your_natty เขียนเมื่อ : 24 ส.ค. 52 11:55:57

ความคิดเห็นที่ 81 - คุณ พ่อแมว (น้องชายโซ)   ขอบคุณสำหรับกำลังใจ และคำอวยพรนะคะ  พิมจะนำทุกๆถ้อยคำเป็นแนวทางในการก้าวเดินต่อไป -  ป้ารักษ์   ขอบคุณมากค่ะ   เดือดร้อนป้ารักษ์อีกแล้ว  ขออภัยนะคะ    และขอบคุณมากๆๆๆๆๆที่ได้ให้โอกาสซื้ออาหารเพิ่มเติม   จริงๆแล้วอยากจะมีแต่กระทู้ชื่นใจๆให้ป้ารักษ์ได้ชื่นชมนะคะ   แต่ก็นั่นแหละ....สภาพตอนนี้ของพิมก็อย่างที่รู้ๆกัน  พยายามเข้มแข็งแล้ว แต่ก็ไม่วายมีกระทู้ให้ป้ารักษ์ต้องเป็นห่วงกัน   แต่วันนี้ ยิ้มได้แล้วค่ะ กำลังใจมากมาย  เค้ายิ้มได้แล้วน๊า เดี๋ยวจะมาตั้งกระทู้ให้ได้ชื่นใจกันในวันหน้านะคะ - คุณ Sugusjang    ขอบคุณและเป็นกำลังใจให้คุณด้วยเช่นกันนะคะ  สู้ๆ - คุณ One LoVe Family   ขอบคุณแม่สี่รถค่ะ   เสียดายบีเอ็มบุญน้อย  ไม่อย่างนั้นป่านนี้คงมีความสุขมากมายในครอบครัวที่อบอุ่น   - คุณ หญิงอร   ขอบคุณอีกครั้งค่ะ  ก็คงดูแลกันต่อไป จนกว่าจะสิ้นอายุขัย  ไม่รู้ว่าระหว่างแมวกับคนเลี้ยง ใครจะไปก่อนกัน - คุณ ม็อคค่าเย็น (ม็อคค่าเย็น)   ขอบคุณมากค่ะทีเล่าประสบการณ์ให้ฟัง และเป็นกำลังใจให้กัน  คุณเองก็น่าชื่นชมมากมายเลยค่ะ -  น้อง PinkTree (PinkTree)   ขอบคุณจ้า  ทั้งกำลังใจ และการช่วยรับแมวในสังกัดไปอุปการะ  เวลาที่ได้รู้ว่าเด็กๆได้ไปอยู่ดีกินดี มีชีวิตที่ดี ก็ชื่ใจทุกครั้ง - คุณ jin leng   ขอบคุณมากค่ะ   กำลังใจคือสิ่งสำคัญเลยทีเดียว - คุณ ยอมให้แมวเหยียบย่ำจนหนำใจ (FeifeiJung)      ขอบคุณมากๆๆๆๆนะคะ - คุณหมออ๊อบ   ขอบคุณนะคะ  ทั้งเรื่องกำลังใจ  และเรื่องที่ให้คำปรึกษาเรื่องแมวป่วยอยู่เสมอๆ  หลังไมค์ไปทีไรคุณหมออ๊อบรีบตอบกลับทุกๆครั้ง ขอบคุณจริงๆค่ะ - คุณ แม่น้องปาร์ค (Airni)    ขอบคุณมากค่ะ ใช่ค่ะ  พิมก็หวังว่าเรื่องดีๆนั้นรอเราอยู่ข้างหน้า - คุณ kate_kachang    ขอบคุณนะคะ  พิมเองก็สวดมนต์ทุกค่ำคืนเหมือนกันค่ะ   แต่หลายๆครั้งก็ฟุ้งซ่านมากเหลือเกิน  พยายามทำให้ให้นิ่ง  อย่างน้อยก็เพื่อจะได้มีสติในการที่จะดำเนินชีวิตกันต่อไป   - คุณ แม่น้องข้น    ขอบคุณมากค่ะ   ใช่ค่ะ  พิมเองก็เหนื่อยมาก  แต่ตอนนี้ได้กำลังใจล้นเหลือ  พร้อมที่สู้แล้วค่ะ เป็นกำลังใจให้คุณด้วยเช่นกันนะคะ ขอบคุณทุกๆกำลังใจ ทุกๆท่าน ทั้งหน้ากระทู้และหลังไมค์   เคยมีคนบอกว่า มิตรภาพในโลกไซเบอร์นั้น ไม่มีจริง แต่ตอนนี้ ใครพูดอีกจะเถียงขาดใจเลยเชียว เพราะได้รู้ซึ้งด้วยตัวเองแล้วว่า  สิ่งนั้นมันมีอยู่จริง และมันก็สวยงามมากเหลือเกิน...... แก้ไขเมื่อ 24 ส.ค. 52 12:03:27 จากคุณ : พิมปะการัง เขียนเมื่อ : 24 ส.ค. 52 11:59:41

ความคิดเห็นที่ 82 เพราะห้องแมวเป็นแบบนี้ พี่ๆ น้องๆ ไม่เคยทิ้งกัน ผมถึงได้รักห้องแมว มิตรภาพที่คนห้องนี้มีให้กันมันเกิน "คำบรรยาย" จริงๆ คุณพิมสู้ ๆ น่ะ ถึงแม้ว่ามันจะเหนื่อย แต่ เวลาเหนื่อยก็มองตาเด็ก ๆ ในสังกัดนะ จะได้หายเหนื่อย   เป็นกำลังใจให้คุณพิม และทุก ๆ คนที่ทำเพื่อชีวิตน้อย ๆ เหล่านี้ ทุก ๆ ท่านครับผม และสุดท้าย "ทำดี  ต้องได้ดี" อยู่แล้ว สู้ ๆ จากคุณ : เหมียวตั้ม เขียนเมื่อ : 24 ส.ค. 52 12:30:20

ความคิดเห็นที่ 83 ไม่มีคำใดจะบรรยายได้... สำหรับ พิมปะการัง ...   ... จากคุณ : ~ เหมียวอารีย์ ~ เขียนเมื่อ : 24 ส.ค. 52 14:49:25

ความคิดเห็นที่ 84 คุณนัท  your_natty   ขอบคุณมากนะคะ  เป็นกำลังใจให้คุณเหมือนกันค่ะ  สู้ๆๆ คุณ  เหมียวตั้ม  ขอบคุณน๊า   คุณตั้มก็ด้วยเหมือนกัน   เราสองคนไม่ต่างกันเท่าไหร่เลย สู้ๆๆไปด้วยกันนะคะ พี่ ~ เหมียวอารีย์ ~ ขอบคุณค่า  ตอนนี้ยิ้มได้บ้างหละ สู้ๆกันต่อไป และ....ขอบคุณกิฟท์ทุกๆกิฟท์นะคะ  แม้บางท่านจะไม่ได้เขียนข้อความใดๆเลย แต่ก็ทราบว่า  หลายๆท่านให้กำลังใจอยู่เงียบๆ  ขอบคุณมากค่ะ แก้ไข เพิ่มข้อความค่ะ แก้ไขเมื่อ 25 ส.ค. 52 16:58:11 แก้ไขเมื่อ 25 ส.ค. 52 11:51:22 แก้ไขเมื่อ 25 ส.ค. 52 11:50:35 จากคุณ : พิมปะการัง เขียนเมื่อ : 25 ส.ค. 52 10:45:19

ความคิดเห็นที่ 85 เป็นกำลังใจให้ค่ะพี่พิม จากคุณ : YouBaan เขียนเมื่อ : 25 ส.ค. 52 23:12:13

ความคิดเห็นที่ 86 คุณ  YouBaan   ขอบคุณมากๆนะคะ   จากคุณ : พิมปะการัง เขียนเมื่อ : 26 ส.ค. 52 09:37:04

ความคิดเห็นที่ 87   หลังไมล์ด้วยนะคะว่าแมวอยู่ที่ไหน...ถ้าพอจะช่วยทำประโยชน์อะไรได้ก็ยังดี ช่วยๆกันไปก่อน เพราะจะมีอาหารหมาและแมวติดท้ายรถตลอด และถ้าเป็นไปได้สามารถฝากอาหารหมาและแมวไว้กับใครที่วัดได้บ้าง ยังไงช่วยบอกให้ละเอียดนะคะ จะได้ช่วยๆกัน จากคุณ : SexyCat เขียนเมื่อ : 30 ส.ค. 52 12:51:50