ไว้อาลัย,,,ลูกชายสุดรัก,,,,,,จากอ้อมอกป๊ากะหม่ามี๊ไปเป็นเทวดาตัวน้อยบนสวรรค์แล้ว
|
 |
,,,,ไม่รู้จะเริ่มต้นยังไงดี ห่างหายจากห้องหมาไปหลายวัน ทำใจเข้ามาโพสต์ยังไม่ได้ ก็เพราะลูกชายสุดรัก"น้องก๊องแก๊งค์" ชิวาว่าขาล่ำ จากอ้อมอกป๊ากะหม่ามี๊ไปอย่างไม่มีวันกลับ หลายครั้งที่พ่อแม่น้องหมาครอบครัวอื่นมาโพสต์เรื่องการจากไปของลูกๆ เศร้าเสียใจเพียงใดนั้นมาวันนี้ เราเข้าใจหัวอกคนเป็นพ่อแม่ รู้ได้เลยว่ามันทรมานใจแค่ไหน
วันอังคารที่25 มกราคม2554 ก๊องแก๊งค์ก็มานอนให้หม่ามี๊กอดตามปกติ และคงแอบโดดลงจากเตียงไป
พอเข้าสู่คืนวันที่26 มกราคม2554 ประมาณตีสามตีสี่ ก๊องแก๊งค์มาร้อง งี๊ดๆ ข้างเตียง นานมาก ทั้งๆที่ไม่เคยมาร้องเลย หม่ามี๊ก็ไม่ได้อุ้มก๊องแก๊งค์ขึ้นมานอนเตียงเพราะกำลังง่วง และก็ไม่คิดว่านั่นคือเสียงร้องขอนอนด้วยกันครั้งสุดท้าย............
ทั้งวันทุกอย่างก็ดำเนินไปตามปกติ จนถึงเวลา15.30น. กลับมาป๊าก็จับบุ้งกี๋อาบน้ำ เพราะตัวเหม็น ส่วนก๊องแก๊งค์ไม่ได้อาบน้ำให้ เพราะรีบเพื่อจะพาหม่ามี๊ไปประชุม ให้ทันห้าโมงเย็น และเด็กๆก็จะได้เจอป้าแพทที่กำลังเดินทางมาจากนนทบุรี จะได้ไปกินข้าวพร้อมหน้าพร้อมตากันหลังจากที่ไม่ได้เจอกันนาน
ก่อนหม่ามี๊เข้าประชุม ก็ได้หยอกล้อกะเด็กๆนิดๆหน่อยๆ และไม่คิดว่านั่นคือภาพความร่าเริงครั้งสุดท้ายของก๊องแก๊งค์ ที่หม่ามี๊จะได้เห็น..............
ระหว่างที่หม่ามี๊เข้าห้องประชุมไปแล้ว ป๊าของเด็กๆ ก็พาเด็กๆไปเดินเล่นที่สนามหญ้าซึ่งอยู่ตรงข้ามห้องประชุม
----------------------------------------------------------------------------------------
ต่อจากนี้จะเป็นเหตุการณ์ที่แฟนเราเล่าให้ฟังทั้งหมด
ระหว่างที่ป๊าพาเด็กๆไปวิ่งเล่นที่สนามหญ้า ทุกอย่างปกติดี บุ้งกี๋เห็นคนกินลูกชิ้นก็ไปยกมือไหว้ขอกินด้วย ก๊องแก๊งค์เห็นพี่บุ้งกี๋ไปขอ ก๊องแก๊งค์ก็เลยไปขอบ้าง ทำให้ผู้คนแถวนั้นอดอมยิ้มไม่ได้
บางคนก็เดินมาขออุ้มก๊องแก๊งค์ เป็นระยะๆ บุ้งกี๋นึกคึกอยากเล่นน้ำ ก็วิ่งไปนอนในแอ่งน้ำตื้นๆจนเปียก แล้วมาชวนน้องไปเล่นน้ำ เด็กๆทั้งสองก็วิ่งเล่นกันอย่างสนุกสนาน คนแถวนั้นมองหมาเด็กวิ่งเล่นกันก็อมยิ้มกันไป
จนวินาทีที่ก๊องแก๊งค์ต้องจากป๊ากะหม่ามี๊ไปตลอดกาลก็มาถึง,,,,,,,,,,,,,,,,,,,
มีสุนัขพันธุ์ทาง5ตัวหมาเด็กสามตัว หมาโตสองตัว เดินมาป้วนเปี้ยนบริเวณสนามหญ้า1ในหมาเด็ก มาชวนก๊องแก๊งค์เล่นด้วย เสี้ยวนาทีนั้นด้วยความเป็นห่วงป๊าก็รีบจับบุ้งกี๋ไว้เพราะบุ้งกี๋จับยากสุด และกำลังจะหันไปจับตัวก๊องแก๊งค์ หันมาอีกที ก๊องแก๊งค์ก็อยู่ห่างป๊าเกินที่จะเอื้อมมือไปคว้าแล้ว จังหวะนั้นเอง ก๊องแก๊งค์โดนหมาทั้งฝูงรุม สัญชาตญาณก๊องแก๊งค์ด้วยความกลัวเลยหยุดวิ่งหนีแล้วหมอบลง แต่ถูกหมาโตดันจนหงายท้องแล้วรุมกัด แต่แค่แผลเฉี่ยวๆตรงท้อง ที่เล่าไปทุกอย่างเกิดเร็วมาก ระหว่างนั้นป๊าก็เอาบุ้งกี๋ฝากให้คนที่อยู่ใกล้ๆช่วยจับไว้ก่อน เพราะบุ้งกี๋ก็เห็นว่าน้องโดนทำร้ายคงอยากไปช่วยน้อง ส่วนป๊าก็วิ่งไล่กลุ่มฝูงหมา จนวงแตก จังหวะนี้เองก๊องแก๊งค์ก็ลุกขึ้นวิ่งหนี แต่หมาใหญ่ตัวนึงกลับวิ่งมาตีคู่แล้วงับช่วงอกก๊องแก๊งค์ ป๊าก็รีบวิ่งไปช่วย หมาใหญ่เห็นป๊าวิ่งมา มันเลยโยนก๊องแก๊งค์ลงไปนอนกับพื้น แล้ววิ่งหนีไป ส่วนก๊องแก๊งค์ก็ใจแข็ง ลุกขึ้นวิ่งไปหลบใต้โต๊ะที่มีคนนั่งเยอะๆ ตัวสั่น มองทุกอย่างหวาดระแวง .........
เล่าไปก็จะร้องไห้ไป........
แฟนเราร้องไห้ เพราะสภาพก๊องแก๊งค์ รู้ได้เลยว่าน้องคงทรมานมาก ป้าของเด็กๆซึ่งเป็นเพื่อนเราโทรมาพอดีเลยได้ฝากบุ้งกี๋ไว้กับป้า แล้วแฟนเราเลยพาไปโรงบาลสัตว์ รถก็ติด สุดท้ายคือน้องเสียชีวิตระหว่างเดินทาง
หลังจากที่เราประชุมเสร็จก็เอาโทรศัพท์มาดูเจอมิสคอล เลยโทรกลับ ตอนแรกคิดว่าไม่หนักมาก จนเราสังเกตความผิดปกติได้จากเพื่อนเรา(ป้าของเด็กๆ) เราใจคอไม่ดีเลยรีบตามไปที่โรงพยาบาลสัตว์
ระหว่างนั่งอยู่ในรถ รถก็ติด บุ้งกี๋ก็เข้ามาเลียหน้าเราอยู่นานสองนาน เรารู้ทันทีว่าน้องก๊องแก๊งค์เสียแล้ว ภาพติดตามาก ก้าวขาเข้าไปในโรงบาล ทุกคนหลีกทางให้เราหมด เราเห็นสภาพน้องนอนลืมตาแต่ไร้แววตา อ้าปาก เหงือกซีด มีรอยแผลโดนกัดตรงบริเวณอก หมอบอกว่าโดนกัดจนทะลุปอดเลยทำให้เลือดตกใน ทำให้น้องหายใจลำบาก เราร้องไห้แทบขาดใจ.....ว่าทำไมต้องเกิดเรื่อแบบนี้กับเราด้วย.....
ทั้งๆที่วันเดียวกันนั้นเรายังเห็นความร่าเริง สดใส ยังมาเลียหน้า หาเห็บให้เราอยู่เลย เราเสียใจมาก น้องโดนทำร้ายอยู่หน้าห้องที่เราประชุม แต่เราไม่รู้เรื่องอะไรเลย วินาทีที่น้องเจ็บ เราไม่ได้อยู่ข้างๆ จนวินาทีที่น้องต้องหมดลม เราก็ไปกอดน้องไม่ทัน ทำไมโลกนี้มันโหดร้ายแบบนี้ น้องยังอายุน้อย ตัวเล็ก แต่ต้องมารับความเจ็บปวดเกินตัว เรารู้ว่าก๊องแก๊งค์ต้องทรมานมาก เราอยากรับความเจ็บปวดไว้เอง ตอนน้องกำลังเจ็บน้องคงอยากบอกแต่พูดไม่ได้ ไม่รู้น้องคิดอะไรบ้าง ทุกคนที่พาน้องไปโรงบาลต่างพากันเสียใจ น้องไม่น่าโชคร้ายแบบนี้เลย
หมอและทุกคนต่างพากันเศร้าเพราะ ก๊องแก๊งค์นอนตายอยู่บนโต๊ะ แต่บุ้งกี๋เดินไปหาน้องแล้วดมๆ กระดิกหางให้เหมือนจะชวนเล่น แต่บุ้งกี๋ไม่รู้เลยว่าน้องไม่ลุกขึ้นอีกแล้ว............จนหมอต้องอุ้มบุ้งกี๋ไปกอดไว้
เราก็รับศพก๊องแก๊งค์กลับ ระหว่างทางก็ทั้งกอดทั้งหอมก๊องแก๊งค์พูดกับก๊องแก๊งค์เรื่อยๆ เพราะรู้ว่าจะไม่มีโอกาสได้อุ้มอีกแล้ว เราไม่ได้เอาไปเผาที่วัด เราอยากให้ร่างกายก๊องแก๊งค์มีประโยชน์กับผืนดิน และเราก็จะได้ไปเยี่ยมก๊องแก๊งค์บ่อยๆได้
หลังจากที่แฟนเราและเพื่อนๆเราช่วยกันขุดหลุมฝังก๊องแก๊งค์ เราทำใจนานมากไม่อยากวางก๊องแก๊งค์ลงในหลุมเลย มันทรมานใจจริงๆ เราอยากกอดน้องนานๆ รู้สึกว่าน้องยังอยู่ตลอดเวลา ยังไม่ตายนะ คิดเสมอว่านี่คือฝันหรือเปล่า เมื่อไหร่จะตื่นจากฝันสักที
หลังจากฝังน้องเสร็จกลับมาก็เอาแต่ร้องไห้ โดยเฉพาะแฟนเรา ภาพทุกภาพมันติดตาตลอด เสียใจที่ช่วยน้องไม่ทัน บอกตรงๆนะว่าตอนแรกเราแค้นหมากลุ่มนั้นมาก เกลียดมาก คิดน้อยใจว่าทำไมการที่เรารักหมา ช่วยหมาจรจัด ทำบุญให้หมา ตลอดจนให้ข้าวหมาข้างถนน แต่สิ่งที่เรียกว่าหมาจรจัดกลับมาทำร้ายหัวใจของเรา มันไม่ยุติธรรมเลย ลูกชายเราตัวเล็กนิดเดียวไม่ได้ไปทำอะไรให้ ทำไมต้องมาทำร้ายลูกเราด้วย
แต่พอมีสติ เราก็คิดได้ว่าลูกเราอาจทำบุญมาแค่นี้ ต่อให้เราไปทำร้ายหมากลุ่มนั้นมันก็ไม่มีประโยชน์อะไร หมากลุ่มนั้นก็คงไม่รู้เรื่องหรอกว่าได้ฆ่าชีวิตน้อยๆไปแล้ว คงเป็นสัญชาตญาณเรื่องหวงถิ่นด้วย มันก็คงไม่สนว่าเล็กใหญ่ เราก็ได้แต่ปลงๆ
นั่งร้องไห้ทุกวัน กลัวลูกเหงา สงสารที่ก๊องแก๊งค์ต้องเดินไปตามทางเดินนั้นเพียงลำพัง ไม่ได้นอนกอดกับหม่ามี๊ ไม่ได้วิ่งเล่นกับพี่บุ้งกี๋ เราคิดทีไร เจ็บทุกที
ส่วนบุ้งกี๋ก็ยิ่งทำเราปวดใจหนักกว่าเดิม อาหารก็ไม่กิน เอาแต่นอนอย่างเดียว ไม่ร่าเริง พอเราป้อนอาหารให้ก็คาบไปวางไว้บนเบาะของก๊องแก๊งค์แล้วนั่งเฝ้าอยู่อย่างนั้น
เรากับแฟนร้องไห้แทบขาดใจ ก๊องแก๊งค์จากไปแล้ว บุ้งกี๋ยังเป็นแบบนี้อีก.......เราไม่รู้จะหาทางแก้ยังไง เราพยายามชวนเล่นลูกบอล บุ้งกี๋ก็พยายามจะเล่น แต่พอคาบบอลได้ บุ้งกี๋ก็หยุดวิ่งแล้วมานอนเฉยๆ เราทำใจไม่ได้ที่เห็นบุ้งกี๋เป็นแบบนี้
แก้ไขเมื่อ 29 ม.ค. 54 19:55:38
| จากคุณ |
:
บุ้งกี๋กาก้า...ปีศาจตัวน้อย  
|
| เขียนเมื่อ |
:
29 ม.ค. 54 18:16:04
|
|
|
|
