ความคิดเห็นที่ 1 ความรับผิดชอบของเจ้าของหมาใหญ่มักจะใหญ่และหนักตามน้ำหนักตัวของหมาไปด้วย หมายักษ์กลุ่มนี้โตไวและแข็งแรงมาก ลูกหมาอายุหกเดือนก็ตัวโตและแข็งแรงเท่ากับลาบราดอร์ที่โตเต็มวัย ลูกหมาวัยรุ่นทุกตัวทุกสายพันธุ์ก็เหมือนเด็กวัยรุ่นที่ชอบ ”ลองของ” พ่อแม่หรือผู้ปกครองจึงต้องมีความรู้ ความเข้าใจ และความสามารถที่จะรับมือกับเด็กซ่าพวกนี้ได้ ถ้าเจ้าของหมาไม่เข้าใจและยกธงขาวยอมแพ้ ปล่อยให้หมาวัยรุ่นทำตามใจตัวเอง หมาก็เข้าใจว่าจะซุกซนหรือก้าวร้าวรุนแรงอย่างไรก็ได้ เพราะจ่าฝูงคนเก่ายอมยกตำแหน่งจ่าฝูงใหม่ให้แล้ว เราจึงได้เห็นตัวอย่างว่า ทำไมหมาถึงหวงของเล่น ทำไมเราถึงเข้าใกล้ชามอาหารไม่ได้ ทำไมหมาไม่ยอมลงจากเตียงพอเราจะไล่มันก็หันมาแว้งกัด เป็นหมาชิสุ พูดเดิ้ลน้ำหนัก 3 กิโล 5 กิโล ก็พอดูน่ารักน่าหมั่นไส้ และพอจะรับมือกันไหว แต่ถ้าเป็นหมายักษ์หนัก 50 กิโลบ้าง คุณ ๆ จะทำกันอย่างไร หมาเล็กก็เหมือนรถตุ๊กตุ๊ก ขับรถตุ๊ก-ตุ๊กไม่เป็น แล้วไปเกิดอุบัติเหตุชนคนอื่นก็เจ็บกันพอหอมปากหอมคอ หมาใหญ่ยักษ์ระดับฟิล่า หรือโดโก้ก็คงเปรียบได้กับรถบรรทุก 18 ล้อ ฉันใดก็ฉันเพล จากคุณ : A-Chee เขียนเมื่อ : 23 ม.ค. 53 01:09:30

ความคิดเห็นที่ 2 เมื่อตัดสินใจว่าจะเลี้ยงหมายักษ์และมั่นใจพอว่ารับมือไหว ข้อที่ควรทำต่อไปคือถือหลักดูช้างให้ดูหาง ดูหมาให้ดูทั้งพ่อและแม่   ลักษณะภายนอกถูกต้องตามสายพันธุ์ถือว่าสำคัญ แต่ที่สำคัญกว่าคืออุปนิสัย พ่อแม่ก้าวร้าวหรือเปล่า ขี้กลัวขี้ระแวงหรือเปล่า ถ้าเจอพ่อพันธุ์แม่พันธุ์ลักษณะแบบนี้อย่าตกลงใจรับลูกหมามา  ถ้าเจ้าของคอกไม่ยอมให้คุณเห็นทั้งพ่อหมา แม่หมา ควรคิดวิตกจริตมาก ๆ เข้าไว้ก่อนว่าเจ้าของคอกคงอยากซ่อนข้อบกพร่องของพ่อพันธุ์ แม่พันธุ์ หมาใหญ่ขี้ระแวง สร้างปัญหาใหญ่กว่าหมาเล็กขี้ระแวง หมาเล็กกัดแรง ๆ จมเขี้ยว ก็แค่แขนขาถลอก หมาใหญ่กัดแรง ๆ ก็ขึ้นหน้าหนึ่งหนังสือพิมพ์หัวสี ..... การจะซื้อหมาหมายักษ์ใหญ่ที่นี่ (สวีเดน) สักตัวเป็นเรื่องราววุ่นวายใหญ่โต เพราะเจ้าของคอกที่มีความรับผิดชอบจะคัดสรรคนรับลูกหมาไปเลี้ยงมาก เราต้องส่งจดหมายแนะนำตัว ส่งรูปบ้านและบริเวณรอบ ๆ บ้านให้เจ้าของลูกหมาดู (เสียตังค์ซื้อหมาด้วยนะ ไม่ใช่ได้มาฟรี ๆ) แล้วก็ไปดูตัวลูกหมา เลือกเองก็ไม่ได้ เจ้าของจะเป็นคนเลือกลูกหมาให้เหมาะกับสภาพชีวิตความเป็นอยู่ของเจ้าของคนใหม่ จะเอาไปเฝ้ายาม เอาไปเป็นพ่อพันธุ์แม่พันธุ์ หรือจะเอาไว้เป็นเพื่อนนั่งดูโทรทัศน์ตอนค่ำ ถ้าคุยกันแล้ว ดูหน่วยก้านแล้ว เจ้าของคอกเห็นว่าเราไม่คู่ควรกับหมายักษ์ด้วยประการทั้งปวง เราก็ควรรับสภาพความเป็นจริงและมองหาหมาสายพันธุ์อื่นมาเลี้ยงต่อไป ...... เมื่อผ่านด่านตรวจสอบพ่อพันธุ์แม่พันธุ์เรียบร้อยก็ถึงเวลารับลูกหมาตัวอ้วนกลมนุ่มนิ่มน่ากอดกลับบ้าน ถึงขั้นตอนนี้เจ้าของต้องเตรียมตัวกระเป๋าฉีกล่วงหน้าไปอีก 10 ปี เพราะหมายักษ์จะกินถล่มทลาย อาหารเม็ดวันละเกือบครึ่งกิโลถือว่าเป็นเรื่องปกติ ตอนเป็นลูกหมา หมายักษ์ต้องการอาหารโปรตีนสูงที่สุดเท่าที่เรามีกำลังทรัพย์หาซื้อได้ ถ้าได้โปรตีนไม่ถึง ลูกหมาจะไม่สามารถสร้างกล้ามเนื้อให้เหมาะสมและแข็งแรงเพื่อรับกับโครงสร้างและน้ำหนักตัวที่จะเพิ่มขึ้นอย่างรวดเร็ว เมื่อกล้ามเนื้อไม่สมบูรณ์ ก็จะรับน้ำหนักตัวไม่ไหว เมื่อลูกหมาโตเต็มที่ เราก็จะได้หมายักษ์รูปร่างหน้าตาน่าเกรงขาม แต่เดินตุปัดตุเป๋เหมือนโดนัลด์ดั๊ก ระยะนี้ลูกหมาจะผายลมระเบิดเถิดเทิง กลิ่นโปรตีนบูด ๆ ล้วน ๆ แนะนำให้หาหน้ากากกันแก๊สพิษมาใส่ ถ้าเจ้าของหมาเป็นผู้หญิง แนะนำให้หลีกเลี่ยงการพาเพื่อนชายมาเยี่ยมบ้านในช่วงนี้นะคะ ....... การอบรมบ่มนิสัย หัวใจหลักของการเลี้ยงหมายักษ์กลุ่มมาสติฟให้เป็นพลเมืองหมาที่ดีมีแค่สองข้อ ข้อแรก เจ้าของต้องเป็นจ่าฝูง ข้อสอง ต้องพาลูกหมาออกมหาสมาคมให้บ่อยที่สุดเท่าที่จะทำได้ ..... ข้อแรก เจ้าของต้องเป็นจ่าฝูง ถ้าไม่รู้จะทำอย่างไร ให้ดูซีซาร์ มิลลาน  ซีซาร์สาธิตวิธีการทำตัวเป็นจ่าฝูงไว้ดีมาก ๆ ไปหาดูเอานะจ๊ะ หมายักษ์ต้องการจ่าฝูงที่ปฏิบัติต่อเขาอย่างยุติธรรม การลงโทษทางร่างกายอย่างรุนแรงด้วยการตี การเตะไม่ควรทำเป็นอย่างยิ่ง เหตุผลง่าย ๆ ก็มีอยู่แค่ ถ้าเจ้าหมาเกิดอาการเจ็บและหันมาสู้ รับรองได้ว่าเจ้าของแพ้ตั้งแต่ยังไม่เริ่มยกหนึ่ง   เมื่อเจ้าของแพ้ก็เท่ากับว่าเปิดโอกาสให้หมายักษ์ฮุบตำแหน่งจ่าฝูง หากเจ้าของคิดจะเขี่ยหมาลงจากตำแหน่งจ่าฝูงรอบนี้ก็คงลำบากหน่อย ไหนหมามันจะแยกเขี้ยวขู่ ไหนมันจะไม่ยอมให้เข้าใกล้ เด็ก ๆ ลูกหลานจะกินอะไรมันก็คอยมาแย่ง ไม่ยอมให้มันกินมันก็จะกัดเอา แล้วไงต่อ ใครก็ได้ช่วยรับหมาตัวนี้ไปเลี้ยงต่อทีได้ไหม เลี้ยงไม่ไหวแล้วเพราะมันก้าวราวเหลือเกิน ให้ฟรี ๆ เลยนะ ไม่คิดเงินสักบาท  ถ้าไม่มารับภายในเจ็ดวัน จะปล่อยให้เป็นหมาข้างถนนแล้ว คุ้น ๆ ไหมคะ ...... การหาบ้านใหม่ให้หมายักษ์ใหญ่ไม่ใช่เรื่องง่าย ๆ เพราะไหนต้องได้บ้านที่มีพื้นที่ ไหนจะกินเปลือง ไหนยังต้องมีการปรับปรุงนิสัยใจคอให้เข้ากับบ้านใหม่และครอบครัวใหม่ให้ได้ เมืองนอกเขามีกลุ่ม Rescue หมาใหญ่โดยเฉพาะค่ะ เราเคยคิดจะเอาหมาเบลล์ของเราไปเทิร์นเหมือนกัน เพราะเจ้าหล่อนร้ายกาจมาก ๆ เมื่ออายุได้ประมาณ 5-6 เดือน ตอนไปรับลูกหมา เจ้าของคอกให้เราเซ็นสัญญาล่วงหน้าเอาไว้ว่าถ้าเราเลี้ยงเองไม่ได้ เราต้องส่งคืนให้เจ้าของคอกก่อน (ตังค์ก็ไม่ได้คืนหรอก 55555+) ห้ามส่งผ่านให้คนอื่นตามอำเภอใจ เพราะเขาเป็นห่วงว่าหมานิสัยไม่ดีของเราจะไปตกอยู่ในมือคนที่เลี้ยงไม่เป็น แล้วจะสร้างปัญหามากขึ้นกว่าเดิม เรามีปัญหากับหมาเบลล์ตอนหล่อนเริ่มเป็นวัยรุ่น หล่อนเล่นแรงมากค่ะ เราอนุญาตให้เบลล์นั่งนอนบนโซฟาตั้งแต่ตัวเล็ก ๆ พอเริ่มโตขึ้นมาหน่อย เบลล์คิดเอาเองว่าโซฟาเป็นของเบลล์ ทุกครั้งที่เรานั่ง เบลล์จะกระโจนใส่ งับแขนงับขา งับผมหลุดออกมาเป็นกระจุก ๆ ดุก็แล้ว ตีก็แล้ว จับหงายท้องตามแบบซีซาร์ก็แล้ว ไม่มีวิธีใดที่ได้ผลเลย ลุกขึ้นมาได้ เบลล์มันก็หันกลับมารังแกเราอีก มันนึกว่าเราชอบเล่นแรง ๆ ด้วย เป็นงั้นไป ต้นเหตุของปัญหาที่แท้จริงมีอยู่ว่าเรากับสามีมีข้อขัดแย้งกันเรื่องการฝึกหมา สำหรับตัวเราต่อให้รักหมาแค่ไหน หมาก็คือหมา ในขณะที่สามีเราคิดว่าลูกหมาตัวใหม่คือลูกสาวตัวเล็ก ๆ เราปฏิบัติกับหมาแบบคนกับหมา แต่สามีปฏิบัติกับหมาแบบคนกับคน เรื่องอย่างเดียวกัน เราห้ามแต่สามีไม่ห้าม หมามันงง พ่อหมาก็งง แม่หมาก็งงแถมเจ็บตัวอีก เบลล่าตัวใหญ่ขึ้นและหนักมากขึ้นเรื่อย ๆ จากลูกหมาตัวกลมหนัก 8 กิโลกลายเป็นหมาวัยรุ่นกล้ามขึ้นเป็นมัด ๆ น้ำหนัก 30 กิโล แถมนิสัยยังเสียมากขึ้นเรื่อย ๆ มันรังแกเราจนเราต้องเสียน้ำตาตั้งหลายหน เบลล์กัดเราจนแขนขาขียวเป็นจ้ำ ๆ เนื้อตัวถลอกไปหมด อยู่กับหมามาตั้งแต่จำความได้จนอายุเลยหลักสี่ไปพู้น เพิ่งมีหมาตัวนี้นี่ละที่ทำให้เราร้องไห้เพราะสู้มันไม่ไหว 5555555+ เราบอกสามีว่าถ้ายังไม่สามารถหาข้อตกลงร่วมในการอบรมสั่งสอนหมาบ้าได้ ก็ควรจะส่งหมากลับคืนคอกไป(จะเอาไปปล่อยวัดก็ไม่มีวัดให้ปล่อย) ก่อนที่หมาจะฉีกเรากินเป็นชิ้น ๆ ....... พอหาข้อตกลงระหว่างรัฐได้ด้วยสันติวิธี เราก็เริ่มโทรหาผู้รู้ควบคู่กับการพาเบลล์ไปเข้าชั้นเรียนลูกหมา  เจ้าของคอกแนะนำว่าทุกครั้งที่เบลล์บ้าเลือดให้ใช้วิธีการแบบเดียวกับเจ้าของร๊อตไวเลอร์ติ๊งต๊องตัวหนึ่งทำคือการฟาดจมูกหมาแรง ๆ และเดินหนี แต่เบลล์มันเป็นมาสติฟค่ะ Mastiff never give up มันไม่ยอมแพ้ ตีปุ๊บมันงับกลับปั๊บ ตี-งับ ตี-งับ ตี-งับจนเราสงสัยว่าไอ้ตัวที่เราเลี้ยงอยู่นี่มันเป็นหมาหรือเป็นจระเข้น้ำเค็มกันแน่ สรุปว่าวิธีการนี้ไม่ได้เรื่อง แต่โชคยังดีที่ฟ้าส่งฮีโร่ผ่านมาหน้าบ้าน ฮีโร่คนนี้เห็นเราลาก ๆ จูง ๆ เบลล์อยู่เลยหยุดถามด้วยความสงสัยว่าเบลล์เป็นมาสติฟรุ่นไหน เลยได้รู้ว่าเธอเป็นผู้เพาะเลี้ยงมัสติฟฝรั่งเศส dogue de bordeau  เราเล่าปัญหาของเรากับเบลล์ให้เธอฟัง เธอบอกว่าเป็นเรื่องค่อนข้างปกติของหมากลุ่มมาสติฟ เพราะหมาพันธุ์นี้ชอบปีนตำแหน่งจ่าฝูง และหมาจะทำแบบนี้ไปเรื่อย ๆ จนโตเต็มวัยดีกรีความโหดจะลดลงเหลือแค่ความดื้อ (อืมมมมม เบลล์มันดื้อจริง ๆ ด้วย) แต่นิสัยอยากปีนตำแหน่งก็ยังหลงเหลืออยู่ วันดีคืนดีก็จะผุดขึ้นมาหลอกหลอนเจ้าของสักที เธอแนะนำวิธีการแก้ไขว่าทันทีที่เบลล์เริ่มบ้า ให้เราลุกเดินหนี ไม่ต้องดุ ไม่ต้องตี ปรากฏว่าได้ผลจริง ๆ ค่ะ   เราไม่เจ็บมือ เบลล์ไม่เจ็บตัว อารมณ์ดีขึ้นทั้งคนทั้งหมา นิทานเรื่องนี้สอนให้รู้ว่า จ่าฝูงไม่จำเป็นต้องลดตัวลงมาทะเลาะกับลูกฝูง โฮะ โฮะ โฮะ ....... การอบรมบ่มนิสัยหมายักษ์ข้อสอง พาลูกหมาออกมหาสมาคมให้บ่อยที่สุดเท่าที่จะทำได้ มาสติฟเขามีความสามารถในการเฝ้าระวังอยู่ในสายเลือดค่ะ เจ้าของไม่ต้องสั่งไม่ต้องสอน เมื่อถึงวัยเขาจะเฝ้าบ้าน เฝ้าโกดัง เฝ้าสวนไร่นา โรงรถและอื่น ๆ ที่เขาเข้าใจว่าเป็นอาณาเขตของเขาเอง ความชอบเฝ้านี้ยังลามปามไปถึงสมาชิกในครอบครัว คุณปู่ คุณย่า คุณตา คุณยาย สัตว์เลี้ยงตัวอื่น ๆ หนูตะเภา แมว คางคกในสวน ถ้ามาสติฟเรียนรู้ว่าสัตว์พวกนี้เป็นส่วนหนึ่งในชีวิต รับรองว่าเฝ้ากันจนเบื่อกันไปข้างหนึ่งเลยค่ะ ความสามารถเฝ้าระวังนี้ถ้ามีมากเกินไปจะสร้างปัญหาให้กับเจ้าของ เพื่อนบ้านใกล้เคียงหรือคนสัญจรผ่านไปมาคนอื่น ๆ ได้ เช่น ถ้าเจ้าของปล่อยให้มาสติฟเดินออกนอกบ้านหรือนอนเล่นบนถนนซอยนอกบ้านตามอำเภอใจ มาสติฟจะเข้าใจไปเองว่าถนนนอกบ้านเป็นอาณาเขตที่เขาต้องเฝ้า ถึงตอนนี้ถ้ามีเด็กเล็กแปลกหน้าขี่จักรยานสามล้มผ่านมา มาสติฟก็เห่าโฮ่งและกระโจนเข้าใส่ เด็กน้อยตกใจร้องกรี๊ด พยายามปั่นจักรยานหนี มาสติฟอารมณ์ดีร่าเริงใจ วิ่งไล่กวดตามประสาหมา เจ้าหนูหกคะเมนตกจากจักรยาน มาสติฟโดดเข้าขย้ำ จะเลียซ้ำให้เปียกทั้งตัว พ่อเด็กวิ่งตามมาข้างหลัง ร้องโหวกเหวกโวยวาย บลา บลา บลา ฉากแบบนี้ถ้าเกิดขึ้นกับชีวิตจริงของใครก็ไม่ใช่เรื่องสนุกใช่ไหมคะ .. การสร้างความคุ้นเคยกับโลกรอบ ๆ ตัวหมายักษ์จะช่วยให้หมายักษ์ผ่อนคลายงานสัญชาติญาณการเฝ้าระวังเรียนรู้ที่จะเป็นมิตรเป็นมิตรกับผู้คน สัตว์เลี้ยงในละแวกใกล้เคียง ตัวอย่างของการสร้างหมาดุฟิล่า เรียกว่า Ojeriza การแยกลูกหมาที่อายุครบสี่เดือนออกจากสิ่งแวดล้อมไม่ให้พบเจอผู้คน หรือสัตว์อื่น ๆ เพื่อจุดประสงค์สร้างพฤติกรรมต่อต้านสังคม ชนิดเจอหน้าคนหรือหมาตัวอื่น ๆ ก็เกิดอาการเมาเลือด อยากจะฉีกเนื้อให้ขาดเป็นริ้ว ๆ  แค่คิดก็น่ากลัวแล้วนะนี่ .. หมายักษ์ที่มีโอกาสออกสังคมตั้งแต่ยังเด็ก จะไม่ตื่นตกใจ ไม่ก้าวร้าวไล่เห่าคนเดินผ่านไปผ่านมา นิสัยดีขนาดนี้มาสติฟก็ไม่ทิ้งความรับผิดชอบในหน้าที่การงาน  ลองมีแขกไม่ได้รับเชิญเดินเข้ามาในบริเวณของมาสติฟยามค่ำคืน รับรองได้ว่ามาสติฟไม่ปล่อยให้เดินออกไปง่าย ๆ .. นอกจากนี้คำสั่งพื้นฐานอื่น ๆ เช่น นั่ง หมอบ คอย ก็ควรจะสอนหมาใหญ่เอาไว้ เผื่อจะพาออกไปเดินอวดโฉมนอกบ้าน หรือพาไปเดินเล่นตามห้าง พาไปหาหมอ เจ้าของจะได้ไม่ลำบากใจ ควรพาหมาน้อยตัวใหญ่เดินออกกำลังนอกบ้านอย่างน้อยวันละ 30 – 60 นาที การพาหมาออกไปเดินเล่นเป็นการสร้างความสัมพันธ์ที่ดีที่สุดระหว่างจ่าฝูงและลูกฝูง หมาแข็งแรง อารมณ์ดี ไม่เครียด ได้สูดดมกลิ่นแปลก ๆ ใหม่ ๆ เจ้าของก็แข็งแรงมากขึ้นเพราะได้เดินออกกำลังทุกวัน ได้ประโยชน์ทั้งสองฝ่าย ....... การเป็นเจ้าของหมาใหญ่นิสัยดีสักตัวไม่ใช่เรื่องง่าย แต่ก็ไม่ใช่เรื่องยากเกินกว่าที่จะทำได้ และต้องจำให้ขึ้นใจว่าความรับผิดชอบของเจ้าของหมาใหญ่ ใหญ่ตามขนาดของหมา จากคุณ : A-Chee เขียนเมื่อ : 23 ม.ค. 53 01:10:51

ความคิดเห็นที่ 3 ขอบคุณค่ะ เขียนได้โดนใจมากๆ ^ ^ จากคุณ : k_puiky เขียนเมื่อ : 23 ม.ค. 53 06:51:19

ความคิดเห็นที่ 4 มายกมือเห็นด้วยค่ะ ... ขนาดว่าโกลเด้นท์เค้าว่าเป็นหมาใหญ่ใจดี แต่กับหมาพันธุ์อื่น โนเกียก็ไม่ยอมนะคะ กัดจมเขี้ยวเหมือนกันอ่ะ แอบดุอ่ะค่ะ จากคุณ : ying-athens เขียนเมื่อ : 23 ม.ค. 53 08:27:39

ความคิดเห็นที่ 5 กระทู้ดี ๆ อย่างนี้ เก็บเข้าคลังกันดีกว่า จากคุณ : Fuyuki เขียนเมื่อ : 23 ม.ค. 53 08:44:06

ความคิดเห็นที่ 6 ขอบคุณค่ะ คนเลี้ยงหมาน้อยก็ได้ประโยชน์เหมือนกันค่ะ จากคุณ : แม่เตเต้ เขียนเมื่อ : 23 ม.ค. 53 08:48:22

ความคิดเห็นที่ 7 ^O^ จากคุณ : หม่าม๊าพี่เจ๋ง เขียนเมื่อ : 23 ม.ค. 53 10:12:28

ความคิดเห็นที่ 8 ชอบการเลือก บ้านให้ลูกสุนัขของฟาร์ม ใน ค.ห.2 มากๆ บ้านเราน่าจะมีตรวจสอบแบบนี้บ้างนะคะ แต่น่าจะหายาก เพราะ คนเห็นแก่ผลประโยชน์อย่างเดียวก็มีมากเหลือเกิน จากคุณ : saykajung เขียนเมื่อ : 23 ม.ค. 53 10:28:37

ความคิดเห็นที่ 9 เคยคิดว่าถ้าทำฟาร์มจริงๆ ก้อจะทำแบบ คห2.คะ แต่บ้านเราถ้าทำจริงๆๆคิดว่าคงส่วนน้อย เหอะๆ เพราะคนเห็นแก่ได้มีเยอะ ประเภท ซื้อตัวเมียมาถูกๆ แต่ปั๊มลูกซะ ไม่ให้พักท้องเลย  แบบนี้ไม่ไหวคะ เห็นแก่ตัว แถมยังเลวอีก จากคุณ : ningnoi เขียนเมื่อ : 23 ม.ค. 53 11:38:50

ความคิดเห็นที่ 10 ถูกใจกับหัวข้อนี้เป็นที่สุดขอเขียนบ้างนะคะ เคยเลี้ยง 2 หนคะหนแรกเค้าโดนฟาร์มทิ้งมาน่าสงสารมากให้ลูกเสร็จเค้าก็ถีบหัวส่ง เกรทเดน หน้าสวยลายเสือ "แต่ตัวผอมแห้งกะหร่องกลัว" ทุกคนที่เข้าใกล้  กินแต่เศษข้าว กับน้ำพริกที่เค้า(เจ้าของคนที่ 2 ต่อจากฟาร์ม)ให้กินไปน้ำตาไหลไป  จนน้องสาว ไปเห็นขอมาเลี้ยงไม่รู้ว่าจะเลี้ยงได้ไหมไม่เคยเลี้ยงแต่ขอมาด้วยความสงสาร   เค้าก็เต็มใจมากที่จะให้เพราะคงเบื่อเต็มที่แล้ว   กว่าจะทำความคุ้นเคยกันได้ก็นานโข เพราะขี้ระแวงมากกกกกกกเสียงอะไรนิดหน่อยก็สะดุ้งลุกพรวดพราด ไม่แน่ใจว่าโดนทำร้าย มาด้วยหรือเปล่า  แต่ทางบ้านเราก็พยายามเข้าหาจนเค้าดีขึ้นมากให้อาหารเม็ดใส่นมทุกเช้า ที่กินยกสูงเพราะเค้าตัวใหญ่ไม่อยากให้เค้าก้มต่ำมันจะกินลำบาก  ค่าตับไม่ดีก็กินทองหยอดกันไป วันละ 10 เม็ด  คนนี้อยู่กับเราไม่นาน 3 ปีได้ ก็แก่ตายเพราะ เค้ามาตอนอายุมากแล้ว แต่เค้ารักบ้านและห่วงบ้านมากที่สุด  เจ้าของเก่าคนที่ 2 เดินมาตบก้นเค้าๆหันไปจะแว้งกัด ดีว่าหลบทัน(โดนสักนิดก็ดีนะลูกหึหึ) คนนี้นิสัยเรียบร้อยน่ารักนะคะคงเพราะโดนฝึกมาเป็นอย่างดี ต้องเข้าประกวดนั้นนี้โน่นไปกวาดรางวัลให้เค้า  แต่สุดท้ายเค้าก็ไม่เห็นค่า แต่แม่เห็นค่าหนูนะลูก น้องบิ๊ก คนที่ 2 เลี้ยงตั้งแต่เด็กๆ ด้วยความที่เห็นว่าคนแรกดูโรยรา น่าจะอยู่กับเราอีกไม่นาน  อยากได้ไว้ เป็นตัวแทนกันและกัน  เคยควานหาเจ้าตัวที่ 2 นี้มาจนได้  แถมได้มาฟรีซะด้วย  แต่... นิสัยของทั้งคู่ต่างกันนราวฟ้ากับเหวน้องเหมยโลดโผนโจนทะยาน  ไม่รู้ว่าตัวเองตัวเล็กหรือตัวใหญ่แค่ไหน มีแรงเท่าไหร่โถมมใส่หมดด เล่นแรงมากกกก  เราเลือดเข้าเลือดออกตลอดเวลา  แขนโดนเล็บขูดยาวเป็นทาง มีแต่เลือดกับเลือดสำหรับแม่คนนนี้    และด้วยความที่ไม่เคยใส่ตระกร้อครอบปากตั้งแต่เด็ก พอโตแล้วมาใส่ก็จะเขี่ยทิ้งให้ได้เขี่ยจนมีเลือดเราต้องเลิกใส่เพราะสงสาร  จะไม่ใส่คนข้างบ้านก็กลัวอีก ถ้าพาออกไปเดินข้างนอก    พ่อของน้องเหมยมีนิสัยดุก้าวร้าวพอสมควรกัดด้วย - -" แม่ก็พอกันแต่น้อยกว่าพ่อหน่อย  พ่อเขี้ยวงี้โง้งเชียวแต่ถึงน้องเหมยจะเล่นกับเราแรงก็จริง แต่จะเล่นกับพี่หลิน(มินพิน)ที่โตมาด้วยกันอย่างเรียบร้อย  นอนกลิ้งและยอมพี่หลินมาโดยตลอด ทำให้รู้ว่าจริงๆแล้วน้องเหมยมีด้านที่อ่อนโยนเช่นกัน  แต่ที่แน่ๆ เราห้ามนอนกับพื้นเด็ดขาด เพราะเธอจะนึกว่าเธอตัวเล็กๆ และขึ้นมานอนทับเรา แบบโดนหมาอำ เราดีๆนี้เอง ความรับผิดชอบ 1 อย่างสำหรับความคิดคือมีที่ให้เค้าเดินให้เค้าวิ่งให้เค้าได้ออกกำลัง ถ้าไม่พร้อมไม่ควรหามาเลี้ยงอย่าง"เด็ดขาด" เค้าไม่ใช่ภาระ แต่เค้าคือ ความพร้อมของเรา  ความพร้อมเรามีมากแค่ไหน   บ้านเราด้วยความไม่รู้  ความพร้อมไม่มี มีรถที่จะพาไปหาหมอไหม  มีสถานที่พอหรือเปล่า  มีทุนทรัพย์ในการใช้จ่ายเรื่องค่าใช้จ่ายต่างๆพอไหม กับน้องหมาน้ำหนัก 50 กิโล ให้เค้านอนงอนิ่งอยู่ที่บ้าน ข้อขาก็จะเสื่อมอีก น้ำในข้อไม่พอมีเงินพอไหม สำหรับซื้อสิ่งนี้มาบำรุงเค้า   จนเมื่อ 3 ปีก่อนน้องเหม่ยจากไปด้วยโรคไต  ด้วยเพราะความไม่สังเกตของเราเอง  ว่าเค้ากินน้ำ เพิ่มขึ้นหรือเปล่ามันดูยากสำหรับหมายักษ์ถ้าไม่ได้อยู่ด้วยกันคลุกคลีกันจริงๆ  ไม่เหมือนเจ้าตัวน้อยๆ ชิสุ หรือ พุดเดิ้ล เค้าฉี่มากกกว่าเดิมไหม  เค้าไม่ฉี่มานานหรือยัง ฉี่เค้าเป็นสีอะไร  หมอถามอะไรมาคุณตอบคำถามหมอได้กี่ข้อ?? ตั้งแต่วันนั้นจนวันนี้เป็นวันที่สิ้นสุดการเลี้ยงหมายักษ์ของเราไม่ใช่ว่าเราไม่รักไม่ต้องการเค้านะคะ  เราโหยหา ที่จะอยากได้หมายักษ์อยู่ตลอดเวลา  แต่เพราะความไม่พร้อมในหลายๆด้าน " โดยเฉพาะสถานที่ "และความดูแล เอาใจใส่ทำให้เราต้องจำกัดตัวเองไม่ไม่นำพาเค้ามาสู่ครอบครัวเราเพราะไม่อยากเสียใจว่าเราดูแลเค้าได้ไม่ดี พอเหมือนที่ผ่านมา เค้าควรจะอยู่กับเจ้าของที่ดูแลเค้าได้ดีกว่านี้ มันอาจจะยาวไปหน่อยแต่ถ้าท่านมีใจจะเลี้ยงหมายักษ์รบกวนช่วยอ่านสักนิดว่าคุณมีความพร้อมในทุกๆด้าน หรือเปล่า  เพราะชีวิตหนึ่งของเค้าอยู่ในมือของเราแค่แลกด้วยกระดาษเป็นใบๆที่เรียกว่า " เงิน " เท่านั้นเอง (เฉพาะในเมืองไทย) ข้อความพวกนี้แด่หนูและพวกผองเจ้ายักษ์ของแม่ " น้องเหมย " จากคุณ : Katiez เขียนเมื่อ : 23 ม.ค. 53 12:33:54

ความคิดเห็นที่ 11 ข้อความซ้ำคะ แก้ไขเมื่อ 23 ม.ค. 53 12:34:51 จากคุณ : Katiez เขียนเมื่อ : 23 ม.ค. 53 12:34:09

ความคิดเห็นที่ 12 ของเราแค่...ค๊อกเกอร์ กะ เฟร้น...ยังลำบากเลยค่ะเวลาพาไปไหนด้วย จากคุณ : ดอกจำปาลาวมีลูกเป็นม๋า (ดอกดาวเรือง) เขียนเมื่อ : 23 ม.ค. 53 12:44:34

ความคิดเห็นที่ 13 อ่านแล้วถูก ไม่ให้ ไม่ได้แล้วค่ะ จากคุณ : Pecan เขียนเมื่อ : 23 ม.ค. 53 19:24:04

ความคิดเห็นที่ 14   เห็นด้วยอย่างยิ่งค่ะ ถึงตัวเองจะเลี้ยงหมาขนาดกลาง อย่างน้องไซ ทั้งที่ด้วยลักษณะนิสัยทั่วไปขี้เล่นเป็นมิตรกับคนและหน้องหมาทั่วไป เราคิดว่าเราศึกษาทุกอย่างมาพอสมควร แม้กระทั่งส่งไปฝึก แต่ไซเราแหวกแนวมาก โหด หวงของแม้กระทั่งกับตัวที่เลี้ยงอยู่ด้วยกัน เราเลี้ยงชิ และไซแก่อีกตัวหนึ่ง ยังต้องคุ้มแทบ 24 ชม .เพราะบ่อยให้เล่นกันเยอะไม่ได้ ชิเค้าขี้หงุดหงิด บางครั้งไซเล่นแรงเข้าก็จะขู่และฉก ทำให้ไซไม่พอใจ กัดตอบ เป็นเรื่องมาสองรอบแล้วค่ะ ขนาดเราป้องกัดทุกวิธี ยังมีบ้างครั้งที่พลาด กินอะไรก็ต้องแยกเป็นโซนๆ การเลี้ยงสัตว์อย่างที่จขกท. บอกว่า บางคนคิดว่าเท่ห์ อยากโชว์ เราก็เห็นด้วยอย่างแรง อย่างตอนนี้ไซค่อนข้างเป็นที่นิยม มีคนเลี้ยงเพิ่มมากขึ้น และไม่รู้จักศึกษาก่อนเลี้ยง ปัญหาที่ตามมา ที่เห็นบ่อย รับนิสัยไม่ได้ มาหาคนอุปการะ หรือถูกทิ้ง เพราะเป็นโรค แล้วไม่สวยแล้ว เจ้าของก็ไม่อยากรักษาค่ารักษาสูง ไม่อยากเลี้ยง กรรมก็ตกอยู่ที่น้องหมา ไม่ว่าจะเลี้ยงพันธุ์เล็กหรือพันธุ์ใหญ่ ควรถามตัวเองก่อนเสมอว่าพร้อมหรือเปล่า จากคุณ : yeti_kiwi เขียนเมื่อ : 23 ม.ค. 53 20:02:03

ความคิดเห็นที่ 15 กระทู้นี้ดีจังค่ะ  อยากให้ได้อ่านกันมากๆ จากคุณ : ชาน้ำผึ้ง เขียนเมื่อ : 24 ม.ค. 53 10:37:47

ความคิดเห็นที่ 16 มายกมือด้วย จริง ๆ อยากเลี้ยงเกรทเดนมาก ๆ เพราะชอบลักษณะสายพันธุ์ของเค้ามาตั้งแต่เด็ก ๆ จนจะ 40 แล้วความชอบยังไม่เปลี่ยนแปลง แต่เพราะความเจียมตัวเรื่องความรับผิดชอบในการดูแลเค้ามันใหญ่ตามตัว ไม่มีปัญญาเลี้ยงดูเค้าได้ดีเลยมาเลี้ยงพันธุ์เล็กแทน หน้าตาคล้ายกันแต่ขนาดต่างกันตั้งสิบเท่าแน่ะ ความรับผิดชอบก็ลดลงมาสิบเท่าด้วย อิ ๆ ๆ จากคุณ : sakrapee เขียนเมื่อ : 24 ม.ค. 53 15:56:30

ความคิดเห็นที่ 17 ขอบคุณเพื่อน ๆ ทุกคนที่แวะเข้ามาอ่านและแบ่งปันความคิดเห็น Saykajung, ningnoi . ผู้เพาะเลี้ยงที่ไม่มีความรับผิดชอบที่นี่ก็ค่ะ เลยเป็นหน้าที่ของคนซื้อที่จะตรวจสอบคนขายด้วย หมาพันธุ์แท้จะแพงมาก เพราะผู้เพาะเลี้ยงต้องขึ้นทะเบียนและหมาทุกตัวต้องมีเพดดีกรี ก็เป็นโอกาสให้พวกเห็นแก่ได้แอบเพาะหมาแบบหลบ ๆ ซ่่อน ๆ เพื่อขายราคาถูก ๆ Katiez เรื่องราวของน้องบิ๊กกับน้องเหมยน่าประทับใจมาก ๆ คุณ Katiez คงคิดถึงเจ้าสองตัวน่าดู เจ้าของเก่าของน้องบิ๊กใจร้ายจริง ๆ นะคะ หาประโยชน์กับสัตว์อย่างเดียวแท้ ๆ  ตัวเราเองบางทีอ่านประกาศขายลูกหมาในนิตยสารสัตว์เลี้ยงในเมืองไทยแล้วเกิดอาการหวั่นใจบอกไม่่ถูก เพราะเห็นโฆษณากันจัง พ่อเป็นแชมป์อย่างโน้น แม่เป็นแชมป์อย่่างนี้ แต่ไม่รู้ว่าสภาพความเป็นอยู่ของพ่อแชมป์แม่แชมป์เป็นอย่างไร เราเคยมีโอกาสเข้าไปในฟาร์มเพาะหมา ขอให้คำนี้เลยนะคะ ที่นครปฐม เดิมเป็นฟาร์มหมูค่ะ แล้วเปลี่ยนมาเพาะหมา เห็นแม่หมาเซ็นต์เบอร์นาดสามตัว (ซึ่งตอนโน้นฮิตมาก ๆ ในบ้านเรา) นอนขดอยู่ในซองที่เคยใส่่หมู กับลูกหมาแย่งกันกินนมยั้วเยี้ย แม่หมาหมาขนดำสกปรกเกาะกันเป็นแผ่น ๆ สังกะตัง และคาดว่าแม่หมาคงไม่เคยได้ออกไปเดินยึดแข้งยึดขาเลย  ทีตั้งใจว่าจะซื้อหมาจากฟาร์มนี้ก็เปลี่ยนใจในทันที ถ้ามีโอกาสเลี้ยงหมายักษ์อีกเมื่อไร อย่าลืมเล่าให้ฟังนะคะ Yeti_kiwi เรื่องเลี้ยงตามแฟชั่นนี่ละค่ะ ที่สร้างปัญหาหมาถูกทิ้ง เมื่อก่อนก็หมาจุดดัลเมเชี่ยน อ่านเจอในเวปว่าอีกไม่นานก็จะเป็นชิวาวา เพราะปารีส ฮิลตันเลิกเลี้ยงชิวาวาไปแล้ว sakrapee...ค่ารักษาก็ลดลงอีกสิบเท่าด้วยค่ะ เมื่อปีที่แล้วพาเจ้ายักษ์ไปผ่าตัดเนื้องอก เจอค่าวางยาสลบเข้าไป เขาคิดตามน้ำหนักตัว เจ้ายักษ์หนัก 50 กิโล เฉพาะค่ายาสลบอย่างเดียวคิดเป็นเงินไทย 8000 บาท เจ้าของเห็นบิลล์ค่ายาแล้วสลบตาม จากคุณ : A-Chee เขียนเมื่อ : 24 ม.ค. 53 18:59:02

ความคิดเห็นที่ 18 คุณ A-Chee คะเรายังคงคิดถึงน้องทั้ง 2 อยู่ตลอดเวลาและหวังไว้ว่าสักวันถ้า ความพร้อมเรามีพอ ความรู้ในการเลี้ยงดูเรามีมากพอ เราจะรับเกรทเดนมาอยู่ด้วยเหมือนเดิมคะเพราะความผูกพันที่มีอยู่แต่ เดิมของน้องทั้ง 2 ทั้งน้องบิ๊กและน้องเหม่ย น้องบิ๊กให้ลูกคอกสุดท้าย " 8 ตัว " เลยนะคะหลัก xx,xxx สภาพน้องตอนมาแย่มาก คลอดมาได้2 - 3 เดือนก็มาอยู่บ้านเราเป็นบ้านหลังที่ 3 และหลังสุดท้ายของเค้า (เรียกได้ว่าคลอดเสร็จก็ถีบหัวส่งเลยนั้นแหละเพราะหมดประโยชน์แล้ว) ผอมเห็นซี่โครง หวาดกลัว  ต้องค่อยๆเดินเข้าไปจะกัดเราไหมก็ไม่รู้  แต่ก็อยู่กันรอดมาจนได้   กลายเป็นคนละคนกับที่เอามาทีแรกเลยคะ  หน้า หุ่น โครงสร้าง กิริยามารยาท เค้าสวยสมกับเป็นแม่พันธุ์ และการได้รับรางวัลจริงๆ  แต่โดนปลดระวางด้วยอายุในตอนนั้นคือ 6 ปี มาอยู่กับเราอีก 3 ปี เค้าเสียตอนอายุ 9 ปีคะ ยังไม่มีกล่องดิจิตอลใช้เลยตอนนั้น เลยไม่ได้เก็บภาพกันไว้เลย น้องหมายักษ์ป่วยเป็นอะไรที่น่าสงสารและทรมานใจเป็นที่สุด  เพราะเค้าตัวใหญ่เทียบเท่าคน เรายังจำภาพที่คุณหมอโทรเรียกเราไปพบ  เพราะน้องเหม่ยอาการทรุดแย่แล้ว พอเราไปถึง  น้องเหมยลุกขึ้นมาหาเรา  มองหน้าเราเหมือนไม่เป็นอะไร  ต้องช่วยกันกดเค้าลงนอน พอเค้านอนลงได้เค้าก็กระตุกแล้วหมดลมหายใจไปเลยในตอนนั้น  เค้าอดทนรอเห็นหน้ากันเพื่อการจากลา   มันติดตา  และติดใจ มาจนทุกวันนี้   และความสูญเสียล่าสุดคือ น้องโมโม่  ทั้งๆที่เราประคบประหงบเค้าอย่างสุดชีวิต  ฟ้ายังไม่วายพรากดวงใจน้อยๆ ไปจากเราอย่างไม่มีวันกลับ....ขอเอาข้อความนี้มาลงอีกรอบด้วยความประทับใจส่วนตัว 1. ชีวิตของฉันอย่างมากก็จะสิ้นสุดเพียงแค่ 10-15 ปีเท่านั้น การต้องแยกจากเธอไม่ว่าด้วยเหตุใด ๆนับเป็นความปวดร้าวอย่างยิ่งของฉัน.. จึงโปรดสังวรให้จงหนักก่อนจะรับฉันเข้ามาในชีวิต 2.ให้เวลากับฉันสักหน่อยเพื่อทำความเข้าใจให้ชัดเจนว่าเธอต้องการอะไรจากฉัน 3.จงเชื่อมั่นในตัวฉัน เพราะเป็นสิ่งสำคัญอย่างยิ่งสำหรับความเป็นอยู่ของฉัน 4.อย่าโกรธฉันให้นานนัก และอย่าลงโทษฉันด้วยการกักขัง เธอมีทั้งหน้าที่การงาน ความบันเทิงและมิตรสหาย แต่ฉันนั้น..มีเพียงเธอ 5.พูดกับฉันบ้าง แม้ฉันจะไม่เข้าใจคำพูด แต่ฉันก็เข้าใจเธอได้จากน้ำเสียง 6. พึงระลึกอยู่เสมอว่า...ไม่ว่าเธอจะปฏิบัติอย่างไรต่อฉันฉันจะไม่มีวันลืมเลือนเลย 7.โปรดอย่าทุบตีฉัน เพราะแม้ฉันจะทุบตีเธอกลับไม่ได้แต่ฉันก็สามารถกัดหรือข่วนตะกุยเธอได้ ซึ่งเป็นสิ่งที่ฉันไม่อยากกระทำเลย 8. ก่อนจะดุด่าฉันสำหรับท่าทีที่คล้ายไม่เชื่อฟัง ดื้อดึง เกียจคร้านขอจงได้ถามตัวเธอเองก่อนว่า เกิดสิ่งผิดปกติกับตัวฉันหรือไม่บางทีอาจจะมาจากเรื่องของอาหาร หรือถูกทิ้งไว้กลางแดดนานเกินไป หรือหัวใจของฉันแก่ชราและอ่อนล้าเสียแล้ว 9.ดูแลฉันเมื่อยามแก่เฒ่าด้วย เพราะวันหนึ่งเธอก็ต้องเป็นเช่นนั้น 10.อยู่กับฉันเมื่อช่วงเวลาสุดท้ายของชีวิตมาถึง ขออย่าได้พูดเป็นอันขาดว่า"ฉันทนดูไม่ได้ ขออย่าให้ มันเกิดขึ้นต่อหน้าเลย" เพราะเรื่องราวทั้งหมดจะง่ายขึ้นหากเธออยู่ด้วย สุดท้ายที่สุด โปรดรำลึกเสมอว่า "ฉันรักเธอ" จากคุณ : แม่เกดรักน้องโมโม่ที่สุด (Katiez) เขียนเมื่อ : 24 ม.ค. 53 21:58:34

ความคิดเห็นที่ 19 เป็นกระทู้ที่ดีมากๆค่ะ ขอบคุณนะค่ะ จากคุณ : Hathi เขียนเมื่อ : 25 ม.ค. 53 10:05:20

ความคิดเห็นที่ 20 เห็นด้วยไม่น่ามีสุนัขพันธ์ไหนถูกห้ามเลี้ยงครับ แต่ควรห้ามคนที่ไม่มีความเข้าใจและทักษะเลี้ยงมากกว่า  ผมเองก็เลี้ยงทั้งพันธ์เล็ก และใหญ่มากมาย ผมเองก็รำคาญเหมือนกันเวลาพาตั่วเฮียฟุกุ ไปเดินเล่น ทุกคนจะชอบทำท่าทางกันไปต่างๆ นานา ทั้งๆ ที่เค้าก็อยู่ในสายจูงแถมเดินเหยาะๆ ไม่สนใจใคร จากคุณ : kitidet เขียนเมื่อ : 26 ม.ค. 53 10:34:35

ความคิดเห็นที่ 21 ปารีสยังไม่เลิกเลี้ยงชิวาว่านะคะ จากคุณ : -aom- เขียนเมื่อ : 29 ม.ค. 53 13:42:15

ความคิดเห็นที่ 22   เค้าเข้ามาให้กำลังใจคนเลี้ยงน้องหมาใหญ่กันนะคะ จากคุณ : djphony เขียนเมื่อ : 30 ม.ค. 53 17:59:57

ความคิดเห็นที่ 23 ทุกวันนี้ต้องจูงร๊อต 2 ตัว ออกมาเดินเล่นตอนดึกๆ เพราะเคยจูงมาตอนเย็นๆ แป๊บเดียว จากสนามคนเยอะๆ กลายเป็นสนามล้าง - -"   ก็อยากให้ร๊อตเข้าสังคมบ้างอะนะ แต่สังคม ไม่อยากให้ร๊อตเข้าอะ จากคุณ : แม่ลูกหมู เขียนเมื่อ : 21 ก.พ. 53 15:55:05