*** " หัด " ความรัก ความหวัง และกำลังใจ ***
|
|
เราหวังว่า เรื่องของ "หลง" หมาวัดตัวนี้ จะมีประโยชน์ แป็นกำลังใจให้กับเพื่อนอีกหลายคนนะคะ
หลงเป็นลูกหมาวัดที่ถูกทิ้ง ตอนที่เราเจอ หลงอายุประมาณ 4 เดือน ทุกครั้งที่ไปซื้อขนมกินที่ตลาดนัดใกล้วัด หลงจะได้ไก่ย่าง อาหารเม็ดกินเสมอ จนเมื่อเรายุ่งเรื่องงาน เราก็ไม่ค่อยได้ไปหาหลงอีก กลับไปเจออีกครั้ง หลงผอมลงมาก นอนซึม ตัวเหลือง ทั้งตัวมีหมัดต้องบอกว่าเป็นพันตัว เราจะฝากยาวินมอไซด์ไว้ให้ ไม่รู้เหมือนกัน เปลี่ยนใจ อุ้มหลงไปรักษาเองดีกว่า
เราอุ้มหลงมาที่วัดแห่งหนึ่ง ที่เราเข้าไปช่วยดูหมาที่นี่ทั้งเช้า เย็นอยู่แล้ว หลังจากอาบน้ำ กำจัดหมัดไปได้ ก็เป็นขั้นตอนการรักษาตับอักเสบ จนหลงดีขึ้น ทุกครั้งที่เห็นเรา หลงจะแสดงอาการดีใจ แต่ช่วงนั้นที่วัดมีโรคระบาด เพราะใจที่มุ่งจะช่วยตัวที่ป่วย เราได้แต่ทักทายหลง แล้ววันที่ต้องเสียใจก็มาถึง
วันที่เราเปิดกรงเข้าไปเล่นกับหลง หลงมีอาการผวา หวาดระแวง สังหรณ์ใจว่าหลงจะติดหัด ตอนนั้นเสียใจมาก เราพยายามเรียกหลง ให้รู้ว่าเป็นเรา วันนั้นใจเสียมาก ๆ มีความรู้สึกผิดที่พาหลงมาตาย เรานั่งกอดหลงร้องไห้เลย แล้วหลงก็ทรุดลง ไม่ยอมกินอะไร
เราพาหลงไปรักษาที่คลินิคในตัวเมือง ด้วยความหวังสุดท้าย หลงมีอาการเพ้อ จนหมอต้องฉีดยาระงับประสาท หมอถามเราว่า จะ put ไหม เราตอบหมอไปว่า ไม่ ถ้าหลงเกิดมาใช้กรรม ก็ให้เขาใช้กรรมให้หมดในชาตินี้ แต่ลึก ๆในใจ เราบอกกับตัวเอง ถ้ายังมีลมหายใจ ก็ยังมีความหวัง
ทุกวันหลังเลิกงาน เราจะไปเยี่ยมหลงที่คลินิค จนถึง2 ทุ่มคลินิคปิดทุกวัน ในวันที่คนเราหมดหนทาง อะไรที่เป็นความหวังว่าหลงจะหาย เราทำนะ ทุกเย็น เราจะเอาฟ้าทะลายโจรกับยาเขียวไปให้หลงกินที่คลินิค สุดท้าย หลงเป็นแผลกดทับเพิ่มขึ้น หมอบอกให้เราพาหลงกลับ
* หมออีกคนมาสารภาพว่า เขาเคยคิดจะแอบ put หลงเมือครั้งที่หลง เพ้อไม่รู้ตัว หมอบอกว่า ถ้าหลงลุกมากินอาหารได้ หมอจะไม่ทำ แปลกที่หลงผงกหัวขึ้นมา พยายามจะกินอาหารในชาม หลงถึงรอดตายมาได้ *
เมื่อครั้งที่นอนที่คลินิค
| จากคุณ |
:
ชิโร่ kung   
|
| เขียนเมื่อ |
:
16 มี.ค. 53 09:41:03
|
|
|
| 
