ความคิดเห็นที่ 1 บอกกล่าว เรื่องเล่าผ่านมุมมองเล็กๆ ของ “หมาพันธ์ทาง” หน้าตาพิกลแกมเซ่อ ด้วยเพราะบุคลิกเพี้ยนๆ ขี้สงสัย ขี้ตื่น ขี้ตกใจ ด้วยความที่อยู่ใกล้ชิดคนมากกว่าหมาด้วยกัน จนทำให้ทำตัวละม้ายคล้ายคนมากกว่าหมา หมาพันธ์ทางวาสนาดีตัวนี้ ก็เลยมีเรื่องเล่าแบบหมาๆ มาให้คนรักหมาด้วยกันเท่านั้นอ่าน อย่าลืมว่าเรื่องเล่านี้เป็นเรื่องของหมา ก็เลยเหมาะสำหรับคนรักหมาเท่านั้น ถ่ายทอดแทนหมา เฮเลน 13 กันยายน 46 จากคุณ : เฮเลน - [ 18 พ.ย. 46 22:46:33 ]

ความคิดเห็นที่ 2 1.เอาใจหมามาใส่ใจคน “ออมสินหน่ะ ทำเป็นอย่างเดียวแหละ...นอน” นั่นคือข้อกล่าวหาของเพื่อนบางคน ในบรรดา ไม่กี่คนของพี่สาว “แหม ถ้าทำอย่างอื่นเป็นด้วยก็ดีสิ ชั้นจะได้พาไป ออกงานวัดซะเลย แต่จริงๆ ออมสินเนี่ย น่าจะพูดได้นะ ทำหน้าทำตาเหมือนอยากพูดเลย” ได้ยินตอนนั้นผมก็ได้แต่ หัวเราะ หึๆ ในใจ “ตรูก็อยากพูดได้เหมือนกันแหละว๊อย” ผมนึกอยู่ในใจ นี่ถ้าพูดได้จริง เรื่องที่ต้องทำเป็นอันดับแรกเลย เก๊าะคือ การสร้างความเข้าใจที่ถูกต้องระหว่างคนกับหมา ยังมีหลายเรื่องนักที่บรรดาคนๆ ล้วนแล้วแต่เข้าใจผิด หรือเข้าใจไปเอง   รวมถึงพยายามไปสรุป คำจำกัดความของหมาแบบคิดเอาเองอยู่ฝ่ายเดียว “หมาเป็นเพื่อนที่ดีที่สุดของคน” นั่นเป็น สิ่งที่หมาทุกตัวในโลก ได้ยินมานานแล้ว เปล่า!นะครับ ไม่ใช่ว่าผมจะมาปฏิเสธเรื่องนี้ เพราะว่าที่จริง พวกเราเองก็รู้สึกภูมิใจไม่น้อยเลยทีเดียว กับคำชมที่ไม่เกินจริงในข้อนี้ ผมเพียงแต่จะบอกว่า นั่นคือสิ่งที่คุณคิดเอาเองแต่มันดันถูก ผมแค่อยากให้คุณมาลองเข้าใจพวกเราใหม่ในแบบหมา คือเข้าใจหมา แบบหมาๆ หน่ะครับ ผมจะเล่าเรื่องที่โดนคนเข้าใจผิด ให้พวกคุณฟังสั้นๆ เรื่องนี้เริ่มต้นขึ้นในบ่ายวันหนึ่ง อากาศในวันนั้นกำลังสบายไม่ร้อนจัด ทั้งที่เป็นช่วงต้นฤดูร้อน ผมกำลังนอนเล่นเพลินๆ ใต้โต๊ะในครัว การนอนเล่นของผมนั้น หมายถึงการนอนตะแคงด้านใดด้านหนึ่ง ผมจะไม่ขดหรือว่าพับขา ข้างไหนเลย ในบางกรณี มีบ้างที่ผมอาจจะหลับตาหรือไม่อีกที ก็อาจจะเพียงแค่ หรี่ๆ ปรือๆ นั่นเพราะ ไม่ได้ง่วงจริงๆ จังๆ แต่ก็นั่นหล่ะบางครั้งอีกเหมือนกันที่มี เผลอหลับกันไปบ้าง ช่วงเวลาอย่างนี้ในวันหยุด พี่สาวจะไม่ออกไปไหน ถ้าหากไม่อ่านหนังสือ ก็มักจะดูโทรทัศน์อยู่ที่บ้าน   พูดถึง “หนังสือ” ผมเคยลองดม ๆ ดูแล้ว กลิ่นของมันไม่น่าสนใจเท่าที่ควร นั่นทำให้ผมสามารถสรุปขั้นต้นได้ว่ารสชาดของมันเอง ก็คงไม่ดีเท่าไหร่นัก .... แล้วโทรทัศน์หล่ะ....นั่นก็ยิ่งแล้วใหญ่ ผมให้ความสนใจมันน้อยมาก จะว่าไปแล้ว มันก็พอมีสาเหตุอยู่บ้าง เพราะถึงตอนนี้ ต่อให้มัน (ไอ้โทรทัศน์) จะโวยวาย หรือว่าส่งเสียงแปลกประหลาดยังไงออกมาก็ตาม รับรองว่า จะไม่ได้เห็นผมตื้นเต้นไปกับมันด้วยเลยซักนิดเดียว “คงจะดูโทรทัศน์ไม่เป็น สิท่า” นั่นอาจจะเป็นความคิดของใครบางคน ที่พยายามปรักปรำผม เอาหล่ะ ผมยอมรับว่า อะไรก็ตามที่เคลื่อนไหวอยู่ใน โทรทัศน์ ตัวผมอาจไม่เข้าใจมันนัก เหตุผลหนึ่งก็คือ ไอ้เจ้าอะไรที่ว่านั้น มันไม่ได้สื่อสารกับผมโดยตรง ผมก็เลยไม่พยายามที่จะไปใส่ใจกับมัน มีอยู่เพียงครั้งหรือสองครั้งเท่านั้นที่ผมพลาด และถูกยัดเยียดให้ดูมัน.... จากคนที่ผมไว้ใจที่สุด ในคราวนั้น พี่สาวได้พยายามชวนผมดู “ฝูง” อะไรซักอย่าง ที่พวกมันพากัน นอนบ้าง เดินบ้าง อยู่ในโทรทัศน์ พวกมันมีสีน้ำตาลอ่อนๆ แลดูเหมือนเชื่องช้า ขณะเดียวกัน พวกมันก็ยังได้ส่งเสียงคำรามแปลกๆ ออกมาอีกด้วย จากความเป็นนักวิเคราะห์ที่มีติดตัวมา ด้วยความสงสัยอีกทั้งเพื่อให้หายข้องใจ ผมเลยตัดสินใจเดินเข้าไปดูมันใกล้ๆ ซึ่งจริงๆ ผมกะว่า แค่จะไปดมๆ เท่านั้นเอง จังหวะเดียวกันนั้น พี่สาวของผมกลับหัวเราะก๊าก!! ออกมา จนทำเอาผมถึงกับ สะดุ้งโหยง ด้วยความตกใจ   “สิงห์ โตไง ออมสิน กลัวเปล่า” ขณะที่พูด พี่สาวพูดไป หัวเราะไปนะครับ ส่วนผม นอกจากไม่ขำแล้วยัง “!!!!!!!” หลังจากวันนั้น “ไอ้โทรทัศน์” ก็ไม่เคยอยู่ในความสนใจของผมอีกเลย ไม่ว่าพี่สาวจะประกาศว่าเป็น ช้าง ม้า วัว ควาย หรือตัวอะไร กำลังอยู่ในนั้น ก็ตามทีเหอะ เรื่องวันที่ผมกำลังจะเล่าให้ฟังนั้น มันเป็นวันที่เพื่อนพี่สาวแวะมาหาที่บ้านเรา เค้าเป็นพวกทำงานด้านโรงแรมเหมือนกับพี่สาว เพียงแต่ทำอยู่กันคนละที่ คนละโรงแรมเท่านั้น ผมมาสังเกตดู รู้สึกว่า คนพวกนี้ มักชอบไปมาหาสู่เพื่อเล่าเรื่องของที่ทำงานตัว เอง ให้อีกฝ่ายหนึ่งฟัง (ภาษาคนเรียกว่านินทา) ซึ่งล้วนแล้วแต่เป็นเรื่องที่ต่างคน ต่างงัดมาเล่า เพื่อที่จะหักล้างกัน เช่น ในกรณีที่คนหนึ่งเล่าไว้ขำมาก อีกคนต้องรอ จังหวะ เพื่อเอาเรื่องที่ตัวเองคิดว่าขำกว่า ออกมาเล่าทับ แต่ก็ไม่ประสบความ สำเร็จ “ขำ” กันทุกครั้งหรอกนะครับ เป็นเพียงบางคนและบางทีเท่านั้นเอง จะว่าไปแล้ว ไอ้พฤติกรรมแบบนี้ มันก็คล้ายๆ ที่หมาอย่างพวกผมต้องฉี่ทับกัน ทับไปทับมา จนบางทีแทบจะแยกไม่ออกเลยก็มี เพราะกลิ่นมันผสมปนกันไป หมด ทับๆ อยู่ดีๆ นึกว่าทับของตัวอื่นที่ไหนได้ “ของตรูเองนี่หว่า” นั่นเป็นเพียงข้อผิดพลาดเล็กน้อยๆ บางอย่างของผม “ศิวะ” คือชื่อของเพื่อนคนที่ว่าของพี่สาว นี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่เค้ามาที่บ้านของเร ผมเห็นเค้าสัก 2-3 ครั้งแล้ว แต่เราไม่สนิทสนมกันเท่าไหร่ ค่าที่หลังจาก พิจารณาดูแล้ว นายคนนี้ก็ไม่ได้ให้ความสนใจอะไรกับผมนัก ดังนั้นเวลาที่นายคนนี้มา ผมมักจะหลบไปนอนตรงอื่น ฟังอยู่ห่างๆ ต้องขอเน้นเลยนะครับว่า ฟังอยู่ห่าง จริงๆ เนื่องจาก นายศิวะพูดเสียงดังมาก ไม่ว่า จะพูด จะหัวเราะ อะไรก็แล้วแต่ ทุกอย่างดังหมด ดังนั้น “แปดหลอด” จึงเป็นชื่อที่ผมยกให้กับเค้าไป คราวนี้อีกเหมือนกัน ตาแปดหลอด มาถึงก็เล่า ๆ โดยที่ไม่ได้สนใจเลยซักนิดว่า พี่สาวกำลังคลุกข้าวให้พวกผมอยู่ การคลุกข้าวของพี่สาวนั้น ต้องใช้สมาธิและ เวลาสูงนะครับ เพราะงั้นผมเลยเป็นกังวลมากที่แปดหลอด ไม่มีทีท่าว่าจะหยุดเล่า เลย ผมพยายามจับใจความของเรื่องที่แปดหลอดกำลังพ่นอยู่ เพราะดูเหมือนว่า พี่สาวจะให้ความสนใจไม่น้อย มีการโต้ตอบกันเป็นระยะ ๆ ผมฟังรู้เรื่องบ้าง ไม่รู้ เรื่องบ้าง จนกระทั่ง.... “เออ ไม่เป็นไร แกค้างที่นี่ก่อนก็ได้ พักผ่อนให้สบายใจ แล้วค่อยหางานทำ” นั่นเสียงพี่สาวนี่ พี่สาวเอ่ยปากชวน แปดหลอด ค้างบ้าน !!!! ค้างที่บ้าน ที่ผมกำลังนอนอยู่เนี่ยนะ ตรู หูไม่ฝาดแน่ เพราะหลังจากนั้น สิ่งที่ผมได้ยินคือ นายแปดหลอด ขอบอกขอบใจพี่สาว เป็นการใหญ่ “ชั้นหน่ะ นอนที่ไหนก็ได้ แกก็รู้ ชั้นไม่เรื่องมาก แต่ชั้นไม่นอนกับ นังออมสินมัน นะ” แปดหลอดพูดแถมยังบีบเสียงให้เล็กแหลมลงในตอนท้าย พร้อมกับปรายตา มาที่ผม แล้วยังเรียกผมว่า นังออมสินอีก กรี๊ด!!!! แก้ไขเมื่อ 19 พ.ย. 46 15:16:20 แก้ไขเมื่อ 19 พ.ย. 46 15:14:46 แก้ไขเมื่อ 19 พ.ย. 46 13:19:20 จากคุณ : เฮเลน - [ 18 พ.ย. 46 22:49:11 ]

ความคิดเห็นที่ 3 “เออ แล้วนี่แกนั่งหุงข้าวใหม่ๆ อย่างงี๊ให้มันทุกวันเลยเหรอ อย่างหมาไทยหน่ะ ให้มันกินข้าวเย็นก็ได้ ใช่ม๊า ออมสิน” แปดหลอดหันมาบีบเสียงใส่ผม แต่ผมไม่ตอบหรอก “เออสิ ไม่หุงได้ไงก็บ้านชั้นไม่มีข้าวเย็นนี่ แล้วกับแค่หุงข้าว ก็ไม่ได้ยุ่งยากซักหน่อย ว่าแต่แกเหอะนึกไว้หรือยังว่าจะเอาไง เรื่องงานหน่ะ” ผมหมดความสนใจอะไรทั้งหลายทั้งปวง หลังจากนั้น ลุกขึ้นเดินออกจากใต้โต๊ะ เพื่อหลบมุมไปใช้ความคิด แต่ก็ไม่ได้ไปไหนไกลหรอกครับ ก็ห่างกันแค่หน้าบ้าน กับหลังบ้านเท่านั้นเอง .... แปดหลอดจะมาค้างที่บ้าน ? ค้างนานแค่ไหน ? จนกว่าจะหางานได้ ? ? ? แล้วเมื่อไหร่กัน (วะ) ? ? ฯลฯ ........ เย็นนั้น......กับข้าวของโปรดผมไม่อร่อยเหมือนเคย ผมกินได้น้อยมาก ทั้งที่เป็น “ไก่เน่า” ของชอบของผม ไก่ติดกระดูกย่างสีเหลืองๆ พี่สาวชอบเรียก ไก่เน่า เค้าขาย 7 ไม้ 20 บาท ผมชอบตรงกระดูกอ่อนๆ กับเนื้อที่ย่างแล้วเกรียมนิดๆ ปรกติแล้วจะหอม อร่อยมาก แต่เย็นวันนั้น ....ผมรู้สึกฝืดคอกลืนไม่ลงจริงๆ ครับ วันรุ่งขึ้น ตาแปดหลอด ออกไปข้างนอกแต่เช้า ขณะที่ผม ยังนอนอยู่ในห้อง และตื่นขึ้นพร้อมกับที่ได้ยินเสียงรถยนต์ของเค้า ผมได้แต่ภาวนาอยู่ในใจ “ขอให้เค้าออกไปหางานทำ แล้วได้เลยทีเถ๊อะ” พี่สาวออกไปทีหลัง มาขยี้หัวผม แล้วก็ออกไปทำงานเหมือนทุกๆ วัน ช่วงเวลาเงียบๆ ที่ผมถูกทิ้งไว้ในบ้าน ผมนอนคิดทบทวนเรื่อง เพื่อนคนนี้ของพี่สาว เมื่อคืนนี้ แปดหลอด นอนที่ห้องเก่าที่ผมเคยนอน ซึ่งอยู่ด้านหน้า ตอนหลังเราได้ย้ายมานอนห้องด้านหลัง เนื่องจากพี่สาว บอกว่า เสียงดังทำให้นอนไม่ค่อยหลับ จริงๆ แล้ว ตาแปดหลอดเอง ก็ไม่ได้มาวุ่นวายอะไรกับผมเลย ตั้งแต่เมื่อคืน ผมเห็นแปดหลอดขนหนังสือไป 2 ตั้ง แล้วก็เข้านอน นอนก่อนผมเสียอีก เสร็จแล้วพอเช้า ก็ออกไปข้างนอก โดยที่ผมยังไม่ได้ออกมาจากห้องด้วยซ้ำไป .... ตกเย็น พี่สาวกลับบ้านค่อนข้างเร็ว ปกติผมมักจะได้กิน “เบรคฟร้าสท์” จากโรงแรมที่พี่สาวทำงาน ก็เพราะพวกพี พนักงานที่นั่น เค้าใจดี เก็บมาให้ทุกวัน มากบ้างน้อยบ้าง แล้วแต่ “แขก” ที่โรงแรมจะกินเหลือมากน้อย ขนาดไหน สำหรับ “พวกแขก” นี่ผมสงสัยอยู่เหมือนกันว่าหน้าตาเป็นไง เพราะพวกเค้า ช่างกินกันเหลือได้ทุกวัน ทั้งๆ ที่ทุกอย่างที่เหลือมาก็ล้วนแต่เป็นของดีๆ ทั้งนั้น ผมเห็นว่า ถ้าเกิดมาพักที่โรงแรม เป็นถูกพี่สาวเหมาเรียกว่า “แขก” หมด พี่สาวจะใช้วิธีแยก ของออกมาเป็นอย่างๆ ถ้าหากว่าเป็นขนมปัง กับครัวซองต์ สำหรับ พี่โบ้กับแม่ผมกินเล่นก่อน ส่วนพวก ไส้กรอก เบค่อน ไข่ หรือว่า แฮม พวกเราจะต้องแบ่งกัน พี่สาวคลุกข้าวพวกผม แบ่งเป็น 3 กาละมัง สีน้ำเงิน ของแม่ สีเขียวของพี่โบ้ ส่วนของผมเป็นสีครีม ผมไม่รู้ว่า พี่สาวไปเอาการเลือกสีกาละมังพวกเรามาจากไหน เพราะถ้าเป็นผม ผมจะให้สีน้ำเงินกับพี่โบ้ ดูแล้วเป็นผู้ชายดี ส่วนของแม่ น่าจะเป็นสีม่วง เพราะแม่แต่งงานแล้ว (ถึง 2 ครั้ง) ไม่ใช่สาวรุ่น และสำหรับผม ผมว่า ควรจะเป็นกาละมังสีเหลืองมากกว่า เหลืองเหมือนกับตุ๊กตาน้องไก่บนห้อง ผมชอบ .... พวกเรากินได้ข้าวกันวันละมื้อ เฉพาะตอนเย็นแค่นั้น เพราะงั้น เราจะไม่มี ข้าวเช้า ข้าวกลางวัน หรือว่า ข้าวเย็น ข้าวก็คือข้าว มื้อเดียวเท่านั้น ส่วนจะได้กินช้าหรือเร็วนั่นเป็นอีกเรื่อง..... หลังจากกินข้าวเสร็จ พี่สาวให้ผมเล่นอยู่หลังบ้านสักพัก แล้วก็ปล่อยให้พี่โบ้กับแม่ผม ไปเที่ยวเล่นข้างนอกกัน ตอนนั้นพี่สาวกำลังล้างเท้าให้ผม เพื่อเตรียมตัวเข้าบ้าน ก็พอดีกับที่ แปดหลอด กลับมา.... “ชั้นซื้อเบียร์มาด้วย กินด้วยกันนะแก ออมสินกินข้าวแล้วเหรอ” ผมเกือบเผลอพยักหน้าให้ซะแล้ว ว่าตามจริง แปดหลอดเอง ก็ดีนะ ดูมีน้ำใจกับพี่สาว ผมเห็นพวกเค้าสองคนนั่งคุยกันหลังบ้าน ตรงที่ผมกินข้าว โดยมีผมนอนหมอบอยู่ใต้เก้าอี้พี่สาว แล้วก็คุยกันเรื่องที่ผม ไม่ค่อยรู้เรื่อง (ส่วนใหญ่มักจะเป็นเรื่องงาน) “แกหน่ะมันดื้อ ต้องให้เจอกับตัวเอง ไม่มีใครที่ไหนเค้าบอกแกได้หรอก” พี่สาวเริ่มว่าแปดหลอด “ดูสิ สวยๆ อย่างชั้น ต้องมากตกงาน ไม่น่าเชื่อ” ผมเหลือบไปมอง เห็นแปดหลอดพูด พร้อมกับเอามือทาบอก ใหญ่ๆ ตันๆ ของเค้า “อย่างนี้ เค้าเรียก มั่นใจไร้สติ สมน้ำหน้า” พี่สาวพูดต่อ แต่ไม่เห็นว่า ตาแปดหลอดจะสนใจโต้ตอบอะไร ผมนอนฟังไปเรื่อยๆ เพราะไม่มีอะไร ให้ทำที่ดีไปกว่านั้น จะว่าไป ดูๆ แล้ว 2 คนนี้ ก็เหมาะสมที่จะเป็นเพื่อนกันดี เวลาจะพูดจะจากันก็รุนแรง เดี๋ยวพูดดี เดี๋ยวเถียงกัน ไม่มีใครยอมใคร แต่ก็ไม่เห็นโกธรกันซักที ผมเริ่มรู้สึกค่อยๆ ชอบ แปดหลอด ขึ้นมาทีละนิด..... “ทำไม ตัวมันบึกนักวะ นังออมสินหน่ะ แกไปตอนมัน เหรอ” นั่นเป็นสัญญาณบอกให้รู้ว่า พวกเค้าคงหมดเรื่องพูดกันแล้ว ก็เลยวกมาลงที่ผม   “เปล๊า!! ไม่ได้ตอน หุ่นมันเป็นแบบนี้” พี่สาวทำเสียงสูง “แกให้มันกินข้าววันกี่หนวะ” ดูแปดหลอดจะยังไม่หายสงสัยเกี่ยวกับ รูปร่างของผม “วัน-ละ-มื้อ” พี่สาวเน้นเสียง “นี่ขนาดวันละมื้อเดียว มันยังบั๊กขนาดนี้ ตอนก็ไม่ได้ตอน หมาอะไรของแกวะ????” แปดหลอดยิ่งแผดเสียงหนักกว่าเดิม “จะไปรู้มันเหรอ ไม่เห็นอ้วนเลย ออมสินหน่ะ น่ารักจะตาย” พูดจบ พี่สาวก็กอดผมใหญ่ ผมแอบรำคาญเล็กๆ ด้วยว่า การดึงผมขึ้นมา กอดจากใต้เก้าอี้นั้นมันค่อนข้างจะทุลักทุเลเอาการอยู่ “เฮ้ย!!!” แปดหลอดร้องเสียงลั่นเหมือนใครมาเหยียบหูเข้า “แล้วมันไม่เป็นสัด เหรอวะ---มันโตแล้วนี่หว่า” “ก็ 2 ขวบแล้วนะ แต่ไม่เห็นมันเป็นอะไรเลยนี่” พี่สาวจับหน้าผมแหงะขึ้นมาดู “ซักนี๊ดดดดเดียวหน่ะนะ” “เออ” พี่สาวเริ่มส่งเสียงกลับไปสี่หลอด “ออมสินหน่ะ เหมือนเด็กตลอดเวลา ไง..กู๊ดบอย” ประโยคหลังพี่สาวพูดกับผม ส่วนไอ้กู๊ดบอย จะคืออะไร อย่าถามเลย แต่ผมรู้ว่า พี่สาวอารมณ์ดีทุกครั้งที่พูดคำนี้ ผมก็เลยเหมาเอาว่า ต้องเป็นคำที่มีความหมายดีๆ เกี่ยวกับตัวผมแน่นอน ตาแปดหลอดหันไปดื่มเบียร์อีกอึกใหญ่ พร้อมกับทำหน้าครุ่นคิด “ชั้นรู้แล้ว....” เค้าทำท่านึกออก ส่วนผมนึกอยากจะเลีย ฟองเบียร์ขาวๆ ที่ติดปากแปดหลอดอยู่ “รู้อะไรของแก” พี่สาวทำท่าสนใจฟัง แปดหลอดยื่นหน้ามาจนเกือบชิดหน้าผม “ออมสินหน่ะ ---- มันเป็น หมากระเทย!!!!!” แก้ไขเมื่อ 19 พ.ย. 46 13:28:54 แก้ไขเมื่อ 19 พ.ย. 46 13:25:47 จากคุณ : เฮเลน - [ 18 พ.ย. 46 22:51:35 ]

ความคิดเห็นที่ 4 2.ลืมตาดูโลก เรื่องที่จะเล่าต่อไปนี้ เป็นเรื่องส่วนตัวของผมล้วนๆ   จริงๆ ผมควรจะเริ่มต้นด้วยประโยคต่อไปนี้ มากกว่า ผมชื่อ เด็กชายออมสิน นามสกุล ? อะไรซักอย่าง ซึ่งต้องฟังดูสั้นๆ เชยๆ ดูเป็นชาวบ้าน บ่งบอกให้รู้ว่า บ้านไม่ได้อยู่ในกรุงแน่นอน แต่เอาเป็นว่าถือเป็นโชคดี ของผมไป ที่ไม่ต้องมามี นาม “สกุล” ให้วุ่นวาย เพื่อให้ใครต่อใคร เที่ยวมาสืบหา หรือลำดับเทือกเถา เหล่ากอกับผม เลยทำให้มาคิดว่า ชีวิตผม ผมก็ควรจะ เล่าให้ฟังเองดีกว่า.... ผมเกิดในช่วงต้นของฤดูหนาว....เช้ามืดของวันที่ 23 เดือนพฤศจิกายน ข้างกอตะไคร้ใหญ่ยักษ์สำหรับผมในตอนนั้น เป็นทัศนีย์ภาพ หรือเรียกให้เท่ ว่า location ที่ไม่น่ามาเกิดเลยใช่มั๊ยครับ “คนเราเลือกเกิดไม่ได้” คุณคงจะเคยได้ยินมาบ้าง ผมไม่ขอเถียง เพียงแต่อยากขอเติมว่า “พวกหมาเองก็เลือกไม่ได้เช่นกัน” ผมไม่รู้ว่า “แม่ของผม” คิดอะไรอยู่ถึงได้จำเพาะเจาะจง ไปแหมะพวกผมและพี่ๆ น้องๆ เอาตรงนั้น แต่เอาเถอะ ยังไงเสีย แม่ก็คือแม่วันยังค่ำ นึกอยากจะคลอดพวกผมตรงไหน พวกเราจะมีสิทธิ์โต้แย้งอะไรได้ ผมและพี่ๆ น้องๆ จึงเป็นเด็กระยองโดยกำเนิด ส่วนใคร จะเกิดมาเป็นลำดับที่เท่าไหร่ ก็สุดที่จะไปจดจำได้ เนื่องจาก ในช่วงเวลานั้น มันช่างชุลมุนวุ่นวายเหลือเกิน เอาเป็นว่า พวกเราลูกของแม่ มีด้วยกัน 7 ชีวิต ดูชุลมุนก็จริง แต่พวกเราก็อยู่รอดปลอดภัยกันดี ไม่มีใครถูกแม่ทับตาย ก่อนวัยอันควร (ตาย) ตอนพวกเรายังเล็ก “แม่หวง” พวกเรามาก ผมยังถามตัวเอง มาถึงทุกวันนี้ ว่าทำไม? ทำไมต้องหวงขนาดนั้น เพราะเมื่อผมโตมา และอยู่กับแม่เพียงลำพัง (ไม่นับพี่โบ้-คนละครอกกัน) แม่ก็ไม่เห็น จะหลงเหลือความหวงแหนพวกผมในวัยเด็กอีกเลย “หมาแม่ลูกอ่อน ก็งี๊แหละ” ใช่ครับผมเคยได้ยิน ก็ไม่เข้าใจอยู่ดี ผมว่า แม่เป็นหมาแม่ลูกอ่อน ที่หวงลูกผิดหมาตัวอื่น (ความเห็นนี้ เป็นของพี่สาวเพราะงั้น เชื่อถือได้ครับ) นอกจากพี่สาวแล้ว ไม่มีใครเข้าใกล้พวกเราได้เลย แม้แต่ครอบครัว ของพี่สาวเอง ซึ่งก็คือคนในบ้านที่แม่ก็รู้จักดี มีอยู่ครั้งหนึ่ง ความ “หวง” ของแม่ทำเอา หนึ่งในบรรดาพี่ๆ น้องๆ ของเราเกือบได้ไปเกิดใหม่เสียแล้ว ขณะที่แม่กำลังนอนให้นมพวกเราอยู่ข้างกอตะไคร้ที่ว่า ดันเกิดมี เพื่อนพี่สาว คนหนึ่งซึ่งปกติก็รักใคร่กลมเกลียวกับแม่ผมดี อยากจะมาดูพวกผมใกล้ๆ ให้ได้ แต่.....พี่สาวไปตลาดครับ..... จริงๆ วิธีที่ถูกต้องก็คือ รอพี่สาวกลับมา แต่ ยัยเพื่อน(พี่สาว) ไม่ทำอย่างนั้น กลับพยายามแทรก สอด คืบคลาน จะเข้ามาให้ได้ แม่ผมขู่แล้วขู่อีก ยัยเพื่อนคนที่ว่าก็ยังไม่ลดละ จะเข้ามาอีกให้ได้ พวกเราซึ่งมีกันถึง 7 ตัว ปกติก็ทุลักทุเลพอแรงอยู่แล้ว มาเจอแบบนี้ เข้าไปอีก ตาก็ยังมองไม่เห็น เต้านมแม่ ก็แทบจะไม่พอกับพวกเราอยู่แล้ว นมแต่ละเต้าไม่ได้มีเท่ากันนะครับ บางอันเป็นนมขึ้นมาเฉยๆ หลอกให้ดูดเกือบตาย น้ำนมสักแหมะไม่ออกมาเลยก็มี   ถ้าพี่คนนี้ไม่เข้ามา ทุกอย่างก็จะไปได้ดีเองโดยธรรมชาติ ของหมาอย่างพวกเรา แต่มันไม่ใช่อย่างนั้น ยิ่งพี่คนนั้น ขยับเข้ามาใกล้เท่าไหร่ แม่ผมก็ยิ่งห่อตัว พร้อมกับส่งเสียงขู่ผู้บุกรุก ตามความเข้าใจของแม่ในขณะนั้น “ความซวย” จึงมาตกอยู่กับลูกแม่ตัวที่อยู่ในสุด แน่นอนว่าไม่ใช่ผม และขณะนี้แม่ของพวกเราได้นั่งทับลูกตัวเองเรียบร้อยแล้ว ฝ่ายถูกทับกำลังแหกปาก ร้อง งับอากาศสุดฤทธิ์ ฝ่ายทับ ซึ่งคือแม่ ก็ยิ่งทิ้งน้ำหนักตัวทับเข้าไปอีก ส่วนฝ่ายอยากดู คราวนี้เริ่มร้องโวยวายจะเข้ามาเอาตัวที่โดนทับออก สถานการณ์แย่ลงไปทุกขณะ ไม่มีใครกล้าเข้ามายุ่งกับแม่ผม นาทีชีวิตของลูกน้อยผู้เคราะห์ร้ายของแม่เหลือริบหรี่เต็มที โชคยังดีครับที่พี่สาวกลับมาจากตลาด เลยรอดไป หลังจากวันนั้น พวกเราเลยได้ย้ายสำมะโนครัวมาอยู่โรงรถหลังบ้าน จริงๆ ไม่ได้ไกลจากที่เดิมเท่าไหร่นัก แต่ดีกว่ากอตะไคร้ก็ตรง ไม่คัน ไม่เป็นดินๆ ไม่งั้นพวกผมคงโตมากับน้ำนมคลุกดิน.... พวกเราทั้ง 7 ไม่ใช่ลูกครอกแรกของแม่ แม่มีลูกมาก่อนแล้ว 1 ครอก และได้ถูกแบ่งสันปันส่วนกันไปเลี้ยง ตามครอบครัวต่างๆ เมื่อถึงวัยอันควร ถ้าเป็นหมาไทยจะอยู่ในช่วง 2 เดือนแรก กำลังน่ารัก เพราะเกินกว่านั้น ความจริงที่ว่าหมานั้น หน้าตาเป็นอย่างไร จะปรากฏให้เห็น ครอกแรกของแม่ เหลือ “พี่โบ้” ตัวเดียว ซึ่งอยู่กับแม่มาโดยตลอด ผมได้ยินมาว่า “พี่โบ้กับแม่” สนิทกันมาก ก่อนหน้าที่จะมีพวกผมทั้ง 7 ทั้งสองแม่ลูกไปไหนมาไหนด้วยกันตลอด พี่โบ้เองก็ให้ความเกรงใจแม่มาก ถึงแม้ว่าบางที แม่ดูไม่ค่อยจะมีเหตุผล และมักใช้อำนาจบาทใหญ่กับพี่โบ้เสมอ (ถึงตอนนี้แม่ก็ยังเป็นอยู่เนืองๆ) ความเห่อไม่เข้าใครออกใคร แม้แต่หมา เพราะเมื่อแม่คลอดพวกเราออกมา “พี่โบ้” ลูกตัวโปรดของแม่แต่เดิม แค่จะเดินผ่านบริเวณที่พวกเรานอนอยู่ ยังไม่ได้เลย พอหลายๆ ครั้งเข้า จากที่เดินเลี่ยงไปทางอื่น พี่โบ้ ก็เลยเปลี่ยนเป็นไม่เดินมาหลังบ้านเลย นับว่าเป็น “สุภาพบุรุษหมา” มากๆ บรรดา หมาเล็กๆ หรือลูกหมาทั้งหลาย มักประสบกับปัญหาเดียวกัน นั่นคือ การโดนอุ้มเล่นไม่เป็นเวล่ำเวลาแน่นอนว่า ตัวที่ดูอวบอ้วน น่ารัก มักจะโดนก่อน และโดนบ่อยเป็นพิเศษ ทั้งที่ว่าตามจริง ลูกหมาเล็กๆ ก็มองดูน่ารัก น่ากอด กันแทบทั้งนั้น อยากรู้ใช่มั๊ยว่า หน้าอย่างผม โดนอุ้ม บ่อยแค่ไหน ? คุณเคยได้ยินประโยคที่ว่า “เด็กบางคน ตอนเด็กๆ ก็น่ารักดีอยู่หรอก พอโตขึ้นมาส่วนใหญ่ หน้าตาดูไม่จืด” เอาเป็นว่า ผมจัดอยู่ในประเภท มาดูดีเอาตอนโต ก็แล้วกัน พวกเราทั้ง 7 หน้าตาไม่เหมือนกันเลย ผมไม่รู้ว่า เป็นความจงใจของแม่ หรือรู้เท่าไม่ถึงการณ์กันแน่ แต่ช่างเถอะเหตุการณ์ต่างๆ พวกนั้น มันเกิดก่อนที่พวกเราจะเกิดมา พวกเราทั้ง 7 จึงไม่คิดที่จะโทษแม่เลย เอาหล่ะตอนนี้ ผมอยากจะขอสาธยายถึง พี่ๆ น้องๆ ทั้ง 7 ชีวิต ให้พวกคุณฟังพอสังเขป.... ตัวแรกคือ “โบ้จูเนียร์” มีลำตัวสีน้ำตาลเข้ม เป็นผู้ชาย ได้ชื่อนี้ไปเนื่องจาก พี่สาวเห็นว่า คล้ายกับพี่โบ้ตอนเด็กๆ ภายหลังออกจากครอบครัวเราไป ยังได้ชื่อนี้หรือไม่นั้น ไม่มีใครทราบ ตัวต่อมา “เสือน้อย” ตัวนี้สีครีม จริงๆ ควรเรียกขาวแก่ๆ เด็กผู้ชายอีกเหมือนกัน อ้วนท้วนสมบูรณ์กว่าเพื่อน ได้ชื่อนี้ไป เพราะมีอุ้งเท้าใหญ่ผิดพี่ผิดน้อง ภายหลังไปอยู่กับครอบครัวใหม่ มีชื่อฝรั่งสุดเท่ว่า BIG ได้ชื่อใหม่ไม่นาน ก็โดนมอเตอร์ไซค์แถวนั้น พาส่งไปสวรรค์ก่อนกำหนด “คิทแคท” คือตัวที่สาม ที่จะพูดถึง เป็นตัวเดียวที่มีลาย คือมีขนสีขาว แต่มีช่วงหัว หู แล้วก็ลำตัว เป็นสีน้ำตาล ได้ชื่อนี้เพราะพี่สาวบอกว่า เหมือนหมาในโฆษณาชอคโกแล็ตทางโทรทัศน์   เจ้าตัวนี้เป็นผู้ชาย เป็นผู้สร้างจุดพลิกผันครั้งใหญ่ในชีวิตของผม ซึ่งผมจะ เล่าให้คุณฟังภายหลัง มาถึงตัวที่ 4 “ควายน้อย” เป็นสีขาวแก่ๆ อีกตัว แต่เป็นแบบขนสั้นเกรียน กว่าตัวอื่นๆ ทั้งที่จริงๆ หมาเล็กๆ ควรจะมีขนนิ่มๆ มาก่อนแต่แรก ส่วนจะแข็งขึ้นตอนโตหรือเปล่านั้น ก็แล้วแต่ ด้วยเหตุนี้เอง “ควายน้อย” เลยเป็นชื่อที่ได้รับไป จากพี่สาว “หน้าตาเหมือนควายตัวเล็กๆ ที่เค้าปั้นขาย” พี่สาวเค้าว่านะ ภายหลังไป อยู่กับครอบครัวอื่น ก็ยังได้ชื่อนี้อยู่ น่าสงสารจริงๆ ทั้งที่เธอเป็น เด็กผู้หญิง... ตัวที่ 5 “ตัวหางกุด” สีน้ำตาลอ่อน สีเดียวกันกับผม แต่เป็นเด็กผู้หญิงครับ เท่าที่จำได้ เราค่อนข้างสนิทกันมาก อาจจะเป็นเพราะสีขนของเรา ที่คล้ายคลึงกัน เวลากินนมแม่ เราก็มักจะอยู่ใกล้กัน เวลานอน เราก็จะนอนติดกัน เธอน่ารักนะครับ แต่ดันเกิดมาแล้ว---ไม่มีหาง--- “ไอ้ตัวหางกุด” เลยเป็นชื่อที่พี่สาวยกยอดไปให้ จริงๆ ไม่น่าเรียกว่าชื่อ และก็ไม่ยุติธรรม กับเธอเอาเสียเลย นอกจากนี้ แถวนั้นยังมีหมาอยู่ก่อนแล้ว ชื่อว่า “ไอ้หมอก” หางกุด แต่กำเนิดเหมือนกัน “ไอ้หมอก” ก็เลยโดน เหมารวมว่าเป็น“พ่อ” ของเธอไปโดยปริยาย ที่จริงก็น่าดีใจแทนเธออยู่นะครับ ผมว่าอย่างน้อยก็ยังมีพ่อเป็นของตัวเอง ตัวต่อมา ตัวที่ 6 “ต่อยหอย” ตัวนี้มีสีเทา ขนนุ่มนิ่มเหมือนกำมะหยี่ (ใครๆ เค้าว่ากัน) เท้าทั้งสี่ข้าง เป็นสีขาว เหมือนใส่ถุงเท้า ส่วนปลายหางกับปลายจมูกก็เป็นสีขาวเช่นกัน ตัวนี้เป็นตัวโปรดของพี่สาว และทุกคนในบ้าน ที่สำคัญนอกจากนั้น เจ้าตัวนี้ ดันมีนิ้วถึง 20 นิ้ว ไม่เหมือนใครเลย ไม่เชื่อคุณลองนับนิ้วเท้า ของหมาที่บ้านดูสิครับ หมาทั่วๆไป จะมีนิ้วเพียง 18 นิ้ว เท่านั้นเอง คือ เท้าหน้ามีข้างละ 5 นิ้ว ส่วนเท้าหลังจะมี ข้างละ 4 นิ้ว พอเจ้าตัวนี้มี 20 นิ้ว ก็เลยกลายเป็นลักษณะพิเศษ กลายเป็นดี เป็นแปลกไปอีก เอ๊ะจริง ๆ   ถ้าเกิดว่าเป็นคน แล้วมีอะไรเกินมาแบบนี้ เค้าเรียกว่า “พิการ” ไม่ใช่เหรครับ “ต่อยหอย” คือชื่อของเจ้าตัวนี้ เธอเป็น เด็กผู้หญิงครับ พี่สาวตั้งชื่อนี้ให้ เพราะเจ้าหล่อนส่งเสียงเจื้อยแจ้วเสมอ นัยว่า ดูฉลาด น่าเอ็นดูกว่า พวกเราที่เหลือ .... อ๊ะทีนี้ก็มาถึงตาผมแล้วสิครับ ลำดับที่ 7   แน่นอนว่าผมเป็นเด็กผู้ชาย มีสีน้ำตาลอ่อนนวลไปทั้งตัว มีแถบกลางหลัง ที่บังเอิญตั้งแหลมขึ้นมาหย่อมหนึ่ง ตอนผมยังเล็ก ไอ้ขนที่ว่า มองดูเป็น “ขีด” มากกว่าจะดูเป็น “อาน” แต่เอาเถอะ อย่างไรเสีย ไอ้ขีดที่ว่า มันก็ทำให้ใครต่อใครเห็นผมแล้วทักกันเกรียวกราว เช่น “อุ๊ย..มีอานด้วยหล่ะ” หรือ “หลังอานด้วยเหรอ ตัวนี้” เป็นต้น แล้วที่ไม่เหมือนใครอีกอย่างเห็นจะเป็น สีผิวกระมัง คือบริเวณไหนที่ไม่มีขน ผิวของผมก็จะเป็นสีน้ำตาลอ่อนๆ แกมชมพู “ไอ้อาน” จึงเป็นชื่อของผมในตอนแรกครับ เกือบจะเป็นชื่อนี้ตลอดชีวิตเสียแล้ว พอดีกับที่ผมลืมตาขึ้นมา ตาของผมมันดันเป็นสีน้ำตาลอ่อนมากๆ จังหวะนั้นเอง ก็มีใครซักคนโพล่งขึ้นมา “ตาเหมือนฝรั่งเลยหว่ะ” เพราะงั้น “ไอ้หรั่ง” ก็เลยเป็นชื่อลำดับที่สองของผม แล้วทำไมกลายมาเป็น “ออมสิน” จุดหักเหชีวิตของผมกำลังจะเริ่มขึ้นแล้วครับ....... แก้ไขเมื่อ 19 พ.ย. 46 13:37:08 จากคุณ : เฮเลน - [ 18 พ.ย. 46 22:52:57 ]

ความคิดเห็นที่ 5 3.ชื่อของผม เมื่อพวกเราเริ่มอ้วนพีขมีขมันขึ้นเรื่อยๆ นั้น โรงรถหลังบ้าน ที่เคยถูกกั้นเป็นคอกเล็กๆ ก็เริ่มจะเล็กขึ้นมาจริงๆ “ต้องขยับขยาย” “เลี้ยงไม่ไหวหรอก ของเดิมก็ตั้ง 4 แล้ว---หมาหน่ะมีแต่จะโตขึ้นทุกวันนะ” คนในบ้านเริ่มปรึกษากัน ส่วนพี่สาวถูกยื่นคำขาดว่า “ห้ามเลี้ยงเพิ่ม” การหาครอบครัวใหม่ให้พวกผมทั้ง 7 ชีวิต จึงเริ่มขึ้น “เสือน้อย” ได้ไปสู่ครอบครัวใหม่เป็นตัวแรก ตามมาด้วย “โบ้จูเนียร์ กับ ตัวหางกุด” ไปคู่ครับ ไปอยู่เป็นเพื่อนกัน ดูเหมือนว่า คนในครอบครัวได้ตกลงใจที่จะเลี้ยง “ยัยต่อยหอย” หมาพิการในสายตาผม แต่เป็นหมาลักษณะดีในสายตาคนเอาไว้ ผมซึ่งตอนนั้นคือ “ไอ้หรั่ง” “ควายน้อย” และ “คิทแคท” กำลังจะ ถูกหาช่องทางไปสู่ครอบครัวใหม่   “เอาไปขายที่ตลาดนัดมั๊ย” ใครคนหนึ่งออกความคิดเห็นนี้ขึ้นมา “ใครจะซื้อวะ หมาแบบนี้” ใครอีกคนพูดแบบปลงๆ “ก็นั่นไง ... เพราะงั้น คนที่ตัดสินใจซื้อหมาแบบนี้ไปเลี้ยงได้ ก็ต้องการันตีได้ขั้นหนึ่งแล้วหล่ะว่าต้องรักหมาจริง”   ผม: เอา..เอากันเข้าไป “แล้วจะขายเท่าไหร่ 500 หยั่งงี้หน่ะเหรอ?” “บ้าถูกไป... เอาซัก 800 ละกัน” “เดี๋ยวก็พอดี ไม่มีใครซื้อหรอก” “ไม่ได้ขายถูกไป เดี๋ยวก็เอาไปเลี้ยงแล้ว ทิ้งๆ ขว้างๆ สงสารมัน” “เอางี้ เอางี้...เราก็ดูหน้าคนที่ซื้อสิ คุยๆ ถามๆ ด้วยจะได้ดูนิสัยใจคอ ไปในตัว ไม่ใช่ว่าใครมาซื้อแล้วเราต้องขายทุกคนนี่...ใช่มั๊ย” ด้วยข้อสรุปที่ว่านั่นเอง ตลาดนัดเปิดท้ายขายของเย็นวันหนึ่ง เลยมีพวกผมทั้ง 4 นั่งหน้าสลอนอยู่ในตะกร้าผ้า มีคนแวะเวียนมา เยอะครับ แต่แวะมาอุ้ม แล้วก็ไป ไม่มีใครทำท่าสนใจจะถามราคา เลยซักคน อย่างดีก็แค่ “พันธ์อะไรคะ?” คนถาม “พันธ์ทางค่ะ” พี่สาว “น่ารักจัง” คนถาม ...... แล้วก็ไป ตกลงวันนั้น พี่สาวเอาพวกเราทั้ง 4 ขึ้นรถ กลับบ้าน แว๊บหนึ่งที่ผมเห็น พี่สาวทำหน้าเหมือนดีใจ ที่ขายพวกเราไม่ออก “ขายไม่ออก” กลับมาถึง พี่สาวก็ประกาศกับทุกคนในบ้าน ให้รับทราบทั่วๆ กัน วันต่อมาพวกผมถูกจัดลงตะกร้าอีกรอบ  แต่เหตุการณ์ก็ยังเหมือนเดิม ..... จนกระทั่ง....มีผู้ชายคนหนึ่ง เดินผ่านมาชำเลืองมองพวกผม .... เดินไปได้หน่อยหนึ่ง ก็เดินกลับมา เค้าทรุดตัวลงนั่งแล้วก็อุ้มผมขึ้นมา ด้วยมือข้างเดียว เค้าลูบหัวลูบตัวผมด้วยมืออีกข้างที่เหลืออยู่ เขี่ยอานปลอมๆ ของผมเล่นเบาๆ “ตัวเท่าไหร่ครับ?” ผู้ชายคนนั้นถาม แต่สายตายังจับจ้องที่ตัวผมอยู่ เค้าเอานิ้วมาเขี่ยจมูกเปียกๆ ของผมด้วย “แปด....เอ้อ...แปดร้อยค่ะ” พี่สาวตอบ ตะกุกตะกัก “ผมเอาตัวนี้ครับ” “ห๊า!!!!” พี่สาวร้อง หา...ส่วนผมร้อง เฮ้ย!!ใจหายแว๊บ!! “แต่ว่าผมกำลังจะย้ายบ้าน” พี่ชายคนนั้นยังพูดต่อ ไม่ละสายตาไปจากผม “ตอนนี้อาศัยบ้านเพื่อนอยู่ คงไม่สะดวก พี่จะว่าอะไรมั๊ย ถ้าหากผมซื้อแล้ว แต่จะฝากเลี้ยงไว้ก่อน ซักเดือนหนึ่ง พอย้ายบ้านเรียบร้อย ผมก็จะมารับเค้าไป...แต่ไม่ต้องห่วงนะครับ ผมจะจ่ายเงินไว้ก่อน 500 บาท ถือว่าเป็นค่าอาหารเค้าในระหว่างนี้ก็ได้นะครับ” พี่สาวเออออ ด้วยความงงงัน “ถ้าอย่างนั้น น้องก็ตั้งชื่อไว้ก่อนก็ได้ค่ะ พี่จะได้เรียกให้เค้าชิน กับชื่อไปเลยระหว่างนี้” พี่ผู้ชายคนนั้น ยังคงเขี่ยอานผมเล่น นิ่งไปอึดใจเดียว “ชื่อ....” เค้าพูดเหมือนพึมพำกับตัวเอง มากกว่าจะพูดกับใคร “ให้เค้าชื่อ ออมสิน เรียกกว่า ออมสิน ก็แล้วกันนะ” ประโยคหลังเค้าคงจะพูดกับผม ครับเรื่องมันน่าจะจบแค่นั้น เพราะในที่สุด ถึงแม้จะขายไม่ได้ ควายน้อยกับต่อยหอย ก็มีพนักงานที่โรงแรมที่พี่สาวทำงานอยู่ มารับตัวเอาไปเลี้ยง “คิทแคท” ควรจะเป็นตัวเดียวที่เหลืออยู่ และได้อยู่กับพี่สาว อย่างมีความสุข ไม่ใช่ผม....แต่..... จุดพลิกผันครั้งสำคัญอีกครั้ง ในชีวิตของผมกำลังจะมาถึง ขณะที่พวกผมทั้ง 4 ยังคงอยู่รวมกันเพื่อรอเจ้าของมารับตัว วันนั้นเป็นวันที่ พี่สาวเข้ากรุงเทพฯ ครับ จนกระทั่งทุกวันนี้ ผมมองย้อนไปถึงสิ่งที่เกิดขึ้น ผมก็ยังคง “งง” กับเหตุการณ์นั้นอยู่ไม่หาย มันเป็นช่วงเวลาเย็นๆ หลังจากที่พวกเรากินข้าวกันแล้ว กำลังเล่นกันอยู่ดีๆ “คิทแคท” กัดผมครับ ไม่รู้ทำไม ไม่รู้โมโหอะไร มารู้ตัวอีกที ผมถูกกัดพุง เฉียด “ออมสินน้อยๆ” ไปนิดเดียว เลือดผมออกเยอะมาก “ผมต้องตายแน่ๆ” ผมคิด ทั้งที่ไม่รู้ว่า ตาย คืออะไร คนทั้งบ้านวิ่งออกมาห้ามกันใหญ่ ผมนอนเลือดไหล ตัวเปรอะทั้งดิน ทั้งน้ำลายคิทแคท แถมแม่ก็ยังมายืนคร่อมผมอีก ขู่ทุกคนที่จะเข้ามาอุ้มผม แม่ก็เหมือนกัน ผมไม่รู้ว่าแม่จะทำอย่างนั้นทำไม จำได้แต่เพียงลางๆ ว่า ตัวเอง ค่อยๆ ถัด เขยิบไปทีละนิด จนถึงกระสอบเก่าๆ ที่เคยนอน ... แม่เข้ามาเลียเลือดตามตัวผม แต่ก็ไม่ยอมให้ใครเข้ามาใกล้อยู่ดี ผมมาคิดเอาเองภายหลังว่านั่นน่าจะเป็นอาการของหมาใกล้ตาย เพราะมันเบาหวิว ลางเลือนเหลือเกิน .... แต่แล้วโชคก็เข้าข้างผม... พี่สาวกลับมาบ้านครับ เปลี่ยนใจ ไม่ค้างกรุงเทพฯ มันเป็นเวลา 3 ทุ่มกว่าแล้ว พี่สาวอุ้มผม ซึ่งปวกเปียกเต็มทีไปหาหมอ ทุกร้านปิดหมด พี่สาวเที่ยวไปเคาะประตูตามร้านหมอ จนกระทั่งมีหมอคนหนึ่งยอมเปิด ผมได้ทำแผลและได้กลับบ้านในที่สุด “ไม่เป็นไร ไกลหัวใจ” หมอบอกกับพี่สาว นับแต่วันนั้น ผมก็ถูกเลี้ยงไว้ในบ้าน นอนในห้องของพี่สาว มาโดยตลอด (จนกระทั่งถึงตอนนี้) เวลาที่จะออกมาทำธุระส่วนตัวที พี่สาวต้องมายืนคุม เพราะ “คิทแคท” ยังคอยจ้องจะกัดผมอยู่ พี่สาวเลยตัดสินใจยก “คิทแคท” ให้กับน้องที่โรงแรมอีกคน ที่มาขอถึงบ้าน ตัวอื่นๆ ที่เหลือ ได้ถูกรับไปในที่สุด ยกเว้นผม ยังไม่มีวี่แววของพี่ชายใจดีคนนั้น ... ตอนนั้น ผมไม่รู้ว่า ถ้าเกิดพี่คนนั้นเค้ามา พี่สาวจะยอมยกผมให้หรือเปล่า แต่เราก็ไม่ได้มีโอกาสพิสูจน์เรื่องนี้กัน เพราะพี่สาวได้ย้ายงานไปที่ พัทยา ต้องตะเวนออกหาบ้านเช่าด่วน เพราะพี่สาวตั้งใจจะเอาพวกเราไปอยู่ด้วย ในที่สุด ผม แม่เซิร์ฟ และพี่โบ้ ก็ย้ายมาอยู่ที่พัทยากันหมด ผมได้กลายเป็น ...... เด็กชายออมสิน หมาหูกาง ขวัญใจของพี่สาวนับแต่นั้นเป็นต้นมา.... ความผูกพันของเราคงเริ่มตั้งแต่วันที่ผมโดนกัด พี่สาวรักผมเข้าแล้วเต็มเปา .... ส่วนผมเอง ก็เช่นกัน หลังจากนั้น ผมได้ยินมาว่า “คิทแคท” กลายเป็นหมาเฝ้าสวนเงาะ สวนทุเรียนไปแล้ว เพราะดุมาก ส่วนพี่ชายใจดีคนนั้น ....... คนที่ตั้งชื่อให้กับผม... เค้าจะคิดถึงผมบ้างหรือเปล่านะ..... แก้ไขเมื่อ 19 พ.ย. 46 13:45:26 จากคุณ : เฮเลน - [ 18 พ.ย. 46 22:55:12 ]

ความคิดเห็นที่ 6 4. เที่ยวระยอง วันนี้พี่สาวบอกผมว่า “จะพาไประยอง” ได้ยินพี่สาวพูดถึงระยองหลายหน แล้วอย่างที่บอกว่าบ้านของพี่เค้าอยู่ที่ระยอง เคยมีคนคนจากระยองมาเยี่ยมผมบ้างอย่างน้องคนเล็กของพี่สาวที่ชื่อ “น้องออม..” ช่วงที่เค้าปิดเทอม น้องออมมาพัทยา เราทั้งคู่ต่างก็สับสน เพราะชื่อมาแล้วทั้งผมกับน้องออมนั่นแหละ พี่สาวเตรียมตัวอย่างดีเพื่อเอาผมไปเที่ยว แต่ดูแล้ววุ่นวายเป็นที่สุด... ของที่เตรียมไปก็จะมีตามนี้ ผ้าเช็ดเท้า (ของผม) ตอนขึ้นรถ กันเบาะเลอะ โซ่ (คงไม่ต้องบอกว่าเอาไปทำอะไร) จานข้าวผม ถ้าเกิดไปข้างนอก จะเอาสีชมพูใบเล็กไป ซึ่งน่ารักมาก คงกะจะเอาไปโชว์เพื่อน แต่จริงๆผมชอบกาละมัง ใบเดิมมากกว่าอีก (ใส่ข้าวได้เยอะดี) ผ้าพันคอ ที่แบบพับเป็นสามเหลี่ยม เคยใส่หลายครั้งแล้ว โดนเพื่อนๆพี่สาวทัก “ออมสินเป็นหมาคาราบาวเหรอ” “คาวบอยน้อยเว๊ย” พี่สาวสวนทันที ผมเริ่มรู้สึกว่า ตัวเองแต่งตัวเยอะเกินไป มีทั้งผ้าผูกคอ มีโซ่แล้วยังมีปลอกคออีกด้วย อ้อ...ยังไม่หมดพี่สาวจับผม ใส่เสื้อกล้ามสีน้ำเงินแล้วไปยืนเล็งมุมโน้นมุมนี้บอกว่า “จะได้ดูเป็นหมามีสกุล” ถึงฟังแล้วผมไม่ค่อยเข้าใจ แต่ดูท่าทางพี่สาวจะชอบ เห็นยิ้มน้อยยิ้มใหญ่ผมก็เลยยอม   จริงๆ  พี่สาวนี่เวลาอยู่กับผม หมายถึงอยู่กันเองหน่ะเค้าชอบทำตัวพิลึกๆ เหมือนกัน ตอนแรกผมไม่รู้หรอกแต่หลังๆ ผมก็ชักรู้ เพราะเวลาเพื่อนมา ไม่เห็นทำแบบนี้อย่างบางที ก็ชอบเอาหมวกใหญ่ๆแบบคนขายไข่ปิ้งมาใส่ แล้วพูดเสียงยืดๆ “ออ.........มสิ....นนนนน” ผมก็จะเห่า(บอก)อย่าใส่เลยพี่สาวก็ขำใหญ่หาว่าผมกลัวหมวก..... จะบ้าเหรอจะกลัวทำไมกันหมวก แค่เห่าว่า ไม่ชอบ ไม่สวย อย่าใส่เลย ยังเข้าใจผิดอีก หรือบางทีก็จะร้องเพลง พี่สาวเค้าบอกว่าเพลงนะ แต่ผมว่าไม่ใช่หรอก มีอยู่หลายเพลงมาก บางเพลงพี่สาวจะร้องให้เพื่อนฟัง ได้ยินเพื่อนๆ พี่สาวชมว่า “ทู่เรศ” ก็มีเพลงนี้ เพลง “หมาน่ารัก” หมาน่ารัก น่ารัก น่าเลิฟ หมาน่าเลิฟ น่าเลิฟ น่ารัก ร้องกลับไปกลับมา หลายหน จนกว่าจะพอใจ หรือไม่ร้องเพลงอื่นต่อ เช่น.... เพลง “ว๊าย ว๊าย” “ว๊าย-ว๊าย” (ร้องติดกัน) “ว๊าย...ว๊าย....ว๊าย” (ลากเสียงยาวๆ ทำเสียงสูงๆ) เวลาร้องเพลงนี้ พี่สาวจะจั๊กจี้พุงของผมไปด้วย... ผมก็เลยชอบเพลงนี้เป็นพิเศษ มีอีกหลายเพลงที่ผมคิดว่ามันไม่น่าจะเขียนออกมาเป็นภาษาได้ คือมันแปลกกว่าเสียงเห่าผมอีก ผมเลยไม่รู้จะเล่ายังไง เอาไว้วันหลังผมหาวิธีก่อนนะครับ พี่สาวเอาผมขึ้นรถจัดที่นั่ง อ้อ มีพี่ปิงปองเพื่อนซี้ของผมไปด้วยอีกคน พี่ปิงปองนี่ผมชอบมาก ใจดี แล้วก็รักผมเป็นที่สุด ในบรรดาเพื่อนๆ พี่สาวทั้งหมด ขนมบางอันนะ พี่ปิงปองก็จะกัดไว้ข้างหนึ่งแล้วก็ให้ผมกิน อีกข้างหนึ่ง เค้าบอกว่าผมหน่ะนิสัยดีมีมารยาท กินไม่เคยโดนปากเลย ไม่ว่าขนมอันนั้น จะเล็กแค่ไหนก็ตาม พี่ปิงปองรับหน้าที่เป็นคนขับรถ ผมนั่งเบาะหลังกับพี่สาว..... เค้าบอกกลัวผมจะโดน “เกียร์” เกียร์อะไรหว่า ผมชักสงสัย แล้วไอ้เกียร์ที่ว่านี่มันตัวอะไร(วะ) ดูท่าทางพี่สาวจะหวง... หวงขนาดกลัวผมไปโดนมันเข้า เอ๊ะ หรือว่ามันจะกัดผม!!!! ตัวมันโตกว่าผมหรือไง... วันหลังเหอะ ผมจะต้องเจอกับมันให้ได้... อยากรู้นักว่าพี่สาวจะรักมันมากกว่าผมหรือเปล่า ผมเดินไปเดินมาที่เบาะหลัง แต่พอจะไปที่เบาะหน้าบ้าง พี่สาวก็จะห้าม...คงกลัวว่าผมจะเจอกับไอ้เกียร์... ถ้างั้นก็แสดงว่า ไอ้เกียร์มันอยู่ในรถคันเดียวกับผมนี่เอง...... ระหว่างทางมีรถคันใหญ่ๆ วิ่งผ่านรถเราไป ส่วนมากแล้ว มักจะเป็นด้านที่พี่สาวนั่ง พี่สาวเปิดกระจกให้ผมหน่อยหนึ่ง แล้วบอกว่า “กลัวออมสินมันอ๊วก” ผมพยายามจะโผล่หน้าออกไป พี่สาวก็ไม่ยอม พี่ปิงปองก็หาว่าเดี๋ยวผมจะกระโดดออกไปอีก (จะบ้าเหรอ) ผมคิดนะ “มันไม่โดดหรอกมันกลัว ปอดแหกจะตาย” พี่สาวบอก นี่ก็คิดแทนผมอีกคนละ.... เหตุที่ผมไม่กระโดด ไม่ใช่เพราะว่ากลัวอะไรเลย ที่ผมไม่กระโดดออกไปหน่ะ เพราะผมรักพี่สาว กลัวว่าเราจะไม่เจอกันอีกต่างหากเล่า กว่าจะถึงระยองก็เล่นเอาทุลักทุเลไปหมด ทั้งหมาทั้งคน เดี๋ยวเปิดกระจก เดี๋ยวปิดกระจกกันตลอดทาง ส่วนผมกับ ไอ้เกียร์ ก็ยังไม่เจอกันอยู่ดี เอ...หรือว่า มันหลับ ที่ระยองนั้น... พี่สาวพาผมไป บึงอะไรซักอย่าง ใหญ่มาก มีน้ำกับต้นไม้เยอะแยะเลย มีไก่ด้วย ไก่เป็นๆ ด้วยนะ พี่สาวสั่งห้ามเด็ดขาดว่าไม่ให้เล่นกับไก่ ผมไม่เล่นด้วยหรอก หน้าตาน่ากลัวออก ปากก็ยาวด้วย ไม่เห็นน่ารัก เหมือนตุ๊กตาน้องไก่ที่บ้านเลย พอซักพักคนที่นั่นเค้าก็พาไก่เข้าบ้านไป คนที่ระยองนี่เยอะมาก ทุกคนรู้จักผมกันหมดเลย... มีหลายคนพูดถึงแม่กับพี่โบ้.. อ้อ.. แสดงว่าพวกนี้ต้องรู้จักกับครอบครัว เรามานานแล้ว ผมค่อยวางใจหน่อย... ตอนแรก พี่สาวผูกผมไว้ที่ต้นไม้ แล้วก็เดินหายไปไหนไม่รู้ ผมร้องเรียกตั้งนาน จนพี่ปิงปองมานั่งเป็นเพื่อน บอกว่าพี่สาวไปทำกับข้าวให้ผม ดูสิครับมาเที่ยวยังมาทำกับข้าวอีก พอผมรู้อย่างนี้ก็เลยหยุดร้อง วันนั้นพี่สาวทำข้าวผัดกับไข่ให้ผมกิน อร่อยมาก ทุกอย่างที่ระยองนี่ น่าตื่นเต้นไปหมดเลย คนชอบเข้ามาทักผม..แต่ผมไม่ค่อยคุ้นเคย ก็เลยแอบอยู่ใต้เก้าอี้พี่สาว ฟังเค้าคุยกันไปเรื่อยๆ สักพักมีเพื่อนพี่สาวมา ชื่อ "พี่หน่อย" เค้าบอกให้ปล่อยผมเหอะให้ผมเดินบ้าง... พี่สาวบอก “เดี๋ยวมันตกน้ำ” “เฮ้ยหมามันว่ายน้ำเป็นทุกตัว” “เผื่อมันไม่ว่ายหล่ะ” “เดี๋ยวหน่อยช่วยมันเองถ้ามันตก” นั่นแหละ พี่สาวผมก็เลยยอมปล่อยโซ่... แต่ก็จะหันมามองสบตากันกับผมตลอด... พอหลุดจากโซ่ได้ ผมก็เริ่มออกเดินไปเดินมา...ช่วงหลังๆ พี่สาวคงสบายใจแล้วมั๊ง เพราะไม่ค่อยจะหันมาทางผมเลย.... ผมเองก็รู้น่า ว่าห้ามตกน้ำ... ขณะที่กำลังเดินๆ อยู่เพลินๆ นั่นเอง ผมมองเห็นตัวอะไรสักอย่างไม่รู้ มันเล็กกว่าผมซักครึ่งหนึ่งเห็นจะได้ ตัวอะไรหว่า...มันยืนตะคุ่มๆ อยู่ตรงทางเดิน... ตรงบริเวณนั้นไม่มีคนเลย มืดก็มืด ทำให้มองไม่ถนัด จะว่ามันเป็นหมาอย่างผมก็ไม่ใช่...มันมีสี่ขา...แต่ขามันนี่สิ สั้นมาก ผมค่อยๆ ย่องเข้าไป แอบดูมัน เพราะไม่อยากให้มันรู้ตัว.... มันไม่ขยับเลย เอ๊ะ หรือว่า มันคือ “ไอ้เกียร์” นี่มันแอบลงมาจากรถตั้งแต่เมื่อไหร่ ต้องเป็นตอนที่ผมกินข้าวแน่ๆ นึกแล้วอยากจะบ้องหูตัวเอกซักที มัวแต่กินไม่ทันระวังตัว ใช่แล้วต้องไอ้เกียร์แน่ๆ จะเป็นใครไปไม่ได้ ผมค่อยๆ ย่องเข้าไป มันไม่ขยับเลย มันเองก็คงแอบดูผมเหมือนกัน ดูๆ ไปแล้ว ตัวมันเตี้ยกว่าผมเยอะ แต่ขามันนี่สิ ขามันใหญ่มาก ทำไมมันยืนนิ่งได้นานขนาดนี้(วะ) ถ้าเป็นผมแล้ว ผมต้องเมื่อยเชียว ผมค่อยๆย่องเข้าไปอีก...มันยังไม่ขยับเลย หรือว่ามันตายแล้ว... บ้าน่า ไม่สิ ตายมันก็ต้องล้มสิ แต่นี่มันยืนนิ่ง.... ตอนนั้นใจผมเต้นไม่เป็นจังหวะ...ยอมรับอย่างไม่อายเลยว่า ปอดก็ปอด กลัวก็กลัว แต่ความอยากรู้มีมากกว่า... เพราะถ้าเกิดไอ้เกียร์มันนิสัยดี ก็จะได้เป็นเพื่อนเล่นกัน แต่ถ้าไม่หล่ะ !!!! ถ้ามันโหด...ใช่มันอาจจะโหดก็ได้ ไม่อย่างนั้น พี่สาวจะกลัวผมไปโดนมันทำไม... งั้นท่าทางมันคงจะขี้โมโห...น่าดู ก่อนที่จะคิดอะไรเตลิดเปิดเปิงไปกว่านี้ ผมค่อยๆ อาศัยความมืด ค่อยๆ ซุ่มเข้าไปหามัน ยิ่งดูใกล้ๆ เห็นมันชัดขึ้น หน้าตามันยิ่งดูตลก... หัวมันใหญ่มีอะไรยาวๆ ยื่นออกมาจากปากด้วย... ตอนนั้นเอง ผมใช้ความเป็น “ลูกหมาผู้ชาย” ตัดสินใจเห่าถามมัน มันกลับยืนนิ่งไม่ตอบ “มันมึนมากครับ” ในใจผมคิด ผมเห่าอีก คราวนี้ดังกว่าเดิม...มันก็ยังนิ่ง.... ผมลองพยายามสูดกลิ่น...บอกไม่ถูกกลิ่นที่นี่มีหลายอย่างมาก ทำให้จมูกผมแยกไม่ออก... คราวนี้ผมตัดสินใจ ตะโกน (เห่า) ถามชื่อมันอีกที.... “ออมสิน...” เสียงพี่สาวนี่ “เห่าอะไรหน่ะ ออมสิน” “อ้าว...ออมสิน เห่าม้านั่งทำไม” ผม !!!!!!! อ๊ะ ..พี่สาว...พี่สาวมาตั้งแต่เมื่อไหร่... แล้ว .....แล้ว อะไร?? ม้า ???? อะไรนั่ง ??? พี่สาวหัวเราะแล้วก็พาผมไปดูใกล้ๆ.. เฮ้ย ! ไอ้เตี้ยที่ผมเข้าใจว่ามันคือไอ้เกียร์นั่น มันเป็นไม้นี่หว่า.. คืนนั้นพี่สาวกับเพื่อนๆหัวเราะผมกันใหญ่..บอกว่าผมตาไม่ดีบ้าง สายตาสั้นบ้าง...บางคนร้ายๆก็ว่าผมโง่ !! โธ่....ก็ม้านั่งอะไรนั้นดันทำเป็นช้างตัวเล็ก...แล้วมันก็มืดด้วย... ผมจะไปรู้ได้ยังไง... สรุปว่าวันนั้นผมไปเสียฟร์อมไกลถึงระยอง ส่วนไอ้เกียร์กับผม เราก็ยังไม่ได้เจอกันอยู่ดี แก้ไขเมื่อ 19 พ.ย. 46 14:17:48 จากคุณ : เฮเลน - [ 18 พ.ย. 46 22:56:19 ]

ความคิดเห็นที่ 8 6. เหตุผลของผม ไม่อยากเริ่มต้นเล่าว่าวันนี้...ผมทำอะไรอีกแล้ว ก็ในเมื่อโลกของผมมันก็มีอยู่แค่ พี่สาวกับเพื่อนๆ อีกไม่กี่คน ทั้งยังไม่ใช่เพื่อนผมอีกด้วย ที่สำคัญ!! แค่การได้ออกไปข้างนอกบ้าน บ้างเล็กน้อยก็คงเหมือนกับ คนได้ไปเที่ยวที่ไหนไกลๆ ไกลบ้าน ไกลจากที่อยู่ ที่กิน...ที่นอน... เอาเป็นว่าอะไรที่ไม่เหมือนเดิมนั่นแหละ เพราะงั้น ไอ้ประสบการณ์เล็กๆ น้อยๆ ของผมที่ว่า ก็อย่าได้เอาไปเหมารวมเอากับบรรดาหมาๆ ท่านอื่นๆ ทั้งที่ร่วมคละสายพันธ์เดียวกับผม และทั้งที่ข้ามน้ำข้ามทะเล มาคละ สายพันธ์ถึงที่นี่ และนั่นแน่นอนว่า ไม่ใช่แม่เซิร์ฟของผม ประเดี๋ยวจะหาว่า ผมเที่ยวมาโม้เรื่องไม่เป็นเรื่องให้ฟังอยู่นั่น.. ก็เพราะโลกที่ผมเห็นอยู่ทุกวัน  มันไม่ได้ไกลไปกว่ารั้วโรงเรียนฝั่งตรงข้าม หรือกำแพงหลังบ้าน ที่หลายครั้งผมพยายามจะยืดคอมองออกไป แต่พอเลยข้ามจากรั้วไปแล้วผมเองก็ยังนึกไม่ออกด้วยซ้ำว่า มันอาจจะมี อะไรพิลึกๆ มากกว่าที่ผมเคยรู้เคยเห็น ถึงเวลานั้นผมจะเอามาโม้ให้ฟังอีกที โลกของผม (ก็โลกที่พี่สาวหยิบยื่นให้) มีเรื่องให้ผมสนใจไม่เว้นแต่ละวัน เรื่องบางเรื่องผมก็พอจะเรียนรู้และเข้าใจได้ไม่ยากนัก (คุณคงจะยังไม่ลืมว่า อายุของผมนั้นเพียง 2 ปีเศษๆ) แต่บางเรื่องมันก็แปลกใหม่ เสียจนผมตามแทบไม่ทัน คงจะเป็นโชคดี พอสมควรนะครับ ที่ผมพูดไม่ได้ ถ้าพวกหมาๆ อย่างผมพูดได้เมื่อไหร่หล่ะก็ แพะ หรือ แกะ ที่โดนจับทุกวัน อาจจะน้อยลงก็ได้ (ฮ่า!!! ว่าไปโน่น) พูดมาถึงตรงนี้ ผมก็แค่อยากจะบอกว่า เรื่องของผมมันคงคับแคบ แล้วก็จะวนเวียนอยู่แค่ พี่สาวไปทำงาน ผมรื้อกล่อง ผมถูกตี แล้วก็หลับ (ซึ่งในการหลับ!! อันนี้ผมใช้เวลามากที่สุด) ไปจนถึงผมกินข้าว แล้วพี่สาวไปทำงาน ผมรื้อกล่องฯลฯ ถ้าเป็นอยู่อย่างนี้ทุกวันเห็นจะไม่ไหวแน่ อย่างที่บอกว่าผมหน่ะมันพูดไม่ได้ เพราะอย่างนั้นโอกาสที่จะฟังมันก็เลยมีมากกว่าปกติ แล้วพี่สาวผมเค้าก็มีเรื่อง พูดทุกวัน ทั้งที่พูดกับผม พูดโทรศัพท์ ผมหมายถึง กล่องลึกลับที่ใช้ติดต่อพูดคุย กัน พูดกับเพื่อน ฯลฯ เรื่องบางเรื่องผมก็อยากออกความคิดเห็น บางเรื่องผมว่าพี่สาวเองก็ทำไม่ค่อยถูก นัก แต่ทำไงได้ ก็ผมมัน “หมา” พูด ก็ไม่ได้ ฟังๆ มาแล้วมันก็เลยอึดอัดพอสมควร คุณลองมามอง(ฟัง) มุมใหม่ มุมหมาๆ แบบผมดูบ้างนะครับ ผมเคยพูดถึงเพื่อนพี่สาวมาบ้างแล้ว แต่ละคนผมบอกได้เลยว่า ช่างพูดช่างเจรจาเป็นที่สุด ภาษาคนเค้าจะบอกว่าช่างเม้าท์ บางคนค่อนข้างจะแอบหมั่นไส้ผม แล้วก็จะหันไปทำท่ารักพี่โบ้กับแม่ผมมาก เค้าหาว่าพี่สาวหน่ะลำเอียง รักหมาไม่เท่ากัน แน๊!!! เรื่องบางเรื่องที่ผมทำท่าอย่างนี้ ผมหวังว่าพี่สาวหรือคนอื่นๆ จะเข้าใจผมบ้าง ก็เข้าใจนะ แต่เป็นเข้าใจผิดๆ ซะมากกว่า ผมเคยได้ยินมาว่าเรื่องเข้าใจผิด เป็นเรื่องที่ “คน” ส่วนใหญ่มักเป็นกัน บอกแล้วนะครับว่าผมมันพูด (ภาษาของคน) ไม่ได้ แต่ผมก็ได้พยายามสื่อสาร ภาษาสายตาท่าทางแบบหมาๆ ให้รู้บ้างแล้วนะ แต่โอ..มันช่างยากเย็นอะไรอย่างนี้ พี่สาวผม....พักหลังนี่กลับบ้านดึก หมายถึง ดึกมากนะครับ ทุกทีอย่างมากพี่สาว ก็จะกลับห้าทุ่มกว่าๆ เวลาที่พี่สาวเป็นดิวตี้ (Duty) คนไม่ทำงานโรงแรมอาจจะไม่รู้ โชคดีนะครับ ที่ผมมีโอกาสได้คลุกคลีใกล้ชิด กับวงการนี้ คำเต็มๆ ก็คือ “แมเนเจอร์ออนดิวตี้” (Manager On Duty = MOD) ซึ่งพวก “แมเนเจอร์” ทั้งหลายเค้าจะผลัดกันเป็นดิวตี้คนละวัน เพื่อดูแลแขก และแก้ไขปัญหาที่เกิดในช่วงหลังเลิกงาน คือเลยจากเวลาทำงานปกติ ก็เป็นดิวตี้ไปถึง 5 ทุ่มนู่น แรกๆ พี่สาวก็เป็นแบบนั้น แต่มาหลังๆ เค้าชักจะกลับมา เลย 5 ทุ่ม เกือบทุกวัน ผมพยายามเข้าใจว่าคงเป็น ดิวตี้ แต่สัญชาตญาณของผม มันเริ่มบอกว่า “ไม่ใช่” ผมมาคิดดูแล้วอาการกลับดึกๆ นี่ชักจะถี่ขึ้นทุกที พี่สาวไปทำอะไรไปติดพันใครหรือเปล่า แบบที่พี่โบ้เคยหายไปช่วงเดือนสิบสอง (อย่าหาว่าผมแก่แดดนะครับ อันนี้แม่เซิร์ฟของผมบอก) แต่สมอง 2 ขวบกว่าของ ผมมันบอกว่า...ไม่ใช่ พี่สาวกลับมาดึกมาก จากที่เคยเล่นบอลกับผม ก็เลิกเล่น อาหารที่ปกติผมกินกัน แค่วันละมื้อ ก็เลื่อนเวลาออกไปอีก จนบางทีผมเคยงงๆ เพราะพี่สาวมาเร็วมาก รีบมาให้อาหารพวกผมทั้งสาม เราก็กินกันด้วยความงง เพราะอาหารของเมื่อวาน ก็ได้กินกันเกือบเช้า ยังรู้สึกแน่นๆ อยู่เลย ทำไมได้กินอีกแล้ววะ พอชักหลายหนเข้า ผมรู้แล้วว่า ถ้าวันไหนได้กินเร็วผิดธรรมดา พี่สาวก็จะกลับช้า ไปกว่าที่เคย เข้าไปอีก นี่พี่สาวเค้ากำลังจะทดสอบอะไรผมหรือเปล่า???่ สมอง 2 ขวบ ของผมพยายามคิด คุณคงจะรู้ว่า ประสบการณ์นั้นมาจาก การเรียนรู้ และไอ้การเรียนรู้นี่ ผมคิดเอาเองนะครับว่าน่าจะมาจากการ เจออะไรซ้ำๆ ซากๆ ผมเริ่มรู้แล้วว่า.... 1. พี่สาวกลับบ้านช้าทุกวัน ไม่ใช่เพราะ ดิวตี้ 2. พี่สาวกลับบ้านมาคลุกข้าวเร็ว เพื่อจะกลับช้าลงกว่าเดิม(เข้าไปอีก) 3. เวลาที่ (เคย) มีให้พวกเราทั้งสาม น้อยลง (แน่ๆ) 4. ของเล่นที่มีอยู่ ผมต้องเล่นคนเดียว (แล้วใครหล่ะจะเป็นคนโยนบอลให้ผม) กว่าจะคิดได้อย่างนี้ ผมใช้เวลาโขอยู่ ผมเริ่มหาวิธีการที่จะแก้ไขสถานการณ์ แบบนี้ ก่อนอื่น ต้องค่อยๆ คิด และแก้ไขไปทีละข้อ 1. จากข้อ 1 ถ้าไม่ใช่ ดิวตี้ แล้วอะไร (วะ) คิดไม่ออก 2. จากข้อที่ 2 ต้องทำให้การคลุกข้าวของพี่สาวนั้นช้าลง เพื่อยืดเวลา (ทำไงดี) 3. ต้องทำให้มีเวลามากขึ้น อยู่กับเรานานๆ (ทำไงดี) 4. หาคนอื่นมาโยนบอล เอ๊ย ไม่ใช่!! ทำให้พี่สาวเป็นคนโยนบอลสิ เอาหล่ะเมื่อคิดว่า ได้คำตอบแล้ว ต้องดูไปทีละข้อนะครับ ข้อ 1 ผมยังคิดไม่ออก ถ้างั้นก็ข้ามไปปฏิบัติการ ข้อ 2 ถึง 4 เลยละกัน เอาหล่ะ ฮ่า พี่สาวมาแล้วทำท่า ทางรีบร้อนเหมือนเดิม ผมจับตาดูอยู่ เค้าจับหัวพี่โบ้กับแม่ผมเร็วมาก จนเกือบดูไม่ทัน อ๊ะ เค้าเข้ามาแล้ววววว...... พอพี่เค้าเข้าบ้านมา ผมวิ่งตาม วิ่งวนรอบๆ ตัวพี่สาว อุ๊บ!! พี่สาวเกือบสะดุดขาผมเข้าแหน่ะ..เค้าหันมาทำตาพองใส่ผม ผมเลยสบตานิ่งๆ... เงียบ!!!!!!! ดูสิขนาดจะส่งเสียงดุผมซักนิด ยังกลัวเสียเวลาเลย พี่สาวหุงข้าว ต้มปลาพร้อมกันวางกระเป๋า แล้วก็ไปอาบน้ำ(อย่างเร็ว!!!) พอเค้าลงมาข้างล่างผมก็ยืนรออยู่แล้วพร้อมกับบอลขาดๆ ในปาก พี่สาวเดินผ่านผมไปคลุกข้าว เหมือนกับ มองไม่เห็นหัวผมเลย ท่าทาง ลูกบอลคงจะไม่ได้ผล พอคิดได้ดังนั้น ผมเลยเดินตามไปหมอบอยู่ใกล้ๆ พี่สาว แล้วก็ทำตาละห้อย ทำหน้าทำหูแบบที่พี่สาวและคนส่วนใหญ่ชอบให้หมาทำ คือ ทำหูลู่ไปด้านหลัง มากๆ ทำตาโง่ๆ เหมือนคิดอะไรไม่ออก แต่พี่สาวจะเรียกท่าที่ทำนี้ว่า “ทำหัวโล้น” ซึ่งพี่เค้าเคยชอบมาก ส่วนผมกลับไม่เคยชอบเลย แต่วันนั้นผมก็ทำ (หัวโล้นมาก) พี่สาวเริ่มยิ้ม ดูท่าทางจะชอบอาการโง่ๆ ของผมอยู่ เออเว้ย!!ได้ผลแฮะ พี่สาวคลุกข้าว 3 กาละมัง อย่างเคย หันมาป้อนผมบ้าง แล้วก็เอากาละมัง ของผมไว้หลังบ้าน เรียกให้ไปกิน ซึ่งผมก็ไปกินทันที (กินก่อนกองทัพเดิน ด้วยท้อง) หลังจากนั้นไม่ต้องดูก็รู้ว่าเอาอีก 2 กาละมังไปหน้าบ้านให้แม่กับพี่โบ้ อ้อ!! แต่แผนนี้แม่กับพี่ผมเค้าไม่เอาด้วยนะครับ พวกเค้าว่าเค้ายอมรับสภาพ การถูกทิ้งระยะสั้นได้ (ไม่เหมือนผม) พวกเค้ารีบกินกันใหญ่ เพื่อจะรีบออก ไปเที่ยวในที่ๆ ผมไม่มีโอกาสได้ไป พอผมกินเสร็จพี่สาวก็จะนั่งอยู่ในบ้านแล้วก็บอกให้ผมรีบๆ ทำธุระส่วนตัวเสีย “ฉี่ซะสิ” พี่สาวบอก “ออมสินฉี่ซะ เร้ว...ฉี่ซะสิ” ผมยืนจ้องหน้าพี่สาวอีก...และ พยายามทำหน้าโง่กว่าเดิม แต่ดูเหมือนว่า ในเวลานั้นพี่สาวจะพูดเป็นอยู่ไม่กี่คำ ก็ยังย้ำให้ผม “ฉี่” อยู่นั่นเอง... เรื่องอะไร!!!... ผมทำเหมือนไม่เข้าใจ และไม่ยอมทำตามที่บอก เพราะถ้าผมเกิดฉี่เมื่อไหร่ พี่สาวก็จะล้างเท้า ล้างปาก เช็ดตัว เอาผมเข้าบ้าน ทิ้งผมไว้ตัวเดียว แล้วตัวเองก็ออกไปข้างนอก...แล้วสุดท้าย กว่าจะกลับมา .... ดึกกว่าเดิมอีก คุณรู้มั๊ย?? ว่าในตอนนั้นหน่ะมันไม่สนุกเลย เพราะผมปวดท้องมาก แต่ก็ต้องอั้นสุดเดช .... และแล้ว ในที่สุด พี่สาวชนะ...ผมต้องฉี่ตามระเบียบ ใครจะไปทนธรรมชาติเรียก ร้องไหว จากนั้นก็อย่างที่บอก พี่สาวเป็นอย่างนั้นจริงๆ แต่สำหรับผมรู้แล้วว่า อย่างน้อยผมก็ทำสำเร็จไปหนึ่งขั้น เพราะสามารถยืดเวลาข้าวเย็นออกไปได้อีก นานกว่าเดิม เล็กน้อย วันต่อมาหลังจากเตรียมตัวอย่างดี ผมอั้นได้นานขึ้น จนพี่สาวรอไม่ไหวพูดงอนๆ กับผม “ตามใจ!!!ไม่ฉี่อย่าฉี่” เค้ารีบเอาผมเข้าบ้านแล้วออกไปข้างนอกอีก.. แล้วยังไงหล่ะทีนี้ คุณพอจะเดาออกมั๊ย!!!!! พี่สาวกลับมาคืนนั้นเช็ดฉี่ผมซะอ่วมอรทัยเลย ผมได้ออกไปหลังบ้าน เพื่อล้างเท้าและเช็ดตัวอีกรอบ...โดนด่านิดหน่อยเอง ผมก็แค่ทำหน้าโง่ มากขึ้นอีก พี่สาวไม่เห็นตีเลย มีแต่บ่นว่า ผมหางานให้ทำบ้าง ทำตัวไม่ดีเลยบ้างหล่ะ ฯลฯ แต่ผมไม่สนหรอก เพราะในน้ำเสียงพี่สาวดูไม่ได้โกธรผมซักหน่อย ถึงจะดุด่ายังไงสัญชาตญาณของผมบอกให้รู้ว่า พี่สาวเองก็รู้สึกผิดไม่น้อย เลยหล่ะ ที่เป็นต้นเหตุทำให้ผมทำบ้านเลอะเทอะ แล้วที่สำคัญไปกว่านั้นคือ...เวลาที่มีให้ผมเพิ่มขึ้นมาอีก ถึงจะเป็นตอนที่เช็ดฉี่ แล้วก็ แม้จะดึกไปหน่อยก็เถอะ แก้ไขเมื่อ 19 พ.ย. 46 15:17:54 แก้ไขเมื่อ 19 พ.ย. 46 14:27:41 จากคุณ : เฮเลน - [ 18 พ.ย. 46 23:03:03 ]

ความคิดเห็นที่ 9 7. อาบน้ำ คุณเคยมีปัญหาเรื่อง การอาบน้ำหมาบ้างมั๊ย? หมาบางตัวอาบน้ำยาก บางตัวก็อาบน้ำง่าย แต่ส่วนใหญ่ ทั้งนั้นมักไม่ชอบให้ใครอาบน้ำให้ ก็เพราะจริงๆ แล้ว กลิ่นตัวดั้งเดิมของเราหน่ะ มัน บอกถึง ความเป็นตัวของตัวเราเอง ได้ดีที่สุดเลย ไม่เชื่อลองถามหมาที่บ้านดูได้เลย ส่วนผมหน่ะ เฉยๆ กับเรื่องอาบน้ำนะครับ ไม่ได้นึกรังเกียจ จนถึงกับต้องไล่ต้อนกัน แต่ก็ไม่ถึงกับโปรดปรานมาก ขนาดที่ว่า วิ่งเข้าใส่ถังน้ำ แต่ว่า พักหลังๆ มานี่ ผมชักติดใจ แล้วก็เพลิดเพลินเป็นพิเศษ กับการอาบน้ำ เพราะอะไรหน่ะเหรอครับ อืม....ขอยอพี่ผมหน่อยละกันนะ พี่สาวมีเทคนิคใหม่ที่ทำให้การอาบน้ำของผมไม่ใช่เรื่องพื้นๆ อีกต่อไป ต้องยอมรับครับ ... ว่าเรื่องนี้ทำให้ผมคาดไม่ถึงจริงๆ พี่สาวเป็นนักการตลาด อันนี้ผมรู้ดี และผมก็เพิ่งรู้ว่า พี่สาวได้ใช้เทคนิค การจูงใจที่คาดไม่ถึงบางอย่างกับผม ในเรื่อง “การอาบน้ำ” คุณอย่าเพิ่งลืมนะครับว่า ผมเป็นหมาไทยพันธ์ทางที่สุดแสนจะธรรมดา ธรรมดาขนาดที่ว่า ถ้าเกิดใครบังเอิญจับผมไปปล่อยรวมกับ หมาอื่นๆ ที่มีกันอยู่เกลื่อนถนนหรือตามวัด แล้วหล่ะก็ รับรองว่า พี่สาวของผม อาจจะต้องใช้เวลาหาตัวผมจนเมื่อยกันเลยทีเดียว ก็เพราะหมาไทยส่วนใหญ่มักจะมีสีนวลๆ น้ำตาลอ่อนๆ อย่างที่คุณเห็นบ่อยๆ นั่นหล่ะครับ ที่พูดมานี่ ไม่ใช่ว่าผมนึกน้อยใจแต่อย่างใดเลย เพราะพี่สาวเคยคุยว่า ต่อให้ปล่อยผมออกไปยังไง ผมก็จะแด่น นวลออกมา อย่างเห็นได้ชัด นี่ไม่ได้คิดจะชม หรือคิดจะยกหางตัวเองเลยจริงๆ ก็เพราะพี่สาวขยัน ขัดสีฉวีวรรณผมแบบที่เรียกได้ว่า แทบลืมตัวว่าเป็นหมา กันเลยทีเดียว เวลาที่พี่สาวอารมณ์ดี มักจะชอบเรียกผมว่า หมาชมพูบ้าง น้องนวลบ้าง โอ .... ถ้าอย่างนั้นก็ช่วยไม่ได้นะครับที่ผมจะเกิดหลงตัวเองบ้างสักเล็กน้อย วันก่อน หลังจากที่พี่สาวพลาดเอาแชมพูอะไรก็ไม่รู้ มาอาบน้ำให้ผม ค่าที่ว่าชอบลองของใหม่ แล้วปรากฏว่า ตัวผมขึ้นผื่นแดงเถือกไปทั้งตัว พี่สาวคงรู้สึกผิดค่อนข้างมากทีเดียว เรื่องนี้นี่ผมไม่ได้ ดัดจริตนะครับ เพราะเราสรุปกันได้แล้วว่า แชมพูที่ผมใช้ไปแล้วไม่มีปัญหากับ ผิวบางๆ ของผมเลยก็คือ “แชมพูสมุนไพร” พูดไปเดี๋ยวจะกลายเป็น “โฆษณา” หรือเปล่า เพราะ ยี่ห้อแพงแสนแพงยังไง ลงว่าใช้แล้วมันไม่ถูกกัน แพงก็แพงเถอะครับ ผิวบางๆ หยั่งผมก็ยังแพ้เข้าจนได้ แชมพูที่เหมาะสำหรับผมจึงไม่แพงมาก อย่างที่บอกว่าเป็นสมุนไพร “แชมพูตะไคร้ผสมดอกอัญชัน” พี่สาวชอบเพราะว่า มันหอม ส่วนผมชอบ เพราะใช้แล้วไม่คัน ขนก็ไม่ร่วง สนนราคาก็กำลังดี ไม่ทำให้พี่สาวกระเป๋าแฟบ เราลองกันมาหลายยี่ห้อครับ ทั้งถูกและแพง (ส่วนใหญ่จะเป็นถูกๆ) ส่วนพวกหมาที่มีชื่อสายพันธ์เฉพาะเจาะจง เป็นภาษาฝรั่ง ขนาดที่บางตัว สืบสกุลมากี่ชั้น ปู่ ย่า ตา ยาย เป็นแชมป์มากี่สมัย ต้องบอกได้หมด ผมไม่รู้ว่าว่าหมาพวกนั้น เค้าใช้ แชมพูอะไรกัน แต่ของผม นี่เลย สมุนไพรนะครับ ทันสมัยแต่ไม่ได้ตามกระแส แต่ก็ค่อนข้างซื้อยาก เพราะว่าที่พัทยาไม่มีขาย ทำให้พี่สาวลำบากขึ้นมาอีกนิดหน่อย ก็ตรงที่ต้องขับรถไปซื้อถึงศรีราชา เท่านั้นเอง เวลาที่จะอาบน้ำนี่แปลกนะครับ หมาอย่างเราๆ ไม่รู้ทำไม ไม่รู้ว่ากุมารทอง หรือโหงพรายที่ไหนมากระซิบบอก เรารู้ได้ทันทีว่า วันนี้ต้องโดนอาบน้ำ เพราะฉะนั้นหมาที่ไม่ชอบ จะเกิดอาการต่อต้าน ขึ้นมาทันที โดยอัตโนมัติ ถ้าเป็นที่บ้านนี่ก็ “พี่โบ้” เลย ผมเห็นพี่สาวอาบน้ำพี่โบ้ที ก็นึกเห็นใจเลยแหละ เพราะพี่โบ้ตัวโต แรงเยอะ กว่าจะจับได้ กว่าจะอาบเสร็จ พี่สาวเปียกเหมือนอาบให้ตัวเอง ยังไงหยั่งงั้นเลย สำหรับผมตอนแรกๆ ก็ขอสารภาพตามตรงนะครับ ว่าไม่ได้ชอบ แต่ก็ไม่ถึงกับรังเกียจ อย่างที่บอกไปแล้ว เพราะยังไงเสียก็คงขัดขืน อะไรไม่ได้อยู่แล้ว ลองเค้าจะอาบ ต่อให้ผมลงไปนอนดิ้นเถลือกไถล ยังไงก็ต้องโดนอยู่วันยังค่ำ ผมเลยไม่รู้ว่าพี่โบ้ จะดิ้นรน ขัดขืนให้ได้อะไรขึ้นมา นับว่าเป็นเรื่องเดียวที่ ผมเห็นว่า หมาฉลาดๆ อย่างพี่โบ้ ทำตัวไม่ค่อยฉลาดนัก ชีวิตคือการเรียนรู้ เพราะงั้น ผมก็เลยดิ้นพอเป็นพิธีให้รู้ว่า รู้ทันหรอกนะ ว่าพี่สาวจะทำอะไร....หลังจากนั้นแล้วก็ยอมยืนนิ่งๆ ให้อาบในที่สุด อย่างที่บอกว่าพี่สาวมาพร้อมกับเทคนิคใหม่ วันนั้น พี่สาวมาแปลกครับ ปกติ ก็จะอาบๆ ให้เสร็จๆ ไป ไม่รู้ว่าสงสารผมหรือ จะลองวิชาอย่างไร ไม่ทราบได้ พี่สาวบอกว่า วันนี้ เราจะทำ “สปา” กัน อะไรวะ ? ผมคิด เอ้า ยังไงก็ต้องอาบอยู่แล้ว จะสปา-สเปออะไร ผมก็ขัดไม่ได้นี่นะ เอาไงก็เอากัน พี่สาวค่อยๆ เอาน้ำ พรมๆ ที่ตัวผมให้ทั่วก่อนนะครับ เพื่อให้ ตัวเปียก จากนั้นก็เริ่มชโลมแชมพูตะไคร้ที่ว่าให้ทั่วทั้งตัวรอบแรก ไม่ค่อยจะมีฟองซักเท่าไหร่ พี่สาวก็จะบ่น บอกตัวผมมันบ้าง สกปรกบ้าง เรื่อยเปื่อย จากนั้นก็ล้างน้ำ แล้วชโลมแชมพูรอบที่สอง รอบนี้ ไม่ต้องเยอะครับ เพราะผมเริ่มจะสะอาดซักครึ่งทางแล้ว คราวนี้หล่ะที่ผมบอกว่าพี่สาวมาแปลก พี่สาวเริ่มนวดหัวผม เริ่มตั้งแต่ คิ้ว นวด วนๆ ไปจนถึงขมับ ตอนแรก ผมก็แปลกๆ พอซักพัก ก็ชักจะเพลิน “หลับตาพริ้มเชียวนะ ชอบใช่มั๊ยหล่ะ ออมสิน” พี่เค้าแซวผม อืม ... ก็ปฏิเสธไม่ได้นะครับ ว่า เพลินจริงๆ เวลาอาบน้ำให้ผม พี่สาวจะนั่งบนม้านั่งตัวเตี้ยๆ จังหวะดีมาก ผมเริ่มเอาหน้าวางไว้บนตักพี่สาว เกือบจะหลับซะให้หมดเรื่องหมดราวไปแล้วเชียว พี่สาวก็เริ่มเปลี่ยนมานวด ต้นขา ทั้งขาหน้าและขาหลัง นวดสะโพก นวดพุง แต่ที่ชอบที่สุด เห็นจะเป็นนวดเท้า ไม่รู้สิครับ บางคนอาจจะจั๊กจี้ แต่ผมชอบแฮะ พี่สาวนวด วนๆ ทุกนิ้วเลยนะครับ ตอนที่นวด ทั้งๆ ที่ยืนอยู่ ผมเพลินซะจน อยากมีขาเพิ่มมาอีก ซัก 8 ขา หลังจากนวดจนทั่วทั้งตัว พี่สาวถึงค่อยล้างน้ำเปล่าให้ผม แล้วก็เช็ดตัว ด้วยผ้า ประจำตัว เช็ดกระทั่งง่ามเท้า เช็ดท้อง เช็ดอาน ก็เพลินดีนะครับ แต่อย่างว่าหล่ะ ของอย่างนี้ มีชอบก็ต้องมีไม่ชอบด้วย เพราะผมเกลียดการ "เช็ดหู" ที่สุดเลย พี่สาวจะใช้ คัทตันบัท ชุบน้ำอุ่น ๆ มาเช็ดหูผม โอ... ขอบอกว่า เป็นตอนที่ทรมานสุดยอด ผมอยากตายซะให้ได้ แต่รู้เลยว่า พี่สาวไม่ยอมแน่ๆ ต้องเอาจนหนำใจ บอกตามตรงเลยว่าตอนนั้น อยากเหลือหูแค่ข้างเดียว ให้ใครก็ได้มาเอาหูอีกข้างไปทีเถอะ.. หรือถ้าเป็นไปได้ขอไม่มีหูมันซะเลย จะดีมาก ก็มัน ไม่ไหวเลย บรรยายไม่ถูก รู้แต่ว่า สยองสุดๆ เพราะงั้นบอกได้เลยว่า อาบน้ำหน่ะผมไม่เกี่ยง แต่เรื่องเช็ดหูหน่ะครับ ถ้าผมอยากขอบาย จะได้มั๊ยเนี่ย..... แก้ไขเมื่อ 19 พ.ย. 46 15:29:33 แก้ไขเมื่อ 19 พ.ย. 46 15:28:14 แก้ไขเมื่อ 19 พ.ย. 46 15:27:02 จากคุณ : เฮเลน - [ 18 พ.ย. 46 23:04:14 ]

ความคิดเห็นที่ 10 8. เรื่องของปลาทอด # 1 ผมยังคงเล่นเอาเถิดเจ้าล่ออยู่กับ การยื้อเวลาข้าวเย็น และเพิ่มเวลาเก็บเรื่องเลอะเทอะของผมตอนดึกๆ ให้พี่สาวอยู่เหมือนเดิม แต่ดูเหมือนว่าพี่สาวจะเริ่มปรับตัวเข้ากับ ผมได้ดีขึ้น สังเกตได้จากการที่ บ่นน้อยลงเวลากลับมาแล้วเจอกับความเลอะเทอะ ที่ผมทำไว้ ดูเหมือนพี่สาวเองก็คงจะลองผิดลองถูก สังเกตและวิเคราะห์ในสิ่งที่ผมทำ เพราะพี่สาวได้เลิกพยายามเร่งให้ผมฉี่ เปลี่ยนไปเป็นทำโน่นทำนี่ไปเรื่อยๆ ให้ผมตายใจ จนในที่สุดก็ต้องเผลอปล่อยออกมา ก่อนหน้านี้มีอยู่สองครั้งที่เค้าใช้วิธีการที่ไม่ได้เรื่องที่สุด ตั้งแต่ผมเห็นมานั่น คือ “การเร่ง” ให้ผมฉี่ ด้วยการ มากดท้องผม นอกจากไม่สามารถทำให้ผมฉี่ ได้แล้ว มันยังทำให้ผมขำ และเกือบทำให้ผม “อ๊วก” เสียอีก โธ่! ก็ผมเพิ่งจะกินข้าวไปหยกๆ แล้วเล่นมากดท้องแบบนี้ ใครจะไปทนไหว ผมอยากจะบอกพี่สาวเหลือเกินว่า ทำแบบนี้ ไม่ได้ผลหรอก แต่เค้าทำอยู่สองครั้งแค่นั้น ก็เลิก ยังนับว่าไหวตัวเร็วใช้ได้ ช่วงนี้เป็นหน้าร้อน อาทิตย์ก่อนโน้น ที่ผมแพ้แชมพูอาบน้ำยี่ห้อใหม่ ที่พี่สาวซื้อมาลองให้ผมใช้ดู เพราะแชมพูที่ใช้ประจำหมด พี่สาวเค้าคงคิดว่า ผมจะร้อน ก็เลยลองเอาแชมพูสระผมของเค้าเอง มาอาบน้ำให้ผม กลิ่นมันพิลึกมากๆ แล้วก็ดูเป็นผู้หญิงจัง ตอนที่อาบน้ำให้ผม ก็เอาแต่พูดว่า อ่อนใส...อ่อนใส เอาเถอะ ยังพอทำใจได้เพราะกลิ่นเดียวกับที่พี่สาวใช้อยู่ ส่วนไอ้แชมพูอันใหม่ของผมนี่สิ หลังจากลองของกันอีกแล้ว (พี่สาวอ้างว่า ไม่ได้ไปศรีราชา ลองอันนี้ก่อน) วันถัดมา ช่วงท้องกับหน้าอกผมเป็นผื่นแดงเต็มไปหมด จนตัวผมร้อนเลย พี่สาวตกใจมาก เพราะที่เห็นนี่ ผมมาเป็นเอาตอนดึกแล้ว จะพาไปหาหมอ ก็ไม่ทัน เค้าเอง คงรู้สึกผิดที่สุ่มสี่สุ่มห้ากับผม โชคดีที่วันรุ่งขึ้นผื่นแดงๆ ก็ค่อย ๆ หายไป ช่วงนั้นเค้าก็เลยเอาใจผมเป็นพิเศษ คอยสังเกตว่าผมจะกินข้าวได้มั๊ย ก็เลยดูงงๆ ที่ผมยังกินได้ “เยอะ” เหมือนเดิม ก่อนที่ชีวิตผมจะเข้ามาสู่ภาวะปกติ คือภาวะที่พี่เค้ากลับบ้านเร็วเหมือนเดิม มันเริ่มมาจากวันนั้น... พี่สาวกลับมาบ้านเร็วมาก ผมก็รีบวิ่งไปรับตามเคย อ๊ะ!!หน้าตาไม่ดีเลย (ไม่ได้หมายถึงไม่สวยนะครับ)ผมหมายถึง ดูอารมณ์ไม่ดีหน่ะ ผมเดินเข้าไปหา เค้าก็ได้แต่ลูบๆ หัวผม เบาๆ เสร็จแล้วก็ขึ้นไปอาบน้ำแล้วก็ลงมา สักพักก็คุยโทรศัพท์   ผมพยายามฟัง จับใจความได้ยากมาก เพราะผมฟังพี่สาวฝ่ายเดียว ได้ยินแต่ว่าทุ่มเท หรือ หวังๆ อะไรซักอย่าง แล้วก็.....คาดหวัง....ใช่ เค้าพูดว่า การคาดหวัง อืม....ที่ทำงาน...ผมคิดนะครับว่า....มันน่าจะเป็นเรื่องงาน แล้วไอ้ตัวผมเองคงให้คำปรึกษาอะไรพี่สาวไม่ได้หรอก ที่ผมทำได้ตอนนั้นก็คือไปปีนตักพี่สาว เค้าก็จะลูบหัวผม ยิ้มให้ผม แล้วก็ดูอารมณ์ดีขึ้น   ดูเหมือนว่า คนส่วนมากนั้นมักชอบที่จะ “คาดหวัง” แล้วที่มาคู่กันก็คือ ความผิดหวัง คุณอย่ามาหาว่าผมเป็นหมา แล้วยังมาทำรู้ดี บอกแล้วไงครับว่า ผมพูดไม่ได้ เพราะงั้น ผมเลยมีโอกาสที่จะ “ฟัง” มากกว่า เอาใกล้ตัวผมก่อนเลยก็ได้ คือพี่สาวเป็นต้น เวลาจะออกจากบ้าน ไม่ต้องบอก ผมก็รู้ว่า แต่งตัวแบบไหน ไปทำงาน แบบไหนไปเที่ยว ไปซื้อของ หรือกลับไประยอง เวลาจะไปเที่ยว หรือไปงาน พี่สาวจะแต่งตัว นานมากกกกก..แล้วก็แต่งหน้าทาสีที่แก้ม ที่ปาก อ้อ...ทาเล็บด้วย อันนี้ เหม็นมากๆ เพราะผมเคยนอนหลับ แล้วพี่สาวมาแอบทาเล็บ สีเขียวให้ผม แค่นึกถึงกลิ่นของมัน ก็รู้สึกเวียนหัวขึ้นมาทันที มาพูดถึงเรื่องการคาดหวังต่อ ผมเรียนรู้ว่าการที่แต่งตัวมากเกินปกติของคนนั้น มีความหมายว่า “ให้เกียรติ หรือพิเศษ” ฉะนั้นพี่สาวจึงคาดหวัง ในเวลาที่แต่งตัว มากๆ (จนผมอยากเห่า) เพื่อให้คนอื่น (ยกเว้นผม) เห็นว่าสวย หรือต้องการคำชม บางทีถ้าไปงานใหญ่ ๆ ผมเคยได้ยินเค้านัดกันนะครับว่าจะใส่ชุดอะไร รองเท้า ตุ้มหู ทำผม ฯลฯ ดูวุ่นวายแล้วก็เสียเวลากับเรื่องแต่งตัวมากที่สุด ผมจะเห็น พี่สาววิ่งขึ้นวิ่งลง ชั้นบนชั้นล่าง หน้าบ้าน หลังบ้าน และไม่เคยเลย สักครั้งที่จะเรียบร้อยทันเวลา ทั้งๆ ที่ รู้ตัวล่วงหน้า แต่ผมไม่เคยที่จะเห็นพี่สาว ไม่รีบซักที ต้องได้ลืมไอ้โน่นไอ้นี่ ต้องมีอะไรซักอย่างที่ผิดพลาด ถ้าเกิดพูดได้ ผมอยากให้พี่สาวรู้อีกอย่างก็คือ หมาอย่างพวกผมหน่ะ ไม่เคยหวังเรื่อง เจ้าของจะสวย หรือไม่สวยเลยซักนิด และต่อให้พี่สาวเค้าจะแก่กว่านี้ อีกสักร้อยปี จะผมสั้น ผมยาว หรือแต่งชุดอะไร สวย ไม่สวยยังไง พวกหมาๆ อย่างผมก็รักเหมือนเดิม นั่นแหละครับ ไม่รู้ว่าเพราะอะไร หรือผมเกิดมาเพื่อให้พี่สาวเลิกคาดหวัง หรือเปล่าก็ไม่รู้ ไอ้ “อาน” กลางหลังผม มันถึงได้มีอยู่แค่ “ครึ่งเดียว” ทำให้เกิดคำพูดติดปากพี่เค้าอีกคำว่า ผมหน่ะมันก็แค่ “หมาอานปลอม” อย่างที่บอกว่า ชีวิตผมกลับสู่ภาวะปกติ ที่พี่สาวกลับบ้านเร็วขึ้น ถึงแม้ว่าจะไม่ได้ เร็วเหมือนก่อน แต่ก็รู้ว่าพยายามที่จะกลับมาหาผม และถ้าจะออกไปข้างนอก ก็จะทิ้งกระดูกของเล่นไว้ให้ผม 1 อัน แล้วไอ้กระดูกที่ว่านี่ แปลกมาก ผมรู้สึกชอบมันจังเลยครับ คุณคงไม่รู้หรอกว่าการที่หมาอย่าพวกเรา อยู่ตัวเดียว เราไม่ได้มีอาหารว่าง น้ำชา กาแฟ หรือไปพบปะสังสรรค์กับใครๆ พอกินข้าวเสร็จก็จบ เวลาปากว่างๆ แถมไม่ได้เห่าอะไรนั้นมันแสนจะเหงา เพราะอย่างนั้นกระมัง “กระดูก” เลยเรียกว่าเป็นของโปรดของผม รองลงมาจาก ข้าวคลุกตับย่างเลยทีเดียว พี่สาวเองเค้าก็รู้นะว่าผมชอบ ก็คอยแต่จะแกล้ง (เป็นธรรมดาของคน มักชอบแกล้งหมาไม่เว้นกระทั่งพี่สาว) พี่สาวจะแกล้งผมด้วยการเอากระดูกใส่กระเป๋าเสื้อบ้าง กระเป๋าสะพายไว้บ้าง หรือบางทีก็คาบไว้เองบ้าง แล้วก็ทำหน้าไม่รู้ไม่ชี้  ฮี่ธ่อ...อย่างผมหน่ะไม่ต้อง อาศัยมองหรอกแค่กลิ่น ผมก็จำได้แล้วว่าพี่สาวเอากระดูกของผมซ่อนไว้ไหน อ้อ..แต่ถึงจะโปรดปรานยังไง นิสัยรักสะอาดของผมก็มีข้อยกเว้นนะครับ เพราะมีอยู่วันหนึ่ง วันนั้นผมเล่นเหวี่ยงกระดูกอยู่ตัวเดียว วิธีการก็คือเอาปากงับไว้ แต่ไม่ต้องแน่นมาก แล้วก็สะบัดหน้าแรงๆ ด้านไหนก็ได้ กระดูกก็จะกระเด็นไป ให้เราหาแบบไร้ทิศทาง วันนั้นเหวี่ยงไป เหวี่ยงมา ดันตกลงไปในชามใส่น้ำของผมเข้า ทีนี้พอมันอยู่ในน้ำแล้ว ไอ้กระดูกเนี่ยมันค่อยๆ พองขึ้น พองขึ้น แล้วก็เละๆ นิ่มๆ น่าเกลียดมาก ผมเลยรู้สึกไม่สนิทใจที่จะเล่นมันต่อเสียแล้ว เลยเลิกเล่น แถมมันยังทำให้น้ำของผมมีกลิ่นแปลกๆ อีกด้วย พอกลับมาเห็นเข้า พี่สาวก็มาเก็บไปผึ่งให้จนแห้ง ผมถึงยอมเล่นมันต่อ คืนนั้นผมขอเอากระดูกขึ้นไปนอนด้วย แต่พี่สาวไม่ยอม แก้ไขเมื่อ 19 พ.ย. 46 15:52:35 แก้ไขเมื่อ 19 พ.ย. 46 15:48:07 จากคุณ : เฮเลน - [ 18 พ.ย. 46 23:07:19 ]

ความคิดเห็นที่ 11 เมื่อวานนี้พี่สาวพาผมไประยองอีก แต่คราวนี้พี่สาวบอกผมว่าจะพาไป “บ้านนางงาม” บอกว่าผมยังไม่เคยไป ผมไม่ได้ออกข้างนอกนานแล้ว ก็เลยตื่นเต้นมาก เพราะเคยคิดว่าคงไม่ได้ออกไปไหนอีกแล้ว ตั้งแต่วันที่พี่สาวเอารถไปล้าง แล้วคนล้างบอกว่า แพ้ขนหมา ผมก็เจียมตัวทันทีว่า ชาตินี้คงได้อยู่แต่ในบ้าน ไม่ได้ไปไหนอีก แต่แล้วเมื่อวานไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น พี่สาวจัดแจงเอาผ้าที่เคยปูให้ผมนอน อยู่บนเก้าอี้หน้าโทรทัศน์ไปใส่ในรถ ผมเอะใจตั้งแต่ตอนนั้นแล้ว เพราะผ้าผืนนี้มันมีกลิ่นเก่าของผมอยู่ (พี่สาวยังไม่ได้ซัก) จากนั้นก็ ถอยรถเข้าบ้าน เตรียมตะกร้าหยิบถุงเท้าเก่าของตัวเอง แล้วก็จ้องหน้าผม ผมก็เลยจ้องกลับ ตอนนั้นคิดแค่ว่าจะเอาถุงเท้ามาทำอะไรกับผมวะ อ๊ะ..พี่สาวหยิบก๊อง ซึ่งเป็นของเล่นชิ้นโปรดอีกอันของผม ขณะที่ผมกำลัง ใช้สมองอยู่นั่นเอง พี่สาวก็หยิบปลอกคอ กับสายจูง... เย้...ผมกระโดดตัวลอยทันที พี่สาวหัวเราะใหญ่ แถมยังบอกว่าผมทำตัวเป็นจิงโจ้ ส่วนผมหน่ะจะว่า เป็นตัวอะไร จะจิงโจ้ จิ้งเหลน หรืออะไรก็ช่าง แค่รู้ว่าจะได้ไปเที่ยว ผมยอมทั้งนั้น พี่สาวรีบเอาผมขึ้นรถ ด้วยการ ช้อนขาหน้า(แขน) ของผม แล้วให้ผมเดินด้วยขาหลัง(เท้า) แต่ผมไม่เดินแล้ว กระโดด 2 ทีถึงรถเลย.... ผมนั่งที่เบาะหลัง พี่สาวเอากระเป๋าใบโตมาคั่นไม่ให้ผมไปข้างหน้า ไม่ต้องห่วงครับ คราวนี้เจอ Top From ของผมเข้าแล้ว ไม่ชอบให้ผม ไปข้างหน้า ผมก็ไม่ไป แลกกับการได้ออกไปข้างนอก ไม่ต้องนอนเหงา อยู่บ้าน คุ้มจะตายไป พี่สาวเลยชมผมใหญ่ว่าเป็นเด็กดี ไม่ซนซักแอะ ตอนไประยอง ฝนตกหนักตลอดทาง ระหว่างที่ขับรถ ยังหันมาโทษผมอีก ว่าฝนตกเพราะผมมาด้วย (นี่ก็เป็นนิสัยอีกอย่างของคนที่หมาอย่างพวกผม ไม่ทำ ก็คือการโทษคนอื่นก่อนเสมอ) มาถึง “บ้านนางงาม” อยู่ริมทะเล และถึงฝนจะตกผมก็ได้กลิ่นอาหารครับ เป็นอาหารทะเลเสียด้วยสิ ใช่แล้ว กลิ่นอาหารที่พี่สาวชอบเอามาฝากผม เวลาที่มาระยอง ต้องเป็นอาหารที่บ้านนางงามแน่เลย อ๊ะ! เดี๋ยวก่อนครับ บ้านนางงามไม่ใช่ชื่อร้านอาหารนะ เพื่อนพี่สาวผมคนนี้ ถูกเรียกว่า “ปลาทอด” แต่ตัวเค้าชอบชมตัวเองว่าสวยเป็นนางงาม อย่าเพิ่งแปลกใจนะครับ ว่าคนอะไรทำไมชื่อปลาทอด เค้าไม่ได้ชื่อนี้หรอก แต่บ้านเค้าเป็นร้านอาหารทะเล ที่มีปลาทอดราดน้ำปลาอร่อยที่สุด เพื่อนๆ ก็เลยพร้อมใจกันเรียก เค้าว่า “ปลาทอด นามสกุลราดน้ำปลา” (ฮ่า) อันนี้ผมขอยืนยันอีกตัวครับ ว่าเป็นปลาทอดที่อร่อยที่สุด ตั้งแต่ผมมีโอกาส ได้กินมา  ฮะฮ้า วันนี้ มาถึงที่ทั้งที ก็ต้องซักตัวสองตัวหล่ะน่า ผมเคยเจอปลาทอดมาสองสามครั้งเวลา ที่เค้ามาหาพี่สาว เค้าจะแต่งตัวแปลกมาก นี่เป็นอีกคนที่อยู่ในพวกคาดหวังเรื่อง การแต่งตัว เค้าชอบกรี๊ดกร๊าดใส่ผม หมายถึง การพูดเสียงดัง ในจังหวะที่ไม่ควรดัง พูดเสียงดังมากดังคนละแบบกับยัยแปดหลอดนะครับ แล้วเวลาที่มาบ้าน อย่างแปดหลอดก็แต่งตัวธรรมดาคือ เป็นชุดทำงาน แต่ปลาทอดนี่นะครับผมบอกไม่ถูกว่า จะเรียกชุดอะไรดี ตัวเค้าเล็กๆ คือเตี้ย นั่นแหละ ผมสั้นๆ เกรียนๆ ชอบใส่กางเกงขายาว ลงมาแค่ครึ่งเดียว (ยิ่งทำให้ตัวสั้นเข้าไปใหญ่) พี่สาวเรียกว่ากางเกงสามส่วน มันเลยหัวเข่าลงมาหน่อย (ถ้าคนอื่นใส่อาจจะเป็นขาสั้น) เป็นกางเกงลายทหาร คล้ายๆ กับชุดทหารที่ผมมี แล้วผม ผมหน่ะครับ ที่อยู่บนหัวของปลาทอด ก็สั้น สั้นมากกกกด้วย   แต่เค้ามักจะทำท่าสะบัดหัวเหมือนเป็นคนผมยาวแบบที่โฆษณาแชมพูในโทรทัศน์ (โชคยังดีที่ผมพอจะได้ดูโทรทัศน์บ้าง หลังจากใช้ความพยายามอยู่นาน) เอาเป็นว่า ตาปลาทอดนี่ ทำทุกอย่างตรงข้ามกับที่ตัวเองเป็นหมด ตอนที่มาบ้านพี่สาว เค้าทำเสียงดัง จนผมตกใจวิ่งขึ้นชั้นบน พี่สาวบอกผมว่า “ไม่ต้องไปกลัวมัน ออมสิน ปลาทอดมันบ้า” แล้ววันนั้นวันที่ปลาทอด มาหาพี่สาวครั้งล่าสุดนั่นแหละ ขณะที่ผมกำลังกินข้าวอยู่ส่วนพวกเค้าก็แต่งตัวเตรียมจะไปข้างนอกกัน ปลาทอดเดินไปเดินมา ทำท่าสะบัดผมสั้นๆ ตลอดเวลา เพราะตัวเองแต่งตัว มาแล้ว บางทีเค้าก็จะเอานิ้วทำท่าเหมือนเอาผมทัดหู ทั้งที่ไม่มี (ผม) ขนาดนั้น เค้าเดินผ่านไปผ่านมา ตรงที่ผมกินข้าว ผมก็ต้องคอยหันไปดูตามสัญชาตญาณ “กินไปเถอะชั้นไม่แย่งแกกินหรอก” ปลาทอดพูดกับผมแล้วก็สะบัดหน้า ผมกินข้าวอย่างไม่ค่อยมีความสุขนัก ผลคือพอพี่สาวไปแล้ว ผม “อ๊วก” ครับ คืนนั้นพี่สาวกลับมาบ้านเช็ดอ๊วกกองโตของผม แต่ไม่ได้ดุอะไร พี่สาวไปเล่าให้ปลาทอดฟัง ปลาทอดยังว่า “แหม เจอนางงามแค่นี้ทำอ๊วกใส่เหรอ” เห็นมั๊ยครับ เพื่อนพี่สาวผม แต่ละคนไม่ธรรมดาเลย ส่วนตาแปดหลอดที่ว่าสวยจนตกงานหน่ะ ตอนนี้เค้าได้งานทำแล้วนะครับ เป็นโรงแรมอย่างดี ที่กรุงเทพ พี่สาวว่าสวยมาก (หมายถึงโรงแรมนะครับ) จะว่าไปแล้ว เพื่อนพี่สาวแต่ละคนเนี่ย “แปลก” จนผมก็ชักไม่ค่อยแน่ใจ ในตัวพี่สาวซะแล้วสิ คืนนั้นที่ระยอง พี่สาวทำอะไรที่ไม่ได้เรื่องอีกอย่างก็คือ โยนก๊องให้ผม ทั้งที่ผมไม่ได้อยากเล่น ผลก็คือ “ก๊อง” ของเล่นอันเดียวที่มีคนที่ผมไม่เคยเห็นหน้าเลยชื่อ “พี่เอก” ซื้อมาจากสวิสฯ แล้วฝากพี่สาวมาให้ วันที่ผมได้ก๊องวันแรกพี่สาวเคยพูดว่า “หมาที่แพงกว่าออมสินบางตัว ยังไม่มีเล่นเลยนะรู้มั๊ย” แต่แล้ววันนี้ พี่สาวโยนก๊องของผมเล่น ในร้านอาหารริมทะเล คุณต้องเข้าใจนะครับว่า โต๊ะที่เรานั่งอยู่นั้น เป็นโต๊ะริมที่สุด บรรยากาศดีที่สุดในร้าน (แต่ไม่ใช้สำหรับก๊อง) คือเราได้นั่งอยู่ริมทะเล นั่นเป็นเพราะเรานั่งกับ “ปลาทอด” ที่พนักงานในร้าน พร้อมใจกันเรียกว่า “เฮีย” ผมซึ่งขณะนั้นนอนอยู่ใต้โต๊ะ กำลังนอนลุ้นอยู่ว่าแมวตัวเหลืองๆ อ้วนๆ ที่เดินอยู่อีกมุมหนึ่งจะเดินมาทางผมมั๊ย เลยทำให้ผมทันได้เห็นตอนที่ ก๊องกระเด้งกระดอน 2 ที แล้วตกทะเลไปเลย ตูม! ครับ ตูมเดียวเท่านั้น ผมยังงงๆ พี่สาวรีบวิ่งไปดูที่ทะเล “ก๊องจมน้ำไปแล้ว” พี่สาวตะโกน ส่วนผม - -  - ผมรู้แล้วว๊อย!!!!! ปลาทอดก็รีบวิ่งตามไปดู แล้วสัญญาว่าจะให้พนักงานในร้านช่วยงมก๊องให้ ในวันพรุ่งนี้ พี่สาวพยายามจะอธิบายรูปร่างหน้าตาของก๊อง ให้ปลาทอดฟัง เพราะคิดว่าเค้าคงไม่ทันจะได้เห็นก๊อง “รู้ๆ ชั้นเคยงับเล่นมาก่อน” ปลาทอดตอบแบบรำคาญๆ เรามาดูกันดีกว่า ว่าผมจะเชื่อปลาทอดได้มั๊ย????? แก้ไขเมื่อ 19 พ.ย. 46 16:03:58 แก้ไขเมื่อ 19 พ.ย. 46 16:02:36 จากคุณ : เฮเลน - [ 18 พ.ย. 46 23:08:01 ]

ความคิดเห็นที่ 12 9. เรื่องของปลาทอด # 2 ผ่านไป 2 วันแล้วครับ ผู้ชม “ก๊อง” ของผม ยังคงนอนเล่นอยู่ในทะเลที่ปากน้ำระยอง ผมเริ่มลดความคาดหวัง ในตัวปลาทอดลงที่ละน้อย เนื่องจากพอจะจับใจความได้ว่า หลังจากพี่สาวโทรศัพท์ไปหาหลายครั้ง ปลาทอดไม่ได้รับสาย พี่สาวบอกผมว่า “ที่ร้านมันคงคนเยอะ” แต่ผมว่าไม่ใช่หรอก ปลาทอดคงหาก๊องมาไม่ได้มากกว่า ดูเหมือนพี่สาวเองก็ถอดใจ คิดจะซื้อก๊องใหม่แล้ว ได้ยินพี่สาวพูดว่าจะฝากคนที่ชื่อพี่เอกซื้อ “ก๊อง” อันใหม่ พูดว่าอันเก่าซึ่งเป็นสีดำนั้นสีไม่สวย อยากได้สีแดง ผมรู้ว่า คราวนี้พี่สาวต้องออกสตางค์เอง คงไม่มีใครซื้อมาฝากแล้ว แล้วก็ไม่รู้ว่า “ก๊อง” มันอันละเท่าไหร่? ถูกแพงยังไง? เพราะมันเป็นเงินสวิสฯ ผมสงสารพี่สาวที่ไม่ได้ร่ำรวยอะไร ส่วนฝรั่งที่อยู่แถวๆบ้าน ท่าทางก็ดูเหมือน จะไม่เคยกลับประเทศเลย พี่สาวเคยบอกเพื่อนๆ ว่า "ฝรั่งพวกนี้อยู่จนเป็นคนไทยไปแล้ว" (คงจะพึ่งพาไม่ได้แน่ เรื่องนี้) ถ้าพี่สาวถามความเห็นผมซักนิดว่าอยากได้ ก๊องมั๊ย อืม....มันก็อยากได้อยู่ หรือถ้าให้เลือกระหว่าง ก๊อง กับ ตับย่าง..... งั้น...ผมขอเป็น “ก๊องรูปตับย่าง หรือตับย่างเป็นรูปก๊อง จะได้มั๊ยครับ??? จริงๆ แล้ว ผมว่าพี่สาวไม่เห็นต้องกังวลอะไร แค่คิดว่าผมงับมันพังไปเอง ซะก็สิ้นเรื่อง นี่เป็นอีกรูปแบบหนึ่งของคนที่ผมรู้มา คือพวกเค้ามักจะจมอยู่กับความเศร้าโศก แล้วก็โทษตัวเอง ไม่มี ไอ้ก๊อง ผมก็หันมาเล่นบอลขาดๆ ที่มีอยู่ ซึ่งตอนนี้ดูไม่ออกแล้วว่า เคยเป็นสีอะไร มันเคยมีลายกระดูกรอบๆ บอล ซึ่งพี่สาวเข้าใจผิด คิดว่าเป็นลายโบว์ !!! ล า ย โ บ ว์ ? ก็เลยซื้อมาให้ผมเล่น งั้นเหรอ ??? อืมมมมมม นี่เค้าคิดอะไรของเค้าน้า . ไอ้รูปกระดูกนี่อีกอย่าง ของอะไรที่เกี่ยวกับหมาอย่างพวกผมนี่ ทำไมต้องทำเป็นรูปกระดูก ยังสงสัยอยู่ วันหลังว่างๆ ผมจะลองวิเคราะห์ดู ลูกบอลขาดๆ แบบที่ผมพูดถึงนี้ ส่วนใหญ่คุณคงจะเคยซื้อมาให้บรรดาลูกหมา เล็กๆ เล่นกันอยู่แล้ว ของผมหน่ะ เล่นมาตั้งแต่ยังไม่ครบ 1 ขวบ จนตอนนี้ 2 ปี กว่า แล้ว อ๊ะๆ มันเคยดูดี เคยมีเสียงออกมาด้วยนะครับ ส่วนตอนนี้ อย่าว่าแต่เสียงเลยแม้แต่ลายก็ไม่มี   สำหรับ ก๊อง พี่สาวเคยอ่านให้ฟังที่ข้างกล่องเค้าเขียนเอาไว้ตอนที่ได้มาใหม่ๆ ว่า “ถ้าหมาของคุณไม่รักก๊องบริษัทยินดีรับคืน” แล้วตอนนี้หล่ะ ถึงผมจะไม่รักมัน แต่เราจะเอาก๊องที่ไหนไปคืนเค้าได้ จะเพราะว่าผ่านไปแล้วหลายวัน หรือว่าผมไม่ค่อยรักก๊อง ก็ไม่ทราบ วันที่ปลาทอดโทรมาหาพี่สาว แล้วบอกว่าเค้าหาก๊องไม่เจอแน่ๆ แล้ว ผมเลยจับได้ว่า “พี่สาวนั่นเอง ที่รัก และ เสียดายก๊อง ไม่ใช่ผม” บทเรียนของผมในวันนี้ สรุปได้ว่า 1.ไม่ควรเล่นของเล่นริมทะเล เพราะรับรองได้ว่าถ้าเกิด มันตกน้ำ จะไม่มีใครงมมันขึ้นมาให้ได้ ถึงแม้เค้าจะสัญญาก็ตาม 2.การสัญญาก็คือ การรับปากต่อหน้าไปก่อน เพื่อจะปฏิเสธทีหลัง ทางโทรศัพท์ เพราะง่ายกว่า 3.เราจะรู้ว่า ของเล่นชิ้นไหน เป็นชิ้นโปรด ก็เมื่อมันตกน้ำ รวมทั้ง จะทำให้รู้ว่าจริงๆ แล้วของเล่นชิ้นนั้นเป็นของใครกันแน่ ? มีบางคน อาจจะสงสัย เกี่ยวกับไอ้ก๊องที่ว่า เอาเป็นว่า ผมจะอธิบาย หน้าตาแล้วก็วิธีการเล่นก๊อง ให้ฟัง เพื่อเป็นการรำลึกถึงมันไปในตัวด้วย ก๊อง ลักษณะ เป็นก้อนยางหนักๆทำเป็นปล้องกลมๆ 3 อันต่อกันมีรูกลวงตรงกลางไม่มีลาย จะมีแต่ตัวหนังสือภาษาอังกฤษนูนขึ้นมานิดหน่อย เขียนว่าKONGอยู่ตรงปล้อง ล่างสุด อ้อ..รับรองว่าเหนียวและแข็งแรงมาก เพราะผมเคยใช้ฟันหน้าพยายาม กัดแทะมันไม่สำเร็จครับ และที่สำคัญ มันผลิต ที่อเมริกาครับ แต่เราดันซื้อมัน จากสวิสฯ พี่สาวเคยพูดว่า ทำง่ายมาก แต่อย่างแพงเลย อย่างนี้เค้าเรียกว่าค่า Idea ขนาด มีหลายขนาด เช่น เล็ก กลาง ใหญ่ ใหญ่มาก มีหลายสี สำหรับหมาแต่ละขนาด ของผมเป็น ขนาดใหญ่มาก มีสีดำ ซึ่งพี่สาวไม่ค่อยชอบ รูปร่าง เหมือน “อึ” การ์ตูนหรืออาจเป็น อึจริงๆ หมาบางตัวซึ่งอาจจะทำอึได้รูปร่าง แบบนี้ แต่รับรองว่าผมไม่เคยทำได้เลย ผมเห็นครั้งแรกไม่ค่อยประทับใจใน ตัวมันเท่าไหร่ แถมกลิ่นมันยังคล้าย ๆ ยางรถยนต์ เสียอีกแหน่ะ วิธีเล่น โยนไปเถอะครับ เพราะว่ายังไงเสีย คุณก็ไม่สามารถบังคับมันได้เลย มันจะกระเด้ง กระดอน ไม่มีทิศทาง ไม่มีวันที่คุณจะเดาได้ ข้อแนะนำ ต้องเล่นที่ว่างๆ กว้างๆ นะครับ เพราะก๊อง อาจทำลายข้าวของบางอย่าง เช่น กระจก หลอดไฟ หรือ แม้แต่ปากแตกได้ ถ้าคุณงับของไม่เก่งเหมือนผม อืม......จะว่าไปแล้ว ผมก็ชักคิดถึง “ก๊อง” ขึ้นมานิดๆ แล้วสิ คิดว่าจะเล่าเรื่องของปลาทอด แต่ทำไมดันมาจบลงที่ “ก๊อง” เสียได้ ว่าแต่ว่าสิ้นเดือนนี้พี่สาวบอก จะซื้อของเล่นใหม่ให้ผม ตอนนี้ ให้เล่นบอลขาดๆ ไปก่อน เค้าว่านะ ถึงตอนนี้แล้วคุณๆ รู้จักผมขึ้นบ้างหรือยังครับ ถ้ายังหล่ะก็... ผมหน่ะเป็นหมาที่ค่อนข้างเป็นธรรมชาติ คือมีความเป็นหมาสูง (ขาดการปรุงแต่ง) ให้มือไม่เป็น หรือขอมือก็ไม่ให้ (เด็ดขาด) เห่าได้นิดหน่อยเวลาอยากทักทาย หอนบ้างเวลาที่คิดถึงเจ้าของ กรี๊ด...เวลาที่เจ้าของออกจากบ้านแล้วไม่ยอมพาไปด้วย ตอนที่ กรี๊ดจะทำปากสั่นเหมือนนางงามตอนได้ตำแหน่ง (แต่ถ้าเจ้าของไปแล้วก็นอนต่อไม่ได้ร้องไห้นะครับ) ขี้ตกใจเล็กน้อย ตื่นเต้นง่าย อยากรู้อยากเห็น ชอบนอนหนุนหมอน ข้อศอกด้าน เพราะไม่ชอบทาครีม จมูกใหญ่สีน้ำตาล ตาก็สีน้ำตาลด้วย ตอนเด็กๆเคยมีคนใส่ร้ายว่าผมว่า “ตาฟาง” ชอบให้หยิกก้น ชอบกินตับย่าง (มาก) ชอบกินมะม่วงมัน แต่ไม่ชอบกินข้าวแฉะ เพราะมันจะติดเพดานปาก ฯลฯ จริงๆ แล้ว ผมก็แค่อยากบอกว่า หมาก็คือหมา ผมไม่ได้เก่งหาของก็ไม่ได้ ไปซื้อก๋วยเตี๋ยวหรือชงกาแฟไม่เป็น ... แต่ผมก็มั่นใจสุดๆ เพราะ.... พี่สาวเคยบอกว่า แค่รู้ว่ามีผมคอยอยู่ที่บ้าน เวลากลับบ้านไปแล้วไม่เหงา แล้วที่สำคัญ พี่สาวรู้ว่า ผมเองก็ต้องคิดถึงพี่สาวแน่ๆ แค่นี้ ก็พอแล้ว..... แก้ไขเมื่อ 19 พ.ย. 46 16:14:26 แก้ไขเมื่อ 19 พ.ย. 46 16:12:22 จากคุณ : เฮเลน - [ 18 พ.ย. 46 23:11:09 ]

ความคิดเห็นที่ 13 10. วันที่ฝนตก อากาศช่วงเดือนมิถุนายน เป็นช่วงที่ผมโปรดปรานมากที่สุด ฝนตกติดต่อกัน หลายวันแล้ว ได้กลิ่นยอดหญ้าหอมๆ แข่งกันแตกยอดออกมากันใหญ่ สิ่งที่ทำให้ผมชอบหน้าฝน มันไม่ใช่แค่เรื่องยอดหญ้าอ่อนที่ผมชอบเคี้ยวเล่น เพียงอย่างเดียว เสียงของเม็ดฝนที่ตกลงมาทำให้นอนหลับสบายเป็นที่สุด บางที ถ้ายังไม่ง่วง ผมมักจะไปนั่งริมหน้าต่างยื่นหน้าออกไป ให้ละอองฝนโดนหน้านิดๆ เย็นดีนะครับ และนอกเหนือไปจากนั้น อากาศแบบนี้พี่สาวมักจะไม่ออกไปไหน จะนอนเล่น อ่านหนังสือ ไม่ก็ดูโทรทัศน์ ทำกิจกรรมทั้งหลายอยู่กับบ้านนั่นเอง ผมพอใจที่จะซุกตัวอยู่ข้างๆ หมอน แถวหน้าโทรทัศน์ ใกล้ๆ กับพี่สาวที่นอนดู โทรทัศน์อยู่นั่นหล่ะครับ ผมไม่ชอบโทรทัศน์นัก อย่างที่เคยบอกไป แต่พี่สาวชอบ ก็ไม่เป็นไร ชอบไม่เหมือนกัน ก็ดีแล้ว จะได้ไม่ต้องแย่งกัน อย่างที่บอก ไอ้เจ้ากล่องเหลี่ยมๆ ที่ว่านี่ ไม่ได้มีอะไรน่าสนใจสำหรับหมาอย่างผมอยู่แล้ว หรือบางทีเบื่อๆ ผมก็จะเปลี่ยนไปซุกตัวอยู่แถวใต้เก้าอี้ ไม่ได้เล่นอะไรหรอกครับ นอนเฉยๆ หน่ะ อากาศแบบนี้มักทำให้คนขี้เกียจ ไม่เว้นกระทั่งหมาอย่างพวกผม เพราะแม่กับพี่โบ้เองผมเห็นนอนขดจนตัวกลม แทบมองไม่ออกว่าอันไหนหัว อันไหนหาง “นอนทั้งวันเลยนะ ออมสิน ทีจะออกไปไหนหล่ะ ทำเป็นร้อง” การพูดแบบนี้เค้าเรียกว่า ประชด บ่น หรือว่ายังไงครับ ผมพยายามนึก อืม...พี่สาวเค้าคงจะงอนที่ผมไม่ค่อยเล่นกับเค้า เอาแต่นอนทำตาปรือทั้งวัน เค้าคงไม่รู้สิท่า ว่าผมหน่ะคอยนอนเหลือบมองตลอด เวลาที่พี่สาวเดินไปเดินมา ผมจะไม่ขยับตัว ไม่ขยับหัว หรือว่าสวนไหนของร่างกายเลย ใช้แค่ลูกตา กรอกไปมาตามทิศทางที่พี่เค้าเดินอยู่ ไม่ใช่ว่าผมขี้เกียจนะ แต่การทำแบบนี้ เป็นการคอยระวังดูแลพี่สาวต่างหาก มันเป็นสัญชาตญาณการปกป้องที่หมาทุกตัวมีติดตัวมาตั้งแต่เกิด เพราะถ้าพี่สาวจะสังเกตซักนิดหล่ะก็ จะเห็นว่าผมมักจะนอนอยู่ใน จุดที่มองเห็นได้ทั่วทั้งบ้าน แต่คนอื่น หมายถึงคนนอกบ้านไม่มีทาง จะมองเห็นผมได้เลย พวกขโมยหน่ะ ไม่มีทางที่จะรู้หรอกว่า มีหมาตัวเขื่องแอบอยู่ในบ้านอีกตัว นอกจากหน้าฝนจะเป็นช่วงเวลาดีๆ ที่ผมชอบแล้ว ฝนปีนี้ยังมีความพิเศษกว่า 2 ปี ที่ผ่านมา คือ เราได้ย้ายบ้านแล้วครับ บ้านที่พี่สาวซื้อไว้เสร็จเร็วกว่าที่คิด เราจึงได้ย้ายเข้าบ้านใหม่เร็วขึ้นอีก ผมตื้นเต้นตั้งแต่เดือนก่อน ที่เห็นพี่สาวเริ่ม ทยอยเก็บของลงกล่อง “สมบัติเรามีไม่มาก เก็บซะให้เสร็จ เวลาจะย้ายจะได้ไม่ยุ่งไง” พี่สาวเปรย ของบางอย่าง พี่สาวยกให้ลุงข้างบ้าน ที่พี่เค้าแอบเรียกลับหลังว่า “เพื่อนไอ้โบ้มัน” ไม่ใช่อะไรหรอกครับ ก็ลุงแกชอบคุยเล่นกับพี่โบ้ ส่วนพี่โบ้เอง เวลาที่พี่สาวออกไปทำงาน ผมเห็นชอบไปนอนขลุกอยู่กับลุงบ้านนั้นตลอด ลุงข้างบ้านเป็นผู้ชายแก่ ตัวเล็กๆ ท่าทางใจดี ลุงมีลูกชายอีกคนหนึ่ง ถ้าพิจารณา จากใบหน้าเพียงอย่างเดียว ดูเหมือนว่าอายุน่าจะไล่เลี่ยกัน เราไม่รู้ว่าลุงกับลูกชาย อายุเท่าไหร่แน่ แต่พี่สาวเรียกคนทั้งคู่ว่า “ลุง” เหมือนกันหมด เพราะงั้น คงมีทั้งคนที่ถูกใจและไม่ถูกใจหล่ะครับงานนี้ ข้าวของที่ยกให้ลุงข้างบ้านนั้น ส่วนใหญ่จะเป็นพวกของชิ้นใหญ่ๆ เช่น โต๊ะ เก้าอี้ แล้วก็พวกชั้นต่างๆ ดังนั้นของที่เหลือให้พี่สาวเก็บจริงๆ ก็เลยมีแค่ของเล็กๆ กระจุกกระจิก เช่น พวก แก้ว จาน ชาม ช้อน หนังสือ เสื้อผ้า แล้วก็ กาละมังของพวกผม ทั้งหมดก็ 6 ใบ สำหรับใส่ข้าวกับใส่น้ำ ผมไม่ได้ช่วยหยิบจับอะไรหรอกครับ วิ่งไปวิ่งมาตลอด ไม่รู้ว่าทำไม คงเพราะ ตื่นเต้นนั่นเอง เวลาวิ่งไปชนกับพี่สาวทีก็จะถูกด่าทีว่า “เกะกะ-ช่วยก็ไม่ช่วย” พอเก็บของไปแล้วบ้านเลยยิ่งโล่ง ทำให้มีพื้นที่ ให้พี่สาวกับผมเล่นโยนบอลกันสนุกไปเลย เฮ้อ ... ชักรู้สึกคิดถึงก๊อง ขึ้นมาตะหงิดๆ วันที่เราจะย้ายของ “ตาปลาทอด” เพื่อนเก่าที่ไม่ยอมงมก๊องให้ผม ให้ยืมรถกระบะมาขนของ ส่วนคนที่มาช่วยยก ชื่อ พี่สุบินกับพี่สุพรรณ เป็นผู้ชายทั้งคู่ พี่สาวบอกว่า เค้าเป็น ร.ป.ภ. ที่โรงแรม แล้วก็ยังมีผู้หญิงอีก 2 คน ชื่อพี่หนึ่ง กับพี่บีมาช่วยเราด้วย พี่หนึ่งทำงานที่โรงแรมเหมือนพี่สาว แต่พี่บีคงไม่ใช่ ยังเป็นนักเรียนอยู่ เพราะผมเห็นเค้าใส่ชุดนักเรียน เจอกันครั้งแรก ผมไม่รู้จักเลยเห่าไปพักใหญ่ ทำให้เค้าต้องทำความคุ้นเคยกับผมด้วยไส้กรอกทอด ขณะที่เก็บของ พี่สุพรรณเอาบอลยางของผมทิ้งขยะ คงจะเห็นว่า มันทั้งเก่า ทั้งขาด พี่สาวโวยวายใหญ่ วิ่งไปชิงมาจากถังขยะจนได้ “ทิ้งไม่ได้ ของออมสินมัน มันชอบจะตายอันนี้” กว่าจะขนของทั้งหมดขึ้นรถเสร็จ ตกเย็นพอดี ฝนเริ่มตกลงมาปรอยๆ พี่สาวบอกว่าเราจะย้ายเข้าบ้านใหม่กันวันนี้เลย การที่คนเดินไปเดินมามากๆ ในบ้านนั่นก็ทำให้ตื่นเต้นพอแรงอยู่แล้ว แล้วไหนยังจะได้นั่งรถกระบะอีก ความตื่นเต้นก็ยิ่งเพิ่มมาอีกเท่าตัว ในรถกระบะที่ว่า ผมได้นั่งข้างหน้ากับพี่สาว ส่วนพี่ๆ ที่เหลือเค้านั่งกระบะหลัง โชคดีที่ฝนตกปรอยๆ เลยไม่ทำให้พวกเค้าเปียกกันนัก พอพี่สาวขับรถออกไป ผมหันไปมองดูบ้านเก่า เพราะอย่างน้อย เราก็เคยอยู่ที่นี่ตั้งเกือบ 2 ปี อ้าว เฮ้ย! นั่นแม่กับพี่โบ้นี่ พี่สาวลืมพวกเค้าแล้ว พี่โบ้กับแม่วิ่งตามรถกันใหญ่ ผมโวยวายอยู่ในรถ พยายามบอกให้พี่สาวรู้ตัว แต่ไม่ได้ผล อะไรกัน นี่รีบ จนกระทั่งลืมหมาเลยเหรอ หมาอีกตั้ง 2 ตัว ลืมได้ยังไงนี่ แต่เอาเถอะ ผมคิดว่า พอถึงบ้านใหม่ เดี๋ยวก็คงจะนึกออกเอง ใช้เวลาไม่นานเราก็มาถึงบ้านใหม่ ผมยังไม่ได้รับอนุญาตให้ลงจากรถ ต้องรอให้พวกเค้าขนของกันเสร็จก่อน ผมตื่นเต้นมองบ้านใหม่อยู่ในรถ โอ...แรกเห็นผมก็ชอบเสียแล้ว บ้านใหม่ของเรามีสนามหญ้าด้วย บ้านของเราเป็นบ้านหลังเล็กชั้นเดียว แต่สนามหญ้านี่สิครับ สนามหญ้ากว้างมาก ผมเคยได้ยินพี่สาวพูดอยู่เสมอว่า "ถ้าเลี้ยงหมาแล้ว ซื้อบ้านก็ต้องซื้อเผื่อหมาด้วย" พี่สาวเลยเผื่อสนามหญ้าให้ผมซะเต็มที่เลย ว่าแต่ว่าอย่างนี้แล้วผมยังจะได้นอนที่นอนนุ่มๆ กับพี่สาวอยู่หรือเปล่าน้า ชักกังวลแฮะ.... แก้ไขเมื่อ 19 พ.ย. 46 16:28:03 แก้ไขเมื่อ 19 พ.ย. 46 16:25:32 แก้ไขเมื่อ 19 พ.ย. 46 16:22:42 จากคุณ : เฮเลน - [ 18 พ.ย. 46 23:13:46 ]

ความคิดเห็นที่ 14 ตอนที่เรามาถึง มีเพื่อนพี่สาวมาอยู่ถึงก่อนแล้ว 2 คน คือ อ้อยกับแคท ผมจำอ้อยได้แม่นมาก เพราะอ้อยจะมีขนมอร่อยๆ ติดไม้ติดมือมาฝากผมเสมอ แล้วขนมอะไรก็ตามที่อ้อยซื้อนะ เป็นต้องอร่อยถูกปากผมหมดทุกอย่างเลย ไม่เว้นแม้กระทั่งช็อกโกแลต ผมมีโอกาสได้กินช็อกโกแลตบ้าง เวลาที่มีคนซื้อมาฝากพี่สาว แต่ละแบบแต่ละยี่ห้อร่อยไม่เหมือนกันนะครับ แต่ถ้าเป็นอันที่อ้อยเอามาฝาก (พี่สาว) หล่ะก็ รับรองได้เลยว่าต้องอร่อยทุกทีไป นับว่ารสนิยมด้านการกินของอ้อยกับผมช่างเข้ากันได้ดีจริงๆ เพราะงั้น วันนี้ ที่เห็นอ้อยมาด้วย ก็ยิ่งทำให้ผมตื่นเต้นขึ้นอีกโขทีเดียว ส่วนแคทนั้น แคทเป็นเพื่อนที่ทำงาน ที่เดียวกับพี่สาวอีกคน ผมไม่เคยเห่าแคทเลย เหมือนกัน แต่ไม่เกี่ยวกับขนมนะครับ เป็นเพราะแคทพูดเสียงเบา แล้วก็ไม่เคยดุ ผมเลย แต่เวลาเจอกับแคทผมต้องระวังหลังเป็นพิเศษ เนื่องจากแคทชอบแอบ หยิกก้นผม เมื่อไหร่ที่เจอกัน ผมต้องคอยระวังที่จะไม่หันหลังให้แคท แต่ก็พลาด เป็นประจำ เพราะอีกคนคอยจ้อง ไอ้ส่วนผมก็ดันลืมทุกทีว่าต้องคอยหลบ บางเวลาที่แคทเผลอผมชอบเข้าไปดมที่ตัวแคทนะครับ เพราะตัวแคทมีกลิ่นอะไร ซักอย่างที่ไม่เหมือนใครเลย เป็นกลิ่นแปลกๆ ที่ผมสงสัยมาตลอดว่ามันคืออะไร แล้วถ้าเกิดวันไหนพี่สาวแวะไปบ้านแคทมาหล่ะก็ ผมจะรู้ได้ทันทีเลย เพราะตัวพี่สาวก็จะเป็นกลิ่นแบบนี้กลับมาเหมือนกัน ซึ่งผมมารู้ภายหลังว่า เป็น กลิ่นแมว บ้านแคทมีแมวครับ “โบ้กับเซิร์ฟหล่ะ” เสียงอ้อยถามพี่สาวหลังจากที่ ขนของเสร็จแล้ว ปล่อยผมให้ลงวิ่งเล่นที่สนามหญ้า จริงด้วยแฮะเพิ่งจะนึกออกว่า แม่กับพี่ผมยังไม่ได้มา ดีจริงๆ ที่อ้อยมาช่วยนึกอีกแรง “ต้องรอให้กรงมาก่อน” พี่สาวตอบ “อ๋อ อพาร์ทเม้นท์หมาใช่มั๊ย แล้วทันเหรอวันนี้ นี่ก็จะ 3 ทุ่มแล้วนะ” แคทว่า ผมเริ่มสนใจเรื่องที่พวกเค้าคุยกัน เพราะดูเหมือนว่า มันจะเกี่ยวข้องกับพวกผมโดยตรง “ทันสิ เฮียเค้ารับปากแล้ว ยังไงก็ต้องทัน” พี่สาวทำเสียงมั่นอกมั่นใจ “ดีจะได้รอดู กรงออมสิน” แคทพูดแล้วหันมาทำตาวาวใส่ผม เอ๊ะ ! ยังไง ชักไม่น่าไว้ใจ มีอะไรหลายอย่างที่ผมฟังแล้วแปลกๆ หลังจากพวกพี่ๆ ชุดที่มาช่วยขนของกลับไปกันหมดแล้ว ตอนนี้ ก็มีเพื่อนพี่สาวมาเพิ่มอีก 1 คน เพื่อมารอลุ้น ไอ้กรงที่ว่า เค้าชื่อ “ปีเตอร์” ผมจำได้ว่าเคยเห็นพี่คนนี้ มาครั้งหนึ่งแล้วตอนนั้นผมอยู่ในรถ พี่สาวเดินลงไปคุยกับเค้า ผมก็เลยยังไม่มีโอกาสรู้จัก ปีเตอร์คนนี้เป็นคนไทย ไม่ใช่ฝรั่งมังค่าที่ไหนหรอกครับ เค้าเป็นผู้ชายตัวสูงๆ ที่จำได้แม่นเพราะที่ผม เห็นส่วนใหญ่เพื่อนพี่สาวมักเป็นคนตัวเล็กๆ กันหมด ไม่เว้นกระทั่ง “ปลาทอด” พี่สาวเคยบอกผมว่าให้ระวัง เพราะ ตาปีเตอร์เคยบอกว่า ถ้าเจอผมหล่ะจะแกล้ง ให้น่าดู เลยทำให้ผมออกจะเกร็งๆ จดๆ จ้องๆ ยังไม่กล้าเข้าไปนัก ขนาดระวังตัวแล้ว ก็โดนจนได้ ตาปีเตอร์ ตะโกนใส่ผม จนผมตกใจต้องวิ่งไปตั้งหลักถึงหลังบ้าน โชคยังดีที่เค้าไม่ตามมาด้วย ผมเลยเปลี่ยนมาแอบตรงข้างบ้านแต่ก็ยังได้ยินพวกเค้าคุยกัน “ไม่ได้เลย ไม่รับแขก เจอคนทำหน้าทำตาเลิ่กลั่ก ไม่ไหวๆ” เสียงตาปีเตอร์ บ่นผมกับพี่สาว “เออ มันขี้ตกใจ มันไม่ชอบคนเสียงดัง อย่าไปแกล้งมันสิ” พี่สาวพยายามช่วยผม “เออ....ออมสินหน่ะ เป็นหมายังไงวะ ขี้ตกใจ” มีเสียงอ้อยเสริมขึ้นมาอีก   “ใครว่าหมา คุณหนาหมู ต่างหาก” เสียงแคทนี่นา “อะไรหน่ะ คุณหนาหมู” คราวนี้หลายเสียงถามด้วยความสงสัย เออ ! ผมก็อยากรู้เหมือนกัน “ก็ คุณหนูหมา ไง” อ้อ แคท นี่เองเป็นคนตั้งฉายานี้ให้ นึกออกแล้ว ผ่านไปซักพัก พวกนั้นก็เลิกสนใจที่จะนินทาผมต่อ หันไปคุยเรื่องอื่นๆ ที่ไม่เกี่ยวกับผมแทน ผมออกวิ่งเล่นที่สนามหญ้าต่อไปอีก บางทีก็จะวิ่ง อ้อมไปกินขนมกับพี่อ้อยบ้าง โชคดีที่พี่อ้อยนั่งริม ผมเลยไม่ต้องวิ่งเฉียดแคท กับ ปีเตอร์ ในสนามหญ้าเล็กๆ ของเราพี่สาวมาปลูกต้นไม้ไว้ก่อน มีต้นตีนเป็ด ที่มีอีกชื่อยาวเหยียดว่า พญาสัตบรรณ ต้นชมพู่มะเหมี่ยวที่พี่สาวบอกกับผมว่า “ดอกมันสวยนะออมสิน” ยังมีต้นโมก ต้นลั่นทม แล้วก็ต้นโน่นต้นนี่ ที่ผมไม่รู้จักอีกตั้งหลายต้น ตอนแรกพี่สาวเป็นกังวลว่าผมจะขุดต้นไม้ พอปล่อยผมเสร็จก็เดินตามดูสักพัก เห็นผมไม่ขุดอะไรเลย พี่สาวชมให้เพื่อนๆ ฟังใหญ่ “ออมสินนี่ดีนะ ไม่ขุดต้นไม้เลย ตอนแรกนึกว่ามันจะขุดซะอีก” “ไม่ใช่ดีมั๊ง สงสัยขุดไม่เป็นมากกว่า” ใครซักคนในนั้นค่อนแคะผม ห้าทุ่มเข้าไปแล้ว “กรง” ก็ยังไม่มีทีท่าว่าจะมา เพื่อนๆ เริ่มรอไม่ไหว เลยทยอยกันกลับบ้านก่อน บอกจะมาดูพรุ่งนี้ นี่พวกเค้าตื่นเต้นอะไรกันนักหนา กรงก็ไม่ใช่ของตัวเองเสียหน่อย การที่มานี่ น่าจะมาดูบ้านของพี่สาวมากกว่าจะมานั่งรอดูกรงหมาไม่ใช่เหรอ ขณะที่พี่สาวกำลังเดินเก็บโน่นเก็บนี่ให้เข้าที่ เพื่อนกลุ่มที่เพิ่งออกไปก็โทรศัพท์ เข้ามารายงาน ว่ากรงเสร็จแล้ว กำลังยกขึ้นรถ เค้าว่า “ใหญ่ยักษ์ปักโลกันต์มาก” อันนี้ภาษาอะไรไม่รู้ครับ แต่ผมฟังพวกเค้ามาอีกที อีกไม่กี่อึดใจ กรงก็มาถึง ผมได้ยินเสียงรถยนต์ เลยรีบวิ่งไปดูที่หน้าบ้าน เห็นแล้วต้องรีบถอยหลังออกไปอีกซักเกือบ 10 ก้าว โห....ทำไมมันถึงได้ใหญ่โตขนาดนี้ ใครจะเข้าไปอยู่ในนี้กันนักหนา เกิดมาผมก็ไม่เคยเห็นมันมาก่อน ได้แต่ก็คิดเอาเองว่า รถกระบะนี่ก็ถือว่าใหญ่โต เหลือเกินแล้วสำหรับผม แต่ไอ้กรงนี่ มันทั้งใหญ่แล้วก็ยังยาว เลยรถออกมาตั้งเยอะ คนที่มายก ก็มากันถึง 6 คน ทุกคนจดๆ จ้องๆ ทำท่ากลัวผมกันใหญ่ ผมได้ทีเลยยืนทำตัวตันใส่ซะเลย “ไม่กัดหรอกค่ะ กัดไม่เป็นหรอกตัวนี้” พี่สาวประกาศกับคนที่มาขนกรง ส่วนผมคิดว่า ที่พูดนั่นจะให้ถือว่าเป็นคำชมหรือเปล่า? “เพาะหมาขายเหรอครับ” คนบ้านอื่นที่ออกมายืนตื่นเต้นกับกรง ของบ้านเรา ตะโกนถามข้ามรั้วมา “อ๋อ...ไม่ใช่ค่ะ ของที่เลี้ยงไว้หน่ะค่ะ” “ของตัวนี้หน่ะเหรอครับ” ผู้ชายคนนั้นทำตาเหลือกแล้วชี้มาที่ผม พี่สาวยิ้มลูบหัวผม “ไม่ใช่ค่ะ...มีอีก 2 ตัว” “เลี้ยงเชพเพิร์ดเหรอครับ” ตาคนนั้นยังไม่ละความพยายาม “เปล่าค่ะ เป็นพันธ์ทางแบบนี้แหละ แต่ทำให้ใหญ่หน่อย เพราะไม่อยากให้เค้าอึดอัด” พี่สาวผายมือมาที่ผมด้วย ตอนบอกสายพันธ์ ทำเอาผมอยากจะถอนสายบัวซะให้รู้แล้วรู้รอดไปเลย หลังจากที่คนยกกรงกลับไปแล้ว ผมเที่ยววิ่งดมกรง ไม่มีกลิ่นหมาที่ไหนเลย เป็นของใหม่จริงๆ ได้ยินพี่สาวว่า ขนาดของมันตั้ง 5 เมตรครึ่ง แหนะครับ ทำไมต้องมีกรงหน่ะเหรอ พี่สาวบอกว่า..ก็หมู่บ้านนี้เค้ามีกฎเรื่องการเลี้ยงหมา ว่าห้ามปล่อยเพ่นพ่าน หรือออกไปนอกบ้านโดยไม่มีคนจูง เค้ากลัวว่าหมาจะไป สร้างความเดือดร้อนรำคาญให้บ้านอื่น ก็ป้องกันการทะเลาะวิวาทของเจ้าของหมา นั่นหล่ะครับ เห็นบ้านอื่นที่เค้าเลี้ยงหมา ไม่เห็นเค้ามีกรงกันเลย แต่บ้านเราไม่ได้ พี่สาวบอกว่า รั้วแค่นี้ พี่โบ้ของผมกระโดดออกไปได้สบายๆ อยู่แล้ว “ทำกรงมันซะ จะได้ไม่ต้องทะเลาะกับใครอีก” แล้วคืนนั้น ผมกับพี่สาวก็ได้กลับไปรับแม่กับพี่โบ้อีกครั้ง ผมเห็นพวกเค้านอนรอกันอยู่ตรงข้างถนน หน้าบ้านเก่า ผมไม่รู้ว่าพวกเค้าจะกลัวว่าพี่สาวจะไม่มารับหรือเปล่า รู้แต่ว่า พอไปถึง แม่กับพี่โบ้ก็กระโดดขึ้นกระบะหลังรถทันที โดยที่ไม่ต้องเรียก “ไปบ้านเรากันนะลูก” ผมได้ยินแต่เสียงพี่สาวพูดแว่วๆ ระหว่างทางฝนตกลงมาปรอยๆ ผมนั่งอยู่หน้ารถมองไปข้างหลัง เห็นพี่โบ้ยืนยืดจมูกขึ้นทำท่าเหมือนสูดกลิ่นอะไรซักอย่าง พอสักพักก็ล้มตัวลงนอน ส่วนแม่ของผมไม่เห็นนอน เดินวนๆ อยู่ที่กระบะหลัง มองโน่นมองนี่ไปเรื่อยๆ ผู้หญิงก็คงเป็นแบบนี้มั๊ง ถึงแม้ว่าจะยอมรับการเปลี่ยน แปลงได้ แต่ความตื่นเต้นหรือเป็นกังวลก็ยังมากกว่าผู้ชายอยู่ดี ถึงบ้านใหม่ ก็ดึกมากแล้ว .... บ้านคนอื่นคงนอนกันหมด ยกเว้นบ้านเราหลังเดียวที่ทุกอย่างเพิ่งเริ่มต้นจริงๆ พี่สาวคลุกข้าวกับตับย่างให้พวกผมกิน ในระหว่างนั้น ผมเห็นพี่สาวเวียนเข้า เวียนออกกรงอยู่หลายรอบ มุดเข้าไปนั่งแล้วก็กลับออกมา ช่องโน่นช่องนี้ อ๊ะ ! ผมเพิ่งสังเกตเห็นว่า กรงถูกกั้นแบ่งออกเป็นห้องๆ ทั้งหมด 3 ห้อง แล้วก็มีประตูอยู่ 3 บาน !!!! ประตู 3 บาน ??? มันหมายความว่ายังไงกัน ???? ประตู 3 บาน ??? คือมี 3 ห้อง ??? ห้องที่3 ของใครกัน ???? คืนนั้นฝนตกค่อนข้างหนัก ยังไม่มีใครได้ใช้บริการกรง เนื่องจากหลังคากรงก็ยังไม่เสร็จ แม่กับพี่โบ้นอนที่โรงรถหน้าบ้าน ส่วนผมยังคงนอนในห้อง บนที่นอนนุ่มๆ กับพี่สาว ผมควรจะนอนหลับสบาย แต่เรื่องกรงห้องที่ 3 ยังตามมาหลอกหลอนผม ผมพยายามคิดทบทวน คิดแล้วคิดอีกว่าจะมีใครมาเพิ่มอีกอย่างนั้นเหรอ ??? พี่สาวได้เคยพูดว่าจะเอาใครมาเลี้ยงเพิ่มอีกหรือเปล่า ??? คิดเท่าไหร่ผมก็คิดไม่ออก คืนนั้น.... คล้ายๆ กับว่าผมจะฝันร้าย....   แก้ไขเมื่อ 19 พ.ย. 46 16:38:34 แก้ไขเมื่อ 19 พ.ย. 46 16:37:09 จากคุณ : เฮเลน - [ 18 พ.ย. 46 23:14:41 ]

ความคิดเห็นที่ 15 11. ความทรงจำเก่า เช้าวันแรกในบ้านใหม่ ผมตื่นนอนมา แบบคนหลับไม่เต็มตื่น พี่สาวเห่อบ้านใหม่มาก วันนี้ไม่ยอมไปทำงาน เช้านี้ผมเริ่มสำรวจบ้านอีกครั้ง แบบละเอียด อย่าลืมว่า กลางวันกับกลางคืนนั้นต่างกันมาก ขนาดบางคนเห็นตอนกลางคืน หน้าตาแบบหนึ่ง พอเจออีกทีตอนกลางวัน หมาเห็นแล้วถอยกรูดเลยก็ยังมี อากาศตอนเช้าๆ โดยเฉพาะเช้าแรกที่ผมมีต้นหญ้าให้เหยียบเป็นของตัวเอง ช่างเป็นเช้าที่น่าประทับใจอะไรอย่างนี้ ผมวิ่งเล่นในสนามไม่รู้ว่ากี่รอบต่อกี่รอบ พอเหนื่อยก็ไปซดน้ำที ปีนรั้วดูวิวข้างนอกบ้าง ไปดมตรงโน้นตรงนี้บ้าง แล้วเรื่องที่มารบกวนเวลาเช้าอันแสนสุขของผมก็แว๊บเข้ามา ก็เรื่อง “กรง” ไงครับ ผมเริ่มวิ่งวน ดม และสำรวจ คราวนี้ไม่ใช่เพื่อความเพลิดเพลินแล้วครับคุณ ในฐานะที่เคยดูโทรทัศน์มาบ้าง แม้จะไม่สนใจนัก แต่ผมก็พอจะผ่านหูผ่านตา อยู่ เอาหล่ะเห็นจะต้องลองเป็นหมานักสืบกันดูซักที ไปลอง แอบสังเกตดูพี่สาว ที่นั่งกินกาแฟ อยู่หน้าบ้าน และเก็บข้อมูลทันที น้ำยังไม่อาบ ผมไม่ได้หวี ไม่ไปทำงาน----อันนี้รู้แล้ว แต่นั่งนานมากทั้งที่กาแฟหมดไปนานแล้ว มีแผนอะไรหรือเปล่า แต่แล้ว....ทั้งๆ ที่สืบอยู่ ผมก็ดันเผลอหลับไปในที่สุด ไม่ได้การเลยแฮะ จนป่านนี้แล้ว หลับไป 2 ยก ก็ยังสืบอะไรไม่ได้เลย นี่ออมสิน นายจะปล่อยให้ความง่วงมาเป็นอุปสรรคไม่ได้นะ ผมเตือนตัวเอง ว่าจะลองถามจากแม่กับพี่โบ้ ก็ดู เห็นท่าจะไม่ได้เรื่อง เพราะสองตัวนั้น ออกข้างนอกได้ ก็ไปไหนต่อไหนลิบแล้ว เห็นทีผมจะต้องพึ่งตัวเอง เท่านั้น คิดได้ดังนั้นผมก็ลุกขึ้นสำรวจใหม่ วิ่ง วน ดม ทำเหมือนเมื่อเช้านี้ แต่คราวนี้ เอาแบบมีเป้าหมาย “ออมสิน บ้านเราเอง เลิ่กลั่กทำไมนัก ทำตัวดีๆ สิ” พี่สาวแอบลอบสังเกตผมเหมือนกันนี่หว่า ไม่ได้ !! จะให้ใครมาอ่านใจเราออก ขนาดนี้ได้ไง ผมเลยลงนั่งนิ่งๆ ใช้ความคิด แต่ต้องพยายามไม่ให้นิ่งมาก เพราะเดี๋ยวจะเผลอหลับไปเสียอีก พี่สาวไม่มีทีท่าว่าจะขยับทำอะไรต่อ ดูท่าจะขี้เกียจเหมือนกัน แล้วก็ไม่เห็น จะเดินไปที่กรงเลย (กรงมา แล้วก็หายตื่นเต้น—งั้นรึ?) ทำให้ผม เลยพลอยสบายใจไปด้วย อืม..ในเวลาที่เราขจัดความกังวลไปได้ ก็ดีหยั่งงี้หล่ะคับ ตอนนี้โลกใบเล็กของผม มันขยายขึ้นมาอีก พอให้ผมได้ตื่นตาตื่นใจขึ้น มาอีกโขทีเดียวหล่ะ ผมอาจจะดู “แสนเชย” ในสายตาใครต่อใคร เพราะกับแค่ได้ เห็นต้นหญ้าก็ตื่นเต้นเสียแล้ว โธ่คู๊ณ !!! ก็ความสุขของเรามันไม่เหมือนกันนี่ครับ หมาหยั่งผม แค่มีที่วิ่งเล่นกว้างๆ ได้กระโจนจนสุดแรงเกิดอย่างนี้ ถึงจะดู “เชย” ไปหน่อย สำหรับใครๆ ผมก็ยอมครับ พอได้ออกวิ่งเล่นอีกรอบ จนพอใจ ก็เลยแวะมานั่งหมอบดูนก ตัวเล็กๆ บินโฉบไปโฉบมา ผมไม่เคยรังแกนกเลยนะครับ จะว่าไปแล้ว เราก็คือ “เพื่อนเก่า” กันนั่นเอง ตอนที่อยู่บ้านเดิมตัวเดียว นกเล็กๆ พวกนี้ผลัดกันบินมาเกาะที่กำแพงหลังบ้าน ให้ผมนั่งดูเพลินๆ พอให้หายเหงาไปบ้าง จะเรียกว่าเป็นแขกพิเศษ หรือแขกประจำก็ว่าได้ พูดแบบนี้ บางคนอาจจะมาแอบนึกว่า ผมอยากเป็นนกหรือเปล่า หรือว่า คงอยากบินได้หล่ะมั๊ง ไม่เลยครับ ผมไม่เคยนึกเพ้อเจ้ออะไรแบบนั้นเลย เหตุผลง่ายๆ ของผมก็คือ นกพวกนั้น ถึงแม้ผมจะนับว่าเป็นเพื่อน แต่เชื่อมั๊ยครับ ผมจำไม่ได้ซักทีว่าใครเป็นใคร หน้านกทุกหน้าช่างเหมือนกัน อะไรหยั่งงี๊ แล้วแบบนี้ คุณยังจะให้ผมนึกอยากเป็นนกอีกหรือครับ !!! กำลังคิดอะไรเพลินๆ พี่สาวก็มาชวนผมไปหลังบ้าน ... ถ้า...เพียงแต่ผมเฉลียวใจซักนิด นี่ถ้า...เพียงแต่ผมจะไว้ใจ พี่สาวให้น้อยกว่านี้หน่อย .. เหตุการณ์อย่างนี้คงไม่เกิดกับผม.... ใช่แล้วครับ “ผมโดนหลอก”  กว่าผมจะรู้ตัว ผมก็มานอนตัวกลมอยู่ใน “กรงห้องที่ 3” ที่ผมสงสัยเหลือเกินว่าเป็นของใคร ผมร้อง งื๊ดๆ อยู่ 7 ถึง 8 งื๊ด  พี่สาวประเคนทั้งกระดูกและบอล เข้ามาพร้อมกัน แต่มันไม่ได้ทำให้ผม หยุดส่งเสียงได้เลย ผมพยายาม วิงวอน อ้อน ขอความเห็นใจ ก็ไม่เป็นผล เค้ากำลังจะไปแน่แล้ว จะไปข้างนอกแน่ๆ เหลือบไปทาง 2 ห้องติดกัน แม่กับพี่โบ้ นี่ช่างไม่เคยเดือดร้อนอะไรเลย นอนกันนิ่ง เหมือน ไม่เคยหลับเคยนอนมาก่อน อะไรกัน นี่ผมต้องนอนในกรงนี่ จริงๆ เหรอ ? แล้วต้องอยู่นานเท่าไหร่ ? เดินวนไปวนมา จนเหนื่อย “ความทรงจำเก่าๆ” ที่ดูเหมือนผมเกือบจะลืมไปแล้ว ค่อยๆ ชัดขึ้นทุกที ผมนึกออกแล้ว...เมื่อหลายเดือนก่อน “วันที่ผมถูกทิ้ง” ก็วันที่พี่สาวหายไปไงครับ จากวันนั้น ผ่านไปนานมากกว่าที่ผมจะรู้ว่า เค้าหายไปไหน หึ หึ หึ Concert ครับ เค้าไปดู เจ้า Concert ที่ว่า 3 วันติดกัน “Pattaya Music Festival #2” เค้าไปทุกวัน แต่ผมไม่รู้ เค้ารีบ เพราะรถจะติด นั่นคือสิ่งที่ผมมารู้ภายหลัง รถจะติดงั้นเร๊อะ ธ่อ..แต่พี่สาวหน่ะ “ติดนักร้อง” คำนี้ผมไม่ได้คิดเองนะครับ “นักร้อง” คืออะไร ทำไมต้องติด กว่าผมจะรู้ กว่าผมจะเข้าใจ ก็ใช้เวลาไม่น้อยเลย เพราะเหตุการณ์นั้น เคยเกิดเมื่อ เดือนมีนาคม ผ่านมาเกือบ 4 เดือนแล้ว นักร้อง ก็คือ คนที่ส่งเสียงพูด ในที่นี้ จะต้องเรียกว่า “เพลง” ผ่าน แท่งกลมๆ ที่เรียกว่า ไมค์ ถ้าขาดแท่งกลมที่ว่า จะเรียกนักร้องได้ไม่เต็มปากนัก แล้วเวลาร้อง ก็จะต้องทำหน้า ทำท่า ประหนึ่งว่า เจ็บปวด สุขล้น แสนเศร้า หรือความหมายอะไรก็ตาม แต่ขอเน้นว่า ต้อง สุดๆ ทุกอารมณ์.. แนะนำว่าเวลาที่ร้องอยู่ ต้องทำท่าให้ตรงกันนะครับ อย่าไปเผลอ ยิ้ม ทั้งที่ร้องเพลงเศร้าละกัน นักร้องคนที่พี่สาว “ติด” จนขนาดทิ้งผมไปเป็นนานสอง นาน นั้น โอ๊ะ..นายคนนี้หน่ะเหรอ ผมมีโอกาสได้เห็นใน โทรทัศน์เข้าวันหนึ่ง โดยไม่ได้ตั้งใจ ซึ่งถ้าพี่สาวไม่ออกอาการ “มาก” ขนาดนั้น ผมก็จะไม่ใส่ใจเด็ดขาด เค้าร้องเพลง อะไรซักอย่าง ประมาณว่า “เมาไม่หมับ หรือ เกาไม่หลับ” อะไรทำนองนี้แหละ แล้วก็เต้นดีดหน้าดีดหลัง อยู่พักใหญ่  อาการของพี่สาว ที่ผมเห็นนะครับ คือ ขณะที่กำลังกวาดบ้านอยู่ หยุดทุกสิ่งทุกอย่างทันที พอตาคนนี้ออกมา ยืนยิ้มหน้าแป้นให้โทรทัศน์อยู่นั่น จนกระทั่ง โทรทัศน์ เปลี่ยนเป็นคนอื่นนั่นแหละ พี่สาวถึงกวาดบ้านต่อ ไอ้อาการที่ผมเห็นนั่นคือ ดูโทรทัศน์นะครับ เพราะอย่างนั้น ..นึกไม่ออกเลยว่า ที่ Concert ตานักร้องคนนี้ ในวันที่หายไปนั้น พี่สาวของผม จะเป็นยังไงบ้าง.... แก้ไขเมื่อ 19 พ.ย. 46 16:49:35 แก้ไขเมื่อ 19 พ.ย. 46 16:46:13 จากคุณ : เฮเลน - [ 18 พ.ย. 46 23:16:09 ]

ความคิดเห็นที่ 16 12. เรื่องรักที่ไม่ลับ บางทีโชคดี ก็มักจะมาพร้อมๆ กับโชคร้าย... คืนนั้นฝนตกหนักมาก หลังคากรงของพวกเรา 3 ทหารหมา ก็ยังไม่มา คงไม่มีใครคาดคิดว่าฝนจะตกลงมาหนักหนาสาหัสขนาดนั้น พี่สาวไปทำงาน และคาดว่า คงจะเป็น Duty ในคืนนี้ โอ...ตายจริง ทำไมถึงไม่รู้จักวางแผนอะไรเลย อุตุนิยมอะไร เค้าไม่บอกหรือไง โทรทัศน์ก็เห็นดูจัง คำว่า “เปียก” ถือว่ายังน้อยไปสำหรับตอนนั้น ท่ามกลางเสียงฝนฟ้าที่คะนองแข่งกันอยู่ ก็มีเสียงสวรรค์แทรกมา เสียงประตูรั้วครับ หูหมายังไงเล่า พวกผมได้ยินแล้วก็แยกออกว่า มันเป็นเสียงประตูรั้วบ้านเราเอง พี่สาวได้กลับมารับผมที่บ้าน แม่กับพี่โบ้ถูกปล่อยให้อยู่ที่โรงรถ (เฝ้าบ้าน) ส่วนผมถูกอุ้มกึ่งลาก ด้วยความงงงวย เพื่อไปที่โรงแรม ทำไมถึงไม่ยอมปล่อยผมไว้ที่บ้าน กับครอบครัวของผม “ออมสินไม่รู้เรื่อง” เค้าว่างั้นนะ “เดี๋ยวเห็นอะไร ก็มุดออกไป” กลัวผมจะโดนกัดบ้าง เฝ้าบ้านไม่เป็นบ้าง ตัวก่อม๊อบบ้าง อะไรๆ อีกหลายๆอย่างที่เข้าข่ายปรักปรำ แต่เอาเถอะ ยังไงไอ้ความเข้าใจผิด (ไปเอง) ของพี่สาวก็ช่วยทำให้ผมได้ออกนอกสถานที่ ได้ไปโรงแรมที่พี่สาวทำงานหล่ะว๊า.... แต่เอ๊...วันนี้มีอะไรพิเศษนะ ฝนก็ตก ทำไมไม่รู้จักกลับบ้านไปนอนตัวกลมดู โทรทัศน์อยู่กับบ้าน แต่ว่า ได้ออกนอกสถานที่ ไปก็ไปวะ พอมาถึง พบว่าคนเยอะมากที่โรงแรม พอผมเดินมาถึงทุกคนฮือฮากันใหญ่ มือเล็กมือน้อยเข้ามามะรุมมะตุ้มที่หัวผม บางคนจับ บางคนก็ลูบ บางคนก็ดึงแก้ม ดึงหู ฯลฯ มีบางคนหยิกอาน (แต่ผมจับไม่ได้ว่าใคร) พวกเค้าพากันวิพากษ์วิจารณ์ต่างๆ นาๆ อย่างไม่เกรงอกเกรงใจ(หมา) หยั่งผมเลย “จมูกใหญ๊ ใหญ่ เนอะ” “หูก๊างกาง เหมือนเกมลิน เลยหว่ะ” “ตัวแดงเชียว” “ไข่ก็แดงด้วยหว่ะ” ผม-----เฮ๊ย..อะไรฟะ  ผู้หญิงพวกนี้ หน้าไม่อายจริงๆเพราะพอจบประโยคนั้น พวกเค้าเปลี่ยนมามะรุมมะตุ้มกับออมสินน้อยๆ ของผมเป็นการใหญ่ จนผมต้องใช้ เทคนิค นั่งทำตัวหนัก ไม่ให้พวกนั้นยื่นมือเข้ามาซนกันได้   มีพี่คนหนึ่ง ยื่นหน้าเข้ามาใกล้ผมมาก ทำท่าจะหอมผม ด้วยความตกใจ และ “รักนวลฯ” ผมเลยแหงะปากใส่ไปที ไม่ได้กัดนะครับ น้ำลายเลอะ แก้มพี่เค้าโขอยู่ โอ ขอโทษนะ..... แต่นี่พวกคุณไม่ให้ผมตั้งตัวกันเลยนี่ นับแต่นั้นผมเลยต้อง อาศัยปักหลักที่ใต้เก้าอี้พี่สาว จนพวกเค้าหันไปสนใจกับ แก้วๆ ขวดๆ บนโต๊ะนั่นแหละ ช่วงเวลา แห่งความสงบ ได้กลับมาเยือนผมอีกครั้ง ฝนที่ตกลงมาทำให้อากาศเย็น ความรู้สึกผ่อนคลายที่ว่ามีพี่สาวอยู่ใกล้ ทำให้ผมมีเวลานั่งนึกอะไรเพลินๆ บ้าง คุณเคยมีความรักกันบ้างมั๊ยครับ ? เปล่าๆ ไม่ใช่ว่าผมมี...ที่ผมถาม เพราะผมไม่เข้าใจ ผมเคยได้ยินคำประเภท ความรัก รักโน่น รักนี่ บ่อยทีเดียว ว่าไม่ได้นะครับ อย่างน้อยก็ผ่านๆ หูจากโทรทัศน์ นั่นก็หนึ่งละ และอีกหนึ่งก็คือ เวลาพี่สาวกับเพื่อนๆ รวมกลุ่มกัน ผมมักจะได้ยินแว่วๆ นะครับ แว่วๆ เท่านั้น ไม้ได้ตั้งใจจะฟัง และผมไม่ได้อยากสนใจฟังสักเท่าไหร่ด้วย ผมรู้ว่าพี่สาวรักผม อันนั้นแน่นอน แต่ไอ้ที่ผมกำลังถามคุณหน่ะ มันคนละเรื่องกันนะครับ... ก็มันเริ่มมาจาก หลายๆครั้งที่พวกเค้านั่งคุยกัน โดยมีผมอยู่(ใต้โต๊ะหรือใต้เก้าอี้)ด้วย อย่าหาว่าเสียมารยาทเลย มันช่วยไม่ได้จริงๆ ที่ผมจะไป ได้ยินเรื่องที่เค้า คุยกัน ถึงแม้ว่า.....บางช่วง เค้าจะทำท่ากระซิบกระซาบ เอาหัวมาสุมรวมกัน แล้วผมได้ยินได้ยังไงใช่มั๊ยครับ ผมไม่ได้เงี่ยหูฟังก็แล้วกันน่า... อ๊ะ! คุณอย่าลืมสิ ... ว่า “หู” ของ หมา อย่างพวกผม มันพิเศษ ขนาดไหน นอกจากจะเอาหัวมาสุมกันแล้ว มีบางช่วงก็จะหัวเราะคิกคัก การที่หัวเราะคิกคัก ของพวกเค้านั้น ผมเรียนรู้มาว่าเรื่องที่ทำให้หัวเราะ ย่อมไม่ใช่เรื่องตลก มันจะต้อง เป็นเรื่องที่ถูกอกถูกใจเป็นที่สุด ผมเคยเห็นพี่สาวขำ เรื่องตลก มาแล้ว พี่สาวจะหัวเราะ ก๊ากๆ ครับ ไม่ใช่ คิกๆ คักๆ อย่างล่าสุด สดๆ เลย ก็ตอนที่เค้าจับผมใส่ชุดว่ายน้ำ พี่สาวหัวเราะลงไปนั่งกอง อยู่กับพื้น ส่วนผมเหรอ นอกจากจะไม่ขำแล้ว ก็ยัง อึดอัด แล้วก็แน่นก้นไปหมด (อย่าได้ไปทำกับหมาของคุณเชียวนะครับ) เรื่องที่พวกเค้านั่งสุมหัวคุยกันได้ทุกครั้งนั้น มีตั้งแต่เรื่องในหนังสือพิมพ์ หนัง, ละครทีวี กระทั่งโฆษณา ส่วนมากมักจะขึ้นต้นด้วยคำต่อไปนี้ ได้ยินมาว่า... เค้าเล่าว่า.... เค้าว่า... มีคนบอกว่า.... ฯลฯ ทำให้ผมพอจะสรุปได้ว่า “พวกคนๆ ส่วนใหญ่” มักยึดถือเอาประสบการณ์ ของผู้อื่น เป็นเรื่องน่าเชื่อถือ ผิดกับหมาอย่าพวกผม ที่จะต้องค้นคว้าด้วยตัวเอง ให้รู้ให้ได้ จึงจะเลิกแล้วกันไป เช่น ถ้าผมอยากรู้ว่าในกล่องสี่เหลี่ยมที่อยู่บนโต๊ะ นั้น มีอะไรอยู่ หมาอย่างเรา จะต้องหาทางเปิดมันออกดูให้ได้ พวกเรา(หมา)จะไม่มีวันรอให้หมาตัวอื่น มาเปิดก่อนเพื่อแนะนำเราเด็ดขาด (เพราะว่ามันจะไม่มีทางเหลือถึงปากเราแน่โดยเฉพาะถ้ามันเกิดเป็นอาหารขึ้นมา) มาถึงเรื่องที่พวกเค้าคุยกันต่อ พอคุยนานๆ เข้า เรื่องที่พวกสาวๆ ทั้งสาวแท้ และไม่แท้ วกกลับมาคุยกัน มักไม่พ้น ไอ้เจ้า “ความรัก” ที่ว่านี่ซักที คราวนี้ก็อีก ..... ผมได้ยินประมาณ 30 หนเห็นจะได้ จากที่คิดว่าจะหลับ ก็เลยตั้งใจฟัง การโต้ตอบจากข้างบนโต๊ะ ผมไม่รู้ว่าใครเป็นคนพูดนัก แต่ไม่น้อยกว่า 5 คนแน่ “ถ้าเรารักเค้า เราจะรู้ใช่มั๊ยว่าเค้าชอบ หรือว่าไม่ชอบอะไร” “แน่นอนสิ” “ไม่เสมอไปหรอก....ไม่จำเป็นว่า จะเข้าใจตรงกันเสมอไป” “ไม่มีบรรทัดฐาน ว่างั้นเถอะ” “เอางี้ ยกตัวอย่างได้มั๊ย” “เออ...ๆ งั้นถามหน่อย คนที่เค้ามาชอบเรา หมายถึงบอกว่าชอบหน่ะ เพราะอะไร” อันนี้เสียงเพื่อนสาวเสียงใหญ่มากของพี่สาว “จะไปรู้ ม-รึ-ง เหรอ ถามแปลกๆ ม-รึ-ง คงสวยมั๊ง” นี่เสียงพี่สาวผมเอง ผมจำได้ “เดี๋ยวยันออมสินก่อนเลย” อ้าว คนเสียงใหญ่ เริ่มพาลเอากับผมแล้ว “ไม่ใช่ หมายถึงว่าต้องดูไง ต้องอย่าคิดเข้าข้างตัวเอง” อีกคนว่า “ยังไง ไม่เข้าใจ” คนเสียงใหญ่ ทำเสียงสนใจ “ก็ที่แกถามหน่ะ แกถามว่า เค้ามาชอบเรา เพราะอะไรใช่มั๊ย ชั้นหมายถึงว่า แกคิดเองว่าเค้าชอบ หรือว่าเค้าบอกแกว่า เค้าชอบแก แต่ก็ไม่ได้หมายความว่า ถ้าเค้าบอก แกก็ต้องเชื่อนะ ของแบบนี้มันเป็นความรู้สึกโว๊ย” มีอีกเสียงเข้ามาร่วมด้วย “เค้าไม่ได้พูดย่ะ แต่เค้าโทรมา โทรมาบ่อยๆ แล้วพอชั้นจะวางหู เค้าก็บอกว่าทำไม รีบวาง แบบเหมือนอาลัยอาวรณ์อะไรทำนองเนี๊ย” “ก็มันคงยังพูดไม่จบมั๊ง หรือไม่ อีกอย่าง มันก็ว่างมาก” ใครไม่รู้แทรกขึ้นมา ขัดคอ......ฮ่า......(ผมแอบขำ) “นี่ยังไงหล่ะ ที่เรียกว่า แกหน่ะคิดเข้าข้างตัวเอง การที่คนบางคนทำแบบนั้น มันไม่ ได้หมายความว่า จะต้องแปลว่าเค้าชอบ เพราะนอกจากเค้ายังไม่ได้พูดอะไรแล้ว ที่แกพูดมาเมื่อกี้ แสดงให้เห็นว่าแกพยายามทึกทักเอาเองอีกด้วย แล้วถึงเค้าพูด ก็ ไม่จำเป็นว่า แกต้องเชื่อ...ที่ใครนะ เมื่อกี๊บอกว่า เป็นความรู้สึกหน่ะ  ใช่ถูก” พี่สาว เริ่มทำตัวเป็นผู้เชี่ยวชาญ..... “ไหนๆ เก่งนัก แกบอกซิ ทำไงวะ ถึงจะรู้สึก แบบที่แกพูดหน่ะ นังคนเก่ง” “ก็....แกคิดว่า ออมสิน รักชั้นมั๊ยหล่ะ?” พี่สาวเริ่ม  ตั้งคำถามกับกลุ่มเพื่อนบ้าง ผม ก็ตั้งใจฟังเหมือนกันว่าใครจะตอบ.... แต่ปรากฏว่า เงียบครับ...ไม่มีใครพูดอะไร จนกระทั่ง อีกคนพูดขึ้นมา.. “เกี่ยวอะไรกับหมาวะ” คนเสียงใหญ่พูดต่อ มีเสียง เออ ออ ...แสดงว่าเห็นด้วยเสริมมาบ้าง.... “นี่ไง กำลังจะอธิบายให้ฟังว่า ออมสินหน่ะ มันไม่เคยบอกว่ารักชั้น แล้วถึงมันเกิด บอกชั้นก็คงไม่รู้ เพราะว่า...ชั้นยังฟังภาษาหมาไม่ออก แต่ที่ชั้นรู้ว่ามันรักชั้น เพราะความรู้สึก ชั้นแค่อยากบอกแกว่า เรื่องของจิตใจหน่ะ เราต้องใช้ใจด้วยกัน ฟังโว๊ย” มีเสียงโห่ฮาเล็กน้อย.....จากบนโต๊ะ .... ผมเองก็ชักง่วง.... ใช่ครับ...บางทีคนเราอาจจะพูดมาก ..... มากกว่าที่จะ....ฟัง....ทำให้เราลืมสัญชาตญาณที่ติดตัวเรามา นั่นก็คือการสื่อสารกันด้วยความรู้สึก .... ลองหันไปมอง หมาที่บ้านสิครับ มองเค้าดีๆ คุณอาจจะได้ยินเค้าใช้ความรู้สึกพูดอะไรบางอย่างกับคุณอยู่ก็ได้ ก่อนจะนอนต่อ ผมแอบอมยิ้มเล็กน้อย.... พี่สาวสารภาพรักผม...... อะไรจะรักผมขนาดนี้.....รู้แล้วน่า.... แก้ไขเมื่อ 19 พ.ย. 46 17:21:24 แก้ไขเมื่อ 19 พ.ย. 46 17:19:39 จากคุณ : เฮเลน - [ 18 พ.ย. 46 23:17:17 ]

ความคิดเห็นที่ 17 13. วันที่ผมโตแล้ว ผมโตแล้ว... วันที่ผมรู้สึกว่า ตัวเองโตแล้วนั้น คือ วันที่แม่จากไป “แม่จากผมไปแล้วครับ” จากไป ในบ่ายวันหนึ่งที่อากาศร้อนอบอ้าวเหลือเกิน ผมว่าคงไม่มีใครรู้ล่วงหน้า ยกเว้นตัวแม่เอง พี่สาวก็อาจจะแค่สังหรณ์ใจ ส่วนลูกๆ ของแม่ หมายถึงผมและพี่โบ้ พวกเราไม่รู้เลย เราแค่รู้สึกว่า แม่กินข้าวน้อย มา 2-3 วัน แล้วก็นอนหลับบ่อย ไม่ค่อยหงุดหงิด หรือเอาง่ายๆ ว่าไม่ค่อยสนใจพวกเราเท่าไหร่ ถ้าผมรู้ว่าวันนั้น จะเป็นวันที่แม่จากผมไปจริงๆ ผมจะตื่นให้เช้ากว่านี้ หรือก่อนหน้านั้นผมก็จะทำตัวดีๆ ไม่ล้อแม่แรงๆ หรือแกล้งให้แม่ตกใจเล่น แม่ไม่สบายมานานแล้ว ในช่วงแรก ไม่มีใครรู้ ความจริงก็คือ แม่ไม่สบายมานาน เท่าๆ กับที่ผมเกิดมา เพราะแม่ป่วยหลังจากผมเกิด แต่กว่าที่ทุกคนจะรู้ มันก็สายเกินแก้ หมอบอกว่า ทำได้ดีที่สุดคือ “เลี้ยงเค้าให้มีความสุขที่สุด ในบั้นปลายชีวิต” จะว่าไปแล้ว ผมว่าแม่ก็ใช้ชีวิตสุดคุ้มเหมือนกันนะครับ เพราะแม่ไม่เคยแสดงอาการว่าเจ็บป่วย หรือแม้แต่จะร้องสักแอะให้ใครได้เห็น วันที่แม่จากไป พี่สาวยังยิ้มทั้งๆ ที่ร้องไห้แล้วบอกกับใครๆ ว่า “ก่อนตายไม่กี่วัน มันยังแอบกินเนื้อต้มไปหนึ่งกระทะเต็มๆ ตัวเดียว” จริงสิ....วันที่แม่แอบกินเนื้อต้มหมดกระทะนั้น พี่สาวไม่ได้ดุ หรือตีแม่เลย ผมน่าจะสังเกตว่า พี่สาวไม่ค่อยดุแม่ผมมานานแล้ว ทั้งที่ถ้าหากเรื่องเดียวกัน ลองเปลี่ยนเป็นผมทำบ้างหล่ะก็ ผมเป็นโดนตีกระฉูดแน่ ว่ากันตามความเป็นจริง ผมต่างหากที่โดนดุตลอดเวลา เพราะพี่โบ้ก็ไม่โดน อืม...นี่คือการลำเอียงนี่นา เช้าวันนั้น... แม่นอนอยู่ใต้ท้องรถ ที่ประจำทุกวันของแม่นั่นหล่ะครับ แต่ไม่เหมือนทุกวันก็ตรงที่ พอพี่สาวขยับรถแล้วแม่ไม่ลุกออกมา ยังคงนอนหายใจเบาๆ ต่อไป พี่สาวก็เลยอุ้มแม่กลับไปที่กรง ตอนนั้นผมก็ได้แต่คิดว่า “ทำไมต้องให้อุ้มกันนะ” มันเป็นช่วงก่อนเที่ยงครับ แม่ผมเข้าไปนอนในกรงเรียบร้อย สักพัก แม่ก็พยายามลุกขึ้นเพื่อกินน้ำ ตัวแม่ดูโงกเงกพิกล แต่แม่ก็กินน้ำได้เยอะทีเดียวนะครับ ผมยังคงวิ่งเล่นหน้ากรงไปเรื่อยๆ .... แม่กินน้ำเสร็จก็ทิ้งตัวลงนอนต่อ แม่ทิ้งตัวแรงมาก จนกรงของพวกเรา สะเทือนสียงดัง กรึง! ผมไม่ได้สนใจ อะไรนัก พี่โบ้ ก็เอาแต่หลับ เพราะกลางคืนมักจะไม่นอน (ต้องเฝ้าบ้าน) กลางวันพี่โบ้เลยนอนเยอะมาก ต่อมาสักพัก แม่ก็ลุกขึ้นมากินน้ำอีก แล้วก็พยายามนั่งยันๆ ตัวไว้ โดยเอาจมูกยันกับพื้นกรง ไม่ยอมนอน ผมเห็นพี่สาวคอยเดินออกมาดูเป็นระยะ ได้ยินแต่พูดเบาๆว่า “เซิร์ฟ ถ้าจะไปวันนี้ก็ไปซะนะลูก” พี่สาวไม่ยอมไปทำงาน ยังคงเดินไปเดินมาในบ้าน หน้าตาไม่สู้จะสบายใจนัก บ่ายโมงเศษๆ ... แม่ผมนั่งเอาหน้าปักไปที่พื้นกรง... แล้ว แม่ก็...หยุดหายใจ... ...... พี่สาวจับตัวแม่ลงนอนตะแคงแบบที่หมาทุกตัวชอบ ลูบตาแม่ที่ยังคงลืมอยู่เบาๆ ให้หลับตาลง   “นอนซะลูก” พี่สาวพูดสั้นๆ แค่นั้น... ผมไม่รู้ว่าพี่สาวร้องไห้หรือเปล่า แล้วพี่โบ้หล่ะร้องไห้มั๊ย ผมรู้แต่ว่า อากาศร้อน ไม่มีแม้แต่เสียงลมเลยสักนิดเดียว ผมทั้งงง แล้วก็ตกใจด้วย เพราะรับรู้ถึงความผิดปกติ เสียงร้องไห้เบาๆ ของพี่สาวทำให้ผมรู้ได้ แม่ไม่หายใจแล้ว.... ผมวิ่งไปวิ่งมาอย่างสิ้นคิด พยายามยื่นเท้าไปเขี่ยตัวแม่ ทั้งที่รู้ว่าแม่คงไม่ลุกขึ้นมาด่าผมอย่างที่เคย พี่สาวพูดกับหมาสิ้นคิดอย่างผมเบาๆ “ออมสิน แม่ตายแล้วนะ” .. ณ วินาทีนั้น ผมไม่เข้าใจ ทุกอย่างผ่านไปอย่างช้าๆ มดและแมลงวันเริ่มมาตอมแม่.. พี่สาวนั่งอยู่ในกรงผม ซึ่งอยู่ติดกับกรงแม่ คอยไล่แมลงวันกับพวกมด ที่ไม่รู้ว่ามากันจากไหนกันนัก ... พี่สาวบอกคนงานหลังบ้านให้มาช่วยขุดหลุมลึกๆ ใต้ต้นตีนเป็ด... .... ห้าโมงเย็น.. คนงานมาขุดดินในสวน ผมถูกขังไว้ในกรงกันก่อกวน แต่ผมก็พยายามปลุกแม่ “แม่ตาย” คืออะไร ?? ผมไม่รู้? รู้แต่ว่า ตอนนั้น แม่ไม่ขยับตัว แม่ไม่ด่าผม พี่สาวไม่ยิ้ม พี่โบ้ซึม ทุกอย่างรอบๆ ตัวผมแห้งแล้งอย่างร้ายกาจ “แม่นะ ตื่นมาด่าผมก็ได้ ผมไม่ชอบถูกด่า แต่ก็ไม่ชอบที่แม่เงียบๆ แบบนี้ ลืมตามาด่าผมสิ” มดกับแมลงวันก็ขยันบินมาตอมแม่จริง ผมอยากจะกัดแมลงพวกนี้ให้แหลกคาปาก ถึงแม้แม่จะไม่ใช่แม่ที่อยู่ในจินตนาการของผมนัก แต่แม่ก็เป็นแม่ที่แข็งแรง คอยเห่าหมาเกเร แถวนั้นไม่ให้มายุ่งกับบ้านเรา เสียงเห่าของแม่แหลมแบบหมาตัวเมียทั่วไป ไม่ได้ทุ่มนุ่มเหมือนพี่โบ้ ซึ่งเป็นหมาตัวผู้ ไม่ใช่หมาไทยมีสายพันธ์ ที่คนเห็นแล้วต้องมองเหลียวหลัง แต่แม่ก็ให้กำเนิดผมและพี่โบ้ออกมา “เซิร์ฟมันดีนะ ให้ลูกออกมาได้น่ารักทั้ง 2 ครอก” พี่สาวพูดกับเพื่อนๆ หลังจากที่ บอกว่าแม่ของผมตายแล้ว หลุมลึกที่พี่สาวต้องการ ขุดไม่ได้ เพราะขุดลงไปก็มีแต่เศษปูน คนงานก็ต้องกลับบ้าน พี่สาวเลยตกลงใจที่จะเอาแม่ไปฝังในที่ว่างที่หมู่บ้าน ... คนงานไปขุดหลุม...แล้วกลับมาแบกแม่ไป ผมซึ่งถูกขังอยู่ในกรง พยายามร้องเรียก... “จะเอาแม่ไปไหน” ผมได้แต่ถามในใจ และไม่ต้องการคำตอบนำ ด้วยว่า มันไม่ได้ทำให้แม่ผมกลับมา ผมเพียงแค่อยากรู้ แล้วผมจะได้ไปหาแม่บ้างในวันที่ผมคิดถึงแม่... พวกเค้าเอาแม่ใส่กระสอบปุ๋ย ... พี่สาวยืนดูอยู่ บ่นเบาๆ “หมาตายนี่มันหนักจริงๆ นะ ยกไม่ไหว” พวกเค้า รวมทั้งพี่สาวหายไปแล้ว ผมพยายามกระทืบกรง ตะโกนหา ไม่มีใครสนใจ ทำไมต้องเอาแม่ไปไกลๆ ด้วย เกือบหกโมงเย็น.... พี่สาวกลับมาอาบน้ำ และปล่อยผมออกจากกรง ผมวิ่งตามดมกลิ่นของแม่ ที่ไปสิ้นสุดที่ประตูรั้ว ภาพต่างๆ ในวัยเด็กเริ่มวนกลับมาในความทรงจำที่ดูเหมือนจะจางไปแล้ว ภาพที่แม่เลียเลือดให้ผมตอนที่ผมโดนกัด ภาพที่ผมนอนกินนมแม่พร้อมพี่ๆ น้องๆ ภาพที่แม่จะกัดพี่โบ้เพียงเพราะเดินผ่านพวกผมตอนเด็กๆ ภาพต่างๆ เหล่านี้ ที่ผมไม่มีโอกาสได้เห็นอีกแล้ว พี่สาวมาล้างกรง ขัดกรงของแม่ แล้วก็ปิดล็อคประตูกรงไว้ ป้ายชื่อของแม่ที่หน้าประตูกรงยังอยู่ พี่สาวไม่ได้เอาออก พี่สาวร้องไห้ แล้วกอดผมแน่น “ออมสิน..ไม่มีแม่แล้วนะ เราหน่ะ ห้ามดื้อด้วย..” พี่สาวพูดกับผม ตอนนั้นผมไม่รู้หรอกว่า “ไม่มีแม่” คืออะไร แต่ตอนนี้ผมรู้แล้วว่า ไม่มีแม่คือ... ผมต้องเล่นคนเดียว ไม่มีเสียงด่า (ของแม่) กรงที่ว่างลง และ กลิ่นของแม่....ที่หายไป แก้ไขเมื่อ 19 พ.ย. 46 17:29:17 แก้ไขเมื่อ 19 พ.ย. 46 17:27:28 จากคุณ : เฮเลน - [ 18 พ.ย. 46 23:18:36 ]

ความคิดเห็นที่ 18 น้ำตาหยดเลยค่ะ จากคุณ : หนอนแก้ว (ลินลา) - [ 19 พ.ย. 46 00:32:44 ]

ความคิดเห็นที่ 19 ซึ้ง... อยากให้เวปเสร็จเร็วๆจังเลยครับ ถ้าเสร็จแล้วบอกด้วยนะครับ จากคุณ : ตาปลา - [ 19 พ.ย. 46 09:48:57 ]

ความคิดเห็นที่ 20 อ่านกี่ทีก็สนุก ซึ้งจังเลย เศร้าด้วย เฮ้อ........ จากคุณ : jojosan (ก๊อตช่า) - [ 19 พ.ย. 46 10:44:08 ]

ความคิดเห็นที่ 21 แวะมาอ่านแล้วครับ ขอบคุณที่รวบรวมขึ้นมาใหม่ เขียนได้มีอรรถรสเนื้อหาน่าสนใจดีครับ ขอนำไปปรับปรุงวิธีการเขียนของตนเองใหม่ให้น่าอ่านกว่านี้ ( http://www.bangkaew.net/index1.htm ) ถ้าเว็บเสร็จช้า ลองไปหาบ้านชั่วคราวฟรีให้ออมสินได้ที่ http://www.pantown.com/ มาเป็นเพื่อนบ้านกับปิงปองและโบก็ดีนะ ออมสินจะได้ไม่เหงาเกินไปเวลาพี่สาวไม่อยู่ http://bangkaew-dog-lover-club.pantown.com/ จากคุณ : vichien_b - [ 19 พ.ย. 46 10:46:52 ]

ความคิดเห็นที่ 22 ตามเข้ามาอ่านได้หน่อยหนึ่ง กะว่าจะเข่ามาอ่านตอนดึกคืนนี้อีกที่ แทบจะอดใจไม่ไหว ชอบออมสินมากคะ จากคุณ : พพพ - [ 19 พ.ย. 46 10:53:29 A:203.149.40.61 X: ]

ความคิดเห็นที่ 23 อ่านเรื่องออมสินกี่ครั้งก็ไม่เบื่อค่ะ ชอบน้องหมาช่างคิดแบบออมสินจัง จากคุณ : Luk Tan - [ 19 พ.ย. 46 12:32:30 ]

ความคิดเห็นที่ 24 เขียนและบรรยายได้ดีมาก ๆ ๆ เลยค่ะ ทำให้รู้ซึ้งถึงความรักของคนกับหมา โดยเฉพาะคุณเฮเลนกับออมสิน โบ้ และแม่ออมสิน อ่านแล้วประทับใจมาก ๆ ตอนสุดท้ายนี่น้ำตาซึมเลยค่ะ จากคุณ : Angel - [ 19 พ.ย. 46 13:52:11 A:203.150.1.218 X: ]

ความคิดเห็นที่ 25 ขอ Save ไว้ก่อนนะค่ะ ไว้รอรวมเล่มต่อไป จากคุณ : Kitten - [ 19 พ.ย. 46 16:19:50 ]

ความคิดเห็นที่ 26 ขอ Save ไว้ก่อนนะ หนูเฮเลน ทำ Web เสร็จเมื่อไหร่บอกด้วยนะ รักออมสินมาก ๆ เลย ที่บ้านก็มีลูกชายอยากให้เป็นเพื่อนกับออมสิน ออมสินได้ไม่เหงานะ ชื่อ ด๊อกกี้ จากคุณ : คุณตา/คุณยาย (tongbusarin) - [ 19 พ.ย. 46 16:46:31 ]

ความคิดเห็นที่ 27 มาปรับบรรทัดให้อ่านง่ายขึ้นค่ะ เพิ่งวางแผงเมื่อคืน ไม่นึกว่าจะมีคนมาเยี่ยมชมแล้ว ดีใจแทนออมสินจังค่ะ ไม่อยากลงรูปเยอะ กลัวจะโหลดช้า แต่เอารูปที่ใส่ชุดว่ายน้ำไปดูดีกว่านะคะ ชอบค่ะ จากคุณ : เฮเลน - [ 19 พ.ย. 46 17:32:04 ]

ความคิดเห็นที่ 28 อีกรูปค่ะ สบึมดี จากคุณ : เฮเลน - [ 19 พ.ย. 46 17:34:01 ]

ความคิดเห็นที่ 29 saveไว้รอบ 2 แล้วค่ะ อ่านไปหลายรอบแล้ว ก็ยังไม่เบื่อ ชอบรูปด๊อกกี้ความเห็นที่ 26 มาก เป็นน้องหมาในฝันเลย (แต่ความจริงก็คือต้องอยู่ กะเจ้าไวไวหน้าเอ๋อต่อไปค่ะ) รูปก็ save ไว้ค่ะ ถ้ามีอีกก็ช่วยลงด้วยค่ะ จากคุณ : khunwaiwai (khunwaiwai) - [ 19 พ.ย. 46 19:59:32 ]

ความคิดเห็นที่ 30 โหวตๆๆๆ จากคุณ : <fah> - [ 20 พ.ย. 46 06:34:56 ]

ความคิดเห็นที่ 31 อ่านแล้วขำอยู่คนเดียว ^_^ พออ่านเสร็จก็เลยคิดจะปรินท์กลับไปให้พ่อ แม่ พี่น้อง อ่านด้วย เพราะเรื่องของออมสิน เป็นเรื่องใกล้ๆ ตัว ที่น่ารัก และมีเสน่ห์อยู่ในตัวของมันเอง ปล. ออมสินเวอร์ชั่นชุดว่ายน้ำ เวอร์ชั่นแอบลอบมองน้องดำ ชอบรูปนี้ที่สุดค่ะ อวบอ้วน จากคุณ : ++LeMon...OnTouR++ - [ 21 พ.ย. 46 08:27:40 ]