ชีวิตต้องสู้ คุณยายสายใจ ณ ตลาดนัดเคหะเทพประสิทธิ์
|
|
คัดลอกมาจากเฟสบุ๊คของเพื่อนนะครับ ผมเองก็เคยไปช่วยยายยกลังของแกเหมือนกัน เห็นแกเป็นคนสู้ชีวิตและมีฝีมือด้านการเย็บปักถักร้อยเลยอยากนำเรื่องราวมาแบ่งปันสำหรับคนที่ขาดกำลังใจครับ ส่วนเรื่องลูกของแก ผมโนคอมเม้นท์นะครับ เพราะคุณยายแกก็ไม่ได้ออกมาร่ำร้องอะไรเกี่ยวกับเรื่องพวกนี้ ทุกวันนี้แกก็อยู่ของแกได้ครับ แต่เห็นว่าปีหน้าอาจจะไม่ไหว ต้องขอไปอยู่สถานสงเคราะห์คนชราครับ
เรื่องราวของยายสายใจ ณ ตลาดเคหะ พัทยาซอยเทพประสิทธิ์
สัมผัสกับตลาดเคหะนี้มาเกือบสองปีแล้ว ถ้าใครรู้จักหรือเคยมาก้อจะพอรู้ว่าตลาดนี้พ่อค้าแม่ค้ามาจับจองที่ขายกันเยอะมาก ช่างสอดคล้องกับค่าเช่าที่ที่แพงหูฉี่และค่ารายปีที่ขึ้นเอาขึ้นเอาทุกๆปี
เท่าที่พอจำได้ คือมีคุณยายคนหนึ่ง ชื่อยายสายใจ อยู่ตัวคนเดียว ลูกเต้าทอดทิ้ง ขาดการติดต่อมาหลายปีแล้ว
ยายสายใจเก่งมากเรื่องถักไหมพรม ยายจะถักหมวก ผ้าพันคอ กระเป๋าใส่สตางค์ กระเป๋าใส่โทรศัพท์มาขาย มีเครื่องมือทำมาหากินคือกล่องล้อลากฝาแดงหนึ่งใบ และที่แขวนที่เป็นไม้หนึ่งอัน เดินลากจากท้ายตลาดขึ้นไปขายโซนหน้าตลาด ใต้บันได เป็นประจำอยู่ทุกศุกร์ เสาร์ อาทิตย์ เจ้าหน้าที่ตลาดเค้าก็ไม่เก็บค่าที่ยายสายใจนะ ทุกคนเห็นใจคุณยายกันทั้งนั้น ที่ถ่ายรูปมาได้เนี่ย ก้อเพราะ ยายเค้าจะเอากล่องและของมาเก็บไว้ที่ร้านของเราเอง จะได้ไม่ต้องขนกลับให้ลำบาก
ปัจจุบันยายสายใจ อายุ 85 ปีแล้ว แต่ก็ยังเดินดี แข็งแรงอยู่ บางวันยายก็จะบ่นว่าปวดหลัง นั่งมาก เดินไม่ไหว อะไรประมาณนั้น บ้านคุณยายอยู่แถวๆซอยวัดธรรมฯ ยายบอกว่าเช่าแต่ค่าที่เค้าเดือนละ สี่ร้อยบาท เป็นบ้านกระต๊อบ หลังคามุงจาก ทุกวันจะมีหลานสนิทที่เป็นคนรู้จักคอยไปมาหาสู่อยู่ ยายเสียค่านั่งมอเตอร์ไซด์รับจ้างมาทุกวัน ไปสามสิบ กลับสามสิบบาท หรือบางวันเด็กคนนั้นก็จะมาส่ง
เคยถามยายว่าลูกยายอยู่ไหน ยายบอกว่าอยู่อเมริกา ยายเองก็เคยไปอยู่ ตอนไปอยู่ก็ถูกหลานชายรังแก ทะเลาะกับยายทุกวัน พอกลับมาเมืองไทย ตอนย้ายบ้านมาอยู่ที่พัทยา รู้ตัวอีกทีก็ทำเบอร์ลูกสาวตัวเองหายไปซะแล้ว ลูกแกก็ไม่เคยติดต่อมาเลยนะ หลายสิบปีแล้ว ไม่รู้หัวใจทำด้วยอะไร เราเองไม่ใช่ลูก ยังอยากดูแลเลย ไม่รู้จะพูดยังงัย ได้แต่สงสารยายมาก เราคงไม่มีสิทธิ์พิพากษาใคร ใครทำยังงัยคงได้ผลกรรมนั้นเองแหล่ะนะ
ยายสายใจเป็นคนน่ารักค่ะ มองโลกในแง่ดี ขยัน อดทน พูดอังกฤษก้อเก่ง ที่มาขายของก้อเพื่อให้มีเงินใช้อยู่พอชนอาทิตย์เท่านั้น
ของที่แกขายก็มีฝีมือนะ สวยงามด้วย ยายเห็นร้านเราขายของมะหมา ยายก็เอาชุดน้องหมาไปทำแบบถักมาฝากเราขายบ้าง ทำหมวกบ้าง กิ๊บบ้าง เข้าใจทำดี ทุกๆวันเราจะเห็นแต่รอยยิ้มของยายอยู่เสมอ ไม่เคยท้อแท้ ไม่เคยสิ้นหวัง
มีฝรั่งคนนึงเอาเงินมาให้แกยี่สิบบาทแล้วเดินไป ยายรีบเดินตามไปบอก เฮ้ยู ไอไม่ใช่ขอทาน ถ้ายูจะให้เงินไอ ยูต้องเอาสินค้าไอไปด้วย หนึ่งในคำพูดของยายที่ติดอยู่ในใจเราเสมอมาก็คือ ฉันอยากทำ ชอบทำงานไหมพรม ถักทีมันก็นานนะ แต่ได้เอามาขาย มีรายได้ ฉันไม่อยากได้เงินของใครฟรีๆ
อนาคตยายอาจจะไปอยู่กับมูลนิธิแล้ว เห็นบอกว่ายังงั้น ด้วยความหวังดีอย่างจริงใจ เราอยากให้ยายไม่ลำบาก และเป็นห่วงสุขภาพของยายมาก
อย่างน้อยเรื่องราวของยายสายใจนี้ อาจทำให้เราอยากขยัน มากกว่านี้ หรืออาจจะอยากเป็นคนดีกว่านี้ขึ้นมาบ้าง ไม่มากก็น้อย
| จากคุณ |
:
ดีเจทอม 
|
| เขียนเมื่อ |
:
5 มี.ค. 53 13:24:05
|
|
|
| 
