**********มาเล่าเรื่องดีๆรับปีใหม่ของคนรักหมาให้อ่านค่ะ***********
|
 |
แม่เราอายุมากขึ้นเลข 9 แล้วค่ะ รักหมามากมีอยู่ 2 ตัวเพศเมีย
หนึ่งในนั้นเป็นพุดเดิ้ลสีขาว แต่ต่อมากลายเป็นสีครีมออกแดงทั้งตัว
คงปรับสภาพตามสีฝุ่นที่บ้านนอกนั่นเอง เจ้าพุดเดิ้ลตัวนี้ชื่อแตงโมค่ะ
พี่สาวซึ่งอยู่กทม.เลี้ยงไว้นานแล้ว ช่วงแรกๆพี่สาวจะเอาแตงโมใส่รถ
กลับกทม.ด้วยทุกสัปดาห์หลังกลับจากเยี่ยมแม่แล้ว แต่ช่วงหลังๆมานี้
แม่ขอว่าให้แตงโมอยู่กับแม่ตลอดแล้วกันแม่จะได้มีเพื่อน เพราะเหงามาก
พี่สาวก็เห็นด้วย เพราะเอาแตงโมไปอยู่กทม.ก็ปล่อยให้ไปวิ่งเล่นไกลๆ
ไม่ได้เพราะรถราจอแจ และพี่สาวสังเกตุว่าทุกครั้งที่กลับไปเยี่ยมแม่
ที่บ้านนอกพอรถเลี้ยวจะเข้าบ้าน แตงโมจะตื่นเต้นเป็นพิเศษ
และทันทีที่พี่สาวปล่อยคุณเธอลงมาจากรถ แตงโมจะรีบวิ่งอย่างไม่คิดชีวิต
เข้ามาหาแม่เรา พร้อมกระดิกหางดุ๊กดิ๊กของเธอจนแทบจะหลุด
ตะกุยตะกายเลียแข้งเลียขาล้อมหน้าแล้ววิ่งไปล้อมหลัง...คงดีใจที่สุด
ที่ได้กลับบ้านมาหาคุณยาย
จากนั้นเป็นต้นมา เธอก็ติดตามคุณยาย (แม่เรา) เป็นเงาตามตัว
ยายไปไหนแตงโมไปด้วย ยายกินอะไรแตงโมกินด้วย แม่เราต้องเจียดเงิน
ที่อุตส่าห์กระเหม็ดกระแหม่ เอาไปฝากคนซื้อไก่ทอดให้แตงโม
และหมาอีกตัวทุกวันที่มีตลาดนัดข้างบ้าน
ครั้งหนึ่งเรากลับไปเยี่ยมบ้าน แม่เกิดมีอาการอาหารเป็นพิษจากอาหาร
ที่พี่สาวซื้อมาฝาก แม่ถ่ายท้องทั้งวันจนเดินแทบไม่ไหว เราจึงพาแม่
มานอนที่บ้านเราซึ่งใกล้กัน เราไปลากเตียงนอนมาวางไว้หน้าห้องน้ำเพื่อ
แม่แกจะได้เดินเข้าออกสะดวก จนเราเตรียมตัวจะนอนแล้วจึงมอง
ออกไปหน้าประตูเพราะเสียงเห่าเบาๆ แตงโมนั่นเอง เราเปิดประตู
รับคุณเธอเข้ามา ในทันทีทันใดเธอวิ่งตรงเข้าไปนอนหมอบอยู่
ตรงหน้าเตียงของแม่เรา และเฝ้าจนหลับอยู่ตรงนั้นจนรุ่งเช้า
เมื่อหลายวันก่อน เราโทรไปหาหลานสาวที่อยู่อีกบ้านหนึ่ง หลานบอกว่า
แตงโมไม่สบายมากคิดว่าคงไม่รอด เราใจหายเพราะรู้ว่าแม่เราผูกพัน
กับมันมาก เราถามหลานว่าแล้วไม่มีใครพาแตงโมไปหาหมอ (บ้านพี่คนนึง
อยู่ติดกับแม่)
หลานบอกว่าไม่มีหรอก ไม่มีใครว่าง ถึงว่างก็คงไม่ไปเพราะไม่มีใครเห็นว่า
เป็นเรื่องสำคัญ ส่วนแม่เรานั้นคงไม่มีปัญญาพาแตงโมไปรักษาที่ไหนแน่
เพราะตัวแกเองก็ยังต้องอาศัยลูกหลานอยู่ พี่สาวที่กทม.ก็ยังไม่กลับ
บ้านนอก
วันนี้เองที่เราโทรไปหาแม่แล้วถามอาการของแตงโม แม่บอกด้วยเสียง
สั่นเครือว่า แม่นึกว่ามันคงไม่รอดแล้ว ไม่สบายตั้งสองอาทิตย์
ข้าวปลาไม่กิน อาทิตย์แรกไม่กินอะไรเลยแม่ก็เศร้ามาก แต่ไม่รู้จะทำ
อย่างไร ได้แต่เอานมไปหยอดให้ตรงปากโดยเอาผ้าขนหนูเล็กๆ
ทำเหมือนหมอนไปรองไว้ใต้หัวให้สูง เพื่อจะหยอดน้ำและนมง่ายๆ
และยังดีที่พี่สาวอีกคนมาเยี่ยมรู้เข้า เลยไปหาซื้อยามาให้แม่ก็ไม่รู้
ว่ายาอะไร แม่ลองชิมดูว่าขมมากแต่ก็ละลายกับน้ำค่อยๆกรอกให้แตงโม
ทีละนิดทุกวัน วันละหลายครั้งช่วงแรกพี่สาวมาช่วยบ้าง หลังๆมาแม่เรา
ทำเองทั้งหมด แม่บอกว่าตอนนั้นหมดหวังแล้ว แตงโมนอนหายใจแผ่วๆ
รอวันตาย ทุกคนที่มาเห็นก็ลงความเห็นเหมือนกันหมด แม่ได้แต่เอามือ
ลูบหัวของแตงโมอยู่อย่างนั้น พร้อมพร่ำบ่นภาวนาขอให้มันฟื้น
ขึ้นมาอีกครั้ง
เหมือนแม่จะหมดที่พึ่งแน่แล้ว แต่ในที่สุดแกก็กระทำในสิ่งที่เราเอง
ก็คาดไม่ถึง แม่บอกว่าแกลุกขึ้นไปหาดอกไม้ธูปเทียนมาจุด
ยกมือท่วมหัว แม่บอกหมด เจ้าที่เจ้าทางที่บ้าน
มีกี่ที่แกบนบานศาลกล่าวหมด แม้กระทั่งพ่อเราเองที่เสียไปเมื่อหลายปี
ที่แล้ว :) เหล้าหนึ่งขวดไก่หนึ่งตัว แกบนไว้แบบนี้ทุกเจ้า
เราไม่แน่ใจว่าปาฏิหารมีจริงหรือไม่ หรืออาจจะเป็นเพราะยาที่แม่แก
หยอดให้แตงโมอยู่ทุกวัน หรือบวกกันทั้งสองอย่าง เพราะหลายวันต่อมา...
แตงโมฟื้นคืนชีพค่ะ ลุกขึ้นมาเห่าและวิ่งปร๋อเหมือนเดิมพี่ๆที่มาเห็นเข้า
ยืนงงไปตามๆกันเพราะคิดว่า กลับมาอีกทีคงต้องมาช่วยแม่ขุดหลุม
ฝังร่างของแตงโมแน่แล้ว แม่เราดีใจเป็นที่สุดน้ำตาจะไหล...
ยาวหน่อยนะคะ ต้องขออภัย รูปนี้ถ่ายนานแล้ว แถมไม่ชัดด้วย
ใครมีประสบการณ์แบบนี้มาแชร์กันได้นะคะ
| จากคุณ |
:
Fly away home 
|
| เขียนเมื่อ |
:
2 ม.ค. 55 12:54:56
|
|
|
| 
เฮ้อ!น่าเป็นห่วงจังเลยค่ะ
