อย่าเสียใจ อย่าน้อยใจจนเผลอไผลคิดไปว่า แกมีค่าแค่กะละมังแตกใบเดียวT_T
|
 |
เปิดโรงทอผ้าเล็กๆที่ขอนแก่นค่ะ
ชาวบ้านในหมู่บ้านใกล้โรงทอมักจะเลี้ยงหมาแมวไว้
จะด้วยความรักหรือเพราะไม่มีทางเลือกก็สุดแท้แต่เพราะแม้แต่ข้าวกินกันเองยังแทบไม่มี จะเอาปัญญาที่ไหนไปคุมกำเนิดให้หมาในบ้าน สุดท้ายก็ออกลูกเป็นพรวนเต็มบ้าน
ลูกหมาที่เป็นตัวผู้แถมยังน่ารักมักโชคดี
แต่บางตัวที่ขี้เหร่ซ้ำยังเป็นตัวเมีย มักถูกทิ้งขว้าง...หนึ่งในนั้นก็คือนาง "อีเห็น" ตัวนี้
นางอีเห็นเป็นลูกหมาตัวเมียที่ผอมแห้งเพราะตั้งแต่หย่านมแม่
ก็แทบไม่เคยได้กินข้าวอิ่มหนำจากเจ้าของ
ด้วยเพราะเจ้าของมันเองก็แทบไม่มีปัญญาหาข้าวปลาให้คนในบ้านได้กินครบทุกมื้อ
นางอีเห็นจึงต้องคุ้ยเขี่ยหาเศษอาหาร หาแมลง สัตว์เล็กสัตว์น้อยกินประทังชีวิต
ทุกครั้งที่แวะเวียนผ่านไป มักจะมีขนมและเศษอาหารติดไม้ติดมือไปฝากหมาในหมู่บ้านเป็นประจำ
ปกติไม่ได้เจาะจงตัวไหนเป็นพิเศษ เพราะไม่อยากผูกพันให้ตันใจ
แต่วันนึงที่นั่งคุยกับช่างทอผ้า พอเหลียวหลังมาก็เห็นนางอีเห็น
ทำหน้าตาน่ารัก คาบรองเท้าแตะที่ใส่มาติดปากอยู่ข้างนึง
พอจะหันหาอีกข้าง...กลับอันตรธานหายไป- -"
| จากคุณ |
:
ลุนตญา  
|
| เขียนเมื่อ |
:
15 ธ.ค. 54 00:16:13
|
|
|
| 
