เบเบ้ ขอเม้าท์ ปล่อยหม่ามี๊นินทาหนูเยอะแล้ว ถึงทีเบเบ้แฉบ้างจิ
|
 |
เบเบ้ ขอเม้าท์
ถ้าใครได้อ่านบันทึกของหนู โปรดรู้ว่าเป็นเพราะ หม่ามี๊ นั่นแหละ
หนูชื่อ เบเบ้ ค่ะ ตอนนี้อายุขวบกว่าๆแล้ว หม่ามี๊เรียกหนูว่า ลูกสาวแสนสวยของหม่ามี๊ หรือ สาวน้อยแสนสวยของแม่ ปาป๊า เรียกหนู ไอ้อ้วน... (เชอะ จำไว้เลย) หนูมีเรื่องเล่ามากมาย เพราะอะไรๆ ก็น่าสนใจสำหรับหนู บ้านหนูเป็นร้านอาหาร หนูไม่รู้หรอกว่ามันแตกต่างจากที่อื่นตรงไหน แต่เท่าที่เห็น บ้านของหนูถ้าไม่นับด้านหลังที่เป็นห้องพัก (ห้องนอนเบเบ๊และหม่ามี๊) ส่วนของครัวและห้องน้ำ บ้านก็จะโล่งๆไม่มีผนังกั้นมีเสาซีเมนต์เป็นโครงแข็งแรงเพื่อรับหลังคามุงใบจากลมจึงโกรกได้ทุกทิศทาง มีโต๊ะเก้าอี้เยอะแยะวางไว้ในสวนบ้าง ริมน้ำบ้าง บ้านหนูอยู่ติดริมน้ำค่ะ หม่ามี๊บอกว่าเป็นแม่น้ำสายหลักของเมืองนี้ มีน้ำเต็มฝั่งแม้ในหน้าแล้งจัด เพราะปล่อยน้ำจากเขื่อนตลอดปี ลมพัดเย็นทุกฤดูกาล แม่น้ำนี้ถ้าไม่มีเรือนักท่องเที่ยววิ่งผ่านเสียงดัง จะสงบเงียบบรรยากาศชวนพักผ่อนมากๆ ตอนกลางคืนที่บ้านเปิดไฟระยิบระยับสว่างไสวทั่วบริเวณ มีผู้คนแต่งตัวสวยงามเข้า-ออก ตลอดเวลา บางคืนมีคนเยอะมากๆเลยค่ะ ถ้าคืนไหนคนเยอะถึงหนูจะไม่เห็นหนูก็รู้ เพราะหม่ามี๊จะให้หนูเข้านอนในห้องนอนเร็วมาก และกว่าหม่ามี๊จะอนุญาตให้หนูออกจากห้องก็ดึกมาก แรกๆหนูไม่ค่อยยอมง่ายๆ เพราะการอยู่ในห้องคนเดียวมันเหงานะคะ แต่... แหะ แหะ พอเห็นเบาะนอน ผ้าห่ม หรือคืนไหนร้อนหม่ามี๊เปิดพัดลมส่ายไปมา มันก็ชวนให้ง่วงได้ง่ายเหมือนกันนะ ตอนหนูเล็กมากๆ ไม่ว่าคนจะเยอะหรือน้อย หม่ามี๊จะให้หนูนอนในกล่องเบียร์เอาลังโซดาครอบด้านบน ก้นกล่องปูผ้าหอมๆนุ่มๆ แล้ววางกล่องนอนไว้ข้างๆปาป๊า (หนูเรียกกล่องนอน เพราะกล่องนี้จะพบหนูตอนนอนเท่านั้น ถ้าหนูตื่นนะ ไม่มีหวังจะให้หนูอยู่ในนั้นเด็ดขาด แม้ว่ามันจะนอนสบายขนาดไหนก็เถอะ) วันไหนหนูหลับยาก ปาป๊าจะเอาไม้ขนไก่มาแหย่ลงในรูลังโซดา ให้หนูไล่ตะครุบไม้ขนไก่นั้นเล่นจนหนูหลับเพราะความเหนื่อย ปาป๊าบอกว่ากว่าหนูจะโตนอนในห้องลำพังได้ หมดไม้ขนไก่ไปหลายอัน หนูว่าคงเป็นอย่างนั้น เพราะหนูเห็นสัตว์ปีกมีขนไม่ได้เลยเชียว หนูจะวิ่งไล่ตะครุบมาฟัดๆ จนขนกระจุย หนูก็ไม่รู้เหมือนกันว่า มันเป็นเพราะหนูฝังใจที่โดนขังในกล่องบังคับให้นอน หรือติดใจขนนุ่มๆกันแน่ รู้แต่ว่าเมื่อตะครุบอะไรที่มีปีกและขนนุ่มๆได้ มันสนุกจนห้ามใจไม่ให้ฟัดกระจุยไม่ไหวเลยล่ะ หนูคิดว่าคงเป็นทั้งสองอย่างนั้นแหละ จำได้ว่าตัวแรกๆที่ตะครุบได้หนูรีบเอามาอวดหม่ามี๊กับปาป๊าด้วยความตื่นเต้น ผลคือ หม่ามี๊กรี๊ดลั่นส่วนปาป๊าหัวเราะชอบใจ บอกว่า เบเบ้ตัวแสบเก่งจริงๆ หนูก็ภูมิใจนะ แต่ไม่เข้าใจทำไมปาป๊าต้องแอบเอามันไปทิ้งด้วย ของเล่นหนูแท้ๆ ทีไม้ขนไก่เยินแล้วเยินอีกปาป๊าไม่เห็นจะทิ้ง ไอ้ตัวขนๆบินได้นั่นน่ะตัวมันนิ่มกว่าไม้แข็งๆตั้งเยอะ มีกลิ่นชวนให้สนใจด้วย แต่หม่ามี๊ชอบบอกว่ามันเหม็น ไม่เข้าใจเลยจริงๆ
จากคุณ |
:
forgive not forger
|
เขียนเมื่อ |
:
14 ส.ค. 54 18:15:11
|
|
|
|