PANTIP.COM : J8313495 เห็นด้วยหรือไม่กับการให้อาหารสุนัขจรจัด [สุนัข]

ความคิดเห็นที่ 29

แสดงความเห็นฝากคุณเจ้าของกระทู้

ปัญหาบางอย่างเป็นปัญหาเฉพาะหน้า ต้องการแอคชั่นที่ทันกับเวลาทันกับเหตุการณ์
สุนัขยืนตัวผอมซี่โครงบานหน้าเศร้าด้วยความหิว
ถ้าไม่ได้อาหาร "ชีวิต"ที่มีความรู้สึกหิวโหยได้ เจ็บเป็น ป่วยเป็น ก็คงจะทรมานอย่างล้นเหลือ
สิ่งที่เผชิญเฉพาะหน้าขณะนี้ คือ ความเป็น "ชีวิต" ที่ต้องการอาหาร
ปัญหาเฉพาะหน้าชื่อก็บอกอยู่แล้วว่าต้องไม่เกิดตลอดไป
ต้องมีทางแก้ไม่ให้เกิดปัญหาเฉพาะหน้านี้ ในระยะยาว
ซึ่งต้องการความร่วมมือจากทุกส่วนของสังคม ทั้งรัฐบาล เทศบาลและประชากรของสังคม
แต่ขณะนี้ สิ่งที่อยู่ตรงหน้าคือ "ชีวิต" หลายชีวิต(จะสุนัข หรือคน หรือช้างหรือแพนด้า ก็ คือ"ชีวิต" ทั้งสิ้น)กำลังทุกข์ทรมานด้วยความหิว
ใครมีความสามารถ มีศักยภาพทั้งด้านทุนทรัพย์ เวลา และแรงเรี่ยวช่วยให้หายหิว"ขณะนี้"ได้ ก็ต้องช่วยกันไป
เราควรต้องชื่นชม และขอบคุณต่อบุคคลเหล่านี้ ที่เสียสละเวลา กำลังกาย กำลังใจ และกำลังทรัพย์มาให้อาหาร "ชีวิต"ที่ไม่มีใครต้องการ
และถ้าผู้ให้อาหารสุนัขจรจัดเหล่านี้มิได้ติดตามแก้ปัญหาขั้นต่อไป ก็คงไม่ใช่เพราะไม่รับผิดชอบ หรือไม่ติดทำอะไร แต่น่าจะเป็นเพราะไม่ทราบขั้นตอนว่าจะไปเริ่มเรียกร้องใคร ที่ไหนจึงจะสานต่อการแก้ปัญหาได้

ฉนั้น คำตอบคือ เห็นด้วยกับการให้อาหารสุนัขจรจัด
ทั้งนี้ภายใต้ขอบเขตว่า ผู้ให้ต้องมิได้ให้อย่างสะเปะสะปะ เช่นให้กลางถนนที่รถรา ผู้สัญจรไปมาต้องหลีกหลบกันจ้าละหวั่น กีดขวางทางจราจร อาจก่อให้เกิดอุบัติเหตุได้
หรือให้อาหารแล้วไปเลย ทิ้งเศษอาหาร เศษกระดาษห่ออาหาร ไว้เกลื่อนกลาด ไม่เก็บไปด้วย ก่อให้เกิดสิ่งปฏิกูล เน่าเหม็นในที่สาธารณะ

ฆาตกรโหดร้าย อำมหิต ฆ่าคนมาแล้วนับไม่ถ้วน ติดอยู่ในอาคารที่เพลิงกำลังไหม้
เราก็ต้องช่วยทุกวิถีทางที่ทำได้ ให้เขารอดพ้นความตาย
เพราะ แม้จะเป็นคนเลวร้ายขนาดไหน ก็เป็น "ชีวิต" ชีวิตหนึ่งเหมือนกัน
แล้วนับอะไรกับสุนัข ตัวผอม หน้าตาหิวโหย ขยับตัวทุกครั้งที่ได้ยินเสียงฝีเท้าของ "มนุษย์"
มองมาด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยความหวังว่าจะได้อาหารไปประทัง ความหิวโหยที่กำลังรุมเร้าอยู่ขณะนั้น
ความหิว ความทรมานที่ไม่เคยปราณีชีวิตใด ไม่ว่าคนหรือสัตว์
เราจะไม่ทำเท่าที่จะทำได้ เพื่อช่วย "ชีวิต" ที่ถูกกระทำจากมือของ "คน" ที่เห็นแก่ตัว ไร้ความคิดพอที่จะเอาชีวิตเหล่านี้มาปล่อยอย่างไม่ไยดีเลยหรือ?

จริงอยู่ สุนัขจรบางตัวอาจจะกัดคน ทำความเดือดร้อนบางประการให้คน
แค่ อาจจะ เท่านั้น แต่ยังไม่เกิด(สำหรับสุนัขอีกหลายร้อยหลายพันตัวที่เป็นสุนัขจรอยู่ขณะนี้)
และอาจไม่เกิดพฤติกรรมนี้เลยสำหรับสุนัขส่วนใหญ่
ทำไมเราจะปล่อยให้สุนัขที่น่าสงสารเหล่านั้นต้องหิวโหย อดตาย เพียงเพราะความคิดว่าเขาอาจจะกัดคน ทำให้คนเดือดร้อน
เราคงไม่ยืนเฉยปล่อยให้เด็กจมน้ำตาย เพราะเด็กคนนั้น "อาจจะ" เติบโตมาเป็นมหาโจรปล้นฆ่าผู้อื่น อย่างแน่นอน

นอกจากนี้ งานศึกษาวิจัยด้านพฤติกรรมของสุนัขเลี้ยงเพื่อความสุขในที่อยู่อาศัย(ไม่นับสุนัขที่เลี้ยงเพือการใช้งาน หรือเพื่อจุดประสงค์บางอย่าง)ของหน่วยศึกษาวิจัยพติกรรมสัตว์เลี้ยงในครัวเรือนของประเทศออสเตรีย ระบุว่า สุนัขเลี้ยงส่วนใหญ่ จะ "หงอ" เมื่อไม่มีเจ้าของอยู่ด้วย นอกเสียจากว่า สุนัขนั้น จะเคยถูกกระทำหรือถูกรังแกมาอย่างหนักหนาสาหัส จนเกิดเป็นปมการเอาตัวรอดแบบ "หมาจนตรอก" มาก่อน และเกิดบ่อยจนเป็นสิ่งที่ฝังลึกในความทรงจำว่า "คน" คือศัตรูที่ต้องทำร้าย ก่อนที่จะถูกทำร้าย

เมื่อมีผู้ที่มองเห็นคุณค่าของชีวิต มาช่วยปัดเป่าปัญหาเร่งด่วนเฉพาะหน้าที่ต้องการ การเทคแอคชั่นที่รวดเร็วในการรักษาชีวิตสุนัขจรจัด(ที่คงไม่ได้เกิดมาเองจากกระบอกไม้ไผ่)ด้วยการให้อาหารประทังชีวิตสุนัขจรจัดเหล่านี้แล้ว
หน่วยอื่นๆของสังคมก็ควรจะ เทค แอคชั่น ช่วยรับผิดชอบต่อไปให้เป็นกระบวนการที่ต่อเนื่อง เพื่อให้ชุมชนและสังคมระดับลประเทศ ปราศจากสุนัขจรจัด
อ.บ.ต. อ.บ.จ. เทศบาล รัฐบาล ต้องมีส่วนร่วมจัดการกับปัญหานี้ ซึ่งกำลังจะเพิ่มระดับเป็นปัญหาระดับชาติ ถ้าไม่ได้รับการจัดการที่ถูกต้อง
ทุกหน่วย ทุกฝ่ายต้องร่วมมือกันทำให้ปัญหาสุนัขจรจัหมดไป หรือลดน้อยลงในระยะยาว
เมื่อไม่นานมานี้ จำวันไม่ได้แล้ว เคยเข้ามาอ่านกระทู้หนึ่งผ่านตาอย่างรวดเร็ว แต่ไม่มีเวลาพิมพ์ตอบ
มีผู้ตอบกระทู้ท่านหนึ่ง กล่าวว่า เทศบาล รัฐบาลไม่ได้มีหน้าที่ดูแลหรือแก้ปัญหาสุนัขจรจัด
ซึ่งน่าขัน เพราะการที่เรามีเทศบาล หรือรัฐบาล ก็เพื่อจุดประสงค์หลักอันเดียวเท่านั้น คือสร้างสังคมของประเทศหรือของชุมชนให้มีความสุขในกรอบของการจัดการบริหารที่เป็นไปได้ ด้วยอำนาจของดาบอาญาสิทธิ์ที่ประชาชนของประเทศหรือประชากรของชุมชนในเขตเทศบาลนั้นๆ มอบใส่มือให้(อำนาจในการออกกฏหมาย พรบ. กฎเกณฑ์)
สุนัขจรจัดก็เป็นปัญหาหนึ่งซึ่งทำให้ประชากรของชุมชนและสังคม ไม่มีความสุข ไม่ว่าจะมองจากกรอบของฝ่ายใด แม้ว่าจะเป็นการไม่มีความสุขจากสาเหตุที่ต่างกันสุดปลายขั้วก็ตาม

ดังนั้น แทนที่จะเสียเวลาหาคำตอบ(ซึ่งก็คงจะไม่มีคำตอบสุดท้ายแบบเป็นเอกฉันท์)สำหรับปัญหา controversial เช่นนี้
ก็คงมีผู้เห็นคุณค่าของความเป็น"ชีวิต" ให้อาหารสุนัขจรเพื่อประทังชีวิตที่ต้องรับกรรมที่ตนเองไม่ได้เป็นผู้ก่อเหล่านั้นต่อไป
และก็คงมีอีกหลายคนที่เห็นตรงกันข้ามต่อไป

เราควรใช้เวลาเอาหัวมารวมกัน คิดหาวิธีการแก้ปัญหาลำดับถัดไป เมื่อปัญหาเฉพาะหน้าถูกปัดเป่าแล้ว ว่าอะไรคือสิ่งที่ต้องทำเพื่อช่วย
1. (ระยะสั้น)ให้คุณภาพชีวิตของสุนัขจรจัดที่มีอยู่แล้วขณะนี้ดีขึ้น แม้จะเพียงแค่ขั้นต่ำสุดของเกณฑ์มาตรฐานสากลก็ยังดี
2. (ระยะยาว)ให้ปริมาณสุนัขจรจัดลดลง และหมดไป(หรือมีน้อยที่สุดเท่าที่จะเป็นไปได้) ในอนาคต
โดยการแก้ปัญหาต้องยึดหลักใหญ่ 2 หลัก
1. การคิดและการเทคแอคชั่นต้องดำเนินไปด้วยกัน
2. สิ่งมีชีวิตทั้งหลายที่เกิดมาร่วมชาติ ร่วมภพกันขณะนี้ ล้วนแล้วแต่เคยมีความผูกพัน มีสายสัมพันธ์เป็นญาติโกกันในอดีตชาติมาทั้งสิ้นทั้งปวง พึงมีเมตตา กรุณาต่อกันเถิด

ป.ล. อยากให้เลิกความคิดว่า ให้อาหารสุนัข แล้วตัวเองได้บุญ คนอื่นเดือดร้อนเสียที
เชื่อว่าผู้ให้อาหารเลี้ยงดูสุนัขจรจัดเป็นการให้ด้วยความสงสารเวทนาต่อสิ่งมีชีวิตที่ชตากรรมที่เขาไม่ได้เป็นผู้ก่อแต่ต้องหิวโหย ไม่มีอาหารกิน
ไม่ได้หวังในสิ่งนามธรรมที่เรียกขานกันว่า บุญ เลย

จากคุณ : Dionysus (Dionysus)

เขียนเมื่อ : 13 ก.ย. 52 11:30:18