ความคิดเห็นที่ 1 หมูหยอง พุดเดิ้ลสีดำ เพศผู้ เราเจอหมูหยองครั้งแรกที่หน้าวัด เหมือนก้อนอะไรซักอย่าง พระท่านเล่าให้ฟังว่า ยายที่เป็นคนเลี้ยงตาย ลูกสาวกับลูกเขยเลยเอามาทิ้งที่วัด ที่พระท่านรู้ เพราะเพื่อนบ้านตามมาขอรับตัวเล็กอีกตัวกลับไปเลี้ยง เราพยายามไล่จับหมูหยอง จะพาไปตัดขน แต่ไม่ยอมให้จับ อาจจะเพราะเรื่องที่พระท่านเล่าให้ฟัง ทำให้เราสงสารหมูหยอง เห็นวิ่งไปมา ที่ถนนหน้าวัด คงหาทางกลับบ้าน  เราจับหมูหยองได้หลังจากนั้นไม่นาน เพราะหมูหยองป่วย ตัวร้อนจัด นอนตากฝนที่สนามหญ้าหน้าวัด พอหายก็เลยได้ตัดขน พาไปไว้กับแม่ชีที่หลังวัด แต่หมูหยองก็ยังวิ่งออกมาที่ถนนจนเกือบถูกรถชน สุดท้ายต้องจับไปทำหมัน ด้วยหวังว่าจะลดความซนลง ก็นับว่าได้ผล เพราะช่วงที่รอตัดไหม เราพาหมูหยองไปไว้ที่โรงเรือน หมูหยองไม่เคยออกมาที่ถนนอีกเลย รูปหมูหยองวันแรกที่เจอ ที่หน้าวัด ใช้กล้องซูมระยะไกลมากเลย แก้ไขเมื่อ 25 เม.ย. 53 03:03:55 จากคุณ : ชิโร่ kung เขียนเมื่อ : 25 เม.ย. 53 01:04:31

ความคิดเห็นที่ 2 มาปาดดดด พร้อมให้กิฟ คนใจดี อ่านเรื่อง หมูหยอง แล้วเศร้าใจจัง อดีตเค้าเคยเป็นหมาพันธ์ที่น่ารัก พอเจ้าของตาย  น้องหมาก็ถูกทิ้ง เฮ้อ.... ดอลลี่ ดอลล่า ก็แย่ไม่แพ้กัน เลี้ยงได้แต่ไม่ดูแล กรรมาตกที่น้องหมา จากคุณ : มะฟี่ เขียนเมื่อ : 25 เม.ย. 53 01:13:49

ความคิดเห็นที่ 3 ให้กิฟท์เช่นกันจ้า จากคุณ : ซว่างอกซว่างใจ เขียนเมื่อ : 25 เม.ย. 53 01:33:11

ความคิดเห็นที่ 4 สุนัขที่เคยมีเจ้าของ เคยมีคนที่รักแล้ววันหนึ่งสิ่งเหล่านั้น ขาดหายไป เราคิด เขาคงเหงามาก สังเกตจากเวลาที่เราอุ้ม เขาจะมีความสุขมาก เย็นวันหนึ่ง เราสังเกตเห็นหมูหยองเดินขากระเผลก ตอนนั้นคิดในใจว่า คงถูกเกเร ไม่ได้คิดว่าจะเป็นอะไรมาก วันหยุด เราต้องพาแตงโม สุนัขที่วัดอีกตัวไปหาหมอที่สุพรรณ ตามนัด ก็เลยอุ้มหมูหยองไปด้วย ก็เหมือนทุกครั้งที่ช่วงที่ไปซื้อของจะฝากเด็ก ๆไว้ที่คลินิคก่อน พอซื้อของเสร็จ ก็จะกลับมาแวะรับกลับพร้อมกัน แต่ครั้งนี้ หมอบอกว่า หมูหยองถูกแรงกระแทกอย่างแรง จนกระดูกที่สะโพก (ถ้าจำไม่ผิด ) หลุดออกจากเช้า เหมือนถูกรถชน ตอนนั้นเราบอกหมอว่า หมูหยองไม่เคยออกมาจากหลังวัดเลย และที่หลังวัด ก็ไม่ค่อบมีรถแล่นเข้าไป เพราะทั้งสุนัขและแมวเยอะมาก ๆ เขากลัวขับไปทับ แต่นึกได้ว่า มีคนที่ไปหาแม่ชีอีกองค์หนึ่งที่หลังวัด ตอนนั้นเห็นรถจอดที่ข้างโรงเรือน ยังคิดเลยว่า ขับเข้ามา เขาไม่กลัวทับลูกหมา หรือแมวบ้างหรือไง ที่เศร้า ก็คือ แม่ชีองค์นั้นเขารู้ แต่ไม่บอกเรา หมอให้ข้อมูลก่อนที่จะให้เราตัดสินใจ ถ้าผ่าตัด หมูหยอง อาจจะเดินได้ปกติ หรือข้อกระดูก อาจจะหลุดเหมือนเดิม หมอไม่สามารถรับประกันได้ แต่ที่สาหัสกว่านั้น หมูหยองติดหัด ถ้าผ่าตัด หมูหยองอาจจะไม่ฟื้น เราอึ้ง พูดไม่ออก มีความรู้สึก อยากร้องไห้ แต่ร้องไม่ออก ได้แต่กอดหมูหยองไว้ ไม่รู้เหมือนกัน ว่าตอนนั้นว่าตัวเองเป็นบ้าอะไร หมอกำลังจะเสี่ยงเตรียมผ่าตัด เราก็พูดขึ้นมาแบบเบลอ ๆว่า  "หมูหยองถูกทิ้ง เพราะเจ้าของตาย เขาน่าสงสาร เราไม่อยากให้หมูหยองตาย สุนัขที่วัด เคยเป็นหัดตายปีละหลายสิบตัว แต่พอให้กินยาเขียว ก็เกือบจะไม่มีตายเลย"    หมอชะงักเลย บอกกับเราว่า ถ้าสามารถรักษาหัดได้ หมอก็ไม่ผ่าตัด เพราะหมอคิดว่าหมูหยองอาจจะตายเพราะหัด หมอถึงจะเสี่ยงผ่า เราพาหมูหยองกลับวัด นัดอีก 1 สัปดาห์ 1 สัปดาห์ผ่านไป หมอบอกว่า หมูหยองดูดีขึ้นมากเลย เดินขาแป แต่ช่างมัน ขอเพียงหมูหยองมีชีวิตรอด ก็พอใจแล้ว ถึงแม้ร่างกายจะไม่ปกติ ก็ตาม มีเพียงยิ้มหวาน ๆของหมูหยอง ที่ไม่เคยเปลี่ยนแปลง จากคุณ : ชิโร่ kung เขียนเมื่อ : 25 เม.ย. 53 01:39:02

ความคิดเห็นที่ 5 น้องหมาชื่อดอลลาร์  พึ่งเสียไปไม่นาน  หน้าตาเหมือนน้องหมูหยองใน คห.4 เป๊ะ เลย เห็นแล้วคิดถึง  T T -------------------- http://sites.google.com/site/manewdog จากคุณ : เรือแจวสีฟ้า เขียนเมื่อ : 25 เม.ย. 53 01:45:19

ความคิดเห็นที่ 6 หมี เป็นล็อตไวเลอร์ผสม ตัวใหญ่ ไม่แน่ใจว่าถูกทิ้งหรือหลงมาที่หลังตลาดบ้านเรา มีครูผู้ชายเป็นคนให้เลี้ยงมาหลายปี ช่วงที่คุณครูยังมีชีวิตอยู่ ดูแลหมีดีมาก ที่จำได้ หมีกับเสือ จะมาแอบกินอาหารแมว ที่เราให้ในกระต็อบร้างปากซอย แล้วพ่อแดง กับแม่แดง หมาเราก็จะวิ่งไล่กวด จนเข้าเขตตลาด หมีกับเพื่อน ก็จะกวดหมาเรากลับ ยิ่งปีที่น้ำท่วม เราเคยนั่งขำ มันวิ่งหนีกันไปมา จนตกสะพานลงน้ำ จนเรามาได้ข่าวว่าคุณครูท่านเสีย แม่เราบอกว่า หมีไม่ยอมกินข้าว นอนรออยู่ที่หน้าบ้าน หลังจากนั้น หมีจะชอบไปนอนเงียบ ๆ อาจจะเพราะอายุมากแล้วด้วยมั๊ง จนเมื่อเดือนก่อน ลูกสาวคุณครู ไม่รู้ได้เบอร์โทรศัพท์เรามาจากใคร บอกว่า หมีไม่สบาย ขอเบอร์โทรศัพท์หมอที่เรารักษาประจำ จนเราเลิกงานกลับบ้าน แวะไปดู หมีก็ยังไม่ได้ไปหาหมอ นอนอยู่ใต้แครไม้ ที่เห็นคือมีก้อนอักเสบที่ขาหนีบ เย็นวันนั้น เราจากมาด้วยความหงุดหงิด เพราะเขาพูดเหมือนจะเกี่ยงให้เราพาไปให้ ได้แต่ทำใจ ถ้าคุณครูยังอยู่ คงพาหมีไปหารักษาแล้ว ทั้งที่ทำใจว่า เป็นกรรมของหมา แต่ก็อดสงสารมันไม่ได้ 2 ทุ่มกว่า ๆ กะว่าเขาเข้าบ้านกันหมดแล้ว ก็ออกไปดูหมีที่หลังตลาด เอาโครงไก่ต้มไปให้มันกิน มันก็กินหมดนะ เอายาให้กิน มันก็กิน ก็ทำแบบนี้แหละ ทำเหมือนไม่สนใจ แต่แอบเอายากับโครงไก่ต้มไปให้มันกิน จนฝีที่ขามันหาย ด้วยยุ่งกับภาระงาน ก็เลยไม่ได้สนใจอีก จากคุณ : ชิโร่ kung เขียนเมื่อ : 25 เม.ย. 53 02:02:32

ความคิดเห็นที่ 7 หมูหยองใน คห. 4 ก็เหมือนหมูหยองที่บ้านเลย เคยพากลับจากตัดขน แล้วแวะบ้าน ที่บ้านคิดว่าเอาไอ้แสบที่บ้านไปตัดขนซะอีก ทั้ง 2 หมูหยอง เป็นหมาวัดค่ะ แต่หมูหยองตัวที่บ้าน พามารักษาตั้งแต่อายุ 2 เดือน แล้วสงสาร เลยรับเลี้ยงไว้ ใครมาขอ พอให้ไป เขาก็พากลับมาคืน บอกว่า มันซึมมาก แต่ตอนนี้มันดื้อมาก ไม่เรียบร้อยเหมือนหมูหยองที่วัดค่ะ จากคุณ : ชิโร่ kung เขียนเมื่อ : 25 เม.ย. 53 02:08:09

ความคิดเห็นที่ 8 จนเมื่อ 2 สัปดาห์ที่ผ่านมา 2 ทุ่ม กำลังนั่งคุยกับพี่ พี่เราตะโกนบอกว่า หมาเรา 2 ตัวรุมกัดหมาสีดำ ตอนที่วิ่งมาห้ามไม่ได้คิดหรอกว่าจะเป็นหมี ร็อตไวเลอร์ ที่เคยหนักเกือบ 30 กิโล มาถูกหมาไทย 2 ตัว หนัก 10 กิโลกว่า  รุม เห็นมันหนีแบบกระเซอะกระเซิงแล้วเศร้าใจ ต้องจับไอ้ 2 ตัวที่บ้านไปขัง ก่อนที่จะย้อนกับมาดู หมีผอมลงไป จนเห็นซี่โครง ไม่มีสภาพของร็อตไวเลอร็เหลือเลย หน้าผอม จนเราเคยพูดเล่นที่วัดว่า หน้ามันผอมเหมือนจิ้งเหลนเลย หมีไม่มีแรงแม้ ที่เห็นคือ พยายามเอาหัวพาดแป๊บน้ำ แล้วพยุงตัวมาที่ในตลาด เห็บตัวใหญ่ ๆเต็มตัวเลย หมีนอนนิ่งมากเลย ตอนนั้นกลัวว่ามันจะไม่รอดจริง ๆ  ที่ทำได้ตอนนั้น ก็คือ ให้ยากับวิตามิน เอานมถั่วเหลือง 2 กล่อง ผสมน้ำผึ้ง แล้วใส่ syring ฉีดใส่ปากให้กิน ดูเขาผงกหัวขึ้นมาได้ พี่ที่ในตลาดบอกว่า เห็นเจ้าของเขาพูดว่า จะพามันไปหาหมอ เราเลยบอกว่า เห็นพูดมาจะ 2 เดือนแล้ว ยังไม่เห็นพาไปซักที ตอนนั้นคิด คืนนี้ทำได้แค่นี้ พรุ่งนี้ค่อยว่ากันใหม่  แต่ก็มีความหวังมากขึ้น ผ่านไป 2 วัน ที่เราบังคับให้หมีกินน้ำเต้าหู้ผสมน้ำผึ้ง หมีกลับมากินข้าวได้ เรื่องเจ้าของ ไม่ต้องพูดถึง เขาสั่งคนในตลาด ถ้าตายให้โทรไปบอก อย่าเอาทิ้งน้ำ เขาจะมาลากมันไปฝัง เขาไม่ได้สนใจว่าเขาจะมาดูมันเลย ยายป้าในตลาด ปากดี มาพูดใส่เรา ลูกสาวคุณครูเขางานยุ่ง ไม่มีเวลาหรอก เราเลยตอบไปว่า คงไม่ยุ่งไปกว่าเราหรอก เรารักษาหมา เพราะเราสงสารหมา แต่เรารำคาญคน ยายป้านั่นก็เลยไม่กล้ามายุ่งกับเราอีกเลย ถึงแม้จะอยากพามันไปหาหมอ แต่เราคนเดียว พามันไปไม่ได้ ที่ทำได้ คือให้ยากับป้อนน้ำเต้าหู้ หมีติดเชื้อในทางเดินหายใจ มีเสมหะในปอด มีพี่คนหนึ่งในตลาดที่คอยเอาข้าวให้หมีกิน พูดว่า สงสัยหมีมันจะตามไปอยู่กับเจ้าของแล้วมั๊ง  แต่หมีกลับมอาการดีขึ้น กินข้าวเยอะ กระดิกเมื่อเห็นเรา แล้ววันหนึ่ง มันก็หายไป จากคุณ : ชิโร่ kung เขียนเมื่อ : 25 เม.ย. 53 02:42:01

ความคิดเห็นที่ 9 มีคนบอกว่า หมีเดินตามพระที่มาบิณฑบาท กลับไปวัดที่บ้านเรา พอไปถามพระท่านบอกว่า นึกว่ามันโดนวางยามา เห็นเดินตัวแข็ง เลยซื้อไข่มากรอกมัน ก็ช่วงที่หามันไม่เจอ มันก็กลับมาป่วยอีก มันคงจะพยายามบอกอะไร แต่มันพูดไม่ได้ หมีเดินไปหาคนที่มันรู้จักในตลาด  แต่เขากลัวที่เห็นมันเดินตัวแข็ง เขาเลยไล่มัน หมีเดินตามพระกลับไปวัด เราบอกว่า มันไม่สบาย แล้วมันก็ฉีดวัคซีนแล้วด้วย   หมีไม่กลับมาที่ตลาดอีกเลย หมีเลือกที่จะอยู่ที่วัด ตอนบ่ายก่อนมาทำงาน เราแวะไปที่วัด ทั้งพระและลูกศิษย์ ถามเราว่ามาหาหมีเหรอ เราแวะเอาข้าว กับยาไปให้ น้อง ๆที่นั่งที่ศาลา พูดว่า เกือบไม่เหลือสภาพของร็อตไวเลอร์เลย เราบอกน้อง ๆไปว่า เมื่อก่อน ตอนที่คุณครูยังอยู่ หมีตัวใหญ่ ขนเป็นมัน สวยมาก หมีเลือกที่จะอยู่วัด มากกว่ากลับไปอยู่ที่ตลาด ตอนเช้า หมีจะเดินตามพระไปบิณฑบาท เราบอกกับแม่ เมื่อก่อน เราเคยพูดเล่น ๆกับแม่ว่า เราขอตายทีหลังเตี่ยกับแม่ เราจะได้หมดห่วง แต่วันนี้ เราบอกกับแม่ ถ้าจะเกิดอะไรขึ้นกับเรา  ขอให้หมากับแมวเราตายหมดก่อนนะ เพราะพวกเขาคงไม่โชคดี มีคนเป็นห่วง เหมือน หมี หมูหยอง ดอลล่าและดอลลี่ จากคุณ : ชิโร่ kung เขียนเมื่อ : 25 เม.ย. 53 02:59:52

ความคิดเห็นที่ 10 คุณเป็นคนดีและมีเมตตามากๆเลยค่ะ เราอยากให้คนอีกหลายๆคนมีจิตสำนึก และเมตตากรุณาต่อสัตว์โลกแบบนี้บ้างจัง จากคุณ : mu_ka_puk เขียนเมื่อ : 25 เม.ย. 53 03:16:57

ความคิดเห็นที่ 11 น่าสงสารจัง เราเองก็เลี้ยงสัตว์ไว้เยอะ พวกแมวไม่ค่อยห่วงเพราะเป็นเหมือนสมบัติส่วนกลาง ถึงใครจะตายไปซักคน คนที่เหลือก็ยังดูแล ขอให้สัตว์ตายก่อนเราตายเหมือนกัน เพราะที่ห่วงมากๆก็มีกระรอก นอกจากเราแล้วคนอื่นจะสัมผัสไม่ได้เลย ถ้าเราตายก่อน กระรอกจะน่าสงสาร ปล่อยก็ไม่ได้เลี้ยงมานานแล้ว สัญชาตญาณเอาตัวรอดแทบไม่มี หากินเองไม่เป็น ไม่กลัวคนและแมว ปกติจะให้เดินเล่น เลี้ยงแบบตามใจตลอด ถ้าตายหลังเราคงโดนขังอย่างเดียว แต่แค่คิดว่ากระรอกจะตายเราก็เศร้าแล้ว ที่จริงน่าจะอยู่ได้ราวๆ 8-10 ปี ตอนนี้อายุ 2 ปี เราก็จิตตก คิดว่าเวลาแต่ละปีผ่านไปไวมาก เหลือเวลาอีกไม่มากก็จะตายแล้ว เคยกอด เคยอุ้มคลอเคลียอยู่ทุกวัน ตื่นมาเห็นกระรอกก่อนตัวอื่น จะนอนเห็นกระรอกเป็นตัวสุดท้าย มันเคยชินจนเป็นกิจวัตร แต่ถึงไงให้ตายก่อนเราดีที่สุด ตัวอื่นก็รักนะ แต่พวกส่วนกระต่าย แมว พวกนี้ไม่ค่อยกัดใคร ที่บ้านก็ดูแลสัตว์ได้ เลยไม่กังวล เว้นแต่กระรอกไม่สนิทกับใครเลยนอกจากเรา เลยยกหน้าที่ดูแลให้คนอื่นไม่ได้ จากคุณ : ขี้เหงา...เอาแต่ใจ เขียนเมื่อ : 25 เม.ย. 53 03:23:09

ความคิดเห็นที่ 12 อ่านชีวิตของหมาจรแล้วเศร้าค่ะ ... เบื้องหลังชีวิตของเค้า ก่อนจะมาอยู่กับเราเศร้าเหลือกำลัง... จากคุณ : ying-athens เขียนเมื่อ : 25 เม.ย. 53 06:19:15

ความคิดเห็นที่ 13 สงสารหมาจัง จากคุณ : NewSoul เขียนเมื่อ : 25 เม.ย. 53 06:26:27

ความคิดเห็นที่ 14 อ่านแล้วน้ำตาไหล... จากคุณ : คุณป้าแสนสวย เขียนเมื่อ : 25 เม.ย. 53 08:08:46

ความคิดเห็นที่ 15 เศร้าจัง....อดีตเด็ก ๆ เหล่านี้ เคยได้รับความรัก ความอบอุ่นจากเจ้าของเค้ามาก พอเจ้าของเสีย หรือว่าไม่สามารถเลี้ยงได้ เด็กเหล่านี้จะปรับตัวไม่ทัน เอาแต่เศร้า คอยมองหาเจ้าของตลอด น่าสงสารจัง ลูกหลานบางคนก็ไม่รับเลี้ยงต่อด้วยสิ....แย่ จากคุณ : pineap เขียนเมื่อ : 25 เม.ย. 53 08:27:14

ความคิดเห็นที่ 16 อ่านแล้วก็เศร้าค่ะ สงสารหมา จากคุณ : จอมยุทธไร้หัวใจ เขียนเมื่อ : 25 เม.ย. 53 09:23:30

ความคิดเห็นที่ 17   อ่านแล้วก็น้ำตาไหล สงสารชีวิตหมาที่เคยมีคนเลี้ยง แล้วไม่สามารถที่จะเลี้ยงต่อ ไม่ว่าจะจากเป็นหรือจากตายก็ตาม ขอบคุณ คุณชิโร่คุง นะคะ ที่ยังคอยให้ความรัก ความเมตตาแก่สัตว์ที่ยากไร้ทั้งหลาย ถึงแม้จะมีภาระมากมาย อยากให้มีคนอย่างคุณมาก ๆ จังเลยค่ะ จากคุณ : แก้ว (ging_gong_kaew) เขียนเมื่อ : 25 เม.ย. 53 10:42:50

ความคิดเห็นที่ 18 อ่านแล้วเศร้าจริงๆ..........จนบางทีเห็นกระทู้พวกนี้แล้วไม่อยากเข้ามาดู กลัวทำใจไม่ได้ เดี๋ยวก็นั่งร้องให้อีก(บอบบางเรื่องแบบนี้มากอ่ะ)..................T_T จากคุณ : Please Don't Stop The Rain เขียนเมื่อ : 25 เม.ย. 53 10:50:45

ความคิดเห็นที่ 19 อ่านแล้วน้ำตาซึมเลยค่ะ เรายังดีกว่าหลายๆชีวิตบนโลกนี้มาก เก็บเอาไว้สอนตัวเองเวลาท้อ.. ขอพระคุ้มครองคนดีๆแบบคุณนะคะ จากคุณ : นอนมองก๊อก" เขียนเมื่อ : 25 เม.ย. 53 11:29:42

ความคิดเห็นที่ 20 คนรักหมาของท่านคึกฤทธิ์ เราก็อ่านเหมือนกันค่ะ จากคุณ : MY PIDPEE เขียนเมื่อ : 25 เม.ย. 53 12:23:02

ความคิดเห็นที่ 21   ตามมาเชียร์ และมาชม คุณพี่ จขกท เราคนนี้สุดยอดอยู่แล้ว ช่วยเหลือมาหลายปี ควักเนื้อไปหลาบบาท แต่พี่ก็ยังเต็มที่เสมอ รักษาสุขภาพบ้างนะพี่ ให้กิฟ  ไม่ได้ ให้ดอกไม้แทนเน้อ แก้ไขเมื่อ 25 เม.ย. 53 12:32:58 จากคุณ : coolchic เขียนเมื่อ : 25 เม.ย. 53 12:32:32

ความคิดเห็นที่ 22 มาส่งกำลังใจให้นะคะ สู้ๆ จากคุณ : กาแฟรสเสน่หา เขียนเมื่อ : 25 เม.ย. 53 14:02:03

ความคิดเห็นที่ 23   เศร้าจังเลย  เป็นกำลังใจให้นะคะ จากคุณ : ปอนด์ กะ เป้ เขียนเมื่อ : 25 เม.ย. 53 14:13:02

ความคิดเห็นที่ 24 เป็นกำลังใจให้นะคะ จากคุณ : nansyd เขียนเมื่อ : 25 เม.ย. 53 15:48:12

ความคิดเห็นที่ 25 เศร้าใจจัง....เลี้ยงชิสุอยู่3ตัว หมาไทย1ตัว..เห็นชิสุโดนทิ้งแบบนี้แล้วปวดใจจัง..เคยคิดอยู่เหมือนกันแหล่ะค่ะว่าเค้าจะอยู่อย่างไงถ้าเกิดเราเป็นอะไรไป.. จากคุณ : jamim เขียนเมื่อ : 25 เม.ย. 53 18:28:02

ความคิดเห็นที่ 26 มันเป็นกรรมอะคะ สงสารและต้องทำใจ  เกิดเป็นหมาก็แย่อยู่แล้ว ยังโดนทิ้งอีก คุณจขกท สุดยอดคนเลยคะ จากคุณ : ชิโร่หมูหยอง เขียนเมื่อ : 25 เม.ย. 53 20:05:18

ความคิดเห็นที่ 27 ^__^ จากคุณ : น้องเงิน เขียนเมื่อ : 25 เม.ย. 53 22:50:05

ความคิดเห็นที่ 28 เพราะอย่างนี้ ถึงต้องพร่ำบอกว่า...พวกหนูต้องตายก่อนแม่ อย่าให้แม่ตายก่อน เดี๋ยวจะไม่มีใครดูแล จะลำบากนะลูก .... จากคุณ : น้ำปาย เขียนเมื่อ : 26 เม.ย. 53 13:09:22

ความคิดเห็นที่ 29 อ่านเรื่องหมีแล้วอยากร้องไห้  สงสารจังเลย จากคุณ : ตูบจอมเขมือบ เขียนเมื่อ : 27 เม.ย. 53 00:15:04

ความคิดเห็นที่ 30 แวะมาส่งกำลังใจ ให้คุณเพื่อนคนดีศรีอ่างทอง เน้อ สู้ๆ จากคุณ : แก๊งค์ขาลอย เขียนเมื่อ : 27 เม.ย. 53 09:58:54