เมื่อวานทำงานเพลินไปหน่อย จนเกือบ 6 โมงถึงลุยฝนกลับบ้าน เป็นห่วงหมาที่วัด ถ้าเราไม่ไปให้ วันนี้ก็คงไม่ได้กินอะไร ฝนตกหนัก แต่ฟ้าไม่ร้อง ไม่ผ่า ไปได้อยู่ อย่างมากแค่เปียกฝน ลุยฝนไปถึงศาลาหน้าวัด ไอ้หมาน้อยวิ่งตากฝนออกมาหาเหมือนทุกครั้ง ตัวอื่นหลบฝนไปหมด เราแวะที่ศาลาหน้าวัด เพื่อหาที่แห้งเทอาหารเม็ดไว้ให้ รถก็ดันมาสตาร์ทไม่ติด
จังหวะนั้น ไอ้หมาน้อยก็เห่ากระโชก เราหันไปดูก็ไม่เห็นมีใคร หรือว่าหมาตัวอื่นสักตัว แต่หมาก็ยังเห่าและวิ่งไปมา ที่ท้ายรถเรา
ห่างจากท้ายรถเราไปประมาณ 1 เมตร งูเห่าตัวเท่านิ้วโป้งนอนขดอยู่ ไอ้ที่บอกว่ามือเท้าอ่อน คงสภาพเดียวกับเราเมื่อวาน กระโดดลงจากรถมายืนตั้งหลัก ถ้างูเลื้อยเข้ามา เราก็กระโดดขึ้นม้านั่งทัน ที่ห่วงคงเป็นไอ้หมาตัวดี ที่ทั้งเห่ากระโชก และวิ่งไปมา ขวางไม่ให้งูเลื้อยเข้ามาหาเราในศาลา
เราน่ะ ตะโกนเรียกแข่งกับฝนเลย ไม่มีอะไรที่พอจะเขี่ยได้ นอกจากกำอาหารเม็ดแล้วโยนใส่ บอกให้งูไป ...งูชูคอ เหมือนมองรอบ ๆ สักพักก็เลื้อยจากไป ตรงแนวกำแพงวัด
ไอ้หมาน้อยตัวดี ไม่ได้ตามงูไป แต่วิ่งมาตะกายเราที่รถ ความรู้สึกในตอนนั้น เต็มตื้นมาก ถ้าเขาไม่เห่า งูคงเลื่อยมาถึงตัวเรา โดยที่เราไม่รู้ตัว เพราะกำลังใจจดจ่อพยายามสตาร์ทรถให้ติด ...ไม่เสียแรงที่เรารักมัน
ขนาดที่หมาเห่า เรายังมองไปข้างหลังไม่เห็นมีใคร ยังหันมาถามว่า ...หนูเห่าอะไร ไม่เห็นมีใครเลย ...แต่ไอ้อาการวิ่งไปมา ที่ท้ายรถ พร้อมกับเห่ากระโชก เป็นการสกัดไม่ให้งูเข้ามาถึงตัวเรา เนี่ยะแหละ ที่ทำให้รามองมาที่พื้น จนเห็นงู
งูก็คงคิดจะหลบฝนเหมือนกัน เพราะเขาเพียงชูคอมอง แต่ไม่ได้แผ่แม่เบี้ย ด้วจิตที่ไม่ได้คิดทำร้ายเขา เขาก็ไม่ได้คิดจะทำร้ายเรา ต่างคนต่างอยู่ ต่างคนต่างไป ...
งูน่ะ หงอบตากน้ำฝนอยู่ตรงที่ไอ้ตัวดี ยืนอยู่เลย
*****เกือบตายเพราะห่วงหมา แต่รอดตายก็เพราะหมาห่วง(เรา)**********
เด็กๆ.. ในสังกัดของน้องต๋อม.. น่ารักอ่ะจิ
โอ้โห! เล่าแต่ละเรื่องๆ.. ขนแขนสแตนอัพเลยจร้า.. ตะเองง
