[[บัญชีฉุกเฉิน]] "น้องขวัญใจ"มะเร็งอวัยวะเพศ...จะหายแล้วค่ะ..ใกล้จะปิดเคส
|
|
สวัสดีค่ะ
วันนี้มีความคืบหน้าอาการของน้องขวัญใจมาฝาก หลังจากที่ไม่ได้เข้ามาอัพเดทไปพักใหญ่ เนื่องจากจูนไม่ว่างเลยค่ะ งานเยอะจริงๆ
แต่เนื่องจากวันนี้ (14/09/10) เป็นวันพิเศษ คือจูนไปรับน้องขวัญใจออกมาจากโรงพยาบาล หลังจากที่น้องผ่านการทำคีโมมาทั้งหมด 7 เข็ม คุณหมอก็ได้โทรมาแจ้งข่าวว่า ก้อนเนื้อที่ปูดออกมานอกอวัยวะเพศนั้นได้ยุบตัวลงหมดแล้ว เหลือเพียงแค่ก้อนเล็กๆ อยู่ข้างในเท่านั้น
ซึ่งก้อนเนื้อที่อยู่ภายในนั้นจะไม่ยุบลงอีกแล้ว และน้องจะสามารถรับคีโมได้เต็มที่ก็แค่ 7 เข็ม คุณหมอก็เลยให้รับน้องกลับมาก่อน เพื่อที่จะรออาจารย์หมอมาจัดการกับก้อนเนื้อเล็กๆ ที่ยังหลงเหลือนั้นด้วยการผ่าตัดในวันที่ 25/09/10
ฉะนั้นระยะเวลาระหว่างนี้จึงเอากลับมาประคบประหงมกันที่ใต้หอพักของจูนเอง คิดว่าน้องคงต้องปรับตัวอีกสักนิดหน่อย เพราะว่าน้องได้ไปอยู่ในที่ที่สบายๆ มีพัดลม ไม่มียุงกัด มานาน พอกลับมาอยู่ในที่แบบนี้อีกครั้งก็คงจะลำบาก จูนก็สงสารแต่ทำอะไรไม่ได้มากไปกว่าคอยดูแลเรื่องอาหารเช้าเย็น และป้อนยา คิดว่าทนๆ เอาหน่อยนะสิบกว่าวันเอง
วันนี้ตอนไปรับกลับมา น้องไม่สนใจจูนเลย รีบวิ่งกลับไปที่หน้าร้านถ่ายเอกสารที่เค้าเคยนอนอยู่ ไปกระดิกหางใส่พี่เจ้าของร้าน แล้วก็นอนอยู่ตรงนั้น ก็เลยคิดว่าหมดหน้าที่ของเราแล้วล่ะมั๊ง เค้าไม่ได้สนใจเราเลย จูนก็เลยตัดสินใจว่าคงจะไม่ยุ่งแล้ว เดี๋ยวเช้าเอาข้าวมาให้ป้อนยา เย็นเอาข้าวมาให้ป้อนยา คงจะทำได้แค่นี้
จูนก็เลยเดินผ่านไปไม่สนใจอีก พอเวลาผ่านไปสักพักจูนเดินกลับมา เห็นน้องยืนมองแล้วก็กระดิกหางให้ จากที่คิดว่าจะไม่สนใจในตอนแรก ก็รีบเดินตรงเข้าไปหาน้องแล้วก็ลูบหัว ถามว่าเป็นยังไงล่ะเรา หือ จำได้ไหมว่าชื่อขวัญใจน่ะ สักพักพี่ที่ร้านถ่ายเอกสารเดินออกมาบอกว่าไม่อยากให้นอนตรงนี้ เอาเหตุผลที่ดีแสนดีต่างๆ ยกมาอ้าง แต่ก็สรุปได้ว่าในเมื่อไม่ได้ป่วย ไม่ได้น่าสงสารเหมือนแต่ก่อนแล้ว ก็ไม่มีความจำเป็นที่จะมานอนเกะกะหน้าร้านเค้าอีก
สงสัยที่ลุกขึ้นยืนรอ กระดิกใส่จูน ก็คงเป็นเพราะโดนเค้าไล่สินะ จูนก็เลยเข้าไปกอด ลูบหัว แล้วก็บอกว่าไปอยู่กับพี่เถอะ จูนก็เดินกลับหอของจูน น้องก็เดินตามมาได้ครึ่งทาง เหมือนอาการเมารถจะยังไม่หายก็เลยหยุดอ้วกนิดนึง พออ้วกเสร็จก็ทำท่ากล้าๆ กลัวๆ ที่จะเดินตาม เพราะโดยปกติแล้วน้องจะไม่เคยเดินไปไหนไกลได้นอกจากหน้าร้านถ่ายเอกสารนั้น
จูนก็เลยใช้แขนข้างนึงอุ้มน้อง อีกข้างนึงก็ถือร่ม เพราะฝนมันกำลังตก พากลับมาที่ใต้หอที่จูนอยู่ หากระดาษ เศษผ้ามาปูให้ตรงที่จอดรถของหอที่มีหลังคากันฝนได้อย่างดี แต่ก็อยู่ข้างถังขยะ จูนก็เกรงใจเจ้าของหอเหมือนกัน พรุ่งนี้เช้าตั้งใจว่าจะโทรไปขออณุญาติ ขอให้ผ่านคืนนี้ไปให้ได้ก่อน
น้องก็ดูเหมือนยังกล้าๆ กลัวๆ อยู่ จูนก็เลยพยายามลูบหัว เอาผ้าชุบน้ำมาเช็ดตัว น้องก็เริ่มวางใจมากขึ้น เข้ามานัวเนีย พยายามจะเลียหน้า ซึ่งก็ถือว่าเป็นสัญญาณที่ดีนะ จูนเคยได้ยินมาว่าหมาเลียหน้าเพราะว่าจะแสดงความรัก
ดูเหมือนน้องจะติดคนไปซะแล้ว จูนก็เลยลงไปนั่งเป็นเพื่อน หาของมาพัดให้เพราะคิดว่าน้องคงจะติดพัดลมตอนอยู่ที่โรงพยาบาล แต่น้องก็กระวนกระวายอยู่ไม่เลิก น้องคงหิวเพราะว่าอ้วกออกมาหมดทุกอย่างตอนที่พานั่งรถกลับมา ก็เลยเอาข้าวคลุกหมูทอดมาให้กิน น้องกินหมดเกลี้ยงเลย สงสัยจะหิวจริงๆ ^_^
พอน้องกินเสร็จจูนก็เลยกลับขึ้นห้อง คิดว่าคืนนี้น้องอยากจะไปนอนที่ไหนก็คงปล่อยให้ไป ถึงแม้ว่าอยากจะให้อยู่ที่ที่สบายๆ ก็ตาม เพราะใจน้องคงไม่ได้อยู่ที่นี่ ผ่านไปสักสองชั่วโมงลงไปดูอีกครั้ง
น้องนอนอยู่ตรงที่จูนปูผ้าให้ ดีใจมากเลยค่ะ น้องยอมรับจูนแล้วใช่หรือเปล่า หวังว่าพรุ่งนี้เช้า น้องจะยังนอนอยู่ตรงนั้นนะ
ขอบคุณบัญชีฉุกเฉินพันทิปที่ทำให้น้องขวัญใจมีวันที่สดใสแบบนี้
ขอบคุณพี่หน่อย พี่เอ ที่คอยให้คำปรึกษา
ขอบคุณทุกๆ คนที่คอยเป็นกำลังใจให้น้องขวัญใจมาตลอด
อีกไม่นานน้องก็จะแข็งแรง กลายเป็นหมาที่สดใสเหมือนตัวอื่นๆ ตอนแรกคิดว่าจะประกาศหาบ้านให้น้องอยู่ แต่คิดไปคิดมา ในเมื่อจูนให้ชีวิตใหม่แก่น้อง จูนก็อยากจะดูแลชีวิตที่เหลืออยู่ของน้องไปจนตลอด
เพราะฉะนั้นถ้าคุณหมอบอกว่าน้องหายสนิทเมื่อไหร่ จูนก็จะพาน้องกลับไปอยู่ที่บ้าน (ที่บ้านมีพุดเดิ้ลตัวเมีย กับ ไทยหลังอานตัวผู้) ให้ไปอยู่เป็นเพื่อนกัน น้องขี้อ้อนแบบนี้สงสัยสองตัวที่บ้านจะกลายเป็นหมาหัวเน่าแน่ๆ เลย ^__^
| จากคุณ |
:
Bronun 
|
| เขียนเมื่อ |
:
15 ก.ย. 53 00:19:57
|
|
|
| 
