ความคิดเห็นที่ 1 ฝอยทองตอนที่ 1 สิ่งมีชีวิต ปีกสีดำอมน้ำตาล มันกำลังใช้หนวดปัดป่าย หาทิศทางเพื่อหลบหนีมันหลบอยู่ใต้เก้าอี้ คิดว่าสบโอกาสจะวิ่งไปที่ซอกหลังตู้และพาตัวเหม็นของมันไปยังที่ปลอดภัย เอาล่ะ 1...2...3          เปรี้ยง...!! ผมหงายใต้พื้นรองเท้าเพื่อชื่นชมผลงานก็พบว่ามันนอนไส้ทะลักทะลายอยู่ตรงนั้น แต่ยังคงดิ้น หนวดกระดิก โถ...คงทรมานผมคิด ว่าแล้วก็ฟาดเข้าที่ ข้างฝาอีกหนึ่งที               “ คุณผู้ชายใจร้าย ”สาวใช้ชาวอีสานของผมโอดครวญ “ หรือแกอยากเก็บมันไว้เลี้ยง ก็บอกให้ช่วยไล่มันไป ” “ ซ่วยไล่ บ่สิได้ให้ช่วยฆ่า นี่ค่ะ ” “ อย่ามาพูดภาษาถิ่นแถวนี้...เก็บกวาดเสียให้สะอาด” “ค่ะ....” หล่อนหันหลังเพื่อไปหยิบไม้กวาด “ เดี๋ยว...”คำสั่งของผมทำให้หล่อนหยุดชะงัก “ แล้วไอ้พวกหมาที่มันชอบมาปล่อยเรี่ยราดหน้าบ้าน แกคงมีวิธีไล่มันไป เพราะถ้าฉันเป็นคนไล่ แกคงรู้นะว่าฉันจะทำยังไง ” ผมปลายสายตาไปทางซากแมลงสาปที่นอนติดอยู่กับพื้นรองเท้า “ คุณผู้ชายกลัวหมาหรือค่ะ” “ เปล่า....” ผมขึ้นเสียงดัง “ เอารองเท้านั้นไปทิ้งซะด้วย ” อาการที่เจอแล้วอยากเตะให้กลิ้ง ใครเขาเรียกว่ากลัว เขาเรียกว่าเกลียดต่างหาก ผมนึกสั่งสอนยัยละออ อยู่ในใจ สิ่งมีชีวิตที่น่าเกลียดพอๆกับแมงสาป ผมก็เห็นว่ามีแต่สุนัขนั่นแหละหากวันใด มันบังอาจพาร่างกายเหม็นสาป เต็มไปด้วยขนดกดำ น้ำลายฟูมปากมาใกล้ผมล่ะก็เป็นต้องเจอดี ผมนึกภาพรองเท้าแตะยักษ์ที่มีซากหมา บี้แบน นอนติดรองเท้า             แต่ความเป็นจริงแล้วผมหาได้ทำเช่นนั้นได้ ชีวิตผมเจอแต่คนรักหมา แม่ น้องชาย แม้แต่ ยัยละออ ผมเห็นหล่อนชอบคลุกข้าวไปให้พวกมันกินอยู่บ่อยๆ ผมเขย่งตัวเอื้อมมือเพื่อจะหยิบหนังสือเล่มโปรดที่ อยู่บนสุดของตู้หนังสือ แล้วบาดแผลเก่าๆที่บริเวณซีโครงก็เจ็บแปลบขึ้นมาอีก                แม้จะเกือบสามสิบปีมาแล้วแต่ดูเหมือนจะไม่หายไปง่ายๆ ทั้งความเจ็บในใจนี่ด้วย ตอนที่ผมอายุหกขวบ ผมเป็นเพียงเด็กซนที่มุดกำแพงรั้วเพื่อนบ้านเข้าไปเก็บลูกบอล แต่ดูเหมือนหมาพวกนั้นจะไม่เข้าใจ ว่าผมเป็นเพียงเด็กเล็กๆ ที่ไม่มีพิษภัย พวกมันรุมกัดผมจนได้แผลฉกรรจ์ อาการปางตายเป็นข่าวในหน้าหนังสือพิมพ์ขณะนั้น                 ผมกลัวหมา..จนต้องได้รับการบำบัด...ทว่ากระนั้นแม่ก็ยังให้อภัยหมาพวกนั้นในที่สุด....แต่บ้านเราก็ไม่เคยมีหมาอีกเลยในอีกหลายปีต่อมา. ความกลัวพัฒนาขึ้นเป็นความเกลียด เมื่อผมโตขึ้นและพบว่าร่างกายสูงใหญ่ของผมสามารถจัดการพวกมันได้ง่ายดายนัก “ลูกทำอย่างนี้ไม่ได้นะตา...กล”แม่ผมส่งเสียงลั่นแข่งกับ เสียงร้องอวดครวญของเจ้าพุดเดิ้ล ที่ผมเพิ่งเขี่ย มันไปติดกำแพง เพื่อนสาวของแม่วิ่งตามมาติดๆ “บีบี้...ลูกแม่”หล่อนคว้ามันขึ้นกอดด้วยความหวงแหน ส่งสายตาเคียดแค้นมายังผม “นี่ล่ะฉันบอกเธอแล้วว่าอย่าเอา บีบี้ ของเธอมา”แม่ผมหันไปบอกเพื่อน และ ถอนหายใจเมื่อหันมาทางผม “ทำไมต้องเตะมันด้วย”แม่มีสีหน้าอ่อนลง ไปในทางที่คล้ายจะร้องไห้เสียมากกว่าดุผม “ก็แล้วทำไมแม่ยังปล่อยให้มันมาใกล้ผมได้ล่ะ”ผมลุกขึ้นจากโซฟาแล้ว เดินฝ่าพวกเขาอย่างปึงปังเพื่อขึ้นไปชั้นบน “เธอมันใจร้าย”เสียงเพื่อนสาวของแม่ตะโกนไล่หลังผมมา แก้ไขเมื่อ 12 พ.ย. 52 10:27:58 แก้ไขเมื่อ 11 พ.ย. 52 17:45:11 แก้ไขเมื่อ 11 พ.ย. 52 16:40:32 จากคุณ : JazzLife เขียนเมื่อ : 11 พ.ย. 52 12:13:11

ความคิดเห็นที่ 2 ฝอยทองตอนที่ 1 ต่อ 1/1 วันต่อมาผมเห็นแม่และน้องชายผมตั้งหน้าตั้งตาซุบซิบ อะไรสักอย่างที่ไม่ต้องการให้ผมรู้เพราะพวกเขาหยุดทันทีที่ผมมาถึงโต๊ะอาหาร เมื่อมื้อเช้าเสร็จสิ้นทั้งคู่ก็ออกไปข้างนอกด้วยกัน จนเกือบเย็นจึงกลับเข้ามา            “กลมานี่สิเรามีอะไรมาฝากนายด้วย”น้องชายห่างกับผมแค่ปีเดียวเราเลยเป็นเหมือนเพื่อนกัน ผมเดินตามไปด้วยสมองว่างเปล่า เบื้องหน้าปรากฏ ลังไม้ขนาดใหญ่ แม่ยืนยิ้มกริ่มอยู่ตรงนั้นด้วย ผมเกือบจะเอื้อมมือไปเปิดฝาลัง แต่มันคงไม่ใช่ผลไม้เป็นแน่ผมชักมือกลับ                 “มีความลับอะไรกัน”ผมเริ่มจับความรู้สึกแปลกๆได้ “ไม่มี..ไม่มี..ไม่มี”ผมรู้ทันทีหากน้องชายผมพูดอะไรซ้ำกันถึงสามครั้งแสดงว่ากำลังสติแตก เจ้านั่นคงกำลังปิดบังอะไรผม ทันใดนั้นเจ้าลังไม้ตรงหน้าก็คล้ายกับดิ้นได้ ผมตกใจถอยหลังออกมา                 “เฮ้ย!..ตัวอะไรวะไอ้วุฒิ”ผมหันไปทางน้องชาย แล้วทันใดฝาลังนั้นก็กระเด็นออกด้วยแรงของสิ่งมีชีวิตด้านใน ขนสีทองดวงตาสีดำ น้ำลายเยิ้ม แหน่...มันทำเป็นยิ้มหลอกผม ผมง้างเท้าสุดแรงเตะลังไม้กระเด็นไกล แต่ไอ้เจ้านั้นก็กระโดดออกมาทัน ผมหันหน้าและ ส่งพลังไปยังปลายเท้าข้างที่ถนัด เดินตรงไปทางมัน มันทำท่าดีอกดีใจคล้ายผมจะเดินไปลูบหัว จึงทำการกระดิกหางเป็นการใหญ่ ผมง้างเท้าสุดแรงกะซัดมันให้ตุงตาข่าย แต่แม่ผมก็พุ่งไปกอดมันไว้เหมือนผู้รักษาประตู ซึ่งผู้รักษาประตูคนนี้ผมเตะเธอได้ที่ไหน               “แม่ปล่อย...ทำกับผมอย่างนี้ได้ยังไง”ผมโกรธจนลมออกหู ใครๆก็รู้ว่าผมเกลียดหมา “นายต้องรักษาอาการเกลียดหมาขึ้นสมองนี่ได้แล้ว”น้องชายผมพูดพลางเอามือตบที่หัวไหล่ ผมปัดมันออกด้วยอาการฉุนสุดขีด “ดูสิมันน่ารักจะตาย..”แม่ผมพูดทั้งยังกอดมันไว้แน่น ก็ไอ้ลูกโกลเด้นตัวนั้นมันดิ้นรนพยายามจะออกมาโดนเท้าผมเสียให้ได้ “มันออกจะชอบลูก”เจ้านั่นดิ้นรนอยู่ในอ้อมกอดแม่ด้วยท่าทีคึกคัก เหมือนหมาประสาท “แต่ผมเกลียดมัน...ได้ยินไหมผมเกลียดมัน”ผมตะโกนลั่นบ้านเจ้าน้องชายพุ่งมาจับตัวผมไว้เหมือนคิดว่าผมจะพุ่งไปเตะแม่ คนใช้คนสวนในบ้าน พากันมาแอบดู เหตุการณ์ ระเบิดถล่มบ้านผมมองไอ้ลูกระเบิดสีทองนั่นด้วยอยากกินเลือดกินเนื้อเสียให้ได้ แต่ในสายตาทุกคนผมเหมือนผู้ก่อการร้ายซะมากกว่า ใครๆก็ปกป้องมัน                  เจ้าลูกโกลเด้นหลุดมาจากอ้อมกอดแม่ผมจนได้ ผมเองก็หลุดจากแรงแขนของน้องชายที่พยายามล็อคผมไว้ ผมพุ่งไปยังเจ้าสีทองนั้น เตะเข้าไปหนึ่งที ผมจั่วลม ดูเหมือนมันชอบใจที่หลบได้ คิดไปว่าผมเล่นลูกบอลกับมัน มันนั่นล่ะเป็นลูกบอลไม่รู้ตัวเสียแล้ว มันก้มตัวยื่นขาหน้าทั้งสอง มองผมพลาง โก่งก้นกระดิกหางเอียงตัวซ้ายขวา คงเดาว่าจะหลบไปทางไหนด้วยสีหน้าคึกคัก หึหึ ผมหัวเราะในลำคอคราวนี้ล่ะไม่พลาดแน่ ต้องสอนให้รู้ว่าผมน่ะเอาจริง               “วุฒิ...พาเจ้าฝอยทองไปข้างบนก่อนเร็ว”เจ้าวุฒิพุ่งเข้ามาช่วยชีวิตเจ้าสีทองนั้นเหมือนพระเอกในหนัง อุ้มประคองกันขึ้นไปชั้นบน “ฝอยทอง”หน่อยแน่ตั้งชื่อเสร็จสรรพเสียด้วยแม่ผม ผมหันมาทางแม่ “ทำอะไรกันเนี้ย..บ้าไปแล้วเหรอ เอามันไปคืนเดี๋ยวนี้นะแม่”ผมพยายามลดเสียงลงเมื่อรู้ว่าต้องพูดกับแม่ “ โธ่ตากล ปีนี้แก 35 แล้วนะ เรียนจบแล้วก็ทำงานแล้วด้วย”แม่ขึ้นเสียง “ เกี่ยวอะไรกับการที่แม่เอาไอ้สีทองน้ำลายเยิ้มนี่เข้าบ้าน”ผมยื่นหน้าเข้าไปใกล้แม่ “ แกยังไม่เคยมีแฟนสักคน....” แม่ลดเสียงลงเมื่อรู้สึกตัวว่า กำลังพูดอยู่ใต้หูเรด้าของบริวารในบ้าน แต่ไหนแต่ไรแม่อายเสมอที่ผมไม่เคยมีแฟนสักคนทั้งที่ดูสมชายขนาดนี้ “เดี๋ยวผมก็หาผู้หญิงเกลียดหมาได้เองแหละแม่”ผมพูดเสียงเบาๆ แบบกระซิบผมเองก็ออกอายเหมือนกัน บางคนหาว่าผมเป็นเกย์ “มีผู้หญิงที่ไหนเขาเกลียดหมาล่ะ ไอ้ลูกบ้า”แม่ผมเผลอเสียงดังด้วยความโมโห แล้วก็เอามือปิดปากตัวเอง               “แม่ก็รู้ว่า ไอ้พวกหมามันทำอะไรผม”ผมชี้มือไปยังแผลเป็นตรงซี่โครงขวา               “แม่รู้แต่นี่มันยี่สิบปีมาแล้ว อีกอย่างหมอก็บอกแล้วว่าแผลนั้นมันหายแล้ว แต่ลูกยังคิดไปเองต่างหากว่ามันยังเจ็บอยู่และเพื่อนบ้านเรากับหมาพวกนั้นก็ย้ายไปแล้วนี่”                ใช่เพราะการบำบัดของจิตแพทย์ ทำให้ผมเปลี่ยนความกลัวเป็นความกล้า ผมกลับมาแก้แค้นพวกมันเมื่อผมอายุได้ 13 พวกครอบครัวนั้นแจ้งความว่าผมพยายามฆ่าหมาเขาหลายต่อหลายครั้ง ขอเพียงหลุดออกมาจากรั้วบ้านผมก็มีหลากวิธีที่จะทำให้มันหัวหด ก้อนหิน ไม้ รองเท้า อุ้งเท้า หรือแม้แต่จับพวกมันถ่วงน้ำ เคราะห์ยังดีที่แม่มาเห็น ผมไม่คิดจะฆ่ามันเสียหน่อย ความตายยังน้อยไป เทียบกับที่พวกมันพยายามฆ่าเด็กตาดำๆ คนหนึ่ง ซึ่งนั่นก็คือผม               “แกมันไอ้เด็กใจร้าย”ครอบครัวนั้นบอกผมก่อนย้ายไป               “ทำไมถึงใจร้ายอย่างนี้ล่ะคะกล...”ผู้หญิงคนล่าสุดบอกเช่นนั้นก่อนจะอุ้มหมา ขนยาวรุ่มร่ามของหล่อน ออกจากบ้านผม “ใช่ผมมันใจร้าย...แล้วทำไมก็ผมเป็นแบบนี้เพราะพวกมัน เอาสิ...แม่บอกมาเลยว่าระหว่างผมลูกชายคนโตของแม่ กับ ไอ้หมาทองม้วนนั่นแม่จะเลือกใคร”ผมยื่นคำขาด พูดด้วยน้ำเสียงหนักแน่น “โธ่...อย่าให้แม่ต้องทำอย่างนี้เลยลูกอีกอย่างมันชื่อฝอยทองลูกไม่ใช่ทองม้วน”จะไปยากอะไรแค่เอาหมาไปส่งคืน ผมคิด “ละออขึ้นไปช่วยคุณกลเก็บเสื้อผ้าข้างบนหน่อย”ผมสงสัยว่าแม่หมายความว่าอย่างไร “เมื่อไหร่ที่ลูกสามารถใช้ชีวิตร่วมกับหมาได้ แล้วพวกเราจะมารับนะลูก”แม่พูดกับผมตอนที่ย้ายข้าวของเข้ามาในบ้านเสร็จ แน่นอนมันเป็นข้าวของของผม...คนเดียว อ้อ..กับของของยัยละออที่แม่ส่งหล่อนมารับใช้ และคอยจับตาไม่ให้ผมไปทำร้ายหมาที่ไหนด้วยอีกนิดหน่อย บ้านแฝดที่แม่ซื้อไว้ ห่างจากโซนคฤหาสน์ ที่เราอยู่ประมาณ 10 ซอย ที่นี่เหมือนคุกใต้ดินสำหรับผมในตอนนี้ หลังข้างๆไม่มีคนอยู่ “ไม่มีวัน..ผมไม่มีวันกลับไปบ้านเด็ดขาดถ้าแม่ไม่เอา ไอ้ทองหยอดนั่นออกไป” “มันชื่อฝอยทอง...ลูก”แม่ผมเดินเข้ามากุมมือผมไว้ สีหน้าเหมือนจะร้องไห้ “แม่คงจะคิดถึงลูกมาก”แล้วแม่ก็เปิดประตูรถที่มีเจ้าทองหยิบนั่งอยู่ฝั่งผู้โดยสาร กอดหอมมันด้วยความรักใคร่ก่อนสตาร์ท รถเบ๊นซ์คันงามเพื่อขับเข้าไป อีกสิบซอย เจ้าวุฒิเล่าว่าไอ้ลูกโกลเด้นดูจะถูกใจห้องนอนของผมเป็นพิเศษ ซึ่งถ้าจำไม่ผิดมันน่าจะชื่อ....ทองอะไรนะ “มันชื่อฝอยทอง...”เจ้าน้องชายบอกผมเช่นนั้น ผมไม่นึกอยากจำชื่อมันได้เสียหน่อยเจ้าวุฒิเล่าว่าตอนนี้แม่หลงเจ้าฝอยทองขนาดไหน ถึงขนาดนอนด้วยกัน ไปเที่ยวด้วยกัน ไปเสริมสวยด้วยกัน แม้กระทั่งพามันไปนวด “มันเหมื่อยเป็นกะเขาด้วยเหรอวะหมาน่ะ...นายเอาข้าวอีกหน่อยไหมวุฒิ”ผมรู้สึกดีใจที่อย่างน้อยน้องชายก็อุตส่าห์มากินข้าวเย็นด้วย “ไม่ล่ะ...วันนี้แม่ทำทีโบนสเต็กให้ไอ้ฝอยทอง ว่าจะไปขอแบ่งมันกิน”เจ้าวุฒิว่า ผมได้แต่ส่งสายตาเย็นชาแต่ร้อนพ่าวให้มัน แก้ไขเมื่อ 11 พ.ย. 52 17:46:12 แก้ไขเมื่อ 11 พ.ย. 52 16:44:43 จากคุณ : JazzLife เขียนเมื่อ : 11 พ.ย. 52 12:14:01

ความคิดเห็นที่ 3 ฝอยทองตอนที่ 1 ต่อ  1/2 หนึ่งเดือนผ่านไป แม่มาเยี่ยมผมสองสามครั้ง เพราะธุรกิจของแม่ก็ยุ่งเอาการ แม่เป็นผู้หญิงใจดี ที่เก่งและยังสาว เสียดายที่พ่อด่วนจากเราไปเมื่อ 5 ปีก่อนด้วยโรคหัวใจ แต่กระนั้น แม่ก็คงทำหน้าที่แทนพ่อ และ หน้าที่ของตัวเองอย่างไม่เคยบกพร่อง จะเว้นก็แต่ครั้งนี้ แม่ควรจะมาหาผมได้บ่อยกว่านี้ หรือแทบทุกวันถ้าไม่มี ไอ้ทองหยิบ..เอ๊ย! ไอ้ฝอยทอง ไอ้หมาสีทองปัญญาอ่อนตัวนั้น ความทรมานอย่างหนึ่งของผมก็คือทุกครั้งที่แม่มาหาผม จะต้องเอาไอ้น้ำลายย้อยนั่นติดมาด้วย เพื่อดูอาการว่าผมจะเป็นมิตรกับมันหรือไม่ ครั้งหนึ่งที่ผมเตะมันได้สำเร็จ มันกลิ้งหลุนไปตามแรงเท้า ครู่เดียวก็ลุกขึ้นมากระโดดกระโจนใส่ผมด้วยความสนุกสนาน ผมจับขาหน้าของมันแล้วผลัก จนหงายทอง แม่ซึ่งออกจากห้องน้ำเห็นภาพนั้นเข้า ถึงกับถลาเข้าไปอุ้มไอ้สีทองนั้นด้วยหน้าตาตื่น ราวกับผมจะแล่มันออกเป็นชิ้น อันที่จริงผมเรียนรู้ที่จะทำเป็นญาติดีกับมันต่อหน้าแม่แล้วต่างหาก เพราะหากแม่โกรธ นั่นหมายถึงสิ่งที่น่ากลัวที่สุด แต่แม่ก็ยังไม่เคยโกรธผมในเรื่องนี้ แม่ควรได้โล่ห์ กับการพยายามครั้งนี้ แม่ยังคงเวียนมาหาผมเท่าที่ทำได้ อาจเป็นสัปดาห์ละครั้ง โดยที่ทุกครั้งที่มาแม่จะไม่ยอมห่างจากเจ้าฝอยทองเด็ดขาด แม้บ้านหลังนี้จะไม่สะดวกสบายนักเมื่อเทียบกับอยู่บ้านหลังเดิม แต่ก็เป็นการดีเหมือนกัน เวลาที่ผมจะได้อยู่คนเดียวก็มีมากขึ้น ผมทำงานเป็นโปรแกรมเมอร์อิสระไม่ต้องเข้าออฟฟิตกับใครเขา และการที่บ้านเรามีฐานะก็เพราะทุกคนทำงานกันขยันขันแข็ง เจ้าวุฒิก็เป็นวิศวกรฝีมือดีของบริษัทข้ามชาติแห่งหนึ่ง และแม่ก็สานต่อธุรกิจส่งออกของพ่อ แถมขยายออกไปนิดหน่อยด้วย บ่อยครั้งที่แม่ต้องเดินทางไปต่างประเทศ แต่ดูเหมือนระยะนี้แม่จะพยายามหลีกเลี่ยงตั่งแต่มี เจ้าฝอยทองนั่น...เฮ้อ! ในที่สุดผมก็จำชื่อมันได้ และข้อดีอีกอย่างก็คือ บ้านหลังข้างๆไม่มีคนเข้ามาอยู่ นี่ก็สองเดือนแล้ว ไม่แน่ว่าบางทีผมอาจตัดสินใจลงหลักปักฐานที่นี่เอาเสียเลย ถ้าหากแม่ไม่ยอมตัดใจจากไอ้ฝอยทอง หมาน้ำลายยืดปัญญาอ่อนตัวนั้น ผมตรวจดูตู้จดหมาย แม่มักจะสั่งให้คนที่บ้าน ไม่ก็น้องชายเอาส่วนที่เป็นของผมมาให้ ส่วนใหญ่ก็เป็นบิลค่าบัตรเครดิต บ้าง ค่าโทรศัพท์บ้าง มีชายสองคน ถือมีด เดินผ่านผมไป กำลังเปิดประตูรั้วบ้านหลังข้างๆ ที่ว่างเปล่ามานาน ด้วยกุญแจในมือ ผมอดสงสัยไม่ได้ว่าผู้ชายที่ทางมอมแมม สองคนนี้จะเป็นเจ้าของบ้านจริงหรือ แต่เขาก็มีกุญแจนี่หน่า “เอ่อ..ขอโทษนะครับคุณเป็นเจ้าของบ้านเหรอครับ ปกติผมไม่เห็นมีคนอยู่ ” แส่จริงๆนี่ถ้าพวกมันเป็นขโมยจริง แล้วเอามีด หรือเคียวในมือมาจี้คอผมจะทำยังไงเนี่ย “เหรอครับคุณย้ายมาอยู่นานเท่าไหร่ แล้วล่ะครับ”ดูจากน้ำเสียง และกริยาเป็นมิตรดูท่าจะไม่ใช่ขโมยขโจร เขาทั้งสองส่งยิ้มให้ผม “สองเดือนครับ...”ผมตอบ “พวกเราต่างหากที่ไม่เคยเห็นบ้านของคุณมีคนอยู่...”ชายคนหนุ่มกว่ายืนคุยกับผมส่วนอีกคนเข้าไปด้านในบ้านแล้ว “คือผมมีบ้านจริงๆ ถัดเข้าไปอีกสิบซอยน่ะครับ ส่วนหลังนี้ซื้อไว้แต่ไม่ได้อยู่ บางทีก็แค่เอาไว้รับรองแขกชั่วคราว แต่พอดี....” ผมนึกได้ว่าสาเหตุที่ผมต้องมาอยู่ที่นี่มันไม่น่าฟังเท่าไหร่ “ผมอยากอยู่คนเดียว”ผมยิ้มแห้งๆ “เฮ้อ! เรื่องของคนมีเงินเข้าใจยากนะครับ พวกผมมีแค่ห้องเช่าให้ซุกหัวก็ดีเท่าไหร่แล้ว”เขาตอบ “อ้าว!...ไม่ใช่บ้านของคุณหรอกหรือครับ” “เปล่า ครับพวกผมถูกจ้างให้มาถางหญ้า พรุ่งนี้เช้าเจ้าของบ้านที่เป็นผู้หญิงถึงจะย้ายเข้ามา ขอตัวเข้าไปทำงานให้เสร็จนะครับเดี๋ยวจะค่ำเสียก่อน”เขาเดินเข้าบ้านไปพร้อมมีดในมือ นั่นมันอุปกรณ์ถางหญ้านั่นเอง “ผู้หญิง...”ผมคิดในใจว่า...บางทีเธออาจจะเกลียดหมาก็ได้ ....................................................................................................................... แก้ไขเมื่อ 11 พ.ย. 52 17:48:16 จากคุณ : JazzLife เขียนเมื่อ : 11 พ.ย. 52 12:14:41

ความคิดเห็นที่ 4 ฝอยทองตอนที่ 2 เช้าที่อากาศสดใสเช่นนี้ ผมเพียงจงใจหยิบเก้าอี้มานั่งอ่านหนังสือหน้าบ้านก็คงไม่เห็นแปลกอะไร แถมให้ยัยละออ จัดคุกกี้กับกาแฟมาให้ด้วยในกรณีที่ต้องรอนานสักหน่อย ก็ยังมีอะไรกินเล่น ใครคนหนึ่งมายืนเกาะประตูรั้ว เจ้าวุฒิน้องชายผมนั่นเอง จริงสิวันอาทิตย์เขาชอบมาคลุกอยู่กับผม ไม่ก็มาชวนไปตีกอล์ฟ วันนี้ดูจะมาเช้าเป็นพิเศษ “อากาศดีนะ”เจ้าวุฒิทักทายผม “เดี๋ยวให้ยัยละออไปเอาเก้าอี้มาให้อีกตัว” “นึกยังไงวันนี้..ออกมานั่งกินกาแฟอยู่ที่หน้าบ้านล่ะ”เจ้าวุฒิทำหน้าสงสัยเมื่อเห็นโต๊ะกาแฟแบบง่ายๆ ที่ตั้งอยู่ระเบียงหน้าบ้าน “ก็ไหนแกบอกว่าอากาศดีไม่ใช่หรือ...”ผมยิ้ม “ว่าแต่แกจะเอากาแฟด้วยไหมล่ะ”ผมถาม...จะบอกตรงๆได้ไงว่าผมมานั่งรอดู เพื่อนบ้านบ้านสาวที่กำลังจะย้ายเข้ามา ผมคิดว่าผมคงจะตั้งความหวังอะไรมากไป ที่คิดว่าหญิงสาวที่ย้ายมาอยู่บ้านข้างๆเธอจะเป็นผู้หญิงที่หน้าตาไม่ขี้เหร่นัก ไม่เป็นไรถ้าตรงกันข้ามผมก็สามารถย้ายโต๊ะกาแฟของผมกลับเข้าบ้านในทันที แทนที่จะไปช่วยเธอยกขนอะไร ผมคำนวณทุกอย่างไว้ล่วงหน้าตั้งแต่เมื่อวาน บางทีถ้าผมหาแฟนได้โดยไม่ต้องหายจากอาการเกลียดหมา  ผมกับแม่อาจกลับไปเป็นแม่ลูกกันแบบเดิม และแม่ก็จะไม่มีข้ออ้างให้ผมเลิกเกลียดหมาอีก “มองอะไร...ตั้งแต่เมื่อกี้แล้วนะ”เจ้าวุฒิถามผมพยายามเก็บอาการชะเง้อชะแง้ให้มากขึ้น “เปล่า...”ผมตอบพลางยกถ้วยกาแฟขึ้นจิบ “เอ...ดูเหมือนสนามหญ้าข้างบ้านจะดูดีเป็นพิเศษนะเนี่ย”ผมเกือบจะลืมไปว่าเจ้าน้องชายผมเป็นคนช่างสังเกต เป็นเรื่องง่ายพอ ๆ กับเวลาที่ผมอยากจะจับผิดเขานั่นแหละ ผมกระแอมเล็กน้อยก่อนวางถ้วยกาแฟลง ไม่มีประโยชน์ที่จะปิดบังและบอกว่าเป็นเรื่องบังเอิญ ที่มีคนย้ายเข้ามาวันที่ผมอยากมานั่งจิบกาแฟหน้าบ้านพอดี ทั้งที่ร้อยวันพันปีไม่เคย “ ก็ได้ยินชาวบ้านเขาบอกว่าจะมีเพื่อนบ้านย้ายเข้ามา วันนี้ ” ผมก็ยังอยากให้มันดูเป็นเรื่องบังเอิญนิดหน่อย “ อย่างนายเนี่ยนะจะไปได้ยินอะไรที่ชาวบ้านเขาคุยกัน สุงสิงกับใครเป็นด้วย เหรอ ” ในขณะที่เจ้าวุฒิกำลังพยายามต้อนผมให้จนมุม ก็ดูเหมือนโชคช่วย รถกระบะของบริษัทขนย้ายสองคัน กำลังดับเครื่องที่หน้าบ้านหลังข้างๆ ผมกับเจ้าวุฒิหยุดเถียงกันและพยายามมองดูว่า เจ้าของบ้านจะหน้าตาเป็นยังไง “ เข้าไปช่วยเขาขนของดีกว่า ” เจ้าวุฒิเป็นคนแบบนี้เสมอ ชอบยุ่งเรื่องชาวบ้าน ผมคิด ว่าแล้วก็ดึงมือผมไปที่รั้วเพื่อจะออกไปทักทายเพื่อนบ้าน และเอาแรงงานไปให้เขาใช้ฟรี แต่ดูเหมือนมีใครคนหนึ่งมายืนรอเราอยู่ที่หน้าบ้านแล้ว และดูเหมือนจะเป็นผู้หญิง ผมเปิดประตูรั้ว “ อุ๊ย!...สวัสดีค่ะได้ยินจากคนงานว่ามีคนมาอยู่บ้านนี้  คือดิฉันเคยอยู่บ้านหลังข้างๆนี้มานานก่อนที่จะไปเรียนที่อเมริกา ไม่เคยเห็นว่ามีคนอยู่ ” ดูเหมือนเธอจะ เจื้อยแจ้วออกมาด้วยอาการตกใจ ส่วนพวกผมที่นิ่งไปก็ด้วยอาการตกใจเช่นกัน ลักษณะของผู้หญิงตรงหน้า คงบอกไม่ได้เต็มปากว่าเป็นคนสวย ร่างกายแบบบาง ผิวขาว เธอดูทะมัดทะแมงด้วยชุดเอี้ยมยีนส์ กับเสื้อยืดพอดีตัวสีฟ้า ใบหน้าเล็กๆ อาบด้วยชมพูเลือดฝาด  บวกกับ องค์ประกอบใบหน้าที่พอเหมาะลงตัว ปากนิด จมูกหน่อย และดวงตากลมใสคู่นั้น รวมแล้วเรียกว่า น่ารัก เห็นจะเหมาะกว่า “ สวัสดีครับผมชื่อ วุฒิ ” เสียงเจ้าน้องชายปลุกผมจากภวังค์ เจ้านั่นยื่นมือออกไปเพื่อทักทาย เธอคล้ายเขินไม่สนิทใจกับการทักทายแบบถูกเนื้อต้องตัว จึงยกมือขึ้นไหว้แทน “ สวัสดีค่ะ...ดิฉันชื่อพลอย ” เมื่อพินิจเสียงเธออีกครั้งก็พบว่าเสียงเล็กๆนั่นกังวานและสดใสดี “ คุณพลอยครับ...ช่วยมาเซ็นเอกสารหน่อยครับ ” เสียงจากพนักงานบริษัทขนย้าย เรียกเธอ “ ขอตัวสักครู่นะคะ ” เธอวิ่งไปอย่างร่าเริงโดยไม่ลืมยิ้มให้ผม...เออไอ้วุฒิด้วยก็ได้ ผมกระแอม “ ไงล่ะไอ้ฝรั่ง ” ผมแซวที่เจ้าวุฒิยื่นมือออกไปเก้อ “ก็เธอบอกเราว่าเรียนอเมริกา ไอ้เราก็นึกจะแบบ สาวาดดี ค่า ”เจ้าวุฒิทำเสียงล้อเลียนแบบนักเรียนนอกพูดภาษาไทยไม่ชัด แต่เธอก็หาเป็นเช่นนั้นไม่ “ น่ารักดีนะ ” เจ้าวุฒิชิงพูดสิ่งที่ผมอยากจะพูดออกมาเสียก่อน “ อืม...” ผมตอบสั้น ๆ แบบเห็นด้วย ก่อนเดินตามเจ้าวุฒิไป “ ผมช่วยนะครับ ” เจ้าวุฒิพูดพลางคว้าลังกระดาษที่ท้ายรถกระบะขึ้นมากอด “อุ๊ย! ไม่เป็นไรค่ะ เดี๋ยวให้พนักงานยกเข้าไปก็ได้ค่ะ” “ ช่วยกันหลายคนดีกว่านะครับจะได้เสร็จเร็วๆ ไม่ต้องเกรงใจครับยังไงเราก็เป็นเพื่อนบ้าน ” “เรา” ผมทวนคำของเจ้าวุฒิในใจ ผมต่างหากที่เป็นเพื่อนบ้านเธอ “ใช่ไหม...พี่กล”เจ้านั่นส่งสายตาทะเล้นให้ผมก่อน แล่นตามพนักงานขนส่งเข้าไปในบ้าน “คุณชื่อกลใช่ไหมคะ”เธอถาม “เอ่อ...ผมชื่อสกลครับ”ผมแก้เขิน ด้วยการคว้ากล่องกระดาษ ขึ้นมาสองใบ เธอหยิบ ใบเล็กที่อยู่ข้างบนไปถือ เธอเดินนำผมเข้าบ้าน “ขอบคุณนะคะ...พวกคุณใจดีจังพวกเด็ก ๆ คงชอบ”ผมได้ยินไม่ถนัดนัก คล้าย ๆ ว่าเธอคงมี หลานๆ หรือว่าเธอจะหมายถึงลูก ผมว่าเธอดูไม่เหมือนคนแต่งงานแล้วสักนิด แก้ไขเมื่อ 11 พ.ย. 52 17:50:47 จากคุณ : JazzLife เขียนเมื่อ : 11 พ.ย. 52 12:19:45

ความคิดเห็นที่ 5 ฝอยทองตอนที่ 2  ต่อ    2/1 จริงอย่างเจ้าวุฒิว่า ของในรถกระบะ ถูกย้ายเข้ามาในบ้าน ทั้งหมดอย่างรวดเร็ว ก็ด้วยความแข็งขันของเราสองคนนั้นแหละ ผมมองเจ้าวุฒิที่นอนแผ่สองสลึง บนโซฟา ห่อพลาสติก อันที่จริงผมเองก็เหนื่อยไม่น้อยไปกว่า “น้ำค่ะ...”เธอ...นั่นเอง ทันทีที่เจ้าวุฒิได้ยินเสียงเธอก็ทำเป็นขึงขัง ลุกขึ้นนั่งกระปรี่กระเปร่า ขึ้นมาจนผมนึกหมั่นไส้ “เหนื่อยหรือเปล่าคะ” เธอยื่นแก้วน้ำในมือส่งให้ ผมรับโดยดี แต่ไอ้วุฒิน่ะสิ แกล้งทำเป็นรับพลาดไปจับมือเธอเข้าด้วยดูเธอออกจะตกใจเล็กน้อย ทะลึ่งนักนะไอ้ตัวแสบ ผมนึกตำหนิเจ้าวุฒิอยู่ในใจ “ขอโทษนะคะ” เธอทำทีเหมือนจะเข้าไปหยิบอะไร ถัดจากโซฟาที่เจ้าวุฒินั่งอยู่ “โอ๊ย!...”เสียงเจ้าวุฒิร้องเสียงหลง ผมมองดูเหมือนว่าเท้าข้างหนึ่งของเธออยู่ บนอีกข้างของเจ้าวุฒิ อดขำปนสมน้ำหน้าไม่ได้ คงเจ็บเอาเรื่องล่ะครับ ก็เท้าเธอสวมรองเท้าผ้าใบแบบที่ใช้วิ่งอยู่ ส่วนเจ้าวุฒิเหรอครับ ตี-นเปล่า “ขอโทษคะ...เจ็บไหมคะ...ไม่ต้องถอดรองเท้าก็ได้นี่คะพื้นเลอะฝุ่นออกอย่างนี้”เธอขมวดคิ้วเชิง รู้สึกผิด แต่ก่อนที่เธอจะหันหลังไป ผมแอบเห็นรอยยิ้ม แบบสาแก่ใจเปื้อนอยู่บนใบหน้านั่น พวกเราช่วย ยก ย้าย จัดข้าวของของเธอให้เข้าที่เข้าทาง ผมอดคิดไม่ได้ว่า ดูเธอชักจะไม่ปฏิเสธความช่วยเหลือเอาเสียเลย หรือพวกเราสองพี่น้องจะถูกหลอกใช้กันหว่า “รบกวนพวกคุณจริงๆเลย...นี่ถ้าไม่ได้พวกคุณคงไม่เสร็จเร็วอย่างนี้”แต่พอมองรอยยิ้มแบบใสซื่อนั่น ผมก็วางความรู้สึกแคลงใจลง “อยู่คนเดียวเหรอครับ”ผมถาม “ไม่หรอกค่ะ...อีกเดี๋ยวก็คงมากัน”สิ้นเสียงเธอไม่ทันไรก็ดูเหมือนได้ยินเสียงเครื่องยนต์ ที่หน้าบ้านอีกครั้ง ผมมองออกไป เห็นรถตู้สีฟ้าขาวคันหนึ่งเทียบจอดอยู่ ผู้ชายสองคนเปิดประตูด้านหน้าออกมา คนหนึ่งดูดีในชุดเสื้อโปโลสีดำ แต่อีกคนท่าทาง กระตุ้งกระติ้งชอบกล “พวกเด็กๆมากันแล้ว”เหมือนเธอบอกมันกับตัวเอง “แล้วพวกคุณจะต้องชอบพวกมัน”เธอบอกเราสองพี่น้อง “มัน...!”ผมอุทานขึ้นด้วยความตกใจขอให้สิ่งที่ผมคิดไว้ไม่เป็นความจริง และแล้วทันทีที่หันไปมองที่รถตู้นั่น ผมก็เห็นผู้หญิงอ้วนคนหนึ่ง พาขบวน “หมา” ใช่แล้วครับ “หมา”สิ่งมีชีวิตที่ไม่ควรอยู่ร่วมโลกกับผมลงมาด้วย หนึ่ง...สอง...สาม...สี่...สี่ตัว “สนุกล่ะที่นี้”เจ้าวุฒิเอ่ยมันขึ้นเบาๆ แต่ผมก็ได้ยิน “ไม่สนุกโว้ย!”ผมตะโกนใส่ “มีอะไรกันหรือคะ”เธอถามด้วยสีหน้าฉงน วินาที มหันต์ภัย...เกิดขึ้นอย่างรวดเร็ว ทันทีที่พวกมันตัวหนึ่งเห็นผม เจ้าตัวเล็กหน้าย่น วิ่งตรงมาทางผมด้วยความเร็ว จนหน้าย่นๆของมันสบัดแกว่ง ซ้าย..ขวา ผมมองเห็นเป็นภาพสโลว์โมชั่น แม้แต่ตัวผมที่กำลังจะหันหลังหนี ก็ดูจะเชื่องช้าไปด้วย ไม่ทันเสียแล้ว เจ้านั่นเอาขาสั้นๆ ของมันเกาะขาขวาของผมเอาไว้ แล้วปฏิกิริยาอัตโนมัติของผมก็ทำงาน เจ้าบลูด็อก สีขาวสลับน้ำตาอ่อน กระเด็นไปตามแรงเท้าของผม ใครจะมีอาการเช่นไรกับการกระทำของผมผมก็ไม่เห็น เพราะภาพเดียวที่ผมเห็นคือ...อีกสามตัวที่เหลือ วิ่งกรูกันเข้ามาเหมือน ผมเป็นเหยื่ออันโอชะ เจ้าพันทางลายพิลึกกระโดดเกาะเกี่ยวที่ขาของผม ส่วนเจ้าตัวที่เหลือก็ยืนยิ้มเยาะ ไปทุกทิศทุกทาง ผมหมดทางหนี สมองสั่งให้กรุยทางเอาตัวรอด “อย่าเตะ...อีกนะกลไม่ใช่หมาเรานะ”เสียงเจ้าวุฒิ แล่นเข้ามาในโสต ผมหันไปมอง เห็นภาพเธอผู้เป็นเจ้าของกอดเจ้าบลูด็อก ด้วยสีหน้าตกตื่น เหมือนผมเป็นปีศาจร้าย ภาพรอบ ๆ ตัวผม หมุน ๆ และเสียงก็อื้ออึง “เออ ๆ ...ไม่เตะแกก็มาเอาพวกมันออกไปทีสิ”ผมตะโกนบอกเจ้าวุฒิและพยายามควบคุมตัวเอง เจ้าวุฒิรีบ คว้าเจ้าพันทางสองตัวที่เกาะขาผมออก แต่ดูเหมือนสถานการณ์จะไม่ได้แก้กันง่ายๆ เจ้าสีดำทะมึน วิ่งไปตั้งหลักมาแต่ไกล กระโดดทีเดียวขาหน้าของมันก็เกือบถึงอกผม น้ำหนักของมันทำให้ผมเสียหลัก ล้มหงายท้อง โดยทันทีมันก็เอาลิ้นเหนอะหนะน้ำลายของมัน เลียไปทั่วใบหน้าของผม ......นี่มันเลยกว่าที่ระดับร่างกายของผมจะรับได้แล้ว แก้ไขเมื่อ 11 พ.ย. 52 17:58:16 จากคุณ : JazzLife เขียนเมื่อ : 11 พ.ย. 52 12:20:22

ความคิดเห็นที่ 6 ฝอยทอง ตอนที่ 2 ต่อ  2/2 “ฟื้นแล้วเหรอ...พ่อตัวแสบ”ผมสะบัดหัว กระพริบตาถี่ เพื่อพยายามรวมภาพเจ้าวุฒิสองคนให้รวมเป็นหนึ่ง “อุ๊ยส์....”ผมเอาคล้ำที่หัวตัวเอง เพราะรู้สึกเจ็บ ก็พบว่า มันปูดนูน ทำให้ผมนึกถึงเหตุการณ์ได้ว่ามันเกิดอะไรขึ้น แรงจากไอ้ตัวสีดำ ทำเอาผมล้มหัวกระแทกพื้น แต่เปล่านั่นไม่ได้ทำให้ผมสลบ มันเป็นปฏิกิริยา “หมาเอฟเฟ็ค” ของผมต่างหาก “เรามาอยู่ที่นี่ได้ยังไง”ผมมองโดยรอบก็เห็นว่ามันคือห้องนอน ที่บ้านใหญ่ของแม่ “ก็ตอนแรกเรากับพวกเพื่อนของคุณพลอย ช่วยกันแบกนายไปที่บ้านของนายก่อน แล้วเราก็โทรบอกแม่ว่านายเป็นลม เท่านั้นแหละแม่ก็สั่งให้ เอาตัวนายมาที่นี่...เออว่าแล้วก็นอนรอไปก่อนนะ แม่สั่งว่าถ้านายพื้นแล้วให้เราลงไปตาม” อันที่จริงผมก็รู้ดีว่า แม่ออกจะรักและเป็นห่วงลูก ๆ เพียงใด แม่เป็นคนตื่นตูมตอนที่ยังเป็นเด็กเพียงแค่ผมตกกระไดบ้าน แม่ก็รีบกลับมาจากที่ทำงานเพื่อดูอาการ พาผมไปโรงพยาบาล ทั้งที่แค่ข้อเท้าเคล็ดแท้ ๆ ผมอดอมยิ้มไม่ได้เมื่อคิดถึงภาพเหล่านั้น อาการ “หมาเอฟเฟ็ค”ผมเป็นคนตั้งชื่อเอง หมอจิตบำบัดบอกว่าเขาเพียงรักษาอาการกลัวหมาในเบื้องต้นให้ผมแล้ว และอันที่จริงผมก็หายได้ หากไปทำการรักษาอีกระยะ แต่ในส่วนลึกของผมยังไม่ยอมรับเองว่า ผมกับหมาจะอยู่ร่วมกันได้ การรักษาส่วนมากก็ว่าด้วยการสะกดจิต ผมคิดว่าเป็นเรื่องไร้สาระ จึงบอกแม่ว่า การรักษาสิ้นสุดแล้วเพราะการที่ผมกล้าที่จะเห็นหมา และต่อสู้กับมันได้ (โดยการเตะ) นี่ก็เพียงพอแล้ว ผมไม่คิดอยากจะญาติดีกับสัตว์หน้าขนพวกนี้ แต่อาการขยะแขยง จนสิ้นสติเช่นนี้ ถือเป็นความลับสุดยอดของผม “ก๊อก...ก๊อก...ก๊อก”เสียงเคาะประตูดังขึ้น ผมรู้ว่าต้องเป็นแม่ “กลเปิดประตูให้แม่เข้าไปหน่อยสิลูก”ผมลุกตัวขึ้นจากที่นอนอย่างรวดเร็วเพื่อจะไปเปิดประตู ให้แม่เข้ามา “แกร็ก...แกร็ก...แกร็ก”เสียงคล้ายเอาเล็บขูดประตูนั่น ทำให้ผมหยุดชะงัก ขออย่าให้สังหรณ์ของผมเป็นจริง ผมเอาหน้าแนบประตูเพื่อฟังเสียงภายนอก “โฮ้ง...โฮ้ง...แกร็ก...แกร็ก...แกร็ก...แกร็ก”นอกจากมันจะส่งเสียงทักทายแล้วยังระดม เอาเล็บขูดประตูแบบไม่ยั้งอีก ผมนึกแล้วเชียว “ไอ้ฝอยทอง” “แม่เอามันไปที่อื่นเดี๋ยวนี้นะ...ไม่งั้น...ไม่งั้น” ผมนึกไม่ออกว่าจะสรรหาคำอะไรมาขู่แม่ในเวลาเช่นนี้ “โถ...ลูก ลูกก็รู้ว่าเจ้าเบบี้นี่มันติดแม่จะตาย เนี่ยไปไหนก็ต้องไปด้วย อืม...จุ๊บ...จุ๊บ...นี่แหนะ...นี่แหนะ”ผมรู้ว่าเสียงท้าย ๆ นี่แม่ไม่ได้พูดกับผมแต่กำลัง เสวนากับไอ้ฝอยทอง แถมเสียงแม่ดูนุ่มนวลลงจนหน้าหมั่นไส้ “แม่ฟังผมอยู่หรือเปล่า...ถ้าแม่เอามันเข้ามาผมจะฆ่าตัวตาย”ผมคิดอย่างนั้นจริงๆนะ...เอ้อ เพราะผมรู้ตัวว่าวันนี้ผมไม่สามารถรับหมาที่ไหนได้อีกแล้ว ผมยื่นหน้าเข้าไปที่ประตูเพราะไม่ได้ยินเสียงตอบรับจากแม่ ได้ยินเสียงเหมือนเหล็กกระทบกัน แล้วผมก็ต้องเอามือกุมจมูก เพราะแรงกระแทกจากการเปิดประตู “เมื่อกี้ลูกว่าอะไรนะ ” แม่ไขประตูเข้ามานี่เอง “แฮะ...แฮะ...แฮะ”ไอ้ฝอยทอง ยืนน้ำลายหยด ส่งเสียงหอบกระเส่า ตอนนี้ผมรู้สึกเหมือนมันตัวใหญ่เท่าบ้านและกำลังจะเขมือบผมเข้าให้ วินาทีที่ผมและไอ้ฝอยทอง ต่างฝ่ายต่างจดจ้องกัน นั้นมันช่างระทึกเสียจน ทำให้ทุกสรรพสิ่งรอบข้างหยุดนิ่ง ความทรงจำสุดท้ายของผม ก็คือภาพตัวผมหันวิ่งหนี โดยมีไอhฝอยทองวิ่งตาม แทนที่จะวิ่งไปที่ประตูผมกลับวิ่งมาที่เตียง แล้วภาพไอ้สีทองยืนยิ้มอยู่บนเตียง ก่อนที่จะกระโจนเข้าใส่ผม ก็เป็นภาพสุดท้ายก่อนทุกอย่างจะดับวูบ ....ซึ่งในภายหลังมีคนบอกผมว่า ตอนนั้นผมถึงกับน้ำลายฟูมปาก แก้ไขเมื่อ 11 พ.ย. 52 18:02:02 จากคุณ : JazzLife เขียนเมื่อ : 11 พ.ย. 52 12:21:53

ความคิดเห็นที่ 7 ฝอยทองตอน  2  ต่อ  2/3 แม่ส่งพยาบาลมาให้ดูแลผม และส่งผมกลับมายังบ้านเล็กหลังเดิม ซึ่งสำหรับผมตอนนี้ มันไม่ได้ปลอดภัยมากไปกว่าการอยู่บ้านใหญ่ร่วมกับไอ้ฝอยทอง เท่าไหร่ แต่เอาเถอะ ถ้าผมยังนอนซมไข้ขึ้นอยู่ที่ห้องนอนนี่ โดยไม่ขยับออกไปไหน ก็คงจะรอดปลอดภัยได้อีกระยะ แม่ไม่กล้ามาหาผม หรือไม่อยากอยู่ห่างจากไอ้ฝอยทอง ผมก็เดาไม่ถูก แต่อย่างน้อยการที่แม่หยุดเจ้ากี้เจ้าการพยายามให้ผมผูกมิตรกับสัตว์หน้าขนสักระยะหนึ่ง ก็เป็นเรื่องไม่เลวนัก แต่การที่ต้องขยับเขยื้อนตัวในพื้นที่ห้องสี่เหลี่ยมถึงสามวัน กลับเป็นเรื่องที่น่าเบื่อมากกว่าที่ผมคิด สิ่งหนึ่งที่รบกวนผมตลอดสามวัน นอกจากบรรดาภาพหมาๆ แล้วก็เห็นจะมีเธออยู่ในนั้นด้วย เธอที่ใส่เสื้อสีฟ้า กันเอี๊ยมยีนส์ เธอคนที่ย้ายมาอยู่ข้างบ้าน และเธอผู้เอาไอ้นรกสี่ตัวมาด้วย แม้พยาบาลส่วนตัวจะบอกว่าผมยังมีไข้ แต่มันก็ไม่มากถึงขนาดลุกไม่ขึ้นเหมือนตอนแรก ผมรวบรวมความกล้า ลงมาด้านล่าง  เพราะจากห้องนอนที่ผมนอนอยู่นั่นผมไม่ทางรู้ความเคลื่อนไหวใด ๆ ได้ บ้านแฝดคู่นี้ เราใช้กำแพงหนาร่วมกัน ไม่มีหน้าต่างบานใดที่ผมจะมองเห็นเธอจากที่ปลอดภัย ผมจึงเสี่ยงยื่นหน้ามามอง เธอจากระเบียงหน้าบ้าน ที่สนามหญ้าบ้านเธอ ปราศจากไอ้พวกนั้น ผมวิ่งขยับมาที่สนามหญ้าบ้านผม เมื่อสบโอกาสผมก็วิ่งย่องเหมือนนินจา ไปเกาะที่รั้วเพื่อต้องการมองเข้าไปในตัวบ้าน ผมเห็นรถตู้คันนั้นจอดอยู่ มันเป็นรถตู้โฟล์คสวาเก้น สีฟ้าน่ารัก ทำไมนะตอนนั้นผมถึงไม่สังเกตเห็นอะไรแบบนี่เอาเสียเลย ผู้หญิงตัวเล็ก ๆ ขับรถตู้ ผมอดอมยิ้มเมื่อนึกถึงภาพแบบนั้นไม่ได้ แต่แล้วก็ต้องหุบยิ้มเมื่อนึกได้ถึงสาเหตุบ้า ๆ ในการมีรถตู้เพื่อบรรทุกหมาไปไหนมาไหนด้วย แต่อย่างน้อยก็แสดงว่าเธออยู่บ้านไม่ได้ไปไหน ผมพยายามกระพริบตา ถี่ๆแถมเอามือขยี้ เพื่อขับไล่ภาพที่ผมเห็น รถเบนซ์ สีบรอนซ์ทองคุ้นตาคันนั้น จอดอยู่ที่หน้าบ้านเธอ ....รถของแม่นี่หน่า มันควรจะจอดที่หน้าบ้านผม ต่างหาก เสียงบรรดาฝูงหมา แม้ไม่มีตัวใดส่งเสียงเห่า แต่เสียงคราง เสียงฝีเท้าที่เคลื่อนขบวนของบรรดาหมาหลายตัวรวมกันก็มากพอที่ผมจะได้ยิน มันกำลังคืบเข้ามาใกล้ คล้ายกำลังจะออกมาจากประตูบ้าน ผมผลุบตัวลง พยายามให้ชิดกำแพงบ้านมากที่สุด เสียงผู้หญิงสองคนคุยกันไล่หลังมา คนหนึ่งคงเป็นเธอ แต่อีกคน ไหงเป็นเสียงแม่ผมไปได้ล่ะ “อีกหน่อยเจ้าฝอยทองน้อยนี่จะตัวใหญ่เท่า เจ้าแม็กนี่เชียวเหรอหนูพลอย”นั่นล่ะเสียงแม่ผม “อาจจะใหญ่กว่าด้วยซ้ำค่ะ เพราะโกลเด้น มีขนยาวและกระโหลกใหญ่กว่าลาบาดอร์ พอโตเป็นหนุ่มก็จะหล่อล่ำบึกเลยเชียว”และนั่นคงเป็นเสียงเธอ และเป็นที่แน่นอนว่าถ้าแม่ผมอยู่ที่ไหน ต้องมีเจ้านั่น “ไอ้ฝอยทอง”การพูดถึงมันเช่นนี้ก็แสดงว่ามันคงอยู่แถวนั้นด้วย “หนูให้มันกินอะไรจ๊ะ ถึงได้ขนดำเป็นมันอย่างนี้”อ้อ! คงหมายถึงเจ้าดำทะมืนนั่น “ก็ให้อาหารเม็ดพรีเมี่ยมเกร็ด ผสมกับสตูเนื้อแบบกระป๋องน่ะค่ะ” กินดีเชียวนะเมิง ผมคิด “คือตอนนี้แม่จะทำสเต็กเนื้อให้มันกินทุกวันน่ะจ๊ะ เห็นมันไม่ยอมกินอาหารเม็ด” ไอ้นี่สิกินดีกว่า แถมเสต็กอะไรนั่น เวลาที่พวกผมลูกชายแท้ๆ อยากจะกิน แม่ก็มักผลัดเสมอ โดยบอกว่าไว้มีเวลาจะทำให้ “นั่นก็ดูเหมือนจะดีนะคะ แต่ที่จริงถ้าให้กินแบบนั้นมันจะได้ขาดสารอาหาร” “อะไรนะ...ขาดสารอาหาร”แม่ผมส่งเสียงตกใจ แบบวิตกจริตราวกับ มันเกิดขึ้นกับผมหรือเจ้าวุฒิที่เป็นลูกแท้ๆ “ไม่ถึงขนาดนั้นหรอกค่ะคือหนู หมายถึงว่าในอาหารเม็ดจะมีสารอาหารครบถ้วน และก็บำรุงขนด้วยน่ะคะ”ดูเธอจะมีความรู้ และใส่ใจกับสิ่งมีชีวิตหน้าขนพวกนี้มากเหลือ แม่ผมก็อีกคน ผมจึงอดไม่ได้ที่จะกัดริมฝีปากล่าง หายใจฟืดฟาดทางจมูกด้วยความริษยา อย่างเหลือล้น “มันดมหาอะไรคะ เจ้าฝอยทองนี่”น้ำเสียงเธอแสดงซึ่งความสงสัย นั่นสิผมก็สงสัย ดมอะไรของมัน “นั่นน่ะสิ...แหน่...แหน่ วิ่งไปทางโน้นแล้ว ” ทางโน้น ทางไหนอย่าบอกนะ “โฮ้ง...โฮ้ง...โฮ้ง...โฮ้ง...โฮ้ง...โฮ้ง ” เสียงแบบเด็ก ๆ เห่านำ คงเป็นไอ้ฝอยทอง จากนั้นตัวที่เหลือก็มาช่วยกันประสานเสียง ตรงกำแพงที่ผมนั่งหลบอยู่ เมื่อเงยหน้าขึ้น สายตาผมก็สบเข้ากับ สองสาว แม่ผมกับเธอนั่นเอง ผมเพียงพยายามฉีกยิ้มด้วยเหงือกที่แห้งผาก พลางเอามือจิกดึงหญ้าตรงหน้า “มาถอนหญ้า”ผมนึกยังไงก็ไม่รู้ที่ดันพูดแบบนั้นออกไปโดยที่ยังไม่มีใครถามเสียหน่อย ผมยืนขึ้น ร่างกายสูงใหญ่ของผม ทำให้ความสูงของกำแพงบ้านอยู่ที่ระดับอก ผมยิ้มมุมปากด้วยความสะใจ เมื่อชะโงกดูเห็นไอ้ฝอยทองกับพวกตัวเล็กๆ พยายามตะเกียกตะกายที่กำแพงนั่นอย่างไร้ผล ทันใดนั้นร่างสูงใหญ่สีดำกระโจนทีเดียวเกือบ ล่อเอาหน้าผม ทำเอาผมต้องผงะและตั้งหลักให้ห่างจากกำแพง “ถอนหญ้าอยู่นาน...แล้วเหรอลูก”ผมส่งสายตาให้แม่ในความหมายว่า พูดอะไรไม่เข้าท่าเลย “สวัสดีครับ ไอ้หน้าย่นตัวนั้นเป็นไงบ้างครับ” มันน่าจะเป็นสิ่งแรกที่ผมควรทำ ผมควรขอโทษเธอในเรื่องนี้ก่อนผมคิด เธอค่อยๆเปลี่ยนจากยิ้มน้อยๆ เป็นไม่ยิ้มเลย และทำตาเขียวมาใส่ผมในที่สุด ไม่ทันที่ผมจะเอ่ยอะไร เธอก็ผลุนผลันไปคว้าเจ้าหน้าย่นขึ้นมากอด เหมือนกลัวว่าผมจะเข้าไปทำร้าย “ขอตัวก่อนนะคะคุณน้า”เธอกล่าวสั้นๆกับแม่ แล้วก็สะบัดหน้าหันหลังเข้าบ้านโดยไม่มองดูผมสักนิด หมาที่เหลือก็พาขบวนวิ่งตามกันเข้าไป มีอยู่ตัวเดียวที่ไม่ยอมไปไหน ยังตั้งหน้าตั้งตาตะกายกำแพง จะมาหาผมเสียให้ได้จะใครซะอีกล่ะก็“ไอ้ฝอยทอง”น่ะสิ และแม่เหมือนจะรู้ใจเจ้านั้น จู่ๆก็อุ้มมันขึ้นมา ผมถอยหนี “เอามันไปห่างๆผมนะ” “ทำไมลูกจงเกลียดจงชังมันนักล่ะ...ดูก็รู้เจ้านี่มันออกจะชอบลูก ชอบเป็นพิเศษด้วยซ้ำ”เจ้าสีทองนั่นส่งเสียงครางในลำคอ ผมไม่เข้าใจว่ามันจะทรมานอะไรกับการที่ไม่ได้เข้าใกล้ผม “เธอเป็นอะไรของเธอ”ผมถาม “เธอ? ...อ้อลูกหมายถึงหนูพลอยใช่ไหม” “ผมก็พูดกับเธอดี ๆ จะขอโทษ” “ขอโทษที่ลูกไปเตะหมาเขาซะขวัญเสียกินข้าวกินปลาไม่ได้น่ะนะ”แม่พูดพลางพยายามจับไอ้ฝอยทองให้แน่นขึ้น “กินข้าวกินปลาไม่ได้ ไม่เวอร์ไปหน่อยเหรอแม่ มันเป็นแค่หมานะมีการรู้จักกินข้าวไม่ลงด้วยเหรอ” “ลูกนี่ไม่มีความละเอียดอ่อนเลยนะ...แต่ยังไงก็หาจังหวะไปขอโทษเขาซะด้วยล่ะ แล้วแกก็อย่าริมาเตะฝอยทองน้อยของฉัน... อย่าเด็ดขาดเข้าใจไหม”ฝอยทองน้อย โถ...ผมว่าอีกสองสามเดือนมันก็คงจะไม่น้อยแล้ว และแม่ก็จะไม่สามารถอุ้มมันได้ ในที่สุดมันก็จะโตใหญ่พอที่จะขย้ำ เด็กที่ไหนก็ได้ “นี่ทุกคนเห็นผมเป็นอะไร ปีศาจ...ใช่สิแล้วไอ้พวกหมาๆที่มีเคี้ยวเล็บกลับกลับกลายเป็นพระเจ้า รับใช้มันเข้าไปสิไอ้พวกสัตว์หน้าขนนี่”ผมพูดด้วยอารมณ์น้อยใจ “แม่ไม่มีเจตนาอยากให้ลูกนึกถึงเรื่องพวกนั้น แต่ถ้าคนเราไม่รู้จักให้อภัย แล้วจะรอให้หมาที่ลูกเรียกมันว่าสัตว์หน้าขนนี่มาให้อภัยเราก่อนหรือ”ผมรู้สึกสะกิดใจ แววตาของแม่เศร้าลงวูบหนึ่ง ก่อนจะเกลื่อนกลบด้วยหน้าตาท่าทางอารมณ์ดีเหมือนเคย “ไม่เอาแล้วไม่เสียเวลาคุยกับแกแล้วฉันมีนัด” “แม่จะไปไหน”ผมถามเพราะขนาดที่แม่มีเวลามาหาเพื่อนบ้านแทนที่จะมาเยี่ยมผมที่ป่วยอยู่ จะต้องมีธุระหรือนัดอะไรที่ไหนอีก “ไปร้านเสริมสวย”แม่ตอบ “แม่จะตัดผมทรงใหม่เหรอ”ผมถาม “เปล่า...ไม่ใช่ชั้น” “อย่าบอกนะว่า...” “อย่างแกคงไม่รู้จักหรอก กรูมมิ่งน่ะ”แม่พูดอย่างอารมณ์ดีก่อนพาเจ้าสีทองเทวดานั่นขึ้นรถ ทิ้งผมให้ยืนสายหัว ถอนหายใจ พลางคิดว่า ...อย่างนี้ไม่เรียกว่าคนรับใช้หมาแล้วจะเรียกว่าอะไร แก้ไขเมื่อ 11 พ.ย. 52 18:05:49 จากคุณ : JazzLife เขียนเมื่อ : 11 พ.ย. 52 12:24:10

ความคิดเห็นที่ 8 โอ๊ยนี่จบบทที่ 2 ค่ะ อ่านกันเมื่อยหรือเปล่า เดี๋ยวไปดูร้านแป๊บ มาโพสต่อนะคะ ขอโทษที่ตัวหนังสือติดพรึดกันไปหน่อย พออ่านได้ไหมคะ จัดหน้าไม่ค่อยเก่ง ขอบคุณที่แวะมาชมนะคะ จากคุณ : JazzLife เขียนเมื่อ : 11 พ.ย. 52 12:26:56

ความคิดเห็นที่ 9 รออ่านอยู่นะค่ะ เริ่มต้นก้อสนุกแล้วค่ะ จากคุณ : ปลาปลาย (ปลาปลาย) เขียนเมื่อ : 11 พ.ย. 52 13:02:44

ความคิดเห็นที่ 10 เรื่องพิมพ์นิยายไม่มีความเห็นครับ แต่ผมมีหมาชื่อ ฝอยทอง และเป็นพันธุ์โกลเด้นเหมือนกันอีก แต่ที่ไม่เหมือนอย่างนึง..................... ฝอยทองพิการแต่กำเนิด  เดินไม่ได้ครับ จากคุณ : ลุงวี (vmuncle) เขียนเมื่อ : 11 พ.ย. 52 13:50:12

ความคิดเห็นที่ 11 สนุกดีค่ะ เก่งมากๆด้วย ให้กำลังใจทั้งใจเลยค่ะ จากคุณ : เพลงพันทาง เขียนเมื่อ : 11 พ.ย. 52 14:22:43

ความคิดเห็นที่ 12 ตอนแรกเห็นย้าวยาว  กะจะลองอ่านซัก 4-5 บรรทัด อ่านไปอ่านมา อ่านจนจบเลยค่ะ เนื้อหาสนุกน่าติดตาม รออ่านต่ออยู่นะคะ จากคุณ : baby_powder เขียนเมื่อ : 11 พ.ย. 52 14:42:54

ความคิดเห็นที่ 13 น้องฝอยทอง เค้าเป็นอะไรค่ะ ลุงวี น่าสงสารน้องจังเลย แต่เค้าน่ารักมากเลยค่ะ ที่บ้านก้อมีน้องวายุ โกลเด้น เหมือนกานค่ะ เค้าชอบชวนหลานๆ ไปอาบน้ำคลองค่ะ จากคุณ : เธอน่ารัก (ปลาปลาย) เขียนเมื่อ : 11 พ.ย. 52 14:51:22

ความคิดเห็นที่ 14 สนุกค่ะ รออ่านตอนต่อไปอยู่นะคะ ^^ จากคุณ : หม่าม๊าพี่เจ๋ง เขียนเมื่อ : 11 พ.ย. 52 15:11:20

ความคิดเห็นที่ 15 มาโพสต่อค่ะ ฝอยทองตอนที่ 3 ในตอนที่ผมเป็นเด็กที่กลัวหมา ใครต่อใครจะรีบเอาหมาไปให้ไกลๆผมแต่ตอนนี้ ทุกคนกลับพยายาม ให้มันมาอยู่ใกล้ชิดผมเสียให้ได้ ช่างไม่มีหัวใจกันเสียบ้างเลย มิหนำซ้ำ กลับทำท่าหวาดกลัวผมเสียยิ่งกว่าหมา เสียอีก “ไอ้ชาดหมา”ใครบางคนเรียกผมอย่างนั้น ผมหันไปโต้แย้ง “ฉันเป็นคนไม่ใช่หมา”ผมแย้ง “แกเป็นหมา...หมาหัวเน่า”ผมมองเห็นคนที่พูดเช่นนั้นไม่ชัด เพราะเขาซ่อนร่างอยู่ในความมืด กลิ่นเนื้อหอมๆลอยมา ผมรู้สึกถึงอำนาจน้ำย่อยในกระเพาะ ผมรีบวิ่งสี่ขาไป ตามกลิ่นเย้ายวน แล้วทำไมผมต้องวิ่งสี่ขา เออน่า ช่างเถอะหิวจะแย่อยู่แล้ว “อย่ามายุ่งกับอาหารของฉันนะ...ของแกอยู่นั่น”เจ้าของเสียงนั่น ยังคงซ่อนตัวในความมืด ผมก้มลงมองจู่ๆตรงหน้าก็ปรากฏ ชามใส่อาหารสีแดงใส่เม็ดกลมสีน้ำตาลไว้จนเต็ม “เสต็กได้แล้วค่ะเจ้านาย”นั่นคือเสียงแม่ของผม “แม่...แม่...ช่วยผมด้วย”ผมตะโกนเรียก ผมหิวเหลือเกินอยากกิน ชิ้นเนื้อนั่นใจจะขาด “หรือจะรับเป็นสตูร้อนๆดีคะ”เธอที่อยู่ข้างบ้าน ปรากฏตัวขึ้น ในมือถือถ้วยที่มีควันหอมกรุ่นลอยขึ้นมา ผมยกขาข้างหนึ่งขึ้นเกาหู แต่ก็นึกเอะใจ เมื่อก้มสำรวจตัวเองแล้วก็พบว่า... เฮ้ย! ทำไมกูต้องมานั่งสี่ข่าและโดนล่ามคออยู่อย่างนี้หว่า เมื่อรู้ตัวเช่นนั้นผมจึงดิ้นรน กัดเชือกที่ล่ามผมเอาไว้จนขาด ความหิวทำให้วิ่งไปที่โต๊ะอาหาร บนนั้นมีเสต็กเนื้อชิ้นงาม กับสตูร้อนๆ ผมเอื้อมมือออกไปคว้า “เพี๊ยะ!...”แม่ตีที่มือผม “ผั๊ว!....” เธอที่อยู่ข้างบ้านอ้อมหลังมาตบกบาลผม แถมดึงคอเสื้อลากผมออกห่างจากโต๊ะอาหาร “นี่มันของเจ้านาย”แม่บอก “นี่แหนะเลี้ยงไม่เชื่อง”เธอพูดพลางเปลี่ยนจากดึงคอเสื้อมาดึงหูผมแทน เจ้านาย? .....ผมมองไปทางเก้าอี้ตัวนั้น ตรงที่คนที่พวกหล่อนเรียกว่าเจ้านายนั่งอยู่ แล้วจู่ๆตรงที่มืดนั่นก็มีแสงไฟส่องขึ้นมาอย่างไร้เหตุผล ทำให้ผมเห็นคนที่นั่งอยู่ตรงนั้นเต็มสองตา ....ดวงตากลมดำ ขนเต็มตัว ลิ้นยาว น้ำลายยืดย้อย และขนสีทองนั่น ไม่ผิดแล้ว “ไอ้ฝอยทอง”ผมร้องลั่นด้วยความตกใจ .....ผมสะดุ้งสุดตัว แล้วผมก็พบว่า นี่คงเป็นความฝัน เท่าที่เห็นก็ยังเป็นห้องนอนชั้นสอง ของบ้าน( หลังที่เป็นเหมือนสถานกักกัน...มันกลายเป็นบ้านผมแล้ว) แต่ก็ยังอดมองไปรอบๆไม่ได้อากาศเย็นด้วยแรงจากเครื่องปรับอากาศ แต่ผมกลับรู้สึกถึงเม็ดเหงื่อบนใบหน้า ผมขยับตัวนั่งให้ถนัดขึ้น เอามือขึ้นปาดเหงื่อบนใบหน้า ...เฮ้ย! แล้วถ้ามันยังเป็นความฝันอยู่ล่ะ เดี๋ยวถ้ามีขบวนหมา เข้ามาอีกทางประตูห้องนั่น จะทำยังไง ผมมองประตูอย่างระแวง “ก๊อก...ก๊อก...ก๊อก”เสียงเคาะประตูดังขึ้น “เฮ้ย!”ผมสะดุ้ง พลันถลึงตัวขึ้นยืน โดยไม่ลืมที่จะฉวยหมอนติดมือมาเป็นอาวุธ “ก๊อก...ก๊อก...ก๊อก”เสียงเคาะประตูดังขึ้นซ้ำ ผมผงะไปเล็กน้อยก่อนจะค่อยๆ ก้าวเท้าลงมาจากเตียง นี่อาจเป็นความฝัน ไม่มีอะไรไว้ใจได้ อาจเป็นฝันซ้อนฝัน แบบ “ผีอำ” แต่นี่กลายเป็น “หมาอำ”แทน ผมคิดพลางรวบรวมความกล้า “เอาวะ ไหนๆถ้ามันเป็นความฝัน จะต้องกลัวอะไร” มือผมจับที่ลูกบิดประตูแล้ว คิดว่า เป็นไงเป็นกัน “ เฮ้ย!...” “ ฮ้วย!...”ประตูถูกเปิดออก ผมกับยัยละออ ประจันหน้ากัน ต่างคนต่างตกใจ “ ใครใช้ให้แกไขประตู เข้ามาเองอย่างนี้ ” ผมต่อว่า “ หนูเคาะประตูแล้วนะคะ ไม่เห็นมีใครตอบ หนูก็นึกว่าคุณผู้ชายไปทำงานแล้ว ”ยัยละออ ขมวดคิ้วถอนหายใจทิ้งหนึ่งที ก่อนเดินไปเก็บที่นอน นี่เป็นสถานการณ์ปกติ แต่ถ้ามันไม่ใช่ล่ะ ... ผมเอามือสองมือตบหน้าตัวเอง “ อุ๊ยยย...มือหนักฉิ-หายกู ” ผมพึมพำกับตัวเอง ไม่คิดว่าใครจะได้ยิน “ คุณผู้ชาย...ทำอะไรคะ” ละออเอียงหัว ทำหน้าเหม็นเปรี้ยว ไม่ใช่แค่ได้ยินหล่อนเห็นด้วย ผมที่อยู่ในชุดนอน แขนข้างหนึ่งหนีบหมอนไว้ที่รักแร้ มือสองข้างยังค้างอยู่ที่สองแก้ม ผมทำเป็นลูบขึ้นลูบลง “ เอ่อ...ห หนวดนี่มันขึ้นเร็วจริงๆ ” ก็ไหลไปได้แหะ ใครจะอยากให้เด็กรับใช้ที่บ้านคิดว่าผมทำอะไรเพี้ยนๆ ยิ่งเป็นเพราะไอ้ฝันพิลึกๆนั่นด้วย แค่นึกก็ขนลุกแล้ว ผมโยนหมอนไปที่เตียงก่อน หันไปเข้าห้องน้ำ “ จะไปโกนหนวดซักหน่อย ” ผมเน้นเสียง...ดังฟังชัด หันมามองเห็นยัยละยอทำหน้าเหม็นเปรี้ยวหนักกว่าเดิม “ ฉันจะไปโกนหนวด มีอะไรไหม ? ” ผมหันกลับไปทางห้องน้ำ คิดแต่ว่า “ กูจะย้ำอะไรนักหนาวะ ” และถึงแม้ไม่ต้องหันไปมอง ผมก็เดาได้ว่า นอกจากหน้าเหม็นเปรี้ยวแล้ว ยัยละออ อาจกำลังยกมือเกาหัวด้วยความสงสัยอยู่ด้วยละมั้ง แก้ไขเมื่อ 11 พ.ย. 52 18:08:56 จากคุณ : JazzLife เขียนเมื่อ : 11 พ.ย. 52 16:23:52

ความคิดเห็นที่ 16 ตอน -3 ต่อ 3/1 ไม่รู้เป็นโชคดีหรือโชคร้ายของผม ด้วยอาชีพอิสระที่ไม่ต้องไปออฟฟิต เวลาส่วนใหญ่ของผมจึงหมดไปกับการอยู่หน้าคอมพิวเตอร์ โดยไม่ต้องออกไปไหน ผมเคยชอบที่จะอยู่บ้าน แต่นั่นเป็นอดีต ก่อนที่จะมี มหกรรมหมา มาอยู่รอบๆตัวผมอย่างนี้ “ เอาเหอะ...ถือซะว่าเป็นโชคดีก็ได้ ”ผมมองเห็นเธอ กำลังแบกอุปกรณ์อะไรสักอย่างออกมาจากบ้าน แต่ผมไม่อยากให้เธอมองเห็นผม จึงรีบถอยตัวเองกลับเข้าบ้าน โผล่หัวน้อยๆ ไม่อยากให้เธอสังเกต อันที่จริงผมกำลังสังเกตต่างหากว่านอกจากเธอแล้วมีไอ้พวกไม่พึงประสงค์อยู่แถวนั้นด้วยหรือไม่ เมื่อเธอกางขาตั้ง และยกผืนผ้าใบขึ้นวาง ผมก็ไม่สงสัยอีกต่อไปว่า ทำไมเธอจะต้องสวมผ้ากันเปื้อนทับกับชุดที่เธอใส่ด้วย การแต่งตัวของเธอเท่าที่ผมเห็น จะเป็นสไตล์ เซอร์ๆ สบายๆตอนแรกก็สงสัยว่าอย่างเธอจะทำงานอะไรนะ ตอนนี้ผมพบปะติดปะต่อได้แล้วว่าเธออาจเป็นอาร์ทติส หรือทำหน้าที่อะไรสักอย่างเกี่ยวกับศิลปะเป็นแน่ เธอเดินเข้าไปในบ้านแล้วหยิบอุปกรณ์ อีกสองสามอย่างออกมา และกำลังจัดวางเพื่อให้พร้อมที่จะทำงาน เอาล่ะ ตอนนี้ถ้าผมจะทำเป็นบังเอิญออกไปสูดอากาศหน้าบ้าน ก็คงเหมาะ อีกอย่างก็ไม่เห็นหมาพวกนั้น คงจะอยู่กันในบ้าน “สวัสดีครับ...”ผมส่งเสียงทักทาย บิดเนื้อบิดตัวสักหน่อย ทำให้เหมือนเพิ่งออกมาจากบ้าน “ สวัสดีค่ะ ”เธอวางถังน้ำเล็กๆในมือไว้ที่พื้น ก่อนจะยืนตรง เหยียดไหล่ไปด้านหลังเล็กน้อย ราวกับว่าต้องเตรียมพร้อมที่จะสนทนากับผม   “ อากาศดีนะครับ ”...เป็นการทักทายที่โคตรเชย ผมคิด แต่ปากพล่อยๆก็พูดไปแล้ว “ ค่ะ...ก็ดีค่ะ ”เธอตอบ แต่คิ้วขมวดนั่น บอกได้ว่าเธอคงตะหงิดใจ กับการทักทายของผม แต่...แหมก็เราไม่ใช่ศัตรูกันซะหน่อย อย่างน้อยก็ผมล่ะนะ ที่คิดเช่นนั้นผมสาวเท้า ไปเพื่อจะไปยืนคุยกับเธอที่รั้วบ้าน หลังจากที่แอบใช้สายตาสำรวจแล้วว่าไม่มีสิ่งมีชีวิตแห่งหายนะ ที่เรียกว่า “หมา” อยู่ในบริเวณนั้น “โอ๊ะ...นี่คุณกำลังจะวาดรูปเหรอครับ ไม่ยักรู้ว่าคุณเป็นจิตรกร” ผมแกล้งทำเป็นเพิ่งเห็นอุปกรณ์วาดภาพ ไม่รู้ว่าเธอหัวเราะอะไร แต่เธอหัวเราะ “ค่ะ...ก็ไม่เชิงคืออันที่จริงดิฉันทำงานเป็นที่ปรึกษาฝ่ายศิลป์ ของบริษัทโฆษณาแห่งหนึ่งน่ะคะ ส่วนเนี่ยเป็นงานอดิเรกซะมากกว่า” เธอพูดจากับผมดี จนหน้าแปลกใจเมื่อเทียบกับวันนั้น ที่เธออุ้มไอ้หน้าย่นวิ่งหนีเข้าบ้านไป “ คือ แม่ของคุณเล่าให้พลอยฟังแล้ว เรื่องในตอนเด็กที่คุณโดนหมารุมกัด อะไรทำนองนั้นน่ะค่ะ ” เธอว่า อ๋อ!...อย่างนี้นี่เอง แม้จะรู้สึกขัดใจ ว่าแม่ยุ่งไม่เข้าเรื่อง แต่ก็ดีเหมือนกัน อย่างน้อยนี่ก็ทำให้เธอสามารถคุยกับผมอย่างคนปกติคุยกัน โดยเธอไม่ต้องวิ่งหนีไปไหนอีก “ ครับ ”ผมตอบสั้นๆเนื่องจากไม่รู้ว่าจะอธิบายอะไรได้ดีกว่านี้ “ ก็น่าเห็นใจนะคะ แต่ยังไงพลอยก็อยากให้คุณลองพยายามเปลี่ยนความคิดดู เพราะหมาเนี่ยเป็นสัตว์ที่น่ารักมากนะคะ ” เธอยิ้ม ผมรู้ว่าเธอพูดด้วยจริงใจ นี่เป็นเรื่องธรรมดาที่คนรอบๆตัวผมพยายามจะทำกันอยู่แล้ว ทั้งแม่ทั้งน้องชาย ว่าแล้วผมก็เจ็บแปลบที่ชายโครงขึ้นมาอีก ถึงกับต้องงอตัวน้อยๆ เอามือกุมมันไว้ “ อุ๊ย! ...เป็นอะไรไปคะ ”เธอมีสีหน้าตกใจ พยายามเขย่งดูว่าผมเจ็บตรงไหน “ ไม่มีอะไรหรอกครับ...ผมปวดท้องน่ะครับ ขอตัวก่อนนะครับ ” ผมว่า พลางพยายามยืดตัวให้เป็นปกติ ยิ้มให้เธอ ก่อนเดินกลับเข้าบ้าน ผมมองเห็นเธอที่ยังคงยืนเขย่งมองว่าผมเป็นอะไรด้วยความเป็นห่วง ภาพนั่นค่อยแคบเข้ามาหากันช้าๆ ผมปิดประตูบานเลื่อนสองฝั่งเข้าหากัน จนในที่สุดทิวทัศน์ภายนอกและเธอ ก็เลือนลงด้วยความดำทืบของฟิล์มติดกระจก ผมหันหลัง และค่อยๆทรุดตัวลง ผมมองเห็นเธอ แต่ตอนนี้ไม่มีใครมองเห็นผม ไม่มีใครมองมาเห็นใจผม แก้ไขเมื่อ 11 พ.ย. 52 18:11:02 แก้ไขเมื่อ 11 พ.ย. 52 16:26:21 จากคุณ : JazzLife เขียนเมื่อ : 11 พ.ย. 52 16:25:37

ความคิดเห็นที่ 17 ตอนที่ -3 ต่อ 3/2 “ ผมเคยชอบหมา ” อย่างน้อยก็จนถึงตอนอายุหกขวบ ผมลอดรั้วเข้าไป ตอนนั้นในใจก็คิดถึงแต่ลูกบอล ผมมองเห็นหมาสองตัวนอนอยู่ แต่ตอนนั้นผมไม่ได้รู้สึกกลัว...เดินมุ่งหน้าไปที่ลูกบอล ที่นอนอยู่ตรงบั้นท้ายของเจ้าตัวหนึ่งที่นอนหันหลัง ผมเอื้อมมือไปหยิบบอล หางของมันปัดมาโดนมือผม มันสะดุ้งหันมาอย่างเร็ว ผมตกใจจนเซไปข้างหลัง ขาผมเหยียบหางของอีกตัว แทบจะทันทีเจ้าตัวนั้นฉกงับขาน้อยๆของผม ไม่ทันแม้แต่ผมจะส่งเสียงร้องไห้ อีกตัวก็เข้ามากัดที่แขน ผมกรีดร้อง พวกมันเริ่มส่งเสียงเห่า แล้วเจ้าตัวใหญ่ อีกตัวก็วิ่งมาจากหลังบ้าน ตอนนั้นผมไม่รู้ว่ามันเป็นตัวอะไร รู้แต่ว่าขนสีดำและขนาดตัวอันใหญ่โตของมัน ทำให้ผมกลัวจนฉี่ราดออกมา มันจดจ้อง และแยกเขี้ยวขาวที่เรียงกันเป็นแผง ผมไม่กล้าเขยื้อนขยับ ด้วยไม่รู้จะทำอย่างไร ผมในร่างน้อยนั่นกรีดร้อง ซ้ำแล้วซ้ำอีก เจ้าตัวที่กัดแขนผมคลายคมเขี้ยวออก อีกตัวงับที่ชายกางเกงก็ด้วย สองตัวระดมเห่า...จนกลบทับเสียง...กรี๊ดดดด ที่ร้องขอความช่วยเหลือของผม ผมตัดสินใจออกวิ่ง เกือบจะพร้อม ๆ กันที่เจ้าสีดำนั่นเคลื่อนไหว มันกระโจนใส่จากทางด้านหลัง เอาอุ้งเท้าที่ใหญ่เกือบเท่ามือคนเหยียบทับร่างไม่ให้ผมเคลื่อนไหว ผมได้ยินเสียงฝีเท้าของคนกำลังวิ่งมา แต่ก็รู้สึกเหมือนห่างไกลทั้งที่แค่ความยาวแค่สนามหน้าบ้าน ตอนที่คมเขี้ยวของเจ้าสีดำ กดลงที่ชายโครงผม ไม่ใช่การกัด ผมคิดว่ามันเป็นการบดเขี้ยวซะมากกว่า ลำตัวเล็กๆ กับขากรรไกรขนาดใหญ่แข็งแรง ตัวที่เหลือส่งเสียงเห่าระงม ก่อนที่ผู้ใหญ่จะมาถึงและแยกผมออกจากไอ้สีดำนั่นได้ ผมก็นอนเปื่อยเป็นผ้าขี้ริ้วโชกเลือดแล้ว อย่างเดียวเท่านั้นที่ยังเหลือคือ...ลมหายใจ ช่วงเวลาที่เหลือในโรงพยาบาลเป็นภาพความทรงจำที่ขาดๆหายๆ แต่ความรู้สึกที่คมเขี้ยวนี้ชัดเจนเสมอ ผมเปิดชายเสื้อขึ้นแล้วก้มมอง ตอนนี้มันเหลือเพียงรอยเนื้อสีขาวเป็นทาง แปลกที่มันเหลือเล็กนิดเดียว หรือตัวผมจะโตเกินไปสำหรับรอยแผลนี้ โตเกินกว่าจะมีใครเห็นใจผมในเรื่องเล็กๆ อย่างเรื่องรอยหมากัด แก้ไขเมื่อ 11 พ.ย. 52 18:11:40 จากคุณ : JazzLife เขียนเมื่อ : 11 พ.ย. 52 16:31:16

ความคิดเห็นที่ 18   เดี๋ยวต้อง save ไว้อ่าน จากคุณ : แม่ครุกแชงค์ เขียนเมื่อ : 11 พ.ย. 52 16:35:49

ความคิดเห็นที่ 19 จบตอนที่ 3 ค่ะ ลุงวี (vmuncle) เห็นเจ้าฝอยทองตัวจริงแล้ว ถึงเค้าจะเดินไม่ได้แต่เชื่อว่าเค้าต้องได้ความรักอย่างดีจากลุงวีแน่ ปุ๊กอยากเลี้ยงเจ้าตัวใหญ่สีทอง ถ้ามีบ้าน และถึงแม้เค้าจะวิ่งไม่ได้ ปุ๊กก็จะเลี้ยงเค้าอย่างดี เหมือนกัน แต่ตอนนี้อย่างน้อยก็ขอให้เจ้า " ฝอยทอง " ในนิยายของปุ๊กที่ยังเป็นลกหมา วิ่งแทน "พี่ฝอยทอง" แล้วกันนะคะ จากคุณ : JazzLife เขียนเมื่อ : 11 พ.ย. 52 16:37:04

ความคิดเห็นที่ 20 ต่อตอน 4 ค่ะ คือเรื่องนี้ปุ๊กมีแนวคิดที่ประหลาดหน่อย ปุ๊กอยากให้หมาพูดได้ รู้ว่ายาวยึด จะตั้งกระทู้แตกไปก็เปลืองเนื้อที่ พันทิพเค้า จะพยายามแบ่งวรรคให้เป็นห้วง ๆ นะคะ แต่ตะกี้เว็บล่มอะค่ะ ขอบคุณที่ตามอ่านนะคะ ฝอยทอง ตอนที่ 4 สมัยที่เรียนมหาลัยดูเหมือนว่าตอนนั้นผมก็พอจะมีเพื่อนอยู่บ้าง และก็พอจะมีเรื่องผู้หญิงมาให้ตื่นเต้นอยู่บ่อยๆ ก็ผมไม่ใช่คนหน้าตาขี้ริ้วขี้เหร่นี่ครับ อันนี้ฟังเอาจากคนอื่นนะครับ ก็พวกเพื่อนแม่นั่นไง พวกเขามักพูดถึงผมในทำนองว่า               “ หน้าตาดี ๆ ไม่น่าใจร้ายเลยนะคะ ( หมายถึงกับหมาน่ะครับ)”หรือไม่ก็ “ ลูกชายหล่อนะคะ แต่ แหม... ทำไมไม่ค่อยมีอัธยาศัยล่ะคะ” หรือบางครั้งก็ “ ต้าย...ตายหล่อ ๆ อย่างนี้แต่เกลียดหมาหรือคะไม่น่าล่ะถึงหาคนมาทำแฟนไม่ได้...โฮะโฮะโฮะ....” ประโยคสุดท้ายทำเอาผมลมออกหูเหมือนกัน แต่เอาเถอะ อย่างน้อยไม่ได้เตะเจ้าของผมก็ได้เตะหมาเขาไปทีแล้ว ใช่ครับ ถ้าคุณยังจำได้ก็ไอ้เจ้าพุดเดิ้ลที่ชื่อ บีบี...บีบี้ อะไรนี่ล่ะ ก็ตั้งแต่ผมไปเขี่ยหมาหล่อนเข้า ตั้งแต่นั้นมาหล่อนก็ตั้งตัวเป็นศัตรูกับผม และการได้พูดค่อนแคะเหน็บแนมผมเรื่องนี้ก็กลายเป็นงานประจำของหล่อนไปแล้ว แต่เอาก็เอาเถอะสรุปแล้วมันก็ทำให้ผมมั่นใจล่ะว่าผมก็ค่อนข้างจะหน้าตาดีกับเขาเหมือนกัน แม้ฟังดูมันจะเป็นคำชมที่แปลกหูสักหน่อย แต่ทำไมผมถึงไม่มีแฟนน่ะหรือครับ เฮ้อ....นั่นสินะ มันเป็นความบังเอิญหรือยังไงก็ไม่รู้ครับ ใจผมนะก็อยากจะได้ผู้หญิงที่เกลียดหมาเหมือนผม แต่ไม่รู้ทำไมผู้หญิงที่ผมชอบทุกคนเป็นอันต้องรัก ชอบ หลงไหล :-)สี่ขา หน้าขน กันหมดทุกคน สุดท้ายไม่ผมถอยหนี( หมา ) พวกหล่อนก็จะถอย ( หมา ) หนีผมไปซะ มันควรจะเป็นครั้งสุดท้ายกันเสียที ที่ผมจะมาเสียเวลากับผู้หญิง หมา หมา ... คือผมหมายถึงผู้หญิงที่ชอบอยู่กับพวกหมา หมา น่ะครับ ใช่มันควรจะเป็นครั้งสุดท้ายได้แล้วนี่หน่า ผมล่ะเจ็บใจ๊ เจ็บใจตัวนัก จะอะไรล่ะครับก็การที่ผมมายืนชะเง้อชะแง้ คอยมองสาวข้างบ้านด้วยหัวใจที่เต้นไม่ตรงจังหวะแบบนี้น่ะ ไม่ต้องให้ใครมาบอกผมก็พอรู้ตัวเองครับ ว่าผมคงตกหลุมรักอะไรทำนองนั้นอีกแล้ว จากคุณ : JazzLife เขียนเมื่อ : 11 พ.ย. 52 17:19:31

ความคิดเห็นที่ 21 ฝอยทองตอน 4 ต่อ ผมไปซื้ออุปกรณ์มาทำสวนหน้าบ้าน หาโต๊ะ เก้าอี้ มาวางเพื่อนั่งดื่มกาแฟเป็นการถาวร ถ้าบังเอิญวันไหนเธอเดินออกมาโดยไม่มีเจ้าสี่ตัวนั่นตามออกมาด้วย ผมก็ว่าจะชวนเธอมานั่งทานข้าวที่หน้าบ้านเสียเลย แต่อาทิตย์หนึ่งมาแล้วครับก็ยังไม่มีวันนั้นสำหรับผมเลย ทุกเช้าผมจะต้องเห็นเธอใส่ชุดออกกำลังกาย มือกำสายจูงหมา และพาไอ้เจ้าตัวสีดำ ( คู่อริผม ) ไปวิ่งด้วยทุกวัน แต่การมานั่งรอโดยทำเป็นมานั่งดื่มกาแฟของผมก็ไม่ได้ไร้ความหมายซะทีเดียวหรอกนะครับ เพราะทุกเช้าเธอก็มักจะเอ่ยทักทายผม เมื่อปะติดปะต่อกันก็ดูเหมือนผมกับเธอได้คุยอะไรกันเยอะเหมือนกันแม้จะวันละนิดละน้อยก็ตาม เช่น เธอถามผมว่า “ไม่ไปทำงานหรือคะ” ผมก็ตอบเธอไปว่า “ไม่ครับผมทำงานกับคอมพิวเตอร์ที่บ้าน”   “ เหรอคะ” เธอตอบ ก่อนจะโดนไอ้เจ้ามารสีดำนั่นลากออกไปวิ่ง อีกวันผมก็เลยถามเธอบ้างว่า “ไม่ไปทำงานหรือครับ” เพราะเท่าที่ผมสังเกตุ เธอไม่เคยขับรถหรือออกไปไหนเลย “ลาออกแล้วค่ะ”เธอตอบ “เหรอครับ”ผมเอ่ยรับก่อนที่เธอจะถูกเจ้าสีดำนั่น ลากออกไป บางทีก็ไม่ได้คุยกันเพราะบางวันเธอก็ไม่เห็นผม แต่ไอ้ที่ผมจะไม่เห็นเธอน่ะไม่มีเสียหรอก วันนี้ก็เช่นกัน ผมหยิบกาแฟ ขนมปัง และโน๊ตบุ๊ค ออกมาถ้าใครมาดูก็จะได้คิดว่าผมออกมานั่งทำงานรับลม จิบกาแฟอะไรทำนองนั้น ผมคิดว่าผมคำนวณไว้ไม่ผิด “ฮะ แฮ้ม...” พอผมเดินออกมาจากตัวบ้านก็หมุนตัวกลับแทบไม่ทัน อันที่จริงต้องเรียกว่าไม่ทันเสียแล้วต่างหาก แม่เดินมาคว้าแขนผมไว้ “จะไปไหน...จะไปไหน” ผมจะทำยังไงได้นอกจากหันมาคุยด้วย ก็แม่นี่ครับ ไหนจะน้องชายอีก “ นี่เรื่องจริงเหรอเนี่ย...นี่ถ้าไม่มาเห็นกับตาเราไม่เชื่อนะเนี่ย ” เจ้าวุฒิพูดไปพลางอมยิ้มไปพลาง “ ทำไม ? ” ผมถามไปแก้เก้อ อันที่จริงผมก็พอรู้ว่าเจ้าวุฒิหมายถึงอะไร ก็จะอะไรล่ะครับสวนหน้าบ้านเริ่ดเสียขนาดนั้น ไหนจะหลักฐานในมือผมอีก ถาดที่มีขนมและกาแฟพร้อมขนาดนี้ ผมรู้ว่าสำหรับผมมันออกจะดูหน่อมแน้มไปหน่อย                “ แม่เพิ่งรู้นะว่าลูกแม่คนนี้ก็มีอารมณ์สุนทรีย์ กับเขาด้วย ” แม่กับน้องชายผมพูดไปสบตากันไป เออ ขำกันเข้าไป ผมคิด แต่ไหนๆ ไม่มีอะไรจะเสียแล้วผมก็เลยทำตามความตั้งใจเดิม “ ว่าแต่แม่ จะเอาด้วยไหมล่ะ เดี๋ยวผมจะได้ไปเอากาแฟมาเพิ่ม แกด้วยเจ้าวุฒิ “ ผมเดินไปหน้าบ้านด้วยอาการเซ็ง ๆ   “ กลับมาเมื่อไหร่ทำไมไม่บอกผมบ้าง ” แม่ผมเดินทางไปดูงานที่ต่างประเทศ และ เอาเจ้าวุฒิติดสอยห้อยตามไปด้วย ผมรู้เพียงแค่นั้น ใครจะรู้ว่าปุบปับจะกลับกันมา “ ก็ถ้าบอกก่อนก็คงไม่ได้เห็นนาย แบบนี้แน่ “ เจ้าวุฒิพูดด้วยสีหน้าทะเล้น “ แล้วใครบอกนายเรื่องสวนหน้าบ้าน นี่รู้กันมาก่อนแล้วใช่ไหม “ “ แหม...จะเป็นอะไรไปก็ดีออก นี่หนูพลอยเขายังบอกเลยนะว่า แกดูไม่น่าจะเป็นคนบ้าคลั่งแบบวันนั้นได้เลยนะเนี่ย อุ๊ย...” พูดจบแม่ผมก็เอามือปิดปาก คงรู้ตัวว่าเผลอพูดอะไรที่ไม่อยากให้ผมรู้เข้า “หา...เดี๋ยว ๆ หมายความว่าไง คือยัยข้างบ้านเนี่ยเล่าให้แม่ฟังเรื่องผม นี่แสดงว่าโทรคุยกันตลอดแต่ไม่เคยคิดโทรมาหาผมบ้างเลยใช่ไหม แล้วไอ้ที่ว่าผมบ้าคลั่งน่ะหมายความว่าไง ” “ แหม...ก็แกไปเตะหมาเขาใช่ไหมล่ะ ใครเขาจะไปลืมได้เล่า ” แม่พูดไปก็หยิบถ้วยชาขึ้นมาจิบ เพราะแม่ไม่ดื่มกาแฟ ผมว่าวันนี้แม่ดูแปลก ๆ แต่ผมก็นึกไม่ออก เอ...อะไรน้า เหมือนขาดอะไรไปบางอย่าง อ้อ! ใช่แล้ววันนี้แม่ไม่มีไอ้ฝอยทอง เย้...ใช่แล้ว               “ เออ แม่แล้วไอ้ฝอยทองไปไหนแล้วล่ะ แม่เอามันไปปล่อยแล้วใช่ไหม หรือว่าเอาไปคืนที่ร้าน มันกินเยอะใช่ไหม ผมบอกแล้วว่าแม่เลี้ยงไม่ไหวหรอก เสต็ค สตูอะไรก็ไม่รู้ เปลืองจะตาย ใช่ไหม ใช่ไหม ” หัวใจผมมันอดลิงโลดไม่ได้ ที่จะได้รู้ว่าในที่สุดแม่ก็ได้ตัดสินใจทำสิ่งที่ถูกต้อง “ ใจเย็น ๆ ตากล คือ น้องกำลังอาบน้ำอยู่ “ “ น้องอาบน้ำ ? แม่จะบ้าเหรอ เจ้าวุฒิมันนั่งกินกาแฟแม่บอกว่ากำลังอาบน้ำ “ ผมไม่รู้ว่าผมพูดผิดตรงไหน แต่พอเจ้าวุฒิได้ยินก็สำลักกาแฟทันที ก่อนจะตั้งหน้าตั้งตาขำอย่างเอาเป็นเอาตาย “ แม่เขาไม่ได้หมายถึงเรา เขาหมายถึงเจ้าฝอยทอง คือแม่เขาเรียกแทนฝอยทองว่าน้อง แล้วตอนนี้ แม่เขาเอาฝอยทองไปฝากไว้ที่สปา เนี่ยเดี๋ยวก็จะไปรับกัน ” “ น้อง...อ้อ นี่แม่นับมันเป็นลูกอีกคนแล้ว และแม่จะบ้าเหรอสปาที่ไหนเขาให้หมาเข้า ”พอผมพูดจบทีนี้ทั้งคู่ยิ่งขำกันเข้าไปยกใหญ่ “ เฮ้ย! กลนายไปอยู่หลังเขาที่ไหนมาวะ เดี๋ยวนี้เขากำลังนิยมจะตาย ร้านอาบน้ำตัดขนนี่บางร้านมีนวดด้วยนะ อ้อ...เราหมายถึงหมานะ หมามันก็เหมือนคนนั่นแหละ คนมีสปา หมาก็มีของมันไง ก็เนี่ยจะมาบอกนายเรื่องนี้ล่ะ เรารู้ว่านายคงไม่ชอบแต่ก็แค่มาบอกให้รู้ล่ะนะ ว่าอีกเดี๋ยวข้างบ้านนายจะกลายเป็นร้านที่ว่านี้แล้ว ก็คุณพลอยที่เขาไปเรียนอเมริกาก็ไปเรียนไอ้อาบน้ำตัดขนนี่ล่ะ เธอเก่งด้วยนะ เราก็เลยจะหุ้นกับเธอด้วยเนอะแม่เนอะ ” เจ้าวุฒิหันไปเออออกับแม่ จากนั้นทั้งคู่พูดอะไรผมก็ไม่ยินอีกแล้ว ตอนนี้เหมือนโลกทั้งโลกของผมมันกำลังจะหยุดหมุนซะให้ได้ ในหัวผมมองเห็นแต่หน้าหมา นึกถึงน้ำลายเหนียว ๆ ของมัน เสียงเห่าอย่างเสียสติ และหน้าไอ้หมาสีทองที่กำลังแสยะยิ้มเย้ยเยาะผม ในหัวผมเริ่มเต้น  ตุ๊บ...ตุ๊บบ ตามมาด้วยอาการปวดหัว นี่แค่คิดนะ แล้วถ้าสภาพแวดล้อมมันเป็นอย่างนั้นจริง ๆ ผมจะเป็นยังไงบ้าง ผมจะเป็นโรคผิวหนังทั้งตัวหรือเปล่า นิดนึงน่ะนะผมก็คิดถึงหน้าเธอ แม่สาวข้างบ้าน แต่แล้วหน้าหมาก็ผุดขึ้นมา 1 2 3 4 5 6 7 8 .....จนกลบหน้าเธอหายไปหมด ตายแล้วผมต้องตายแน่ จากคุณ : JazzLife เขียนเมื่อ : 11 พ.ย. 52 17:23:32

ความคิดเห็นที่ 22 ฝอยทองตอน 4 ต่อ / 2                  “ งั้น...ผมจะย้ายบ้าน “ ผมพูด มือทุบโต๊ะเสียงดัง ได้ผลแม่กับเจ้าวุฒิ เงียบนิ่งหยุดมองผม เราสามคน อยู่ในบรรยากาศที่เงียบ ทุกคนเงียบอย่างไร้เหตุผล                 “ จะไปไหนลูก ? “ แม่ทำลายความเงียบด้วย ถามคำถามที่ผมยังไม่คิดถึงคำตอบ “ ก็กลับไปอยู่บ้าน “ ผมตอบแบบไม่ได้คิดอะไร “ อ้าว...นายอยู่กับฝอยทองได้แล้วเหรอ “ คำของเจ้าวุฒิทำให้ผมชะงัก พลางคิดถึงไอ้สีทองเหม็นสาปนั่น                ก็ไม่รู้ทำไมเหมือนกันแต่ดูเหมือนเวลามันเห็นผมทีไรมันก็จ้องจะแถเข้ามาหาผมเสียให้ได้ ใช่มันทำตัวเหมือนแมงสาป ใครยิ่งเกลียดมันยิ่งวิ่งเข้าไปหา ถ้าผมไปอยู่บ้านต่อให้ผมอยู่ซอกไหนมันก็ต้องหาผมเจอแน่ ผมคิดว่ามันต้องมีอวัยวะจับสัญญาณบางอย่างทำหน้าที่เหมือนหนวดแมงสาปซ่อนอยู่ในตัวแน่ ๆ                “ แม่ก็เอามันมาอยู่บ้านนี้แทนสิ ผมยกบ้านให้มันเลย แถมสวนหน้าบ้านด้วยนะเอ้า ”ผมพูดประชด “ บ้าเหรอตากล บ้านก็ออกเล็กขนาดนี้ แล้วน้องจะเอาที่ที่ไหนวิ่งล่ะ อุ๊ย!! ” แม่เอามือปิดปากแล้วยิ้มแหย ๆ แน่ล่ะสิ พูดอย่างนี้ก็หมายความว่า ผมที่เป็นลูกชายคนโตสามารถอยู่บ้าน หลังเล็ก ๆ ที่แม้แต่หมายังไม่อยู่ได้ นี่ผมมีค่าน้อยกว่า หมา อีกนะเนี่ย ..ฮืม ดีล่ะ “ ก็ได้ งั้นผมจะไปอยู่ที่อื่นที่มันไกล ๆ แม่จะไม่ได้เจอผมอีกเลย แกด้วยเจ้าวุฒิ คอยดูนะผมจะไปอยู่ที่ที่คนเขาเกลียดหมา ที่ที่ไม่มีหมาอยู่ในรัศมี แล้วผมจะไม่กลับมาที่นี่อีกแล้วด้วย ”  ผมรู้สึกสะใจเล็ก ๆ  น้อยใจหน่อย ๆ แต่นั่นล่ะครับคนเรามันต้องรู้จักเด็ดขาด ทุกคนจะได้รู้เสียบ้างว่าผมน่ะเอาจริง พูดจบผมก็หันหลังจะเข้าบ้านไปเก็บข้าวของ                “ เดี๋ยวลูก “ เสียงแม่รั้งผมไว้ นั่นแน่ ผมคิดว่าแม่คงคิดได้แล้วว่าออกจะทำกับผมเกินไปหน่อย “ ไอ้สถานที่แบบที่ลูกว่ามันจะมีเหรอลูก ที่ไหนที่ไหนมันก็มีหมาทั้งนั้นแหละ ทางที่ดีลูกไม่ลองปรับตัวให้เข้ากับหมาแถวนี้ดีกว่าเหรอลูก ดูสิแต่ละตัวออกจะน่ารัก ” ผมมองหน้าแม่และน้องชายครั้งสุดท้าย                 นี่พวกเขาคงโดนหมาทำของเข้าแล้วถึงได้หลงมันขนาดนั้น ผมไม่มีอะไรจะพูดแล้วผมเดินตัวปลิวเข้าบ้าน ในใจคิดว่า                “ พวกเขาจะต้องเสียใจถ้าผมไปจริง ๆ มันต้องมีสักที่แหละน่าที่ปราศจากหมา สิ่งมีชีวิตที่สุดแสนจะน่ารังเกียจ “ จากคุณ : JazzLife เขียนเมื่อ : 11 พ.ย. 52 17:26:41

ความคิดเห็นที่ 23 จบตอน 4 ค่ะ เหตุการณ์พลิกผันเข้มข้น จะอยู่ตอน 5 ค่ะ และอยากให้อ่านตอน 6 กับ 7 ค่ะ น้องฝอยทองจะเริ่มพูดได้แล้วน้า เขียนไว้แค่นี้ กระทู้จะตกไปเรื่อย ๆ และ นิยายมันยาว ควรแยกไหมคะ คือเมื่อก่อนปุ๊กเคยเขียนหนังสืออยู่กับสำนักพิมพ์วัยรุ่นค่ะ ที่บอกว่าจะพิมพ์หนังสือคือส่งให้ที่สำนักพิมพ์ค่ะ แล้วรายได้ จะเอาไว้ เป็นกองทุนหมาแมวตามอัธยาศัย เพราะมีรายได้จากอาชีพอื่นรองรับแล้ว อยากมีความสุขกับสิ่งที่รัก แต่รู้ไหมคะความสุขของการเขียนที่นักเขียนมักลืมไป คือการมีคนได้อ่านผลงานของเรานี่แหละ ขอบคุณที่มาอ่านนะคะ แม้ไม่มากมาย แต่ทำให้คนเขียนมีความสุข จากคุณ : JazzLife เขียนเมื่อ : 11 พ.ย. 52 17:43:04

ความคิดเห็นที่ 24 ตามมาอ่านอีกรอบ save กระทู้ไว้แล้วค่ะ    ฮี่ๆๆ พอคุณปุ๊กบอกคร่าวๆ ว่า  เจ้าฝอยทอง จะพูดได้   นึกถึงการ์ตูนญี่ปุ่น ที่เคยอ่านตอนเด็กๆ เลยค่ะ   ที่เจ้าหมาลาบราดอร์ถูกไฟช๊อต  พอฟื้นขึ้นมาแล้วพูดได้   แถมยังพูดเป็นต่อยหอยเลย ฮ่าๆๆ  ชอบมากกก   ทุกวันนี้  มีโอกาสก็ยังหยิบมาอ่านซ้ำบ่อยๆ จะรออ่านตอนต่อไปอย่างใจจดจ่อนะคะ  ^___^ จากคุณ : หม่าม๊าพี่เจ๋ง เขียนเมื่อ : 11 พ.ย. 52 17:54:13

ความคิดเห็นที่ 25 ยังอ่านไม่จบเลย สนุกนะ จากคุณ : แม่ลูกตาลน้อย (วัยวัลย์) เขียนเมื่อ : 11 พ.ย. 52 18:17:01

ความคิดเห็นที่ 26 เฮ้อ ตามไปจัดหน้า มีเว้นวรรคมากขึ้น เหนื่อยเลย  ขอบคุณ หม่าม๊าพี่เจ๋ง ที่ตามอ่านกัน   งั้นไปต่อเลยนะคะ จากคุณ : JazzLife เขียนเมื่อ : 11 พ.ย. 52 18:21:40

ความคิดเห็นที่ 27 ฝอยทองตอนที่ 5   จะไปยากอะไรกะอีการอยู่คอนโด หรือ แมนชั่น ก็ไอ้สถานที่แบบนั้นเขาห้ามเลี้ยงสัตว์กันอยู่แล้ว ผมก็แค่ต้องปรับตัวนิดหน่อยที่จะอยู่ในห้องแคบ แทนบ้าน แต่ถ้ามันดีและปลอดภัยกับสุขภาพจิตผมก็ยอม ในที่สุดผมก็ได้คอนโดในย่านธุรกิจ เพราะถ้าเป็นในย่านที่อยู่อาศัยที่มีบ้านคน มีบ้านก็ต้องมีหมา มีหมาก็ต้องมีเสียงเห่าหอน กลิ่นสาปสาง และความวุ่นวาย ผมอาจจะยอมตัดใจจากบางสิ่งบางอย่าง เพื่อเริ่มต้นสิ่งที่ดีกว่า ผมมองบ้านหลังข้าง ๆ ด้วยความรู้สึกอาวรณ์ เฮ้อ ผมกับเธอกำลังเริ่มมีสัมพันธ์อันดีต่อกันแท้ ๆ แต่ยังไงก็ตามในเมื่อเธอรักหลงไอ้พวกหมาหน้าขนขนาดนั้น เราก็คงไปด้วยกันไม่ได้อยู่ดี ส่วนครอบครัวน่ะหรือครับผมไม่ค่อยกังวลหรอกครับ เพราะยังไงก็คงไม่หายจากกันไปไหนแน่ ก็บ้านผมมีแค่ผม แม่ และน้องชายเท่านั้น ยังไงก็ต้องไปมาหาสู่กัน นั่นไงพูดถึงก็ได้ยินเสียงบีบแตรเรียกที่หน้าประตู คงมาช่วยผมเก็บข้าวของหรือไม่ก็อาจจะเปลี่ยนใจมารั้งผมไม่ให้ไปก็ได้ ตอนนี้ยัยละออคงไปเปิดประตูรับ แล้วอีกเดี๋ยวพวกเขาจะต้องขึ้นมาหาผมที่ชั้นสอง และง้องอนให้ผมอยู่กับพวกเขาต่อไป อีกเดี๋ยวน่า อีกเดี๋ยว ครึ่งชั่วโมงผ่านไป ผมไม่รู้ว่าอีกเดี๋ยวต่อไปมันจะนานแค่ไหน แต่ตอนนี้มันก็เกือบชั่วโมงแล้ว ผมเงี่ยหูฟังทำไมเสียงข้างล่างเงียบไปเหมือนไม่มีคนอยู่นะ เป็นไปไม่ได้ที่แม่กับน้องจะไม่มาทักทายผมที่กำลังจะย้ายออกจากบ้านวันนี้แล้ว ผมเปิดประตูห้องออกมา ชั่วขณะนั้นจู่ ๆ ก็เหมือนบรรยากาศกลับเงียบจนน่าใจหาย อ้าวนี่หายไปไหนกันหมดก็ไม่รู้ จากคุณ : JazzLife เขียนเมื่อ : 11 พ.ย. 52 18:23:54

ความคิดเห็นที่ 28 ฝอยทองตอนที่ 5  ต่อ  5/1 “ ละออ ละออ แกอยู่ไหนเนี่ย “ ไม่มีเสียงใดตอบรับ ผมเดินก้าวเท้าลงบันไดไปสามขั้น ก็ได้ยินเสียง ปัง!! ดังมาจากห้องน้ำชั้นสอง ผมไม่แน่ใจว่าเป็นเสียงประตู หรือ ไม่ก็ฝาชักโครก ถ้าเป็นยัยละออ หรือคนที่บ้านผมทำไมไม่ขานรับ หรือว่าเป็นขโมย จากตรงที่ผมยืนอยู่ห้องน้ำเป็นจุดอับสายตาเพราะอยู่ตรงสุดทางเดินด้านซ้าย ผมลังเลระหว่างจะลงไปข้างล่างหรือกลับเข้าห้องดี ถ้าลงไปข้างล่าง เกิดพวกมันมีกันหลายคนผมคงแย่ ไม่น่า คงไม่ใช่ขโมยขโจรอะไรหรอก แต่อย่างนั้นก็เถอะผมก็อดจะวังตัวไม่ได้ แคร้ง...ผมได้ยินเหมือนของอะไรบางอย่างตก และได้กลิ่นแปลก ๆ แต่ก็นึกไม่ออกว่ามันเป็นกลิ่นอะไรที่ผมคุ้น ๆ และไม่ชอบเอาเสียด้วย ผมเอาตัวชิดกำแพงก่อนรวบรวมความกล้า โผล่หน้าไปดู ...จ๊ะเอ้ ผมจ๊ะเอ้เข้ากับมันเต็มๆ ถ้าเป็นขโมยซะคงดีกว่านี้ “ มัน ” ที่ว่ากลับเป็นไอ้ตัวที่ผมเกลียดกลัวซะยิ่งกว่าขโมยจะขึ้นบ้าน ไอ้ฝอยบ้า!! แล้วพอมันเห็นหน้าผมเท่านั้นแหละมันก็คึกคักขึ้นมาทันที ผมไม่เจอมันเดี๋ยวเดียวตอนนี้ตัวมันใหญ่โตขึ้นเป็นกอง มันหายใจหอบถี่ กระดิกหางอย่างรุนแรงจนส่ายไปทั้งตัว เป็นสัญญาณเวลาที่มันจะจู่โจมผม มันเดินเข้ามาประจันหน้ากับผม “ หยุดนะ” ผมส่งเสียงดังมันชะงักไปชั่วขณะ ผมค่อย ๆ ถอยหลังก้าวลงบันไดช้า เพราะถ้าหันหลังมันต้องไล่ตามผมแน่ มันนิ่งได้เดี๋ยวเดียว ก็เริ่มส่ายหางอย่างรุนแรงอีกครั้งคราวนี้ มันทำท่าเหมือนจะกระโดดลงมาเสียด้วย “ อย่าเข้ามานะ” ผมตะโกนอีกครั้ง คราวนี้มันเอียงหัว ทำหน้าตาสงสัย ก็เออนะหมามันจะไปเข้าใจภาษาคนได้ไง มันค่อย ๆ หย่อนก้นลงนั่ง เอ๊ะ หรือมันจะรู้เรื่องเหมือนกัน มันนิ่ง ผมนิ่ง “ ดีมาก ” ผมกัดฟันพูดนี่จะเป็นการชมครั้งแรกและครั้งสุดท้ายสำหรับมัน มันเริ่มกระดิกหาง ทำท่าจะลุกขึ้น “ นั่งอยู่ตรงนั้นนะ ” ผมพูดด้วยน้ำเสียงหนักแน่น ได้ผลมันครางหงิง...หงิง ก่อนจะหย่อนก้นลงนั่งอีกครั้ง ผมถอยไปอีกก้าว แต่เพราะถอยหลังทำให้ผมไม่เห็นขั้นกระไดดี เลยทำให้เสียหลัก หงายไปเล็กน้อย ดีที่คว้าราวบันไดไว้ทัน แต่นั่นไม่ได้มีประโยชน์อะไรเลยเมื่อเจ้าก้อนสีทอง พุ่งลงมาหาผม มันรวดเร็ว เหลือเกิน ผมกับมันกลิ้งหลุนหลุน ลงไปพร้อมกัน ความรู้สึกสุดท้ายของผมก็คงตอนที่หัวฟาดเอากับกำแพงล่ะมั่ง ใช่สิ ก่อนที่ทุกอย่างจะดับมืดลงผมยังเห็นไอ้ฝอยบ้ากระแทกเข้ากับราวบันไดก่อนกระเด็นมากองอยู่ใกล้ ๆ ผมเลย สมน้ำหน้า จากคุณ : JazzLife เขียนเมื่อ : 11 พ.ย. 52 18:26:37

ความคิดเห็นที่ 29 ตอนที่5  ต่อ ตอนที่ 5 / 2 “ ตากล ตากล... ” เสียงใครบางคนเรียกผม “ เฮ้ย กล ตื่นสิ ตื่นสิ ” อาจไม่ใช่บางคน มีอีกคน พอฟังดี ๆ นั่นเสียง แม่และน้องชายผมนี่หน่าเสียงนั่นค่อย ๆ ดังและชัดเจนขึ้นดึงผมจากที่ไกลห่างให้ตื่นขึ้น ผมกระพริบตาถี่ ๆ เพื่อปรับภาพจากสายตาให้ชัดเจน เพราะมันนอกจากมัว ๆ หมุน ๆ แล้ว มันยังแปลก ๆ ชอบกล “ อู๊ยยย!!...” ผมร้องออกมาด้วยความรู้สึกเจ็บทั้งที่หัว จะลุกขึ้นก็รู้สึกว่าตัวมันระบมไปหมดแต่ก็รู้สึกได้ว่าเหมือนมีใครบางคนกำลังลูบหัวผมอยู่ “ ฟื้น...แล้วค่ะคุณน้า คุณน้ารีบพาคุณกลไปโรงพยาบาลเถอะค่ะเดี๋ยวพลอยดูแลทางนี้เอง “ ผมเห็นน้องชายอุ้มร่างผมไปขึ้นรถ อืม...ร่างผม ร่างผม ? นั่นผม เฮ้ย!! ผมอยู่นี่ไม่ใช่เหรอ แล้วนั่นก็มันผมชัด ๆ หรือผมจะตายแล้ว วิญญาณเลยออกจากร่าง ไม่ผมยังไม่ตาย ผมอยู่ตรงนี้ ต้องรีบวิ่งตามไปผมยังไม่ตายเสียหน่อย “ ฝอยทองจะไปไหนจ๊ะ...เดี๋ยวแม่หนูก็มาแล้วลูก ” ใครบางคนกอดรั้งผมไว้ แต่ชื่อที่เรียกนั่นมันไอ้ฝอยบ้าไม่ใช่หรือ ผมจึงมองหาไอ้ฝอยบ้า เมื่อตะกี้มันนอนอยู่ข้าง ๆ ผมแท้ ๆ ผมมองซ้ายขวา ก็พบเพียงความว่างเปล่า เมื่อหันไปมองคนที่กอดผมไว้ ผมก็ต้องตกใจ พลอย!!...เพื่อนบ้านสาวของผม จู่ ๆ เธอก็มากอดผมเสียแน่น ผมได้กลิ่นหอมจากผมและตัวเธอฟุ้งไปหมด แต่กลับเห็นภาพเธอเป็นสี ขาว ดำ พอรู้สึกตัวผมก็ไม่รู้จะทำตัวอย่างไรดี ก็เธอกอดผมแน่น แถมน้ำตาคลอ ๆ ใช่ผมชอบเธอ แต่อย่างนี้มันก็ออกจะรวดเร็วเกินไป ขณะที่ผมอึ้งจนพูดอะไรไม่ออก เธอก็อุ้มผมขึ้น ไม่รู้เธอเอาแรงมาจากไหน ผมพยายามจะขัดขืน แต่พอขยับตัวนิดหน่อยผมก็เจ็บร้าวไปทั้งตัว คิดอีกทีผมเองก็ไม่ค่อยอยากจะขัดขืนเท่าไหร่ ก็ตัวเธอหอมออกจะขนาดนั้น แถมสติผมก็เริ่มเลือน ๆ ในหัวผมเต้นเหมือนจะระเบิด ก่อนที่หนังตาจะหนักจนทำให้ผมมองอะไรไม่เห็น จากคุณ : JazzLife เขียนเมื่อ : 11 พ.ย. 52 18:28:56

ความคิดเห็นที่ 30 ตอนที่ 5   ต่อ  5/3   “ ที่นี่ที่ไหนฮะ “ เสียงใครบางคนเรียกทำให้ผมต้องหันไปมอง แต่ก็มองไม่เห็นใคร ตอนนี้ตัวผมยืนอยู่ที่ไหนก็ไม่รู้ มองไม่เห็นอะไรเลยนอกจากหมอกหนารอบตัว “ ผมอยู่นี่ฮะ “ เสียงดังจากเบื้องล่าง ผมก้มลงมองเจ้าของเสียงนั่น เฮ้ย !! ไอ้ฝอยบ้า มันมาอยู่ที่นี่ได้ไง แถมที่สำคัญ ม..ม..มัน พูดได้ด้วย ปกติเวลาผมเห็นมันก็จะถอยอยู่แล้ว นี่มันพูดได้ด้วย หรือมันจะเป็นหมาปีศาจ ผมถอยรูดออกมาหลายก้าว “ แกมาอยู่ที่นี่ได้ไง ฮ้า “ ผมมองมันสลับกับรอบ ๆ ตัว ที่จริงผมเองก็สงสัยด้วยว่าตัวเองมาอยู่ที่นี่ได้อย่างไงเหมือนกัน แต่ผมนี่ถ้าจะบ้า แล้วผมไปพูดกับหมามันจะรู้เรื่องไหมเนี่ย “ ไม่รู้สิฮะ ผมหลับไป พอตื่นขึ้นมาก็อยู่ที่นี่แล้ว ไม่มีแม่ ไม่มีพี่วุฒิ ไม่มีใครเลย จนเห็นพี่ชายนี่ล่ะฮะ “ ตายห่า...ไม่ใช่แค่มันฟังรู้เรื่อง แถมยังพูดได้ฉอด ฉอด อีกต่างหาก เดี๋ยว...เดี๋ยว นี่ต้องเป็นความฝันแน่ ๆ ใช่ความฝัน ผมเอามือหยิกเข้าที่แขนตัวเอง.... ไม่เจ็บแฮะ ใช่แล้วมันเป็นความฝัน เฮ้อค่อยยังชั่ว ถ้างั้นมันก็คงทำอะไรผมไม่ได้ ผมมองหน้าหงอย ๆ ที่เหลียวซ้ายแลขวาก็เห็นแต่หมอกหนาของมัน แล้วก็รู้สึกเห็นใจเล็กน้อย ย้ำว่าเล็กน้อย “ ฉันว่ามันคงเป็นความฝันนะ เดี๋ยวตื่นก็หายไปแล้ว “ เอาเถอะไหน ๆ ก็เป็นแค่ความฝัน ถึงผมคุยกับหมาก็คงไม่มีใครหาว่าผมบ้าหรอก “ จริงเหรอฮะ แล้วจะทำยังไงจะตื่นล่ะฮะ ผมอยู่คงเดียวมาเป็นชั่วโมงแล้วนะฮะ “ มันก้าวเท้ามาข้างหน้า ทำให้ผมต้องถอยออกไปอีก “ เฮ้ย...แกอยู่ตรงนั้นแหละไม่ต้องก้าวเข้ามา เดี๋ยวนะขอฉันคิดก่อน “ ผมคิดว่าถ้าสันนิษฐานของผมไม่ผิดพลาด นี่มันคงเป็นความฝันของผม ถ้ามันเป็นความฝันของผมจริงผมคงจะบังคับอะไร ๆ ในนี้ได้ “ ฉันคิดว่าแกกำลังอยู่ในความฝันของฉันนะ เอ้ หรือว่าที่นี่มันเป็นสวรรค์ แกกับฉันตายแล้ว”พอไอ้ความคิดบ้า ๆ นี่แว๊บเข้ามาในหัว ทำให้ผมเริ่มวิตก “ สวรรค์คืออะไรฮะ “ มันย้อนถาม “ เฮ้อ...หมาก็โง่อย่างเนี่ยแหละ ฉันจะตอบให้เอาบุญนะ สวรรค์ก็คือที่ที่คนดี ๆ พอตายแล้ว จะได้ไปอยู่ไง “ “ เหรอฮะ แล้วพี่ชายเป็นคนดีเหรอฮะ แล้วผมเป็นหมาดีเหรอฮะ แล้วสวรรค์เป็นยังไงดีไหมฮะ “ ผมเพิ่งรู้ว่าถ้าหมาพูดได้ มันจะพูดมาก แล้วขี้สงสัยเหมือนเด็ก ไม่มีผิด แต่ไอ้คำถามว่า ผมเป็นคนดีหรือเปล่าทำให้ผมรู้สึกเหมือนถูกมันด่ายังไงไม่รู้ แต่พอมองหน้าซื่อ ๆ เออมันคงไม่คิดอะไรขนาดนั้นหรอกมั้ง “ ไม่หรอก อาจไม่ใช่สวรรค์ก็ได้ เพราะงั้นแกคงพูดไม่ได้อย่างนี้ฉันว่ามันเป็นความฝันของฉันมากกว่า คอยดูนะ “ ผมคิดเองว่าถ้ามันเป็นความฝันของผมเอง ผมน่าจะทำอะไรกับมันได้บ้าง การยืนอยู่ท่ามกลางหมอกที่ไม่มีอะไรเลยแบบนี้ ทำให้ผมทำอะไรไม่ถูกเหมือนกัน อืม เอาอะไรดีนะ ผมนึก เออ เอาเป็นเก้าอี้สักตัวแล้วกันตอนนี้ผมชักอยากจะนั่งขึ้นมาแล้ว ผมหลับตาและพยายามนึกถึงเก้าอี้...เก้าอี้ เก้าอี้ เก้าอี้...พอลืมตาขึ้น เก้าอี้ เก้าอี้ไม้ตัวหนึ่งก็มาอยู่ตรงหน้าผมพอดี โป๊ะเชะ แสดงว่านี่เป็นความฝันแน่นอน “ เก้าอี้ฮะ เก้าอี้ฮะ “ ผมรู้สึกจักจี้ เวลาเห็นหมาเห่าออกมาเป็นภาษาคนอย่างนี้ ใจผมละอยากรีบตื่น ๆ ให้พ้นจากฝันบ้า ๆ นี่สักที “ แสดงว่านี่เป็นความฝันเห็นไหม “ ในเมื่อมันเป็นแค่ความฝัน ผมก็ไม่คิดอีกต่อไปว่า การที่ผมพูดกับหมาได้จะเป็นเรื่องแปลก “ ดีจังนะฮะ พี่ชายเสกอย่างอื่นอีกสิฮะ ” น่าแปลกตอนนี้ผมรู้สึกเหมือนไอ้ฝอยบ้า ก็ไม่ได้น่ารังเกียจสักเท่าไหร่ “ อืม เอาอะไรดีนะ ” ผมนึกสนุกไปด้วย “ ของกินสิฮะของกิน “ “ แกหิวหรือไงได้เดี๋ยวฉันจะเสกให้ เอาอะไรดีล่ะ อืม อาหารหมาแล้วกันเนอะไอ้แบบที่มันเป็นเม็ด ๆ น่ะใช่ไหม หมาก็ต้องกินอาหารหมา เอาล่ะ “ ผมหลับตาลงพยายามนึกถึงภาพอาหารหมา “ ไม่เอานะฮะ ไอ้เจ้านั้นไม่อร่อย “ “ อ้าว แล้วจะเอาอะไรล่ะแก “ ในขณะที่ผมพูดอยู่นั้น จู่ ๆ ผมก็รู้สึกหวิวหวิว เหมือนตัวเบาขึ้น “ พี่ชายฮะ พี่ชาย ทำไมตัวพี่ชายจางลงล่ะฮะ อะ อะ จะหายไปแล้วฮะ “ พอได้ยินเจ้าฝอยบ้าบอกแบบนั้นผมจึงก้มดูตัวเอง พอยื่นมือออกมาดูก็เห็นว่ามันมีลักษณะโปร่งใส ใช่แล้วเหมือนตัวผมกำลังจะหายไปจริง ๆ ด้วย “ พี่ชายจะไปไหนฮะ แล้วจะกลับมาหาผมอีกไหมฮะ “ ไอ้เจ้าหมานั่นถามผม ผมก็อยากจะถามมันเหมือนกันว่า “ แล้วกูจะรู้ไหมเนี่ย “ จากคุณ : JazzLife เขียนเมื่อ : 11 พ.ย. 52 18:32:11

ความคิดเห็นที่ 31 เฮ้อ .... เหนื่อยพักคุยกัน คั้นตอนต่อไปนะคะ เคยเอานิยายให้เพื่อนอ่าน เพื่อนว่ามันดูมืดมนจัง หมายถึงตัวพระเอกน่ะค่ะ แต่ความเห็นของคนเขียน คิดว่าพระเอกเป็นพวกปากไม่ตรงกับใจ ขี้เก็ก แต่นิสัยดี และมีความอ่อนโยนซ่อนอยู่ แฟนปุ๊กก็เป็นคนไม่ชอบสัตว์เอาซะเลย เอ้ เขาจะเป็นเหมือนพระเอกในเรื่องหรือเปล่าน้า แอบบ่นนะคะ คือมีหลายอย่างที่ทำไม่เป็นเวลาโพสข้อความเช่น ทำให้เป็นตัวเข้ม แล้วมันไม่เหมือนใช้เวิร์ด เมื่อก่อนเวลาส่งงานสำนักพิมพ์เขามีคนทำให้ คำผิดก็มีคนแก้ให้ ดีค่ะ นี่ถือว่าเป็นการหัดทำอะไรด้วยตัวเอง มาอ่านกันต่อนะคะ จากคุณ : JazzLife เขียนเมื่อ : 11 พ.ย. 52 18:39:29

ความคิดเห็นที่ 32 เอ่อ แม้ว ขอไปอาบน้ำเดี๋ยวนะคะ รู้สึกว่าตัวเหนียว ๆ แล้ว   คืออย่างว่าเรื่องมันออกพิลึกพิลั่นนิดนึงอ่านแล้วงงหรือเปล่า ในเรื่องไม่ได้เป็นการสลับร่างกันนะคะ คือวิญญานฝอยทองยังอยู่ในร่างฝอยทอง แต่วิญญานพระเอกเข้าไปเบียด และ ออกมาใช้ชีวิตแทน โดยที่พอหลับพระเอกจะต้องได้เจอกับฝอยทอง ในความฝันทุกครั้ง ตอนเขียนปุ๊กไม่ได้วางพล็อตไว้นะคะ คิดแค่อยากให้ลูกหมาพูดได้ เขียนมาเขียนไปเหมือนตัวละครเขาจับมือเราเขียนอะ หากพางงต้องขออภัย คำเตือน  เรื่องนี้ห้ามหาเหตุผลทางวิทยาศาสตร์นะคะ จากคุณ : JazzLife เขียนเมื่อ : 11 พ.ย. 52 18:49:36

ความคิดเห็นที่ 33 มาโพสต่อ ตอนที่ 6 ค่ะ ดูเหมือนผมจะสะดุ้งตื่นขึ้นมากลางดึก ท่ามกลางความมืด ใช่แล้วมันคงเป็นความฝัน ทุก ๆ เรื่อง เรื่องที่ผมตกบันได เรื่องที่ผมคุยกับไอ้ฝอยบ้านั้น เมื่อคิดได้เช่นนั้นก็โล่งอก ผมสูดลมหายใจเข้าลึก ๆ  แล้วปล่อยออกมา เฮ้อ... แค่ความฝันก็เล่นเอาผมเหนื่อยขนาดนี้ ผมรู้สึกเจ็บหน่วงที่หัว และตอนที่ขยับตัว ผมก็รู้สึกเจ็บแปรบที่บริเวณชายโครง “ อู๊ยส์... “ “ หงิง...หงิง “ ผมโอดครวญด้วยเสียงปกติ แต่กลับเหมือนมีเสียงหมาที่ไหนก็ไม่รู้มาล้อเลียนอยู่ใกล้ ๆ หู “ เฮ้ย !! ” “ โฮ้ง “ เอาอีกแล้ว ผมตั้งใจจะขู่เรียกให้มันออกมา มันก็เห่าแทบจะเป็นจังหวะเดียวกันกับผม ใครเอาหมามาอยู่ในห้องผม คอยดูนะถ้าจับได้ผมจะจับมันโยนจากชั้นสองนี่เลยเชียว “ เฮ้ย !! ออกมานะไอ้หมาบ้า “ “ อุ เฮ้า เฮ๊า โฮ้ง “ คราวนี้เสียงหมารัวเป็นชุด มันอยู่ใกล้ ๆ นี่เอง ใกล้มากจนเหมือนก้องดังอยู่ในหัวผมยังไงยังงั้น แต่เพราะห้องมืดมาก ผมจึงมองไม่เห็น เอาล่ะเดี๋ยวเปิด ๆ ไฟก่อนจะได้เห็นดีกัน ผมลุกขึ้นและคำนวณว่าเท้าของผมกำลังก้าวลงจากเตียง มือผมกระแทกพื้น ด้วยน้ำหนักที่ทิ้งลงไป เพราะคิดว่าก้าวลงจากที่สูง แต่แท้จริงผมนอนอยู่บนฟูกที่พื้น ยิ่งกว่านั้น แล้วทำไมผมต้องเอามือลงก่อนด้วยล่ะ แถมกลิ่นในห้องยังแปลก ๆ มันหอมอบอวลไปด้วยกลิ่น กลิ่นอะไรบ้างน้า แป้ง สบู่ น้ำหอม ดอกไม้ ดอกอะไรน้า อ้อ ใช่แล้ว ดอกกุหลาบ ที่พื้นก็ดูเหมือนจะมีกลิ่นน้ำยาทำความสะอาด จาง ๆ อยู่ ผมเริ่มรู้สึกว่ามีบางสิ่งบางอย่างแปลกไป แต่ในขณะที่ผมกำลังสงสัย และพยายามยามแยกกลิ่นต่าง ๆ ที่มาปะทะจมูกอยู่จนลืมไปว่าจะต้องไปเปิดไฟนั้น เงาของใครบางคนก็วูบผ่านตัวผมไป ก่อนที่ผมจะได้ทันแยกแยะอะไร ไฟในห้องก็สว่างขึ้น จากคุณ : JazzLife เขียนเมื่อ : 12 พ.ย. 52 00:40:43

ความคิดเห็นที่ 34 ตอนที่ 6 ต่อ 6/1 แสงไฟจ้า สาดเข้ามาในตาผม ทำให้ผมต้องกระพริบตาถี่ ๆ เพื่อปรับสายตา มีใครบางคนอยู่กับผมด้วย เมื่อตอนที่สัมผัสนุ่ม ๆ จากมือมาสัมผัสที่หัวผมนั่นล่ะตอนนั้นเองที่ผม เห็นภาพทุกอย่างชัดเจน ผมเห็นภาพใบหน้าเธอเต็มจอสายตา “ คุณพลอย “ “ โฮ้ง โฮ้ง “ เอาอีกแล้วเสียงหมาตัวนั้นเห่าซ้อนทับกับเสียงของผม ตอนนี้ ผมเองไม่รู้เหมือนกันว่าผมควรจะมองหาหมาสักตัวที่ไม่รู้ว่าอยู่ที่ไหนในห้อง หรือควรจะสงสัยว่า “ เธอ “ มาอยู่ในห้องนี้กับผมได้อย่างไร มันมีแต่เรื่องที่ทำเอาผมงงไปหมด ไหนจู่ ๆ เธอเอามือมาลูบหัวผมเล่นอย่างนี้ “ เป็นอะไรไปจ๊ะ ละเมอหรือไงเรา “ น้ำเสียงและคำพูดของเธอที่มีต่อผมแปลกไปมาก มากจนผมไม่รู้จะเริ่มต้นตั้งคำถามว่าอะไรดี ผมมองไปรอบ ๆ ที่นี่ไม่คุ้นเลย ดูยังไงก็เป็นห้องผู้หญิงชัด ๆ ตุ๊กตา เตียงนอนสีหวาน ฟ้าม่านสีชมพู โต๊ะเครื่องแป้ง และหมาขนสีทองในกระจก ใช่แล้ว หน้ามันคุ้น ๆ ไอ้ฝอยบ้านั่นเอง “ เฮ้ย!! ไอ้หมาบ้า “ “ โฮ้ง โฮ้ง โฮ้ง “ พอผมพูดอะไรไอ้เจ้าหมาในกระจกนั้นก็ขยับปากเห่าตามในทันที     “ สงสัยจะหิวนะเนี่ย อยู่นี่ก่อนนะ เดี๋ยวหาอะไรมาให้กิน “ เธอพูดพลาง ผละจากผม เปิดประตูห้องออกไป ผมจึงขยับตัวตาม ตอนนั้นภาพไอ้สีทองในกระจกก็ขยับตามไปด้วย ผมรู้สึกเย็นวูบที่สันหลัง อะไรบางอย่างที่แปลกประหลาดที่สุด อาจกับกำลังเกิดขึ้นกับผมแล้ว “ ปัง “ เสียงประตูห้องปิดลง เธอออกไปจากห้องแล้ว หัวใจของผมเต้นระทึกตอนที่ขยับตัวมาที่หน้ากระจก ภาพไอ้หมาสีทองปัญญาอ่อนนั่นก็ยืนจังก้าอยู่ในนั้น ผมลองขยับแขนขึ้น ภาพมันยกขาหน้าก็เกิดขึ้นพร้อมกัน พอผมลองหมุนตัว เจ้านั่นก็หมุนตัวในกระจกด้วยจังหวะเดียวกัน ผมนิ่ง มันนิ่ง ผมค่อย ๆ ก้มลงมองร่างกายตัวเอง ขนสีทองปกคลุมยุบยับ เต็มตัวไปหมด กลิ่นสาปหมาและกลิ่นแชมพู ตลบอบอวลออกมาจากตัวผมเอง ตอนนี้ทุกอย่างเริ่มประติดประต่อ แม้ผมจะยังไม่เข้าใจว่ามันเกิดขึ้นได้อย่างไร แต่สมองผมก็รับรู้ได้ว่า มันเกิดขึ้นแล้ว ...ผมกลายเป็นหมาไปเสียแล้ว แถมกลายเป็นไอ้ฝอยบ้าเสียด้วย... “ ว๊ากกกกก ” “ บรู๊วววววว ” เสียงตะโกนลั่นของผมซ้อนทับกับเสียงหอนโหยหวน อย่างแนบเนียน ตอนนี้ผมรู้แล้วว่าเสียงหมาที่ล้อเลียนผมอยู่นั้น มันอยู่ใกล้ชิดผมขนาดไหน จากคุณ : JazzLife เขียนเมื่อ : 12 พ.ย. 52 00:42:58

ความคิดเห็นที่ 35 ตอนที่ 6 ต่อ 6/2 ผมเลือกจะไม่ส่งเสียงโอดครวญใด ๆ อีกต่อไป เพราะมันจะยิ่งแย่ ที่จะได้ยินเสียงเห่าหอนของตัวเอง ไม่สิที่จริงมันไม่ใช่ของผมมันเป็นของไอ้ฝอยทอง แต่มันกลับกลายเป็นของผมไปแล้ว ยิ่งผมพยายามจะอธิบายให้เธอฟังยังไง ๆ สิ่งที่ออกมาจากปากผมก็เป็นเสียง “ อู้ อู้ หงิง หงิง โฮ้ง โฮ้ง “ เท่านั้น สิ่งที่ผมทำได้คือนั่งคอตกแล้วเงียบ ก็ผมรู้ดีว่าถึงพูด ก็ไม่มีทางเป็นภาษาคนไปได้ ครั้นจะถามเธอว่ามันเกิดอะไรขึ้น เธอก็คงไม่รู้อยู่ดีว่าผมกำลังถาม แต่แล้วอยู่ดี ๆ ก็เหมือนเธอได้ยินเสียงในใจผม เธอเล่าเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นให้ผมฟัง ไม่สิเธอเล่าให้ได้ฝอยบ้านี่ฟังต่างหาก ก็เธอไม่รู้ว่าเป็นผมนี่หน่า “ ฝอยทองจ้า ตอนนี้ทุกคนไปเฝ้าคุณกลที่โรงพยาบาล เขาเลยต้องฝากหนูไว้ที่นี่ก่อน อยู่กับพี่ก่อนนะ เดี๋ยวพรุ่งนี้ที่บ้านหนูก็จะมารับ โอ๋ โอ๋ อย่าร้องเลยนะ “ เธอพูดพลางเข้ามากอดผม ไม่รู้ว่าเธอจะได้ยินเสียงหัวใจผมที่เต้นแรงผิดปกตินี่ไหม ผมสะบัดหัวแรง ๆ หนึ่งที เพื่อเตือนตัวเอง ไม่ใช่หัวใจของผมเสียหน่อยนี่มันหัวใจหมาชัด ๆ แล้วที่เธอกอดอยู่นี่ก็แค่หมาเท่านั้น แต่ถึงกระนั้นผมก็อดรู้สึกไม่ได้ว่ามันอบอุ่นและทำให้รู้สึกดีอย่างประหลาด ผมนิ่งและฟังเธอพูดต่อ “ คุณน้าบอกว่า ตอนนี้คุณกลนอนหลับไม่ได้สติอยู่โรงพยาบาลน่ะจ๊ะ เขาทำยังไงหนูถึงได้ตกบันไดลงมากับเขาได้กันเนี่ย “ เขาที่หมายถึงผมน่ะเหรอทำอะไร มันต่างหากไอ้หมาที่เธอกำลังกอดนี่ต่างหากที่ทำให้ผมตกบันได แล้ว โอ๊ย !! เรื่องบ้า ๆ นี่มันถึงได้เกิดขึ้นต่างหากเล่า “ เขาไล่ตีหนู ไล่เตะหนูหรือเปล่า ฮื๊อ...” เธอจ้องเข้าไปในตาผม เอ๊ย! ตาหมา แล้วผมจะไปตอบอะไรเธอได้ล่ะ แล้วจู่ ๆ เธอก็กอดร่างปุกปุย ที่มีผมอยู่ในนั่นแน่นขึ้น ดูสิ โอ๋ไอ้หน้าขน กันอยู่ได้ ดูสิขนาดตัวผมเจ็บหนักแบบนั้นแล้วยังโทษผม ผมคิด “ เฮ้อ...แต่ยังไงเขาก็น่าสงสารจริง ๆ นะ พี่หวังว่าเขาคงไม่เป็นอะไรมากหรอกเนอะ “   เธอกอดผมแน่น แบบที่ผมไม่เคยคิดมาก่อนว่าเราจะได้มาใกล้ชิดกันขนาดนี้ และก็แบบนี้ด้วย ไม่รู้เหมือนกันว่าผมหลับไปตั้งแต่เมื่อไหร่ ไม่คิดเลยว่าผมจะทนต่อพิษความง่วงได้น้อยขนาดนี้ แต่ก่อนจะหลับตาลง ผมจำได้ว่า ผมคิดว่าหลับ ๆ ซะดีกว่าแล้วพรุ่งนี้จะได้ตื่นขึ้นมาแล้วพบว่ามันเป็นแค่ความฝัน จากคุณ : JazzLife เขียนเมื่อ : 12 พ.ย. 52 00:45:44

ความคิดเห็นที่ 36 ตอนที่ 6  ต่อ 6/3 ใช่แล้วมันเป็นแค่ความฝัน เมื่อผมดูมือทั้งสองของตัวเองที่ไม่ใช่เท้าหน้า แต่แล้วทำไมผมถึงมาอยู่ที่นี่อีกแล้ว รอบตัวผมเต็มไปด้วยหมอกหนา ผมเดินไปข้างหน้าจนเจอเข้ากับเก้าอี้ แล้วสิ่งมีชีวิตหนึ่งก็พุ่งออกมาจากหมอกหนานั่น ขนปุกปุยสีทอง แลบลิ้นยาว และกระดิกหางอย่างเอาเป็นเอาตาย จะเป็นใครไปไม่ได้ นอกจากไอ้ฝอยบ้า วูบแรกผมอยากจะหันหลังแล้ววิ่งหนีทันที แต่เมื่อคิดอีกทีในหมอกหนาแบบนี้อย่างน้อยมีเจ้าบ้านี่อยู่ด้วยก็ยังดีกว่า เจ้านั่นกระโดดกระเด้งอยู่รอบตัวผม พยายามจะปีนป่ายผมแต่ผมก็ถอยหนี อยู่ด้วยได้ ไม่ได้หมายความว่าจะสนิทสนมด้วยที่ไหน ผมลากเก้าอี้มานั่ง และพยายามทบทวนสิ่งที่เกิดขึ้น ผมตกบันไดกับเจ้าหมาบ้าตัวนี้ ผมฝันว่ามันพูดได้ ผมฝันว่าตัวเองไปอยู่ในร่างมัน แล้วนี้ผมฝันว่าตัวเองกลับมาที่นี่อีกแล้ว ที่ที่เจ้านี่พูดได้ แล้วอันไหนเป็นความจริงกันล่ะเนี่ย และถ้าจำไม่ผิดล่ะก็ “ ไหนแกลองพูดอะไร สักหน่อยสิ “ “ ...... “ เจ้านั่นนั่งนิ่งแล้วเอียงหัวมองผมด้วยสีหน้าฉงน ผมคิดในใจ เอ้อ...ก็หมาจะพูดได้ไงเนอะผมคงจะคิดหรือจำอะไรผิดไปเองแหละ “ กลับมาแล้วหรือฮะ “ “ เฮ้ย !! หมาพูดได้ “ จะไม่ให้ผมตกใจได้ยังไง เมื่อจู่ ๆ ปากที่ควรขยับออกมาเป็นเสียงเห่ากลับกลายเป็นเสียงเด็กผู้ชายที่พูดภาษาคนชัดแจ้ว แต่เมื่อคุ้น ๆ ว่าผมก็เคยพูดคุยกับมันมาแล้วครั้งหนึ่ง ก็ทำให้ความประหลาดใจคลายลงได้ แต่ความสงสัยและมึนงงก็เข้ามาเกาะ ที่สมองผมแทน “ ฮะพูดได้ ผมพูดได้ตั้งนานแล้วฮะ แต่พี่ชายฟังไม่รู้เรื่องเองต่างหาก แต่เอ้ ตอนนี้เราก็คุยกันรู้เรื่องแล้วนี่หน่า ใช่ไหมฮะ ดีใจจัง ดีใจจังเนอะ “ ดวงตาดำ ๆ นั่นดูจะไม่รับรู้ถึงความเดือดร้อนใด ๆ ก็แน่สิ มันไม่ได้เดือดร้อนอะไรนี่หน่า ผมสิเอาแต่ฝันอะไรที่มันแย่ ๆ ทั้งนั้น ซ้ำร้ายผมเองก็ยังไม่รู้ว่าเมื่อไหร่มันจะสิ้นสุด ก็แต่ล่ะเรื่องมันช่างแปลกประหลาดจนไม่น่าเป็นความจริงไปได้ “ อย่าเข้ามาใกล้ฉันนัก ถอยออกไปอีกหน่อย ตรงนั้นแหละ “ เจ้านั้นเขยิบถอยอย่างว่าง่าย แต่ดวงตาของมันยังจับจ้องผมด้วยประกาย ดูทีไรแล้วชวนให้ผมรู้สึกรำคาญ เพราะไม่เข้าใจเหตุผลอะไรที่มันจะต้องมาชื่นชอบผมนักหนา “ รู้ไหมว่าฉันฝันว่า ฉันไปอยู่ในร่างแก ฮึ ฮึ ตลกดีนะ “ “ ฮิ ฮิ ใช่แล้วตลกนะฮะ ผมก็เห็นเหมือนกัน “ “ อะไรนะ ? “ “ ผมเห็นฮะ ผมเห็นพี่ชายอยู่ในร่างของผม ดีนะฮะ “ “ หมายความว่าไงแกเห็น “ “ ก็เห็นทุกอย่างที่พี่ชายทำไงฮะ ตอนที่พี่ชายตื่นขึ้นมา ดมกลิ่นในห้อง ตอนที่ดูกระจก แล้วก็อะไรอีกทั้งหมดนั่นล่ะฮะ สนุกดีนะฮะ “ ผมหันมองหน้าเจ้านั่น พยายามกระพริบตาถี่ ๆ สะบัดหัวแรง ๆ เพื่อไล่ภาพหมายิ้มออกไป ใช่ตอนนี้ผมเห็นเหมือนมันกำลังยิ้ม และพูดถึงเรื่องที่ผมคิดว่าผมทำอย่างร่าเริง ว่าแต่ว่าทำไมมันถึงรู้ล่ะ “ แกรู้ได้ไง อ้อ เพราะมันเป็นความฝันใช่ไหม และนี่คงเป็นฝันซ้อนฝัน ใช่...ฉันต้องพยายามตื่นเสียทีตอนนี้เหมือนความฝันของฉันจะไปกันใหญ่แล้ว “ ผมหลับตาลงและพยายามสั่งกับตัวเองให้ตื่นเสียที “ เหรอฮะ ผมว่าพี่ชายคงไม่ได้ฝันหรอกฮะ “ ผมลืมตาข้างหนึ่งขึ้นเจ้านั่นยังนั่งอยู่ที่เดิม “ เหรอ ทำไมแกถึงคิดอย่างนั้น “ “ ผมไม่รู้หรอกฮะ พี่ชายเป็นคนพี่ชายน่าจะรู้ดีกว่าผมนะฮะ “ “ ฉันไม่รู้ฉันเองก็งงไปหมดแล้วเนี่ย “ ผมเอามือนวดขมับตัวเองไปมา “ ผมก็งงฮะ แต่ก็สนุกดี ผมเห็นทุกอย่างที่พี่ชายทำผ่านตัวผมด้วยฮะ “ “ เห็นอะไร ? “ “ ก็ตอนนั้นไงฮะ ตอนที่พี่ชายยกขาหน้าขึ้นมาอย่างนี้ “ เจ้านั้นพูดพลางยกขาหน้าข้างหนึ่งของมันขึ้นมา   “ แล้วก็ ตอนที่หมุนตัวอย่างนี้ “ เจ้านั่นลุกขึ้นแล้วหมุนตัวเองรอบแล้วรอบเล่า พอหยุดตัวมันก็เซเล็กน้อย จนผมอดหัวเราะเล็ก ๆ ไม่ได้ “ ฉันไม่ได้หมุนเยอะขนาดนี้ “ ผมว่า “ ฮะ แต่หมุน ๆ สนุกดีนะฮะ แต่ตอนนั้นสิฮะแปลกจังเลย “ “ ตอนไหน ? “ “ ก็ตอนนั้นหัวใจเต้นแรงมากเลยฮะ ตอนที่พี่สาวคนสวยมากอดน่ะทำไมล่ะฮะ “ เฮ้ย !! มันรู้อะไรขนาดนั้น นี่มันช่างเป็นความฝันที่บ้าบอเสียจริง ผมคิด “ ช่างเถอะน่า ฉันรู้นะ ยังไงมันก็เป็นแค่ความฝันคอยดูนะ เดี๋ยวพอฉันตื่นทุกอย่างก็จะกลับเป็นเหมือนเดิม แล้วแกก็จะมาพูดจาสู่รู้อย่างนี้ไม่ได้ “ “ สู่รู้ แปลว่าอะไรฮะ “ เจ้านั่นยังคงถามคำถามด้วยหน้าซื่อของมัน ไม่สิต้องเรียกว่าหน้าซื่อบื้อถึงจะถูก “ จะรู้ไปทำไมเล่า “ ผมขยับเก้าอี้ให้ห่างมันออกมาอีกหน่อย เอาอีกแล้วผมเริ่มรู้สึกหวิว หวิวเหมือนตัวเบาขึ้นอีกแล้ว “ พี่ชายฮะ พี่ชายฮะ “ “ อะไรเล่า “ “ พี่ชายกำลังจะหายไปอีกแล้ว ไปไหนฮะ “ ผมก้มลงมองตัวเองเอาอีกแล้วมันกำลังจาง ๆ โปร่ง ๆ อีกแล้ว “ ฉันคงกำลังตื่นล่ะมั้ง “ ผมตอบไปทั้งที่ก็ไม่แน่ใจ เมื่อกี้ก็แบบนี้ทีหนึ่งแล้ว “ ผมว่าพี่ชายไม่ได้ฝันนะฮะ ผมไปด้วยนะฮะ “ เจ้านั่นลุกและวิ่งตรงมาหาผม ผมก็อดไม่ได้ที่จะถอยห่าง “ ไปไหนเล่า “ “ ไม่รู้ฮะ ไม่รู้ ให้ผมไปด้วยนะฮะ “ เจ้านั่นยังตรงมาทางผม “ นี่มันแค่ความฝัน นี่มันแค่ความฝัน “ ผมพร่ำกับตัวเองขณะที่ถอยหนีเจ้าหมานั่นไปด้วย “ ไม่หรอกฮะ ไม่ได้ฝันหรอกฮะ ให้ผมไปด้วยสิฮะ “ “ แกรู้ได้ไงว่ามันไม่ใช่ความฝัน “ “ ไม่รู้ฮะ ไม่รู้ฮะ อย่าทิ้งผมไปฮะ พี่ชายยยยยย “ ............................................................................ จากคุณ : JazzLife เขียนเมื่อ : 12 พ.ย. 52 00:51:01

ความคิดเห็นที่ 37   อู๊ยๆ....อ่านแล้วสนุกดีค่ะ กำลังติดพัน  อารมค้างเลย 555+ จากคุณ : ทูน่า (ณ ศรีสะเกษ) เขียนเมื่อ : 12 พ.ย. 52 09:50:54

ความคิดเห็นที่ 38 ทิ้งช่วงนานจังนะคะ กำลังสนุกเลย 555 จากคุณ : baby_powder เขียนเมื่อ : 12 พ.ย. 52 21:46:45

ความคิดเห็นที่ 39 ถ้าจะต่อช่วยขึ้นกะทู้ใหม่ได้ไหมคะ เกรงจะหายากเพราะกะทู้จะตกไปเรื่อยๆ จากคุณ : แม่ลูกตาลน้อย (วัยวัลย์) เขียนเมื่อ : 13 พ.ย. 52 08:31:48

ความคิดเห็นที่ 40 รอหน่อยนะคะ จะมาสารภาพว่าตอน 7 ยังไม่ได้เขียนเลย นับผิด 555 เป็นเรื่องที่เคยเปิดหัวทิ้งไว้ พอกลับมาอ่านใหม่แล้วก็ยังรู้สึกชอบ จะเขียนต่อ เดี๋ยวเขียนได้สักสามตอน จะมาโพสเพิ่ม แต่เอ ไม่แน่ใจว่า มันจะกลายเป็นกระทู้ผิดห้องหรือเปล่า คือเห็นเขาไปเขียนกันที่หน้าถนนนักเขียนน่ะค่ะ หรือถ้าจะเอาจบเรื่องอาจต้องตามไปอ่านกันในบล็อค (ที่ไม่เคยอัพเล๊ยยย ) ฝากชี้แนะด้วย ขอบคุณค่ะ จากคุณ : JazzLife เขียนเมื่อ : 13 พ.ย. 52 10:17:34

ความคิดเห็นที่ 41 เจ้าฝอยทองที่คิดไว้จะประมาณนี้ค่ะ โตมาหน่อยแล้ว หน้าตาอยากรู้อยากเห็น จากคุณ : JazzLife เขียนเมื่อ : 13 พ.ย. 52 10:41:27

ความคิดเห็นที่ 42 แล้วพระเอก ก็คาแลคเตอร์ประมาณ พี่ป๋อ ผู้ชายแบบนี้วิ่งหนีหมาจะดู น่ารักดีนะคะ จากคุณ : JazzLife เขียนเมื่อ : 13 พ.ย. 52 10:46:29

ความคิดเห็นที่ 43 แว๊กกกกกก คุณปุ๊ก  ทำงี้มะได้นะ... อ่านจะติดแล้ว   จะมาบอกว่ายังไม่ได้เขียนตอนต่อไปมะได้นะ T______T  รีบมาเขียนต่อเลย  ฮือออออ จากคุณ : หม่าม๊าพี่เจ๋ง เขียนเมื่อ : 13 พ.ย. 52 11:08:51

ความคิดเห็นที่ 44 ขอสองวันนะคะ ต้องเตรียมไปร้องเพลงที่พัทยา เตรียมงานเสร็จได้แน่ จากคุณ : JazzLife เขียนเมื่อ : 13 พ.ย. 52 13:42:20

ความคิดเห็นที่ 45 ยู้ฮู............. คุณปุ๊ก กลับมาละยางงงงงงงงงงงงงงงงงง จากคุณ : หม่าม๊าพี่เจ๋ง เขียนเมื่อ : 18 พ.ย. 52 15:08:55