ก่อนอื่นต้องขอขอบคุณ คุณปิ๋ม ,คุณTARA ,Dosscha ,Jannyfer , คุณรี่จากบางลำภู ,คุณวันนี้ดีจัง , คุณมีนะกะกาโม่ และทุกๆท่านที่ได้ให้ความช่วยเหลือคุณวิลลี่ และรวมทั้งท่านที่แอบเป็นกำลังใจให้เบื้องหลัง และต้องขออภัยถึงท่านที่ไม่ได้กล่าวถึงมา ณ ที่นี้ด้วยนะครับ นี่คือคำพูดประโยคแรกที่ลุงวิลลี่เอ่ยหลังจากที่ได้พบกับเราและเพื่อนที่บุกไปถึงบ้านโดยไม่บอกล่วงหน้าเมื่อวันเสาร์ที่ผ่านมา
ลุงวิลลี่ดีใจและสดชื่นมากที่มาคนไปเยี่ยม ถึงบ้าน กระเป๋าของลุงที่แบกกันหลังแอ่นโดยแทบไม่น่าเชื่อว่าชายชราวัย 72 ปีจะสามารถหิ้วได้ ก็ยังอัดแน่นไปด้วยอาหารกระป๋องของหมาและยาฉีดสารพัดชนิด เตรียมพร้อมเสมอสำหรับสุนัขที่ท่านดูแลอยู่ ในขณะที่ในตู้เย็นในบ้านซึ่งแทบจะเก็บความเย็นไม่ได้แล้วนั้น มีเพียงแค่น้ำเปล่า 2 ขวดเท่านั้น บนโต๊ะอาหาร ( โต๊ะวางสารพัด ) มีซุปกระป๋องราคาค่อนข้างแพงวางอยู่จำนวนหนึ่ง ซึ่งซุปกระป๋องนี้มีท่านผู้ใจดีซื้อมาให้ท่าน ซึ่งท่านบอกว่ายินดีมาก แต่ถ้าหากว่าจะซื้อซุปที่ราคาย่อมเกว่านี้ให้ ก็คงจะเหลือเงินซื้ออาหารหรือยาให้หมาได้มากขึ้น สรุปก็คือท่านยังห่วงหมาๆมากกว่าตัวเองอยู่ดี ลุงวิลลี่ในวันนั้นอยู่ในชุดเก่งชุดเดิมซึ่งเก่าและโทรมมากแล้ว มีอาการเป็นหวัดเล็กน้อยแต่ยังไม่ยอมไปหาหมอ เป็นห่วงก็แต่หมาของท่านยังไม่ได้ฉีดวัคซีนของปีนี้เลย
ซึ่งทำให้ต้องมาโพสต์ขอความช่วยเหลือจากท่านที่พอจะรู้จักร้านขายยาหรือสัตวแพทย์ที่พอจะติดต่อซื้อยาในราคาที่ถูกกว่าที่ท่านจะซื้อได้ ซึ่งยาจำนวน 100 ชุด ที่ท่านอยากได้นี้ ชื่อ HEXADOG เป็นของบริษัท MERIAL ซึ่งมีสำนักงานอยู่ที่ อาคาร ESSO พระราม 4 ราคาทั้งหมดที่ลุงวิลลี่สืบหามาได้ก็คือ .... ซึ่งลุงวิลลี่ไม่มีเงินที่จะไปซื้อได้ ก็เลยต้องมาประกาศของความช่วยเหลือจากเพื่อนที่ pantip นี้ค่ะ ( มีรูปประกอบค่ะ )
สำหรับเงินบริจาคที่ลุงวิลลี่ได้รับ ท่านก็ได้ขออนุญาต นำเอาเงินจำนวนหนึ่งไปซ่อมแซมประตูที่พังเสียหาย ( เคยมีรูปที่นอร่าเคยถ่ายมาให้ดูค่ะ แต่น่าเสียดายที่กระทู้ได้ถูกแจ้งลบไปแล้ว ) สำหรับตัวท่านแล้วท่านได้ใช้เงินที่พวกเพื่อนบริจาคให้ไปอย่างอดออมที่สุด เพราะท่านก็ไม่ได้มีรายรับมาจากที่ไหนอีก ลุงวิลลี่ยังคงซื้อขนมปังราคาถูกมากๆจาก BigC มาทานพร้อมกับนมสดรสจืด เหมือนเช่นปกติ ยังคงเดินมากว่าที่จะยอมเสียเงินค่ารถ ถ้าท่านยังเดินไหว ร่มคันที่ท่านใช้อยู่ก็ยังเป็นร่มคันเก่าคันเดิมที่มีคนใจดีซ่อมแซมให้ฟรี ซึ่งลุงวิลลี่ก็ขอขอบคุณมาด้วยค่ะ ช่วงที่รอลุงวิลลี่กลับจากข้างนอกนั้น ได้มีโอกาสคุยกับพี่หนิง ซึ่งเป็นแม่บ้านของลุงวิลลี่ ทำให้ได้ทราบว่า ลุงวิลลี่ลำบากเพราะเลี้ยงหมามามากกว่า 30 ปีแล้วค่ะ เฉพาะช่วงเวลาที่พี่หนิงอยู่กับท่านก็นานพอสมควร แกยังไม่เคยเห็นลุงวิลลี่คิดถึงตัวเองก่อนคิดถึงหมาเลยค่ะ คุยกันถึงตรงนี้ลุงวิลลี่กลับมาพอดี เลยได้เห็นภาพประทับใจค่ะ ซึ่งยังโกรธตัวเองไม่หายที่ไม่มีกล้องถ่ายรูปไปด้วยทำให้ไม่ได้ภาพมาอวดเพื่อนๆ เพื่อนๆที่เคยไปบ้านลุงวิลลี่คงจำกันได้ถึงเจ้าโคล่า หมาตาบอด ไม่มีขน อายุร่วมๆ 15 ปี กันได้นะคะ พอมันได้ยินเสียงหมาตัวอื่นเห่าต้อนรับลุงวิลลี่ มันก็ล้มตัวลงนอนและทำท่าทางอ้อนสุดชีวิต ร้องด้วยนะคะ และไม่ยอมหยุดดิ้นเลย จนลุงวิลลี่ทักทายตัวอื่นๆครบแล้ว หันกลับมาทักทายมันด้วยการเกาพุงและจับตัวมันไว้ เท่านั้นค่ะ มันก็หยุดดิ้นในท่าทางที่มันคิดว่าน่ารักที่สุด และหยุดส่งเสียงแล้วเดินสะเปะสะปะไปหาอาหารกินที่เดิม มันเป็นภาพที่ยังจำได้จนถึงเวลานี้ค่ะ
เขียนมายืดยาวก็เพียงต้องการเล่าให้เพื่อนได้รับทราบถึงความคืบหน้าของลุงวิลลี่เท่านั้นเองค่ะ คงต้องขอโทษด้วยนะคะที่ข้อความอาจจะไม่น่าติดตามนัก เพราะเป็นนักโพสต์มือใหม่ค่ะ และอมยิ้มนี้ก็ยืมมาค่ะ
ขอบคุณสำหรับเจ้าของอมยิ้ม ขอบคุณนอร่าที่ทำให้พี่ได้รู้จักกับลุงวิลลี่
รูปนี้ผิดขวดค่ะ ไม่ใช่ยาที่ลุงวิลลี่ต้องการนะคะ
แก้ไขเมื่อ 24 มิ.ย. 47 12:41:10
แก้ไขเมื่อ 23 มิ.ย. 47 22:40:36
แก้ไขเมื่อ 23 มิ.ย. 47 22:33:19
สืบเนื่องจากการที่ไปเยี่ยมบ้านลุง วิลลี่ ซานต้าของหมาๆ
