***** ปิดเคส HOPE ความหวังที่เป็นจริง ของหมาแม่ลูกอ่อน มดลูกเฉื่อยค่ะ (บัญชีฉุกเฉิน)*****{แตกประเด็นจาก J9805461}
|
 |
HOPE ชื่อที่เราเรียกสุนัขแม่ลูกอ่อนตัวหนึ่ง ที่เราหวังว่าเขาจะมีทางรักษาหาย ในวันนั้น เรายังจำภาพของโฮปได้ดี หวาดระแวง ขี้กลัว เป็นโรคผิวหนังทั้งตัว ที่สำคัญตัวเหม็นมาก มาก ผอมจนเหลือแต่ซี่โครง
วันที่ได้รับผลการตรวจเลือดของโฮป ความรู้สึกตอนนั้น มืดมนจริง ๆ ถามตัวเองว่าจะทำยังไงต่อไป พอคุณเอบอกว่า ให้เราพาโฮปเข้าไปรักษาที่โรงพยาบาลสัตว์รัตนาธิเบศน์ เรามีความหวังขึ้นมาอีกครั้ง
ตลอดระยะเวลาเกือบเดือนที่โฮปอยู่ที่โรงพยาบาล ถึงแม้จะเป็นห่วง ที่ทำได้เป็นเพียงการโทรไปถามอาการ คุณหมอคงจำได้ ผู้หญิงที่โทรศัพท์ไปถามอาการของโฮป หลัง 5ทุ่มครึ่ง บ่อย ๆน่ะเราเองค่ะ เพราะกว่าจะเสร็จงานก็ประมาณนั้นทุกคืน
ทุกครั้งที่โทรศัพท์ไป เราจะถามเสมอว่า โฮปซึมไหมคะ เขาได้เดินออกมานอกกรงบ้างหรือเปล่า ดีใจทุกครั้งที่คุณหมอบอกว่าอาการของโฮปดีขึ้น กินข้าวเก่ง ร่าเริงดี ไม่ซึม และแล้ววันที่โฮปจะได้ผ่าตัดก็มาถึง ได้ลุ้นอีกครั้ง
พอคุณหมอบอกว่า โฮปตัดไหมแล้ว ให้เราไปรับกลับได้เลย ต้องรอรถญาติกันว่า เมื่อวาน เราลางานครึ่งวันไปรับโฮป
โฮปเปลี่ยนไป ซี่โครงหายไป อ้วนขึ้น ผิวหนังตามตัวที่เคยเป็นแผลหายไป ขนขึ้นเต็มตัว ตอนที่เราอุ้มโฮปขึ้นรถ มีพี่เลี้ยงมาส่งโฮปถึงรถ พร้อมกับบอกเราว่า โฮปเขาชอบกินข้าวนะคะ เขากินเก่งนะคะ
เราเชื่อว่า 1 เดือนที่โรงพยาบาลสัตว์รัตนาธิเบศน์ โฮปคงได้รับความรักความเอาใจใส่จากพี่เลี้ยงมากจน ในความทรงจำ ของโฮปจะไม่วันลืม ตลอดเวลาที่นั่งมาในรถ โฮปมีอาการตัวสั่น สีหน้ากังวล คงคิดว่าจะพาเขาไปไหนอีก เราได้แต่ปลอบใจโฮป ไม่เป็นไร ไม่เป็นไร
เพราะโฮปต้องกินยาต่อจนหมด ตลอดทาง เราคิดว่าจะให้โฮปอยู่กับพี่ ๆที่บ้านก่อน หรือส่งกลับวัดเลย ลองพามาที่บ้าน โฮปมีอาการตื่นกลัว เราตัดสินใจเลี้ยวรถ พาโฮปกลับมาที่วัด เพื่อดูว่า เขาจะมีอาการอย่างไร
แค่เพียงเห็นประตูวัด โฮปมีอาการตื่นเต้น ลุกลี้ลุกลน เขาคงดีใจที่ได้กลับบ้าน ถึงแม้ที่นี่โฮปจะไม่ได้กินอิ่ม แต่โฮปก็อยากกลับบ้าน ดูหน้าของโฮปเมื่อได้กลับมาที่วัดนะคะ
| จากคุณ |
:
ชิโร่ kung   
|
| เขียนเมื่อ |
:
20 ต.ค. 53 00:34:27
|
|
|
| 
