เมื่อหมาน้อยของฉันเป็น โรค Black Skin (ปอมเมอร์เรเนี่ยน) ไม่ว่าอย่างไร ลูกของหม่ามี๊น่าฮักที่ซู๊ดดด!!
|
 |
สืบเนื่องจาก...เห็นหลายๆคน ชอบเลี้ยงหมาเพราะความน่ารักของเขา
แต่พอวันหนึ่งเกิดเหตุการณ์ใม่คาดคิด ทำให้น้องหมาหมดความน่ารัก ไม่สวย
คนที่ตั้งใจเลี้ยงเพราะรักสัตว์และเมตตาจริงๆ ก็ไม่คิดจะทอดทิ้งน้องหมา
ยังคงเลี้ยงดูกันต่อไป ตราบจนชีวิตหาไม่ ถือว่าเป็นโชคดีของน้องหมาไป
แต่บางคน ที่เลี้ยงแค่เพราะความน่ารัก เพราะรูปร่างหน้าตา ตามแฟชั่น
หาเลี้ยงด้วยจิตใจที่รักสัตว์อย่างแท้จริงไม่นั้น
พอป่วยน้องหมาป่วย เป็นโรค พิการ หรืออะไรก็ตามแต่
ก็หาเรื่องเอาน้องหมาไปทิ้ง ปล่อยวัด ฯลฯ
ซึ่งเป็นการสร้างภาระให้สังคม และความทุกข์กายใจแก่น้องหมา
เราจึงอยากนำเสนอ ลูกรักของเรา....
ชื่อฮะเก๋า เป็นน้องหมาปอม เป็นปู้ชาย อายุห้าขวบครึ่ง
เก๋าเป็นโรค Black Skin ซึ่งเป็นโรคผิวหนังเฉพาะของน้องหมาพันธุ์ปอมฯ
(บ้านเราเลี้ยงปอม ๒ ตัว อีกตัวเป็น แม่หญิง ปกติดีจ้า)
เป็นโรคผิวหนังที่รู้แต่ว่ารักษาไม่หายขาด
ตอนน้องมาใหม่ๆก็สวย ปุกปุยน่ารัก น่าฟัด แต่ยิ่งแก่ยิ่งขนหรอมแหรม
จนเหลือเท่าที่เห็น...สำหรับเราแล้ว ต่อให้ขนร่วงจนหมดตัว
ก็ยังจะรักและดูแลน้องแบบนี้ไปตลอดชีวิต
เรารู้แค่ว่า ใครจะว่าน้องขี้เหร่ หาแคร์ไม่ เราชมของเราว่าเก๋าน่ารักทุกวัน
โชคดีว่า แม่เราก็รักเก๋ามากเหมือนกัน แม่กับเราคิดเหมือนกันว่า
ไม่ว่าจะเป็นยังไงก็ไม่มีวันทิ้งน้องหมาแน่นอน (รักแม่มากๆๆๆ แม่ใครเน่าะ น่ารักจัง อิอิ)
เราคงไปเรียกร้องให้ทุกคนคิดแบบเราไม่ได้หรอก เราเข้าใจ
แต่เจตนากระทู้นี้แค่อยากนำเสนอในแง่นี้ เผื่อว่าเป็นการปลุกจิตสำนึก
ของการเลี้ยงสัตว์เลี้ยง อย่างมีความรับผิดชอบ ให้กับใครบ้างไม่มากก็น้อย
และอีกเจตนา ก็คือ อยากโชว์รูปลูกชายอ่ะ...เขาน่ารักอ่ะ ฮ่าๆๆ
น่ารักแบบขี้เหร่ๆ แต่ก็น่าร๊อคอ่ะ ^__^ เว้ากันซื่อๆ
| จากคุณ |
:
นารีพินิจ   
|
| เขียนเมื่อ |
:
13 ก.พ. 55 10:20:36
|
|
|
| 
เป้นกำลังให้ค่ะ ^^
