ได้รับฟังเรื่องราวแบบนี้ครั้งใด เกิดความรู้สึกที่หดหู่ทุกที ถึงแม้ว่าจะมีคำนิยามว่าเป็นสัตว์ แต่ก็มีรู้สึกผูกพันกับเจ้าของ มิได้น้อยกว่ามนุษย์เลยแม้แต่น้อย เพียงแต่เค้าพูดภาษามนุษย์ไม่ได้เท่านั้นเอง
การถูกทอดทิ้งก็เหมือนชีวิตเค้าแตกสลาย ว้าเหว่ เศร้าหมอง แต่มนุษย์กลับมีความรู้สึกตรงกันข้าม และนั่นคือภาระที่ผลักออกไปให้พ้นตัว ให้ไปเป็นปัญหาของสังคม ไม่รู้จักจบจักสิ้น
ความผูกพันตั้งแต่เยาวัย ไม่มีความหลงเหลือแม้แต่น้อย สัตว์พวกนี้ จะลำบากแค่ไหน ให้แก้ปัญหาชีวิตเอาเอง
...คิดกันง่ายๆแบบนี้
วงจรชีวิตของสัตว์จรจัด จึงมีแต่จะเพิ่มมากขึ้นทุกวัน ไม่เกี่ยงว่าจะเป็นสัตว์ที่มีราคาค่าสูงหรือต่ำ จะทิ้งเสียอย่าง ใครจะทำไม
ก็ฝากถึงเจ้าของเก่า"ช้อปเปอร์"ด้วยนะครับ ถ้ารักเค้าจริงควรแก้ปัญหาเค้าให้ได้ก่อน ไม่ใช่แก้ของตนเองก่อน
เพราะแค่นี้ผมก็น้ำตาคลอเบ้าแล้ว
...ผมก็ขอออกความเห็นแบบนี้แหละครับ
จากคุณ |
:
dansivilai
|
เขียนเมื่อ |
:
5 มิ.ย. 54 20:34:49
|
|
|
|