ความคิดเห็นที่ 1 วันที่ 21 พ.ย. 2554 เราตัดสินใจพาแต๊ดแต๋ไปรพ.สัตว์ crystal pet หลังจากที่เราได้คุยกับคุณหมอทู ความตั้งใจของเราคือ เราต้องการขอ second opinion ในเรื่องการป่วยของแต๊ดแต๋ และเราต้องการทราบว่า ตกลงแต๋ป่วยเป็นอะไร เรานำยา ใบเอกสารจาก รพ.สัตว์ทองหล่อไปด้วย เพื่อปรึกษาคุณหมอ... นับตั้งแต่ผ่าตัด เอาเนื้อเยื่อไปย้อมสีตรวจเพื่อดูว่า แต๋เป็นอะไร เรายังไม่รู้เลยว่าตกลงที่แต๋แย่ลงๆนั้นเค้าป่วยเป็นอะไร แถมท้ายด้วยหมอที่รพ.สัตว์ทองหล่อยังตั้งข้อสันนิษฐานว่าแต๋ " อาจจะ " เป็น FIP สืบเนื่องจากการอัลตร้าซาวและพบน้ำในท้อง ในวันนั้น แต๊ดแต๋โดนเจาะเลือดตรวจ สิ่งที่ได้นั้น พบว่า ค่าโปรตีน ALB และ GLB บวกหารออกมาแล้ว ได้ 0.8 ซึ่งถ้าแต๋เป็นโรค FIP ค่าจะต้องต่ำกว่า 0.4 คุณหมอทูบอกว่า จากผลเลือด แต๋ไม่น่าจะเป็น FIP แต่ถ้าจะให้ตรวจให้รู้แน่ชัดคือเจาะน้ำในช่องท้อง แต่หมอมองว่าไม่ได้จำเป็น เพราะผลมันออกมาว่าแต๋ไม่ได้เป็น FIP แน่ หมอขอ x-ray ดูช่องท้อง พบว่า ลำไส้หนาตัวมาก และผิดปกติอย่างมาก มีน้ำในท้องเล็กน้อย ซึ่งการเกิดน้ำในท้องสำหรับแมวเด็ก ถือว่าเป็นเรื่องที่ไม่ได้ผิดปกติมากมาย การเกิดน้ำในท้องนั้นมีด้วยกันหลายสาเหตุ คือ 1 โปรตีนต่ำ ก็อาจให้เกิดน้ำในท้อง 2 วัยของแมว 3 โรค FIP แบบเปียก 4 การผ่าตัด คุณหมอตัดเรื่อง FIP ไป ทั้งชนิดเปียกและแห้ง หมอบอกว่า ถ้าแต๋เป็น FIP แห้ง ตอนผ่าตัดคุณหมอที่ผ่าตัดจะสังเกตเห็นเลย แต๋ภาวะโปรตีนถือว่าปกติ จากผลเลือดที่ได้รับมา ก่อนหน้านี้เราได้ทราบว่าแต๋โปรตีนต่ำจากคุณหมออีกท่านด้วยการตรวจปัสสาวะ ซึ่งคุณหมอทูได้บอกว่า หากพบโปรตีนสูงในปัสสาวะถือว่าอันตรายมาก เพราะนั่นหมายถึงไตพัง เราคิดเองจากสิ่งที่คุณหมอทูบอกในเรื่องการตรวจโปรตีนในปัสสาวะ คิดเองนะคะ ว่า คงไม่มีใครเค้าทำ... เราไม่รู้ว่ามันเกิดการผิดพลาดในขั้นตอนไหน แต่ โอเค โปรตีนไม่ต่ำ ไม่ได้เป็น FIp แล้วตกลงแต๋เป็นอะไร............ หมอบอกการเกิดน้ำในท้อง เป็นไปได้ที่อาจเกิดจากการผ่าตัด อาจจะ ณ ช่วงเวลาที่เราฟังคุณหมอพูด ใจเราย้อนนึกไปถึงวันแรก ที่เราพาแต๊ดแต๋ไปผ่าตัดที่รพ.สัตว์เกษตร แล้วมีคำถามขึ้นมาในหัวว่า " ทำไม ทำไม ทำไม ทำไม " การผ่าตัด ช่วยอะไรเรา ช่วยอะไรแต๋???? การผ่าตัดเปิดช่องท้อง ช่วยให้เราได้เนื้อเยื่อจากลำไส้และต่อมน้ำเหลืองของแต๋ การผ่าตัดเปิดช่องท้อง ช่วยให้คุณหมอได้ทำการย้อมเซลล์ และพบว่า ประเด็นเรื่องมะเร็งตัดทิ้งไปได้เลย แต๋ไม่ได้เป็นมะเร็ง การผ่าตัดเปิดช่องท้อง ช่วยอะไรเราและแต๋อีก ช่วยอะไร?????!!!!! มันคือการผ่าตัด เพื่อวินิจฉัยโรค ไม่ใช่การผ่าตัดเพื่อการรักษา ค่าเลือดที่เจาะไป หมอบอกว่าเกร็ดเลือดแต๋ต่ำ มีค่าอักเสบถึง 88% ในร่างกายแต๋ ซึ่งยังไม่รู้ว่า เกิดการอักเสบ ณ จุดใด อาจเกิดระหว่างการผ่าตัด อาจเกิดในส่วนใดส่วนหนึ่งซึ่งก็ต้องมาหาอีกทีว่า ที่ใด แต่ถือว่าสูง การตรวจเลือดในครั้งนี้ยังพบว่าแต๊ดแต๋ขาดธาตุเหล็ก เพราะเกร็ดเลือดต่ำมาก มีการพบว่ามีการติดเชื้อแต่ไม่ได้รุนแรง สิ่งที่ได้รับจากการตรวจเลือดของแต๋ในครั้งนี้คือ ทำให้ทราบว่า แนวโน้มโรคไม่น่าจะใช่ FIP แต๋ไม่ได้มีอาการท้องบวม และผลเลือดก็ออกมาว่าไม่ใช่ ซึ่งคุณหมอมองว่าไม่จำเป็นต้องเจาะน้ำไปตรวจเพราะท้องก็แทบไม่ได้มีน้ำ แต๋มีภาวะขาดน้ำ คุณหมอก็ย้ำเน้นว่าต้องให้น้ำแต๋วันละ 100 cc ต่อวัน พยายามให้ได้ คุณหมอบอกว่า จะทำการรักษาแบบ IBD โดยการฉีดสเตียรอยด์ให้ ซึ่งจะทดแทนการให้แบบกิน ยาจะคงอยู่ได้ประมาณ 1 อาทิตย์ เพื่อดูอาการแต๋ว่าตอบสนองต่อยาอย่างไร หากเป็นไปในทางที่ดีขึ้น แต๊ดแต๋จะไม่ถ่ายเหลวอีก และจะกินได้ดีขึ้น ในวันที่ไปที่ crystal pet น้ำหนักแต๋เหลือเพียง 1.8 กิโล จากคุณ : eyewitness เขียนเมื่อ : 26 พ.ย. 54 09:25:08

ความคิดเห็นที่ 2 ใช่ค่ะ ตอนที่แมวเราป่วย เพราะกินสิ่งแปลกปลอม เราก็จดค่ะ จดปริมาณการกิน เวลากิน ปริมาณการถ่าย เวลาถ่าย จด ๆ ๆ ทุกอย่าง ที่มองเห็น แต่ของเราโชคดีตรงที่สามารถหาสาเหตุเจอ และ รักษาได้ทันการณ์ รอติดตามเรื่องของน้องแต๋ นะคะ คุณแม่น้องแต๋ เข้มแข็งมาก ๆ และทำทุกสิ่งอย่างเพื่อน้องอย่างแท้จริงค่ะ ถ้าเป็นเรา เราไม่รู้ว่า จะเข้มแข็งได้เท่ากับจขกท. หรือเปล่าเสียด้วยซ้ำ เป็นกำลังใจให้นะคะ จากคุณ : ปล.คิดถึงเสมอ เขียนเมื่อ : 26 พ.ย. 54 09:27:24

ความคิดเห็นที่ 3 ทำไมคุณหมอที่ Crystal pet ใช้วิธีการ x-ray แทนที่จะทำการ อัลตร้าซาว.. สิ่งที่น่าสนใจที่ได้รับจากคุณหมอทู สำหรับการ x-ray คุณหมอพูดได้น่าฟังมากว่า การอัลตร้าซาวต้องใช้จินตนาการ การเอ็กซเรย์จะเห็นภาพเลย ไม่ต้องจินตนาการ เรามองดูแผ่นฟิล์ม x-ray ในขณะที่คุยกับคุณหมอทู คุณหมอ เอาตำรามากางเปิดให้ดูตอนที่คุยกันเรื่องค่าเลือด เราฟังคุณหมอไป พลางคิดไปว่า ถ้าหาก... ถ้าหากว่า วันที่ 31 ตุลา เราตัดสินใจไม่ผ่าตัดแต๋ล่ะ ถ้าเราตัดสินใจที่จะไม่เอาลูกไปขึ้นเขียงผ่าตัด ทุกสิ่งทุกอย่างมันจะลงเอยดีกว่านี้หรือไม่... เรามีคำถามเกิดขึ้นในใจเราทันที หากการผ่าตัด มิได้นำพามาซึ่งการรักษาที่ต้องมานั่งสุ่มอีก สุ่มตัด choice โรคที่ไม่น่าจะเป็นออก หากการผ่าตัดจะนำมาซึ่ง " ความแน่นอน " ในการรักษา พูดแบบบ้านๆก็คือ ถ้าผ่าตัดแล้ว เราจะรู้เลยว่า ลูกเราป่วยเป็นอะไรแน่ๆ เราคงผ่า แต่ถ้าการผ่าตัดไปแล้ว ยังต้องมานั่งสุ่มอีกว่า ไม่เป็นโรคนั้น โรคนี้ แล้วก็ยังไม่รู้ว่าเป็นโรคอะไรแน่ๆ ต้องสันนิษฐานต่ออีก เราจะเอาลูกไปผ่าทำไม??????????????????????????? สิ่งที่เรารู้ในตอนผ่าตัด และเราคิดเสมอว่า มันคงจะช่วยการรักษา ถ้าผ่า เราเข้าใจเองจากการบอกเล่าของหมอด้วยและตัวเราด้วยว่า ผ่าแล้ว อย่างน้อยแม้ว่าจะไม่ใช่การผ่าเพื่อการรักษา แต่อย่างน้อยจะได้รู้ว่าแต๊ดแต๋ป่วยเป็นอะไร อย่างน้อยจะได้รู้!!!!! เราเองก็เป็นมะเร็งไทรอยด์ค่ะ ตอนเป็น คือมีก้อนเนื้อตรงบริเวณต่อมน้ำเหลือง หมอเจาะเอาเซลล์ไปตรวจโดยใช้เข็มฉีดยาเจาะเข้าคอ ผลออกมา น่าจะเป็นมะเร็ง และในตอนนั้น หมอบอกเราว่า ถ้าจะให้ชัวร์ว่าใช่มะเร็งแน่ๆ คือต้องผ่าตัด เพื่อเข้าไปดูต่อมน้ำเหลือง เอาเซลล์ต่อมน้ำเหลืองเข้า lab ตรวจ ถ้าใช่มะเร็ง ก็ต้องลากผ่าตัด เลาะเอาไทรอยด์ออกทั้งหมด เราเป็นมะเร็งไทรอยด์ เราเคยผ่ามาก่อน เรารู้ดีว่า การผ่าตัดแต๋ในครั้งนี้ มันคงจะช่วยวินิจฉัย และรักษาโรคได้ เราจึงตัดสินใจเสี่ยงให้แต๋ผ่า เสี่ยง เพื่อผลที่ดีกว่า.... จากคุณ : eyewitness เขียนเมื่อ : 26 พ.ย. 54 09:46:19

ความคิดเห็นที่ 4 เรารู้นะคะ รู้ว่าคุณหมอทุกท่านชำนาญและมีประสบการณ์ รู้ว่าหน้าที่ของหมอคือการรักษา แต่ เราอดไม่ได้ที่จะรู้สึก กับความผิดพลาดของเราเอง ในการต้องมาเจ็บตัวของลูกหลายต่อหลายครั้งโดยที่ไม่ได้อะไรเลย................... ตั้งแต่แต๋ป่วย แต๋โดนเจาะเลือดตรวจไปไม่ต่ำกว่า หกครั้งค่ะ เป็นการตรวจเลือดตอนพบว่าป่วยหนึ่งครั้ง ก่อนผ่าตัดอีกครั้ง ( ซึ่งครั้งนั้นจำเป็นค่ะ เพราะต้องดูค่าเลือดก่อนการผ่าตัด ) อีกสองสามครั้งหลังนี่ ไม่รู้ว่าจะให้ลูกเจ็บตัวเพื่ออะไร อยากจะบอกไว้ตรงนี้นะคะ คนเลี้ยงแมวแม้จะไม่ได้มีความรู้ทางการแพทย์ แต่การอธิบายของแพทย์โดยมีหลักฐาน reference อ้างอิงที่มาที่ไป ถือว่าจำเป็นอย่างมาก paper ถือเป็นสิ่งจำเป็นมากๆค่ะ เราไม่เคยมีอคติกับแพทย์ที่รักษาแต๋ทุกคนนะคะ เรานับถือแพทย์ทุกคน แต่อดไม่ได้ที่จะรู้สึกไม่มั่นใจในการอธิบายของหมอโดยไม่มีเอกสาร เจ้าของแมวก็รักแมว ลูกต้องมาเจ็บตัวหลายๆครั้งโดยไม่ได้อะไรเลย มันก็เจ็บนะสำหรับเรา เรานั่งๆนึกทำไมเราต้องให้ลูกเจ็บโดยไม่ได้รับรู้ผลอะไรเลยนอกจากคำบอกเล่าปากเปล่า... โอเค กลับเข้าประเด็นต่อค่ะ... การเจาะเลือดของแต๋ในครั้งนี้ ทำให้เรารู้หลายอย่างเพิ่มขึ้น รู้เพื่อจะไปปฏิบัติดูแลแต๋ต่อ รู้ว่า เออต้องเสริมธาตุเหล็กให้เค้านะ ยาบำรุงเลือดที่ประโคมให้แต๊ดแต๋ตั้งแต่แต๋เริ่มป่วยจนถึงวันนี้ มันไม่ได้ช่วยให้แต๋ดีขึ้นเลย เหงือกแต๋ยังคงซีด และแต๋มีอาการของโรคหวัดเพิ่มขึ้น เพราะแต๋จาม มีน้ำมูก เราสอบถามคุณหมอว่า แล้วหวัดจะทำอย่างไร คุณหมอบอกว่า ยาปฏิชีวินะที่หมอที่ทองหล่อจัดให้ก็สามารถ cover อาการได้ระดับหนึ่ง พยายามให้แมวอยู่ในห้องที่มีอากาศถ่ายเท และระวัง ถ้าเลี้ยงแยกจากตัวพี่ได้ก็ควรแยก เพราะอาจจะติดกันได้... เพราะหวัดติดกันทางอากาศ ระวังแมวอีกตัวจะเป็นหวัดไปด้วย.. จากคุณ : eyewitness เขียนเมื่อ : 26 พ.ย. 54 09:57:59

ความคิดเห็นที่ 5 คุณหมอย้ำเน้นว่า การให้อาหาร อยากให้ให้เป็นเวลา เพราะไม่อยากให้กระเพาะอาหารทำงานมากเกินไป คืนนั้น หลังจากพาแต๊ดแต๋ไปหาหมอ เราสังเกตเห็นแต๋เริ่มอ้าปากหายใจ เราสังเกตเห็นน้ำมูกใสๆในจมูกลูก เราคอยเอาน้ำเกลือเช็ดหน้าเช็ดจมูก กลางคืน นอนพื้น ปิดแอร์ เปิดหน้าต่างระบายให้แต๋ เรานอนพื้นกับลูกมาจะเป็นเดือนแล้ว นับตั้งแต่แต๊ดแต๋ป่วย เพราะเราไม่อยากให้แต๋นอนในห้องนอน เพราะแต๋จะมุดไปใต้เตียง และถ้าแต๋อาเจียนเราจะมองไม่เห็นเลยตัดปัญหาออกมานอนนอกห้องกับลูก คืนนั้น เรานั่งนึก คุณหมอที่ทองหล่ออัลตร้าซาวแต๊ดแต๋ไป สองวันที่แล้ว และบอกว่า อยากจะงดการให้สเตียรอยด์เนื่องจาก พบน้ำในท้องและเกรงว่า ยาสเตียรอยด์จะไปทำให้ overall มันแย่ลง วันนี้ น้ำในท้องแต๋ไม่ได้บ่งบอกว่าแต๋เป็น FIP ดังนั้นหมอจึงให้สเตียรอยด์โดยการฉีดเข้ากล้ามเนื้อ การให้สเตียรอยด์ คือ การทำการรักษาในทางโรค IBD หมอคิดว่า แต๊ดแต๋น่าจะป่วยเป็นโรค IBD จากภาพที่หมอเห็น การให้ยามันควรจะมีการตอบสนองไปในทางที่ดีขึ้น หรือไม่... นี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่แต๊ดแต๋ได้รับการรักษาแบบ IBD ตอนที่แต๊ดแต๋ ADMIT ที่ทองหล่อ แต๋ก็รับยาสเตียรอยด์ ซึ่งคุณหมอที่ทองหล่อบอกว่า อาการแต๋ควรจะดีขึ้น เมื่อได้รับสเตียรอยด์ เพราะโรค IBD จะใช้ยาตัวนี้ และยาปฏิชีวนะเสริมไปด้วย แต่วันนี้แต๋ไม่ได้ป่วยเป็นโรคที่คาดว่าจะเป็น IBD โรคเดียว แต๋ยังมีภาวะที่หมอพบอีกนั่งคือ ปอดอักเสบ อาจเนื่องจากหวัด หรืออาจเนื่องจากอะไร อันนี้ยังไม่รู จากคุณ : eyewitness เขียนเมื่อ : 26 พ.ย. 54 10:09:24

ความคิดเห็นที่ 6 มาเป็นกำลังใจให้เหมือนเดิมค่ะ อย่านึกเสียใจกับสิ่งที่ได้ทำไปแล้ว เพราะคิดว่ามันจะดีที่สุดถึงได้ทำใช่มั้ยคะ.. อย่าลืมรักษาสุขภาพด้วยนะคะ จากคุณ : เจ้าหญิงของลิงน้อย เขียนเมื่อ : 26 พ.ย. 54 10:21:05

ความคิดเห็นที่ 7 วันที่ 22 พ.ย. 2554 แต๊ดแต๋ ถ่ายเป็นน้ำออกมาแต่เช้า หลังจากที่เราป้อนข้าว + ไข่ขาว ข้าวในที่นี้คืออาหาร I/D ซึ่งคุณหมอย้ำว่า หากแต๋หายป่วย แต๋ต้องกินอาหารเฉพาะแบบนี้ตลอดชีวิต โรค IBD คือโรคการเกิดการหนาตัวของลำไส้ ซึ่งอาจเกิดการแพ้สารอาหารบางอย่าง การให้ไข่ขาวเป็นการเสริมโปรตีน ซึ่งเราสามารถให้ได้ เพราะแต๋ไม่อาเจียน และไม่มีอาการต่อต้านไข่ขาว ทำไมเป็นไข่ขาว เพราะไข่ขาวโปรตีนสูงและสามารถย่อยได้ง่ายกว่าไข่แดง และจากการให้แต๋ นับตั้งแต่วันที่คุณหมอบอกควรเสริมโปรตีนให้แต๋ แต๋ไม่อาเจียน การถ่ายของแต๋เป็นน้ำหมึกสีดำสนิทเป็นจำนวนมาก ทำให้เราต้องโทรฯไปคุยกับคุณหมอที่ crystal pet อีกครั้งในตอนเช้า แต๋ไม่ได้ถ่ายแบบนี้ครั้งแรก แต๋ถ่ายดำมาเสมอ เราเคยเอาอุจจาระไปให้คุณหมอเพื่อตรวจ ( ไม่ใช่คุณหมอที่ crystal pet ) แต่ครั้งนั้น คุณหมอไม่ได้ตรวจอุจจาระ บอกแค่ ถ้าถ่ายแบบนี้แสดงว่ามีเลือดออก การพบอุจจาระดำนั้น ไม่ได้ถือว่าเป็นสิ่งผิดปกติสำหรับแต๋ในเวลานี้ เพราะโรคที่แต๋เป็นนั้น มันต้องเกิดอุจจาระแบบนี้อยู่แล้ว............. แต่ มันน่ากลัว มันอึดอัดทุกครั้งที่เห็นแต๋ถ่ายเป็นเลือด ครั้งนี้ก็เช่นเดียวกัน หมอ ที่ crystal pet บอกว่า การถ่ายเหลววันละครั้ง ถือว่า ยังรับได้ แต่หากเกินกว่านั้นต้องรีบพบแพทย์ ซึ่งแต๋ถ่ายเพียงครั้งเดียว เวลาสายๆแต๋อาเจียนออกมาเล็กน้อย เราโทรฯไปถามหมออีก หมอบอกว่า การอาเจียนหลังจากการให้ยาภายในหนึ่งชั่วโมง ยายังไม่ได้ดูดซึมเข้าร่างกาย แต่ถ้าเลยกว่านั้น ถือว่าร่างกายแต๋ได้รับยาแล้ว ซึ่ง ในวันนั้นแต๋อาเจียนหลังจากป้อนยาไปสามชั่วโมงแล้ว จึงไม่ได้ให้ยาแต๋เพิ่ม นอกจากพยายามป้อนน้ำให้แต๋ ตามที่หมอได้บอกไว้ว่าแต๋ควรจะได้รับน้ำอย่างน้อยๆ 100cc ต่อวัน และหากแต๊ดแต๋ไม่ได้อาเจียน ก็ไม่จำเป็นต้องให้ยาแก้อาเจียนแต่อย่างใด จากคุณ : eyewitness เขียนเมื่อ : 26 พ.ย. 54 10:30:54

ความคิดเห็นที่ 8 ใครที่เคยดูแลแมวป่วย จะรู้ดีค่ะ ว่า กลางคืน นอนไม่หลับหรอก ... ต้องผวาตื่นทุกครั้งที่ได้ยินเสียงลูก ผวาทุกครั้ง แค่ได้ยินเสียงไอแค่กเดียว คอยเฝ้ามองเค้าทุกฝีก้าวที่เค้าเดิน เค้าเดินแข็งแรงไม๊วันนี้ เค้าจะอ้วกอีกไม๊ เค้าจะถ่ายเยอะไม๊ เค้าจะเพลีย เหนื่อยไม๊ ตลอดการรักษาแต๋เกือบหนึ่งเดือน เราไม่เคยนอนหลับสนิทเลย............. เฝ้าดูตอนเค้าหลับตานอน เคยคิดนะว่า ขอเวลาได้ไม๊ ขอเวลาดูแลเค้านานๆ ขอเวลา ขอชีวิต ขอให้เค้าเหมือนเดิม วันที่ 23 พ.ย. 2554 แต๋อาการแย่ลงอย่างเห็นได้ชัด แม้ว่า ตื่นมาจะไม่เจอกองอ้วก ไม่เจออึ แต่สิ่งที่เราเจอ คือ การต่อต้านของแต๊ดแต๋อย่างรุนแรงต่ออาหารที่ป้อน ต่อน้ำทีละหยดน้อยๆที่เราบันจงค่อยๆพยายามใส่ไซลิงค์ป้อนให้เค้า น้ำเปล่า น้ำผสมน้ำแดง น้ำผสมฟูมูซิล น้ำเกลือ พยายามลอง พยายามป้อน ลูกไม่กินข้าว.... ไม่กินน้ำ สะบัด กัดปากไซลิงค์กระจุย ต้องเปลี่ยนทุกครั้งที่ป้อน น้ำทีละหยดสองหยดที่ค่อยๆป้อนเค้า ขอแค่มีอะไรลูบท้องเค้าบ้าง มันทุกข์ค่ะ ที่เห็นเค้าไม่กิน ต่อต้าน ทุกข์ ที่เราทำอะไรไม่ได้นอกจากพยายามใจเย็น คุยกับเค้าดีๆ บอกเค้า ลูบเค้า เค้าสงบก็ค่อยๆป้อน และเค้าก็สะบัดหนีทุกครั้ง จับล๊อค จับป้อน โดนกัด มือไม้ของแม่จะแหกจะฉีกเลือดออกขนาดไหนก็ยอม ขอแค่เค้าได้กินบ้าง ขอแค่มีอะไรในท้องเค้าบ้าง... ไม่ต้องบอกเลยค่ะว่ามันเป็นช่วงเวลาที่ยากขนาดไหน เราโทรฯคุยกับหมอ อีกครั้ง เพราะเราเห็นแต๋เริ่มหายใจทางปากบ่อยขึ้น หมอบอกว่า ถ้าแต๋เป็นมากอาจจำเป็นต้องให้แต๋ได้รับออกซิเจน เค้าจะได้ไม่เหนื่อยจนเกินไป อ๊อกซิเจน ซึ่งคืออากาศบริสุทธิ์ เราพยายามสอบถามเพื่อน หาข้อมูลจากเพื่อนในพันทิพ ปรึกษาเค้า และในที่สุดเราก็ตัดสินใจค่ะ ไปซื้ออากาศให้ลูก อากาศ ที่จะต่อชีวิตให้เค้าเพื่อเค้าจะมีแรงได้รับการรักษาต่อ............ จากคุณ : eyewitness เขียนเมื่อ : 26 พ.ย. 54 10:40:31

ความคิดเห็นที่ 9 เราไปหาซื้อพลาสติก wrap กรง เจาะรูสำหรับระบายคาร์บอนไดออกไซต์ เราทำห้องของเราให้เป็นเหมือนห้องพักผู้ป่วย ตอนทำ แต๋ก็มองหน้าเรา เราบอกแต๋ว่า " แต๋ ... หนูไม่ต้องไปนอนโรงพยาบาลนะ ม๊าจะทำห้อง VIP ให้หนูเอง หนูจะได้อยู่กับม๊าตลอดเวลาไง หนูจะได้สบายใจ ไม่เครียดนะลูก " มันยากนะคะ ที่จะพูดคุยกับลูกในแต่ละครั้งโดยไม่มีน้ำตา เราพยายามยิ้ม กอดเค้าหอมเค้าเล่นกับเค้าทั้งๆที่เค้าแทบจะไม่มีแรงตอบสนอง มันยากที่จะกลั้นน้ำตาไม่ให้แต๊ดแต๋เห็นว่าแม่คนนี้อ่อนแอขนาดไหน อ่อนแอเกินกว่าจะบรรยาย เพียงแต่ใจมันเป็นสิ่งเดียวที่ยังสู้ ยังไม่ท้อ ไม่เคยถอดใจ จากคุณ : eyewitness เขียนเมื่อ : 26 พ.ย. 54 10:50:31

ความคิดเห็นที่ 10 oxygen ใช่ว่าเราจะให้ได้ตลอด ถังออกซิเจน หนึ่งถังขนาดที่เห็นในรูป สามารถให้ออกซิเจนได้ติดต่อการตลอดการเปิดใช้งานได้ไม่เกินสี่ชั่วโมง หากหมดก็ต้องไปเติมค่ะ การให้อ๊อกซิเจนกับแต๋นั้น จะให้ก็ต่อเมื่อเราสังเกตเห็นว่า แต๋หายใจทางปากมากขึ้น นั่นเราก็ต้องให้ คอยสังเกตปฏิกริยาตอบสนองของแต๋ในการหายใจว่าดีขึ้นไม๊ หากดีขึ้นก็หยุด เพราะการให้ออกซิเจนนานๆก็มีผลเสียค่ะ คือทำให้ปอดชื้นได้เหมือนกัน เพื่อนๆเราหลายคนถามเราว่าทำไมไม่ให้แต๋ไปนอนโรงพยาบาลเลย ให้อยู่ใกล้หมอดีกว่า แต่ สำหรับเราแล้ว เราคิดว่า แต๋ไม่อยากไปนอนโรงพยาบาลหรอก แต๋น่าจะสบายใจที่ได้อยู่บ้าน เราบอกเพื่อนๆเราว่า เราดูแลแต๋ได้ และเราจะเลือกทางที่เราคิดว่า ลูกจะสบายใจที่สุด... ระหว่างที่เรานั่งดูอาการแต๋ เราก็อ่านข้อมูล หาข้อมูลต่อ การเป็นหวัด หากเป็นหนักๆ อาจจำเป็นต้องพ่นยา เราหาดูข้อมูลเรื่องเครื่องพ่นยาสำหรับคนเป็นโรคหอบหืด เราเองก็ป่วยเป็นโรคหอบหืดมานานเป็นปี หากมีอาการเราก็จะพ่นยาเหมือนกัน เรานั่งดูเครื่องพ่นยา สอบถามเพื่อนที่เป็นนางพยาบาลก็พบว่า มันเป็นเครื่องพ่นยาชนิดเดียวกับที่ใช้กับคนป่วยเป็นโรคหอบหืด หากเราซื้อมาใช้กับแต๋ ก็น่าจะใช้กับตัวเราได้เช่นกัน หากแต่ตัวยานั้น เราจำเป็นต้องให้แพทย์เป็นคนสั่งจ่าย ... เราตัดสินใจพาแต๋ไปหาหมอ เพราะแต๊ดแต๋เหมือนจะเป็นหวัดค่อนข้างมาก การที่แต๋มีน้ำมูก อาจทำให้แต๋หายใจไม่สะดวก ออกซิเจนแม้จะช่วยในการหายใจของแต๊ดแต๋ แต่หากมียาพ่น ก็ทำให้หวัดหายไวขึ้น และทำให้แต๊ดแต๋กลับมากินได้สะดวกขึ้น เพราะหายใจทางปาก แน่นอน หากป้อนอะไรไปมันก็จะไปขัดขวางการหายใจทางเดียวที่มีของเค้า เย็นวันนั้น เราตัดสินใจพาแต๊ดแต๋ไปที่รพ.สัตว์หมาแมวยิ้มแฉ่ง เราไม่ได้พบหมอซี เพราะคุณหมอเข้าตอนกลางคืน เราได้คุยกับคุณหมอเวรประจำรพ. ถึงอาการป่วยของแต๊ดแต๋ คุณหมอบอกว่า พ่นยาได้ แต่ต้องนำมาพ่น เจ็ดวันติดต่อกัน อาการแต๋ถึงจะดีขึ้น และควรฉีดยาไปด้วยเจ็ดวันติดๆกัน เราขอให้คุณหมอมาฉีดยาให้แต๊ดแต๋ที่คอนโด ไม่ใช่ว่าเราไม่สะดวกพาแต๊ดแต๋ไป แต่การพาแมวที่ร่างกายอ่อนเพลียอยู่แล้วออกไปข้างนอก มันเป็นเรื่องที่ไม่ควรทำ คุณหมอไม่รับแอ๊ดมิตแต๋เนื่องจาก แมวเป็นโรคหวัด คุณหมอบอกว่า คงมาฉีดยาให้แต๊ดแต๋ที่คอนโดไม่ได้ แม้เราจะยินดีออกค่าใช้จ่ายเรื่องการเดินทาง เนื่องจาก ยาที่ฉีดมีฤทธิ์ทำให้เกิดการระคายเคือง และหากแต๋ดิ้น อาจเกิดเหตุการสุดวิสัย และหากอยู่ที่บ้าน อาจจะช่วยแต๋ไม่ทัน................. คุณหมอบอกว่า ขอเจาะเลือดแต๊ดแต๋ เพื่อจัดยาฉีดให้ถูก คุณหมอบอกว่า อาการของแต๋ อาจมีพยาธิเม็ดเลือดร่วมด้วย ทำให้เหงือกซีด แต่ จะอย่างไรขอเจาะเลือด เจาะเลือดอีกแล้ว...??? เราปฏิเสธการขอเจาะเลือด แต่ให้คุณหมอที่ crystal pet ส่งผลเลือดมา เพราะเพิ่งจะเจาะไป การเจาะเลือดครั้งนี้ จะทำไปเพื่ออะไร ค่าเลือดมันคงไม่ fluctuate เร็วขนาดนั้นกระมัง แค่สองวัน เราเพลียกับการขอเจาะเลือดมาก ขอเจาะเลือดเพื่อจัดยาฉีด ยาฉีดเพื่อแก้หวัด เราให้แต๋รับการดมยา สำหรับแก้หวัด แม้ว่า หมอจะบอกว่าต้องดมติดต่อกันเจ็ดวัน แต่เราตัดสินใจไม่ให้แต๋รับยาฉีด เราโทรฯสอบถามเพื่อนเรื่องราคาเครื่องพ่นยาแก้หอบหืด คิดไว้ว่า เราจะไปซื้อในวันพรุ่งนี้ และจะให้คุณหมอที่นี่จัดยาให้ นั่นคือ ครั้งสุดท้าย ที่เราตัดสินใจว่า เราจะไม่พาแต๋ออกไปข้างนอกอีกแล้ว จากคุณ : eyewitness เขียนเมื่อ : 26 พ.ย. 54 11:06:01

ความคิดเห็นที่ 11 ระหว่างที่เราขับรถกลับ เรานั่งมองแต๊ดแต๋ที่นั่งอยู่ตรงที่นั่งข้างๆ.. สายตาที่อ่อนแรงของแต๊ดแต๋ มันทำให้เรากลั้นน้ำตาไว้ไม่อยู่แล้ว ณ เวลานั้น เราลูบหัวแต๋ แล้วบอกว่า แต๋ ม๊าจะไม่พาหนูไปไหนแล้วลูก ม๊ารู้ว่าหนูเหนื่อยมากแล้ว ม๊าพลาดเองที่ทำให้หนูต้องเจ็บตัวขนาดนี้ ม๊าขอโทษ...................... เราไม่รู้ว่าแต๋จะรู้ไม๊ว่า เราไม่เคยเหนื่อยเลยกับการอดหลับอดนอน ไม่เคยเหนื่อยเลยกับการดูแลเค้า ไม่เคยคิดลบเลยว่า แต๊ดแต๋จะอยู่กับเราไม่นาน แม้ว่าตอนนี้อะไรๆหลายๆอย่าง ภาพหลายๆอย่าง มันทำให้เราอ่อนแรงมาก เราอุ้มแต๋ขึ้นห้อง พาแต๋ย้ายกรงมาอยู่กรงเล็ก ให้ออกซิเจน เฝ้ามองดูเค้า เฝ้ามองดูปริมาณออกซิเจนในถังผ่านมาตรวัด เหลืออากาศอยู่คงไม่เกินชั่วโมงแล้วลูก และนี่ก็เป็นเวลาสองทุ่มแล้ว เราต้องใช้อากาศอย่างประหยัดแล้วนะแต๋............. จากคุณ : eyewitness เขียนเมื่อ : 26 พ.ย. 54 11:13:53

ความคิดเห็นที่ 12 คืนนั้น แต๋เดินออกมาจากกรง เดินไปนอนบนพรมเช็ดเท้าหน้าห้องน้ำ ที่ประจำของเค้า พี่โตงเตงก็ชะเง้อมองแต๊ดแต๋ เรารู้ว่าโตงเตงอยากเล่นกับแต๋ อยากไปเลียหน้าเลียตาน้องเค้าเหมือนที่เคย พี่โตงเตงคงแปลกใจที่เราขังพี่โตงเตงอีกห้อง คืนนั้น แต๋ไม่ได้นอน เหมือนกับที่เราไม่ได้นอน.... เราใช้เวลาคืนนั้นทั้งคืน ลูบหัวเค้า ลูบหน้าเค้า หอมเค้า จนถึงเช้าของอีกวัน... แต๊ดแต๋เดินไปที่ระเบียง อากาศตอนเช้าที่ระเบียงดีเสมอไม่ว่าจะฤดูไหน เราทำอาหาร............ ทำยา เตรียมป้อนแต๊ดแต๋ เหมือนเช่นทุกมื้อที่ผ่านมา.. แต๋สะบัดเช่นเคย ไม่กิน อมอาหารแล้วหลับตา แต๋ร้องเวลาเราจับเค้า โดยมือข้างนึงถือไซลิงค์ เสียงร้องของแต๋ ซึ่งปกติแต๊ดแต๋จะเป็นแมวที่แทบไม่ร้องเลย แต่เช้าวันนี้ แต๋ร้อง เราไม่รู้หรอกว่ามันคืออะไร แต่สิ่งที่รู้คือ เราจะหยุดแล้ว... ยาสี่เม็ดที่เตรียมไว้ อาหาร ผ้าเช็ดปาก ทุกอย่าง เราตัดสินใจ วางมันไว้.. เราบอกแต๊ดแต๋ แต๋ หนูไม่อยากกินแล้วใช่ไม๊ ม๊าจะตามใจหนูแล้วล่ะแต๋... จากคุณ : eyewitness เขียนเมื่อ : 26 พ.ย. 54 11:20:42

ความคิดเห็นที่ 13 เป็นเวลา 5 ชั่วโมงกว่าๆ ที่เรากับแต๊ดแต๋ นั่งอยู่ที่ระเบียง คำบอกรักเป็นร้อยๆครั้งที่เราบอกแต๊ดแต๋ว่า " แต๋ ... ม๊ารักหนูนะแต๋ หนูอยู่ที่บ้านเราตลอดไปนะ หนูไม่ได้ไปไหนนะแต๊ดแต๋ " แต๊ดแต๋อาเจียนออกมาเป็นกลิ่นยา เราค่อยๆเช็ดอาเจียนแต๋ เช็ดหน้าแต๋ ลูบหัวเค้า บอกแต๋ อีกนิดเดียวนะลูก เดี๋ยวหนูก็จะไม่เจ็บปวดแล้ว อดทนหน่อยนะลูก... มันเป็นเรื่องยากที่สุดในชีวิตของเรา สำหรับการมองดูแต๊ดแต๋ เป็นห้าชั่วโมงที่ยาวนานที่สุดในชีวิต.... แต๋อาเจียน จนเราจับแต๋อุ้มนั่งตักแล้วบอกแต๋ว่า หนูอ้วกมาตรงตักม๊าเลยแต๋ แล้วแต๋ก็หยุดอาเจียน ช่วงเวลาสุดท้ายของแต๋ แต๋เอาไขว่คว้าอากาศ เราจับมือแต๋วางตรงหน้าอกด้านซ้ายของเรา กุมมือเค้าแน่น แล้วบอกเค้าว่า หนูอยู่ในใจม๊า และจะอยู่ตรงนี้ตลอดไปนะแต๊ดแต๋ เราร้องไห้อย่างหนัก แต๊ดแต๋มองหน้าเรา เราสวดมนต์ๆๆ มองหน้าแต๋ แล้วบอกแต๋ ม๊ารักหนูนะ ม๊าจะส่งหนูไปสวรรค์นะแต๋ ม๊าจะมองหนูทุกวันบนฟ้านะแต๋.... แล้วแต๋ก็จากไป..... ภาพทุกภาพมันจะชัดแบบนี้ตลอดไป เรารู้ดี หมอเคยบอกเราว่า ถ้าแต๋อาการหนัก อาเจียนไม่หยุดให้รีบพาไปหาหมอเพื่อให้น้ำเกลือ แต่เรารู้ว่ามันไม่มีประโยชน์แล้ว ไม่มีความหมายอีกแล้วสำหรับนาทีนี้ จากคุณ : eyewitness เขียนเมื่อ : 26 พ.ย. 54 11:32:57

ความคิดเห็นที่ 14 อ่านไปร้องไห้ไป.. จากคุณ : เจ้าหญิงของลิงน้อย เขียนเมื่อ : 26 พ.ย. 54 11:40:31

ความคิดเห็นที่ 15 การให้ยาสเตียรอยด์สำหรับแมวที่เป็นโรค IBD นั้น แมวจะมีการตอบสนองในทางที่ดีขึ้น คือ ทานได้ ถ่ายดีขึ้น แต่ แมวที่ป่วยเป็นโรค IBD นั้น ก็ใช่ว่าจะมีโอกาสหายป่วยเป็นปกติได้ ร้อยเปอร์เซนต์ คุณหมอซี เคยบอกไว้ว่า รักษาแมวป่วย IBD เสียชีวิตก็มี ซึ่งขึ้นอยู่กับสภาพร่างกายของแมวด้วย... คุณหมอทู ที่ crystal pet ก็ยังไม่สามารถฟันธงได้ร้อยเปอร์เซนว่า โรคที่แต๋เป็นคือโรค IBD แต่คุณหมอจำเป็นต้องรักษาตามอาการที่เห็น ซึ่งแนวโน้มน่าจะเป็น IBD สูง จากภาพถ่ายลำไส้ แต่มีภาวะปอดอักเสบ ซึ่งน่าจะเกิดจากโรคหวัด และนี่ทำให้ทุกอย่างมันแย่ลง เพราะหวัดทำให้มีน้ำมูก พอมีน้ำมูก แมวจะหายใจได้สะดวกน้อยลง ทำให้ต้องหายใจทางปาก การอักเสบที่พบเป็นตัวเลขสูงถึง 88% จากการตรวจเลือดที่ crystal pet ทำให้สรุปได้ว่า ในร่างกายแต๋มีการอักเสบสูง แน่นอน ส่วนหนึ่งจากลำไส้ จากปอด และ " อาจจะ " เป็นไปได้ จากการผ่าตัดที่ไม่ชำนาญ ทั้งหมดทั้งปวงเป็นแค่สมมติฐานเท่านั้น คุณหมอยังไม่สามารถบอกได้ว่า การอักเสบที่เกิดขึ้นนั้นรุนแรงเพราะสาเหตุใด ภาวะเลือดจางนั้น สามารถเป็นไปได้ที่แต๋อาจมีพยาธิเม็ดเลือด ความเป็นไปได้ อาจเกิดในแมวที่แม่มีเชื้ออยู่ หากเป็นแมวที่เลี้ยงปิดแน่นอน และไม่ได้มีโอกาสไปคลุกคลีกับแมวตัวอื่นเลย.... แต๊ดแต๋ ไม่มีเชื้อ FIP ไม่ว่าจะเป็นแบบเปียกหรือแบบแห้ง แม้ว่าจะไม่ได้ทำ PCR Test เพราะผลเลือดค่อนข้างชัดเจนว่าแต๋ไม่ได้เป็น การวินิจฉัยโรคของแต๋นั้น ยังไม่มีข้อสรุปว่า ที่แต๋เป็น คือโรคอะไรแน่ชัด แต่สำหรับเรา แต๋จากเราไปแล้ว ความคิดเราวูบหนึ่ง เราอยากเอาศพแต๋ไปตรวจเพื่อหาสาเหตุของโรค เผื่อว่าแต๋อาจจะได้เป็น " อาจารย์ใหญ่ " สำหรับ case study ที่มีอาการใกล้เคียงกับแต๋ต่อไป แต่ สุดท้าย เราก็หยุดและคิดว่า ให้แต๋นอนอย่างสงบดีกว่า เราฝังแต๋ไว้ที่บ้าน จูบลาเค้าก่อนที่เค้าจะไปอยู่ในที่ๆสงบ.. จากคุณ : eyewitness เขียนเมื่อ : 26 พ.ย. 54 11:45:23

ความคิดเห็นที่ 16 มันเป็นบทสรุปที่น่าเศร้า ที่แต๋จากไปโดยที่เราไม่รู้ด้วยซ้ำว่าอะไรที่พรากแต๋ไป แต่สิ่งที่เราได้รับจากการจากไป คือ บทเรียนค่ะ บทเรียนในการรักษาแต๋ การตัดสินใจของเราที่ผิดพลาด เราเสียใจที่เราให้แต๋ผ่าตัด ในวันนี้ถ้าเราย้อนเวลาได้ เราจะไม่ให้แต๋ผ่าตัด เราเสียใจที่เราศึกษาข้อมูลอะไรบางอย่างไม่มากพอ ก่อนที่จะให้น้องเข้ารับการผ่าตัด เราไม่โทษใคร.... เราโทษเวลาที่เรามีให้แต๋น้อยไป.. โทษความสัพเพร่าของตัวเอง เมื่อคืน หลังจากกลับจากโรงพยาบาล เราเปิดตู้เย็นก็เห็นอาหารของแต๋ เรายิ้มนะ เราคิดเสมอว่าแต๊ดแต๋ยังอยู่กับเรา อยู่กับพี่โตงเตง แต๊ดแต๋ไม่ได้ไปไหน... จากคุณ : eyewitness เขียนเมื่อ : 26 พ.ย. 54 11:56:36

ความคิดเห็นที่ 17 ท้ายสุดนี้.. เราขอบคุณ เพื่อนๆหลายๆคนนะคะ โดยเฉพาะคุณเจ้าหญิงของลิงน้อย เราระบายให้คุณฟังเยอะมาก เรามีเพื่อนหลายคนที่เราคุยไปร้องไห้ไปอย่างบ้าคลั่ง เราเสียใจกับเหตุการณ์ในครั้งนี้มาก แม้แต่เจ้าของฟาร์มเอง ก็โทรฯมาคุยกับเราถามเราตลอดเกี่ยวกับเรื่องอาการของแต๊ดแต๋ ตั้งแต่ที่รู้ว่าแต๋ป่วย เราอยากบอกตรงนี้นะคะ ว่า ฟาร์มที่เรารับแต๊ดแต๋มาเราเชื่อมั่นในฟาร์มร้อยเปอร์เซนต์ การป่วยของแต๋ ทางฟาร์มมิได้เกี่ยวข้องแต่อย่างใด ทางฟาร์มเองกับเราก็สนิทกันมากจริงๆ เค้าบอกจะให้แมวเราฟรี เค้าอยากจะให้ อย่างน้อยก็เป็นเพื่อนโตงเตง เค้าจะให้เราทั้งๆที่เค้าไม่ได้มีส่วนต้องมารับผิดชอบอะไรเลย เราต้องขอบคุณทางฟาร์มจริงๆค่ะ แต่เราเองไม่สามารถเลี้ยงแมวตัวใหม่ได้อีกแล้ว เราทำใจไม่ได้อีกแล้วค่ะ หน้าที่เราต่อไปคือเลี้ยงดูเจ้าโตงเตงให้ดีที่สุด ..... แพทย์ทุกๆท่านที่รักษาแต๋ เราเชื่อว่า ท่านคงเต็มที่กับการรักษา และรักษาตามอาการป่วยของแต๋ มีเพื่อนพันทิพบอกเราว่า การไปปรึกษาหมอหลายท่านอาจทำให้เราไขว้เขวก็เป็นได้ ทุกสิ่ง ทั้งหมด ทั้งปวงอยู่ที่ดุลวินิจของเจ้าของแมวล้วนๆนะคะ ลูกเรา เราต้องเป็นคนตัดสินใจเอง เสี่ยงเอง เลือกเอง เพื่อทางที่ดีที่สุดของลูกเรา... เรามองว่าการ ขอ second opinion เป็นเรื่องดีค่ะ อย่างน้อย ทำให้เรารู้ถึงแง่มุมต่างๆ บางอย่างที่เราอาจไม่ได้รับจากแพทย์คนเก่า เรามีอาหาร I/D  Z/D และ A/D รวมทั้งไซลิงค์ป้อนยาทุกขนาด เรามียาสมุนไพรแมว สองลิตรใหญ่ ซึ่งหากใครต้องการ บอกเรานะคะ เรายินดีส่งให้ฟรีไม่คิดค่าใช้จ่ายค่ะ ส่วนถังออกซิเจนหากใครต้องการใช้ บอกเรานะคะ เราให้ยืมได้ และเราจะเติมออกซิเจนให้ค่ะ หากต้องการใช้ ตอนนี้ เราเก็บถังไว้เป็นเฟอร์นิเจอร์ชิ้นที่รักที่สุดของห้องไปแล้ว ^^ คงจบบริบูรณ์แล้วค่ะ สำหรับสิ่งสุดท้ายที่เราจะเขียนถึงแต๊ดแต๋ แต่สิ่งที่ไม่จบคือความรู้สึก ความรักที่เรามีให้เค้า และจะมีให้เค้าเช่นนี้ตลอดไป ขอบคุณค่ะ จากคุณ : eyewitness เขียนเมื่อ : 26 พ.ย. 54 12:11:08

ความคิดเห็นที่ 18 ขอบคุณมากค่ะที่นำเรื่องของแต๋มาบอกเล่าเพื่อเป็นวิทยาทานกับเพื่อนๆในห้องแมว ขอเป็นกำลังใจให้ จขกท ค่ะ เราเชื่อว่านอกจาก จขกท แล้ว แต๋ดแต๋จะอยู่ในความทรงจำของใครอีกหลายๆคนไปอีกนานแสนนาน จากคุณ : jazzzero (jazzzero) เขียนเมื่อ : 26 พ.ย. 54 12:12:30

ความคิดเห็นที่ 19 เศร้ามากเลยค่ะ เราร้องไห้ตามแล้วอ่ะ จากคุณ : องค์หญิง 18 เขียนเมื่อ : 26 พ.ย. 54 12:13:28

ความคิดเห็นที่ 20 สงสารน้องแต๋ สงสารคุณ จขกท. แต่ยังไงก็ก้าวไปให้ได้ครับ โตงเตงที่น่ารักยังอยู่ สู้ๆครับ จากคุณ : หว่างฮั่น2011 เขียนเมื่อ : 26 พ.ย. 54 12:23:10

ความคิดเห็นที่ 21 เข้มแข็งนะคะ เพื่อพี่โตงเตง ยังจำวันแรกที่คุณแม่พาโตงเตงเข้ามาห้องแมวได้ดี แล้วพาโตงเตงมาเที่ยว บ่อยๆ นะคะ แต๋..จากไปแต่กายหยาบเท่านั้น เราเชื่อแบบนี้ค่ะ จากคุณ : ชื่นใจจัง เขียนเมื่อ : 26 พ.ย. 54 12:24:55

ความคิดเห็นที่ 22 สรุปว่าน้องแต๋เป็น IBD รึเปล่าครับเพราะดูจากอุจจาระคล้ายๆว่าจะเป็นโรคลำไส้เลยครับ คนอื่นเข้ามาดูจะได้ความรู้และไปเฝ้าระวังน้องแมวที่บ้าน ขอบคุณ จขกท. ที่นำเรื่องน้องมาเพื่อเป็นวิทยาทาน ขอให้กุศลเหล่านี้ไปสู่ น้องแต๋ ด้วยเถิด จากคุณ : หว่างฮั่น2011 เขียนเมื่อ : 26 พ.ย. 54 12:41:47

ความคิดเห็นที่ 23 สู้ ๆ คะ เราก็เคยผ่านช่วงเวลานี้มาเหมือนกัน เค้าไม่ได้ตายจากเราไปไหนนะ  เค้าอยู่ในใจเราเสมอ จากคุณ : tooktikกะjenny เขียนเมื่อ : 26 พ.ย. 54 12:47:22

ความคิดเห็นที่ 24 คุณทำการรักษาแต๊ดแต๋อย่างเต็มที่แล้ว ขออย่าได้โทษตัวเองเลยนะคะ แต๊ดแต๋แมวน้อย คงรับรู้ถึงสิ่งที่คุณได้ทำให้กับเค้าอย่างเต็มหัวใจน้อยๆเช่นกัน คุณได้มอบสิ่งที่ดีที่สุดให้แต๊ดแต๋ คุณได้ทุ่มเทดูแลแต๊ดแต๋อย่างเต็มที่ และคุณได้มอบความรัก ความอบอุ่นให้แต๋ดแต๋หมดห้วใจ แต๊ดแต๋ไม่ได้ไปไหนแต่อยู่ในหัวใจของคุณเสมอ ขอให้คุณดูแลตัวเองให้มากด้วยนะคะ และยังมีคนอื่นที่ยังต้องการการดูแลจากคุณอยู่เช่นกัน ขอให้แต๊ดแต๋สู่สุขคตินะจ๊ะ ลากันชั่วนิรันดร์...... จากคุณ : ชอบกินส้มตำ เขียนเมื่อ : 26 พ.ย. 54 12:55:37

ความคิดเห็นที่ 25 เข้มแข็งนะค่ะ เจ้าของกระทู้ ถ้าแต๋รับรู้ แต๋คงอยากให้จุนแม่เข้มแข็ง ่แต๋ไปดีแล้วค่ะ จากคุณ : KMSSO เขียนเมื่อ : 26 พ.ย. 54 13:01:32

ความคิดเห็นที่ 26 พาเจเจ มาให้กำลังใจค่ะ เพิ่งจะหาหนังสือเจอตอนกลางคืนพอเช้าก็เห็นกระทู้น้องแต๋ว่าหลับสบายแล้ว ตอนนี้เราก็มีแมวตัวแรกที่อายุมาก ตอนนี้นอนทั้งวันและไม่ค่อยกินอะไรเลย แก่มากๆแล้ว .......  คงต้องเตรียมตัวเสียใจไว้บ้างแล้วล่ะตอนนี้ คงอีกไม่นาน.. จากคุณ : Loma-jo เขียนเมื่อ : 26 พ.ย. 54 13:47:51

ความคิดเห็นที่ 27 ตอบคคห.ที่ 22 นะคะ ต่อคำถามที่ว่า แต๋เป็นโรค IBD หรือไม่ คำตอบคือ อาจจะเป็นโรค IBD ค่ะ เพราะแนวโน้มจะเป็นโรคนี้สูง คุณหมอพิสุทธิ์ ที่รพ.สัตว์ทองหล่อ บอกไว้ ตั้งแต่ผลการย้อมสีเซลล์ออก ว่าคุณหมอ rule out เรื่องมะเร็งและเนื้องอกออกไป แสดงว่า แต๋ไม่ได้เป็นมะเร็งแน่นอน ผลเลือดแต๋ชัดเจนว่าแต๋ไม่ได้เป็นเอดส์ ลูคีเมีย แต๋เป็นแมวที่เลี้ยงปิดค่ะ ไม่ได้ออกไปเดินเล่นนอกบ้าน และไม่เคยเจอแมวตัวอื่นนอกจากพี่โตงเตงตัวเดียวเท่านั้น การฉีดวัคซีนของแต๋ ทำที่คอนโดค่ะ เราให้คุณหมอมาฉีดให้แต๋ที่ห้องเลย ดังนั้น เราพาแต๋ออกไปข้างนอกน้อยมาก แทบจะไม่เลย แต๋เริ่มได้ออกไปเจอโลกภายนอก ตั้งแต่ตอนที่แต๊ดแต๋ป่วยค่ะ ประเด็นเรื่อง IBD นั้น แต๋เริ่มรับการรักษาแบบ IBD ตั้งแต่ admit ที่รพ.สัตว์ทองหล่อค่ะ เริ่มให้ยาสเตียรอยด์ และยาปฏิชีวนะควบคู่ไปในการรักษาเป็นระยะเวลาประมาณ 5 วันในช่วงที่แต๊ดแต๋ admit คุณหมอซี กล่าวไว้ตอนเราปรึกษาคุณหมอว่า การให้ยาเพื่อรักษา IBD นั้น ภายใน 3-5 วัน จะเห็นผล เพราะการตอบสนองต่อการรักษาจะค่อนข้างชัดเจน หลังจากรับตัวแต๊ดแต๋กลับ เราก็ยังคงให้ยาในกลุ่มการรักษา IBD ซึ่งจัดมาจากรพ.ทองหล่อต่อ ในช่วงนี้ แต๋เหมือนมีอาการดีขึ้น เริ่มเดินไปกินอาหารเองได้ เริ่มถ่ายเป็นก้อน มันเป็นช่วงเวลาสั้นๆที่แต๋แสดงอาการออกมาว่า เหมือนเค้าจะดีขึ้น เหมือนยาจะทำหน้าที่ของมันได้ผลในการรักษา แต่... พอเอาไปอัลตร้าซาวที่ทองหล่ออีกครั้ง พบประเด็นที่เพิ่มขึ้นมาอีกหนึ่ง นั่นคือเรื่องน้ำในท้อง คุณหมอที่ทองหล่อจึงงดการจ่ายสเตียรอยด์ค่ะ แกบอกให้มุ่งประเด็นมาที่น้ำในท้องที่พบ leave เรื่องลำไส้ก่อน ดังที่เคยกล่าวไว้ในกระทู้ก่อนหน้านี้.. จาก ความคิดเห็นของคุณหมอหลายๆท่าน และหลายที่ จนถึงที่สุดท้าย ก็ยังคงเป็น IBD แต่ไม่ ร้อยเปอร์เซนต์ แต๋มีอาการแทรกซ้อนของหวัดด้วย เลยทำให้อะไรๆยิ่งเลวร้ายค่ะ ข้อพึงสังเกตที่อยากทิ้งท้าย สำหรับคนเลี้ยงแมว ซึ่งเราเชื่อว่า หลายๆคนคงจะทราบดี แต่อยากทิ้งฝากไว้นะคะ 1 หากแมวเริ่มมีพฤติกรรมที่เปลี่ยนไปอย่างเห็นได้ชัด ให้คอยสังเกตพฤติกรรมการกินของเค้าด้วย สังเกตกระบะทราย แต๊ดแต๋ เริ่มส่อแววป่วย โดยมีพฤติกรรมเปลี่ยนไป เค้าปลีกตัว ไม่เล่นกับพี่โตงเตง เราเข้าใจว่า แต๋อาจถึงช่วงฮีต เพราะตอนพี่โตงเตงพฤติกรรมเปลี่ยนก็ช่วงวัย 6 เดือน โตงเตงในตอนนั้น ทานน้อยลง พฤติกรรมก้าวร้าว แต่แต๊ดแต๋ ปลีกตัว เราพาแต๊ดแต๋ ไปหาหมอที่แรก ที่รพ.สัตว์สุวรรณชาติ ในครั้งแรกนั้น หมอตรวจอาการทั่วไป และให้ยาบำรุงมาเฉยๆ.... ตอนนั้น พบว่าแต๊ดแต๋มีไข้ค่ะ 2 หากพาไปหาหมอ ภายในสองสามวัน ทานยาแล้ว อาการไม่ดีขึ้น ควรไปหาใหม่ และเช็คให้ละเอียดค่ะ สะดวกเปลี่ยนหมอก็เปลี่ยนเลยค่ะ การให้ข้อมูลของแพทย์ในเชิงละเอียดสำคัญที่สุดค่ะ และเรามีสิทธิ์ในการเลือกแพทย์ที่จะทำการรักษา 3 อย่าชะล่าใจกับเรื่องบางเรื่องที่เราคิดว่า รอดูสักพัก การรอช้าเพียงวันเดียวก็อาจกลายเป็นสายเกินไป อย่าเชื่อในสิ่งที่หมอพูดไปเสียทุกเรื่อง ลองศึกษาหาข้อมูลในทางอื่น ประกอบการตัดสินใจในการรักษาด้วย 4 อย่าพาแมวออกไปหาหมอบ่อยเกินความจำเป็น ต้องมั่นใจก่อนจะพาแมวไป เพราะแมวมีภาวะความเครียดหากออกไปข้างนอก แมวเป็นสัตว์ที่รักบ้าน การให้แมว admit ให้ทำในกรณีจำเป็นเท่านั้นนะคะ เพราะเค้าจะหงอยและเหงามาก แม้ว่าเจ้าของแมวจะไปหาเค้าบ่อยขนาดไหน ก็ไม่เท่าเค้าได้อยู่บ้าน อยู่ในสิ่งแวดล้อมที่เค้าคุ้นเคย 5 อาหารสำหรับแมวนั้น ใช่ว่าแมวจะกินอาหารทุกอย่างได้เหมือนกัน เราไม่สามารถรู้ได้เลยว่า แมวที่เราเลี้ยงนั้น แพ้ อาหารประเภทใด สิ่งที่ดีที่สุดคือ ให้อาหารในแบบที่เป็นอาหารแมว ปรุงอาหารเสริมได้ แต่ไม่ควรให้ทุกมื้อ คอยสังเกตอุจจาระที่แมวขับถ่ายในแต่ละวัน โดยเฉพาะหลังให้อาหารปรุงเอง 6 ระวังเรื่องภาชนะใส่อาหารของแมวค่ะ ล้างทำความสะอาด ตากให้แห้งก่อนเปลี่ยนอาหารใส่ชาม ทำได้ทุกมื้อยิ่งดีค่ะ น้ำก็เช่นกันค่ะ ขยันเปลี่ยน เพราะโรคบางโรคมากับอาหาร และภาชนะที่เราจัดให้ลูกนี่แหละค่ะ 7 คอยตรวจอาหารในถุง โดยเฉพาะอย่างยิ่งช่วงที่ภาวะอากาศค่อนข้างชื้นนะคะ บางครั้งอาหารก็ขึ้นราได้โดยที่เราไม่ทันสังเกต ถ้ามีอะไรผิดปกติ ควรทิ้งเลยค่ะ อาหารเม็ดที่ให้น้องกิน ถ้าน้องทานไม่หมดก็ควรทิ้งเลย และเทใหม่ หากเป็นไปได้ก็ให้อาหารให้เป็นเวลาดีที่สุดค่ะ 8 กระบะทราย หมั่นล้างทำความสะอาด เปลี่ยนทราย ทำให้บ่อยเท่าที่เราทำได้ คุณหมอบอกเราว่า เชื้อโรคบางทีก็มาจากอุจจาระที่แมวอาจจะเผลอเลียไปกับทราย หากมีใครสงสัย หรือ กำลังเจอปัญหาอะไรที่คล้ายๆแต๋ คุยกับเราได้นะคะ เรายินดีให้คำแนะนำเท่าที่เราจะทำได้ เราขอให้กระทู้ของแต๋เป็นเรื่องราวที่สามารถช่วยน้องแมวที่เริ่มมีอาการป่วยในระยะแรกๆได้ แก้ไขเมื่อ 26 พ.ย. 54 16:59:58 จากคุณ : eyewitness เขียนเมื่อ : 26 พ.ย. 54 16:33:09

ความคิดเห็นที่ 28 คห. 26 ขอบคุณมากๆนะคะ ที่จะกรุณาเรื่องหนังสือ สำหรับน้อง ขอให้หายป่วยนะคะ อย่างไร ขอเอาใจช่วยน้องนะคะ เรารู้ว่าคุณแม่สู้เสมอ เป็นกำลังใจให้นะคะ จากคุณ : eyewitness เขียนเมื่อ : 26 พ.ย. 54 16:41:06

ความคิดเห็นที่ 29 เป็นกำลังใจให้นะครับ   คุณทำดีที่สุดแล้ว จากคุณ : ระพีร์ เด็กแสบ เขียนเมื่อ : 26 พ.ย. 54 18:56:39

ความคิดเห็นที่ 30 เป็นกำลังใจให้นะคะ เค้าอยู่ในใจเราเสมอ ไม่ได้ไปไหนไกลเลย จากคุณ : Athicha เขียนเมื่อ : 26 พ.ย. 54 19:44:42 A:124.120.114.123 X: TicketID:310534

ความคิดเห็นที่ 31 แต๋คงดีใจที่ได้อยู่ในอ้อมอกของคุณนะค่ะ พวกเราจะเก็บแต๋ไว้ในความทรงจำไปตลอด เธอจะอยู่กับฉันตลอดไป T_T จากคุณ : เขียนบน iPhone (นางฟ้าที่น่าชม) เขียนเมื่อ : 26 พ.ย. 54 20:00:52

ความคิดเห็นที่ 32 น้องแต๋จะยังคงอยู่ในใจของเราตลอดไปค่ะ จากคุณ : เจ้าหญิงของลิงน้อย เขียนเมื่อ : 26 พ.ย. 54 22:17:39

ความคิดเห็นที่ 33 อ่านไปก็ร้องให้ไปและเข้าใจจขกททุกอย่างเพราะเคยผ่านเหตุการณ์แบบนี้เหมือนกัน อยากให้จขกทคิดว่าได้ทำเต็มที่แล้วคะ. เป็นกำลังใจให้นะคะ จากคุณ : chapawata เขียนเมื่อ : 26 พ.ย. 54 22:43:20

ความคิดเห็นที่ 34 เราเชื่อว่าแต๋ต้องจากไปอย่างสงบแน่ๆ เพราะเค้าได้รับรู้ถึงความรักและความอบอุ่นที่คุณแม่มีให้เค้าตลอดเวลา จากนี้เข้มแข็งนะคะเพื่อโตงเตง เพราะเค้าก็คงจะเหงาเมื่อขาดน้องไปเหมือนกัน เป็นกำลังใจให้เสมอค่ะ จากคุณ : พี่ต้อยตลอดกาล เขียนเมื่อ : 27 พ.ย. 54 00:39:50

ความคิดเห็นที่ 35 เสียน้ำตาทุกคห.เพราะผ่านมาแล้วเหมือนจขกท.ถึงจะต่างโรคแต่ก็เห็นเค้าทุกข์ทรมาณ จนสุดท้ายต้องออกปากไปเถอะถ้าหนูไม่ไหว หลับเถอะนะลูก หลับนะคนดี Y ^ Y เค้าหลับไปในมือเรา สูญเสียเป็นประสบการณ์ ดูแลลูกตัวที่เหลืออยู่ ให้ดีที่สุด ชดเชยทั้งเค้าและเราที่เสียน้องแต๋ไป ยินดีที่ได้รู้จักนะแต๋ พวกเราจะจดจำเธอไว้ตลอดไป ภพภูมิที่เธอไป จักผันแปรไปตามกรรมของเธอ ขอให้เธอไปในที่ที่ควรไป ลาก่อน...... จากคุณ : rachomon เขียนเมื่อ : 27 พ.ย. 54 00:59:27

ความคิดเห็นที่ 36 เคยพบเรื่องแบบนี้ด้วยตัวเองมาแล้วครั้งหนึ่ง  ทำให้เข้าใจว่าความรักที่เรามอบให้กับสัตว์เลี้ยงที่เรารักไม่ว่าจะเป็นสุนัข หรือแมว  เขารับรู้ค่ะว่าเราดูแล  ทุ่มเท และเอาใจใส่เขาไม่ว่าจะตอนที่ยังไม่ป่วยถึงจนป่วยก็ตาม  แววตาที่เขาสื่อกลับมาให้เราได้นั่นคือการตอบแทนความรู้สึกที่เรามีให้เขาล้นใจจริงๆ  คุณeyewitnessน่ารักมากๆค่ะ เป็นกำลังใจให้นะคะ  แต๋รับรู้ถึงความรักที่คุณมีให้เขาล้านเปอร์เซ็นต์  เขาไปสบายไม่ทรมานและขอให้คุณ eyewitness อย่าลืมดูแลตัวเองด้วยนะคะ  ขอบคุณที่แบ่งปันเรื่องดีเช่นนี้เพื่อเป็นการสังเกตอาการของสัตว์เลี้ยงของเรา  อ่านไปร้องไห้ไปเช่นกัน จากคุณ : tuktuk (bouquetwhite) เขียนเมื่อ : 27 พ.ย. 54 10:18:33

ความคิดเห็นที่ 37 อ่านแล้วนั่งร้องไห้เลย..เราเพิ่งจะเจอกับตัวเองเป็นครั้งแรก แมวเราเสียเช้าวันที่ 20 ที่ผ่านมา  หมอว่าเป็น autoimmune (เพิ่งรู้จากหมอว่า แมวเราเป็น)  แต่แมวอายุมากแล้ว  เหลือเขี้ยวอยู่ 2 ซี่ (น่าจะ 12++  เราไม่รู้อายุจริง)  เสียหลังจาก admit มาได้ 23 วันพอดี  มีภาวะติดเชื้อ เป็นหวัด สุดท้ายก็ ระบบการย่อยอาหารไม่ทำงาน ก่อนหน้านี้  เราเองก็ไม่อยาก admit  เพราะเป็นห่วง  อยากให้อยู่ด้วยกันที่บ้าน  แต่แม่แมวแก่ไม่ยอมกินข้าวเลยมา 3 วันแล้ว  จึงต้องพาไปให้น้ำเกลือ  สุดท้ายเลยต้องอยู่ยาว  เพราะต้องให้ยา ให้น้ำเกลือ ฉีดฮอร์โมนเร่งเพิ่มค่าเม็ดเลือดแดง ฯลฯ เราไปเยี่ยมทุกวัน  บอกให้สู้ๆ  บอกว่าเรารักมันมากมายขนาดไหน  แล้วก็ร้องไห้หน้ากรงเกือบทุกวัน   บ่ายวันเสาร์ที่แล้ว  เราไปเยี่ยมแมวเราตามเคย  เจอว่านอนแบ๊บ  ลุกไม่ไหวแล้ว  เรียกชื่อ  ก็ไม่กระดิกหางตอบ  นอนตาลอย  หายใจแรงมาก  เรายังจำสัมผัสสุดท้ายได้ว่า  เราเอานิ้วมือไปเกี่ยว  แมวเราอุ้งมือเกี่ยวตอบกลับ  แล้วเหนี่ยวเอาไว้  เรารู้แล้วว่า  ต้องทำใจ  ได้แต่หวังว่าปาฏิหารย์จะมีจริง  ครั้งนี้ถ้าอาการพอจะดีขึ้น  เราจะเอากลับบ้านแล้ว  คืนนั้นเราโทรไปถามอาการแมว  ที่ รพส.บอกว่า  อาการเหมือนเดิม  แล้วปาฏิหารย์ก็ไม่มีจริง เช้าวันที่ 20  เสียงโทรศัพท์ที่เราไม่อยากได้ยินก็โทรมาแจ้งข่าว  น้องเรารับสาย  ส่วนตัวเรานอนร้องไห้  ขอโทษที่พามันไป  เพราะตอนที่พาไป  แมวเรามันกลับจากเดินเล่นนอกบ้าน  เราเองแค่เป็นห่วงว่า  มันไม่กินข้าวมาหลายวันแล้ว  จะพาไปให้หมอป้อนข้าว  ให้น้ำเกลือ  แล้วพากลับบ้าน  ไม่คิดเลยว่า  เหตุการณ์จะลงเอยแบบนี้ เราปวดหัว มึนมาก  พยายามประคองสติตัวเองไว้  ต้องกินพาราแก้ปวดหัว  ก่อนจะไปรับร่างไปวัดคลองเตยใน  แล้วรับกลับมาในวันที่ 21   พาไป shopping ที่ central หาซื้อโถใส่  พาไปกินไอติม  ก่อนกลับมาอยู่ด้วยกันที่บ้าน  รอฝังพร้อมเรา (ในวันข้างหน้า) เราพยายามลุกขึ้นมาให้ได้  เพราะมีลูกๆที่ยังอยู่อีก  5  ชีวิต  คิดว่า  เราตายหลังดีกว่าตายก่อน  อย่างน้อย  เราสามารถจัดการธุระทุกอย่างให้เค้าได้  แต่ถ้าเราตายก่อน  ก็คงมีแต่ห่วงตามไปด้วย  ห่วงเพราะไม่รู้ว่าใครจะดูแลแมวเรา  คนที่ฝากไว้จะทำได้ตามที่เราสั่งเสียไว้หรือไม่ ฯลฯ สุดท้ายนี้  ขอเป็นกำลังใจให้ คุณ eyewitness  ขอให้คุณเข้มแข็งและมีพลังในเร็ววันนี้  บทความในกระทู้เรื่องของ แต๋  ให้ความรู้และข้อคิด  ข้อเตือนใจมากมายแก่คนเลี้ยงแมวทั้งหลาย  รวมทั้งเราด้วย  ซึ่งต่อไปนี้  จะเลิกผลัดวันประกันพรุ่ง  ไม่รีรออีกแล้ว  ที่จะพาไปหาหมอทันทีที่มีอาการผิดปกติ  แล้วถ้าต้องให้แมว admit  ต้องใคร่ครวญให้ดีๆ เรากลัวจริงๆด้วย จากคุณ : aquastat เขียนเมื่อ : 27 พ.ย. 54 14:40:04

ความคิดเห็นที่ 38 เสียใจด้วยนะคะ สู้ๆค่ะ จากคุณ : หนูชอบอ่าน เขียนเมื่อ : 27 พ.ย. 54 15:55:52

ความคิดเห็นที่ 39 เสียใจด้วยค่ะ เค้าน่ารักมากๆลย จากคุณ : iSsAbElLaคนเดิมแหละ เขียนเมื่อ : 27 พ.ย. 54 19:00:16

ความคิดเห็นที่ 40 เราขอบคุณเพื่อนๆ ทุกคนนะคะที่รักเอ็นดูแต๋ ขอบคุณน้ำใจ และ การบอกเล่าเรื่องราว จนเรารู้สึกว่าความสูญเสียมันเป็นเรื่องใกล้ตัวจริงๆ เราไม่เคยเลี้ยงแมวมาก่อน แต่เราเคยเลี้ยงสุนัข ทั้งโตงเตง และแต๊ดแต๋นั้น เราเพิ่งเลี้ยงปีนี้ โดยซื้อโตงเตงก่อน เพื่อนๆบางคนคงจำได้ว่าเราเคยมาตั้งกระทู้ถาม ช่วงแรกๆที่เรารับโตงเตงเข้ามาใหม่ๆ แต๊ดแต๋นี่มาทีหลัง เพราะเราอยากให้โตงเตงมีน้องและมีเพื่อนด้วย สิ่งที่เราแชร์นั้น เราไม่ได้มีความรู้เรื่องแมวมากมาย ถ้าเทียบกับหลายๆท่านแล้วถือว่าน้อย เราเองก็เก็บเกี่ยวจากห้องนี้ อยากรู้อะไรก็ search หาข้อมูลจากห้องนี้เสียส่วนใหญ่ เราเองก็เพิ่งจะรู้วันนี้เองว่า การเลี้ยงแมวให้สุขภาพดีนั้นไม่ใช่เรื่องง่ายเลย ขนาดเราเลี้ยงปิดและมั่นใจแทบจะร้อยเปอเซนในการดูแล วัคซีนครบ แต่มันก็ยังมีบางอย่างที่เรามองข้ามไปจนได้ กิฟหมด อยากจะให้ขอบคุณทุกความคิดเห็นและทุกกำลังใจนะคะ วันนี้ได้ไปทำบุญให้แต๋ ตั้งใจว่าจะทำให้แต๋ตลอดไปที่มีโอกาส จากคุณ : eyewitness เขียนเมื่อ : 27 พ.ย. 54 20:28:26

ความคิดเห็นที่ 41 ขอบคุณสำหรับข้อความมากมายทางด้านหลังนะคะ เราดีใจแทนแต๋ ที่มีคนรักมากขนาดนี้ ^^ คงไม่มีคำพูดใดที่สามารถแทนความรู้สึกได้.. เรายังคงมองฟ้าทุกวัน เช้า ก่อนไปทำงาน กลางคืน หลังจากทำอะไรเสร็จหมดแล้ว.. แต๋อยู่บนฟ้า และเราคิดเสมอว่า เค้าคงเห็นเรา และคงรู้ว่าเรารักเค้าขนาดไหน และคิดถึงเค้าขนาดไหน.. ม๊ารักหนูนะแต๋ แม้ว่าวันนี้ เวลาของเราจะหมดแล้ว แม้ว่าวันนี้ม๊าจะทำได้แค่คิดถึง แต่สิ่งที่เป็นความทรงจำระหว่างเรา " ครอบครัว " ของเรา มันก็จะยังคงเป็นเช่นนี้ตลอดไป.. จากคุณ : eyewitness เขียนเมื่อ : 28 พ.ย. 54 08:19:23

ความคิดเห็นที่ 42 น้องคงมีความสุขมากนะคับ   ถึงแม้ว่า น้องจะจากไป  แต่เชื่อว่า น้องจะต้องจากไป พร้อมกับความสุขที่ น้องได้รับติดตัวไป ด้วยแน่ ๆ เจ้าของให้ความสำคญกับความรักแก่น้องไปมาก ๆ ยังไงก็  เข้มแข็งนะครับ จากคุณ : lordgnoran เขียนเมื่อ : 29 พ.ย. 54 18:22:18

ความคิดเห็นที่ 43 สวัสดีค่ะคุณ จขกท ขอบคุณค่ะ ที่แนะนำกระทู้นี้ เสียใจอย่างมากค่ะ  เข้าใจด้วยเช่นกันว่าหัวอกคนรักแมว แล้วเวลาสูญเสียเป็นเช่นไร ขอให่น้องเหมียวหลับสบาย อยู่ในดินแดนที่มีความสุขค่ะ จากคุณ : athena_b เขียนเมื่อ : 1 ธ.ค. 54 20:48:50