ความคิดเห็นที่ 1 แต่กลับนำเขียงไม้ไปพาดกับปากหม้อข้าวต้มใบใหญ่ ที่กำลังเดือดพลั่กๆอยู่ แล้วเอาปลายไม้ข้างหนึ่งพาดหมิ่นๆไว้ที่ปากหม้อข้าว จากนั้นเธอจึงเดินออกไปแอบดูอยู่ใกล้ๆ ฝ่ายเจ้าลูกสุนัขเมื่อเห็นไม่มีคนอยู่ตรงนั้น มันจึงกระโดดเต็มแรงเพื่อขึ้นมากินเนื้อหมูสับอย่างเคย แต่ทว่าปลายไม้ที่วางหมิ่นๆพาดกับปากหม้อข้าวไว้นั้นได้กระดกขึ้นมา ทำให้เจ้าลูกสุนัขตกลงไปในหม้อข้าวต้มที่กำลังเดือดพลั่กๆทันที ผลคือตายคาที่ โดยไม่มีโอกาสได้ร้องเลยสักแอะเดียว อนิจจา..เจ้าหมาน้อย เมื่อจัดการกับเจ้าลูกสุนัขได้แล้วเธอก็รู้สึกปลอดโปร่งโล่งใจเป็นอันมาก เพราะไม่ต้องมาคอยกังวลว่า เนื้อหมูสับจะหายไปอีก เพียงไม่กี่วันเธอก็ลืมเรื่องนี้เสียสนิท ประกอบกับหลังจากนั้นไม่มีงานศพที่วัดเธอจึงไม่มีงาน ที่ต้องมาทำอาหารเลี้ยงแขกเวลาผ่านไป 7 วันครบวันที่ลูกสุนัขตายพอดี วันนั้นเผอิญมีงานศพที่วัดแม่ครัวคนนี้ก็เข้าไปรับงานจัดเลี้ยงเหมือนเดิม วันนั้นเป็นวันแรกของงานศพเธอจึงได้ต้มข้าวต้มหมูเหมือนทุกครั้งที่ผ่านๆมา ขณะที่ข้าวต้มกำลังเดือดพลั่กๆอยู่นั้นเธอก็บอกคนงานให้มาช่วย ยกหม้อข้าวลงจากเตาไฟ แต่แล้วเหตุการณ์ไม่คาดฝัน ก็เกิดขึ้น หูหิ้วหม้อข้าวต้มข้างที่เธอถือนั้นเกิดหักหลุดจากมือ ตัวเธอจึงถลำลื่นหัวทิ่มลงไปในหม้อข้าวต้มใบใหญ่ ที่กำลังเดือดพลั่กๆ นั้น ตายทันทีโดยไม่ทันได้ร้องสักแอะเดียว เป็นชะตากรรมเดียวกับที่เธอทำกับเจ้าลูกสุนัขตัวนั้นอย่างไม่ผิดเพี้ยน!! ลูกสุนัขกับแม่ครัวคนนี้คงจะเคยเป็นเจ้ากรรมนายเวรกันมา หลายภพหลายชาติ ผูกพยาบาทอาฆาตกันไม่จบสิ้น ในชาตินี้ จึงมาสร้างกรรมทำเวรซึ่งกันและกัน เพิ่มเข้าไปอีก ผู้เขียนขอย้ำว่ากฏแห่งกรรมนั้นมีจริง เป็นจริงได้ตลอดเวลาโดยไม่คาดฝันสุดแท้แต่ว่าจะให้อโหสิกรรมต่อกัน เลิกอาฆาตพยาบาทจองเวรกันและกันหรือไม่หากไม่ได้ ปฏิบัติวิปัสสนากรรมฐาน เจริญสติปัฏฐาน 4ก็จะไม่รู้ซึ้งถึงกฏแห่งกรรม จะไม่รู้ถึงการให้อภัยทานการเลิกอาฆาตพยาบาทกันและกัน กฏแห่งกรรมนั้นนอกจากจะมีจริง เป็นจริงแล้วยังเกิดขึ้นได้โดยไม่เลือกกาลเวลาและสถานที่อีกด้วยดังนั้นคงไม่มี อะไรประเสริฐเท่ากับความมีเมตตา ให้อภัยต่อกัน ไม่ว่ากับคนด้วยกัน หรือกับสรรพสัตวเพราะต่างก็มีชีวิต มีความรู้สึกเจ็บปวด ทุกข์ทรมานเหมือนๆกัน ขอขอบคุณบทความจาก อารมณ์ดีดอทคอม จากคุณ : ปมณฑ์ เขียนเมื่อ : 21 พ.ย. 54 22:02:25

ความคิดเห็นที่ 2 กรรมของภรรยานายเรือที่ถูกถ่วงน้ำตาย เรื่องจาก พระไตรปิฎก มีเรื่องอยู่ว่าภิกษุบางพวกที่มาเฝ้าพระบรมศาสดานั้น พวกหนึ่งมาทางเรือ ในขณะที่เดินทางมานั้นเรือเกิดหยุดนิ่งเสียเฉยๆ ในกลางทะเล คนโดยสารในเรือก็จัดทำสลากขึ้นเพื่อหาคนที่เป็นกาลกิณี แต่ภรรยาสาวของนายเรือจับได้สลากนั้นถึง ๓ ครั้ง นายเรือนั้นปกติเป็นคนที่รักภรรยามาก แต่เพื่อชีวิตของคนโดยสารอีกเป็นจำนวนมาก จึงจำเป็นต้องตัดใจโยนภรรยาของตนลงน้ำไป แต่นายเรือก็ไม่อยากที่จะต้องทนเห็นภรรยาของตนลอยคออยู่ในน้ำและส่งเสียงร้องขอชีวิต จึงให้คนโดยสารเหล่านั้นผูกหม้อทรายแล้วยกหม้อทรายผูกติดไว้กับคอภรรยาตนและจับภรรยาตนโยนลงทะเลไป นางได้จมลงไปในน้ำและถูกสัตว์ร้ายกัดกินจนถึงแก่ความตาย พระภิกษุที่โดยสารมาด้วยเห็นอย่างนั้นก็คิดว่า ไม่มีใครที่จะรู้กรรมของผู้หญิงคนนี้ได้ เราจักไปกราบทูลถามพระบรมศาสดา ครั้นเดินทางไปถึงพระวิหารเชตวัน พระภิกษุได้เข้าไปเฝ้าพระบรมศาสดากราบทูลเรื่องราวให้ทรงทราบแล้วพระผู้มีพระภาคก็ตรัสว่าหญิงนั้นได้เสวยกรรมที่ตนเคยกระทำไว้ในอดีตชาติ พระผู้มีพระภาคเล่าว่า ในอดีตกาลหญิงนี้ได้เกิดเป็นภรรยาของคหบดีคนหนึ่งในเมืองพาราณสี ได้ทำกิจการบ้านเรือนด้วยตนเอง ในเรือนนั้นมีสุนัขอยู่ตัวหนึ่ง คอยติดตามอยู่ใกล้หญิงนั้นอยู่เสมอ แม้เวลาที่หญิงนั้นออกไปหาผักหาฟืนในป่า สุนัขก็ติดตามไปด้วย พวกหนุ่มๆ ก็ล้อเลียนว่า วันนี้นายพรานสุนัขออกไปแล้ว พวกเราคงได้กินเนื้อเป็นแน่ หญิงนั้นเกิดความละอายไล่ให้สุนัขกลับไปบ้าน สุนัขกลับไปแล้วก็กลับมาอีก ไม่ว่าจะถูกตีด้วยไม้หรือถูกปาด้วยก้อนหิน สุนัขนั้นก็ยังตามมาอีก ทั้งนี้ก็เพราะสุนัขนั้นเคยเป็นสามีของหญิงนั้นในอัตภาพที่ ๓ เพราะฉะนั้นจึงไม่อาจตัดความรักในหญิงนั้นได้ หญิงนั้นเห็นสุนัขติดตามตนอยู่เสมอ ไล่ก็ไม่ไปจึงโกรธคิดจะกำจัดสุนัขเสีย วันหนึ่งนางได้เอาข้าวต้มไปให้สามีที่ทำงานอยู่ในนา แล้วก็เอาเชือกติดมือไปด้วย เมื่อปฏิบัติจัดอาหารให้สามีเรียบร้อยแล้ว นางได้ถือหม้อเปล่าไปที่แม่น้ำแห่งหนึ่ง เอาทรายใส่หม้อจนเต็ม แล้วเรียกสุนัขที่ตามมาด้วยให้เข้ามาใกล้ สุนัขดีใจเพราะไม่เคยได้ยินเสียงเรียกมานานแล้ว เคยแต่ได้ยินเสียงไล่ สุนัขจึงเข้าไปหานาง หญิงนั้นเอาเชือกข้างหนึ่งผูกที่คอสุนัข อีกข้างหนึ่งผูกหม้อทรายแล้วโยนหม้อทรายลงไปในน้ำ หม้อทรายก็จมลงไปในน้ำ สุนัขก็ติดตามหม้อตกลงไปในน้ำจมน้ำตาย ด้วยผลแห่งกรรมนั้นนางต้องไปตกนรกอยู่เป็นเวลานาน เมื่อพ้นจากนรกแล้วก็ยังมาถูกเขาเอาหม้อทรายผูกติดคอโยนลงน้ำอยู่อีกถึง ๑๐๐ ชาติ ด้วยอำนาจของเศษบาปที่ยังเหลืออยู่ ภรรยานายเรือนั้นก็คือหญิงที่โยนสุนัขลงไปในน้ำนั่นเอง จากคุณ : ปมณฑ์ เขียนเมื่อ : 21 พ.ย. 54 22:05:54

ความคิดเห็นที่ 3 คู่แค้นกลับชาติ ก่อนสิ้นลมหายใจเมื่อชาติที่แล้วคงได้กล่าวคำอาฆาตพยาบาทกันไว้มาชาตินี้ถึงได้มาประหัตประหารกันทั้งๆ ที่คู่ต่างสภาพ ต่างศักดิ์ศรีแต่ต้องมาพบกัยเพราะ..แรงอาฆาต ทั้งๆ ที่แสนเกลียดและสุดเซ็งแต่จำต้องจำยอม เพราะสภาพของลูกศิษย์วัดนั้นต้องทำทุกอย่างที่เป็นภารกิจภายในของหลวงตา ที่ชอบเลี้ยงหมาเลี้ยงแมวรวมกันแล้วไม่ต่ำกว่า ๒๐ กว่าตัวขึ้นไป เปี้ยกหรือเจ้าเปี้ยกที่พ่อแม่เอามาฝากหลวงตาเพราะที่บ้านยากจนและมีลูกหลายคนได้ให้ปรนนิบัติรับใช้ถวายหลวงตา เจ้าเปี้ยกสุดจะอิดหนาระอากับหมาแมวพวกนี้ถ้าหลวงตาอยู่ท่านจะเป็นผู้คลุกข้าวปลาให้แมว และหมาหนังกลับ คือหมาขี้เรื้อน แต่ถ้าวันไหนหลวงตาไม่อยู่เป็นที่แน่นอนละทั้งหมาทั้งแมวจะต้องอดข้าวกันเป็นแถว เจ้าเปี้ยกยังเป็นเด็กแค่ ๑๑-๑๒ ขวบจะไม่ยอมคลุกข้าวให้ มันคิดว่านี่เป็นการลงโทษที่พวกนี้ทำสกปรกโสโครกทำให้ต้องมีงานเพิ่มมากขึ้นในแต่ละวัน โดยเฉพาะขี้หมานั้น เจ้าเปี้ยกจะต้องล้างที่ชานกุฏิหลวงตาทุกวัน วันไหนโชคไม่ดีก็ต้องซักจีวร สบงด้วยโดยไม่มีสิทธิ์คัดค้าน มันล้างไป ซักไป แล้วด่าไป เพราะกลิ่นนั้นเหม็นชวนเวียนหัวแทบอาเจียน ทั้งหมาทั้งแมวเหมือนจะรู้ทางจิตได้ดีว่าวันไหนที่หลวงตาไม่อยู่อย่างน้อยก็มื้อหนึ่งละที่ต้องอดเจ้าเปี้ยกลูกศิษย์หลวงตาจะแกล้งได้ไม่บ่อยนักเพราะใจจริงของเจ้าเปี้ยกแล้วมันรักเมตตาสัตว์เหมือนกันบางที่ให้ข้าวหมาแมวก็นึกเสียว่าถ้าพวกมันหากินเองได้ คงไม่มารบกวนขอเขากินอย่างนี้หรอกบางครั้งเจ้าเปี้ยกหายไปวันสองวันยังคิดถึงหมาแมว นี่คือความดีมีจิตใจเมตตาของเจ้าเปี้ยก ไอ้นิน เป็นหนึ่งในจำนวนหมาที่เจ้าเปี้ยกต้องคอยดูแล และไอ้นินก็เป็นจ่าฝูงของบรรดาหมาวัน เจ้าเปี้ยกเห็นมันมาตั่งแต่วันแรกที่หลวงตาอุ้มมันมาจากข้างถนนเพราะท่านกลัวว่าจะถูกรถทับตาย จึงสงเคราะห์มันมาเลี้ยงและชื่อนี้หลวงตาเป็นผู้ตั้งให้ สีของไอ้นินดำสนิท อ้วนน่ารักมากตอนที่มันมายังเป็นลูกมาอยู่เลย อาหารวัดข้าวก้นบาตรมีโปรตีนมาก ไอ้นินถึงได้โตวันโตคืน มันกินเก่งกินเร็วจนหมาตัวอื่นกินไม่ทัน รูปร่างในตอนนี้แข็งแรง สัดส่วนเฉียด ๆ อัลเซเชี่ยน ขนแบนเรียบติดหนังเป็นเงาเขี้ยวขาวยาวแหลมเวลาหมาตัวอื่นกำลังกิน เมื่อไอ้นินปรี่เข้าไป แฮ้เดียว ทุกตัวต้องหลบกันห่างจุกตูด หลีกห่างไปไกลเลยที่เดียว ไอ้นินไม่เคยก้มหัวให้ใคร ไม่ว่าจะเป็นพระหรือเณรจะมีแต่หลวงตากับเจ้าเปี้ยกเท่านั้น มันเป็นกฏของธรรมชาติที่ว่า “คนรักเท่าผืนหนังคนชังเท่าผืนเสื่อ ”หมาเป็นอริกับไปรษณีย์เหมือนกับหญิงสาวเป็นศัตรูกับสิวที่บนใบหน้า ไอ้นินก็เช่นกันถึงมันจะเป็นหมาแต่ก็เป็นศัตรูคู่อาฆาตกลับเณร ชื่อเณรจิ๋วนั้นเอง ไอ้นินมันเป็นหัวหน้าหมาบริวารของหลวงตา ถึงมันจะเป็นหมาก็ยังมีคนหมั่นใส้มันนานวันจึงกลายเป็นศัตรูคู่อาฆาตกันกับเณรจิ๋ว ความจริงเณรจิ๋วก็มิใช่เด็กแล้ว อายุอานามก็ปาเข้า ๓๐ กว่า ๆ เคยบวชที่วัดนี้มาก่อน แต่เป็นคนที่สังคมไม่ปรารถนา ชอบเมาแล้วโวยวายด่าหัวหมาด่าแม่เจ๊ก จนชาวบ้านระอาบางที่คนเขาหมั่นไส้มากๆเข้าก็ชัดเข้าให้คนละพลักคนปึกจนสบักสบอมก็ไม่เข็ดพอโดนหนักๆเข้าก็มาอาศัยนอนครวญครางที่ศาลาหน้าวัดท่านเจ้าอาวาสให้นึกสมเพชด้วยเคยเป็นศิษย์เก่าของวัดนี้มาก่อนท่านเลยจับมาบวชเณรเพื่อจะให้เป็นผู้เป็นคนกับเขาบ้างและเพื่อให้มาหลบภัยจากบาทาของชาวบ้าน เพราะถ้าเมาแล้วปากเสีย ไม่มีใครคาดคิดว่าท่านเจ้าอาวาสตักสินใจผิด หรือถูกกันแน่ที่บวชสิงห์สั่งป่า เพราะตั้งแต่นั้นมา วัดนี้เลยมีเณรขี้จุ้ย โวยวาย ขี้ประจบสอพลอจนพระหลายองค์บอกว่า เณรจิ๋วได้ปริญญามาจาก ออสเตรเลีย แต่ลับหลังเณรกลับเรียกเณรเลียแถมถูกขนานนามว่าเณรขี้เรื้อนเพราะตามร่างกายเณรจิ๋วเต็มไปด้วยกลากเกลื้อน ไม่เฉพาะตามตัวเท่านั้น ในหน้ายังขึ้นกระดำกระด่าง วันที่จะเกิดเรื่องถึงกับถึงกับต้องตายกันไปนั้น เณรจิ๋วฉันเสร็จก็เอาจีวรพาดไว้กับลูกกรงแล้วเข้าไปนวดเฟ้นให้กับหลวงตาเด็กวัดสองสามคนรวมทั้งเจ้าเปี้ยกก็อยู่ด้วยและกำลังเล่นอยู่กับไอ้นินซึ่งตอนนั้นมันยังเป็นลูกหมาน่ารัก ซนชอบกัดของเล่นตามประสาลูกหมา วันนี้มีลมแรงได้พัดเอาจีวรของเณรจิ๋วที่พาดไว้ที่ราวได้ตกลงมาที่พื้น ไอ้นินมันได้เห็นของเล่นชิ้นใหม่เลยเข้าไปขยำขยี้แถมขี้เยี่ยวรดให้อีกเณรจิ๋วออกมาเห็นเข้าพอดีไอ้นินรู้ว่าภัยจะมาเข้าถึงตัวแล้วด้วยสัญชาตญาณหมาหลบแว่บไปซ้อนตัวอยู่ในกฏของหลวงตาเณรจิ๋วนั้นโกรธจนลมออกหูได้แต่อาฆาตไว้ในใจ ตั้งแต่วันนั้นเป็นต้นมาถ้าไอ้นินเผลอเป็นต้องโดนบาทาและไม้ของเณรจิ๋วบอบช้ำไปทั้งตัว บางครั้งก็ถึงกับขาเป๋ขาลากนอนร้องควาญครางไปหลายวัน หมานั้นก็มีหัวใจ เกิดจากวิญญาณที่พลาดพลั้ง ทำบุญน้อยหนีกรรมจากอดีตชาติไม่พ้น จึงต้องมารับกรรมเกิดเป็นสนัขเดียรัจฉาน เพื่อชดใช้หนี้กรรมเก่าที่ได้ก่อเอาไว้...แต่ก็ยังมาเจอกับ..คู้แค้นเจ้ากรรมนายเวรเก่าก่อนกันมาอีก..ไอ้นินจึงต้องรับบทหนักไปตามระเบียบ คู่กรรมของไอ้นินนั้นก็คือเณรจิ๋วนั้นเอง..ที่คอยจ้องหาโอกาสทุบตีให้ต้องบาดเจ็บตัวอยู่บ่อย.ๆ เณรจิ๋วก็เช่นกัน เผลอเมื่อไหร่เป็นโดนไอ้นินเป็นงับน่องเอา ในตอนแรกกัดต่ำ ๆ เพราะตัวมันยังเล็ก ต่อมามันโตและสูงขึ้นเรื่อย ๆ จนถึงเอวไอ้นินได้โตเป็นหนุ่มเต็มที่แล้ว เณรจิ๋วก็อันธพาลเราดี ๆ นี้เองผ้าเหลืองพระ ผ้าเหลืองเณรไม่ได้ช่วยกล่อมเกลาจิตใจนิสัยคนเราขึ้นมาได้เลย ถ้าขาดเมตตาซะอย่าง “ไม้แก่ยากที่จะดัด ” แกยังคงเมาหัวราน้ำ ไม่ได้เป็นประสัปรดสาระเลย เกิดมาเหมือนไม่ได้เต็มใจมาเกิด หลวงตาเองมาระยะหลังๆ เบื่อขี้หน้าเต็มที เพราะเณรจิ๋วนั้น ไม่มีความเกรงใจอีกทั้งไม่มีสัมมาคารวะตามแบบฉบับคนเกเร ไอ้นินเองก็เบาหยอกเสียเมื่อไหร่ หมาก็หมาเถอะ....หลวงตาบอกว่า คงเป็นคู่กรรมคู่ผูกพยาบาทจองเวรกันมาตั้งแต่อดีตชาติ โทสะ โมหะ ใครลองได้เป็นสมบัติย่อมไม่ได้ให้ผลดีแน่นอน ในที่สุดตอนเข้าของวันนั้น สุดแค้นสุดพยาบาท ระหว่างคนกับหมาก็กิดขึ้น เลือดของคู่อาฆาตเหม็นคลุ้งชวนคลื่นเหยน คลื่นไส้ แยกไม่ออกว่าอันไหนเลือดหมาหรือว่าเลือดคนคู่กัดที่คุกรุ่นเป็นไฟสุมขอนมาตั้งแต่ไอ้นินมันยังตัวกระเปี้ยก จนกระทั้งมันโตพอที่จะกระโจนงับคอหอยของเณรจิ๋วได้แล้ว วันนี้เณรจิ๋วกลับจากบิณฑบาต เดินกลับเข้ามาทางหลังประตูวัดวันนี้ไอ้นินดันไปนอนหลับขวางทางจอมอันธพาลเข้าทำให้เณรจิ๋วอารมณ์เสียทันทีที่เห็นไอ้นินแต่ก็เสียตั้งแต่ก่อนเข้าวัดมาก่อนแล้วเพราะแกเตะอะไรต่อมิอะไรที่ขวางหน้าขวางตามาตลอดทางเมื่อสายตามาพบไอ้นินคู่ปรับเข้าเท่านั้นแทนที่จะด่าตวาดไล่เณรจิ๋วกลับวางบาตรย่องไปหยิบมีดถางหญ้ากุฏหลวงตาต่อหน้าเจ้าเปี้ยกเจ้าอ้ำเจ้าอ้นเด็กวัดที่มองเห็น ว่าเณรจิ๋วได้มีดแล้วย่องกริบไปยังคู่อาฆาต แล้วอย่างที่ไม่มีใครคาดคิดว่าจะเป็นไปได้ เพราะเณรห่มผ้าเหลือถือศิล ๑๐จะมีจิตใจโหดเห้ยมฟันหมาขณะที่มันหลับ ทุกคนได้ยินเสียงเณรจิ๋วคำรามว่า  “ตายเสียเถอะมง ” สิ้นเสียงมีดของหลวงพ่อหวดลงหมายลำคอของไอ้นิน ความคมของมีดที่เพิ่งลับมาใหม่ ๆ ใกล้ถึง ไอ้นินคงรู้ด้วยสัญชาตญาณมันขยับตัวไปนิดหนึ่งแต่ก็ไม่พ้นคมมัดที่พาดลงบนโคนขา มันร้องเอ๋ง ๆๆลั่นวัด เลือดโทรมทั้งขาหน้า เณรจิ๋วหัวใจเพชฌฆาต ง้างมีดจะฟันซ้ำ ช่วงของความเป็นความตายนั้น ไอ้นินสวมวิญญาณนักสู้ รวมพลังกระโจนเข้างับลำคอของเณรจิ๋วอย่างรวดเร็วเสียจนดูไม่ทันหลบก็ไม่พ้นเขี้ยวขาวยาวของมันฝังจมมิดหายเข้าไปในลำคอ เณรจิ๋วตาเหลือกค้างมีเสียงครอกๆ เลือดจากเส้นเลือดใหญ่ทะลักออกมาราวน้ำพุราดลงมารดผ้าเหลือง หยดลงพื้นนองอย่างน่ากลัว และไม่มีทางว่าเลือดจะหยุดเมื่อไอ้นินยังงับไม่ยอมปล่อย เจ้าเปี้ยกเจ้าอ้นเจ้าอ้ำสามเด็กวัดตลึงพอได้สติก็ร้องให้คนมาช่วยกันลั่น แต่พระไปบิณฑบาตยังไม่กลับวัดลำพังเด็กสามคนช่วยอะไรไม่ได้ หลวงตาก็ยังไม่กลับเช่นกันเณรจิ๋วดิ้นเฮือกสุดท้ายฟันไอ้นินอีกทีแล้วมีดก็หลุดมือแต่หมายังคงงับคอเณรจิ๋วอยู่ ทั้งหมาทั้งคนนอนจมกองเลือด เณรนั้นแน่นิ่งไปหายใจครั้งหนึ่งเลือดก็ทะลักออกมาตรงที่เขี้ยวหมางับอยู่ เป็นฟองฟ่อดพระเริ่มทยอยกลับวัดองค์หนึ่งเปรยขึ้นเบาๆ ว่า “สิ้นเวรสิ้นกรรมกันที คนกับหมาคู่นี้ จองเวรจองกรรมกันมามากเหลือเกิน ”   ศพของเณรจิ๋วตั้งอยู่บนศาลาส่วนไอ้นินหลวงตาเยียวยาอย่างสุดขีด เจ้าเปี้ยกลูกศิษย์นั่งร้องให้กระซิก ๆ เพราะเวทนามัน หลวงตาครับ เณรจิ๋วก็ตายไปแล้ว ไอ้นินก็คงไม่รอด หลวงตาคิดว่าเขาจะเลิกจองเวรจองกรรมกันไหมครับ”   เจ้าเปี้ยกถามไปสะอื้นไป หลวงตาตอบพึมพำก่อนจะลุกไปจัดการศพเณรจิ๋วที่ศาลาว่า   “เลิกนะเลิกได้ แต่ต้องใช้เวลากันอีกนาน”   ท่านเอื้อมมือมาลูบแผงคอของไอ้นิน เลือดมันหยุดไหลพร้อม ๆ กับตาที่ลืมโพรง และลมหายใจที่ขาดหายไปด้วย ร่างของไอ้นินจะแตกดับ แต่จิตวิญญาณของมัน ใครจะรู้ได้ว่า มันรักเจ้าเปี้ยกกับหลวงตา แล้วในชาติหน้าไอ้นินกับเณรจิ๋วจะมาเกิดเป็นอะไรต่อไปเพื่อใช้ชดเวรกรรมที่ยังไม่จบไม่สิ้น...... จากคุณ : ปมณฑ์ เขียนเมื่อ : 21 พ.ย. 54 22:17:11

ความคิดเห็นที่ 4 บริหารใจ "เมตตาหมา ให้คนนิยม" ดร. อัญชลี กิ๊บบิ้นส์ เราเห็นคนสมัยนี้นิยมเลี้ยงสุนัขกันเยอะ นึกอิ่มใจแทนสุนัขที่มีโอกาสได้รับความเมตตาจากคนรักสัตว์ เห็นบางตัวที่ได้รับการดูแลปรนเปรอประคบประหงม แต่งองค์ทรงเครื่องให้จนได้ไปโลดแล่นบนแคทวอร์ค เล่นเอาเราต้องข่มใจไม่ให้เกิดจิตริษยาเป็นพักใหญ่ สุนัขเหล่านี้ชะตาดีจริงๆ เรารู้สึกดีทุกครั้งที่เห็นคนเกือบจะทุกวัย ได้ใช้ช่วงเวลาอย่างมีคุณภาพ หยอกเอินเล่นหัวกับสุนัขตัวโปรด ปั่นจักรยานแข่งกับฝีเท้าสุนัข พาสุนัขเดินออกกำลัง ไม่ใช่แต่เจ้าสุนัขที่ได้ออกกำลังจนกล้ามงาม คนเลี้ยงก็พลอยได้ประโยชน์ไปด้วย และดูเหมิอนคนเลี้ยงก็มักจะมีอารมณ์ดี เป็นคนอ่อนโยน ดูจะมีความสุขทีเดียว เราเองก็มักแอบนิยมเจ้าของอยู่ไม่น้อย แต่ทว่า สิ่งหนึ่งที่เรามักเห็นเช่นกันก็คือ กองทุกข์ที่สุนัขมักปล่อยไว้ ไม่ว่าจะด้วยความตั้งใจของเจ้าของ หรือ ความซนของเจ้าสุนัขเองที่ไม่รู้จักหาที่ปล่อยทุกข์เป็นที่เป็นทาง ที่จะไม่ทำให้ความสุขของเพื่อนบ้านหายไป มันกลายเป็นเรื่องมหานิยมไปซะแล้ว ยิ่งทำให้เราเอะใจทุกครั้งว่า ทำไมคนเราเกิดความคิดมีเมตตาเลี้ยงดูสัตว์ได้ แต่ทำไมเราไม่มีจิตคิดเมตตาหรืออาทรเพื่อนบ้านบ้าง บางเจ้าของมักแสร้งพาสุนัขออกมาเดินกลางเมือง กลางหมู่บ้าน กลางถนน กลางสนามพักผ่อนหย่อนใจ ให้ไกลเขตรั้วบ้านตัวเอง แล้วปล่อยให้สุนัขตัวโปรดปลดเบาปล่อยทุกข์กองไว้อย่างไม่รู้สึกอะไร ไม่คิดว่าถ้าเพื่อนบ้านเปิดประตูรั้วออกมา หรือรถแล่นทับกองทุกข์ ติดเปรอะตามไปทั่ว แล้วเพื่อนบ้านอีกกี่คนจะมีสุขได้สักแค่ไหน สุนัขที่มีเจ้าของที่กำลังสร้างความสุขให้คุณ แต่กำลังก่อทุกข์สร้างกลิ่นไม่พึงปรารถนาให้คนอื่น แล้วเราจะมีคนนิยมไหมเนี่ย หรือกลับเป็นการลบมิตรก่อศัตรูริมรั้วบ้านเอาซะงั้น บางเจ้าของยิ่งหนัก ปกติก็จะไม่ให้สุนัขตัวเองออกไปวิ่งเพ่นพล่าน เพราะกลัวมันจะโดนรถเฉี่ยวชน(ด้วยความเมตตา) แต่พอรู้ว่าถึงเวลาที่มันจะถ่ายทุกข์ ก็เปิดรั้วแง้มไว้ ชี้ช่องปล่อยให้เจ้าสุนัขวิ่งออกไปพ้นรั้ว ซักพักใหญ่ค่อยตะโกนโหวกเหวกเรียกหาด้วยสำเนียงเสียงเอื้ออาทร ออกอาการเป็นห่วงเป็นใยไม่น้อยว่า เจ้าด่างเราไซร้หายไปไหนกันนะ ถึงตรงนี้ก็อยากจะดึงให้เข้าประเด็น คือประเด็นเรื่องการจะสร้างให้ตัวเองมีความสุข ก็คงต้องนึกถึงว่าเรากำลังสร้างทุกข์ให้คนอื่นหรือไม่ ไม่ต่างอะไรกับสังคมในปัจจุบันที่คนเราทุกวันนี้ ดูเหมือนจะแสวงหาแต่ความสุขใส่ตัวเอง ไม่มีแม้จะแบ่งใจตัวเองสักนิด แล้วคิดถึงว่าจะสร้างสุข หรือไม่ก่อทุกข์ให้คนอื่นรอบตัวเราได้อย่างไร เราเชื่อว่า การสร้างความสุขที่ไม่สร้างศึกอย่างแท้จริง มันน่าจะต้องคำนึงถึงสองทาง เป็นสัญญาณเตือนตัวเอง ก่อนจะเริ่มคิดหาความสุข คือ หนึ่ง ความสุขที่หาใส่ตัวเรา มันจะไม่ก่อทุกข์ให้คนอื่น หรืออีกทางหนึ่งคือ คิดที่จะสร้างสุขให้กับทั้งตัวเราและคนอื่นในเวลาเดียวกัน เลือกซักทางได้ก็คงดี "เริ่มต้นที่ เมตตาหมา...ให้คนนิยมได้ เมตตามหานิยมต้องตามมาแน่ จากคุณ : ปมณฑ์ เขียนเมื่อ : 21 พ.ย. 54 22:21:51

ความคิดเห็นที่ 6 ยายตอบว่า “ดีๆ หมามันจะได้อิ่มกันสักวัน” ป้าแม่บ้านและยายเลยช่วยกันแจกจ่ายเศษอาหารเหล่านั้นแก่บรรดาหมาฝูงใหญ่อย่างสนุกสนานที่หลังโรงพยาบาล อีกมุมหนึ่ง วิญญาณพเนจรที่น่ากลัวได้ปรากฏขึ้น หมาเมรัยรู้ทันทีว่า การให้ทานของทั้งสองคงจะส่งแสงสว่างไปยังโลกวิญญาณมากเป็นพิเศษ จนดึงดูดวิญญาณพเนจรให้เข้ามาขอส่วนบุญ สุนัขบางตัว เริ่มเห่าหอนเมื่อมองไปทางวิญญาณเหล่านั้น ป้าแม่บ้านคุยกับยายต่อไปว่า “ที่นี่ผีดุนัก เคยมีซินแสมาเชิญวิญญาณคนตาย บอกว่ามีวิญญาณหาทางออกจากโรงพยาบาลไม่ได้มากมาย เพราะหลงทางในความมืดไม่เห็นอะไร” ยายแกเสริมต่อไปว่า “ยิ่งห้องฉุกเฉินนะ ถ้ารายไหนหนักๆ มา แล้วโวยวายเห็นผีนั่งบนรางผ้าม่าน มักจะตายเลยนะ” ป้าต่อไปอีกว่า “ตอนชั้นป่วย ฉันก็สะลึมสะลือ เห็นคนมาชวนไปอยู่ด้วยกัน ดีว่าฉันไม่ไป” ยายเล่าต่อไปว่า “ฉันเลี้ยงหมาตอนสองทุ่ม ชั้นยังถูกผีหลอกเลย วิ่งแทบลืมแก่” บรรดาหมาๆ เห่าหอนพลาง แต่ก็ไม่ลืมที่จะกิน แม้หมาเมรัยเองก็เถอะ วันนี้เป็นวันหนึ่งที่อิ่มที่สุดในชีวิตหมาๆ ของมัน เพราะหลังจากหมาที่แข็งแรงๆ กินจนอิ่มแล้ว ตัวรองๆ ก็ได้กินกันเต็มที่ เมื่อกินเต็มที่ ก็นอนทั้งที่ยังคันๆ จากทั้งเห็บทั้งหมัดอยู่อย่างนั้น คืนนี้มียุงมาร่วมดูดดื่มเลือดหมาเมรัยด้วย เช้าวันใหม่ เมรัยตื่นขึ้นมาพบว่าร่างกายของตนเองเจ็บปวดระบม จนเคลื่อนไหวไม่ได้ ลืมตาไม่ขึ้นถนัดนัก หรือมีใครใจร้ายมากระทืบร่างหมาของเขาให้ต้องเจ็บช้ำขนาดนี้ เสียงที่คุ้นเคยดังขึ้น “ฟื้นแล้ว ฟื้นแล้ว เมลูกแม่รู้สึกตัวแล้ว ขยับนิ้วได้แล้วด้วย” เสียงแม่เขานั่นเอง เสียงที่แสดงความยินดีอย่างที่สุด เขารวบรวมพลังงาน เปล่งเสียงเรียกคำว่า “แม่” อย่างยากลำบาก เขายังต้องนอนพัก รักษาพยาบาล อีกหลายเดือน หลายเดือนผ่านไป เขาเริ่มหัดเดินใหม่ รู้จากแม่ว่าร่างกายที่บาดเจ็บสาหัส ถูกย้ายมารักษาตัวที่โรงพยาบาลเอกชนในเมืองหลวงตั้งแต่สองวันหลังประสบอุบัติเหตุ แต่แม่คงไม่รู้หรอกว่า ตัวเขาไม่ได้รับรู้เหมือนเขาไม่ได้มาด้วย แต่เขากลับไปผจญภัยในฝันอันยาวนานและสมจริงอย่างยิ่ง หนึ่งปีผ่านไป เขาลาออกไปทำงานที่ใหม่หลังจากหายดี เพราะไม่อยากขายเหล้าอีก หลังจากเหตุการณ์อัศจรรย์นั้น เขาเริ่มศึกษาธรรมะรักษาศีล เริ่มรู้สึกว่าความเป็นมนุษย์เป็นสิ่งประเสริฐ ดีกว่าวิญญาณพเนจร ดีกว่าหมาจรจัดอย่างยากที่จะบรรยายเป็นคำพูด แต่ ความตะขิดตะขวงใจ ถึง ประสบการณ์น่าอัศจรรย์ หรือจะเป็นเพียงฝันร้ายอันยาวนาน ระหว่างที่เขาสลบไสล ทำให้เขาตัดสินใจไปเยี่ยมโรงพยาบาลต่างจังหวัดแห่งนั้นอีกครั้งหนึ่ง เมรัยได้พบยายแก่ที่เลี้ยงหมาจริงๆ เขาไปสอบถามพูดคุยเรื่องที่แกเลี้ยงหมา ก่อนจะควักธนบัตรใบละหนึ่งพันให้คุณยายไปสองใบ ให้ยายไปใช้จ่ายตามใจชอบด้วยมือเหี่ยวๆ ของยายคนนี้ที่หยิบยื่นอาหารให้หมาจรจัดหลายตัว ถ้าฝันของเขาเป็นความจริง เขาก็เคยได้รับความเมตตาจากมือของคุณยาย เขาเดินออกมานอกรั้วโรงพยาบาล เจอคนสติไม่ดีพูดว่า “เอ็งเชื่อไหม ผีเต็มโรงพยาบาลไปหมด ข้าเห็นๆ ฮ่าๆๆๆ” คนขับรถสองแถวจึงตะโกนว่า “ไอ้บ้า ไปไกลๆ ไป” คนอื่นไม่เชื่อแต่เมรัยกลับคิดว่ามันอาจจะเป็นจริงก็ได้ คนบ้าอาจเห็นในสิ่งที่คนที่คิดว่า ตัวเองไม่บ้าไม่เห็น และพอพอมองไปอีกฝั่งถนน สายตาเขาก็พบกับหลวงตารูปนั้น ซึ่งคงถึงกำหนดมารับยาจากทางโรงพยาบาล เมรัยรอจนท่านข้ามถนนมายังฝั่งโรงพยาบาล ทำความเคารพท่านอย่างนอบน้อม แล้วถามว่า “หลวงตาครับ ที่ผมเจอหลวงตา เมื่อปีที่แล้ว ผมไม่ได้ฝันไปใช่ไหมครับ” หลวงตายิ้มแล้ว ตอบว่า “โยมไม่ได้ฝันไปหรอก” จากคุณ : ปมณฑ์ เขียนเมื่อ : 21 พ.ย. 54 22:25:43

ความคิดเห็นที่ 7 ปาดเบา ๆ ขอบคุณสำหรับสิ่งดี ๆ ที่เอามาแบ่งปันกันนะคะ จากคุณ : Fuyuki เขียนเมื่อ : 22 พ.ย. 54 00:05:04

ความคิดเห็นที่ 8 ชอบมากค่ะ  อ่านแล้วได้ข้อคิดดี จากคุณ : สงขลาบูลด็อก เขียนเมื่อ : 22 พ.ย. 54 00:32:57

ความคิดเห็นที่ 9 ขอติดไว้ก่อน วันหน้าจะเข้ามาอ่านให้ครบๆครับ โหวตเก็บเข้าคลังกระทู้เก่า จากคุณ : prince of fire เขียนเมื่อ : 22 พ.ย. 54 00:33:57

ความคิดเห็นที่ 10 ขอบคุณคะ จากคุณ : เขียนบน iPhone (~*~* IanGee *~*~) เขียนเมื่อ : 22 พ.ย. 54 02:58:39

ความคิดเห็นที่ 11   กรรมใดใครก่อ  กรรมนั้นคืนสนอง จริงๆ ค่ะ  ขอบคุณสำหรับเรื่องราวดีๆ  เป็นข้อเตือนใจค่ะ จากคุณ : DOGHALL เขียนเมื่อ : 22 พ.ย. 54 03:01:31

ความคิดเห็นที่ 12 สาธุ กฏแห่งกรรมเป็นเช่นนี้นี่เอง จากคุณ : โปรยปราย เขียนเมื่อ : 22 พ.ย. 54 09:22:58

ความคิดเห็นที่ 13 คุณปมณฑ์ สถานการณ์น้ำเป็นไงแล้วคะที่บ้าน ดีขึ้นหรือยัง ขอให้คนที่ทำกรรมไว้กับหมา มาอ่านกระทู้ในด้วยเถอะ สาธุ จากคุณ : saravana เขียนเมื่อ : 22 พ.ย. 54 09:43:13

ความคิดเห็นที่ 14 มีเรื่องเล่าเรื่องกฏแห่งกรรมให้ฟังนะคะ เป็นเรื่องจริงเกิดขึ้นไม่นานมานี้เอง มีคนเมาตีแมวที่เข้ามาคลอเคลีย จนบาดเจ็บสาหัส กรามหัก กระโหลกแตก ตาข้างนึงหลุดออกมานอกเบ้า แต่แมวไม่ตายตอนนี้ได้รับการรักษาแต่ยังอยู่ที่คลีนิค ต่อมาคนเมาคนนั้น ก็นอนตายโดยไม่รู้สาเหตุมีเลือดออกปากออกจมูกเหมือนโดนตี และไม่มีใครใส่ใจที่จะติดตามสาเหตุที่ตาย  เรียกว่าตายฟรี กรรมสมัยนี้เป็นยุคคอมพิวเตอร์ช่างรวดเร็วจริง ๆ สภาพแมวตัวนั้นค่ะ จากคุณ : iluvtravel เขียนเมื่อ : 22 พ.ย. 54 10:06:50

ความคิดเห็นที่ 15 คห.5หายไปใหนคะ จากคุณ : คนเมืองภู เขียนเมื่อ : 22 พ.ย. 54 10:30:25

ความคิดเห็นที่ 16 คห.5 อาจจะถูกลบค่ะ เพราะบอกว่า มีคำหยาบ จริงๆแล้วไม่ได้มีคำหยาบสักเท่าไหร่ค่ะ เอาเถอะค่ะ นี่คือสัจธรรม อย่างหนึ่ง เพราะเรื่องที่ลงคือ นิทานธรรมะ ดิฉันว่า ถ้าเป็นแนวนิทานธรรมะ ผู้เขียนก็คงละเว้นคำหยาบ พอสมควร อีนนี้ขึ้นอยู่กับคนพิจารณา แล้วกันค่ะ " โกรธคือโง่ โมโหคือบ้าค่ะ " จากคุณ : ปมณฑ์ เขียนเมื่อ : 22 พ.ย. 54 10:49:37

ความคิดเห็นที่ 17 กรรมทุกอย่าง ที่ใครผู้หนึ่งทำไว้ ย่อมได้รับกรรมนั้นคืนแน่นอน อย่างเช่น คนที่หนีน้ำท่วมไปแต่เฉพาะตัว แล้วทำให้น้องๆ เหล่านั้น ต้องอยู่ในสภาพที่ดูหดหู่ หรือต้องเสียชีวิตไป คนเหล่านั้น อาจจะได้รับกรรมนั้นๆ คืนกลับไปในชาตินี้ ในอนาคต คนๆนั้น อาจจะถูก ลูกหลาน ทอดทิ้ง ให้อยู่ในสภาพนั้น ๆ ได้ในอนาคต เช่นเดียวกันค่ะ กรรมเดียวนี้มันติดจรวดน่ะค่ะ เหมือนที่ คห.14 เล่าให้ฟังแหละค่ะ ถึงแม้แต่เขาเป็นแค่สุนัข หรือ น้องแมว ถ้าจิตเขาในขณะนั้นผุกใจเจ็บ้จ้าของ ทำให้เขาได้รับ ทุกขเวทนา ก่อนสิ้นใจ เขาก็อาจจะผูกใจเจ็บ ในเจ้าของ กลายเป็นการอาฆาต ในชาติต่ิอๆไปได้เช่นกันค่ะ เพราะฉะนั้น ให้พึงรู้ว่า สัตว์เหล่านั้น ก็มีหัวใจ ไม่ต่างจากเราน่ะค่ะ รักเข่แล้ว เลี้ยงเขาแล้ว ก็ขอให้ทำให้ดีที่สุดน่ะค่ะ จริงๆ แล้ว สัตว์ เหล่านี้ มีความซื่อสัตย์ มากกว่า มนุษย์ บางคนเสียอีกค่ะ จากคุณ : ปมณฑ์ เขียนเมื่อ : 22 พ.ย. 54 10:58:35

ความคิดเห็นที่ 18 เด็กน้อย..กับหมาตัวเล็กๆ เจ้าของร้านตอกป้ายติดไว้เหนือประตู มีข้อความว่า มีลูกสุนัขขาย นี่เป็นวิธีดึงดูดเด็กเล็ก ๆ ได้อย่างดี เด็กผู้ชายคนหนึ่งปรากฏตัวใต้ป้ายแผ่นนั้น และถามว่า ลูกหมาที่ขายราคาเท่าไรครับ "มีหลายราคา ตั้งแต่ 30 ไปจนถึง 50 เหรียญ" เจ้าของร้านตอบ หนูน้อยล้วงเข้าไปในกระเป๋าและควักสตางค์ออกมา ผมมีอยู่ 2.37 เหรียญเอง ขอผมดูพวกมันหน่อยได้ไหมครับ เจ้าของร้านยิ้มแล้วผิวปาก เจ้าเลดี้วิ่งออกมาจากเฉลียงข้างร้านพร้อมกับลูกสุนัขขนฟูอีก 5 ตัว หนึ่งในนั้นเดินตามมาช้า ๆ หนูน้อยสนใจลูกหมาตัวนี้ทันที เห็นได้ชัดว่ามันเดินลากขาเหมือนเป็นหมาพิการ หมาตัวเล็ก ๆ นั่นเป็นอะไรครับ เจ้าของร้านบอกว่าสัตวแพทย์ตรวจตรวจเจ้าลูกหมาตัวนี้แล้วพบว่ามันไม่มีสะโพก มันจะต้องเดินขากะเผลกและจะพิการไปตลอดชีวิต เด็กชายตื่นเต้นขึ้นมาทันที "ผมขอซื้อลูกหมาตัวนี้ได้ไหมฮะ" เจ้าของร้านตอบว่า อย่าเลย หนูคงไม่อยากได้ลูกหมาตัวนี้หรอก แต่ถ้าหนูอยากได้จริง ๆ ล่ะก็ ฉันจะยกให้ ......?!@!@# หนูน้อยเริ่มไม่พอใจ เขาจ้องหน้าเจ้าของร้านพร้อมกับชี้นิ้วพูดว่า "ผมไม่ต้องการให้คุณยกมันให้ผมฟรี ๆ หมาตัวนี้มีค่ามากเท่ากับตัวอื่น ๆ ทั้งหมด และผมก็จะจ่ายให้คุณเต็มราคาด้วย แต่ผมจะให้คุณไปก่อน 2.37 เหรียญ และจะผ่อนให้เดือนละ 50 เซ็นต์จนกว่าจะครบ เจ้าของร้านยังค้านอีกว่า หนูไม่อยากได้ลูกหมาตัวนี้หรอก มันวิ่งไม่ได้ กระโดดก็ไม่ได้ และเล่นกับหนูเหมือนกับลูกหมาตัวอื่น ๆ ก็ไม่ได้ ถึงตอนนี้ หนูน้อยจึงนั่งลงและถกขากางเกงให้เจ้าของร้านเห็นขาข้างซ้ายที่ลีบเล็ก และมีเหล็กแท่งใหญ่พยุงเอาไว้ เขาเงยหน้ามองเจ้าของร้านและพูดนุ่ม ๆว่า นี่ไง ผมเองก็วิ่งไม่ได้เหมือนกัน และลูกหมาตัวนี้ก็คงต้องการใครสักคนที่เข้าใจมัน เจ้าของร้าน......................! บางครั้งสิ่งที่คุณพูด อาจทำร้ายจิตใจใคร โดยไม่ตั้งใจ.... จากคุณ : ปมณฑ์ เขียนเมื่อ : 22 พ.ย. 54 10:59:15

ความคิดเห็นที่ 19 เก็บในคลังก่อน เดี๋ยวอ่านนะคะ จากคุณ : krataitom เขียนเมื่อ : 22 พ.ย. 54 11:02:58

ความคิดเห็นที่ 20 ปกติคนกับหมา มีส่วนที่เกี่ยวพันใกล้ชิดกันมาตลอด เพียงแต่ว่า คนเป็นสัตว์ประเสริฐ ประเสริฐตรงที่มีคุณธรรมประจำใจ รู้ดีชั่ว บุณบาป รู้ว่าอะไรควรทำ อะไรควรเว้น รู้จักพัฒนาหาความเจริญก้าวไปข้างหน้า หาความสุขใส่ตน ส่วนหมาเป็นสัตว์เดรัจฉานมีพฤติกรรมทำไปตามสัญชาตญาณของความโง่เขลา จึงจัดได้ว่า คนสูง หมาต่ำ สิ่งที่เรามองว่าต่ำนี่แหละ ถ้ารู้จักมองอีกมุมหนึ่งด้วยปัญญา มองอย่างมีศิลปะ บางทีเราอาจจะได้ข้อคิดจากเรื่องต่ำๆ หมาๆ นี้ก็ได้    เรื่องมีอยู่ว่า.......      มีหมาตัวหนึ่งอาศัยอยู่ในป่าลึก ในค่ำของคืนวันหนึ่ง เป็นคืนวันเพ็ญเดือนหงายขึ้นสิบห้าค่ำ พระจันทร์เต็มดวง ทอแสงนวลใย ส่องโลกให้สวยงามยิ่งนัก เจ้าหมาป่าเฝ้าแต่มองจ้องดวงจันทร์ ใจก็พลันคิดไป คิดทะเยอทะยานอยากใหญ่ใฝ่ฝันอันเจิดจ้า ว่าข้านี่แหละหนา อยากจะเป็นดวงจันทร์ อยากจะทำหน้าที่ส่องโลก ให้สรรพสัตว์ทั้งหลายได้เชยชม ด้วยแรงแห่งความปรารถนาสักครู่ใหญ่ต่อมาปัญญาแบบหมาๆ ก็เกิดผุดขึ้นในใจ ความฝันอันสูงส่งจะเป็นจริงได้จะต้องพึ่งพาอาศัยท่านผู้มีฤทธิ์ ท่านผู้มีความศักดิ์สิทธิ์ คงจะให้เราสถิตบนนภา รำพึงแล้วมิรอช้า รีบมุ่งหน้าสู่อาศรมฤาษี รีบบอกเอ่ยเผยวจีว่าข้ามาครานี้ขอพึ่งพา ขอท่านจงโปรดเมตตา จงได้เนรมิตให้ข้าเป็นดวงจันทร์ ความฝันพลันเป็นจริง เขาดีใจมากล้นในวาสนาของตนที่ได้ก้าวมาเป็นใหญ่เป็นโต โอ้โฮ...โอ้โฮ...นี่ หรือวาสนาเรา เขาเพิ่งจะปลื้มมิทันนาน ได้พบพาลอุปสรรค ดวงจันทร์อันเป็นที่รักจำต้องแปรเปลี่ยนไป เพราะเจ้าเมฆก้อนใหญ่ไหลพัดผ่านมา ปกคลุมแสงสว่างที่เคยผ่องใสนวลใยพลันมืดลง คิดแล้วไม่ยอมปลงตรงไปหาท่านฤาษีอีกครา อย่ากระนั้นเลยพ่อท่าน ขอกรุณาจงเป่าเสก อยากจะได้เป็นเอกขอเป็นเมฆเถิด คงจะเลิศกว่าดวงเดือน...... ฤาษีท่านขยันรีบผลุนผลันแสดงฤทธิ์ธา........ ได้เป็นเมฆสมใจใครหรือจะมาสู้ข้า แม้นเจ้าหมู่ดารา ยังเกิดไฝฝ้าจนหมดงาม ได้เป็นเมฆคะนองเมฆมิทันนาน มีเหตุการณ์เข้ามาใหม่ คือได้เกิดลมพายุใหญ่ พานพัดเมฆให้ต้องกระจาย จิตใจเจ้าหมาต้องเร่าร้อน ต้องวิ่งว่อนพบฤาษี คุณพ่อครับ ช่วยลูกทีลูกอยากจะเป็นลม(พายุ) ที่ไหนร้อนระอุ ข้าจะพัดให้ร่มเย็น พอเป็นลมสมใจหมายก่อความวุ่นวายไม่ยอมหยุด จนมาสะดุดย่อท้อเมื่อเจออุปสรรค พัดผลักแล้วผลัก เจ้าลมยักษ์เกิดอ่อนแรง เมื่อได้เจอของแข็ง พัดจอมปลวกไม่ยอมพัง เป็นเหตุให้มานั่งจับเจ่าเป็นทุกข์ใจ ซมซานไปพบพ่อฤาษีว่าลูกนี้จนปัญญา ขอเลื่อนอาสาขอเป็นจอมปลวกต่อไป เป็นได้ไม่นานเท่าไหร่เจ้าควายใหญ่เข้ามาขวิด ขวิดแล้วขวิดจนหวุดหวิดพังทลาย เป็นจอมปลวกนึกว่าดีแล้ว ยังไม่แคล้วมาแพ้ควายได้ เห็นทีจะเบื่อหน่ายขอเป็นควายเถอะเจ้าประคุณ เจ้าควายเปลี่ยวแสนเกเรชอบเที่ยวเตร่อาละวาด ทำแบบไม่ฉลาดขวิดของขาดเสียหาย ต้องเดือดร้อนถึงเจ้าของควาย ต้องวุ่นวายหาเชือกมะนิลามาใส่คอจนมั่นคง หมดโอกาสทรนงได้ยืนงงเหงาหงอย ต้องเดือดร้อนท่านฤาษีช่วยอีกทีขอเป็นเชือก ฤาษีไม่มีทางเลือกเสกให้เป็นเชือกต่อไป ได้เป็นเชือกสมใจหมายคงสบายแล้วแหละเรา แม้แต่ควายยังโง่เขลา ยอมแพ้เราไปหนึ่งราย เหตุการณ์ไม่ใช่หยุดลงแค่นี้ สุดที่จะเดา......... เพราะเจ้าหนูน้อยแวะเวียนมากัด เฝ้าเอาเขี้ยวมาแทะเล็ม เชือกใหญ่แสนใหญ่ ทนไม่ไหวกับเขี้ยวหนู เห็นท่าจะทนไม่อยู่ถูกเจ้าหนูกัดไป คิดแล้วแค้นต้องวิ่งแจ้นสู่อาศรม บอกกล่าวพ่ออย่างตรอมตรมขมขื่นในอุรา ช่วยลูกอีกทีเถิดหนาว่าเป็นหนูคงดี ออกจากเชือกขอเลือกมาเป็นหนู เป็นได้เพียงชั่วครู่ถูกแมวขู่กีดกิน เฮ้อ...ขอเป็นแมวเถิดครับพ่อ (ขอตลอดเรื่อง) จะได้ไม่ท้อต่อฝีมือใคร คงฉลาดว่องไวป้องกันภัยได้ทุกแง่ พอเป็นแมวมิทันไร ถูกหมาใหญ่เข้ามารังแก เห็นท่าจะแย่เป็นแมวต่อไปไม่ไหว ตัดสินใจอำลา วิ่งกราบบาทา ลูกขอเป็นหมาดังเดิม... เฮ้อ...เหนื่อย...เป็นโน้นเป็นนี่...เสียจนเหนื่อยอ่อนเพลีย นิทานเรื่องนี้ สอนให้รู้ว่า ทะเยอทะยานอะไรกันนักหนา ขอให้ดูวาสนาของตน ไม่ว่าหมาว่าคน ล้วนแต่เขาสมมติให้เป็น บั้นปลายสุดท้าย เตี้ยลงๆ ปลงเสียเถิด ที่มา     นิทานธรรมะ ชนะความเครียด http://www.dhammathai.org/dhammastory/story04.php   โดย    : พระพยอม กัลยาโณ บันทึกการเข้า เมื่อมีวาสนา  ไม่ต้องเรียกร้อง  ถึงเวลาก็มาเจอกัน เมื่อสิ้นวาสนา  ก็ต้องจากกัน  รั้งยังไงก็ไม่อยู่ จากคุณ : ปมณฑ์ เขียนเมื่อ : 22 พ.ย. 54 11:10:18

ความคิดเห็นที่ 21 นิทานคำกลอนของท่านพุทธทาสภิกขุ ) เมื่อมนุษย์ทั้งหลายเบื่อที่จะเข้าวัด แม่หมาตัวหนึ่งก็พาลูกหมาไปฟังเทศน์ ทางที่จะเข้าวัดนั้นต้องผ่านป่าช้าที่ทิ้งศพมนุษย์ ด้วยความเคารพในธรรม แม่หมาจึงเร่งลูกเพราะกลัวจะไปสายส่วนลูกหมานั้นกำลั งหิว จึงขอกินศพก่อน ผู้อ่านลองฟังคำโต้ตอบของหมาแม่ลูกคู่นี้ดู แม่หมา : เจ้าจะกินตรงไหนไวบอกแม่ ลูกหมา : รสเลิศแท้ตาผีไม่มีสอง แม่หมา : อย่าเลยลูก ตามันแส่แต่มอง ทั้งโขนหนังนั่งจ้องกระจกเงา จะหาแลแต่สิ่งที่สวยงาม อย่าน่ะ...เจ้าจะทรามขืนกินเข้า ลูกหมา : ถ้าอย่างนั้นฉันกินหูมันได้ไหมเล่า แม่หมา : หูมันเฝ้าแต่จะฟังเสียงสอพลอ ลูกหมา : (รำพึง) แม่จ๋า หูมันคงไม่ฟังพระสั่งสอน ลูกขอวอนกินจมูกได้ไหมหนอ แม่หมา : อย่าเลย ถ้าเจ้าหยิ่งในเหล่ากอ มันชอบพอแต่จะดมกลิ่นดีๆ ลูกหมา : ถ้าอย่างนั้นลูกจะกินลิ้นมันนะ แม่หมา : ตายละ...สับปลับ ปล้อนปลิ้นลิ้นคนนี่ ปากว่า ชอบนิพพานอย่างโน้นนี้ แท้จริงซิ สังสารวัฏฏ์ เต็มอัตรา ลูกหมา : ถ้าอย่างนั้นฉันกินมือได้ไหมแม่ แม่หมา : อับ-ปรีย์ แท้เทียวลูก มือคนหนา หน้าไหว้หลังหลอกต่อครูบา ทั้งเข่นฆ่าเฆี่ยนตีพ่อแม่ตัวลูกหมา : ถ้าอย่างนั้นลูกขอกัดกินตีนของมัน แม่หมา : ลูกเอ๋ยนั้นมันร้ายอยู่ใช่ชั่ว ไม่ย่างเท้าเข้าฟังธรรมประจำตัว เดินไปทั่วแต่ทางแห่งอบาย ลูกหมา : แม่จ๋าลูกขอกินหัวใจผี(นะแม่นะ) แม่หมา : (ขนตั้งชัน) หยุดนะอย่านะนั้น กาลีน่าใจหาย ตัวกู-ของกู อยู่นั้น นะลูกชาย ใจคนร้ายโสมมเสียสิ้นดี... นั้นแหละ ลูกหมาที่น่าสงสารจึงได้รู้จักสัตว์ที่เรียกตนเองว่า "มนุษย์" ซึ่งแปลว่า "มีใจสูง" ดีขึ้น จึงจ้องมองดูศพด้วยดวงตาเหยียดหยาม ถ่มเขฬะรดแล้วว่า . "อ้ายมนุษย์ชาติชั่วเรียกตัวว่ามนุษย์ ผลที่สุดไม่มีดีอะไรนี่ อนิจจาหมาไม่กินขำสิ้นดี เสียแรงที่ฉลาดอ้ายชาติคน" "ดีชั่วอยู่ที่ตัวทำ...สูงต่ำอยู่ที่ทำตัว" ที่มา:ลานธรรมจักร จากคุณ : ปมณฑ์ เขียนเมื่อ : 22 พ.ย. 54 11:15:46

ความคิดเห็นที่ 22 ขอบคุณค่ะ.. จากคุณ : มณีรินค่ะ เขียนเมื่อ : 22 พ.ย. 54 11:22:51

ความคิดเห็นที่ 24 อ่านแล้วดีค่ะ   กรรมมีจริง อยากให้ทุกคนทำดีค่ะ จากคุณ : beauty aoy เขียนเมื่อ : 22 พ.ย. 54 11:42:43

ความคิดเห็นที่ 25 ขอบคุณค่ะ ^ ^ จากคุณ : ipod_nenaz เขียนเมื่อ : 22 พ.ย. 54 11:45:36

ความคิดเห็นที่ 26 ขอบคุณค่ะ ....ชอบมาก จากคุณ : chapa66 เขียนเมื่อ : 22 พ.ย. 54 13:29:30

ความคิดเห็นที่ 27 อ่านเรื่องแบบนี้ชอบมากเลยค่ะ เพราะเป็นคนที่เชื่อเรื่องบาปกรรมมากๆ ขอบคุณนะคะที่เอามาให้อ่านค่ะ จากคุณ : นางฟ้าคนงาม เขียนเมื่อ : 22 พ.ย. 54 13:39:16

ความคิดเห็นที่ 28 ขอบคุณค่ะ  ถึงแม้จะเป็นแค่นิทาน  แต่นิทานสอนคนค่ะ จากคุณ : JavaMySon เขียนเมื่อ : 22 พ.ย. 54 14:24:40

ความคิดเห็นที่ 29 บางครั้งก็ลืมที่จะทำดี  แต่ไม่เคยทำบาปนะคะ ขอบคุณคะชอบมาก จากคุณ : happyแมว (happyแมว) เขียนเมื่อ : 22 พ.ย. 54 16:54:24

ความคิดเห็นที่ 30 ติดไว้ก่อนนะคะ คุณปมณฑ์ อ่านเรื่องแรก เดี๋ยวจะมาตามเรื่องต่อ ๆ ไปค่ะ พอดีวันนี้ทำอาหาร ตั้งใจไปเลี้ยงหมาแมว ที่ศูนย์พักพิง บางปะกง เลยเพลียไปหมดค่ะ เดี๋ยวพรุ่งนี้มาติดตามอ่านใหม่ จากคุณ : แก้ว (ging_gong_kaew) เขียนเมื่อ : 22 พ.ย. 54 20:19:33

ความคิดเห็นที่ 31 ขอบคุณสำหรับสิ่งดีๆ ที่มาแบ่งปันกันนะคะคุณปมณฑ์ จากคุณ : mamaarchi เขียนเมื่อ : 22 พ.ย. 54 22:11:31