@@@ นี่หรือความรัก...ช่างมากมาย...จนทำให้พุดเดิ้ลสวยๆ กลายเป็นหมาเน่าๆ...เฮ้อ...จะช่วยหนูออกมาจากนรกได้ยังงัยกันหล่ะ@@@
|
|
ภาพหมาพุดเดิ้ลตัวเล็กๆ หนักไม่เกิน 2 กิโล เนื้อตัวมอมแมม ขนเป็นพันกันเป็นก้อน ดำจนมองไม่เห็นว่าสีเดิมคือสีอะไร...เดินกระย่องกระแย่ง...ไปหยุดอยู่หน้าร้านหมูปิ้ง เป็นภาพที่ชินตาของผู้คนที่เดินผ่านไปมาในตลาด...หลายๆคนมองด้วยความสงสาร...หยิบยื่นของกินให้บ้าง...
เราเคยเจอกับเค้านานหลายเดือนแล้ว ถามคนแถวนั้นก็ว่า...หมามีเจ้าของเรายังอดแปลกใจไม่ได้นี่เหรอสภาพหมามีเจ้าของ...แต่ก็ยังคิดในแง่ดีว่า...เจ้าของคงไม่มีเวลาอาบน้ำให้มั้ง...เจอกันครั้งหน้าเค้าคงดูดีกว่านี้...
เราลืมเรื่องของเจ้าพุดเดิ้ลตัวนี้จนสนิทใจ...ไม่ได้คิดห่วงเพราะรู้แล้วว่าเป็นหมามีเจ้าของ...จนเมื่อวานนี้ช่วงเย็น...เราออกไปตลาดได้เจอกับเจ้าพุดเดิ้ลตัวนี้อีกครั้งในสภาพเยินๆ...เน่ากว่าเดิมมากมายนัก เราซื้อตับแล้วเดินตามเค้าห่างๆ บังเอิญว่าเราใจตรงกับหญิงชายใจดีอีกคู่ ที่พยามขับรถตามดูเค้า
ดูเค้าหวาดระแวง...เดินหันหน้าหันหลังอยู่ตลอดเวลา และก็จะหลบเข้าใต้รถเป็นระยะ ให้ตับก็ไม่ยอมกิน เราเดินตามจนถึงบ้านเค้า...เค้ากระโดดปีนรั้วเข้าบ้านเหมือนแมวไม่มีผิด...เรายืนเรียกเจ้าของบ้าน เป็นชายกลางคน...
เรา..............."หมาตัวนี้ของลุงหรือป่าวคะ" เจ้าของ........."ใช่...หลานผมเลี้ยงไว้" เรา..............."ทำไมเค้าเป็นแบบนี้หล่ะคะ" เจ้าของ........."มันชื่อไมโล..มันไม่ยอมให้อาบน้ำ..ผมซื้อตับให้มันกินทุกวัน เรา..............."เพราะว่าไม่ได้ดูแลเค้าตั้งแต่ต้น...เค้าไม่คุ้นกับการอาบน้ำ หมาพันธุ์นี้เค้าบอบบาง ลุงคงไม่มีเวลาดูแลเค้า ลุงยกให้หนูได้มั้ยคะ หนูรับรองว่าเค้าจะมีชีวิตที่ดีอย่างแน่นอน ลุงตามดูได้ " เจ้าของ........."โอ้ย...ไม่ได้หรอก...ไม่ใช่หมาผมของหลาน...หลานไปอยู่ห้องเช่าอีกที่ เอาไปเลี้ยงไม่ได้ เค้ารัก เค้าหวงมันมาก เค้าไม่ยอมให้ใครหรอก.... เรา..............." หนูขอคุยกับเค้าได้มั้ยคะ...ถ้ายังงัยยกให้หนู...หนูจะช่วยค่าเลี้ยงดูที่ผ่านมา...เนี่ย..เค้าดูไม่มีแรงนะคะ คงไม่สบาย หนูจะพาเค้าไปรักษา"....
ไอ้ลุงเดินไปดูไมโลที่นอนอยู่...เอาตรีนเขี่ย...แล้วก็ว่า... เจ้าของ..........สงสัยไม่สบายจริงๆ เรา................ลุงช่วยพูดกับหลานนะคะ...ให้เค้ายกให้หนู...ก่อนที่มันจะสายเกินไป ตอนค่ำหนูจะมาหาอีกครั้ง
ค่ำเมื่อวานเราไปตามเอาคำตอบ...ไอลุงหลบหน้าเราไม่ยอมออกมา ให้คนอื่นออกมาบอกว่ายังไม่ได้คุยกับหลาน เราเลยฝากเบอร์โทรไว้ มานก็ไม่ยอมออกมาเอา ให้เราเอาใส่กล่องรับจดหมายไว้
เรากลับบ้านพร้อมกับน้ำตา...โมโห...โกรธ...คิดแต่ว่า...ทำไมเราถึงช่วยเค้าไม่ได้...แล้วเค้าจะต้องทนรับกรรมแบบนี้อีกนานแค่ไหน...
จากคุณ |
:
สุนารีสุนารี
|
เขียนเมื่อ |
:
8 พ.ย. 52 20:16:34
|
|
|
|