+++ อ อ ม สิ น อ ย า ก เ ล่ า +++ ภาค 2 ตอน 12 "ซานตาคลอส"

    12. ซานตาคลอส...

    เดือนธันวาคมปีนี้หนาวกว่าปีที่ผ่านมา
    แล้วลำหรับชีวิตที่ต้องอยู่คนเดียวด้วยแล้ว
    ผมว่า....คงจะหนาวอีกเป็นเท่าทวี.....
    โอว..เป็นไงครับ..หลังจากอ่านกลอนหาคู่ผมไป
    สัก 2-3 หน เห็นหรือยังว่าสำนวนกวีของผมนั้น
    ยังไม่จางหายไปเลยทีเดียว
    เห็นท่าว่าผมน่าจะมุ่งมั่น มาเอาดีทางสำบัดสำนวน
    เป็น “กวีหมา ตัวแรกของโลก”
    ซะให้มันรู้แล้วรู้รอดไปเลย ดีมั๊ย ?

    เอาเหอะน่า...ทุกคนและทุกหมา มีสิทธ์จะมีฝัน
    ผมแค่ฝันเล็กๆ น้อยๆ พอให้ชุ่มชื้นหัวใจ
    อย่าทำท่าหมั่นไส้ผมไปหน่อยเลย...

    พี่สาวเคยเล่าเรื่อง ซานต้าฯ ให้ผมฟัง
    “ซานตาคลอสหน่ะ เค้านั่งเลื่อน
    ที่มีกวางเรนเดียร์ คอยลากด้วยรู้มั๊ย?….
    แต่ถ้าซานตาคลอส มาเมืองไทยนะออมสิน...
    ตัวอวบๆ แบบออมสินเนี่ย
    ต้องได้ไปลากเลื่อนให้ซานต้าฯ แน่เลย”

    พี่สาวไม่พูดเปล่า เอารูปซานต้าฯ ตัวแดงๆ กลมๆ
    รูปร่างหน้าตา เหมือนคนเก็บขวด แถวบ้านเรา
    เพราะแบกกระสอบ...แต่งตัวรุงรังเหมือนกัน
    ผิดกันก็แต่สีของเสื้อผ้าเท่านั้น...
    มาโชว์ผมอีกด้วยแหน่ะ

    นั่นเป็นสาเหตุที่ทำให้เกิดเหตุการณ์เสียฟอร์มของผม

    เมื่อวันก่อนผมได้เสียฟอร์มไปอีกเป็นหนที่ร้อยกว่าๆ
    เพราะเนื่องจากว่า อากาศหนาวจัดๆ อย่างที่ผมบอก
    รวมทั้งเรื่องซานต้าฯ ที่พี่สาวเล่าให้ฟังจนผมเคลิ้ม
    ทำเอาผมพวักพะวง กลัวแต่ว่า
    ถ้าเกิดซานต้าฯ มาแล้วเราจะพูดกันรู้เรื่องมั๊ย ?
    เพราะเกิดว่า เค้ามาในช่วงที่พี่สาวไม่อยู่หล่ะ !
    ผมจะทำยังไง ?
    ซานต้าฯ จะเอาของขวัญให้ผมหรือเปล่า?
    แล้วผมต้องไปลากเลื่อนแทนกวางหรือไม่?
    และอีกหลายๆ คำถาม ที่วิ่งวนอยู่ในหัวของผม
    พี่สาวนี่เข้าใจเอาอะไรยุ่งๆ มาให้ผมคิดจริงๆ
    ขณะที่ผมนั่งกังวลอยู่ในกรงเพียงลำพังนั้น
    เป็นช่วงประมาณเย็นๆ
    พี่สาวไม่อยู่....ออกไปทำงาน ตั้งแต่เช้า
    อากาศก็แสนจะหนาวเย็น
    กรงของผมเป็นตระแกรงเหล็กที่แสนจะทะลุปรุโปร่ง
    ลมดกรกทุกทิศทาง ที่ก่อนนี้ผมเคยชอบนัก
    เพราะลมเย็นๆ จะพัดผ่านได้ตลอดชวนให้หลับสบาย
    ตอนนั้นเอง ผมมองลอดผ่านกรงไปทางมุมหน้าบ้าน
    ผมเห็น รูปพรรณสัณฐานของคนแน่ๆ
    กำลังก้มๆ เงยๆ อยู่แถวช่องเก็บขยะหน้าบ้านเรา
    เค้าใส่หมวกสีเข้มๆ ที่มีจุกตรงกลาง
    ใส่เสื้อแขนยาว สีมอซอ ถึงแม้ไม่เข้ากัน
    แต่ก็เรียกได้ว่าอยู่ในโทนสีเข้มๆ เหมือนกับหมวก
    อะไรไม่สำคัญเท่ากับที่เค้าแบกกระสอบมาหนึ่งใบ
    กระสอบใบใหญ่ๆ ท่าทางจะมีของเยอะแยะ...
    แวบแรก....ที่ผมพอจะนึกออก
    ต้องเป็น “ซานตาคลอส” แน่ๆ ถึงแม้อย่างอื่น
    จะไม่เหมือนกับที่พี่สาวพูดเลย
    ทั้งสีชุด ... เคราขาวๆ
    กวาง...กวางก็ไม่มี แต่เอาเหอะ...
    ซานต้าฯ อาจจะต้องใช้หมาแทนกวางกันก็คราวนี้
    ผมพยายามเงียบๆ ไม่ส่งเสียง นึกโมโหพี่สาวนิดๆ
    ที่ไม่อยู่บ้านในวันสำคัญแบบนี้

    ซานต้าฯ ของผมก้มๆ เงยๆ อยู่กับ ช่องขยะหน้าบ้าน
    ช่องขยะที่ว่าอยู่หน้าบ้านก็จริง
    แต่เป็นบริเวณริมสุดของสนามหน้าบ้าน
    ปกติเวลาพี่สาวทิ้งขยะ จะต้องเปิดฝาช่องขยะ
    จากด้านบน ภายในตัวบ้าน
    ส่วนคนเก็บขยะ ที่มาพร้อมกับรถขยะคันโต
    จะเปิดประตูเล็กๆ ของช่องขยะจากด้านนอก
    แล้วก็เก็บขยะออกไป .... ทำให้ไม่ต้องมี
    ถังขยะตั้งตามถนน ในหมู่บ้านให้วุ่นวาย

    “สะอาด เรียบร้อยดี ไม่ต้องกลัวหมามาคุ้ยขยะด้วย”
    พี่สาวเปรยให้เพื่อนๆ ฟัง เมื่อมาอยู่บ้านหลังนี้แรกๆ

    ไม่พี่สาวก็ซานต้าฯ แหละ ที่ต้องสับสนเรื่อง
    ช่องขยะกับปล่องไฟ
    ซานต้าอาจจะเข้าใจว่า นี่คือปล่องไฟ ของบ้านนี้ก็ได้
    อาจจะกำลังหาทางเข้ามา
    ผมคิดแล้วก็ยังนึกขำในตอนนั้นว่า
    “ซานต้าฯ นี่ทำไมโง่จัง(วะ)”

    ผมได้ยินเสียง กุกๆ กักๆ ก๊องๆ แก๊งๆ
    อยู่พักเดียว....ก็เงียบ
    ไม่มีแม้แต่เงาของซานต้าฯ ที่ว่า...

    ผมไม่ได้มีเวลางุนงงหรือสงสัยอะไรนาน
    พี่สาวก็กลับมาจากทำงาน

    ที่สุดความจริงก็ปรากฏ...
    ไม่ใช่ “ซานตาคลอส” ที่ไหนหรอกครับ
    เค้าที่ผมเห็น คือ “คนเก็บขวด”
    เค้ามารื้อขยะตามบ้านในหมู่บ้าน
    เพื่อเก็บเอาขวดเปล่า หรือหนังสือพิมพ์ที่พอจะขายได้
    เอาไปชั่งกิโลขาย...แต่ที่พี่สาวโมโหก็เพราะ
    เค้ารื้อขยะเสียจนเลอะไปหมด
    แถมประตูช่องขยะก็ไม่ปิดให้ด้วย

    พี่สาวโวยวายเอากับผมใหญ่
    หาว่า อยู่บ้านยังไง ไม่เห่า คนแปลกหน้า
    เนื่องจากยามในหมู่บ้าน
    ฟ้องพี่สาวว่าไม่ได้ยินเสียงหมาที่บ้าน
    (ซึ่งคงจะหมายถึงผมนั่นแหละ) เห่าเลยซักแอะ

    “ถ้าเป็นขโมยนี่ สงสัยจะยื่นกุญแจบ้านให้เค้า
    เสร็จสรรพเลยมั๊ง ออมสินเนี่ย”
    สุดท้าย...ท้ายสุด ออมสินโดนด่าทุกที

    แล้วผมก็มานึกได้จริงๆ ที่พี่สาวเคยบอกว่า
    “ซานตาคลอส หน่ะ เค้าจะมาตอนกลางคืน
    มาตอนที่เด็กๆ แล้วก็คนในบ้านหลับกันหมดแล้ว”

    เดือนนี้คงจะเป็นเดือนแห่งเทศกาล
    แล้วก็การขยันออกจากบ้านของพี่สาวจริงๆ
    พี่สาวของผม ขยันออกงานมากครับ
    ผมถูกทิ้งให้เฝ้าบ้าน บ่อยขึ้น ตามลำดับ
    หนาวก็หนาว เหงาก็เหงา
    คิดถึงแต่ที่นอน กับผ้าห่มอุ่นๆในห้อง

    คืนนั้นเมื่ออาทิตย์ที่แล้วนี่เอง
    ผมจำได้ดีเหมือนมันเพิ่งผ่านไป
    วันที่ 16 ธันวาคม 2546
    อากาศหนาวเริ่มตั้งแต่บ่าย
    พี่สาวบอกกับผมว่า
    วันนี้จะต้องออกไปทานข้าวข้างนอกกับพี่โอม....
    อืม...ผมจำพี่โอมได้...พี่โอมตัวสูง....ใจดี.....ใครๆก็ว่าหล่อ
    แต่ไม่เท่าผมหรอกครับ รับรองได้
    พี่โอมเคยมาที่บ้าน...แถมชมว่าผมหน้าตาดี....อีกด้วย..
    คงหวังให้ผมชมกลับหล่ะสิ...

    ดูจากการแต่งตัวแล้ว พี่สาวต้องไปนานแน่ๆ
    ให้ข้าวให้น้ำผมเสร็จ ผมก็ถูกต้อนเข้ากรง...
    พร้อมพี่โบ้....
    “อยู่เป็นเพื่อนน้องด้วยโบ้..เดี๋ยวกลับ”
    พี่สาวสั่งพี่โบ้ แล้วก็วิ่งจู๊ด....ขับรถออกไปเลย
    ตอนนั้นอยู่ในราว สัก ทุ่มเศษๆ

    ผมไม่รู้ว่าเวลาผ่านไปนานเท่าไหร่
    มารู้ตัวอีกที...ก็ดึกมากแล้ว
    สะดุ้งตื่นขึ้นเพราะเสียงผิดปกติจากหน้าบ้าน
    เหมือนกับนัดกันไว้...เราสองพี่น้องพยายามเงี่ยหูฟัง
    เสียงเหมือนมีใครกำลังทำอะไรซักอย่างอยู่ที่ประตูรั้ว
    เสียงงี๊ดๆ เบาๆ ที่ได้ยินอยู่แปลกมาก
    ลมหนาว....ที่พัดมา ยิ่งทำให้เสียงที่ว่า
    เหมือนล่องลอยมาจากที่ไกลๆ ...

    สักพัก เราได้ยินเหมือนเสียงอะไรหล่นตุ๊บ
    อยู่ตรงประตูรั้ว....ไม่ผิดแน่....
    เสียงที่ว่าเหมือนเสียงเดิน
    มันชัดเจนเสียยิ่งกว่าอะไร
    ต้องเป็นเสียงเดินของใครซักคน
    และใครซักคนที่ว่า เค้ากำลังเดินอยู่...
    บริเวณโรงรถหน้าบ้านเรานี่เอง

    โดยไม่ต้องนัดกันให้เสียเวลา
    ผมกับพี่โบ้ประสานเสียงกันเห่า ผู้บุกรุกในยามวิกาล
    ถึงแม้อีกใจ ผมจะกำลังคิดว่า
    จะใช่ “ซานต้าฯ” ที่ผมรอคอยอยู่หรือเปล่า
    แต่การถูกด่าในเรื่องเดียวกัน...คงไม่ดีแน่...
    ผมเลยพยายามเห่าส่งสัญญาณ ให้ยามในหมู่บ้านรู้ตัว
    เพราะถ้าไม่ใช่หล่ะก็...
    ต้องเป็นขโมยสถานเดียวแน่ๆ ....
    เพียงครู่เดียว..เสียงผู้บุกรุกก็หายไป
    พร้อมกับเสียงรถยนต์ ที่แล่นจากไปในความมืด

    เสียงงี๊ดๆ แปลกๆ ก็ยังคงแว่วมาเบาๆ จากหน้าบ้าน
    ผมและพี่โบ้พยายามเงี่ยหูฟังอย่างตื่นเต้น...
    เพราะไม่รู้ว่ามันเป็นเสียงอะไรแน่

    ผมพยายามเขี่ยกรงจนเจ็บเท้าไปหมด
    ไม่รู้ว่าใช้เวลากับความตื่นเต้นที่ว่านี้ไปนานเท่าไหร่
    เพราะพอพี่สาวกลับมา....กลายเป็นว่า
    คนที่ตื่นเต้นตกใจก็มีมาเพิ่มอีกหนึ่งนั่นคือพี่สาวเอง

    และต้นเหตุของเสียงงี๊ดๆ ที่วังเวงมากับสายลมหนา
    ก็คือ “ลูกหมา” ครับ ลูกหมาตัวเล็กๆ
    นอนนิ่งอยู่ในลังเบียร์ช้างตัวหอมกรุ่น
    ไปด้วยกลิ่นแชมพู ลำตัวสีขาว มีจุดกลมๆ
    สีน้ำตาลเรียงกันตั้งแต่กลางหลังถึงโคนหาง
    และที่สำคัญไปกว่านั้น มันมาพร้อมกับนมสด
    ยี่ห้อโฟรโมสต์ กล่องสีฟ้า
    ใครก็ตามที่เอา เจ้าหมาน้อยตัวนี้
    ใส่ลังเบียร์ช้างมาแอบไว้มี่หน้าบ้านเรา
    เค้าไม่ได้คิดแค่ต้องการให้พี่สาวเลี้ยง
    เจ้าตัวนี้อย่างเดียวหรอก
    เค้ายังมีใจห่วงใยมันอยู่ไม่น้อยทีเดียว
    ทั้งจากการที่อาบน้ำมาอย่างดี
    ทั้งจากกล่องนมที่ส่งมาด้วยกัน
    และทั้งจากการลงทุนย่องเข้ามาบ้านคนอื่น
    ยามวิกาล เสี่ยงกับการโดนจับ

    ใครก็ตามที่ผมไม่รู้ว่าจะใช่ “ซานตาคลอส” หรือเปล่า
    ใครก็ตามที่ว่านั้น ได้เอาของขวัญมาให้ผมแล้วครับ
    ของขวัญเล็กๆ ที่ผมขอเรียกว่า “น้อง”

    ครับเจ้าหมาเด็กตัวนั้น ...
    วันนี้...เค้าเป็น น้องชายของผมแล้ว
    ผมยังไม่รู้จะเรียกเค้าว่าอะไรดี
    น้องเล็กๆ ของผม ควรจะชื่ออะไรดีน้า..???
    ทำไม “ซานต้าฯ” ไม่ยอมตั้งชื่อมาให้ด้วยเลย...

    แก้ไขเมื่อ 23 ธ.ค. 46 15:19:27

    จากคุณ : เฮเลน - [ 23 ธ.ค. 46 15:17:48 ]