โอ้วว ไม่คิดว่ากระทู้นี้จะยาวเหยียด
คุณ จขกท.คะ เท่าที่เราอ่านคำชี้แจงใน คห.ที่ 60 ของคุณน่ะค่ะ
ขออนุญาตพูดตรงๆว่า เราว่ามันก็ขัดๆ กับตอนแรกที่คุณมาตั้งกระทู้นะคะ
ตั้งกะจั่วหัวกระทู้..."ทำไงดี ยิ่งเห็นนิสัยแมวไทย ก็ยิ่งรักมันน้อยลง"
ต่อค่ะ.. .."ทำให้รักไม่ลงและเกลียดมันมากขึ้นทุกวัน "
ต่อค่ะ..."นังแมวไทยนี่ก็ถือว่าเกาะใบบุญน้องเปอร์เราได้เอาไปด้วย ไม่งั้นไม่อยากจะเลี้ยง "
สุดท้าย..."ไม่น่าเชื่อว่าแมวก็มีนิสัยเหมือนคนนิสัยไม่ดีได้ด้วย รักไม่ลงเลย "
สรุปเราว่าคุณ "ลำเอียง" ค่ะ อย่าโกรธนะคะ
คุณเรียกแมวสุดที่รักคุณด้วยสรรพนามดี๊..ดี หนูเปอร์ น้องเปอร์..ให้เกียรติเชียว
แต่กะแม่ไทยคุณจิกว่า นัง..อินี่...
เราเองก็เลี้ยงแมวคล้ายๆ จขกท. ยอมรับว่า ตัวเองก็ "ลำเอียง"
รักแมวตัวแรกมากๆ เรียก..กุ๊งก๊งๆ..ลูกจ๋า..ลูกรักของแม่..
พอได้แมวตัวเล็กลูกครึ่งเปอร์กะช๊อตแฮร์มาเลี้ยง..ซนมากๆ พลังทำลายล้างบ้านสูง..ขู่ก็แล้ว..ตีเบาๆก็แล้ว..เค้าก็ซนอยู่ดี..
เราเองก็รักนะคะ แต่น้อยกว่ากุ๊งกิ๊ง 
น้องแมวตัวเล็กเรานี่เหมือนที่ คุณ giggu1เม้นไว้ใน คห.61 เลยค่ะว่า
"แมวซน คือแมวขยันนะคะ รับรอง หนู จิ้งจก แมลงสาบ ในบ้านไม่มีให้จุกจิกกวนใจหรอกค่ะ "
เค้าเล็กพริกขี้หนูค่ะ..ไล่ฟัดตะปบไปหมด กุ๊งกิ๊งไม่ทำอะไรแบบนี้หรอกค่ะ ทุกวันนี้แมวเด็กเป็นขวัญใจแม่ไปแล้ว
ส่วนแมวเรากุ๊งกิ๊ง แม่ก็ไม่ปลื้มแต่อยู่ร่วมกันได้ เพราะนิสัยกิ๊งหยิ่งยะโส ดุมาก ไม่ให้ใครแตะตัวได้เลย ยกเว้นเราน่ะค่ะ
สรุปไม่มีใครรักกุ๊งกิ๊งแมวเปอร์เซียของเราเพราะมันดุมากๆ ไม่น่ารักเลย ผิดกับแมวเด็กที่ถึงจะซนก็เป็นขวัญใจของที่บ้านค่ะ