PANTIP.COM : J2928124 หาอาสาสมัครคัดเมล็ดถั่วพูหลายร้อยพันธุ์ [ต้นไม้]

ความคิดเห็นที่ 6

ข้อดีของถั่วพู

1. เป็นพืชที่รับประทานได้แทบทุกส่วนของต้น
ในบรรดาพืชที่มนุษย์ปลูกเพื่อใช้รับประทานผลผลิตนั้น มีอยู่น้อยชนิดเหลือเกินที่เราสามารถนำเอาส่วนต่าง ๆ มาใช้รับประทานได้ทั้งหมด ถั่วพู เป็นพืชชนิดหนึ่งที่แทบทุกส่วนของต้นใช้รับประทานได้ ส่วนต่าง ๆ ของถั่วพูที่รับประทานได้มีดังต่อไปนี้
ก. ยอดอ่อน เมื่อต้นถั่วพูเจริญจากเมล็ดหรือหัวใต้ดินไต่ขึ้นร้านหรือเสาค้ำแล้ว ถ้าหากเด็ดยอดอ่อนออกบ้าง ก็จะช่วยให้ต้นแตกกิ่งก้านสาขามากยิ่งขึ้น ยอดอ่อนเหล่านี้อุดมไปด้วยโปรตีนและแร่ธาตุ และมีรสชาติอร่อย จึงใช้เป็นผักรับประทานได้โดยทำเป็นผักต้มจิ้มน้ำพริก ผัด ใส่ในแกงจือ (เช่นเดียวกับยอดตำลึง)
ข. ใบอ่อน เมื่อเด็ดยอดอ่อนออกแล้ว ถั่วพูจะแตกกิ่งก้านสาขามาก (และมียอดอ่อนให้เด็ดมากขึ้นอีก) แต่ใบที่ติดอยู่กับยอดที่เหลือก็จะเจริญขึ้น ก่อนที่ใบเหล่านี้จะแก่ เราจะเด็ดมารับประทานได้โดยทำเป็นแกงจืด ผักต้ม ผัด ฯลฯ
ค. ดอก เมื่อต้นมีอายุพอสมควรแล้ว ถั่วพูจะออกดอกเป็นช่อประมาณ 2-6 ดอก (ระยะเวลาแล้วแต่พันธุ์ ตั้งแต่ประมาณ 2-4 เดือน) ช่อดอกเหล่านี้หากปล่อยทิ้งไว้ก็จะติดฝัก ซึ่งถ้าปล่อยให้ติดฝักมากเกินไป ต้นอาจโทรมเร็ว จึงควรเด็ดออกมารับประทานเสียบ้าง อาจนำไปทำเป็นผักสลัด ทอดกับน้ำมัน (รสชาติคล้ายเห็ด) ชุบแป้งทอด (แบบดอกโสน) หรือชุบไข่ทอดก็ได้
ง. ฝักอ่อน เมื่อดอกบานและเกิดการผสมพันธุ์แล้ว ฝักก็จะเริ่มเจริญขึ้นอย่างรวดเร็ว โดยทั่ว ๆ ไป จะใช้เวลาประมาณ 2 สัปดาห์ ฝักก็จะใหญ่ที่สุดที่เหมาะสำหรับนำไปบริโภค แต่อาจเก็บฝักขนาดเล็กกว่านี้ไปบริโภคได้ ฝักเหล่านี้อาจใช้รับประทานแบบต่าง ๆ ดังได้กล่าวมาแล้วข้างต้น หรือจะดัดแปลงวิธีการอย่างใดก็ได้ เช่น ชุบไข่ทอด (แบบมะเขือยักษ์ ชะอม) ชุบแป้งทอด ฯลฯ
จ. เมล็ดอ่อน ฝักที่มีอายุเกิน 2 สัปดาห์นั้น จะเริ่มมีเสี้ยนมากจนไม่เหมาะที่จะรับประทาน แต่เมล็ดภายในฝักยังอ่อนพอที่จะนำไปรับประทานได้ โดยการนำไปทำเป็นผักต้ม ผัด ฯลฯ แบบเดียวกับถั่ว pea ของต่างประเทศ
ฉ. เมล็ดแก่ เมื่อฝักแก่และแห้งเหี่ยวแล้ว เมล็ดที่อยู่ภายในจะยังไม่แตกออก หากมีมาก เมล็ดเหล่านี้สามารถนำไปใช้ประโยชน์ได้ 2 ทาง คือ (1) สกัดน้ำมัน - ได้น้ำมัน 17% เป็นน้ำมันที่มีคุณภาพดี เพราะมีกรดไขมันที่ไม่อิ่มตัว (unsaturated fatty acids) จึงไม่เป็นสาเหตุของโรคไขมันอุดเส้นเลือด ดังเช่นน้ำมันบางประเภท น้ำมันเมล็ดถั่วพู จึงเหมาะสำหรับใช้เป็นน้ำมันหุงต้ม น้ำมันสกัด (2) โปรตีน - มีอยู่ถึง 34% เป็นโปรตีนที่มีคุณค่าทางอาหารไล่เลี่ยกับเมล็ดถั่วเหลือง ซึ่งจัดว่าเป็นโปรตีนจากพืชที่ดีเยี่ยม ใช้ทำผลิตภัณฑ์อาหารได้ดีเช่นเดียวกับเมล็ดถั่วเหลือง และดีกว่าตรงที่ไม่มีกลิ่นเต้าหู้
เมล็ดถั่วพูมีเปลือกแข็งจึงต้องใช้เวลานานในการหุงต้มหรือคั่ว โดยปรกติจะใช้เวลาต้มถึง 2-3 ชั่วโมง
นอกจากน้ำมันและโปรตีนแล้ว เมล็ดแก่ของถั่วพูยังมีสาร tocopherol ในปริมาณสูง สารนี้เป็น antioxidant ซึ่งเป็นตัวการสำคัญในการไปต่อต้านตัวทำลายไวตามินเอ ดังนั้นจึงทำให้การใช้ประโยชน์ของไวตามินเอ ในร่างกายจากอาหารได้ผลดียิ่งขึ้น
ช. หัว หัวถั่วพูมีโปรตีนอยู่สูงในบรรดาพืชหัวทั้งหลาย กล่าวคือในสภาพสด มี 12-15% แต่ในสภาพแห้งมีมากกว่า 20% เปรียบเทียบกับมันสำปะหลัง 1% มันฝรั่งและมันเทศ 2% ใช้รับประทานแบบหัวมันฝรั่งและมันเทศ เช่น นึ่ง ต้ม เผา เชื่อม นอกจากมีคุณค่าทางอาหารแล้ว หัวถั่วพูยังมีรสชาติอร่อยอีกด้วย

2. เป็นพืชที่เป็นอาหารสัตว์ได้ดี
นอกจากเป็นอาหารที่มีคุณค่าและอร่อยของมนุษย์แล้ว ส่วนต่าง ๆ ของถั่วพูดังกล่าวข้างต้น ก็สามารถใช้เป็นอาหารปศุสัตว์ได้เป็นอย่างดี เพราะมีปริมาณโปรตีนสูงกว่าพืชอื่น ๆ (ส่วนเหนือดินมีโปรตีน 25.5%-นน.แห้ง) ยิ่งไปกว่านั้น ส่วนที่มนุษย์รับประทานไม่ได้คือลำต้น ก็เป็นอาหารสัตว์ได้ดี ในกรณีที่ปลูกถั่วพูเพื่อเอาเมล็ดแห้ง หลังจากเก็บฝักแก่เพื่อนำไปกระเทาะเมล็ดแล้ว ต้นแห้งทั้งต้นก็นำไปเลี้ยงปศุสัตว์ได้ โดยนำไปตากแห้งแล้วป่นเป็นอาหารผสมหรือทำอาหารหมัก (silage) เก็บไว้ให้สัตว์กินตอนอาหารขาดแคลนก็ได้
เนื่องจากถั่วพูเป็นพืชที่มีโปรตีนสูง และสามารถขึ้นได้ดีในที่ที่มีความชื้นสูง เราอาจปลูกถั่วพูเป็นพืชอาหารสัตว์แบบทุ่งหญ้าเลี้ยงสัตว์ (pasture) โดยไม่ต้องทำค้าง แต่ปล่อยให้เลื้อยคลุมดินเช่นเดียวกับพืชตระกูลถั่วที่ใช้เป็นอาหารสัตว์อื่น ๆ แล้วปล่อยให้ปศุสัตว์เข้าไปแทะเล็มกินเอาเอง หรืออาจเก็บเกี่ยวมาเลี้ยงสัตว์ก็ได้

3. เป็นพืชบำรุงดิน
ถั่วพู มีความสามารถเป็นเยี่ยมในการตรึงธาตุไนโตรเจนจากอากาศ ดังนั้นจึงไม่เป็นที่ประหลาดใจเลยที่ถั่วพูสามารถสร้างโปรตีนให้แก่ส่วนต่าง ๆ ได้มากเป็นพิเศษ ยิ่งไปกว่านั้นการเกิดปมที่รากก็เกิดขึ้นเองในธรรมชาติ โดยไม่จำเป็นต้องเพาะเชื้อไรโซเบียมดังเช่นถั่วเหลือง ทั้งนี้ก็เพราะเชื้อที่ขึ้นกับถั่วพู ไม่ใช่ประเภทเจาะจงเหมือนเชื้อที่ขึ้นกับถั่วเหลือง เชื้อนี้มีอยู่มากมายในดินทั่วไป ปมรากที่เกิดขึ้นก็มีจำนวนมาก แต่ละปมมีขนาดใหญ่ และเกิดขึ้นตลอดระยะเวลาที่ต้นเจริญเติบโต ไม่ใช่แต่เพียงในระยะแรกระยะเดียว ไนโตรเจนที่ถูกตรึงจากอากาศโดยเชื้อแบคทีเรียปมรากถั่วนี้ ส่วนหนึ่งจะเปลี่ยนเป็นโปรตีนไปสะสมตามส่วนต่าง ๆ ของต้น แต่จะยังมีเหลืออยู่ในตัวแบคทีเรียที่อาศัยอยู่ในปมราก และเมื่อแบคทีเรียเหล่านี้ตายลง ไนโตรเจนก็จะถูกปลดปล่อยออกมา จึงเป็นการเพิ่มธาตุไนโตรเจนให้แก่ดินบริเวณนั้น ทำให้ดินมีความอุดมสมบูรณ์เพิ่มขึ้น มีรายงานว่าในประเทศพม่าการปลูกอ้อยภายหลังถั่วพูนั้นได้ผลผลิตเพิ่มขึ้นถึง 50% ดังนั้น ถั่วพูจึงเป็นพืชที่ดีเยี่ยมในระบบการปลูกพืชหมุนเวียน หรือการปลูกเป็นปุ๋ยพืชสดเพื่อบำรุงดินโดยตรงแต่อย่างเดียว ในบางกรณีก็อาจใช้ถั่วพูเป็นพืชแซมของพืชประธานอื่น ๆ ดังเช่นในประเทศปาปัวนิวกินี ใช้ถั่วพูปลูกแซมมันเทศ อ้อย เผือก กล้วย ผัก หรือถั่วอื่น ๆ ส่วนในประเทศอินโดนีเซียนั้นนิยมปลูกถั่วพูตามคันนา

4. เป็นพืชอนุรักษ์ดิน
นอกจากจะบำรุงดินแล้ว ถั่วพูยังช่วยอนุรักษ์ดินไม่ให้เสื่อมโทรมลงไปโดยเฉพาะในพื้นที่ที่ลาดเอียงมาก ๆ การปลูกถั่วพูบนพื้นที่เหล่านี้ แล้วปล่อยให้เป็นพืชคลุมดินจะช่วยลดการพังทลายของดินได้เป็นอย่างดี ยิ่งไปกว่านั้น เมื่อปลูกไปแล้วครั้งหนึ่ง หากไม่เก็บเกี่ยวเอาหัวขึ้นมาใช้ประโยชน์และอากาศไม่แห้งแล้งจนเกินไปแล้ว เมื่อถึงฤดูถัดไปถั่วพูก็จะแทงหน่อขึ้นมาจากหัวและเจริญเติบโตเป็นพืชคลุมดินต่อไปโดยไม่ต้องปลูกใหม่ทำให้ประหยัดค่าใช้จ่ายในการเตรียมดิน ซึ่งจะมีผลดีในการอนุรักษ์ดินสำหรับพื้นที่ลาดเอียง เช่น บนดอยต่าง ๆ อีกทั้งยังเป็นการประหยัดเมล็ดพันธุ์ และค่าใช้จ่ายในการปลูกอีกด้วย นอกจากนั้น ต้นที่เจริญขึ้นมาจากหัวจะโตเร็วกว่าต้นที่งอกจากเมล็ด ทำให้ลดอันตรายจากการชะล้างพังทลายของดินในตอนต้นฤดูฝนไปได้มาก

5. เป็นพืชที่ปลูกง่ายและขึ้นได้ดีในทุกภาคของประเทศไทย
ดังได้กล่าวมาแล้วในตอนต้น ถั่วพูสามารถขึ้นได้บนที่ที่มีความสูงตั้งแต่ระดับน้ำทะเลจนถึงที่สูง 2,000 เมตร แต่บางคนก็อ้างว่าสามารถปลูกถั่วพูในที่สูง 2,300 เมตรได้ดี (Khan et al 1976) ส่วนในด้านที่ตั้งทางภูมิศาสตร์นั้น ทุกหนทุกแห่งในประเทศไทยสามารถปลูกถั่วพูให้ออกดอกได้ (เพราะอยู่ในระหว่างเส้นขนาน 20 ํ เหนือ และ 10 ํ ใต้) แม้ว่าถั่วพูจะชอบความชุ่มชื้น แต่ก็สามารถทนแล้งได้พอสมควร และสามารถจะปลูกได้ตลอดปี ถ้ามีน้ำชลประทานช่วยในฤดูแล้ง ในเรื่องของความอุดมสมบูรณ์ของดินนั้น ถั่วพูสามารถขึ้นได้แม้ในดินเลวที่ขาดธาตุไนโตรเจน ซึ่งเป็นดินที่พบโดยทั่วไปในภาคตะวันออกเฉียงเหนือและบนดอยในภาคเหนือของประเทศไทย

6. เป็นพืชที่ให้ผลประโยชน์ตลอดระยะเวลาการปลูก
นับตั้งแต่เริ่มปลูกถั่วพู พอตั้งตัวเริ่มแตกกิ่งก้านเลื้อยขึ้นร้านหรือไม้ค้ำแล้ว ถั่วพูก็จะให้ผลผลิตที่นำไปใช้ประโยชน์อย่างใดอย่างหนึ่งตลอดเวลา แม้กระทั่งเมื่อต้นตายแล้ว หัวใต้ดินก็ยังคงอยู่ และรอการขุดขึ้นมานำไปใช้ประโยชน์ได้ ซึ่งก็เป็นจังหวะที่เหมาะสมตามสภาพของฤดูกาลแล้ว ต้นถั่วจะตายเมื่อเข้าฤดูแล้ง ซึ่งกสิกรว่างงานและขาดแคลนอาหาร ดังนั้นถั่วพูจึงเหมาะสมที่จะปลูกไว้ตามที่ว่างภายในบริเวณบ้านและนำเอาผลผลิตมาใช้รับประทานในครัวเรือน

7. เป็นพืชที่ให้ผลผลิตต่อไร่สูง
เนื่องจากยังไม่มีการปลูกกันอย่างเป็นการค้า ณ ที่ใด ๆ ในโลกนี้ ตัวเลขเกี่ยวกับผลผลิตของถั่วพูจึงได้มาจากการทดลองในพื้นที่เล็ก ๆ ซึ่งอาจไม่ตรงกับสภาพการปลูกเป็นการค้า สำหรับผลผลิตของส่วนต่าง ๆ นอกจากเมล็ดและหัวตลอดฤดูการปลูกนั้น ยังไม่มีผู้ใดรายงานไว้ ตารางที่ 1 และ 2 แสดงถึงผลผลิตของเมล็ดและหัวจากการทดลองในที่ต่าง ๆ ตามลำดับ

จากคุณ : banana@so-ok.com (thaimusa) - [ 24 ก.ค. 47 08:03:54 ]

ความคิดเห็นที่ 7

ตารางที่ 1 ผลผลิตของเมล็ดถั่วพู (เมล็ดแห้ง) ในการทดลองต่าง ๆ
ประเทศ ผลผลิต (ก.ก./ไร่) ผู้ทดลอง
ปาปัวนิวกินี 128-160 Khan et al. 1976
กานาและไนจีเรีย 192-224 NAS 1975
กานา 247 Pospisil et al. 1971
ไนจีเรีย (IITA) 384 Rachie 1974
สหรัฐฯ (รัฐฟอริดา) 320 Bryan 1976

ตารางที่ 2 ผลผลิตของหัวถั่วพู (น้ำหนักสด) ในการทดลองต่าง ๆ
ประเทศ ผลผลิต (ก.ก./ไร่) ผู้ทดลอง
ไนจีเรีย (IITA) 96-208 IITA 1974
พม่า 640 Burkill 1906
ปาปัวนิวกินี 855-1880 Khan et al. 1976

วิจารณ์
Dr. Hymowitz แห่งแผนกพืชไร่ มหาวิทยาลัยอิลลินอยส์ได้ให้สัมภาษณ์ Janc E. Brody (1975) แห่งหนังสือพิมพ์ “New York Times” เกี่ยวกับความวิเศษของถั่วพู และในตอนสุดท้ายได้เปรียบเทียบถั่วพูเสมือน “ไอส์ครีมโคน” ที่ทุกส่วนรับประทานได้หมด เป็นที่ยอมรับกันแล้วว่า พืชที่ทุกส่วนนำไปใช้ประโยชน์ได้นั้น นับว่าเหมาะกับสภาพการเกษตรแบบโบราณ ที่เป็นการปลูกพืชเพื่อการยังชีพของตนเอง (subsistence agriculture) ถั่วพูเป็นพืชเช่นว่านี้ ในปัจจุบันการปลูกถั่วพูได้ลดน้อยลงไปทุกที ทั้ง ๆ ที่เป็นพืชปลูกที่เก่าแก่พืชหนึ่งของมนุษย์ชาติ และจะมีหลงเหลืออยู่บ้างก็เฉพาะในสวนหลังบ้านในประเทศไทยและอีกไม่กี่ประเทศในเอเชียอาคเนย์เท่านั้น มีเพียง 2 ประเทศที่มีการปลูกถั่วพูเป็นการค้า คือ พม่าและปาปัวนิวกินี แต่ก็ไม่ใหญ่โตนัก และกำลังจะสูญสิ้นไปเช่นกัน เหตุที่เป็นเช่นนั้นก็เพราะถั่วพูเป็นพืชที่ต้องใช้แรงงานมากในการทำค้างหรือร้าน เพราะในปัจจุบันพันธุ์ถั่วพูยังเป็นพันธุ์เลื้อยอยู่ ด้วยความก้าวหน้าของวิทยาการสมัยใหม่ในการเกษตร ซึ่งเน้นไปในเรื่องการปลูกพืชเพื่อวัตถุประสงค์เดี่ยว มากกว่าพืชที่ให้ประโยชน์ทุกส่วน (อย่างถั่วพู) ก็เป็นอีกสาเหตุหนึ่งที่ทำให้ถั่วพู ไม่เป็นที่นิยมปลูกกันเหมือนกับพืชเศรษฐกิจอื่น ๆ เหตุผลสุดท้ายก็คือการขาดข้อมูลในเรื่องคุณค่าทางอาหารและข้อดีอื่น ๆ ตลอดจนการประชาสัมพันธ์
ในปัจจุบัน โลกมีประชากรเพิ่มขึ้นอย่างรวดเร็ว แต่การเพิ่มปริมาณการผลิตอาหารมิได้เป็นอัตราส่วนเดียวกัน การขาดแคลนอาหาร โดยเฉพาะอาหารโปรตีน จึงเป็นเรื่องที่ประเทศที่กำลังพัฒนาทั้งหลาย กำลังให้ความสนใจอย่างยิ่งยวด ในสถานการณ์เช่นนี้ หากจะมีพืชหนึ่งซึ่งมีคุณสมบัติพิเศษในการเกิดปมที่ราก พร้อมด้วยความสามารถอย่างยอดเยี่ยมในการสร้างโปรตีนให้แก่ส่วนต่าง ๆ ของต้น ซึ่งเป็นส่วนที่มนุษย์และสัตว์นำไปเป็นอาหารได้ดีนั้น นับว่าเป็นพืชชนิดนั้น เป็น “พืชวิเศษ” ซึ่งควรจะได้รับความสนใจจากทุกฝ่าย นอกจากจะมีคุณสมบัติ “พิเศษ” ดังกล่าวแล้ว ถั่วพูยังสามารถขึ้นได้ดีในเขตร้อนที่ชุ่มชื้น ซึ่งเผอิญก็เป็นดินแดนในส่วนต่าง ๆ ของโลก ที่การขาดแคลนอาหารโปรตีนยังคงมีอยู่ และการแก้ปัญหานี้ก็เป็นเรื่องยากเข็ญเพราะสภาพการณ์ในประเทศเหล่านี้ไม่ค่อยจะอำนวย

สำหรับในประเทศไทย ผู้เขียนพอจะมองเห็นแนวทางในการพัฒนาการปลูกและการใช้ประโยชน์ของถั่วพู ในกรณีดังต่อไปนี้

1. เพื่อเป็นแหล่งของอาหารประจำวัน ในทางโภชนาการแล้ว ถั่วพูเป็นยอดของอาหารโปรตีนจากพืช การปลูกที่ง่ายดายในสภาพแวดล้อมแถบทุกภาคในเมืองไทย และการทะยอยให้ผลผลิตที่จะนำไปใช้ประโยชน์ ช่วยให้ถั่วพูมีข้อได้เปรียบพืชอื่น ๆ อย่างมาก

2. เพื่อเป็นแหล่งของอาหารสัตว์ ทุกส่วนของต้นถั่วพู รวมทั้งต้น (เถา) และใบแก่ (ซึ่งมนุษย์ไม่รับประทาน) ทั้งในสภาพสดและแห้ง สามารถนำไปเลี้ยงสัตว์ได้ดี เพราะมีคุณค่าทางอาหารสูงและมีความเหมาะสมทั้งในแง่ของเศรษฐกิจ และในทางปฏิบัติ

3. เพื่อเป็นรายได้ แม้ว่าจะมีการขายฝักอ่อนกันในท้องตลาดอยู่บ้างแล้ว แต่การปลูกถั่วพูอย่างเป็นการค้าเพื่อขายฝักอ่อน คงจะขยายใหญ่โตมากนักไม่ได้ เพราะมีตลาดจำกัด แต่การปลูกเพื่อเก็บเมล็ดแก่ไว้จำหน่าย น่าจะเป็นแนวทางใหม่ที่ควรได้รับการส่งเสริม โดยเฉพาะถ้าจะได้รับความร่วมมือจากวงการอุตสาหกรรมน้ำมันพืช อาหารมนุษย์และอาหารสัตว์ ด้วยการมีคุณค่าทางอาหารที่ดีเยี่ยม บวกกับการให้ผลผลิตต่อไร่สูง คงจะทำให้ถั่วพูกลายมาเป็นพืชเศรษฐกิจของกสิกรไทยอีกพืชหนึ่งในระยะเวลาไม่นานนัก

4. เพื่อบำรุงและอนุรักษ์ดิน เมืองไทยได้มีชื่อว่ามีแผ่นดินที่อุดมสมบูรณ์ แต่โดยเนื้อแท้แล้ว นักเกษตรทุกคนตระหนักอยู่แก่ใจดีว่า ความอุดมสมบูรณ์ของผืนดินไทยนั้น แทบจะไม่เหลืออยู่แล้วในดินที่กสิกรไทยกำลังทำการเพาะปลูกกันอยู่ในปัจจุบัน ทั้งนี้เพราะเราไม่ค่อยพิถีพิถันกันนักในเรื่องของการบำรุงดินและการอนุรักษ์ดินตามหลักวิชาการ ดังจะเห็นได้จากตัวอย่างดังต่อไปนี้ การปลูกพืชชนิดเดียวโดยเฉพาะพืชที่ “กินปุ๋ย” ในที่เดิมซ้ำแล้วซ้ำเล่าติดต่อกันเป็นเวลานานโดยปราศจากใส่ปุ๋ยหรือมีการปลูกพืชบำรุงดินหมุนเวียน การตัดป่า - เผาป่าทำไร่เลื่อนลอย โดยเฉพาะบนพื้นที่ลาดเอียงมาก ๆ ซึ่งควรจะปล่อยไว้เป็นแหล่งต้นน้ำลำธาร แต่กลับปล่อยให้มีการชะล้างพังทะลายของผิวดิน รวมทั้งการปฏิบัติกิจกรรมอื่น ๆ ที่ทำให้ดินหมดความอุดมสมบูรณ์เช่นการทำเหมืองแร่ ฯลฯ เหล่านี้ล้วนแต่เป็นเรื่องที่ทำให้เมืองไทยของเราหมดความอุดมสมบูรณ์ลง การแก้ปัญหาในเรื่องเหล่านี้เป็นเรื่องยาก แต่ก็เป็นสิ่งที่จำเป็นสำหรับการเกษตรในอนาคต พืชตระกูลถั่ว เป็นพืชที่เป็นที่ยอมรับกันแล้วว่าเป็นพืชบำรุงดิน แต่ถั่วพูนั้น มีความวิเศษมากกว่าพืชตระกูลถั่วอื่น ๆ ในเรื่องของการเพิ่มปริมาณไนโตรเจนโดยธรรมชาติ โดยไม่จำเป็นต้องเพาะเชื้อไรโซเบียม การขึ้นได้ในดินแทบทุกประเภท และการที่ไม่จำเป็นต้องปลูกใหม่ทุกปี ดังนั้น ถั่วพูจึงเหมาะที่จะใช้เป็นพืชที่ใช้ทำปุ๋ยพืชสด (green-manure crop) พืชคลุมดิน (cover crop) พืชหมุนเวียน (rotation crop) พืชแซม (intercrop) และพืชขึ้นเองในปีถัดไปจากหัวใต้ดิน (fallow crop)
อย่างไรก็ตาม การที่จะนำถั่วพูไปใช้ประโยชน์ดังกล่าว นอกจากการใช้เป็นอาหารประจำวัน คงจะมีปัญหาอยู่บ้าง เพราะแม้ว่าจะเป็นพืชเก่าแก่ที่คนไทยรู้จักดี แต่เมื่อนำมาใช้ประโยชน์อย่างใหม่ ก็คล้ายกับการแนะนำให้ปลูกพืชใหม่นั่นเอง ปัญหาสำคัญที่จะทำให้ถั่วพูกลายไปเป็นพืชเศรษฐกิจที่สำคัญได้ อยู่ที่ลู่ทางในการจำหน่ายเมล็ดแก่ เพื่อเป็นวัตถุดิบของอุตสาหกรรมน้ำมันพืช ซึ่งในปัจจุบันยังมีความต้องการเมล็ดพืชน้ำมันอีกมาก นอกจากนั้นกากของถั่วพูหลังจากสกัดน้ำมันออกแล้ว ก็จะเป็นวัตถุดิบที่ดีของอุตสาหกรรมอาหารสัตว์ ซึ่งขณะนี้ ยังมีความต้องการเพิ่มขึ้นเรื่อย ๆ ในด้านอาหารมนุษย์นั้น เนื่องจากถั่วพูมีคุณค่าทางอาหารเท่าเทียมกับถั่วเหลือง เมื่อได้มีการศึกษาวิจัยกันพอสมควรแล้ว ผู้เขียนเชื่อว่า ถั่วพูจะเป็นคู่แข่งที่สำคัญของถั่วเหลืองในอนาคตอันใกล้นี้
หัวถั่วพู เป็นผลิตผลพลอยได้ของการปลูกถั่วพู และมีข้อดีตรงไปเก็บเกี่ยวในช่วงฤดูแล้งซึ่งกสิกรว่างงาน ถ้าหารสามารถหาพันธุ์ที่ให้หัวโดยตรงหรือให้ทั้งหัวและฝัก (ซึ่งมีอยู่ในต่างประเทศแล้ว) มาปลูกบ้าง ต่อไปในท้องตลาดก็อาจจะมีหัวถั่วพู ขายแข่งกับหัวมันเทศหรือมันฝรั่ง เป็นการเพิ่มรายได้ให้แก่กสิกรผู้ปลูกถั่วพูไปในตัว
ปัญหาที่จะยังมีต่อไปก็คือเรื่องเมล็ดพันธุ์ และการปรับปรุงพันธุ์ สำหรับเรื่องเมล็ดพันธุ์นั้น ในปัจจุบันเป็นปัญหาอย่างมาก ไม่เฉพาะในเมืองไทยเท่านั้น แต่ทุกประเทศก็ประสบปัญหานี้ อย่างไรก็ตาม ผู้เขียนก็เชื่อว่าอีกไม่นาน โดยเฉพาะในการหาพันธุ์ดีให้ผลผลิตสูงของเมล็ดแก่ หรือ หัว หรือทั้งสองอย่าง ที่สามารถปรับตัวให้เข้ากับสภาพแวดล้อมต่าง ๆ กัน เช่น ในไร่ ในนา บนร่องสวน บนดอย ฯลฯ ความสำเร็จในความพยายามของนักปรับปรุงพันธุ์พืชที่จะเปลี่ยนให้ถั่วพูเป็นไม้พุ่ม แทนที่จะเป็นไม้เลื้อยด้วยวิธีการอาบรังสี จะเป็นอีกทางหนึ่งที่จะช่วยให้ถั่วพูได้กลายมาเป็นพืชเศรษฐกิจที่สำคัญอีกชนิดหนึ่งของประเทศไทย

จากคุณ : banana@so-ok.com (thaimusa) - [ 24 ก.ค. 47 08:05:43 ]