PANTIP.COM : J10926805 ข่าวด่วนที่สุด !!!!!!!!เจ้าหน้าที่สกัดจับรถ 6 ล้อ จำนวน 5 คัน บรรทุกสุนัขประมาณ 2,000 ตัว กำลังจะขนไปเวียดนาม น้องหมา [สุนัข]

ความคิดเห็นที่ 66

เก็บกระทู้เก่ามาฝากคะ
กระทู้: บันทึกเรื่องเศร้าของ “หมาท่าแร่”
เริ่มกระทู้โดย: ghostdog ที่ 24 ก.ย. 10, 08:36 น
เครดิตจากคุณ "เทอร์" เวปบอร์ดจตุจักรพันทิป ที่เอามาโพสต์ต่ออีกที
http://topicstock.pantip.com/jatujak/topicstock/J3088672/J3088672.html (http://topicstock.pantip.com/jatujak/topicstock/J3088672/J3088672.html)

หมาท่าแร่
สำหรับการกินหมาในประเทศไทยนั้น คนไทยเชื้อสายญวนกลุ่มหนึ่งที่อพยพมาตั้งถิ่นฐานในจังหวัดสกลนครเมื่อปีพ.ศ. 2427 มีค่านิยมในการกินเนื้อหมาในช่วงฤดูหนาว เพราะเชื่อกันว่าเนื้อหมาจะทำให้ร่างกายอบอุ่น แต่เมื่ออาหารการกินขาดแคลน หมาที่เคยเป็นสัตว์เลี้ยงประจำบ้าน ก็กลายมาเป็นอาหารการกินภายในครอบครอบครัวและทำขายกินภายในหมู่บ้าน จนถึงขั้นพัฒนาเป็นการค้าหมาข้ามชาติจนถึงทุกวันนี้นับเป็นเวลากว่า 50 ปี ที่การฆ่าชำแหละหมาเพื่อการค้าเนื้อและหนังได้เกิดขึ้นในประเทศไทย บ้านท่าแร่ ถนนสายท่าแร่-ศรีสงคราม ตำบลท่าแร่ อำเภอเมือง จังหวัดสกลนคร ได้ชื่อว่าเป็นแหล่งศูนย์กลางการฆ่าชำแหละหมารายใหญ่ จนถึงกับได้ขนานนามว่าเป็น “เมืองกินหมา” ทั้งที่ความเป็นจริงคนสกลนครเพียงต้องการหนังของหมาเพื่อการส่งออกเท่านั้น ส่วนเรื่องการกินเนื้อหมานั้นเป็นเพียงผลพลอยได้

เดือนสิงหาคม พ.ศ. 2538 หนังสือพิมพ์ Sunday Express ของประเทศอังกฤษ ได้ลงข่าวเรื่องการฆ่าชำแหละหมาอย่างทารุณที่โรงฆ่าหมา จังหวัดสกลนคร และในเดือนกันยายนปีเดียวกันนั้นเอง สื่อมวลชนต่างประเทศอีกแห่งหนึ่งก็ได้เผยแพร่กระบวนการฆ่าชำแหละหมาอย่างทารุณ โดยการนำไปถ่ายทอดเป็นบทความและสารคดี ทั้งในทวีปยุโรปและทวีปอเมริกา จนมีการร้องร้องเรียนผ่านสถานทูตไทยในประเทศต่างๆ เป็นเหตุให้กระทรวงการต่างประเทศมีคำสั่งให้ตรวจสอบเรื่องการฆ่าหมาเพื่อการค้าในจังหวัดสกลนคร

หลังจากนั้นเป็นต้นมา ข่าวคราวเรื่องการกินหมากลายเป็นประเด็นสำคัญที่ถกเถียงกันมาโดยตลอดจนถึงทุกวันนี้ แม้ว่าทางหน่วยงานที่เกี่ยวข้องพยายามที่จะหาทางยุติการการฆ่าชำแหละหมาเพื่อการค้าเนื้อและหนัง แต่ก็ไม่มีกฎหมายใดๆ สามารถเอาผิดอะไรกับกลุ่มพ่อค้าหมาและผู้มีอิทธิพลที่อยู่เบื้องหลังนี้ได้เลย ในทางตรงกันข้าม กลับดูเหมือนว่าอาชีพหรือธุรกิจนี้จะยังคงทำไปอย่างไม่มีวันสิ้นสุด เพียงเพราะเหตุผลสั้นๆ ว่า “คือวัฒนธรรม”

" พอเค้ารู้ว่าแม่ท้อง เค้าหาข้าวหาน้ำให้แม่กินมากเป็นพิเศษ เค้าบำรุงสุขภาพให้แม่เป็นอย่างดีเค้าพาแม่ไปหาหมอ วันที่ลูกออกจากท้องแม่ เค้านี่แหละ ใช้มือของเค้าอุ้มลูกขึ้นมาเช็ดตัวอย่างทะนุถนอม มือนี้แหล่ะ หาน้ำหานมให้ลูกกิน มือนี้แหล่ะดูแลลูกแทนแม่” แม่ฉันเล่าเรื่องราวดีๆของมนุษย์ให้ฉันฟัง แม่บอกด้วยว่ามนุษย์เป็นสัตว์ประเสริฐที่สุดในโลก “พอลูกโตขึ้น มือนี้แหล่ะที่คลุกข้าวให้ลูกกิน จูงลูกไปเดินเล่น ไปวิ่งเล่น มือนี้แหล่ะ ลูบหัวลูกด้วยความรักและเอ็นดู”แต่แม่จ๋า แม่คงไม่รู้หรอกว่า.... มือนี้แหล่ะ ที่ฆ่าลูก !!

แม่เคยบอกว่า “ไม่มีใครรู้ว่าตัวเองจะตายเมื่อไหร่?” ฉันแย้งกับความคิดของแม่ เพราะฉันต้องนั่งรอความตายที่อยู่เบื้องหน้าด้วยความหวาดกลัว ฉันมองเห็นเพื่อนๆ ที่ตายไปทีละตัวอย่างทรมานต่อหน้าต่อตา ในขณะที่สายตาของมนุษย์กลับจ้องมองเพื่อนฉันด้วยความเปรมปรีดิ์ฉันเคยเป็นหมาบ้านที่มีเจ้าของเลี้ยงดูมาก่อน แต่แล้ววันหนึ่ง “หมาแลกครุ ใครมีหมา มาแลกครุกันเร็วพวกเรา” เสียงรถเร่ขับเข้ามาในหมู่บ้าน พร้อมกับเสียงมนุษย์ตะโกนประโยคนี้ซ้ำไปซ้ำมาอย่างไม่รู้จบ “เอาตัวนี้ให้เขาไปละกัน มันชอบวิ่งไล่กัดเป็ดไก่ของชาวบ้าน” มนุษย์ที่ฉันเรียกอย่างเต็มปากว่าเจ้าของ ยอมแลกฉันกับถังน้ำพลาสติกราคา 9 บาทเพียงใบเดียว เพียงเพราะฉันทำความ
เดือดร้อนให้งั้นหรือ?

คนแลกหมาใช้บ่วงคล้องคอฉันและเหวี่ยงฉันเข้าไปในรถดั่งประหนึ่งว่าฉันเป็นเพียงสิ่งของชิ้นหนึ่งในขณะที่เจ้าของของฉันก็ไม่ได้แม้แต่สนใจฉันหรือห่วงความรู้สึกของฉันแม้แต่นิดเลย มนุษย์บางคนยอมให้คนแลกหมาเข้าไปอุ้มเพื่อนฉันจากในบ้านเองก็มี บ้างก็ส่งเพื่อนฉันถึงมือคนแลกหมา หรือมากไปกว่านั้นก็คือส่งเพื่อนฉันถึงรถคนแลกหมาเลย ฉันมองหน้าเพื่อนๆ ที่โดนกักขังอยู่ในรถเร่ “นี่กำลังเกิดอะไรขึ้นกับพวกเราหรือเนี่ย ใครก็ได้ ช่วยตอบฉันทีเถอะ?” เดิมทีนั้นอาชีพคนแลกหมาเรียกว่า “อาชีพคนแล่นหมา” เพราะความหมายของแล่นคือวิ่ง คนแล่นหมาก็คือมนุษย์ที่ประกอบอาชีพโดยการเอารถไปวิ่งเพื่อแลกหมา แต่ในปัจจุบันนี้มักจะเรียกกันว่า “ผู้ค้าหมา”

ในอดีตนั้นรถเร่แลกหมาเป็นรถสามล้อเครื่อง แต่เมื่อวันเวลาผ่านไป จากรถเร่ก็เปลี่ยนเป็นรถกระบะและรถหกล้อที่ดัดแปลงโดยต่อเติมกรงเหล็กเพิ่มเติม ส่วนสิ่งของแลกหมาจากเดิมทีเป็นโอ่งและไห ก็เปลี่ยนเป็นถังน้ำพลาสติกหรือที่เรียกกันว่า “ครุ” การตระเวนแลกหมาแรกเริ่มนั้นทำกันภายในจังหวัดสกลนครและจังหวัดใกล้เคียงในภาคอีสานเท่านั้น จนเมื่อต้นปีพ.ศ. 2541 การแลกหมาได้ขยายตัวไปตามชนบททั่วประเทศไทย ตั้งแต่ภาคเหนือ จังหวัดเชียงราย จนถึงภาคใต้ จังหวัดสุราษฎร์ธานี

โดยมีจุดศูนย์กลางอยู่ที่บ้านท่าแร่ จังหวัดสกลนคร ทำเป็นลักษณะกึ่งอุตสาหกรรม แรกเริ่มนั้นรถเร่ของจังหวัดสกลนครและจังหวัดใกล้เคียงมีเพียงประมาณ 50 คันเท่านั้น

แต่หลังจากธุรกิจการค้าเนื้อหมาในประเทศเวียดนามได้ขยายตัวขึ้น ตัวเลขของจำนวนรถเร่จึงสูงขึ้นเกือบ
350 คัน ซึ่งบรรทุกหมาได้คันละ 70-100 ตัว ทำให้ราคาของหมาจากเดิมตัวละ 50 บาท สูงขึ้นเป็นตัวละ
150 บาท แต่ตัวเลขในปัจจุบัน หากเมื่อใดที่หมาโดนส่งข้ามถึงฝั่งลาว ราคาของหมาก็จะเพิ่มขึ้นเป็นตัวละ
500 บาท กี่ชีวิตแล้วที่ต้องสังเวย

ในอดีตเพื่อนฉันที่เมืองไทยถูกฆ่าตายเดือนละประมาณ 30,000 ตัว การตระเวนรับหมาในแต่ละครั้งของผู้ค้าหมาจะใช้เวลา 3 วัน เพื่อนฉันจะโดนกักขังอย่างแออัดในกรงเล็กๆ โดยให้อดน้ำอดอาหารอย่างทรมาน เมื่อมาถึงโรงฆ่าที่บ้านท่าแร่ เพื่อนฉันบางตัวก็ตายแล้ว ส่วนเพื่อนฉันที่เหลืออยู่ในสภาพที่ป่วยปางตาย ก็ถูกมนุษย์นำไปกักขังรวมกันอยู่ในคอกไม้ที่ปิดทึบ ไม่ให้เห็นเดือนเห็นตะวันอีกเป็นเวลาประมาณ 4-5 วัน โดยให้อดน้ำอดอาหารอีกเหมือนเคย เพราะมนุษย์ใจร้ายรู้ว่าวิธีนี้จะทำให้การฆ่าเป็นไปอย่างง่ายดาย

บรรยากาศช่างเงียบและวังเวงเหลือเกิน ไม่มีแม้แต่เสียงเล็ดลอดของเพื่อนฉันออกมาจากในกรงเลยเพื่อนฉันอ่อนเพลียเพราะร่างกายสูญเสียน้ำ มีอาการตื่นตกใจกลัว เซื่องซึม หดหู่ หวาดระแวง เมื่อมนุษย์ใจร้ายเดินเข้ามาใกล้ๆ เพื่อนฉันได้แต่หมอบตัวลงด้วยความสั่นกลัว มนุษย์ใจร้าย 2 คน ดึงเพื่อนฉันออกจากคอกไม้และใช้ไม้ท่อนใหญ่ฟาดที่หัวเพื่อนฉันอย่างแรง เพื่อนฉันบางตัวที่ป่วยหนักก็จะตายทันที ในขณะที่เพื่อนฉันบางตัวก็กรีดเสียงร้องที่โหยหวนและล้มลง แต่เพื่อนฉันก็ยังกระดิกหางร้องขอชีวิตจากมนุษย์ใจร้าย แต่มนุษย์ใจร้ายกลับใช้ไม้ฟาดหัวอีกครั้งหนึ่งและก็เชือดคอ จนเพื่อนฉันขาดใจตายเพื่อนฉันบางตัวโดนเชือกรัดคอและนำไปจุ่มในหม้อน้ำเดือดสุกๆ และท้ายสุดมนุษย์ใจร้ายก็จะทำการแยกเนื้อ หนัง และกระดูกออกจากกันหมา 802 ตัว

ฉันไม่รู้ว่ามีเพื่อนฉันกี่ตัวที่โดนฆ่าตายไปแล้วบ้าง ฉันอยากขอบคุณแทนเพื่อนฉัน 802 ตัว ที่ชุดเฉพาะกิจของกรมปศุสัตว์ได้ช่วยชีวิตเมื่อวันที่ 2 พฤศจิกายน พ.ศ. 2546 ขณะที่ขบวนการค้าหมาข้ามชาติกำลังลำเลียงเพื่อนฉันลงเรือที่ฟาร์มหมาที่ตั้งอยู่ริมฝั่งแม้น้ำโขง บริเวณท่าต้นยาง ชายฝั่งโขงตำบลบ้านแพง อำเภอบ้านแพง จังหวัดนครพนม เพื่อข้ามฝั่งโขงไปยังลาวและจะส่งต่อไปที่โรงชำแหละใหญ่ในเวียดนาม

เพื่อนฉันทั้งหมดโดนกักขังอย่างแออัดอยู่ในกรงเหล็ก 72 กรง ตอนที่ชุดเฉพาะกิจฯไปช่วยเหลือนั้นเพื่อนฉัน 300 กว่าตัว ได้ถูกส่งลงเรือข้ามฝั่งโขงไปแล้ว หลังจากนั้น ชุดเฉพาะกิจฯได้พาเพื่อนฉัน502 ตัว ไปพักอยู่ที่ด่านกักกันสัตว์ระหว่างประเทศ จังหวัดนครพนม ส่วนอีก 300 ตัว ไปพักอยู่ที่ด่านกักกันสัตว์ระหว่างประเทศ จังหวัดมุกดาหาร การโดนกักขังอย่างแออัดและอดน้ำอดอาหารเป็นเวลาหลายวัน ทำให้เพื่อนฉันอยู่ในสภาพที่อิดโรย ขาของเพื่อนฉันอ่อนเปลี้ยมาก ไม่มีแม้แต่แรงพยุงขาทั้ง4 ให้ยืนขึ้นได้ เพื่อนฉันบางตัวเมื่อได้กินน้ำก็สำลักตาย จมูกของเพื่อนฉันบางตัวก็เป็นหนอง เพราะโดนทุบสันจมูกมา ปัจจุบันนี้ เพื่อนฉันที่ด่านฯจังหวัดนครพนม เหลืออยู่ประมาณ 347 ตัว ส่วนที่ด่านฯจังหวัดมุกดาหาร เหลืออยู่ประมาณ 100 กว่าตัว เพราะระยะแรกนั้นเพื่อนฉันบางตัวได้ล้มป่วยลงด้วยโรคไข้หัดและโรคลำไส้อักเสบ “เราจะเก็บหมาเหล่านี้ไว้ที่นี่เพื่อกักตรวจโรคและดูแลฟื้นฟูสุขภาพ โดยเริ่มจากการการให้วิตามินและยาปฏิชีวนะ เพื่อลดความเครียดและป้องกันโรคแทรกซ้อนแก่หมาทั้งหมดในช่วง 3 วันแรก ส่วนตัวไหนอ่อน เพลียมากให้ฉีดยาบำรุงและให้น้ำเกลือ ตัวไหนเป็นแม่หมาท้องแก่ ควรได้รับการดูแลอย่างใกล้ชิดที่สุด นอกจากนั้น ให้รักษาบาดแผล อาการท้องร่วง ปอดบวม ขาหัก รวมถึงทำทะเบียนประวัติ ฉีดวัคซีนป้องกันโรคพิษสุนัขบ้า ฉีดยารักษาโรคผิวหนัง กำจัดพยาธิภายในและภายนอกด้วย และรีบทำเรื่องเปิดรับบริจาคอาหารให้หมาๆ พวกนี้อย่างเร่งด่วนที่สุด” เพื่อนฉันไม่ลืมเล่าความดีของชุดเฉพาะกิจฯให้ฉันฟังหมาอีกหลายชีวิตที่ช่วยชีวิตไว้ได้

วันที่ 21 กุมภาพันธ์ พ.ศ. 2547 ตำรวจตระเวนชายแดนสามารถช่วยชีวิตเพื่อนฉันได้อีก 420 ตัวที่อำเภอท่าอุเทน จังหวัดนครพนม ขณะที่ผู้ค้าหมากำลังลำเลียงเพื่อนฉันลงเรือเพื่อข้ามไปส่งยังฝั่งโขงแต่เพื่อนฉัน 40 ตัว ได้ตายระหว่างการขนย้าย ส่วนอีก 380 ตัวที่เหลือ ได้ถูกส่งตัวมาพักอยู่ที่ด่านกักกันสัตว์ระหว่างประเทศ จังหวัดหนองคาย แต่เมื่อเวลาผ่านไปได้เพียง 1 อาทิตย์ เพื่อนฉันบางตัวได้ล้มป่วยเป็นไข้หวัดและลำไส้อักเสบ ส่งผลให้เพื่อนฉันตัวอื่นๆ ล้มตายไปตามๆ กัน ช่วงเวลา 2 เดือนนั้นนับว่าเป็นโชคดีของเพื่อนฉัน เพราะคุณป้าใจดีท่านหนึ่งที่มีภูมิลำเนาอยู่ที่จังหวัดอุดรธานีและเพื่อนๆ ได้นำอาหารมาเลี้ยงดูเพื่อนฉัน แต่หลังจากนั้นศาลมีคำสั่งให้คืนเพื่อนฉันให้แก่ผู้ค้าหมา แต่เนื่องจากในขณะที่เพื่อนฉันพักอยู่ที่ด่านฯนั้น ทางผู้ค้าหมาไม่ได้มาดูแลเรื่องอาหารเลย ทางด่านฯจึงขอร้องให้ผู้ค้าหมาจ่ายค่าอาหารประมาณ 30,000 กว่าบาท แต่ผู้ค้าหมาไม่อยากเสียเงินก้อนนั้น คุณป้าใจดีท่านนั้นจึงขอซื้อชีวิตเพื่อนฉัน160 ตัวที่เหลือในราคา 7,000 กว่าบาท ซึ่งผู้ค้าหมายอมรับข้อตกลง ปัจจุบันนี้ เหลืออยู่ประมาณ 47 ตัว เนื่องจากบางตัวป่วย และบางตัวก็มีมนุษย์มาขอรับไปเลี้ยงดู

วันที่ 14 พฤษภาคม พ.ศ. 2547 หน่วยทหารเรือได้ช่วยชีวิตเพื่อนฉัน 115 ตัว ได้ที่อำเภอบ้านแพงจังหวัดสกลนคร แต่เพื่อนฉันได้จมน้ำตายไป 1 กรง ปัจจุบันนี้ เหลืออยู่ประมาณ 30 กว่าตัว เนื่องจากคอกหมาชำรุด ทำให้เพื่อนฉันตัวเล็กเล็ดลอดออกไปได้ และบางตัวก็ป่วย

วันที่ 23 พฤษภาคม พ.ศ. 2547 ตำรวจภูธรได้ช่วยชีวิตเพื่อนฉัน 33 ตัว ที่อำเภอบ้านนาสวยรอยต่อจังหวัดอุดรธานี-หนองคาย เพื่อนฉันได้มาอยู่ที่ด่านกักกันสัตว์ระหว่างประเทศ จังหวัดหนองคายแต่หลังจากนั้นเพียง 2 วัน ศาลมีคำสั่งให้ยกฟ้อง ผู้ค้าหมาโดนปรับ โทษฐานที่ไม่มีใบรับอนุญาตขนส่งหมา แต่มีสิทธิ์ที่จะนำหมากลับคืน เพราะว่าผู้ค้าหมาซื้อหมาเหล่านี้มาอย่างถูกต้อง ไม่ได้ขโมยมาจากใครและล่าสุดคือเดือนกรกฎาคมที่ผ่านมา เพื่อนฉันจำนวน 200 ตัวได้รับการช่วยชีวิตจากจังหวัดนครสวรรค์และนำมาพักอยู่ที่ด่านกักกันสัตว์ระหว่างประเทศ จังหวัดหนองคาย

สรุปโดยสังเขป จำนวนเพื่อนฉันที่มนุษย์ใจดีช่วยชีวิตมาได้ตั้งแต่ปลายปีพ.ศ. 2646 จนถึงปัจจุบันนี้รวมทั้งหมดประมาณ 3,000 กว่าตัว ซึ่งเพื่อนฉันบางกลุ่มได้เลี้ยงไว้ที่บ้านผู้ค้าหมา เนื่องจากพื้นที่ทางด่านกักกันสัตว์ระหว่างประเทศไม่เพียงพออนาคตของเพื่อนฉันจะเป็นอย่างไรเพื่อนฉันที่พักอยู่ตามด่านกักกันสัตว์ระหว่างประเทศ ส่วนใหญ่ยังอยู่ในระหว่างการดำเนินคดี เช่นคดี 802 ตัว ก็ยังไม่สิ้นสุด เพราะผู้ค้าหมาพยายามสู้คดี เพราะหากชนะคดี ก็ไม่ต้องเสียค่าปรับและนำเพื่อนฉันกลับไปได้ เพราะตั้งแต่เกิดเรื่องจนถึงวันนี้ ผู้ค้าหมาโดนศาลเรียกไปให้การเพียงครั้งเดียวเท่านั้นเอง นอกจากนั้น ฉันรู้มาว่าหากผู้ค้าหมาโดนจับกุมระหว่างขนย้ายหมาบนทางหลวง สุดท้ายศาลก็จะมีคำสั่งยกฟ้องให้คืนหมาแก่ผู้ค้าหมา ยกเว้นเสียแต่ว่าผู้ค้าหมาจะไม่มารับเพื่อนฉันคืน

แต่หากผู้ค้าหมาโดนจับกุมระหว่างการลำเลียงลงเรือข้ามฝั่งโขง ก็จะถูกดำเนินคดีตามกฎหมาย เพราะถือว่าเป็นการค้าหมาข้ามชาติสิ่งมีชีวิตที่ไม่อาจพูดภาษามนุษย์ได้ แต่มาใช้ชีวิตอยู่ในโลกใบเดียวกับมนุษย์ กาลเวลาทำให้พวกเขาเริ่มเข้าใจภาษามนุษย์ จริงอยู่ที่พวกเขาพูดภาษามนุษย์ไม่ได้ แต่ดวงตาพวกเขาบอกความรู้สึกในใจได้

หมาคือสิ่งมีชีวิตสิ่งเดียวในโลกนี้ที่รักมนุษย์มากกว่ารักชีวิตของตนเอง พวกเขาเป็น“เพื่อนที่ดีที่สุดของมนุษย์” เป็นสัตว์เลี้ยง ไม่ใช่สัตว์เศรษฐกิจ แต่เพราะเหตุผลอันใดในช่วงหลายปีที่ผ่านมา กลับมีคนไทยกลุ่มหนึ่งประกอบอาชีพการฆ่าชำแหละหมาเพื่อการค้าเนื้อและหนัง โดยไม่ได้คำนึงถึงเลยว่าการกระทำเช่นนี้ไม่ใช่วิสัยของคนไทยและผืนแผ่นดินไทยนี้คือ “เมืองพุทธ”อย่าลืมว่า เขาก็ชีวิต เราก็ชีวิต

จากคุณ : G-Dog Pattaya

เขียนเมื่อ : 15 ส.ค. 54 16:16:37