เมื่อวันแห่งการจากลามาถึง "ลาก่อนลูกครีม"
|
|
วันที่ 31 ธ.ค.52 วันสิ้นปี เราปล่อยหมา ก็มี ครีม มอม ลูลู่ ซาเนียร์ (เลี้ยงไว้ในบ้าน) ออกมาขับถ่าย เล่น ได้ซักครึ่งชั่วโมง ลูกครีม มีอาการน้ำลายฟูมปาก สั่น และ ตัวร้อนมาก เรารีบนำส่ง รพ.สัตว์ หมอบอกว่าน่าจะได้รับสารพิษ ก็ให้น้ำเกลือ ให้ยาลดไข้ และฉีดยาต้านสารพิษ อยู่ให้น้ำเกลือซัก 2 ช.ม. อาการก็ดีเป็นปกติ แต่ยังไม่ค่อยมีแรง หมอให้กลับบ้าน และให้ยากลับมากิน จากนั้นเราก็บำรุงลูกครีมเป็นพิเศษ (ปกติก็กินเก่งอยู่แล้ว) ให้กินซุปไก่แบรนด์ ขนมปังใส้กรอกที่ลูกครีมชอบ และช่วงปีใหม่ก็มีทั้งขนม ของกินมากมาย กินเข้าไปลูกอย่าไปกินอะไรที่เป็นพิษ
ตอนนี้เวลาปล่อยออกทำธุระ เราจะคอยดู คอยเรียก ไม่ให้ไปไกลๆ แล้วก็จะเข้าบ้าน เค้าก็มาหลับอยู่ข้างๆ เราลูบหัวเค้า นอนกอดเค้า พูดกับเค้าว่า อย่าไปกินอะไรมาอีกนะ ของกินตั้งเยอะแยะ ถ้าส่ง รพ. ช้า หรือไม่มีหมอจะทำยังไง ไม่ได้เห็นหน้าแม่อีกนะ ไม่เอาแล้วนะลูก ใจก็คิดถ้าเสียเค้าไปจริงๆ เราจะเป็นยังไงนะ อยู่กันมาเกือบ 7 ปี กินด้วยกัน นอนด้วยกันตลอด เค้าเป็นส่วนหนึ่งของครอบครัว สร้างรอยยิ้มให้ทุกคน เรารักเค้ามาก รักเหมือนลูก พอแล้วเลิกคิด เค้าต้องอยู่กับเราอีกนาน คอยระวังเอาไม่ให้ไปกินอะไรมาอีก
วันศุกร์ที่ 8 ม.ค.53 เรากลับจากทำงานเร็วกว่าเดิมหน่อย ก็ปล่อยออกมานอกบ้าน ได้ไม่ถึง 15 นาที ลูกครีมก็มีอาการน้ำลายฟูมปาก และสั่นมาก ตัวร้อน เราไม่เห็นว่าเค้าไปกินอะไรมา ก็รีบนำส่ง รพ.สัตว์ ไปถึงหมอจับให้น้ำเกลือ ไข้สูง 106 ก็เช็ดตัวตลอดให้ไข้ลด หมอก็ให้ยาต้านพิษ ยาลดไข้ และยากันช็อค หมอวัดไข้ให้ทุก 10 นาที จากนั้นอาการก็ดีขึ้น อยู่ รพ. 2 ช.ม ก็กลับบ้าน พร้อมกับให้ยามากิน ในใจก็นึกอยู่ว่า ลูกครีมไปกินอะไรมาอีกนะ ด้วยความที่บ้านไม่มีรั้ว อีกอย่างคนแถวนั้นก็ทำไร่ ทำสวน ซึ่งก็มีการฉีดยาฆ่าแมลง และเบื่อหนู และตัวมังกร ซึ่งมีเยอะ เจ้าน้ำตาล หรือเจ้าด่างจะไปคาบซากมาหรือเปล่า เราก็เดินสำรวจจนทั่ว ก็ว่าไม่เห็นมีซากอะไรเลย ตอนนี้จะคอยระวังเด็กๆ ทุกตัว คือปล่อยออกมาทำธุระประมาณ 15 นาที ก็เรียกเข้าบ้าน
เย็นวันที่ 14 ม.ค. 53 ปล่อยออกมาปกติทุกวันได้ซัก 15 นาที ครีมเดินตัวสั่น น้ำลายฟูมปาก มาอีกแล้ว เราก็รีบพาไป รพ.สัตว์ ด่วน คราวนี้สั่นมากกว่าปกติ ตัวร้อนมาก ไปถึง รพ. จับชั่งน้ำหนัก และขึ้นเตียง กำลังจะเจาะให้น้ำเกลือ ลูกครีมตัวสั่นมาก ไข้สูง 108 ยังให้น้ำเกลือไม่เสร็จ(เพราะสั่นมาก) ครีมหยุดหายใจ เราถึงกับร้องให้ ใจเราจะขาดตามให้ได้ หมอ 2 คน ช่วยกันปั๊มหัวใจ และใช้เครื่องช่วยหายใจ จนฟื้นขึ้นมาภายในเวลาไม่ถึงนาที เราก็ดีใจขึ้นมาหน่อย แต่ลูกครีมยังไม่รู้สึกตัว ได้แต่สั่น และชัก ตอนนั้นเราจำไม่ได้ว่าหมอฉีดยาอะไรไปบ้าง เราสับสนแต่ก็ให้ข้อมูลหมอได้อย่างละเอียด หมอบอกว่าไม่น่าจะเป็นสารพิษ หรือสัตว์มีพิษกัด จึงเจาะเลือดไปตรวจ อาการลูกครีมไม่ดีขึ้นเลย ยังคงสั่น ชัก และไข้สูงตลอดเวลา เรายืนเฝ้า ร้องไห้ และบีบนวดให้ตลอดจนเกือบถึง 2 ทุ่ม (ผลเลือดก็ยังตรวจไม่ได้ ไม่มีเจ้าหน้าที่) รพ. จะปิด และอีกอย่างที่นี่จะไม่ได้เปิด 24 ชั่วโมง เราจึงให้หมอเขียนใบส่งตัวไปรักษาที่คลินิกใน จ.นครปฐม (ถ้ากลับบ้านลูกครีมคงไม่รอด) ซึ่งเปิด 24 ชม. คลินิกส่งรถมารับ ลูกครีมยังไม่รู้สึกตัว ช่วงที่ถอดเครื่องช่วยหายใจออกเค้าลืมตาขึ้นมองเรา น้ำตาลูกครีมไหลหยด เราพูดกับลูกครีมว่า ครีมต้องอดทดนะลูก เราต้องได้กลับมาอยู่ด้วยกันอีก พรุ่งนี้เราจะต้องเจอกันอีกนะลูก แม่รักลูกครีมนะ ยืนร้องไห้จนรถไปลับสายตา กลับบ้านก็ร้องไห้มาตลอดทาง
พอครีมไปถึงคลินิกหมอก็โทรมา และซักประวัติ และทำการรักษา หมอโทรแจ้งผลและอาการอยู่เสมอๆ ตลอดทั้งคืนเราหลับไม่ลง ใจมันจะขาด ร้องให้ทั้งคืน เคยนอนด้วยกัน ทุกๆ ที่ ทุกๆ สิ่ง จะมีครีมทั้งหมด เราจะอยู่ได้มั้ย ทำไมการลาจาก ถึงทรมานใจถึงเพียงนี้ หมอเจาะเลือดตรวจ 15 นาที โทรมาบอกผลเลือดแต่สมองเราจำตัวเลขไม่ได้เลย รู้แต่เพียงอาการไม่ดี หายใจผิดจังหวะ ตับเอกเสบ ไตไม่ดี เม็ดเลือดถูกทำลาย น่าจะเป็นได้รับสารพิษ หรือพยาธิเม็ดเลือด หรือไม่ก็เชื้อไวรัสชนิดหนึ่ง หมอก็รักษาตามอาการไป ยังคงใช้เครื่องช่วยหายใจ ให้น้ำเกลือ สวนฉี่ ลดไข้ ฉีดยากระตุ้นการสร้างเม็ดเลือด และฉีดรักษาพยาธิเม็ดเลือด เจ้าของต้องทำใจไว้บ้าง เพราะอาการโคม่า
ไม่จริงใช่ไหมนี่ที่เราจะต้องสูญเสียลูกครีมไป เราเสียใจมากหมดแรงและเป็นลมไป ลูกสาวและแม่สามีก็ช่วยนวดและปลอบใจ จนเช้าเราไปหาลูกครีม เห็นแล้วสงสารมาก ถ้าเป็นไปได้อยากจะเจ็บแทน ก็ได้แต่เพียงจับมือเค้าและร้องไห้ กอดเค้า บ่ายสามไปหาเค้าอีกรอบ เค้าก็ยังไม่รู้สึกตัว คงจะเจ็บและทรมานมาก เราพูดกับเค้า ถ้าเจ็บทนไม่ไหวก็ไปเลยนะลูก แม่จะไม่ยื้อหนูไว้อีกต่อไป แม่รักหนูที่สุด ลูกรักของแม่ หนูจะอยู่กับแม่ตลอดไป ในหัวใจของแม่ เค้าอยู่ได้ครึ่งชั่วโมง ก็อวกเป็นเลือดสด และถ่ายเป็นเลือดออกมา หมอพยายามช่วยชีวิตอีกครั้ง แต่ครั้งนี้.....
วันแห่งการพลัดพรากสูญเสีย ทำไมมันถึงทรมานถึงเพียงนี้ ลูกครีมอยู่อย่างอดทดถึง 24 ชั่วโมง แม่ขอให้หนูจงไปสู่สุขคติ ตลอดเวลาที่มีหนูแม่มีความสุข มีรอยยิ้ม บ้านมีสีสัน หมาขนสีทอง ตัวอ้วนๆ เดินก้นก็ส่ายไปส่ายมา กินก็เก่ง นอนกรน ชอบว่ายน้ำคลอง ใครๆ จะมองหนูเป็นเพียงหมา แต่สำหรับแม่หนูเป็นลูกของแม่ หนูจะอยู่ในหัวใจแม่ตลอดไป.....
.......ลาก่อนลูกรัก......
| จากคุณ |
:
kok_snoopy  
|
| เขียนเมื่อ |
:
20 ม.ค. 53 13:59:28
|
|
|
| 
เสียใจด้วยนะครับ 
