ความคิดเห็นที่ 1 "นี่ไงคะหมอ เจ้าเเอมเบ้อร์ --- ที่ดิฉันอยากให้หมอช่วยตรวจให้ หน่อย" พยาบาลโร้สบอกผม   ผมมองดูขนสีเกือบจะเป็นสีน้ำผึ้งอ่อนๆที่แก่บ้างอ่อนบ้างตามหู และลำตัวของหมาที่ชื่อ แอมเบ้อร์ แล้วพูดกับพยาบาลโร้ส ว่า "สมชื่อจริงครับ เวลาออกไปตากแดด ขนสีนี้คงเป็นประกาย สวยเหมือนอำพัน "      "ตลกจังเลยค่ะหมอ ตอนแรกดิฉันเห็นหมาตัวนี้เข้า แดดส่องตัวมันเป็นประกายสวยเชียวค่ะ ดิฉันก็นึกถึงชื่อแอมเบ้อร์ได้ทันทีเลย หมอก็ทราบอยู่แล้วว่า ดิฉันตั้งชื่อเก่ง"พยาบาลหัวเราะพลางแกล้งหลิ่วตาให้ผม "อ๋อ แน่นอนครับข้อนั้นไม่ต้องสงสัย " ผมตอบยิ้มๆ           ผมกับพยาบาลโร้สรู้ความหมายของคำล้อเลียนนี้ดี เพราะพยาบาลโร้สต้องเป็นคนตั้งชื่อหมาไม่มีเจ้าของซึ่งเธอรับเลี้ยงไว้อย่างไม่มีที่สิ้นสุด  คอกเลี้ยงหมาที่ว่านี้ อยู่ในสนามหลังบ้าน ของพยาบาลโร้ส เธอหาเงินค่าใช้จ่าย ในการเลี้ยงหมา จำนวนมากเหล่านี้จากการจดแสดงงานขนาดเล็ก,จัดงานขายของลดราคา และการใช้เงินรายได้ของตนเอง พยาบาลโร้ส ไม่เพียงแต่จ่ายเงินให้แก่เรื่องเลี้ยงหมาเท่านั้น เธอยังให้เวลาดูแลพวกมันด้วยเท่าที่เจียดเวลามาได้จากการดูแลคนป่วยตามหน้าที่ของเธอ ผมมักจะถามตัวเองเสมอๆว่า พยาบาลโร้สหาเวลามาเลี้ยงหมาได้อย่างไร ในเมื่อเธอมีอาชีพพยาบาลคนและต้องทำงานเต็มวัน     แต่ปรากฎว่าเธอหาเวลามาต่อสู้เพื่อหมาเหล่านี้ได้ ช่างน่าชมเชยจริงๆ "ตัวนี้ได้มาจากไหนล่ะครับ " ผมถาม "อ๋อ! เจอมันเดินเร่ร่อนอยู่ตามถนนที่เฮบเบิลตั้นค่ะ ไม่มีเจ้าของ แล้วก็ไม่เห็นมีใครประกาศว่าหมาหาย แสดงว่าเจ้าของเขาทิ้งแล้ว " พยาบาลโร้สตอบ คอหอยของผมตีบตันด้วยความขัดใจอย่างที่เป็นทุกครั้ง ที่ได้ยินเรื่องทำนองนี้       "คนบ้าอะไรนะ---ทิ้งหมาสวยๆอย่างนี้ได้ลงคอ มีอย่างรึ---นึกจะทิ้งก็ทิ้งให้มันอดๆอยากๆ" ผมพูด "นั่นสิคะ  คนพวกนี้เขาก็มีเหตุผลแปลกๆของเขานะหมอ ในกรณีเเอมเบอ้อร์นี่ ดิฉันว่า เค้าทิ้งมันเพราะเขาไม่ชอบที่มันเป็นโรคผิวหนังนิดหน่อยน่ะค่ะ เขาคงกลัว---" พยาบาลโร้สตอบ "อย่างน้อย พาไปหาสัตวแพทย์ ก็ยังดี" ผมพึมพำขณะที่เปิดประตูคอก ผมคุกเข่าลงตรวจดูผิวหนังที่เป็นด่างเป็นดวงๆตามตีนของแอมเบ้อร์ มันกระดิกหางและใช้จมูกดุนแก้มของผม ผมเงยหน้าขึ้นมองหูที่ยาวและห้อย ขากรรไกรเป็นเหลี่ยม  และนัยน์ตาที่แสดงว่าเคยถูกทอดทิ้ง "หน้าตายังงี้มันพันธุ์หมาล่าเนื้อนี่ครับ แต่ผสมอะไรมั่งก็ไม่รู้ " ผ มพูด พยาบาลโร้สหัวเราะชอบใจ "งงไปเลยค่ะ ปกติดิฉันเดาเก่ง แต่เจอเจ้าตัวนี้เข้าแล้ว  เดาไม่ถูก สงสัยว่าหมาพันธุ์ฟ๊อกซ์ฮาวน์คงดอดไปผสมกับพันธุ์ลาบาดอร์ หรือดัลเมเชี่ยนกระมัง  แต่ก็ไม่แน่ใจหรอกค่ะ" เธอตอบ ผมเองก็เดาไม่ถูก หมาตัวนี้ขนด่าง สีดำขาวสลับน้ำตาล รูปร่างไม่ใช่หมาล่าเนื้อ ตีนโตมาก หางยาวรีโบกสะบัดไปมาตลอดเวลา ประกายสีทองเลื่อมอยู่ในขนทุกหนทุกแห่งตามลำตัว "ช่างเถอะครับ จะพันธุ์อะไรก็ -- หมาตัวนี้สวยมาก ใจดีเสียด้วยนา " ผมชม "นั่นสิ่คะ น่ารักจริงๆ ยังงี้ หาบ้านให้อยุ่ใหม่ไม่ลำบากหรอกค่ะ ใครได้ไปเลี้ยงก็ต้องรัก หมอคิดว่าแอมเบ้อร์ อายุสักเท่าไหร่คะ " "บอกไม่ถูกอีกแหล่ะครับ แต่ดูยังมีความเป็นลูกหมาอยู่มาก " ผมตอบยิ้มๆแล้วง้างปากเจ้าแอมเบ้อร์ เพื่อดูแนวฟันสีขาวสะอาด   "อายุสักเก้าหรือ สิบเดือน ตัวโตเกินอายุไปงั้นเอง" ผมว่า "ดิฉันก็ว่ายังงั้นเหมือนกันค่ะ พอโตเต็มที่ คงใหญ่น่าดูเชียวนะคะ หมอ" หมากระโดดขึ้นมาเอาตีนหน้ายันทั้งสองยันอกของผมไว้ เหมือนฟังภาษาที่พยาบาลพูดออก ผมมองดูปากของหมาที่อ้าเหมือนยิ้มและนัยน์ตาแสนรู้คู่นั้น "แอมเบ้อร์เอ๊ย---เรานี่น่ารักจริงๆนะ" ผมพูด โรคผิวหนังของหมาก็เหมือนโรคผิวหนังของคน คือรักษาลำบาก มักจะหาสมุฎฐานของโรคไม่ได้จึงทำให้ยุ่งยาก ผมลูบคลำบริเวณที่ขนร่วง นึกไม่สบายใจที่เห็นขนร่วงทั้งตามหน้า และที่ตีน แต่ผิวหนังยังคงแห้งและไม่เป็นแผล ผมจึงรีบเลิกคิดถึง ปัญหาบางอย่างที่เกิดวูบขึ้นมา ในชั่วอึดใจนั้น ผมไม่อยากนึกถึงโรคนั้น---และไม่อยากให้พยาบาลโร้สวิตก เพราะเธอมีเรื่องให้วิตกมากพออยู่แล้ว "อาจจะโรคคันธรรมดาๆคุณทายาขี้ผึ้งนี่ตามบริเวณที่ขนร่วงเช้าหน-เย็นหนนะครับ" ผมส่งตลับกำมะถันผสมลาโนลินให้พยาบาลโร้ส ยาดังกล่าวนี้อาจจะล้าสมัยไปหน่อย แต่ผมก็ใช้รักษาโรคผิวหนังของหมาได้นักต่อนักแล้ว แอมเบ้อร์ได้ทายานี้และได้กินอิ่ม ก็คงหายได้เหมือนกัน แก้ไขเมื่อ 15 เม.ย. 47 01:13:26 แก้ไขเมื่อ 15 เม.ย. 47 00:18:28 จากคุณ : เกือกซ่าสีชมพู - [ วันเถลิงศก (15) 00:10:06 ]

ความคิดเห็นที่ 2 สองสัปดาห์ผ่านไปโดยที่ผมไม่ได้ข่าวแอมเบ้อร์เลย ผมนึกโล่งใจและสบายใจเมื่อคิดว่า ป่านนี้แอมเบ้อร์ คงได้อยู่กับเจ้าของใหม่ในบ้านที่สบายและมีคนรักมัน เช้าวันหนึ่ง ความรู้สึกโล่งใจของผมก็พลันสูญสิ้น เหมือนกับหล่นตุ้บลงบนพื้น หลังจากลอยฟ่องอย่างเบาสบายมานานเมื่อพยาบาลโร้สโทรศัพท์ มาบอกผมว่า "หมอเฮอร์เรียสคะ  ตรงที่ขนหลุดนั่น ไม่ค่อยยังชั่วขึ้นเลยค่ะ ยิ่งลุกลามมากกว่าเก่าอีก" "ลามไปถึงไหนครับ" ผมถาม "ลามขึ้นตามขา แล้วก็ลามไปที่หน้าค่ะ" ผมใจหาย นึกถึงสิ่งที่เคยกลัวว่าแอมเบ้อร์จะเป็น ! เจ้าพระคุณ ---อย่าให้แอมเบ้อร์เป็นโรคที่ผมกลัวนั่นเลย ! "ผมจะไปตรวจแอมเบ้อร์เดี๋ยวนี้เลยครับ " ผมบอกพยาบาลโร้ส ผมฉวยเอากล้องจุลทัศน์ใส่รถไปด้วย แอมเบ้อร์วิ่งมาต้อนรับผมเช่นครั้งก่อน นัยน์ตาของมันเป็นประกายร่าเริงกระดิกหางไม่หยุด ผมรู้สึกไม่สบายใจอย่างยิ่งที่เห็นขนร่วงหลุดเหลือเพียงผิวเนื้อแดงๆบนหน้าและตามขาของหมา ผมจับแอมเบ้อร์ไว้ชิดตัว และก้มลงดมที่บริเวณขนร่วง พยาบาลโร้สมองผมด้วยความแปลกใจ "หมอทำอะไรคะนั่น"  เธอถาม "ดมดูว่ามีกลิ่นสาบหนูรึเปล่าน่ะครับ" ผมตอบ "กลิ่นสาบหนูเหรอคะ แล้วมีไหมล่ะคะ" "มีครับ" "หมายความว่าไงคะ" "โรคเรื้อนครับ" "ตายล่ะ! " พยาบาลโร้สยกมือขึ้นอุดปาก "แย่จริง---" แล้วเธอก็ยืดไหล่ตามแบบฉบับของนักต่อสู้ "แต่---ดิฉันเคยเจอหมาเป็นโรคขี้เรื้อนมาเยอะแล้วละค่ะ ปกติดิฉันก็รักษาจนหายทุกตัวแหละ อาบน้ำให้มันแล้วทากำมะถัน แต่สิ่งที่ฉันกลัวคือ ---กลัวว่าจะไปติดหมาตัวอื่นเข้าน่ะสิคะ" ผมปล่อยตัวเจ้าแอมเบ้อร์แล้วลุกยืนขึ้น รู้สึกหมดแรงในทันใด "นั่นคุณพูดถึงโรคขี้เรื้อนธรรมดานะครับ แต่อย่างนี้มันร้ายแรงกว่ามาก" ผมบอกเธอ "ร้ายกว่าหรือคะ ---ร้ายกว่ายังไงกันคะ" "คือว่า ---ลักษณะเช่นนี้ คือโรคเรื้อนชนิดร้ายแรงครับ" พยาบาลโร้สพยักหน้า "ดิฉันเคยได้ยินมาแล้วล่ะค่ะ แต่ยังงี้รักษายากเหรอคะ" ผมตัดสินใจจะบอกความจริงแก่เธอ  จึงพูดว่า "ปกติรักษาไม่หายหรอกครับ" "ตายจริง! ฉันดูแล้วไม่รู้เลยค่ะหมอ แอมเบ้อร์ก็ไม่เกามากเท่าไหร่" "นั่นสิครับ ถึงได้รักษายาก เพราะตามธรรมดา หมาที่เป็นขี้เรื้อนจะเกาไม่ได้หยุด หมอก็รักษาได้ แต่ไอ้ชนิดร้ายแรงนี่ หมาไม่แสดงอาการรำคาญมากนัก หมอเลยรักษาลำบาก" ผมบอกเธอ ปัญหานี้ใหญ่หลวงมาก และผมขอใช้คำว่า"ใหญ่หลวง" เพราะโรคนี้เป็นเรื่องที่ทำให้ผมกลุ้มใจมาตั้งแต่เป็นนักศึกษาวิชาสัตวแพทย์ศาสตร์ จนเรียนจบ ผมก็ยังไม่วายกลุ้ม ผมเคยเห็นหมาสวยๆหลายต่อหลายตัว ที่หมอรักษาให้หายจากโรคเรื้อนอย่างรนแรงเป็นเวลานาน แต่ก็รักษาไม่หาย และต้องฉีดยาให้หลับตายไปเองเพื่อให้พ้นทรมาน แก้ไขเมื่อ 15 เม.ย. 47 01:11:11 แก้ไขเมื่อ 15 เม.ย. 47 01:05:50 แก้ไขเมื่อ 15 เม.ย. 47 01:03:53 จากคุณ : เกือกซ่าสีชมพู - [ วันเถลิงศก (15) 00:46:35 ]

ความคิดเห็นที่ 3 ผมไปเอากล้องจุลทัศน์มาจากรถ "ผมอาจจะพูดเกินไปก็ได้ครับ ขอดูด้วยกล้องก่อน---จะได้แน่ใจ"ผมพูด ผมใช้ใบมีดขูดผิวหนังส่วนที่ขนหลุดบนขาหน้าข้างซ้ายของแอมเบ้อร์ แล้ววางสิ่งที่ขูดได้ลงบนแผ่นกระจก เติมน้ำยาโปแต๊สเซี่ยม ไฮดรอกไซด์ลงไป แล้วใช้ฝากระจกปิดด้านบน พยาบาลโร้สชงกาแฟให้ผมดื่มขณะที่ผมนั่งรอครู่หนึ่ง จากนั้น ผมยกกล้องจุลทัศน์เข้าไปในครัว วางลงตรงริมหน้าต่างซึ่งมีแสงแดดส่องเข้ามา แล้วมองดูในกล้อง --- นั่นอย่างไร! ท้องไส้ของผมตึงเขม็ง ขณะที่ผมมองเห็นเชื้อโรคที่ผมทั้งเกลียดและกลัว เชื้อโรคที่เรียกว่า "เดโมเด็กซ์ คานีส" ---มีหัวและลำตัว พร้อมด้วยขาเป็นปุ่มๆรวม8ขา รูปร่างรีเหมือนซิก้าร์ แล้วไม่ใช่มีตัวเดียวเสียด้วย --- บนแผ่นกระจก ในเลนจุลทัศน์นั่น คลาคล่ำไปด้วยไอ้ตัวที่ว่านี้! "ใช่เสียแล้วครับ ทีนี้ไม่ต้องสงสัยแล้ว ---ผมเสียใจจริงๆ" ผมบอกเธอ มุมปากของพยาบาลโร้สตกลงทันที "แต่---ไม่มีทางรักษาเลยหรือหมอ" เธอถาม "ต้องพยายามละครับ ผมต้องพยายามเต็มที่เลย เพราะผมเองก็รักเจ้าแอมเบ้อร์ คุณไม่ต้องวิตกมากเกินไปนะครับ ผมเคยรักษาโรคเรื้อนมาบ้างเหมือนกัน ด้วยยาชนิดนี้----" ผมเดินไปหยิบยามาจากท้ายรถ และส่งกระป๋องยา ให้พยาบาลโร้ส "นี่ไงครับ ยาโอดีเลน เดี๋ยวผมจะทายาให้คุณดู" ผมพูด การทายาลงบนผิวหนังที่ขนร่วงของแอมเบ้อร์นั้นไม่ใช่เรื่องง่าย เพราะแอมเบ้อร์ ไม่ยอมหยุดกระดิกหางเร่าๆและเลียผมตลอดเวลา แต่ผมก็ตั้งใจทาจนสำเร็จ "ทายานี้ทุกวันนะครับ แล้วส่งข่าวให้ผมทราบอาทิตย์หน้า ก็ดี บางทียาโดีเลนก็ใช้ได้ดีเหมือนกัน " ผมสั่งเธอ พยาบาลโร้สขบฟันจนเป็นสันนูนที่แก้ม ท่าทางเช่นนี้แหละ -- ที่ช่วยชีวิตสัตว์มาแล้ว นักต่อนัก "รับรองว่า จะทายาอย่างเคร่งครัดที่สุดค่ะหมอ ดิฉันว่าหนนี้เราต้องรักษาแอมเบ้อร์หายแน่ๆ มองดูก็ไม่เป็นมากเท่าไหร่นี่ ---" เธอบอกผม ผมไม่ตอบ พยาบาลโร้สจึงพูดสืบไปว่า "แล้วหมาตัวอื่นๆ ที่อยู่กับฉันล่ะหมอ ---จะติดโรคนี้ไหมคะ" ผมสั่นศีรษะ "โรคนี้มันแปลกตรงที่ไม่ค่อยติดหมาตัวอื่น ไม่เหมือนโรคเรื้อนบางชนิดหรอกครับ คุณไม่ต้องวิตก" "ค่อยโล่งใจหน่อย ---เอ!หมาเป็นโรคนี้ได้ยังไงคะหมอ" "เรื่องลึกลับอีกล่ะครับ สัตวแพทย์เชื่อกันว่า หมาทุกตัว มีเชื้อโรคเรื้อนอยู่ที่ผิวหนัง แต่บางตัวเป็นขี้เรื้อน บางตัวไม่เป็น ซึ่งหมอก็อธิบายไม่ได้ คิดว่าเป็นกรรมพันธุ์น่ะครับ เพราะเคยเห็นหมาครอกเดียวกันเป็นโรคนี้เหมือนๆกัน หมอก็ไม่ค่อยแน่ใจนักหรอกครับเรื่องนี้" ผมลาพยาบาลโร้ส พร้อมมอบกระป๋องยาโอดีเลนให้เธอไว้ ผมหวังเป็นอย่างยิ่งว่า การรักษาครั้งนี้จะประสพความสำเร็จ หลังจากที่เคยรักษามาแล้ว ไม่มีหมาตัวใดที่เป็นโรคนี้แล้วหายได้เลย จากคุณ : เกือกซ่าสีชมพู - [ วันเถลิงศก (15) 01:10:01 ]

ความคิดเห็นที่ 4 มาอ่านเฉยๆค่ะ หนังสือเล่มนี้เคยหยิบผ่านตาหลายครั้ง แต่ยังไม่ได้เอามาอ่านเลย ขอบคุณค่ะที่อุตส่าห์เอามาให้พวกเราได้อ่านกัน แต่ติดใจลอคอินของคุณจัง คล้ายของอีกคนในพันทิบเลย แต่นั่นเป็นเฝือกซ่าชอคกี้พิงค์ค่ะ ตั้งได้คล้ายกันดีจังค่ะ ทีแรกอ่านผ่านๆ นึกว่าคนเดียวกันซะอีก จากคุณ : ป้าเองจ้ะ - [ วันเถลิงศก (15) 21:54:34 ]

ความคิดเห็นที่ 5 ป้าเองคะ ไม่ใช่คนเดียวกันหรอกค่ะ ได้ยินว่าคุณเฝือกฯไปต่างประเทศนานแล้วค่ะ แต่ชื่อคุณเกือกฯก้อคล้ายกันจริงๆด้วยนะคะ จะเป็นเพื่อนกันรึเปล่าคะนี่ ถ้าไม่ใช่ก้อใจตรงกันซะเหลือเกินค่ะ จากคุณ : +*+*+ หมวยเพลินจิต +*+*+ - [ วันเถลิงศก (15) 22:06:50 ]

ความคิดเห็นที่ 6 ต่อนะคะ ตอนนี้ เรื่องนี้ยังไม่จบ พะดีเมื่อวานพิมพ์แล้วเมื่อยเหลือเกิน ชอบเรื่องนี้มากๆค่ะ เป็นเรื่องสั้นๆ ที่ซึ้งมากในหนังสือเกี่ยวกับสัตวแพทย์และสัตว์ เป็นเรื่องเกี่ยวกับการจากลา ที่เราต้องยอมรับมันให้ได้ อยากให้คนที่ยังไม่เคยอ่าน ได้อ่านกันค่ะ ต้องขออนุญาตทางสำนักพิมพ์ หยิบบางส่วนของหนังสือมาเผยแพร่ในที่นี้ด้วยนะคะ หากท่านใดติดใจ ไปหามาอ่านกันทั้งเล่มจะยินดีมากค่ะ หนังสือขุดนี้ ดีจริงๆค่ะ จากคุณ : เกือกซ่าสีชมพู - [ วันเถลิงศก (15) 22:35:14 ]

ความคิดเห็นที่ 7 (ต่อ) สัปดาห์ ต่อมา พยาบาลโร้สส่งข่าวมาว่า เธอใช้ยาโอดีเลนทาให้แอมเบ้อร์ทุกวัน แต่ตอนนี้โรคกลับลามจนขนร่วงหมดทั้งขาแล้ว ผมรีบไปตรวจแอมเบ้อร์ ความกริ่งเกรงของผมยิ่งทวีคูณ เมื่อเห็นหน้าของเจ้าแอมเบ้อร์ หน้าของหมาตัวนี้ผิดไปจากเดิม เพราะขนหลุดหมด ภาพเช่นนี้ทำให้ผมตกใจเหมือนโดนทุบตี เพราะยังจำหน้าสวยของแอมเบ้อร์ ที่วิ่งมาตะกุยตะกายทักทายผมเมื่อครั้งแรกได้ดี แอมเบ้อร์ กระดิกหางต้นรับขับสู้ผมอย่างแข็งขันตามเคย ---ซึ่งยิ่งทำให้ผมเป็นทุกข์มากขึ้นอีก ผมต้องลองใช้วิธีการอื่น ตอนนี้ผมเห็นแล้วว่า โรคได้แผ่ลามจนไม่อาจใช้ยาทาได้แต่เพียงอย่างเดียว ผมจึงฉีดยาให้เข็มหนึ่ง ยานี้จะช่วยรักษาพิษของแผลใต้ผิวหนัง ผมเริ่มใช้วิธีการของหมอฟาวเล่อร์  ซึ่งสมัยนั้นเป็นที่นิยมมากในการรักษาโรคผิวหนังของหมา คือการใช้ยาชนิดที่ผสมสารหนูทาตามผิวหนังที่ขนร่วงทุกวัน 10วันผ่านไป  ผมเริ่มต้นความหวังครั้งใหม่ แต่แล้วก็ต้องเหี่ยวแห้งหัวใจเพราะพยาบาลโร้สโทรศัพท์มาแจ้งข่าวแก่ผมหลังอาหารเช้าว่า "หมอเฮอร์เรียสคะ แอมเบ้อร์แย่ลงทุกวันแล้วค่ะ ทายาเท่าไหร่ก็ไม่ดีขึ้น จนดิฉันนึกว่าจะ---" เสียงของเธอสั่นระริก ผมรีบขัดคอทันทีว่า " ผมจะมาถึงบ้านคุณภายในครึ่งชั่วโมงนะครับ อย่าเพิ่งหมดหวังเสียเลย โรคชนิดนี้บางทีก็ต้องรักษากันเป็นเดือนๆ" ระหว่างทางที่ผมขับรถไปบ้านพยาบาลโร้ส ผมนึกถึงคำพูดของตัวเอง และรู้ว่าเป็นเพียงคำปลอบใจเท่านั้นไม่ได้มีแก่นสารอะไร  แต่ผมต้องพยายามพูดปลอบใจพยาบาลโร้ส เพราะเธอกลัวที่สุดถ้าหมอจะไปฉีดยาให้หมาหลับไปตลอดกาล พยาบาลโร้สเคยดูแลสัตว์มาเป็นร้อยๆตัว ผมจำได้ว่ามีเพียงไม่กี่ตัวที่เธอไม่อาจช่วยชีวิตไว้ได้ --- หมาแก่ที่เป็นโรคไต หรือโรคหัวใจ ซึ่งอาการหนักจนรักษาไม่ไหว หรือลูกหมาที่เป็นหัดหมา---เหล่านี้เท่านั้น ที่เธอช่วยไว้ไม่ได้ ส่วนหมาอื่นๆที่เจ็บป่วยมาให้เธอดูแล เธอจะช่วยรักษาพยาบาลจนหายสนิท และหาบ้านให้อยู่ใหม่อย่างสบายต่อไป อย่าว่าแต่พยาบาลโร้สเลย ที่เกลียดกลัวการฉีดยาให้แอมเบ้อร์พ้นทรมาน หมาตัวนี้มีอะไรบางอย่างที่ผมรักจนติดใจนักหนา เมื่อผมไปถึงบ้านพยาบาลโร้ส ผมยังงง นึกไม่ออกว่า จะทำอะไรดี ผมประหลาดใจที่พูดออกไปว่า "ผมมารับแอมเบ้อร์ไปรักษาให้เองที่บ้านครับ ผมจะได้ดูแลมันเองทุกๆวัน คุณมีงานดูแลหมาตัวอื่นมากมายอยู่แล้ว ผมรู้ว่า คุณพยายามเต้มที่แล้ว แต่ผมขอลองดูเองซักตั้ง" "แต่ว่าหมอก็งานยุ่งนี่คะ  จะเอาเวลาที่ไหนมา" เธอถาม "ผมดูแลแอมเบ้อร์ตอนเย็นๆก็ได้ และเวลาใดก็ตามที่ผมไม่ติดงานอื่น ผมจะได้ติดตามอาการได้ตลอดเวลา เพราะผมตั้งใจจะรักษาแอมเบ้อร์ให้หายครับ" ผมบอกเธอ ขณะที่ผมขับรถกลับไปที่คลีนิค ใจของผมก็ยังครุ่นคิดด้วยความพิศวงเป็นล้นพ้น--- ตลอดระยะเวลาที่ผมประกอบอาชีพเป็นสัตวแพทย์ ผมนึกเสมอว่า อยากรักษาสัตว์ให้หายป่วย แต่ไม่เคยรู้สึกอย่างมากมายเท่ากันกรณีแอมเบ้อร์นี่เลย แอมเบ้อร์ดีอกดีใจที่ได้ขึ้นรถมากับผม มันคงนึกว่านี่คือการเล่นสนุกอีกชนิดหนึ่งเป็นแน่ มันเดินขลุกขลักอยู่ในรถ เลียหูผมบ้าง เอาตีนหน้าเกาะที่เบาะรถแล้วชมทิวทัศน์นอกหน้าต่างบ้างอย่างสบายใจ ผมชำเลืองมองหน้าตาที่แสดงความผาสุกอย่างเต็มที่ของหมาตัวนี้  --- หน้าซึ่งขนหลุดหมดจนเหลือแต่ผิวเนื้อแดงๆ และเปื้อนยาโอดีเลนเต็มไปหมด --- แล้วผมก็ใช้กำปั้นทุบพวงมาลัยรถอย่างแรง โรคเรื้อนอย่างร้ายแรงำไม่มีทางรักษาหาย แต่ผมจะพยายามรักษาแอมเบ้อร์ให้ได้ แก้ไขเมื่อ 15 เม.ย. 47 22:57:18 จากคุณ : เกือกซ่าสีชมพู - [ วันเถลิงศก (15) 22:54:30 ]

ความคิดเห็นที่ 8 (ต่อ) นั่นคือการเริ่มต้นแห่งวิถีชีวิตอันแปลกประหลาด และติดตรึงอยู่ในหัวใจของผมตลอดมา แม้เวลาจะล่วงเลยไปกว่า30ปีมาแล้ว ผมก็ไม่เคยลืมเลือน สมัยนั้นสัตวแพทย์ไม่ค่อยมีที่สำหรับให้หมาป่วยพักอยู่ด้วยที่คลีนิค แต่ผมพยายามจัดที่ให้แอมเบ้อร์อย้างน่าสบายในคอกม้าเก่า ที่ริมสนาม ผมใช้ไม้อัดตอกเป็นคอกแยกออกมา แล้วเกลี่ยฟางลงบนพื้น คอกม้านี้เก่าแล้ว แต่ยังแข็งแรงและกันลมได้เป็นอย่างดี แอมเบ้อร์จะอยู่ในนั้นได้อย่างสบาย มีเรื่องหนึ่งที่ผมจัดแจงไว้อย่างดีเป็นการล่วงหน้า กล่าวคือผมไม่ยอมให้เฮเลนมายุ่งเกี่ยวกับเรื่องของแอมเบ้อร์ เพราะผมยังจำได้ดีว่า ภรรยาของผมเสียใจมากเมื่อเราเลี้ยงแมวพเนจรไว้ตัวหนึ่ง ตั้งชื่อให้มันว่า ออสค้าร์ แล้วภายหลัง เราต้องคืนแมวตัวนั้นให้เจ้าของที่ตามมาพบเข้า เหตุการณ์ครั้งนั้น ทำให้เฮเลนเศร้ามาก ถ้าขืนให้เฮเลนช่วยดูแลแอมเบ้อร์ เธอก็จะต้องเศร้าโศกอีก ถ้าแอมเบ้อร์ตายจากไป ผมมัวแต่คิดความรู้สึกของเฮเลน จนลืมคิดถึงความรู้สึกของตัวเองไปสนิท สัตวแพทย์คนใดก้ตาม คงไม่มีทางประกอบอาชีพได้ ถ้าหากปล่อยให้ตัวเองผูกพัน กับสัตว์ที่เจ็บป่วยมากเกินไป ผมรู้จากประสบการณ์ว่า พวกเพื่อนๆสัตวแพทย์ของผมก็หลงรักและสงสารสัตว์ป่วยมากพอๆกับเจ้าของทีเดียว ก่อนที่ผมจะรู้ว่าอะไรเป็นอะไร--- ผมก็ผูกพันกับเจ้าเเอมเบ้อร์เข้าเสียแล้ว ผมให้อาหารแอมเบ้อร์ด้วยตัวเอง ผมเปลี่ยนฟางรองที่นอนให้ และรักษาพยาบาลแอมเบ้อร์อย่างดีที่สุด ผมพยายามเจียดเวลาตอนกลางวันไปดูแลแอมเบ้อร์ แต่บัดนี้--- เมื่อผมนึกถึงแอมเบ้อร์ ---ผมก็นึกถึงแต่เวลากลางคืนอันมืดมิดเท่านั้น จากคุณ : เกือกซ่าสีชมพู - [ วันเถลิงศก (15) 23:11:20 ]

ความคิดเห็นที่ 9 (ต่อ) ขณะนั้นตรงกับปลายเดือนพฤศจิกายน จวนเข้าสู่ฤดูหนาวแล้ว อากาศก็มืดเร็ว พอบ่าย4โมงเท่านั้นก็เริ่มขมุกขมัว การไปตรวจดูสัตว์ในรอบสุดท้ายก่อนกลับบ้าน จึงหมายถึงต้องคลำไปในความมืดตามโรงวัว แต่พอผมขับรถกลับบ้าน ผมเป็นต้องขับรถเลยไปแวะเยี่ยมแอมเบ้อร์ที่หลังบ้าน และไม่ลืมส่องไฟหน้ารถตรงไปที่คอกม้าเก่า ทันทีที่ผมเปิดประตูคอกม้า ผมก็จะมองเห็นแอมเบ้อร์ตะกายอยู่ที่แผ่นไม้อัดซึ่งใช้กั้นคอกไว้เฉพาะส่วนให้มันอยู่ มันรอต้อนรับผมอย่างตื่นเต้นยินดี ตีนหน้าทั้งสองเกาะอยู่บนแผ่นไม้อัด หูยาวสีทองเป็นประกาย กลางแสงไฟหน้ารถ --- นี่คือภาพของแอมเบ้อร์ ที่ผมจำได้ชัดเจนจนบัดนี้ อารมณ์ของแอมเบ้อร์ไม่เคยเปลี่ยนแปลง หางนั้นกระดิกริกๆตลอดเวลาที่ผมลงมือทำสิ่งที่เจ็บตัวทั้งหลายแหล่ เช่น ทายาที่ผิวหนัง ,ฉีดยาแก้พิษ ,ขูดผิวหนังเพื่อนำไปสืบหาความเจริญเติบโตของโรคร้าย วันเวลาผ่านไปหลายสัปดาห์ ผมท้อใจยิ่งขึ้นเรื่อยๆ เพราะไม่เห็นว่าแอมเบ้อร์จะค่อยยังชั่ว ผมอาบน้ำกำมะถันให้มัน และใช้ยาอื่นๆผสมน้ำให้อาบด้วย ผมเห็นว่า เมื่อก่อนนี้ เคยรักษาหมาตัวอื่นด้วยวิธีเช่นนี้แล้วไม่หาย ผมจึงเริ่มใช้ยาใหม่ๆในตลาดที่ยังไม่เคยทดลองใช้ ในวงการสัตวแพทย์นั้น เราเชื่อว่าเชื้อโรคอาจจะดื้อยาชนิดที่ใช้อยู่เป็นประจำ แต่อาจจะใช้ยาชนิดใหม่รักษาให้หายได้ ผมไม่รุ้ว่า ผมได้ลองใช้แชมพูอาบน้ำหมาและยากี่ชนิดสำหรับหมาตัวนี้ -- ด้วยความหวังที่จะได้พบยาวิเศษขนานที่จะรักษาแอมเบ้อร์ได้ การรักษาแอมเบ้อร์โดยใช้แสงไฟหน้าหม้อรถส่องดู ได้กลายเป็นงานประจำ ทุกค่ำคืนในชีวิตช่วงนั้นของผมไปแล้ว ผมจะยังคงดูแลรักษาแอมเบ้อร์เหมือนคนตาบอดต่อไปอีกนาน --- จนกระทั่งเย็นวันหนึ่งที่อากาศขมุกขมัวมาก และฝนตกกระหน่ำลงบนพื้นโรยกรวดริมสนาม --- วันนั้นดูเหมือนผมจะได้พินิจดูหมาตัวนี้เป็นครั้งแรกอย่างจริงจัง ผิวหนังทั่วตัวของแอมเบ้อร์เป็นขี้เรื้อนเต็มไปหมด เหลือเพียงขนหรอมแหรมไม่กี่กระจุก หูยาวนั้นมิได้เป็นสีทองอีกต่อไปแล้ว หากไร้ขนเช่นเดียวกับหน้าและหัวของมัน ผิวทุกส่วนนูนหนาขึ้นมา และย่นยู่ยี่เป็นริ้วๆ ซ้ำยังเป็นสีช้ำเลือดช้ำหนอง เมื่ผมบีบผิวหนังส่วนหนึ่งดู ก็มีหนองไหลออกมารอบนิ้วของผม ผมทรุดตัวลงนั่งอย่างสิ้นเรี่ยวแรง แอมเบ้อร์กระโดดมาเลียผมใหญ่ หางนั้นกระดิกระรัว --- แม้ร่างกายจะน่าเวทนาถึงปานนั้น แอมเบ้อร์ก็ยังอารมณ์ดีไม่เสื่อมคลาย จากคุณ : เกือกซ่าสีชมพู - [ วันเถลิงศก (15) 23:35:08 ]

ความคิดเห็นที่ 10 แหม่สนุกจังเลย ว่างๆมาพิมให้อ่านต่อนะครับ ผมนี่แฟนกระทู้คุณเกือกฯ เลย ติดตามมาตั้งแต่ ตำนานรักดอกเหมย ตอน ทิ้งใจไปเมกา ไรเนี่ย จำไม่ได้ ตามอ่านที่สวนลุมมาตลอด เอ๊ะ! ไม่ทราบได้ดูหนังเรื่อง Matchstick Men รึยังคับ ถ้ายังลองหาดูนะครับ เผื่อจะหามุขโกหกเนียนๆไว้ใช่ได้อีก สนุกดี จากคุณ : มีนะ กะ กาโม่ - [ 16 เม.ย. 47 06:29:50 ]