ปวดใจที่สุด{แตกประเด็นจาก J9591691}

หลังจากที่กลับจากหาหมอคราวก่อน "อ้วน" น้องหมาในอุปการะอาการก็ดีขึ้นเวลากินเสร็จแล้วก็ไม่ค่อยอาเจียร มีแรงวิ่งตามไปไหนมาไหนด้วย
 แต่เช้าเมื่อวาน "อ้วน" ก็มีอาการอาเจียรออกมาเป็นน้ำ แบบที่เดินมาแล้วพุ่งออกมาจากปากเลย ก็ตกใจแม่บอกว่าสงสัยจะหิวข้าวมั๊ง ก็เลยคลุกข้าวกับตับย่างให้กิน ก็กินตามปกติ กินเสร็จก็เดินไปนอน พอช่วงบ่ายเรากลับจากธุระข้างนอก "อ้วน"นั่งอยู่หน้าบ้าน แต่ดูไม่ค่อยมีแรง พอลุกขึ้นเดินไปนอนที่ประจำของเค้า "อ้วน"ก็ยืนขาสั่น ไม่ยอมนั่ง เราเลยต้องกดตัวเค้าเพื่อจะให้เค้านั่ง เค้าก็นั่งและลงนอนอย่างหมดแรง ไม่มีแรงจะยืดขาออกมา ขาสั่นมาก เราเลยเปิดปากเค้าดู เหงือกซีด ใจเราเริ่มเสียแล้ว เพราะรู้ว่าเค้าคงจะไม่ไหวแล้ว เราก็เลยเดินไปบอกแม่ แม่บอกว่า "อ้วน" คงจะเหนื่อยมากแล้วถ้าไปก็คงจะไม่ทรมาน
   พอประมาณหนึ่งทุ่มแม่ก็ตะฏกนเรียกเราบอกว่า "อ้วน" ตายแล้ว นอนตัวแข็งอยู่หน้าบ้าน เราก็รีบวิ่งออกมาดู "อ้วน" นอนตัวแข็งจริง แต่เค้ายังไม่ตาย เค้านอนเกร็ง หายใจแรงมาก ยิ่งพอเราจับตัวเค้าก็จะยิ่งเกร็งมากขึ้น พอเรียกเค้าก็จะมองตามเสียงเรียก ตาเค้าจะคอยมองตามตลอด แม่บอกกับ"อ้วน" ว่าถ้าจะไปก็หลับตาเลย ไม่ต้องห่วงจะได้ไม่ทรมาน เรากับแฟนก็ช่วยกับยกเค้ามานอนอยู่ใต้โต๊ะ เพราะว่าเดี๋ยวเรากับแม่ต้องออกไปธุระข้างนอก ตอนทำธุระอยู่ข้างนอก ใจก็คิดว่าพอกลับไปบ้าน"อ้วน"คงจะไปสวรรค์แล้ว
  แต่มันไม่ใช่พอกลับไปบ้านเจอ "อ้วน"นอนอยู่ข้างบ้าน พี่แถวบ้านก็เดินมาบอกว่า "อ้วน" ร้องเสียงดัง คงจะเจ็บข้างในและคงอยากนอนที่เย็นๆ ตอนนั้นเราก็ยังไม่ได้ยินเสียงร้องของเค้า เราจึงเดินเข้าบ้าน พอสักพักได้ยินเสียงหมาร้อง ก็เลยรีบวิ่งมาดู "อ้วน" มันเป็นเสียงร้องที่บอกถึง ความเจ็บปวดมาก เราก็ได้แต่ร้องไห้ เพราะไม่รู้จะช่วยยังไง ทุกครั้งที่เค้าร้องก็จะดิ้นด้วยทุกครั้ง เราก็นั่งดูเค้าจนเค้าหยุดร้องไปนาน เราจึงเข้าบ้านนอน แต่เป็นการนอนที่ปวดใจเหมือนกัน เพราะได้แต่คิดว่าพอเราตื่นขึ้นมา คงจะไม่ได้ยินเสียง และออกไปดู"อ้วน"คงจะไปแล้ว เหมือนทุกอย่างมันจะไม่เป็นอย่างที่คิด เราตื่นมาตอนสี่เสียงร้องเค้ายังอยู่ พอเรามาทำงานก็โทรกลับไปถามแม่ว่า "อ้วน"หลับไปหรือยัง แม่บอกว่ายัง และยังร้องอยู่เลย
  จะทำยังไงดีไม่อยากให้"อ้วน"ทรมาน เพราะเราก็ไม่แน่ใจว่าที่เค้ายังไม่ไปเพราะรอใครอีกคนที่คอยให้ข้าวเค้าอยู่หรือป่าว....
  ตอนนี้ก็ได้แต่ภาวนาว่าขอให้เค้าไปจะได้หยุดทรมาน ทุกครั้งที่นึกถึงเค้าเราก็ได้แต่ร้องไห้ แม้จะเป็นตอนที่นั้งพิมพ์กระทู้นี้อยู่ก็ตาม  Y_Y

จากคุณ	: ดาฮะ
เขียนเมื่อ	: 13 ก.ย. 53 10:04:03