จนวันนึงผมก็ได้ค้นพบวิธีการใหม่ ในขณะที่กำลังทำงานตัดกระดาษเตรียมทำบอร์ด ไอ้น้องก็วิ่งวนมากเลยครับ เตะขวดกาวล้ม แถมยังเลอะตัวเลอะขาไปหมด พาไปอาบน้ำแทบไม่ทัน (ไม่งั้นคงได้กลายเป็นอนุสาวรีย์แมวยืนติดกับพื้น ไปไหนไม่ได้แหงๆ) คราวนี้พอถึงตอนที่จะวัดกระดาษ ผมก็ใช้ตลับเมตรแบบสายเหล็กอ่ะครับ ดึงออกมาดัง ชิ้งงงง!! น้องเป๊กก็มองทันทีครับด้วยสายตาตื่นตระหนก ไอ้เราก็งงๆว่ามันเป็นไรน้อ ตอนดึงไม่เท่าไหร่ครับ แต่พอตอนเก็บสายให้มันกลับเข้าไป เสียงดัง ซวดดดด!!! ปรากฎว่าไอ้น้องวิ่งเตลิดไปหลบอยู่ซอกตู้เลยครับ จนผมรู้ทันทีว่าน้องเป๊กกลัวตลับเมตร คราวนี้เวลาจะดุก็จะใช้วิธีนี้แหละครับ ดึงสายตลับเมตรออกมา (บางทีก็สะบัดๆให้มีเสียง) ไอ้น้องหยุดดื้อทันทีเลย แถมหงอไปอีกนาน ไอ้เราเห็นคนบางคนนอนหงออยู่ในซอกตู้ก็สงสาร ซักพักก็เอามาอุ้ม เอามาโอ๋ บอกว่าทีหลังอย่าดื้ออีกนะ ไอ้น้องก็ได้แต่กระพริบตาปริบๆ พร้อมกับส่งเสียงตอบรับว่า เมี๊ยวววว
ทุกวันนี้เวลามองเห็นตลับเมตรทีไรจะนึกถึงน้องเป๊กทันที
ตอนนี้น้องไม่อยู่แล้วครับ หายออกจากบ้านไปได้3อาทิตย์กว่าๆแล้ว ยังไม่กลับมาเลย T_T ทุกคนคิดถึงมากๆ เพราะเป็นขวัญใจประจำบ้าน ตอนนี้ขอแค่น้องยังมีชีวิตอยู่ก็ดีใจแล้วครับ ต่อให้เจอเจ้าของใหม่ที่ใจดี ยังไงก็ยอม (ลึกๆก็หวังว่าไอ้น้องจะกลับมา)
มาร่วมแบ่งปันวิธีกำราบเจ้าเหมียวจอมดื้อกันเถอะ!
