ความคิดเห็นที่ 1 อ่านแล้วซึ้งจังเลยค่ะ จากคุณ : mamei (mamei) เขียนเมื่อ : 23 ก.ย. 52 15:21:49

ความคิดเห็นที่ 2 อย่าว่าเราปล่อยไก่เลยนะ คิดว่าน่าจะมีคนเคยเอามาลงแล้วหล่ะ เพราะว่าบทสัมภาษณ์นี้ก็เก่าแล้ว แล้วเหมือนเคยได้ยินชื่อคุณหมอผ่านๆจากห้องนี้แหล่ะค่ะ แต่โดยส่วนตัวเพิ่งได้อ่านเต็มๆค่ะ (เพิ่งเข้ามาเป็นสมาชิกห้องนี้ไม่นาน) เผื่อว่าจะมีประโยชน์สำหรับคนที่ไม่เคยอ่านแล้วกันนะคะ จากคุณ : จขกท. (เด็กขนตายุ่ง) เขียนเมื่อ : 23 ก.ย. 52 15:29:26

ความคิดเห็นที่ 3 ลิงค์โดน เซ็นเซอร์ไปแล้วค่ะ หุหุ จากคุณ : เบิร์ดแม่จิน-แจ๊ส-เรน-จูเนียร์ (byrd_r) เขียนเมื่อ : 23 ก.ย. 52 15:33:38

ความคิดเห็นที่ 4 เปิดไม่ได้ค่ะ จากคุณ : mooaoun เขียนเมื่อ : 23 ก.ย. 52 15:39:01

ความคิดเห็นที่ 5 เปิดไม่ได้ แต่อ่านจากข้อความบางส่วนที่จขกท.โพสต์มาให้ก็ซึ้งแล้วค่ะ เสียดายไม่รู้ว่าหมอคือใคร .......... จากคุณ : แม่ข้าวตู เขียนเมื่อ : 23 ก.ย. 52 18:06:37

ความคิดเห็นที่ 6 ไม่ทัน link เหมือนกันค่ะ แต่เหมือนเคยอ่านจากนิตยสารน่ะค่ะ จากคุณ : เจ้าของจำเป็น เขียนเมื่อ : 23 ก.ย. 52 22:09:30

ความคิดเห็นที่ 7 copy มาแปะให้อ่านค่ะ คลินิครักษ์สัตว์อยู่ตรงข้ามโลตัส จรัญสนิทวงศ์ เปิดทุกวัน จันทร์-ศุกร์ 17.00-21.00 น. เสาร์-อาทิตย์ 8.00-12.00 น. เบอร์โทร 02435 - 0803 บทสัมภาษณ์หมอปานจากนิตยสารแพรว อ่านแล้วทำให้รู้ว่าหมอจริงจังและจริงใจกับหมาแมวและสัตว์อื่นๆแค่ไหน ผศ. ดร. สพญ.ศุภร ฟุ้งลัดดา หมอนางฟ้า...ของสัตว์ผู้ยาก “สัตวแพทย์ไม่ใช่อาชีพ แต่เป็นหน้าที่” เป็นคำพูดของ ผศ. ดร. สพญ.ฟุ้งลัดดา หรือ “หมอปาน” สัตวแพทย์ขวัญใจทั้งคนและสัตว์ย่านบางพลัด เกือบ 20 ปีแล้วที่ความใส่ใจ ทุ่มเทรักษาอาการเจ็บไข้ของบรรดาสัตว์ และค่ารักษาแสนถูก ทำให้ชื่อของ “หมอปาน” ถูกส่งต่อกันไปปากต่อปาก จนคิวคนไข้ล้นจากคลินิกออกไปที่ฟุตปาธแทบทุกวัน กิตติศัพท์ของหมอปานเป็นที่ล่ำลือกันว่า ใจดีนักถ้าเจอคนมีเมตตา แต่จะดุเฮี้ยบกับคนใจร้ายที่ทิ้งขว้าง ไม่ไยดีต่อทุกข์สุขของสัตว์ จำจุดเริ่มต้นที่ทำให้อยากเป็นสัตวแพทย์ได้ไหมคะ ไม่รู้ว่าการเป็นสัตวแพทย์อยู่ในจิตสำนึกมาตั้งแต่เมื่อไร เพราะความคุ้นเคยกับสัตว์ก็เป็นไปแบบธรรมดา อย่างตอนเด็กๆแม่ซื้อเป็ดที่จะถูกฆ่ามาให้เลี้ยง พอมันตายก็ร้องไห้ข้างกรงไม่เลิก จนแม่บอกว่าจขะไม่ให้เลี้ยงอะไรอีก ถ้าจะหาหลักฐานที่พอบอกได้ว่าอยากเป็นสัตวแพทย์ น่าจะมีตั้งแต่ประถมที่โรงเรียนราชวินิต เพราะวันหนึ่งเพื่อนสมัยนั้นโทร.มาที่บ้านแล้วถามพ่อว่า ปานได้เป็นสัตวแพทย์อย่างที่บอกไว้หรือเปล่า เพียงแต่ตัวเองจำไม่ได้ว่าเคยพูดอย่างนั้น ตอนเอนทรานซ์ทีแรกอยากเลือกวิศวะ แต่พ่อไม่ยอม บอกว่าเป็นผู้หญิงเรียนวิศวะได้ไง จึงเหลือคณะสัตวแพทย์ที่อยู่ในใจ สมัยก่อนเรียก ก.27 หรือสัตวแพทย์เกษตรศาสตร์ พ่อตกลงให้เรียนโดยที่ไม่รู้ว่าเขารับผู้หญิงแค่ 10 คน ที่เหลือเป็นผู้ชายหมด เข้าใจว่าเป็นเพราะสมัยนั้นไม่เน้นการรักษาสัตว์เลี้ยง เข้าต้องการคนที่จบไปแล้วทำงานที่ปศุสัตว์มากกว่า คนเรียนจึงต้องแข่งแกร่ง จากคุณ : จขกท (เด็กขนตายุ่ง) เขียนเมื่อ : 24 ก.ย. 52 11:29:33

ความคิดเห็นที่ 8 แล้วชีวิตนักศึกษาสัตวแพทย์เป็นอย่างไรบ้างคะ เป็นชีวิตที่น่ารักนะ รุ่นน้องรุ่นพี่รู้จักกันหมดตั้งแต่ปี 1 ถึงปี 6 ตอนแรกไม่ชอบรุ่นพี่ที่ว่าเก๊กว้าก เวลารุ่นพี่เรียกใครออกไปเดี่ยว ได้ยินเสียงกรี๊ดๆ มีเสียงเตะตี ก็กลัวกันใหญ่ ปรากฏว่ารุ่นพี่เป็นคนกรี๊ดแล้วเตะปี๊บ ไม่เคยแตะต้องตัวน้องจริงๆเลย อ้อ เคยถูกจับประกวดเทพีสุกรด้วย แต่ไม่ต้องเดา คงร็ผลว่าตกรอบแรก (หัวเราะ) ส่วนเรื่องเรียนแน่นอนว่าหนักทั้งกายใจ ต้องรู้พื้นฐานพวกกายวิภาค สรีรวิทยา จุลชีววิทยา พยาธิวิทยา รู้ตั้งแต่การฟอร์มตัวอ่อน ระดับเซลล์ กระดูกโครงร่าง สาเหตุการเกิดโรค รวมทั้งโรคที่ไม่ได้เกิดจากการติดเชื้อ แต่เกิดจากระบบของร่างกายหรืออาการจากอุบัติเหตุ ตอนนั้นสภาพเหมือนนกแก้วปากเหล็ก ท่องๆอย่างเดียว แล้วก็ออกสนามตั้งแต่ปี 1 ทำโครงการป้องกันพิษสุนัขบ้าที่นครปฐม จันทบุรี สกลนคร เริ่มขอจากวัคซีนบริษัทยาแล้วไปพักตามสถานีปศุสัตว์ สาธารณสุขจังหวัด รุ่นพี่ปี 5-6 เป็นคนฉีดยา เรามีหน้าที่จับหมามาเสียบปรอทไข้ที่ก้น ถ้ามีไข้ก็ฉีดไม่ได้ แต่ความที่ชาวบ้านไม่เข้าใจ วัดปรอทเสร็จก็ปล่อยหมาวิ่งแน่บ เขานึกว่าฉีดเรียบร้อยแล้ว กว่าจะเสร็จเล่นเอาหอบทั้งคนทั้งหมา ทุกข์ที่สุดคือต้องเรียนผ่าหมาที่ทาง กทม. จัดมาให้ ถึงเวลาเรียนทีไรคิดทุกครั้งว่าจะเรียนต่อดีไหม ต้องย้ายคณะหรือเปล่าแรกๆวิ่งหนีเลย อยากเรียนด้วยโมเดลสำเร็จรูปมากกว่า ไม่อยากทำร้ายชีวิตคนอื่น สุดท้ายคิดว่าเรากำลังพยายามหาทางเพื่อรักษาเขาจึงใช้วิธีแผ่ส่วนบุญส่วนกุศลให้แล้วตั้งใจเรียนให้ดีที่สุด จากคุณ : จขกท (เด็กขนตายุ่ง) เขียนเมื่อ : 24 ก.ย. 52 11:30:11

ความคิดเห็นที่ 9 ต้องมีการออกไปฝึกงานไหมคะ สถานที่ฝึกงานของสัตวแพทย์คือ เล้าหมู เล้าไก่ ไม่ก็สวนสัตว์ ปิดเทอมทีไรพ่อแม่ร็เลยว่าคงไปอยู่ฟาร์มไหนสักแห่ง เพราะการจะรักษาได้ต้องทำความรู้จักชีวิตเขาในยามปกติก่อนว่ามีสุขภาพอนามัยเป็นอย่างไร ถ้าอยู่กับไก่ก็กวาดขี้ไก่ ให้อาหาร ให้น้ำ ดูเขากกไข่ รับลูกไก่ สิ่งที่ต้องรับให้ได้ก็คือ สิ่งมีชีวิตต้องกิน ต้องขับถ่าย พยายามหาเสื้อผ้าที่เก่าสำหรับจะทิ้งแล้วใส่ไปทำงาน บางช่วงมีกลิ่นขี้หมูติดตัวตลอดเวลา แรกๆเหม็นสุดทน แต่สักพักสามารถนั่งกินข้าวข้างเล้าหมูล้วงทำคลอดดึงลูกหมูจากก้นแม่หมูได้สบาย บางช่วงไปฝึกงานที่สวนสัตว์ งานไม่หนัก แต่ได้เห็นสิ่งทีสะท้อนใจหลายอย่าง เวลาเดินตามรุ่นพี่ไปตรวจว่าตัวไหนป่วยเป็นอะไร สงสารที่ต้องมาอยู่ในกรง ยิ่งได้เห็นสัตว์ฉลาด รู้มาก แต่ต้องอยู่ในที่แคบๆจะยิ่งสงสาร อย่างลิง เวลาที่เขารู้สึกไม่สบายจะยื่นมือออกมาขอยากินเอง สัจธรรมอีกอย่างก็คือ การเจ็บ การตาย เป็นของคู่โลก เวลานั่งรถไปไกลๆช่วยวัวที่ออกลูกเองไม่ได้ ก็เป็นทุกข์ว่าทำไมจึงช่วยเขาไม่ได้ ต้องฝึกคิดว่าถ้าจะช่วยเหลือหรือรับผิดชอบใคร ต้องสร้างความสามารถให้ตัวเอง ต้องศึกษา ขยันทำงานจริงจัง ยิ่งเวลาสัตว์ที่เราดูแลต้องตาย เช่น ไก่ถูกพาขึ้นสายพานไปไหน หรือเขามารับหมูขึ้นรถ ทีแรกใช้วิธีเดินหนีไม่อยากเห็น ตอนหลังเวลาเป็นตัวช่วยสอนได้ว่า บางชีวิตนั้นความตายเป็นทางเลือกที่ดีของเขา ช่วงฝึกงานทำให้ตั้งใจไว้เลยว่าจะทำงานด้านรักษาสัตว์เลี้ยงมากกว่างานปศุสัตว์ ถ้าจะต้องมาทำงานช่วยเหลือสัตว์ที่วันหนึ่งจะต้องถูกนำไปฆ่า คงไม่ทำ จากคุณ : จขกท (เด็กขนตายุ่ง) เขียนเมื่อ : 24 ก.ย. 52 11:31:24

ความคิดเห็นที่ 10 พอเรียนจบ วางแผนไว้อย่างไรคะ ตอนนั้นไม่มั่นใจว่าจะทำงานช่วยชีวิตเขาได้ หลังจากเรียนจบจึงอยู่ช่วยอาจารย์ทำงานสองเดือน อยากหาความรู้ เข้าห้องสมุด ทุ้งจุฬาฯ เกษตรฯ รามาฯ ตระเวนหาหนังสืออ่าน อินเตอร์เน็ตก็ยังไม่มี สุดท้ายรู้สึกว่าต้องเรียนเพิ่ม ตอนนั้นยังไม่มีการเรียนต่อเฉพาะสาขา พอปรึกษาอาจารย์ ท่านจึงจูงไปสมัครที่มหิดล เลือกสาขาพรีคลีนิค เป็นวิทยาศาตร์ทางการแพทย์ เพราะอยากรู้ด้านพยาธิวิทยาหรือการเกิดโรค กับความรู้ที่ลงลึกระดับเซลล์ เรียนแล้วทำให้อ่านหนังสือเข้าใจมากขึ้น ตอนจบปริญญาโทรู้สึกมั่นใจขึ้นแล้วแต่ที่เรียนต่อปริญญาเอกเหมือนเป็นรอยต่อของความรู้ จบแล้วไปทำวิจัยที่ฮาร์วาร์ด และอบรมเรื่องโรคติดเชื้อที่ WHO เจนีวา เริ่มต้นงานของสัตวแพทย์อย่างไรคะ ความเป็นจริงเริ่มมาตั้งแต่วันแรกที่เรียนจบปริญญาตรีแล้ว โดยเป็นมือปืนรับจ้างตามคลินิกเอกชน หอบหนังสือไปเต็มเลย กลัวรักษาไม่ถูก (หัวเราะ) จากนั้นก็เป็นสัตวแพทย์ตลอดมาทุกวัน ตอนที่คิดเปิดคลินิกเอง จะเรียกว่าทำงานตามความฝันก็ไม่ใช่น่าจะเป็นการทำงานตามจริยธรรมมากกว่า คือทำในสิ่งที่ควรต้องทำและไม่ทำในสิ่งที่ไม่ควรทำ เช่น ไม่ขายของ ไม่โปรโมตใดๆ ซึ่งถ้ายังรับจ้างเขา เราคงอึดอัดที่เขาอาจมีนโยบายอีกอย่าง หรือถ้าสัตว์ไม่ได้เจ็บป่วยมากมาย แค่มาให้ดูอาการก็ไม่เห็นต้องฉีดยา ให้ยา บางทีเป็นแค่ความเข้าใจผิดของเจ้าของ เช่น น้ำใสๆที่จมูกหมาเป็นการระบายความร้อน เพราะเขาไม่มีเหงื่อ มีแต่จมูกกับน้ำลาย ไม่ได้เป็นโรคอะไร หรือในภาวะที่ฉีดยาคุมให้ไม่ได้ เราก็จะปฏิเสธไม่ทำ ส่วนการกระทำอะไรเล็กๆน้อยๆเช่น ตัดเล็บ ก็ไม่จำเป็นต้องเก็บเงิน แต่เจ้าของกิจการคงไม่ชอบใจ ไม่ได้หมายความว่าทุกทีเป็นอย่างนั้นนะคะ แต่เพื่อความสบายใจของตัวเอง พอจบปริญญาโทจึงตัดสินใจเปิดคลินิกเล็กๆเป็นตึกแถสคูหาเดียวย่านบางพลัด ย้อนไปเปิดสมุดบันทึกดูยังแปลกใจว่า ชื่อคลินิก “รักสัตว์” นี่เป็นชื่อที่ตั้งไว้ตอนที่วาดรูปคลินิกในฝันเล่นๆสมัยเรียนอยู่ปี 3 ทั้งที่ตอนนั้นไม่รู้หรอกว่าจะมีคลินิก แรกๆมีรายได้วันละ 80 บาทจากคนไข้รายสองราย จากนั้นก็เพิ่มขึ้นเรื่อยๆ ไม่เคยมีวันว่าง จากคุณ : จขกท (เด็กขนตายุ่ง) เขียนเมื่อ : 24 ก.ย. 52 11:33:23

ความคิดเห็นที่ 11 ทราบว่าคุณหมอได้รับการยอมรับเรื่องรักษาดีและถูก คลินิกเปิดห้าโมงครึ่งถึงสามทุ่ม แต่ส่วนมากไม่ได้ปิดตรงตามเวลา แล้วแต่ว่าคนไข้หมดหรือยัง ปกติในหนึ่งวันมีคนไข้อย่างน้อยประมาณ 40 คิว ใครเจ็บป่วยตรงไหนมาก็ว่ากันตามอาการ ส่วนค่ารักษาแมวตัวเล็กๆ ฉีดยานิดเดียว 40 บาทก็พอค่ายาแล้วอาจจะเหลือสัก 10 บาทเราก็อยู่ได้ เพราะไม่ได้รักษาตัวเดียวแล้วปิดร้านนี่ ใช้วิธีเฉลี่ยให้สมเหตุสมผลตามราคาจริงของค่ายา ไม่ได้คิดตามฐานะของเจ้าของไข้ การไปขูดรีดรักษาเขาเกินราคา บาปนะ ชีวิตนี้อาจอยู่ทำงานได้ 50 ปี ถ้าตลอดเวลาต้องทำบาปทุกวันหรือเดินไปไหนแล้วมีคนบอกว่า นี่ไง หมอหน้าเลือดมาแล้ว เราคงกินข้าวไม่อร่อย ไม่คุ้มหรอก ทุกข์อย่างที่สุดของสัตวแพทย์คือได้เห็นตั้งแต่เกิดจนวันที่เขาจากไป คนเราวันหนึ่งเมื่อแก ต้องเจ็บเข่า ปวดขา ให้ญาติช่วยพยุง แต่สัตว์ล่ะจะลุกไปกินหรือขับถ่ายอย่างไร เขามีเจ้าของเป็นญาติเท่านั้น สิ่งที่เป็นห่วงคือ พวกที่เลี้ยงสัตว์ตามแฟชั่นอย่างวัยรุ่น นักศึกษา พอรักกันก็ซื้อหมามาเป็นลูกแทนความรัก แต่พอเลิกกันไม่รู้จะพาหมาไปไหน บางคนลืมไปว่ามันหิวเป็น เหงาเป็น ป่วยได้ เจ็บได้ อึเลอะเทอะ วันหนึ่งก็ต้องป่วยแล้วตาย ถ้าเลี้ยงแบบตุ๊กตาคงลำบาก หมออยู่ตรงนี้มานาน เห็นเลยว่ามีคนเมตตาต่อสัตว์มักมีความสุขกายสบายใจ ฐานะดีขึ้น ส่วนคนที่ทิ้งขว้างหรือทำร้ายสัตว์มักแย่ลง นี่ไม่ได้แช่ง แต่การกระทำของเขาจะกำหนดชะตาตัวเอง โชคดีที่ในสังคมเรายังมีคนใจดี คนที่ทนไม่ได้กับภาพหมาที่เจ็บป่วยอยู่ตามป้ายรถเมล์ก็จะเก็บมาดูแลรักษาให้อาหาร คุมกำเนิด บางคนรับไปอุปการะต่อ บางคนไม่มีกำลัง ไม่มีที่เลี้ยง แต่ยังต้องรักษาต่อเนื่อง เขาก็พามันกลับไปอยู่ที่เดิมก่อน แล้วอีกวันค่อยพามารักษาใหม่ ลือกันว่าหมอดุ จริงไหมคะ (หัวเราะ) เป็นบางกรณีคะ บางทีอยากบอกว่า เด็กอายุไม่กี่ขวบมีความรับผิดชอบดีกว่าผู้ใหญ่ สามารถตอบได้ว่ามันกินข้าวแล้วเท่านั้นเท่านี้ ฉี่อึไปเมื่อไร หนูว่ามันผิดปกติอยู่แต่ดีขึ้นขณะที่ผู้ใหญ่บางคนพามาวางแหมะแล้วจบ จะถามชื่อ ถามอายุ อาการไม่รู้ทั้งสิ้น หมอตรวจดูแล้วกัน เขาให้พามา ความจริงหมอตรวจจากอาการเบื้องต้นที่เห็นขี้มูก ขี้ตา หรืออึเลอะที่ก้น แต่เป็นมากี่วัน อาเจียนไหม ไอหรือเปล่า พวกนี้เราไม่เห็น ต้องช่วยให้ข้อมูล เหมือนเวลาพาเด็กไปหาหมอ คำถามที่เจอบ่อยคือ มันจะตายไหม ตอบว่าตายค่ะ หมอยังตายเลย แต่ตอนนี้ยังไม่ตายมาช่วยกันก่อน คนที่มาวันแรกๆอาจจะกลัว พอรอบสองเริ่มขำแอบหัวเราะกันคิกๆ ด้วยความที่หน้าหมอเฉยๆ ไม่ค่อยพูด ถ้าพูดก็พูดตรงๆเลย ไม่มีคำว่า ไม่แน่ หรืออาจจะ และพูดทีเดียวสั้นๆ ถ้าโดนถามอีกจะบอกว่า “เมื่อสักครู่หมอพูดว่า...” เลยดูดุ เวลาปี๊ดกับใครจะนึกขอโทษในใจเมื่อควันออกหมดหูแล้ว แต่ก่อนยอมรับว่าหมอดุมาก ตอนนี้อาจแก่ขึ้นและพยายามทำใจตัวเองให้เย็นลงบ้าง แต่ถ้าเจอเรื่องจี๊ดๆคราวนี้ละ ดุของจริง จากคุณ : จขกท (เด็กขนตายุ่ง) เขียนเมื่อ : 24 ก.ย. 52 11:34:34

ความคิดเห็นที่ 12 สิ่งที่คุณหมอใช้เป็นกำลังใจในการทำงานคืออะไรคะ รักษาสัตว์มาเกือบ 20 ปี ไม่มีวันหยุด ยกเว้นช่วงที่ไปต่างประเทศ นอกนั้นเหมือนตื่นมาเพื่อรักษาสัตว์ เช้าไปสอนนักศึกษาแพทย์วิชาจุลชีววิทยา เกี่ยวกับต้นเหตุของโรคที่ศิริราชและเป็นอาจารย์พิเศษคณะสัตวแพทย์ที่เกษตรฯ ตอนเย็นกลับมาทำงานที่คลินิก ชีวิตวนเวียนอยู่กับสัตว์เหมือนอธิฐานมาหลายชาติแต่มีความสุข รู้สึกว่าตัวเองมีค่า ถึงแม้มันจะเป็นสัตว์เลี้ยง ตลอดเวลาที่ทำงานมาหลายปี ได้เจอเรื่องดีๆ น่ารักมากมาย อย่างโกลเด้นตัวหนึ่งชื่อการ์ตูน เขาโชคร้ายเป็นมะเร็งต่อมน้ำเหลือง หลังจากที่การ์ตูนตายไป เจ้าของเขาก็ฝากยาไว้ให้กับตัวอื่นๆ เวลาหมมอจะฉีดให้ใครก็จะบอกว่า นี่คือยาของการ์ตูนที่ฝากไว้นะ ถ้าต่อไปมีชีวิตที่สุขสบาย ขอให้นึกถึงการ์ตูนด้วย หมอเองก็ได้เรียนรู้จากพวกนี้ที่มีอะไรมาสอนตลอดเวลาอย่างหมาที่บ้านซึ่งมาแบบซินเดอเรลลาทั้งนั้น คือต้องรักษาแล้วจะสวย ตัวหนึ่งชื่อน้องขวัญ นิสัยดี อยู่กับแมวก็ได้ ไม่ตะกายคน ไม่งับมือ กินอยู่เป็นระเบียบ มีมารยาทสูงมาก แอบฉี่ อึในสวนไม่เคยให้เห็นเลอะเทอะ วันี่รู้ว่าเขาป่วยเป็นมะเร็ง รู้สึกว่าทำไมต้องป่วยเป็นอะไรที่รักษายากอย่างนี้ พยายามหาทางช่วย คิดว่าอย่างน้อยถ้ามีเปอร์เซ็นต์เล็กๆที่เขาจะรอดได้ก็ยินดีทำ ตอนไปยุโรปก็ไปตามหายา ปรากฏว่าไม่มี เพราะสิทธิบัตรอยู่ที่อเมริกา แต่รู้ว่ามีส่งมาที่สิงคโปร์ จึงพยายามติดต่อทางตัวแทนที่นั่น วันนั้นต้องใจจับเครื่องบินมาที่สิงคโปร์เพื่อรับยา ติอต่อเตรียมหลักฐานเรียบร้อย แต่ที่บ้านโทร.มาบอกว่าไม่ต้องไปแล้ว ขวัญตายแล้ว พยายามคิดสอนตัวเอง เขาคงไปชีวิตเป็นเด็กหญิงน่ารักที่ไหนแล้ว การตายของขวัญทำให้ตั้งใจทำหน้าที่มากขึ้นที่จะรักษา ดูแลทุกชีวิตที่ผ่านเข้ามาหา หลังจากนั้นเวลาเก็บอะไรมา จะบอกว่ามาอยู่ด้วยกันเฉยๆเถอะนะ ไม่ต้องสอนอะไรแล้ว จากคุณ : จขกท (เด็กขนตายุ่ง) เขียนเมื่อ : 24 ก.ย. 52 11:39:28

ความคิดเห็นที่ 13 สุดท้ายแล้วค่ะ ขออนุญาตเล่าถึงชีวิตครอบครัวบ้างนะคะ แต่งงานแล้วค่ะ เขาชื่อพี่ติ๊ด (พันเอกพิเศษ สุวัฒนะ ฟุ้งลัดดา) รู้จักกันสมัยที่ยังเป็นมือปืนรับจ้างตามคลินิก ครั้งแรกที่พบกันดุเขาไปเยอะเหมือนกัน เพราะเขานำเจ้าแต้มที่นอนนิ่งมาหาด้วยโรคหัวใจและตับจากพยาธิหัวใจที่ติดจากยุงกัด ขณะที่เราแนะนำเรื่องการเลี้ยงดู การรักษา เขาก็ทำเป็นตลกกับน้องชายที่มาด้วย มาทราบทีหลังว่าเขาเก็บเจ้าแต้มมาจากตลาด จากนั้นก็เก็บหมาวัดมาให้รักษาต่ออีก จนเริ่มไปมาหาสู่เป็นเรื่องเป็นราว และเมื่อพบพ่อแม่ครั้งแรก เขาก็บอกด้วยเสียงดังฟังชัดไปแปดบ้านว่า “ผมมาสมัครเปป็นลูกเขยครับ” เรียกว่าเปิดตัวชัดเจนให้พ่อไว้ใจแต่ไก่โห่คบกันสองปีจึงแต่งงาน ทุกวันนี้เขาช่วยทำหน้าที่รักษาเจ้าตัวน้อยใหญ่ของเราดำเนินไปได้โดยสะดวก คอยดูแล เป็นกำลังกายกำลังใจ และกำลังทรัพย์ เหมือนเขาเกิดมาเพื่อเป็นผู้ช่วยสัตวแพทย์ ช่วยจ่ายยา เก็บสตางค์ และจะโกรธกว่าหมมอถ้าเจอคนที่ดูแลสัตว์ไม่ดี ส่วนลูก ตั้งใจจะไม่มี ตอนแรกพี่ติ๊ดก็ไม่เห็นด้วย แต่อยู่ไปก็คิดเหมือนกันว่า ชีวิตไม่ได้เกิดมาเพื่อเป็นสุข การเกิดเป็นทุกข์ สังคมปัจจุบันต้องแย่งกันอยู่ กิน ใช้ มีทั้งคนดีและไม่ดี มีเรื่องน่าเป็นห่วงเพิ่มขึ้นเรื่อยๆ ก่อนหน้าจะเจอพี่ติ๊ดไม่คิดว่าจะแต่งงานด้วยซ้ำ เพราะไม่คิดว่าตัวเองสวย และตอนเรียนจบร็สึกคว้างว่าจะทำอะไรต่อ แต่งงาน มีลูก เลี้ยงลูก และตายไปหรือ เราไม่อยากเป็นอย่างนั้น พอทำงานก็รู้เลยว่านี่คือสิ่งที่อยากทำ ฉะนั้นเราอยู่กันแค่สองคน ไม่ต้องมีใครมาสืบสกุลก็ได้ ไม่กลัวว่าตอนแก่ไม่มีใครเลี้ยงดู ช่วงเวลาอย่างั้นคงแค่แป๊บเดียวดีกว่าต้องกังวลว่าเขาจะทุกข์อยู่บนโลกนี้ อย่างนั้นเราคงตายตาไม่หลับมากกว่า ถ้าอย่างนั้นความสุขของหมออยู่ตรงไหนคะ สัตวแพทย์ไม่รวย ถ้าอยากรวยต้องทำอย่างอื่น อยากบอกว่าสัตวแพทย์ไม่ใช่อาชีพด้วยซ้ำ แต่เป็นหน้าที่ เงินเป็นผลพลอยได้สำหรับหมอ รายได้ที่มีมาจากเงินเดือนประจำจากการสอนหนังสือมากกว่า สิ่งที่ได้รับจริงๆจึงไม่ใช่เงิน แต่เป็นการยอมรับจากคนที่เห็นว่าเรารักษาสัตว์อย่างจริงจัง จริงใจ ซึ่งต้องใช้เวลาสั่งสมหลายปีหรือเด็กที่เราเห็นอุ้มหมามารักษาตั้งแต่ตัวเล็กๆจนโตเป็นวัยรุ่นและบอกว่าอยากเป็นสัตวแพทย์ ความที่เรารักษากันมานาน จึงไม่ได้คิดว่าเขาเป็นเจ้าของหมา แต่เหมือนคนคุ้นเคยในครอบครัวไปแล้ว ทุกวันนี้เหมือนมีญาติมากมาน มีของกินไม่ขาด เดี๋ยวก็มีคนเอานั่นเอานี่มาฝาก สัตว์ไม่มีการกลั่นแกล้ง เจ็บก็เจ็บ มันซื่อสัตย์และรักเราเสมอไม่ว่าเราจะเป็นอย่างไร มีคำกลอนหนึ่งที่ติดอยู่ที่โรงพยาบาลสัตว์เกษตร เราเห็นตั้งแต่เรียนปี 1 อ่านแล้วประทับใจและอยู่ในใจตลอด ยามเจ็บไข้ไร้วาจาเรียกหาหมอ เฝ้าวอนขอความเมตตาน่าสงสาร นามมนุษย์สุดประเสริฐเลิศวิญญาณ โปรดให้ทานแก่สัตว์ไว้ใจปราณี มีคนถามว่าเหนื่อยไหม ท้อไหม ไม่เคยรู้สึกอย่างนั้น จะเป็นไข้ปวดท้อง มือเจ็บ ใช้มือได้ข้างเดียวก็ต้องไปรักษา ไม่คิดจะหยุด เจ็บไข้อย่างไรก็จะคลานไปให้ได้ เพราะความสุขของหมออยู่ที่การได้ทำหน้าที่ช่วยเหลือสัตว์ เวลาที่ช่วยใครได้ก็จะยิ่งสุข ฉะนั้นตราบใดที่ตายังมองเห็น มือยังมีแรง จะขอทำต่อไป จากคุณ : จขกท (เด็กขนตายุ่ง) เขียนเมื่อ : 24 ก.ย. 52 11:40:20

ความคิดเห็นที่ 14 อ่านแล้วยิ้มปลื้มคนเดียวก็ได้แฮะ รู้สึกดีที่ได้เกิดมาบนโลกที่มีคนแบบคุณหมอค่ะ จากคุณ : มะมี้4ด่อง (mame4dongs) เขียนเมื่อ : 24 ก.ย. 52 12:00:52

ความคิดเห็นที่ 15 มีความสุขจังค่ะ จากคุณ : kodomo2008 (phusana) เขียนเมื่อ : 24 ก.ย. 52 12:29:59

ความคิดเห็นที่ 16   อ่านจบแล้วค่ะ เด๋วจะพาแมวชื่อฉะลึ่ม ไปหาคุณหมอปานเย็นนี้ เพราะตอนนี้เค้ากำลังจะตาย เพราะเป็น 2โรคพร้อมกัน คือ โรคเอดส์แมว + ลูคีเมีย(มะเร็งในเม็ดเลือดขาว) ตอนนี้ตาแฉะ อักเสบ และแดงมาก เค้าน่ารักมาก อายุเพิ่งจะได้ขวบกว่าเอง ยังไม่อยากให้เค้าตายก่อนวัยอันสมควร คงต้องรอปาฏิหารย์จากหมอปานช่วยรักษา ถ้าใครเคยมีประสบการณ์และวิธีรักษาโรคนี้ด้วยธรรมชาติบำบัด ช่วยบอกให้ราบด้วยนะคะ ขอบคุณมากค่ะ เค้าตาสวยมาก แต่ตอนนี้ตาเค้ากำลังจะบอดแล้วอ่ะ โทร. 08-1920-4317 จากคุณ : อังโกะจัง เขียนเมื่อ : 15 ต.ค. 52 15:02:05 A:202.149.25.241 X: