ความคิดเห็นที่ 1 ..........................นอกเหนือจากมะระหวานแล้ว ยังมีผักอีกหลากหลายชนิดที่ปลูกผสมผสานกัน ทำให้ดินไม่เสียเหมือนการปลูกพืชเชิงเดี่ยว กลิ่นของผักบางชนิด เช่น ผักขึ้นฉ่าย กลิ่นฉุนจะช่วยไล่แมลงไม่ให้มากินผักชนิดอื่นๆ ได้ การปลูกผักของชุมชนห้วยปลาหลดเป็นทั้งรายได้รายวัน ผักหลายชนิดก็เป็นรายได้รายเดือน รวมทั้งพืชเศรษฐกิจที่ชาวบ้านปลูกแซมไปในป่าธรรมชาติ โดยไม่หักร้างถางป่าที่มีอยู่เดิม พืชที่ปลูกเสริมให้รายได้รายปี เช่น กาแฟ ลูกเนียง อะโวคาโด เป็นต้น                        "ใบตองก็ทำให้เรามีรายได้นะคะ เก็บจากป่าไปขายให้คนที่ตลาดมูเซอ พวกพ่อค้าแม่ค้าเขาใช้ห่อผักผลไม้ ผักทุกอย่างในป่าสร้างรายได้ให้พวกเราหมด 2-3 วันมาเก็บที ใครขยันมาเก็บทุกวันก็ยังได้"                         นากำไลบอกเล่าถึงประโยชน์จากป่าห้วยปลาหลด และพูดเสริมอีกว่า "พ่อบอกหนูว่าป่าให้ประโยชน์กับคนมากมาย ในขณะที่คนอาจไม่ได้สร้างประโยชน์อะไรให้กับป่าเลย ที่เราควรทำตอนนี้คือต้องช่วยกันดูแลป่าไม้ของเรา แต่ก่อนอาจทำลายไปมาก หากเราตัดไม้หนึ่งต้น ถ้าปลูกทดแทนหนึ่งต้นกว่าจะโตมันต้องใช้เวลานาน"                         คำพูดของเด็กหญิงทำให้เห็นว่าเด็กๆ ได้รับการปลูกฝังจากผู้ใหญ่ในชุมชนเกี่ยวกับเรื่องการพึ่งพาป่า ดูแลรักษาป่ามาโดยตลอด                          ในอดีตผืนดินทำกิน ไร่ข้าว ไร่ผักของชาวบ้านห้วยปลาหลด เคยเป็นพื้นที่ปลูกฝิ่นมาก่อน ทั่วทั้งบริเวณของพื้นที่ราบถูกชาวบ้านถางป่าจนเลี่ยนเตียน เพื่อให้เหมาะแก่การปลูกฝิ่นที่สร้างรายได้มหาศาลให้กับชาวบ้าน เป็นเหตุผลสำคัญที่รัฐเห็นควรให้ย้ายผู้คนออกจากป่า เมื่อครั้งที่กรมป่าไม้ประกาศให้พื้นที่ห้วยปลาหลดผนวกรวมเข้าเป็นผืนเดียว กันกับอุทยานแห่งชาติตากสินมหาราช ชาวบ้านไปไหนไม่ได้อีกแล้ว เพราะนี่เป็นแผ่นดินเกิด                         บนความทุกข์กังวล จึงเกิดการวิเคราะห์แก้ไขปัญหา และพบว่าการทำไร่ฝิ่นถึงแม้จะให้รายได้มากมาย แต่ป่าหมด จึงร่วมกันคิดและเลิกปลูกฝิ่น ปรับเปลี่ยนการผลิตเสียใหม่ เพื่อเป็นข้อต่อรองกับภาครัฐ ซึ่งไม่ใช่เรื่องง่าย อะไรจะให้รายได้แก่ครอบครัว ชาวบ้านอยู่ได้โดยไม่เดือดร้อน ผลสรุปคือต้องช่วยกันดูแลป่าให้สมบูรณ์ จากคุณ : ญี่ปุ่น35 เขียนเมื่อ : 5 มี.ค. 53 01:23:58

ความคิดเห็นที่ 2 ..........................นอกจากนี้ได้มีการวางแผน บริหารการ จัดการป่าให้เป็นระบบ พี่จะพือ หรือ ผู้ใหญ่จักรพงษ์ มงคลคีรี บอกถึงการแบ่งพื้นที่ในการดูแลรักษาป่าของหมู่บ้านห้วยปลาหลดว่า "แบ่งออกเป็น 3 ส่วนการดูแล ได้แก่ 1.พื้นที่วนเกษตร เราจะให้เป็นพื้นที่ที่ใช้ปลูกไม้ยืนต้น แซมกับไม้ป่า 2.พื้นที่ทำไร่ เป็นพื้นที่หมุนเวียนใช้ 3-4 ปี และ 3.พื้นที่ทำสวนผัก จะปลูกกันบริเวณที่ราบลุ่มเชิงเขา"                         การปลูกผักตามที่ราบลุ่มในหุบเขาเป็นข้อดี เพราะเป็นแหล่งรวมของแร่ธาตุ สารอาหารจะไหลลงมาจากยอดดอย ดินดีโดยไม่ต้องพึ่งพาสารเคมีใดๆ ทำให้ผักที่ปลูกในบริเวณนี้อุดมสมบูรณ์                         นอกจากนี้ ชาวบ้านก็มีกิจกรรมที่รับผิดชอบร่วมกัน คือ ทำแนวป้องกันไฟป่า ทำฝายชะลอน้ำ แบ่งเวรยามลาดตระเวนตรวจตราพื้นที่ป่า หลายภารกิจที่ปฏิบัติสืบต่อมาอย่างต่อเนื่องช่วยให้ป่าบ้านห้วยปลาหลดอุดม สมบูรณ์ขึ้นเรื่อยๆ เมื่อป่าสมบูรณ์ พื้นดินชุ่มน้ำ สัตว์ป่ากลับเข้ามาอยู่อาศัยเหมือนแต่ก่อน กลายเป็นบทพิสูจน์ที่ดีของการอยู่ร่วมกันระหว่างคนห้วยปลาหลดกับป่า                         ผู้ใหญ่จักรพงษ์บอกว่า "อยากให้ชาวบ้านรู้คุณค่าของป่า มีน้ำใช้ตลอดปี มีอาหารให้รับประทานตลอดไป ยังคงมีวิถีชีวิตที่พอเพียงก็พอแล้ว การปลูกผักของเราไม่ได้มุ่งเน้นเรื่องกำไร แต่ให้ชาวบ้านมีช่องทาง มีเครื่องมือทำมาหากิน การดูแลรักษาป่า ชาวบ้านต้องมีส่วนร่วมอนุรักษ์"                         การรักษาพื้นที่ป่าห้วยปลาหลดให้เขียวขจีด้วยสองมือของชาวบ้าน กว่าจะประสบความสำเร็จมาจวบจนทุกวันนี้ไม่ใช่เรื่องง่ายดาย ชาวบ้านเลือกที่จะใช้วิธี "สร้างจิตสำนึก" ให้กับทุกครอบครัวของหมู่บ้าน ในการรักษาป่าเอาไว้ให้ลูกหลาน และชี้ให้เห็นถึงประโยชน์ที่ทุกคนในชุมชนได้พึ่งพิง ทำให้เด็กๆ ห้วยปลาหลดหวงแหนแผ่นดินเกิดของตนเอง                         ติดตามชมรายการทุ่งแสงตะวัน ตอน สวรรค์กลางดอย เช้าวันเสาร์ที่ 6 มี.ค. เวลา 06.25 น. ช่อง 3 http://www.payai.com/payai/main/main/main.php ที่ มา  http://www.khaosod.co.th/view_news.php?newsid=TURONWIzVXdNVEExTURNMU13PT0=&sectionid=TURNeE1RPT0=&day=TWpBeE1DMHdNeTB3TlE9PQ== จากคุณ : ญี่ปุ่น35 เขียนเมื่อ : 5 มี.ค. 53 01:24:35

ความคิดเห็นที่ 3 น่าอิจฉาเด็ก ๆ พวกนี้จัง มีบ้านที่น่าอยู่  มีอากาศที่บริสุทธิ์  อยากให้เมืองไทยเป็นแบบนี้ทุก ๆ ที่ บ้านเราคงจะน่าอยู่มากกว่าทุกวันนี้นะค่ะ จากคุณ : kainkeng (kainkeng) เขียนเมื่อ : 5 มี.ค. 53 18:00:10