ความคิดเห็นที่ 1 ขออภัยหากบางท่านเคยอ่านและคุ้นชินกับบทความนี้มาแล้ว แต่อยากให้ทุกคนที่ได้อ่านนำบทควาามที่ดีนี้ บอกต่อกับผู้ที่ไม่เคยได้อ่านและรับรู้ถึงความซาบซึ้งใจเหมือนกับ จขกท. ที่หลังจากอ่านบทความนี้แล้ว ก็เกิดความซาบซึ้งใจจนถึงกับกลั้นน้ำตาไว้ไม่อยู่เช่นกันค่ะ จากคุณ : Sasemi เขียนเมื่อ : 2 ส.ค. 54 16:35:25

ความคิดเห็นที่ 2 เรื่องนี้เป็นเรื่องเล่าของ..ลูกผู้ชายคนหนึ่ง ที่ตระเวน ทั้งเรียน.. ทั้งทำงานไปร้อยเอ็ด..เจ็ดย่านน้ำ แม้ผมจะเติบกล้า..เก่งกาจขึ้นเรื่อยๆ ความรู้..เพิ่มมากขึ้น โลกใบนี้..เริ่มเล็กลง แต่พ่อแม่..ที่อยู่บ้านเดิม (ในเมืองจีน) ก็เริ่มแก่ตัวลงด้วย ผมทำงานอยู่ต่างประเทศ ไม่ค่อยได้กลับมาเยี่ยมพ่อแม่ ได้แต่ติดต่อกัน..ทางจดหมาย โชคดี..ต่อมามีไอพีการ์ด .. เลยได้คุยสดกันบ้าง ทุกครั้ง..แม่ก็จะคอยเตือน..ให้ระวังสุขภาพของตัวเอง ตั้งใจทำงาน ..ไม่ต้องเป็นห่วงแม่ ไม่ต้องกลับมาเยี่ยมบ่อยๆ เพราะจะสิ้นเปลืองเงินทอง ยิ่งพูด.. ก็ยิ่งซ้ำๆ ซากๆ ผมรู้ดีว่า..แม่เริ่มคิดถึงผมมาก จนกระทั่งปีนี้ ..แม่อายุ 75 ผมจึงตั้งใจจะกลับไปเยี่ยมแม่ โดยตั้งใจว่า..จะอยู่สัก 1 เดือน จะไม่ทำอะไร..เป็นพิเศษ แต่ขออยู่เป็นเพื่อนแม่..เพียงอย่างเดียว พอบอกข่าวนี้..ให้แม่ทราบ แม้จะมีเวลาอีกตั้ง 2 เดือนเศษ แม่ก็เริ่มเตรียมตัว ในการต้อนรับ..การกลับมาเยี่ยมบ้านของผม แม่ดึงเอาสมุดบันทึก..มาจดสิ่งที่ต้องตระเตรียม แม่เตรียมรายการอาหาร..ที่ผมชอบ ดึงเอาผ้าห่ม..ที่ผมเคยชอบห่ม...มาปะชุนใหม่ สำหรับ..คนอายุ 75 เรื่องแบบนี้..ไม่ใช่เรื่องง่ายๆ เลย ตอนอยู่บนเครื่องบิน ..ตั้งใจไว้ว่า.. พอกลับถึงบ้าน ..จะขอกอดแม่..ให้ชื่นใจสักครั้ง แต่พอมาเห็นแม่ ..แม่ที่ยืนอยู่ตรงหน้า ผอมแห้ง.. หน้าตาเหี่ยวย่น ช่างไม่เหมือน..แม่คนก่อนหน้านี้เลย แม่ใช้เวลาทั้งชั่วโมง..เตรียมอาหารที่ผมเคยชอบ โดยที่หารู้ไม่ว่า.. เดี๋ยวนี้..ผมไม่ได้ชอบอาหารแบบนั้นแล้ว และเพราะแม่ตาไม่ค่อยดี ..รสชาติอาหารจึงแย่มากๆ บางจาน ก็เค็มจัด..  บางจาน ก็จืดสนิท ผ้าห่ม..ที่แม่อุตส่าห์เตรียมให้ ทั้งหนา..ทั้งหยาบ.. ไม่สบายกายเลย แม่หารู้ไม่ว่า.. เดี๋ยวนี้..ผมนอนห้องแอร์..และใช้ผ้าห่มขนแกะแล้ว แต่ผมก็ไม่บ่นอะไร เพราะผมตั้งใจ..จะกลับมาอยู่เป็นเพื่อนแม่จริงๆ * * 2-3 วันแรก แม่ยุ่งอยู่กับเรื่องจิปาถะ..จนไม่มีเวลาพักผ่อน พอเริ่มได้พัก.. แม่ก็เริ่มพูดมาก สอนโน่น.. สอนนี่.. พูดแต่ปรัชญาเก่าๆ ซึ่งปรัชญาเหล่านั้น.. 10 กว่าปีก่อน ..ก็เคยพูดแล้ว พอผมบอกให้ฟังว่า.. ปรัชญาเหล่านั้น..ไม่ทันสมัยแล้ว แม่ก็เริ่มนิ่งเงียบ..และเศร้าซึม เหตุการณ์..เริ่มแย่ลงเรื่อยๆ ผมพบว่า..สุขภาพแม่แย่ลง ..โดยเฉพาะสายตา อาหารบางจาน..มีแมลงวันด้วย บางที..อาหารหกบนเตา.. แม่ก็เก็บใส่จานตามเดิม ครั้นผมพยายามชวนแม่..ไปกินข้าวนอกบ้าน แม่ก็บอกอาหารข้างนอก..ไม่สะอาด ของแปลกปลอมเยอะ เมื่อผมบอกแม่ว่า.. จะหาคนรับใช้..มาช่วยแม่สักคน แม่ก็โวยวายว่า.. แม่เองยังสามารถทำงาน..เลี้ยงดูเด็กให้ผู้อื่นได้เลย ผมเลยพูดไม่ออก พอผมจะออกไปช้อปปิ้งกับเพื่อนๆ แม่ก็จะตามไปด้วย ทำเอาวันนั้นทั้งวัน.. พวกเราไม่ได้ไปช้อปปิ้งเลย พอพวกเรา...เริ่มคุยกันในเรื่องทันสมัย แม่ก็จะหาว่า..พวกเราเพี้ยน ผมก็เริ่มบอกแม่..อย่างไม่ค่อยเกรงใจว่า.. "แม่ นี่มันสมัยใหม่แล้ว.. แม่ต้องหัดมองโลกในแง่ใหม่ๆ บ้าง" ช่วงครึ่งเดือนหลัง..ที่อยู่กับแม่ ผมเริ่มขัดแม่..มากขึ้นเรื่อยๆ และรู้สึกรำคาญ..เพิ่มมากขึ้น แต่เราไม่เคยทะเลาะกันนะ พอผมขัดแม่ ..แม่ก็หยุดกึกลง ไม่พูดไม่จา.. ในตามีแววเหม่อลอย โลกซึมเศร้าแบบคนแก่ของแม่ ..ชักหนักขึ้นเรื่อยๆ ได้เวลาที่..ผมจะต้องเดินทางกลับ แม่ดึงกล่องกระดาษกล่องหนึ่งออกมา ในนั้น..เป็นข่าวหนังสือพิมพ์..ที่แม่ตัดเก็บไว้ ในช่วงที่..ผมไปอยู่เมืองนอก แม่เริ่มสนใจข่าวต่างประเทศ ..เมื่อผมเดินทางไปนอก ทุกครั้ง..ที่มีข่าวตึงเครียด..ในประเทศนั้นๆ แม่จะตัดข่าวเก็บไว้ ตั้งใจจะมอบให้ผม..ตอนที่ผมกลับมา แม่พูดอยู่เสมอว่า.. อยู่นอกบ้านนอกเมือง..ต้องระวังตัวให้มากๆ ครั้งหนึ่ง.. มีเรื่องคนญี่ปุ่น..ต่อต้านและข่มเหงคนจีน มีการปะทะกันด้วย แม่เป็นห่วงมาก ถามเพื่อนบ้านว่า..จะส่งข่าวไปเตือนผมที่ญี่ปุ่นได้อย่างไร ตอนนั้น..ผมสอนอยู่ที่ญี่ปุ่น แม่ดึงเอาปึกกระดาษข่าวนั้นออกมา ..อย่างยากลำบาก วางใส่ในมือผม..เหมือนของวิเศษชิ้นหนึ่ง มันหนักมาก ผมเริ่มรู้สึกลำบากใจ.. เพราะผมไม่อยากนำกลับไป มันไม่มีประโยชน์อะไรแล้ว ผมรู้ว่า..แม่เก็บมันด้วยความยากลำบาก แม่สายตาไม่ค่อยดี ..ต้องใช้แว่นขยาย อ่านได้วันละ 2 หน้า ..ก็เก่งแล้ว นี่ยังตัดเก็บได้ขนาดนี้ ทันใดนั้น .. มีข่าวแผ่นหนึ่ง.. ปลิวหลุดลงมา แม่รีบเอื้อมไปหยิบ แต่แทนที่..แม่จะเก็บเข้ากองเดิม แม่กลับพับเก็บไว้...ในกระเป๋าของตัวเอง ผมรู้สึกเอะใจ.. เลยถามว่า.. "แม่ นั่นกระดาษอะไร ..ขอผมดูหน่อยนะ" แม่ลังเลอยู่ครู่หนึ่ง.. จึงล้วงออกมาวางบนข่าวปึกนั้น แล้วหุนหันเข้าครัว..ไปทำกับข้าวทันที ผมหยิบแผ่นข่าวนั้น..ขึ้นมาดู มันเป็นบทความบทหนึ่ง.. ชื่อว่า  "เมื่อฉันแก่ตัวลง" ตัดจากหนังสือพิมพ์..เมื่อวันที่ 6 ธันวาคม 2004 เป็นช่วงที่..ผมเริ่มเถียงกับแม่..ถี่มากขึ้นทุกที บทความนั้น.. คัดมาจากนิตยสารฉบับหนึ่งของเม็กซิโก.. ฉบับเดือนพฤศจิกายน ผมอ่านบทความนั้น..รวดเดียวจบทันที "เมื่อฉันแก่ตัวลง.. ไม่ใช่ฉันที่เคยเป็น ขอโปรดเข้าใจฉัน มีความอดทนต่อฉัน..เพิ่มขึ้นอีกสักนิด ตอนฉันทำแกงหกใส่เสื้อตัวเอง ตอนฉันลืมวิธีผูกเชือกรองเท้า ขอให้คิดถึง..ตอนแรกๆ ที่ฉันใช้มือสอนเธอทำทุกอย่าง ตอนฉันเริ่มพร่ำบ่นแต่เรื่องเดิมๆ ..ที่เธอรู้สึกเบื่อ ขอให้อดทนสักนิด.. อย่าเพิ่งขัดฉัน ตอนเธอยังเล็กๆ ฉันยังเคยเล่านิทานซ้ำๆ ซากๆ ..จนเธอหลับเลย ตอนฉันต้องการให้เธอช่วยอาบน้ำให้ อย่าตำหนิฉันเลยนะ ยังจำตอนที่เธอยังเล็กๆ ฉันต้องทั้งออด ทั้งปลอบ ..เพื่อให้เธอยอมอาบน้ำได้ไหม ตอนฉันงงกับวิทยาการใหม่ๆ.. อย่าหัวเราะเยาะฉัน จำตอนที่ฉันเฝ้าอดทนตอบคำถาม  "ทำไม ทำไม" ทุกครั้งที่เธอถามได้ไหม ตอนฉันเหนื่อยล้า.. จนเดินต่อไม่ไหว ขอจงยื่นมือที่แข็งแรงของเธอ.. ออกมาช่วยพยุงฉัน เหมือนตอนที่ฉันพยุงเธอให้หัดเดิน.. ในตอนที่เธอยังเล็กๆ หากฉันเผอิญลืมหัวข้อ..ที่กำลังสนทนากันอยู่ ให้เวลาฉันคิดสักนิด ที่จริงสำหรับฉันแล้ว ..กำลังพูดเรื่องอะไร ..ไม่สำคัญหรอก ขอเพียงมีเธออยู่ฟังฉัน.. ฉันก็พอใจแล้ว ตอนเธอเห็นฉันแก่ตัวลง.. ไม่ต้องเสียใจ ขอให้เข้าใจฉัน.. สนับสนุนฉัน ให้เหมือนตอนที่..ฉันสนับสนุนเธอ ตอนเธอเพิ่งเรียนรู้ใหม่ๆ ตอนนั้น ..ฉันนำพาเธอ..เข้าสู่เส้นทางชีวิต ตอนนี้..ขอให้เธอเป็นเพื่อนฉัน ..เดินไปให้สุดเส้นทาง ให้ความรัก..และอดทนต่อฉัน ฉันจะยิ้ม..ด้วยความขอบใจ ในรอยยิ้มของฉัน มีแต่ความรัก..อันหาที่สิ้นสุดมิได้ของฉัน ที่มีให้กับเธอ" ผมอ่านบทความนั้น..รวดเดียวจบ เกือบกลั้นน้ำตาไว้ไม่อยู่ ตอนนั้น ..แม่เดินออกมา ผมแกล้งทำเป็น..ไม่มีอะไรเกิดขึ้น ตอนแรก..แม่คงอยากให้ผมได้อ่านบทความนี้ หลังจากผมกลับไปแล้ว จึงคะยั้นคะยอ..ให้ผมนำข่าวปึกนั้นกลับไป ตอนผมจัดกระเป๋าเดินทาง ผมต้องสละ..ไม่เอาสูทกลับไป 1 ตัว จึงยัดเก็บปึกข่าวเหล่านั้น..เข้าไปได้ รู้สึกแม่จะดีใจมาก เหมือนกับว่า.. หนังสือพิมพ์เหล่านั้น เป็นยันต์โชคลาภ ..สำหรับผม และเหมือนกับว่า.. การที่ผมยอมรับ..หนังสือพิมพ์เหล่านั้น ผมได้กลับมาเป็นเด็กดีของแม่..อีกครั้งหนึ่ง แม่ตามมาส่งผม..จนถึงรถแท็กซี่เลยทีเดียว หนังสือพิมพ์..ที่ผมนำกลับมาเหล่านั้น ไม่ได้ใช้ทำประโยชน์อะไรเลย แต่บทความ "เมื่อฉันแก่ตัวลง" บทนั้น ผมได้ตัดเก็บไว้ในกรอบ เอาไว้ข้างตัวผมตลอดไป * * ตอนนี้.. ผมขออุทิศบทความนี้ ให้กับลูกพเนจรทั้งหลาย ตอนปีใหม่.. โทรไปหาท่านบ้าง บอกท่านว่า .. คุณอยากกินอาหาร..ที่ท่านทำเสมอ ขอยกเครดิตให้กับเวป พุทธกรรมฐานด้วยนะคะ เพราะว่าไม่มีเวลาพิมพ์ใหม่ทั้งหมด http://www.kammatan.com/board/index.php?topic=623.0 และขออภัยหากกระทู้นี้ไม่ได้เกี่ยวข้องกับต้นไม้เลยค่ะ จากคุณ : Sasemi เขียนเมื่อ : 2 ส.ค. 54 16:41:19

ความคิดเห็นที่ 3 ซึ้งจังค่ะ ในฐานะที่เราก็เป็นแม่คนนึง วันข้างหน้าเราก็คงต้องเป็นเหมือนแม่ในบทความนี้นะ .......นี่ละ หัวอกคนเป็นแม่........ แก้ไขเมื่อ 02 ส.ค. 54 16:49:37 จากคุณ : mambymam เขียนเมื่อ : 2 ส.ค. 54 16:48:38

ความคิดเห็นที่ 4 ฉนั้น..ห้องที่เหมาะคือห้องสมุดกลุ่มความเรียงค่ะ http://www.pantip.com/cafe/writer/ จากคุณ : Susisiri เขียนเมื่อ : 2 ส.ค. 54 16:50:52

ความคิดเห็นที่ 5 อ่านแล้วคิดถึงแม่ที่ตจว เลย บางทีชีวิต เด็กตจว อย่างผม ก็คล้ายๆนะ จากคุณ : At Your Service เขียนเมื่อ : 2 ส.ค. 54 16:51:05

ความคิดเห็นที่ 6 .....แม่เราเพิ่งจากไป..8 เดือน ทุกๆวันได้แต่คิดถึงท่าน.. ....มองรูปถ่ายแล้วก็คุยกับแม่ มองตาแม่เหมือนอยากจะให้แม่คุยตอบ... ....อยากย้อนเวลา อยากทำอีกหลายอย่างที่ไม่ได้ทำ... .....แต่เราย้อนเวลาไม่ได้แล้ว... จากคุณ : รักนะที่รัก เขียนเมื่อ : 2 ส.ค. 54 16:53:33

ความคิดเห็นที่ 7 ในฐานะลูกคนนึง จะทำให้แม่มีความสุขทุก ๆ วัน เท่าที่จะทำได้ จากคุณ : โปรแตสเซียม เขียนเมื่อ : 2 ส.ค. 54 17:00:00

ความคิดเห็นที่ 8 ทำสิ่งเล็กๆ น้อยๆ ให้ท่านเมื่อท่านยังมีชีวิตอยู่ ยังดีกว่าทำบุญครั้งใหญ่ให้ท่านเมื่อจากไป... ผมรักแม่ครับ จากคุณ : รักคนห้องนี้ เขียนเมื่อ : 2 ส.ค. 54 17:15:41

ความคิดเห็นที่ 9 เหมือนในนั้นเลยค่ะ ตอนนี้ทิ้งทุกอย่างที่กรุงเทพ   มาสร้างบ้านอยู่กะแม่แก่ๆ สองคน บ่นกันบ้าง เบื่อกันบ้าง ไม่หนักหนา ไม่ถือสา ทุกวันที่มีแม่ ดีกว่าวันนึง  ตื่นขึ้นมา ไม่รู้จะพูดกับใคร ทำกับข้าวให้ใคร ปัดกวาดเพื่อใคร อยากทำอะไรให้เค๊า  ตอนที่เค๊ายังอยู่กะเรา ยังกินได้ ยังไปไหนมาไหนได้ บางอย่างช่วยตัวเองไม่ได้ เราเต็มใจ แม้แม่เรา ไม่ใช่คนดีเด่น แต่แม่เรา ก้อคือคนที่รักเรา เบ่งเรา เลี้ยงดูเรา ให้ความใส่ใจเรา ทุกๆอย่าง  เพื่อเค๊า ตอนที่ยังมีชีวิตอยู่ค่ะ อ่านแล้วซึ้ง  อินตาม จากคุณ : ณ ขณะหนึ่ง เขียนเมื่อ : 2 ส.ค. 54 17:23:52

ความคิดเห็นที่ 10 ซึ้งมาก อา่นแล้วนึกถึงโฆษณาเมื่อคืน โฆษณาประกันชีวิตที่พ่อเป็นใบ้ ซึ้งพอกันเลย สะเทือนใจจัง เศร้าาาาาา ต่อไปจะเป็นเด็กดีของแม่   ------[>_<]------- จากคุณ : snoopy21 เขียนเมื่อ : 2 ส.ค. 54 17:31:46

ความคิดเห็นที่ 11 เป็นบทความที่ดีและกินใจมากๆ อยากให้ทุกคนได้อ่านจัง(โดยเฉพาะคนที่เมื่อโตแล้วไม่เข้าใจพ่อแม่) ขอเซปไว้เอาไปช่วยส่งต่อค่ะ จากคุณ : บีมบัส เขียนเมื่อ : 2 ส.ค. 54 17:36:39

ความคิดเห็นที่ 12 กะว่าสักวันหนึ่งจะทำเหมือนคุณ ณ ขณะหนึ่ง บ้างงงงงงงงง ตอนนี้ต้องพยายามทำงานเก็บเงิน (ซึ่งก็เก็บได้ยาก 555) วันหนึ่งจะกลับไปปลูกกระต๊อบ และสวนต้นไม้ดอกไม้ อยู่ข้างๆบ้านแม่ จากคุณ : At Your Service เขียนเมื่อ : 2 ส.ค. 54 17:39:01

ความคิดเห็นที่ 13 น้ำตาไหลเลย.... จากคุณ : TONAL เขียนเมื่อ : 2 ส.ค. 54 17:39:25

ความคิดเห็นที่ 14 อ่านก็บินไปเที่ยวครับ ไม่เกี่ยวกับต้นไม้ แต่เกี่ยวกับคนในห้องต้นไม้หลายคนครับ จากคุณ : เปรี้ยวปิ๊ด เขียนเมื่อ : 2 ส.ค. 54 17:54:35

ความคิดเห็นที่ 15 มันมีคลิปของฝรั่งคลิปนึงด้วย เป็นพ่อกับลูก เดี๋ยวขอไปพยายามหาก่อนนะคะ จากคุณ : ++แขวน++ เขียนเมื่อ : 2 ส.ค. 54 18:53:35

ความคิดเห็นที่ 16 อ่านแล้วดีจังเลย..ขอบคุณนะคะเอามาฝากกัน..น้ำตาซึมเลย จากคุณ : Calla Lily เขียนเมื่อ : 2 ส.ค. 54 19:17:06

ความคิดเห็นที่ 17 ได้อ่านบทความนี้..ทำเอาน้ำตาซึมเลย....คิดถึงแม่มากๆเลย...อยากบอกให้แม่ได้รับรู้ว่าลูกคนนี้คิดถึงแม่มากแค่ไหน  รักแม่มากแค่ไหน  แม่จากไปสิบกว่าปีแล้ว...ไม่ว่าแม่จะอยู่ที่ไหนในตอนนี้...อยากบอกแม่ว่าขอโทษในสิ่งที่ทำผิดพลาดไป  โลกนี้มันช่างโหดร้ายมากมายกว่าที่นู๋ได้คิดไว้...เมื่อเจอเหตุการณ์ร้ายๆในชีวิต  สิ่งเดียวที่โหยหาคืออ้อมกอดที่อบอุ่นจากแม่....แต่เมื่อมันไม่มีทางได้สัมผัส..สิ่งเดียวที่ย้ำเตือนให้นู๋เผชิญเรื่องต่างๆได้..คือรอยยิ้ม..ที่นู๋จำได้เท่านั้นเอง..... อยากฝากถึงทุกคน..ที่ในวันนี้ยังมีทั้งพ่อและแม่...ช่วยให้ความสำคัญกับพวกท่าน  ดูแล ให้ความรัก  เราไม่รู้หรอกว่าอนาคตข้างหน้าจะเป็นอย่างไร..เราไม่รู้เลยว่าใครจะอยู่..จะไป...อะไรๆมันก็ไม่แน่นอน.....เมื่อมันผ่านไป...เราจะไม่สามารถเรียกคืนเวลาดีๆ กลับมาได้ จากคุณ : Naini_tp53 เขียนเมื่อ : 2 ส.ค. 54 19:49:48

ความคิดเห็นที่ 19 อ่านแล้วซึ้งมาก  เข้าใจและเห็นใจทั้งคนที่เป็นแม่และคนที่เป็นลูกไปพร้อมๆ กัน  เราเองก็อยู่ในฐานะแม่ของลูกเหมือนกัน  อย่างไรก็พยายามทำให้ดีที่สุดเท่าที่จะทำได้นะคะ  ขอเป็นกำลังใจให้แม่และลูกทุกคนในโลกนี้ค่ะ จากคุณ : งาขาว เขียนเมื่อ : 2 ส.ค. 54 20:10:34

ความคิดเห็นที่ 20 ขอบคุณสำหรับบทความดีๆค่ะ อ่านแล้วคิดถึงแม่จัง... จากคุณ : dar_lik เขียนเมื่อ : 2 ส.ค. 54 22:44:08

ความคิดเห็นที่ 21 อ่านแล้วน้ำตาไหลเลยค่ะ จากคุณ : บ้านสีขาว เขียนเมื่อ : 2 ส.ค. 54 23:58:57

ความคิดเห็นที่ 22 บทความนี้อ่านกี่ครั้งก็น้ำตาไหลทุกครั้ง   คิดถึงคุณพ่อ  คุณแม่จัง จากคุณ : กลับมาเถอะวันวาน เขียนเมื่อ : 3 ส.ค. 54 03:13:30

ความคิดเห็นที่ 23 อึ้งงงงงงงงงและจริง  ขอบคุณมากค่ะ จากคุณ : คนยศ เขียนเมื่อ : 3 ส.ค. 54 08:56:27

ความคิดเห็นที่ 24 อ่านแล้วซึ้งมากค่ะ จากคุณ : difficult เขียนเมื่อ : 3 ส.ค. 54 10:41:48

ความคิดเห็นที่ 25 เรียกตัวเองว่าเป็นคนแก่ได้แล้ว แม้อายุยังไม่ถึง 75 เข้าใจมากเรื่องความเปลี่ยนแปลงของร่างกาย และกำลังวังชาที่ถดถอย สิ่งที่เคยทำได้สบายๆ แต่วันนี้ทำได้ด้วยความลำบาก และ เคยแอบน้ำตาร่วงหลายครั้งกับ ช่องว่างระหว่างวัยค่ะ จากคุณ : anthurium เขียนเมื่อ : 3 ส.ค. 54 13:20:18

ความคิดเห็นที่ 26 *****ขอบคุณ คุณsasemi มากๆนะคะ ที่นำบทความมาให้อ่านกัน อ่านแล้ว โดนนนนนนนนนนน ทุกประโยคเลยค่ะ อ่านไป น้ำตาก็ไหลไป คิดถึงคุณพ่อ กะคุณแม่มากๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ   รักพ่อกะแม่ที่ซู้ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด จากคุณ : love@rayong เขียนเมื่อ : 3 ส.ค. 54 14:09:33

ความคิดเห็นที่ 27 ความรักของแม่ยิ่งใหญ่เสมอค่ะ     เป็นกำลังใจให้คุณ anthurium และคุณแม่และคุณลูกทุกท่านนะคะ จากคุณ : That's the way I am เขียนเมื่อ : 3 ส.ค. 54 17:23:19

ความคิดเห็นที่ 28 เพลงเพราะ ๆ ค่ะ จากคุณ : Sasemi เขียนเมื่อ : 8 ส.ค. 54 12:39:16

ความคิดเห็นที่ 29 อ่านไม่ไหวฮับ กลัวได้หยิบกระดาษทิชชู่แน่ๆๆฮับ จากคุณ : ระฆังเหนือ เขียนเมื่อ : 9 ส.ค. 54 11:22:15