ความคิดเห็นที่ 3 |
มูลเหตุของการตั้งกระทู้นี้เกิดจากได้อ่านกระทู้ล่างๆเรื่องข้อสงสัยว่า ทำไมแมวถึงกลับบ้านได้ในระยะทางไไกลๆ
เลยทำให้นึกถึงเรื่องราวของแมวครอบครัวนึง เมื่อสิบกว่าปีที่ผ่านมา ที่ยังประทับใจ ไม่เคยลืม
ตอนนั้นเราเพิ่งมาอยู่บ้านหลังปัจจุบันได้ไม่นานนัก
ไปเจอลูกแมวเล็กๆสองตัวในพงหญ้าที่บ้านร้างหลังนึง ไม่ใกล้แต่ก็ไม่ไกลจากบ้านเรามากนัก
ก็คิดว่าเป็นลูกกำพร้า ไม่มีแม่ เพราะเห็นแข่งกันร้องอยู่
เลยเอากลับมาใส่กรงไว้ในบ้าน แต่ลูกแมวไม่เล็กมากนัก พอจะเลีบนมกินเองได้บ้างแล้ว
เอาลูกแมวมาตอนสายๆ พอตกดึกๆตีสองตีสาม ได้เรื่อง
มีแม่แมวมาแสดงตัว โดยการขย่มประตูบ้านเราดังกึงๆๆๆ เหมือนกับเอาตัวดัน ชน พยายามที่จะเปิดประตู
ตอนนั้นไม่รู้ว่าเป็นแมว ก็เลยกลัว ไม่ยอมเปิดประตู
แต่เสียงกึงๆๆก็ดังเป็นระยะๆไม่ยอมหยุด นานพอสมควร
สุดท้ายเป็นไงเป็นกัน ตัดสินใจเปิดประตู
พอเปิดประตูปั๊บ มีแมวตัวนึง วิ่งสวนเราเข้าไปในบ้านแบบไม่เกรงกลัวคนเลย
แล้วมันก็หาลูกเจอด้วย พอแม่ลูกเจอกัน เป็นเรื่องเลย ร้องกันให้ระงมเซ็งแซ่
แม่ก็ร้องว๊ากๆๆ ลูกก็ร้องแว๊กๆๆ ดีอกดีใจกันมากมาย
ช่วยกันตอกย้ำให้เราได้รู้ว่า พรากแม่พรากลูกเค้านะ
ตั้งแต่วันนั้นครอบครัวนี้ก็ยึดบ้านเรา
แต่คุณแม่จะไม่ยอมอยู่กับลูกในบ้าน
เธอจะมาให้นม ให้นมเสร็จ ก็มาโวยวายหน้าประตู อยากจะออก
พอลูกโตขึ้นมหน่อย เอาไปทำหมัน ก็เลยค่อยๆห่างลูกไป
ตอนนั้นเรื่องที่แม่แมวมาตามลูกเป็นประเด็นที่พูดกันอยู่หลายวัน
สงสัยและประหลาดใจว่า มันรู้ได้ยังไงว่าลูกอยู่ในบ้านเรา
ปัจจุบันแม่แมวตัวนั้นชรามากแล้ว เริ่มมีอาการอัลไซเมอร์ประปราย
ส่วนลูกแมวทั้งสอง ก็ชราน้อยกว่าแม่นิดหน่อย แต่รักกันและติดกันเป็นตังเม
ถึงจะผ่านมานาน แต่ยังจำได้แม่น ไม่ลืมเลยอ่ะ เพราะประทับใจและประหลาดใจมากๆ
| จากคุณ |
:
อุ้งมือแมว  
|
| เขียนเมื่อ |
:
26 ม.ค. 53 02:45:56
|
|
|
|
5555555 ยัยมิสนะยัยมิส ทำแม่ขายหน้ามากๆเลยวันนั้น 