ไอ้แม็ก... หมาสามัญประจำบ้าน
|
 |
ฉันจำไม่ได้ว่า ระหว่างฉันกับหมาตัวแรกที่ฉันรู้จัก ใครเกิดก่อนกัน ฉันจำได้เพียงว่า เมื่อฉันรู้จักพ่อ รู้จักแม่ รู้จักตัวเอง และฉันก็รู้จัก ไอ้แม็ก ในเวลาไม่ต่างกัน มันโตมาพร้อมกับที่ฉันโต รูปร่างหน้าตามันก็ไม่ต่างกับหมาทั่วไป ลำตัวสีขาวสลับด้วยสีดำเป็นแผ่นๆ ตัวไม่ใหญ่ไม่เล็ก หูชัน หางตั้งเป็นวง มีขนฟูยาวเล็กน้อยที่วงหาง แม้มันจะไม่มีสิทธิออกเสียง ไม่มีตำแหน่งใดๆในบ้าน แต่มันก็ทำหน้าที่หลายอย่าง ตามแบบหมาที่ดีควรทำ มันเป็นเพื่อนเล่นของฉัน เป็นทั้งยามเฝ้าบ้าน บางครั้งก็เป็นทหารหมาคอยวิ่งนำหน้าออกอารักขายามพ่อเวลาออกไปหาของป่า เช้าวันใดเสร็จจากกรีดยาง หากพ่อได้ยินเสียงไก่ป่าขันแว่วมาไม่ไกลจากป่าหลังบ้าน หรือไม่ก็เสียงกระรอกร้องทักกันในพงป่าถัดจากสวนมะพร้าว พ่อก็จะแบกปืนลูกซองกระบอกโต เดินดุ่มไปตามเสียงนั้น ไอ้แม็กที่นอนฟุบอยู่ ก็จะผงกหัว หูตั้ง ลุกวิ่งแจ้นนำหน้าพ่อเข้าป่าไปดั่งรู้หน้าที่ ฉันจะคอยฟังเสียงปืนอยู่ที่บ้านว่าจะมีเสียงปืนดังกี่นัด จำนวนเสียงปืนนั้นจะคอยบ่งบอกให้เราทราบว่า เช้านี้เราได้กินผัดเผ็ดไก่ป่า หรือกระรอกทอด สักกี่ตัว และพ่อก็กลับออกมาพร้อมหิ้วไก่ป่า หรือไม่ก็กระรอกกลับมาด้วยทุกครั้ง โดยที่มีไอ้แม็กวิ่งเคียงมา ด้วยทีท่าระริกระรี้ พ่อบอกว่าไอ้แม็กมันจะคอยวิ่งไปคาบกลับมาให้ทุกครั้งที่พ่อยิงโดน และมันก็จะได้ส่วนแบ่งหลังจากแม่ปรุงมื้อเช้าเสร็จ
ฉัน พ่อฉัน แม่ฉัน และพี่ฉัน ไม่ได้รักใคร่ไอ้แม็ก เท่ากับความรักความภักดีที่มันมีให้กับพวกเรามากกว่าหลายเท่า ในยามที่ฉันและพี่น้องเล่นกับมัน ความทโมนของพวกเราอาจทำให้มันโดนแกล้ง ใช้กำลังทุบตี บิดหู ดึงหาง กระโดดขึ้นขี่หลัง หมิ่นเหม่ถึงขั้นเคล็ดขัดยอก หรือบาดเจ็บ มันก็แค่ทำหูลู่หางตก และพยายามแถเลี่ยงออก พร้อมเสียงครางหงิงๆ โดยที่ไม่เคยขู่ตะคอกกลับ หรือจะงับเอาคืนสักครั้ง ผิดกับในยามที่มีหมาจากบ้านอื่นมาอวดศักดาถึงหน้าบ้าน มันจะยกหางชันหู วิ่งออกไปปะทะอย่างไม่ยำเกรงว่าตัวจะใหญ่กว่าหรือเล็กกว่า และก็ได้แผลได้เลือดกลับมาทุกครั้งเช่นกัน
แม้ว่าไอ้แม็กมันไม่ได้มีประวัติ หรือวีรกรรมโดดเด่นอะไรมากมายนัก แต่ด้วยความคุ้นเคย คลุกคลี และการใช้ชีวิตอยู่กับครอบครัวบ้านป่าที่ออกจะสันโดษของครอบครัวเรา ทำให้เรารู้สึกผูกพันกับมัน นอกจากฉันจะมีพ่อแม่ พี่น้องแล้ว ฉันยังมีไอ้แม็กที่ใกล้ชิดและคอยดูแลซึ่งกันและกันเสมอมา เราต้องอาศัยความสามารถเฉพาะทางของมันซึ่งเราทำเองไม่ได้ เราไม่ต้องกังวลว่ามันจะคิดไม่ซื่อกับเจ้าของบ้านที่มันอาศัยอยู่ เราไม่ต้องคอยจัดแบ่งหน้าที่ให้มันเพราะมันรู้ดีในหน้าที่ตัวเอง และมันมีส่วนร่วมเสมอในทุกกิจวัตรของครอบครัวเรา ทำงาน เข้าป่า เล่น พักผ่อน ไม่เว้นแม้แต่ยามคืนจันทรคราส ที่เราลุกขึ้นมาตีปี้บ ตะโกนร้อง และยิงปืน ช่วยจันทร์ มันก็ช่วยเห่าหอน จนราหูต้องยอมคายจันทร์คืนมา
หลายปีต่อมา ฉันก็ยังเป็นเด็ก พี่ฉันและน้องฉันก็ยังเป็นเด็กอยู่ ในขณะที่ไอ้แม็กสังขารร่วงโรย มันแก่ และมันก็เจ็บ มันกินข้าวไม่ได้หลายวัน ฉันสงสารมันจับจิต ฉันไม่เคยสงสาร ฉันไม่เคยรักมัน เท่ากับเมื่อตอนที่มันยังอยู่ กิน นอน เล่น กับพวกฉัน เหมือนปกติ แต่เมื่อยามที่มันช่วยเหลือตัวเองไม่ได้ ฉันก็ช่วยเหลือมันได้ ไม่มาก เช่นกัน ฉันทำได้แค่จัดที่นอนให้มันนอนหลบแดดหลบฝน เอาข้าวกับหัวปลาและน้ำต้มปลาคลุกกัน ใส่กะลาวางไว้ใกล้ๆให้มันกิน แต่มันก็ไม่เคยแตะ
ภาพสุดท้ายที่ยังอยู่ในความทรงจำของฉัน ที่หน้าบ้าน มันพยายามลุกขึ้นเดิน ทั้งๆที่มันไม่ลุกเดินตั้งหลายวัน แต่ก็หกล้มหกคะเมน ครั้งแล้วครั้งเล่า และก็ไปหยุดอยู่ในหลุมตื้นๆใต้ต้นมะพร้าวหน้าบ้าน และมันก็จากฉันไป จากครอบครัวเราไป พี่ฉันบอกว่า มันคงเป็นความพยายยามครั้งสุดท้ายที่จะลงไปอยู่ในหลุมให้พวกเราฝังร่างโดยไม่ต้องลำบาก
พ่อฉันขุดหลุมให้มันใกล้กับโคนทุเรียนต้นเล็กในสวน และฉันกับพี่ช่วยกันหามร่างไร้วิญญาณของมัน ไปฝังไว้บนผืนแผ่นดินที่พวกเรารัก และ ไอ้แม็ก ก็คงรัก.... เช่นกัน
Chaoswalker
วันพุธที่ 21 สิงหาคม 2551
ปล.อารมณ์คิดถึง จึงขอเอาเรื่อง(จริง)มาเล่าสู่กันฟังครับ ...
| จากคุณ |
:
chaoswalker   
|
| เขียนเมื่อ |
:
18 มิ.ย. 55 20:12:06
|
|
|
| 
