หมาลาอย่างผมเป็นงงเอาจริงจัง เมื่อกำลังเดินเข้าเดินออกบ้านอย่างที่ทำอยู่ประจำ แล้วอยู่ๆบรรดาคุณๆ ก็มะรุมมะตุ้มใส่สายคาดอกพร้อมสายจูงที่คอให้ผมกันยกใหญ่ ทั้งที่ผมเคยพยายามคาบมากองไว้แทบตักคุณๆ อยู่แทบทุกวี่วัน ก็ไม่เห็นจะสนใจใส่ให้แล้วพาผมไปเที่ยวเล่นไกลๆ อย่างที่ผมขอซักกะวัน แถมพอผมกระโดดโลดเต้นขอให้พาไปเที่ยวบ้าง เพราะเบื่ออุดอู้อยู่แต่ในรั้วบ้านเต็มทน กลับถูกตวาดแวดแหวว่าพาผมไปข้างนอกทีไร ผมเอาแต่ใจลากคุณเซออกนอกทางทู้กที

วันนี้วันอาทิตย์ครับ ผมรู้ว่าคุณของผมหยุดงานทุกเสาร์-อาทิตย์ ก็เลยช่วยไม่ได้ที่จะออกอาการซูเปอร์ไฮเปอร์ (อย่างที่คุณๆ ในบ้านเค้าว่ากัน) ตั้งแต่เช้าตรู่ ด้วยการตะกายประตูบ้านพร้อมเห่าเรียกตั้งแต่ตีห้าครึ่ง ก็แหม ผมมีความสุขนี่ครับ อาทิตย์นึงจะอยู่พร้อมหน้าพร้อมตากันซักวันนึง แล้วขณะที่ผมกำลังจะโถมตัวเข้าหาประตูบ้านเป็นครั้งที่สองด้วยความเบิกบานใจนั้นเอง

โคร้มมม!!! แอ้ก!!!

เอ๊ะ ทำไมเห็นดาวขึ้นตอนเช้าตรู่

“สมน้ำหน้า ไอ้หมาลา ไม่รู้จักเวล่ำเวลา คนกำลังหลับกำลังนอนดันกระโจนประตูโครมๆ อยู่ได้ หนวกหูจริงๆ”

หนึ่ง สอง สาม … สิบ เอาล่ะ ค่อยกลับมาเป็นตัวของตัวเองหน่อย ไม่ต้องสงสัยครับว่าทำไมเมื่อกี้ผมพูดจาภาษาหมาไม่รู้เรื่อง ไอ้เรื่องแบบนี้เกิดขึ้นประจำครับ ครือ เมื่อกี้ตอนผมกำลังกระโจนด้วยความเร็ว 160 กม./ ชม. บวกกับความแรง 460 ริกเตอร์น่ะ ประตูก็เปิดผลัวะออกมาจากด้านในอย่างพอดิบพอดี ก็เลยชนกับนักกายกรรมอย่างผมเข้าเต็มรัก ไอ้ผมก็ไม่ทันตั้งหลักให้ดีๆ โดนประตูเข้าไปทั้งบานก็เลยหงายเก๋งลงไปนอนให้กรรมการนับสิบอย่างไม่เป็นท่า แต่ไม่เป็นไรครับ กิจวัตรยามเช้าวันหยุดของผมลุล่วงแล้ว

ล่วงเข้าเวลาพระฉันเพล นาฬิกาตีเป๊งสิบเอ็ดที ผมก็ถูกจูงออกจากบ้าน ไม่สนหรอกครับว่าจะไปไหน ขอให้ได้ออกไปแร่ดนอกบ้านเถอะ ผมสู้ไม่ถอยอยู่แล้ว นั่นไง ที่ขึ้นรถประจำ นั่นไง รถที่เคยขึ้น อย่าคิดว่าผมเป็นหมาอัจฉริยะอะไรโน่นเลย ไม่อยากคุย แต่ผมนะ เห็นรถปิ๊กอัพสีขาวทีไรเป็นต้องวิ่งแถออกไปทู้กที นั่นไง มาแล้วคันนึง

อ้ากกกก!!!

“ไอ้หมา อยากตายเรอะ วิ่งทะเล่อทะล่าไปหารถได้ยังไง ไอ้นี่ วอนซะแล้ว”

ขอโทษค้าบ ผมผิดไปแล้ว แต่จะโทษหมาอย่างผมได้ไงล่ะ ก็ผมน่ะมองเห็นแค่สีขาวกับสีดำ เห็นรถสีอ่อนๆ วิ่งมา ผมก็ตีความว่าเป็นสีขาวแล้วสิ

“เอ้า ขมวดคิ้วคิดมากอยู่ได้ มีอะไรต้องคิดมากมาย โน่น รถมาแล้ว ไปขึ้นรถ ไม่ใช่ข้างหน้า อย่างเอ็งน่ะ กระบะหลัง”

โอ้ พระเจ้า มีแบ่งชนชั้นกันด้วย เอาสิ หมาอย่างเราน่ะอดทนแต่ไม่ยอมทนอดอยู่แล้ว นั่งสู้แดดฝนลมฟ้ากระหน่ำอยู่ข้างหลังก็ได้ เชอะ

พูดกันตามตรงแล้ว ผมชอบนะ นั่งเชิดหน้าอยู่หลังรถน่ะ ผมชอบมองเวลารถวิ่งผ่านพวกหมารักอิสระตามข้างถนน พวกมันงี้มองผมตาละห้อย คงอยากขึ้นมานั่งกินลมชมวิวเล่นแบบผมบ้างล่ะสิ งานนี้อยู่ที่บุญทำกรรมแต่งไอ้น้อง

รถวิ่งอยู่นานจนผมเริ่มเบื่อ พอลุกขึ้นไปชะโงกมองพื้นถนนบ้างก็ถูกกระตุกเชือกจนต้องหันกลับมามองด้วยความรำคาญ แหม ผมไม่โง่กระโดดลงไปหรอกน่า เห็นผมเป็นหมาบ้องตื้นไปได้

“นั่งมองพื้นถนน เดี๋ยวก็ตาลายหัวทิ่มหรอกเอ็ง ขี้เกียจให้รถคันหลังเค้าด่าเอา โทษฐานทำรถเค้าบุบ”

แหม แหม เป็นห่วงเราก็ไม่พูดตรงๆ มนุษย์นี่หนอ ชอบประชดประชันอยู่ได้

แล้วผมก็สังเกตเห็นว่า ที่ๆ รถวิ่งไม่ใช่ถนนใหญ่หลายๆ เลนอีกต่อไป แต่กลับเป็นซอกซอยเล็กๆ ที่มีบ้านเรือนเรียงรายตลอดเส้นทาง จนกระทั่งมาถึงสุดซอยซึ่งเป็นแค่ประตูรั้วเล็กๆ แต่ข้างในมีพื้นที่ที่เป็นสนามกว้างมาก เท่าไหร่ผมไม่รู้หรอก แต่กว้างกว่าบ้านที่ผมอยู่เยอะแล้วกัน

รถจอดพรืดลงหน้าม้าหิน ข้างๆ สนามหญ้าที่ล้อมรั้วแข็งๆ ตลอดสี่ด้าน แล้วผมก็ได้ยินเสียงผู้หญิงเรียกชื่อ

“แฮปปี้ แฮปปี้ใช่มั้ยคะ รูปหล่อเชียว”

จริงๆ ไอ้คำหลังน่ะ พี่ผู้หญิงเค้าไม่ได้พูดให้ผมได้ยินหรอก แต่ผมได้ยินเสียงในใจที่เค้าคิด เลยเอามาผูกเรื่องเป็นตุเป็นตะน่ะ คนอ่านจะได้นึกภาพออกว่า ผมก็หล่อไม่แพ้หมาลาหรือหมาเด้นตัวอื่นเหมือนกัน

ผมกระโดดลงมาจากกระบะหลังทันทีที่ประตูเปิดอ้าออก พร้อมสูดหายใจเอาอากาศบ้านสวนเข้าปอด ไม่มีใครซักคนรู้หรอกว่า ข้างในผมระริกระรี้ขนาดไหน เพราะจากหางตาข้างขวาของผม ผมเห็นบ่อน้ำขนาดกลางๆ พอให้ผมสนุกได้อยู่ไม่ไกลเกินเอื้อม

ผมถูกจูงเข้าไปในสนามหญ้าที่เห็นตอนแรก แล้วพี่ผู้ชายที่ผมไม่เคยเห็นหน้ามาก่อนก็ปลดสายรัดอกกับสายคล้องคอผมออก พร้อมกับใส่โซ่แข็งๆ เข้าที่คอของผมแทน ตอนนี้ผมเริ่มไม่สนุกแล้วล่ะครับ เพราะสังหรณ์ว่า ท่าจะมีอะไรไม่ชอบมาพากลซะแล้ว

คุณๆ เค้าคุยอะไรกันผมไม่รู้หรอก หูผมอื้อซะแล้ว ตั้งแต่ได้ยินชัดเต็มสองหูว่า ผมต้องมาอยู่ที่นี่ 3 เดือน โฮ…ไม่เอาล่ะค้าบ ผมอยากกลับบ้าน ผมสัญญา ต่อไปนี้ผมจะไม่ดื้อ จะไม่คาบรองเท้า จะไม่ ไม่ทำลายบัวในอ่าง จะกินให้น้อยลง จะไม่กระโดดกัดแขนคุณของผม จะไม่ไล่ตะปบไอ้ตัวเล็กๆ ไม่ขโมยชมพู่ กล้วย มะม่วง ฯลฯ

แม้ผมจะเห่าหอนจนสุดเสียง เพื่อสัญญิงสัญญาตามที่ว่ามาทั้งหมด คุณของผมก็ไม่มีทีท่าว่าจะล้มเลิกความตั้งใจ แถมยังทำร้ายจิตใจผมเพิ่มอีกด้วยการหันไปสนใจเจ้าหมาตัวเล็กสีดำปลอดที่ออกอาการระริกระรี้เกินหมาตัวผู้เค้าจะทำกัน ดูมันสิ ทำนอนย้วย แหน แหน ทำเป็นนั่งไขว่ห้าง ดูสิ ทำเป็นนั่งแล้วยื่นสองขาหน้ามาประจบอีก เชอะ หมาอะไรไม่รู้จักรักศักดิ์ศรีตัวเอง เค้าให้ทำอะไรก็ทำ ไม่รักความเป็นหมาซะบ้างเลย

แล้วดูผมสิ ผมเป็นหมาที่ถูกเค้าเมินซะแล้ว เมื่อก่อน พอผมเห่าหอนกรีดเสียงแสบแก้วหูแบบนี้ คุณจะต้องเดินมาปล่อยผมเป็นอิสระ แม้ว่าจะโดนลงไม้ลงมือก่อนซักตุ้บสองตุ้บ แต่วันนี้ อาการออดอ้อนเช่นนี้ของผมไม่ได้ผลเอาซะเลย เค้าไม่สนใจผมแล้ว ผม…เศร้าจัง

ผมยังคงกรีดร้องขอความเห็นใจด้วยระดับเสียงที่เดซิเบลลดต่ำลงเล็กน้อย (เหนื่อยครับ แถมพี่ผู้ชายตัวใหญ่ยังยืนคุมอยู่ไม่ห่างด้วย บอกตรงๆ ผมกลัว) แต่นั่นไง ได้ผลแล้ว คุณของผมคงทนเสียงออดอ้อนไม่ได้ เลยจะเดินเข้ามาปล่อย ผมกระดิกหางสะบัดตูดด้วยอาการเอาอกเอาใจสุดชีวิต

“ไอ้หมาเอ๊ย ทำตัวดีๆ นะ อีกสองอาทิตย์จะมาเยี่ยม…นะ ทำตัวให้เค้ารักเค้าเอ็นดูนะ เค้าให้ทำอะไรก็อย่าไปขัดใจเค้า ทำตัวให้ดีกว่าที่เคย รู้มั้ย เนี่ย ถ้าไม่ดื้อขนาดนี้ ก็ไม่ต้องส่งมาดัดนิสัยที่นี่หรอก เปลืองตังก็เปลือง แต่ – ไม่เป็นไรมั้ง เอ็งน่าจะชอบ เพื่อนเยอะ มีที่วิ่งเล่นเยอะด้วย เนี่ย เดี๋ยวพี่ผู้ชายคนนี้เค้าจะเล่นเป็นเพื่อนนะ อยากกระโจนก็กระโจนให้เต็มที่เลยนะ ทำตัวดีแล้วจะมารับกลับบ้าน”

คุณพูดอะไรน่ะ ผมไม่เห็นรู้เรื่องเลย พูดเองเออเองอยู่ได้คนเดียว ฟังผมบ้างสิ ผมไม่อยู่ที่นี่นะ ไม่ยู้ ไม่อยู่ ผมจะกลับบ้านด้วย โอ๋วววว (เสียงหอน)

คุณก้มลงหอมหัวใหญ่ผมหนึ่งที พร้อมกับตบหัวเบาๆ อีก 2 ที ผมเริ่มรู้ชะตากรรมที่ผมไม่อาจหลีกเลี่ยง ผมยังร้องขอความเห็นใจและเอาสองข้างหน้าเกี่ยวขาคุณเอาไว้อย่างเหนียวแน่น แต่ไม่เป็นผล คุณค่อยๆ เดินห่างผมไป โดยผมยังคงตะโกนร้องอยู่อย่างนั้น

โอย…หิวน้ำจัง

ผมกำลังกลืนน้ำลายด้วยความกระหายตอนได้ยินเสียงเครื่องยนต์ดังกระหึ่มขึ้น นั่นมันเสียงรถคุณที่ผมนั่งมาเมื่อกี้นี่หว่า

“บ๊ายบายน้า ไอ้หมา แล้วจะโทรมาคุยด้วย”

ผมสะดุ้ง ทำอะไรไม่ถูก ได้แต่ยืนมองรถสีขาววิ่งจนลับหายไปจากสายตา และเสียงเห่ากระโชกเรียกให้คุณกลับมารับผมไปด้วย ผมถูกทิ้ง เป็นไปได้อย่างไร หมาน่ารักอย่างผม ใครเห็นก็ทักว่าหล่อ (เข้าข้างหมาตัวเอง) จะถูกทิ้งเป็นหมาไม่มีญาติอยู่ที่นี่ แล้วต่อไปนี้ชีวิตผมจะเป็นยังไงต่อไปล่ะเนี่ย

ผม…นายหมาลา…ตอนนี้กำลังเศร้าอย่างสุดชีวิต ไม่มีอารมณ์เล่าต่อแล้วล่ะครับ

ขอตัวไปทำมิวสิคเพลงอกหักก่อนนะครับ ยังไงอวยพรให้คุณของผมเค้าเปลี่ยนใจกลับมารับผมด้วยนะครับ

ลงชื่อ นายหมาลาผู้ไม่มีใครเห็นใจ