Pantip-Cafe | Pantip-TechExchange | PantipMarket.com | Chat | PanTown.com | BlogGang.com  


 
บทรำพึงของพ่อแม่ถึงลูกหมาๆ ในยามที่ชีวิตสุดกดดัน vote  

ก่อนอื่นขอออกตัวอย่างแรงว่าเป็นบทรำพึงของผม   แบบมั่วๆนะสัมพงสัมผัสก็มั่วไปหมด
ผมแต่งกลอนอะไรไม่เป็นหรอก   มันไปตามอารมณ์นะ   ตามสภาพชีวิตที่แย่ๆอยู่ตอนนี้ก็ทนๆอ่านไปนะ
อาจจะขำก็ได้   ว่าไอ้นี่แต่งไม่เป็นก็ยังพยายามมั่วไปได้ อิ อิ

คือว่าถ้าหมาของผมมันเข้าใจก็อยากจะบอกมันแบบนี้น่ะครับ

        ลูกรู้ไหมพ่อแม่แสนเจ็บปวด          ยามเจ้าสวดมนต์หมู่แบบหมูหมา

  เจ้ารู้ไหมพ่อแม่ต้องโดนด่า                ดั่งไร้ค่าของคนที่เท่าเทียม

  พ่อกับแม่เลี้ยงเจ้าไม่คิดเพียง               เจ้าเป็นเยี่ยงอย่างเช่นแค่เป็นหมา

  พ่อกับแม่หวงใยเจ้าทุกเวลา                คอยเวียนหาของอร่อยให้เจ้ากิน

  ยามเจ็บป่วยพ่อแม่แสนจะทุกข์              ไร้ความสุขยามเจ้าตัวสั่นหนาว

  เฝ้าเวียนหาหมอหมามาบรรเทา              ให้พวกเจ้าลุกขึ้นได้ก็หมดทุกข์

  ช่างเป็นสุขเห็นเจ้ากระดิกหาง               วิ่งลอดแข้งลอดขาแสนสำราญ

  กระโดดขึ้นกระโดดลงจนหัวบาน             ใจเบิกบานตามเจ้าไม่ต่างกัน

        พ่อกับแม่เลี้ยงเจ้าไม่ได้หว้ง           ให้มีตังค์เต็มเป๋าจากบุญหมา

  บุญจะมีหรือไม่มีไม่นำพา                  ขอเพียงหมาอย่างเจ้าได้มีกิน

        พ่ออยากให้พวกเจ้าเข้าใจแม่          ไม่ใช่แต่ดีใจยามหุงหา

  ไม่ใช่รู้แค่เรียกให้เจ้ามา                   ไม่ใช่ว่าให้เข้าใจในทุกอย่าง

  แค่ตอนพ่อกับแม่กลับมาบ้าน                เจ้าสำราญดีใจไม่กังขา

  แต่ตอนไร้พ่อแม่ใยจึงพา                   ส่งเสียงหมาร่ำไรไร้เหตุผล

  ลูกรู้ไหมชาวบ้านเค้าจะนอน                ช่วยหยุดหอนเพื่อพ่อแม่เถิดลูกหมา

  ลูกรู้ไหมพ่อแม่ช้ำอุรา                    ยามต้องด่าพวกเจ้าให้หยุดหอน

        พ่ออยากบอกให้รู้ยามเจ้าหอน         มันบั่นทอนดวงจิตพ่อแม่หนา

  เปรียบประดุจมีมีดเสียบใจมา                สุดจะพาชีวิตก้าวต่อไป

        ชีวิตแม่กับพ่อแสนจะหิน              แทบจะไร้แรงบินพาเจ้าไปสวรรค์

  ยังไม่รู้ต้องตกนรกสุดโลกันต์                 ไปด้วยกันกับพวกเจ้าในวันใด

        พ่อกับแม่ไม่หวังต้องร่ำรวย            แค่บุญช่วยให้มีแรงไปกับเจ้า

  18 ปีจากนี้ไปคือเมล่อน                   ลูกสุดท้องหนึ่งขวบตัวสุดท้าย

  ที่แม่พ่อหวังมีแรงช่วยฝังเจ้า                 ในวันเศร้าสุดท้ายของคนหมา

        พ่อหวังพาลูกๆสี่สิบสี่               ไปอยู่ที่ ที่ไร้ผู้คนด่า

  หวังได้เห็นเจ้าวิ่งเล่นสุดตีนหมา               ไม่ต้องมาวิ่งชนรั้วห้าสิบวา

  ให้คนด่าว่าเสียงดัง                       กูจะนอน

        อย่าให้ต้องระเห็จไปอยู่เขา            ไร้รากเหง้าญาติมิตรสนิทหา

  ไร้แสงไฟมีแต่เทียนจุดนำพา                 เดินตามหาพวกเจ้ายามวิกาล

  หากว่าพ่อต้องเป็นผีเฝ้าขุนเขา                แล้วพวกเจ้าจะอยู่อย่างไรหนา

  หากบุญนั้นยังมีโปรดนำพา                  บุญจงมาพาเราเป็นสุขเอย

        พ่ออยากบอกให้รู้ว่าแม่นั้น             รักเจ้ามั่นยิ่งกว่าพ่อหลายเท่าหนา

  แม้จะเหนื่อยเจ็บป่วยไม่นำพา                 ขอได้หาให้เจ้าได้ดื่มกิน

  ถ้าเจ้ารู้อยากบอกให้เจ้ารัก                   คอยร้องทักแต่แม่พ่อก็พอหนา

  ไม่ต้องทักไปทั่วในหมู่คา                    ให้เค้าด่าแช่งชักแม่พ่อเอย

   
                   ขอบคุณมากครับที่ทนอ่านจนจบ
                         
                        รักทุกคนครับ


ปล.ผมไม่มีพื้นฐานพิมพ์ดีดนะการเว้นวรรคเลยไม่ค่อยจะตรงกันซะเลย

แก้ไขเมื่อ 26 ก.พ. 53 09:04:02

แก้ไขเมื่อ 26 ก.พ. 53 03:50:47

จากคุณ : น้องเงิน
เขียนเมื่อ : 26 ก.พ. 53 03:42:03




[ต้องการแตกประเด็นจากกระทู้เดิมคลิกที่นี่] [กติกามารยาท] [Help & FAQ] 
 
ความคิดเห็น :
  PANTIP Toys
จัดรูปแบบ :
ไฟล์ประกอบ :
  Help
ชื่อ :
 

ข้อความหรือรูปภาพที่ปรากฏในกระทู้ที่ท่านเห็นอยู่นี้ เกิดจากการตั้งกระทู้และถูกส่งขึ้นกระดานข่าวโดยอัตโนมัติจากบุคคลทั่วไป ซึ่ง PANTIP.COM มิได้มีส่วนร่วมรู้เห็น ตรวจสอบ หรือพิสูจน์ข้อเท็จจริงใดๆ ทั้งสิ้น หากท่านพบเห็นข้อความ หรือรูปภาพในกระทู้ที่ไม่เหมาะสม กรุณาแจ้งทีมงานทราบ เพื่อดำเนินการต่อไป



Pantip-Cafe | Pantip-TechExchange | PantipMarket.com | Chat | PanTown.com | BlogGang.com