 |
เมื่อคืนทั้งบ้านร้องไห้กันระงม ร้องไห้จนหลับไปเมื่อไหร่ไม่รู้
ตื่นมาอีกทีพบกับความรู้สึกว่า "ไม่มีอีกแล้ว"
บ้านเงียบจังเลย...กอร์ดอน ไม่มีเสียงแมวข่วนประตู ไม่มีเสียงเมี้ยวม้าว
เมื่อคืนส่งข้อความหาพิลี่ สาวมาเก๊าที่ช่วยให้อาหารกอร์ดอนและเป็นคนยุให้แบมเอาเขากลับมา ว่ากอร์ดอนไม่อยู่แล้ว แบมไม่สามารถหยุดร้องไห้ได้เลย
ทุกมุมในบ้านมีแต่ภาพของเขา
พิลี่บอกว่า Bam, the happiest thing to Gordon is your rescue and your love.
กอร์ดอน...ได้ยินมั้ยว่าใครๆ บอกว่ากอร์ดอนเป็นตำนาน เหมือนดารามั้ย เท่ชะมัด
ไม่รู้เป็นตั้งแต่เมื่อไหร่
เช้านี้คุณพ่อคุณแม่เอากอร์ดอนไปให้พระสวดที่วัดแล้วเอากลับมา จุนป้อกอร์ดอนจะให้ดอนนอนใต้ต้นตะโกที่ดอนชอบไปนอนและฝนเล็บ จะย้ายไผ่เงินจากกระถางลงข้างๆ ต้นตะโก จุนป้อต้องเก็บชามข้าวกอร์ดอนทั้งหมดไปที่อื่น ไม่ให้แบมเห็น
เราจะไม่ได้กอดกัน หอมกันทุกวันแล้วสินะ จะไม่มีก้อนกลมๆ นอนอยู่ปลายเตียง
จะไม่มีตัวป่วนวิ่งพล่านในครัวขอกินข้าว ขอกินปลาทั้งวัน
รู้มาตลอดว่าสักวันกอร์ดอนต้องไปเพราะแก่มากแล้ว แต่ไม่คิดว่าเวลานั้นจะมาถึงเร็ว
จะพยายามหยุดร้องไห้ ให้ลูกในท้อง ให้กอร์ดอน
เฝ้าถามตัวเองว่ากอร์ดอนจะรู้มั้ยว่าแบมรักเขามากแค่ไหน
ความว่างเปล่าที่อยู่ตรงหน้าไม่สามารถให้คำตอบได้เลย
| จากคุณ |
:
Erika  
|
| เขียนเมื่อ |
:
29 พ.ค. 55 09:01:24
|
|
|
|
|
RIP กอร์ดอน ฉันรักเธอมากรู้มั้ย
เศร้าค่ะ คิดถึงกอร์ดอนจังเลย 
