ความคิดเห็นที่ 1 ขอบอกที่มาก่อนครับ ข้อมูลทั้งหมดคัดลอกมาจาก http://www.thaichinese.net/thaichineseblog/abing/ หากใครที่เป็นนักฟังเพลง ไม่ว่าจะเป็นเพลงประเภทคลาสสิก Instrument  หรือเพลงบรรเลงจีน ย่อมจะต้องรู้จากเพลง ErQuan Ying Yue หรือในชื่อภาษาอังกฤษว่า Moon Reflected in the Second Spring หรือ The Moon Reflected in Er-Quan ซึ่งเป็นเพลงบรรเลงเอ้อหูที่ขึ้นสู่ทำเนียบเพลงคลาสสิกระดับสากลมาหลายทศวรรษแล้ว ความหมายของบทเพลงนี้ มีความหมายลึกซึ้งที่เกินกว่าจะบรรยายได้ถูกต้องตามเจตนาและอารมณ์ที่แท้จริงของอาปิ่ง – ศิลปินผู้ประพันธ์ที่อาภัพ แต่สำหรับผู้อำนวยเพลงชาวญี่ปุ่นระดับโลกอย่าง Seiji Ozawa แล้ว ทุกครั้งที่เขาได้ยินเสียงเพลงบทนี้ เขาจะต้องคุกเข่าลง โดยเขากล่าวว่า “ผลงานอันยิ่งใหญ่นี้ สมควรที่จะคุกเข่าฟัง” จากคุณ : มะโรง เขียนเมื่อ : 10 พ.ย. 55 23:55:11

ความคิดเห็นที่ 2 แฟนเพลงที่พอรู้ประวัติของผู้แต่งบ้าง อาจรู้เพียงคล่าวๆ ว่า เพลงนี้เป็นผลงานประพันธ์ของศิลปินตาบอด นามว่า “อาปิ่ง” แต่จะมีสักกี่คนที่ทราบถึงเบื้องหลังชีวิตของอาปิ่ง ที่รันทด ลำบาก ตกต่ำเสียยิ่งกว่านิยายน้ำเน่าใด ๆ หากจะว่ากันโดยไม่อ้อมค้อมใช้คำที่สวยหรูจนเกินจริงแล้ว อาปิ่งก็คือ “ขอทาน” คนหนึ่ง การกล่าวเช่นนี้ หลายคนอาจแย้งว่า ขอทานจะสร้างสรรค์ผลงานที่เทียบเท่าระดับคีตกวีของโลกอย่าง Beethoven นั่นออกจะเหลือเชื่อ ไม่ต้องดูอื่นไกลครับ ดูแค่ชื่อก็บ่งบอกถึงชาติตระกูลแล้ว อาปิ่ง ชื่อที่ชาวบ้าน ๆ ที่เรียกกันในตลาด แม้แต่ชื่อแซ่ที่แท้จริงก็มีน้อยคนที่รู้จัก ความจริงเขามีชื่อสกุลจริงว่า หัวเหยียนจวิน (Hua Yanjun) เกิดเมื่อวันที่ 17 สิงหาคม ปี ค.ศ. 1893 โดยมีคุณพ่อหัวชิงเหอ ซึ่งเป็นนักบวชในลัทธิเต๋าที่วัดเหลยจูนเตี้ยน ในเมืองหูซี จากคุณ : มะโรง เขียนเมื่อ : 10 พ.ย. 55 23:57:41

ความคิดเห็นที่ 3 เอาละสิ เป็นนักบวชแล้วมีลูกได้ไง ตอนที่อยู่วัดนั้นพ่อของอาปิ่งเป็นผู้ที่เชี่ยวชาญด้านดนตรีจีนหลายอย่าง และมีฉายาว่า “มือเหล็กผีผา” ช่วงนั้นแม่ของอาปิ่งซึ่งเป็นแม่หม้ายหลังจากที่แต่งงานกับสกุลฉินได้ไม่นาน ได้ไปเฝ้าชื่นชมเสียงผีผาของนักบวช ทุกวันๆ พอนานวันเข้าจากเสียงผีผาก็กลายเป็นเสียงประสานของหัวใจทั้งสอง เลยเกิดอาปิ่งออกมาข้าง ๆ วัดนั่นเอง เมื่อทางตระกูลหัวรู้เข้า ถือว่าเรื่องนี้เป็นเรื่องน่าอับอายเป็นกาลกิณี จึงบีบบังคับให้แม่ของอาปิ่งต้องปลิดชีวิตตัวเอง ส่วนอาปิ่งนั้น คุณพ่อเขาได้ส่งกลับไปฝากเลี้ยงที่บ้านเกิดในเมืองหูซี พร้อมกับรับการศึกษาในระดับพื้นฐานจากโรงเรียนเอกชน เมื่ออาปิ่งอายุได้ 8 ขวบ คุณพ่อก็รับอาปิ่งกลับมาที่วัดเป็นนักบวชน้อย เรียนรู้การเล่นดนตรีจากพ่อ อาปิ่งดูเหมือนจะได้รับสายเลือดศิลปินจากคุณพอ จึงสามารถเรียนรู้ได้อย่างรวดเร็ว คุณพ่อของอาปิ่งก็มีวิธีการสอนที่แปลกพิสดาร อย่างเช่น ตอนสอนให้อาปิ่งเป่าขลุ่ย ก็จะให้นำเอาห่วงเหล็กคล้องไว้ที่ปลายขลุ่ย พอนานเข้าก็ใช้ลูกตุ้มเหล็กถ่วง ส่วนการสอนซอเอ้อหูนั้น สายที่ใช้ก็จะหยาบแข็งกว่าสายเอ้อหูทั่วไป จนการฝึกของอาปิ่งถึงกับทำให้นิ้วบวมเป่ง และบนสายเอ้อหูต้องทาด้วยเลือดสดๆจากนิ้วมือ ด้วยความสามารถในด้านดนตรี ประกอบกับเสียงร้องที่ไพเราะและหน้าตาที่เท่ห์สง่า จนได้รับฉายาจากชาวบ้านว่า “นักบวชน้อยแห่งสวรรค์" แก้ไขเมื่อ 11 พ.ย. 55 00:01:14 จากคุณ : มะโรง เขียนเมื่อ : 11 พ.ย. 55 00:00:50

ความคิดเห็นที่ 4 แม้ว่าอาปิ่งจะเกิดและเติบโตในครอบครัวนักบวช แต่ “ศีลธรรม” ไม่อาจที่จะแหวกประตูแห่งความใฝ่ต่ำทางจิตใจของเขาได้เลย ในปี 1914 คุณพ่อได้เสียชีวิตลง เขาและญาติผู้พี่ต้องรับภาระดูแลวัดแทน แต่เขาไม่ใช่นักบวชที่ดี เขาไม่ชอบสวดมนต์ ไม่ทำพิธีแผ่บุญชาวบ้าน หากแต่เขากลับเป็นคนที่เจ้าชู้สำส่อนซึ่งคงจะไม่ผิด ถ้าจะกล่าวว่า นี่ก็ได้รับสายเลือดจากพ่อเช่นกัน แต่สิ่งที่ไม่เหมือนกันระหว่างพ่อกับลูกก็คือ พ่อของอาปิ่งใช้เสียงดนตรีมาก่อให้เกิดความรัก ส่วนอาปิ่งใช้ความสามารถในการทำลายเพื่อให้ได้ทุกอย่างจากผู้หญิงอาชีพโสเภณี จนเขาได้ทุกอย่างจากพวกเธอ ซึ่งแน่นอนว่า รวมทั้งเชื้อซิฟิลิสด้วย นี่เป็นสาเหตุที่เขาต้องตาบอดทั้งสองข้าง และเสียชีวิตในที่สุด ขณะเดียวกัน เขายัง ติดยาสูบฝิ่นด้วย ทั้งหมดนี้ล้วนแต่เป็นพฤติกรรมที่สวนทางกับนักบวช สุดท้ายวัดที่เขาดูแลก็ขาดเงินบริจาคจนอยู่ไม่ได้ ภาพถ่ายตัวจริงของอาปิ่ง จากคุณ : มะโรง เขียนเมื่อ : 11 พ.ย. 55 00:10:23

ความคิดเห็นที่ 5 น่าแปลกใจตรงที่ อาปิ่งกลับมีแต่คนยกย่องสรรเสริญกับผลงานอันยิ่งใหญ่ที่เขาสร้างสรรค์ขึ้นมา ไม่มีใครกล่าวถึงความไร้ศีลธรรมของเขา เพราะปรกติอย่าว่าแต่พระสงค์ไปเที่ยวซ่องโสเภณีเลย แค่มีอะไรกับสีกาเราก็ยอมรับไม่ได้แล้ว แต่กับอาปิ่งแล้วกลับตรงกันข้าม จึงเป็นการยากที่จะวิเคราะห์พฤติกรรมของผู้คนทางสังคมต่อภาวะเช่นนี้ แต่หากจะวิเคราะห์แบบไม่เอาธรรมะมาเป็นที่ตั้งแล้ว การที่ผู้คนในสังคมพร้อมใจกันให้อภัยอาปิ่งอาจเนื่องมาจาก หนึ่ง อาปิ่งมีนิสัยหรือสันดานเจ้าชู้สูง เขาไม่เคยปิดบังถึงความใคร่ความกระหายของตนเอง เขาเปิดเผย และปลดปล่อยตัวเองอย่างสุดโด่งดั่งเช่นศิลปินผู้ไม่ยอมอยู่ภายในกรอบพันธนาการใดๆ สองคือ อาปิ่งมีผลงานที่ยิ่งใหญ่ ผู้คนจึงถือว่าเป็นการชดเชยกับความไร้ศีลธรรมของเขาไป สามคือ อาปิ่งยากจนเกินไป มีฐานะทางสังคมที่ต่ำจนไม่มีต้นทุนใดๆ การที่ขอทานคนหนึ่งจะมีอะไรกับโสเภณีคงไม่มีใครในสังคมนำเอามาตรฐานทางศีลธรรม จริยธรรมมาวัดกันหรอก สี่ คืออาปิ่งเป็นคนตรงเกินไป เขาไม่สนใจหน้าอินทร์หน้าพรหมใดๆทั้งสิ้น ถ้าหากเขาไม่อยากทำก็คือไม่ ยกตัวอย่างครั้งหนึ่ง นายพลใหญ่ในกองทัพก๊กมิ่งตั๋ง ต้องการจัดวันเกิดให้กับเมียน้อยคนที่สิบสาม โดยขอให้อาปิงมาเล่นดนตรีในงาน แต่อาปิ่งไม่ยอม นายพลเลยส่งคนไปทุบตีจนเลือดกลบปาก หลังจากที่เขาเช็ดเลือดตรงมุมปากเสร็จแล้ว ยืนยันคำเดิมว่า “ไม่” จากคุณ : มะโรง เขียนเมื่อ : 11 พ.ย. 55 00:14:14

ความคิดเห็นที่ 6 หลังจากที่ติดเชื้อซิฟิลิส จนตาบอดทั้งสองข้างเมืออายุ 34 ปี สถานการณ์บีบบังคับ เขาจึงต้องออกร่อนเร่ขายเสียงเพลงยังชีพ ในมือกำเอ้อหูตัวเก่าๆ ดวงตาปิดด้วยแว่นดำที่ขาแว่นหักเป็นข้างหนึ่ง ใช้ชีวิตบนถนนในหูซีเพื่อแลกเศษสตางค์หรือหม่านโถวสักลูกสองลูก ผู้คนในสมัยนั้นจะมีใครคาดคิดว่า คนที่พวกเขาโยนเศษเหรียญหรือหม่านโถวให้นั้น คือศิลปินผู้ยิ่งใหญ่ของโลกในวันนี้     นี่เป็นเรื่องที่น่าสนใจและน่าประหลาดใจของวงการศิลปินในประเทศจีน จากศิลปินชาวบ้านเดินดินธรรมดาคนหนึ่ง ที่ไม่เคยอยู่ในสายตาของผู้คนเลย แม้กระทั่งวงศาคณาญาติของตนเอง ยามที่ยังไม่มีชื่อเสียงดูเหมือนแม้แต่พระเจ้าก็ลงโทษเขา แต่ยามที่จะดังก็ดังเป็นอมตะระดับโลก แต่เป็นที่น่าเสียดายยิ่ง ผลงานเพลงของเขาได้รับการบันทึกเพียงแค่หกเพลงเท่านั้นเอง เหมือนกับภูเขาน้ำแข็งที่เพิ่งจะโผล่เหนือน้ำให้เห็นเท่านั้น เขาก็ต้องอำลาโลกอันโหดร้ายใบนี้ไป ในช่วงที่เขาเร่ร่อนขอทานนั้น ร่างกายเขาก็ทรุดโทรม อ่อนแอไปมากแล้ว เขาใช้ชีวิตอยู่เช่นนี้อยู่เป็นเวลาสามปี ก็เหมือนกับสวรรค์มีตา ในปี 1940 อาจารย์หยางยินหลิว (Yang Yinliu) และอาจารย์ฉาวอันเหอ Cao Anhe จากสถาบันดนตรี Central Conservatory of Music ในกรุงปักกิ่ง ได้เดินทางมาหูซีเพื่อหาอาปิ่ง เพื่อทำการบันทึกเสียงผลงานของเขา หลังจากที่หาอาปิ่งเจอแล้ว ก็ให้เวลาเขาฝึกซ้อมอยู่สามวัน ก็ได้ทำการบันทึกเสียงผลงานทั้งหมดหกเพลง โดยแบ่งการบันทึกออกเป็นสองวันจึงแล้วเสร็จ จากคุณ : มะโรง เขียนเมื่อ : 11 พ.ย. 55 00:17:14

ความคิดเห็นที่ 7 ผลงานที่บันทึกทั้งหกเพลงคือ   “The Moon Reflected in the Er-Quan” (พระจันทร์สะท้อนในสองทะเลสาป) ,       “Listening to the Pines” (ฟังเสียงสน)   “Cold Spring Wind” (ลมหนาวแห่งฤดูใบไม้ผลิ)  โดยทั้งสามเพลงนี้เป็นเพลงที่บรรเลงด้วยเอ้อหู และอีกสามเพลงที่เหลือเป็นเพลงที่บรรเลงด้วยผีผา คือ     “Dragon Boat” (เรือมังกร)   “Great Waves Washing the Sand” (คลื่นยักษ์ซัดบนพื้นทราย) และ   “Zhaojun Crosses the Border” (จาวจวินข้ามแดน อ่านรายละเอียดเกี่ยวกับหวังจาวจวิน หนึ่งในสี่สาวงามอมตะของจีนโบราณได้จากบทความเก่าเรื่อง “สี่สาวงามอมตะฯ” ) การแสดงฝีมือครั้งนี้ของอาปิ่งเสมือนกับจอมยุทธ์ออกหมัด แต่ละหมัดที่ออกนั้นหนักหน่วง และตรงเข้าเป้าจุดสำคัญที่สุดของผู้ฟัง ในขณะนั้น ใกล้ถึงวาระสุดท้ายของอาปิ่งแล้ว หลังจากที่บันทึกได้เพียงหกเพลง ร่างกายเขาก็ไม่ไหวแล้ว แต่เขาก็ทำอย่างตั้งใจ และยังใจดีสู้เสือ โดยกล่าวกับอาจารย์ทั้งสองท่านว่า เขายังมีบทเพลงอีกเป็นร้อยที่จะบรรเลงให้ท่านทั้งสองบันทึก แต่ต้องรอให้ร่างกายเขาแข็งแรงกว่านี้อีกหน่อย ค่อยกลับมาบันทึกใหม่ก็แล้วกัน แต่ทว่า หลังจากนั้นอีกเพียงครึ่งปี เขาก็เสียชีวิตในวันที่ 4 ธันวาคม 1950 อันเป็นความสูญเสียอันยิ่งใหญ่ของวงการศิลปินจีน และของโลก จากคุณ : มะโรง เขียนเมื่อ : 11 พ.ย. 55 00:21:10

ความคิดเห็นที่ 8 บทเพลง The Moon Reflected in the Er-Quan เป็นเพลงที่อาปิ่งแต่งขึ้นในช่วงที่เขาตกอับและตาบอดแล้ว โดยเขาได้ใช้ภูมิหลังที่ทะเลสาบที่บ้านเกิดหูซี เป็นตัวจุดประกาย เขาคงคิดถึงความสงบในยามค่ำคืนที่พระจันทร์เต็มด้วย และภาพของพระจันทร์ที่เป็นเงาสะท้อนบนผิวหน้าในทะเลสาบดันสงบนิ่ง เหมือนกับชีวิตที่สงบสุข เยือกยัน แต่มันช่างแตกต่างจากชีวิตจริงของเขาในขณะนั้น การขึ้นต้นของเสียงเอ้อหูที่ลาก(กระชาก)ยาวและหนัก จึงเสมือนเสียงถอนหายใจยาวเฮือกใหญ่แรง ๆ ของคนที่กำลังอยู่ในภาวะที่ทุกข์ยาก ตลอดเพลงนั้น เสียงเอ้อหูที่เนิบ ๆ เศร้าสร้อย หากใครฟังแล้วไม่ถูกเสียงเอ้อหูตรึงตราให้อยู่ในภวังค์ก็คงใจแข็งไปหน่อยแล้ว ส่วนคนที่จิตใจอ่อนไหวหน่อยอาจถึงน้ำตาไหลรินโดยไม่รู้ตัวก็ได้ มิเช่นนั้นแล้ว ผู้อำนวยเพลงชั้นแนวหน้าของโลก Seiji Ozawa คงไม่กล่าวว่า “ผลงานอันยิ่งใหญ่นี้ สมควรที่จะคุกเข่าฟัง” จากคุณ : มะโรง เขียนเมื่อ : 11 พ.ย. 55 00:24:27

ความคิดเห็นที่ 9 ลองฟังเพลงที่บรรเลยโดยเครื่องดนตรีผีผาบ้าง จากคุณ : มะโรง เขียนเมื่อ : 11 พ.ย. 55 00:39:12

ความคิดเห็นที่ 10 และสุดท้าย ภาพยนตร์สารคดีชีวประวัติของอาปิ่งที่ทาง CCTV ทำออกมา เสียดายที่คุณภาพหนังไม่ค่อยดี subtitle อ่านยากไปหน่อย จากคุณ : มะโรง เขียนเมื่อ : 11 พ.ย. 55 00:45:04

ความคิดเห็นที่ 11 เอ้อหู นับว่าเป็นสุดยอดเครื่องดนตรี ยิ่งบทเพลงที่คุณมะโรงนำมาให้ฟังยิ่งสะกดใจไว้ได้จริงๆครับ ขอบคุณมากครับ จากคุณ : Jidny เขียนเมื่อ : 11 พ.ย. 55 07:45:23

ความคิดเห็นที่ 12 ป้าแจ๋วไม่มีความรู้เรื่องดนตรีจีนเลยค่ะ เคยฟังเพลงจีนก็เป็นเเค่เพลงที่ดังติดตลาด  ฟังตามเขาไป ขอบคุณค่ะมะโรงสำหรับกระทู้นี้ จากคุณ : ป้าแจ๋วแหวว เขียนเมื่อ : 11 พ.ย. 55 15:28:43

ความคิดเห็นที่ 13 เพลงแรกอารมณ์แบบเศร้าเสร้อยบางช่วง มีแอบหวาน แต่ชอบอารมณ์ประชดชีวิตในเพลงมากกว่า มันสะใจชีวิต แต่ไม่ได้ทุกข์ระทมไปกับมันน่ะ /ขอบคุณสำหรับเพลงและเนื้อหาดีๆนะครับ /ฟังผู้ชนะสิบทิศ อารมณ์คล้ายๆกันดีแฮะ จากคุณ : ขนอุย เขียนเมื่อ : 11 พ.ย. 55 15:34:38

ความคิดเห็นที่ 14 ไม่รู้ภาษาจีนค่ะ ได้แต่ "หนี่เห่าเหล่าซือ"  "ซื่อฟัดหล่าวมะ"  ทุกวัน แต่ชอบฟังดนตรีค่ะ อะไรๆก็ฟังได้ แล้วแต่อารมณ์ค่ะ จากคุณ : ตะลีกีปัส เขียนเมื่อ : 11 พ.ย. 55 19:01:05

ความคิดเห็นที่ 15 ชีวิตเขาเหมือนนิยายเลย เสียงเอ้อหูฟังแล้วสะเทือนอารมณ์มาก ๆ ค่ะ จากคุณ : กะปอมค่ะ เขียนเมื่อ : 11 พ.ย. 55 20:54:21

ความคิดเห็นที่ 16 ขอบคุณค่ะ จากคุณ : betataro (หนูบู้บี้) เขียนเมื่อ : 11 พ.ย. 55 22:38:33

ความคิดเห็นที่ 17 -เพราะมากเลยครับ ..น่ามีคนลองเอาซอของไทยมาลองเล่นดูบ้าง จากคุณ : ด้วงแว่น เขียนเมื่อ : 12 พ.ย. 55 07:16:24

ความคิดเห็นที่ 18 จีน ผมว่าเป็นสุดยอดของอะไรหลายอย่าง ผมชอบดูสารคดีที่เกี่ยวกับ ประเทศจีนมาก ไม่ว่าจะเป็นศิลปะ วัฒนธรรม  สถานที่ท่องเที่ยว อาคารบ้านเรือน แม้กระทั่งชีวิตความเป็นอยู่ เสียดายสมัยเด็กๆ ไม่ได้เรียนภาษาจีนกลางทั้งๆที่แถวบ้านมี รร. สอน  ที่พอได้งูๆปลาๆ จากพ่อแม่ ก็ภาษาแต้จิ๋ว ซึ่งไปเที่ยวจีนก็ไม่ได้ช่วยอะไรเลย เพราะสมัยนี้ใช้ภาษาจีนกลางเป็นหลักเด็กรุ่นใหม่เรียนภาษาจีนกลางซึ่งก็เหมือนเด็กในบ้านเราที่ให้ความสำคัญภาษาท้องถิ่นน้อยลง   ผมชอบฟังเพลงจีนครับ ถึงจะฟังไม่ออก ส่วนศิลปินยิ่งไม่ต้องพูดถึงไม่รู้จักเลย กระทู้ที่แล้วของคุณมะโรงที่พูดถึงชีวิตอาปิ่ง จริงๆ ก็สนใจอยากรู้ แต่็ไม่ได้ไปค้นหา ขอบคุณที่เอาเรื่องเราของศิลปินเอกคนนี้มาเล่าครับ ขออนุญาตเอาลิงค์กระทู้นี้ไปลงใน fb นะครับเผื่อมีคนสนใจ จากคุณ : pompisut1 เขียนเมื่อ : 12 พ.ย. 55 10:52:47

ความคิดเห็นที่ 19 ขอบคุณค่ะที่เอามาเล่าให้ฟัง จากคุณ : ป้าแตงอ่อน เขียนเมื่อ : 12 พ.ย. 55 13:50:15

ความคิดเห็นที่ 20 คุณ Jidney  ครับ ผมว่าเสียงของเอ้อหูนี่มีเอกลักษณ์จริง ๆ คุณป้าแจ๋วแหวว  ผมเองก็ไม่มีความรู้เรื่องดนตรีหรอกครับ แต่ชอบฟัง เน้นอารมณ์เป็นหลัก คุณมะยม  ครับ ผมคิดว่าแบบไม่มีเนื้อร้องสามารถฟังได้หลาย ๆ หน โดยไม่ทำให้เบื่อไวครับ คุณตะลีกีปัส  ภาษาจีนผมก็รู้กับ จ๋อ กับ เจี๊ยะ เช่นกันครับ คุณกะปอม  ชีวิตของศิลปินหลาย ๆ คนนั้นน้ำเน่ายิ่งกว่านิยายซะอีกคร้บ คุณด้วงแว่น  ผมเคยได้ยินว่าเครื่องดนตรีของไทยนั้นคีย์ไม่ตรงกับดนตรีสากล ถ้าจะเอามาเล่นด้วยกันต้องมีการปรับแต่ง เหมือนที่อาจารย์ธนิสร์ปรับแต่งขลุ่ยจนเล่นกับวงออเคสตราได้ คุณ pompisut1 ผมเองก็สนใจเรื่องราวของจีนครับ ยังแอบหวังว่าสักวันจะต้องไปเรียนภาษาจีน คุณป้าแตงอ่อน   จากคุณ : มะโรง เขียนเมื่อ : 13 พ.ย. 55 21:38:10