PANTIP.COM : J3159841 ปีป๊อต.......ลูกเป็ดขี้เหร่(2) [สุนัข]

ความคิดเห็นที่ 1

แล้วบางทีขั้นตอนอะไรๆหลายอย่างมันขึ้นอยู่ที่การฟันธงคําตอบน่ะค่ะ ถ้าได้คําตอบตรงนี้แล้ว ทุกอย่างก้อจะง่าย จากการคุยปรึกษากันเอง แล้วก้อสังเกตคนอื่นๆที่เลี้ยงสัตว์เลี้ยงในบ้าน เราฟันธงคําตอบว่า หมากะเด็กอยู่ด้วยกันได้แน่นอน อย่างสันติสุขด้วย คราวนี้ก้อต้องมาไล่ขั้นตอนต่อว่าสันติสุขในบ้านเราจะเริ่มจากตรงไหนดีก่อน เอานิสัยตัวเราเองเป็นหลักน่ะค่ะ เราเคยเห็นคนอื่นเลี้ยงหมามาเป็นปี หมาฟังคําสั่งนั่ง หมอบ กลิ้งอะไรได้ดี แต่มันอึฉี่ในบ้าน เราดูแล้วก้อได้แต่คิดในใจว่า what’s the point???? ผลสรุปก้อคือ เริ่มจากนิสัยอึฉี่ของปีป๊อตนี่แหละ ต้องเอาให้เข้าที่ก่อนให้ได้ อย่างอื่นไม่สําคัญสําหรับเรา เรามุ่งที่สาธารณะสุขขั้นมูลฐานก่อน เราสองคนทนไม่ได้ที่จะเห็นปีป๊อตไปปล่อยเรี่ยราดบนพรมในบ้าน เพราะบ้านเป็นบ้านในเมืองหนาว ขืนปีป๊อตเจิมทองบ่อยๆคนอยู่อ้วกแตกแน่ เลยจัดการ ติวเข้มสุดๆ ป้าบ ป้าบ ป้าบ สองอาทิตย์เท่านั้นปีป๊อตเรียนลัดจบหลักสูตรเมื่ออายุได้ 9 อาทิตย์ ทืี่่ปีป๊อตเทรนได้ไวนี้คิดว่าหนึ่ง ความฉลาดจากสายพันธุ์เค้าเอง สอง เวลาที่มีให้กับการเทรนเค้าน่ะค่ะ แทบจะตลอดเวลาเลย ไปไหนก้อหิ้วไปด้วย ทุกชม.สองชม. หิ้วกันออกไปที หนาวแค่ไหนก้อออกไปยืนด้วยกัน จนไม่ไ้ด้ก้อต้องได้อ่ะ นอกจากเรื่องอึฉี่แล้ว สุขภาพของปีป๊อตก้อต้องมาก่อนเหมือนกัน เน้นความสะอาดกับความแข็งแรง วัคซีนกับยาถ่ายพยาธิอะไรนี่่ต้องพร้อม จะมาให้มีการถ่ายพยาธิหลุดปุ๊กออกมาบนพรมในบ้านนี่ รับไม่ได้
หลังจากเทรนปีป๊อตแล้ว ก้อถึงคราวที่ปีป๊อตจะเทรนพ่อแม่กลับบ้าง ช่วงนั้นปีป๊อตอายุราวๆสี่เดือน จําได้ว่าเป็นวันอาทิตย์พ่อกับแม่กําลังปรับปรุงทําฝาเตาผิงใหม่ ปูกระเบื้องข้างฝาใหม่กัน(ฝรั่งเค้าจะทํางานปรับปรุงซ่อมแซมในบ้านเองซะเป็นส่วนใหญ่ ของนอกบ้านก้อทําหน้าร้อน ของในบ้านก้อค่อยๆทําไปตอนหน้าหนาว เป็นกิจกรรมยามเย็นกับวันหยุด ใช้เมียเป็นลูกมือ) ก้อเปิดประตูบ้านที่ออกไปที่โรงรถทิ้งไว้ มีการเดินเข้าๆออกๆทํางานกันอยู่ ปีป๊อตก้อวิ่งเล่นตามประสาหมาเด็ก ตอนนั้นแม่กําลังเพลียจากแพ้ท้อง ก้อเอนหลังนอนที่่โซฟา เห็นปีป๊อตเดินเข้ามาหา เอ๊ะหนวดเขียวน่ารักมาเชียว เลยตะโกนไปถามพ่อเค้าว่า ปีป๊อตกินไรเหรอ หนวดเขียวอื๋อเลย แค่นั้นเองค่ะ พ่อเค้าทิ้งทุกอย่างเลย วิ่งเข้ามาดู โวยวายใหญ่ว่าปีปีอตกินยาเบื่อหนูในโรงรถไปสองก้อน ตาเหลือกเลยค่ะ ไม่พ้งไม่แพ้มันแระ เลิกๆๆๆๆๆ ดีดตัวเด้งจากโซฟาปานยิมนาสติกสาว เปิดสมุดทอสัพ หมุนฉับไปเข้าคลีนิคสัตว์ เวรกรรม วันอาทิตย์ดันปิด แต่มีข้อความบอกว่าถ้ามีเหตุฉุกเฉิน ให้โทรไปหาหมอเวรได้ที่นี่ เลยหมุนด่วน หมอฟังเรื่องแล้วก้อหัวเราะ วุ๊ยน่ารัก ปีป๊อตน่ารัก กินยาเบื่อหนูเหรอ อื้อลักษณะเป็นไงเหรอ ยี่ห้ออะไร อ๋อ ไม่เป็นไรหรอก ใจเย็นๆ ของมันยังอยู่ในกระเพาะไม่ได้ไปไหน หาขนมปังปอนด์ฉีกให้ปีป๊อตกินนะ กินไปซักแผ่นสองแผ่น พอมันหยุดกินแล้วก้อจับหงายท้องขึ้น เอาไฮโดรเจนเปอร์ออกไซด์นะกรอกปากเข้าไปถ้วยเล็กๆ ซัก 1/8 ถ้วยตวงอ่ะนะ ถ้าปีป๊อตอ้วกออกมาก้อปลอดภัย ถ้าไม่อ้วก พรุ่งนี้ก้อพามาคลีนิคนะ จะต้องสั่งวิตามินเคให้กินซักสองอาทิตย์ ตอนนั้นฟังแล้วก้องงๆค่ะๆๆๆๆไปตามเรื่อง ไอ้ไฮโดรเจนเปอร์ออกไซด์นี่มันอะไรวะ อยู่เมืองไทยใช้แต่ยาแดงกะยาหม่อง วางหูทอสัพเสร็จก้อบอกริคว่าหมอบอกว่าไงมั่ง ริคเผ่นไปเปิดตู้ ชั้นมีๆๆๆๆ อ้าวมีเหรอ ในบ้านมีด้วยเหรอ แล้วก้อจัดการตามหมอสั่ง งัดปากปีป๊อตกรอกไฮโดรเจนเปอร์ออกไซด์ลงไป กรอกเกินกําหนดกะให้อ้วกชัวร์ๆ แล้วก้อปล่อยให้ปีป๊อตออกไปวิ่งเล่นนอกบ้าน ห้านาทีแค่นั้นเอง ปีป๊อตเดินไปหลบมุมที่ต้นไม้ข้างๆบ้าน เรียกเท่าไหร่ก้อไม่ยอมออกยืนตัวสั่นอยู่นั่นแหละ ดูแล้วก้อน่าสงสารมากเลย พักเดียวก้อเห็นอ้วกออกมา วิ่งไปดูกองใหญ่พอสมควรเลยนะ อ้วกหมดกระเพาะเค้าเลย เพราะขนมปังปอนด์ทั้งยวงออกมาหมด ขนมปังปอนด์ที่หมอสั่งให้กินนั้น จะเข้าไปดูดซับยาเบื่อหนู แล้วพอกรอกไฮโดรเจนเปอร์ออกไซด์เข้าไป มันก้อจะอ้วกออกมา สารพิษก้อไม่ดูดซึมเข้าร่างกาย หลังอ้วกพักเดียวปีป๊อตก้อร่าเริงเหมือนผีเสื้อตามเดิม งานนี้ปีป๊อตเลยสอนพ่อกะแม่ให้คอยระวังไม่ให้ทิ้งพวกสารพิษไว้ในบ้าน เตรียมตัวไว้ให้กับน้องไทที่จะเกิดมา เราเคยอยู่กันแบบผู้ใหญ่ไงคะ บางครั้งบางคราวก้อมองข้ามไปว่าถ้ามีเด็กๆต้องระวังอะไรมั่ง ตั้งแต่นั้นมาสารพิษทุกอย่างในบ้านไม่มีการเอาออกมาตั้งโชว์เลยค่ะ ยาเบื่อหนูจะซื้อใช้เฉพาะกิจ ซื้อทีละกล่องเล็กๆเปิดใช้ทีเดียวหมด ไม่มีกั๊กไว้ในบ้าน กลัวมาก
ปีป๊อตอยู่เป็นลูกคนเดียวมาเกือบสิบเดือน เค้ามีความสุขมากๆ เวลาได้ออกไปเดินเล่นกะพ่อแม่นี่อ่ะ ระริกระรี้สุดๆจนเราต้องหัวเราะออกมา แหม๊ๆๆๆไม่เก็บฟามรู้สึกเลยนะ ปีป๊อตเป็นตัวที่ช่วยเทรนให้แม่ใจเย็นลงเพราะเดิมเป็นคนใจร้อน เคยแต่ทําแต่งาน เคยชินกะสปีดแบบเร็วๆ เค้าทําให้เราต้องช้าลงนิดนึงหันมามองเค้าหน่อยแล้วก้อหัวเราะมากขึ้น เรียกว่าปีป๊อตเป็นตัวเชื่อมให้มาสู่การเปลี่ยนแปลงเวลามีลูกอ่อน เค้าค่อยๆเทรนเราทีละนิดๆโดยที่เราไม่รู้ตัวน่ะค่ะ

จากคุณ : เขียวอ่อน - [ วันพ่อแห่งชาติ 03:28:52 ]

ความคิดเห็นที่ 2

พอน้องไทเกิดมา ปีป๊อตก้อได้ไปเยี่ยมแม่ที่โรงบาลรุ่งขึ้นเลย โรงบาลที่นี่ให้หมาเยี่ยมไข้ได้ แต่ต้องอยู่เฉพาะในห้องเรา ใหม่ๆปีป๊อตทําหน้างงๆ เอ๊ะ อยู่ๆไอ้ตัวเล็กนี่มาจากไหนเนี่ย แต่ตอนนั้นความอิจฉายังไม่เกิด เพราะว่าทุกหนที่มาโรงบาล พยาบาลสาวๆก้อจะแห่กันเข้ามาเล่นกะปีป๊อตในห้อง คนไข้อื่นๆรอไปก่อน ปีป๊อตเพลินกะความสนใจจากสาวๆอย่างท่วมท้นรอบด้านจนไม่ได้ใส่ใจกะน้อง ทุกวันที่พ่อเค้ากลับไปบ้านก้อจะเอาผ้าอ้อมที่ห่อตัวไทไปให้ปีป๊อตดมๆผืนนึงให้คุ้นกลิ่น แม่ต้องอยู่โรงบาลหลายวันหน่อยเพราะผ่าคลอด ปีป๊อตก้อมาเยี่ยมทุกวัน จนวันออกจากโรงบาล ปีป๊อตก้อมารับกลับ พอเห็นแม่อุ้มน้องเดินขึ้นไปนั่งบนแถวหลังของรถเท่านั้นเอง ปีป๊อตแหกปากทันที ไม่ย๊อม ไม่ยอม ทําไมไม่ทิ้งมันไว้ที่โรงบาลหา เอามาทําไม แล้วก้อประท้วงด้วยการไม่ยอมขึ้นมานั่งบนเบาะรถ เอาแต่นั่งแหกปากร้องที่พื้น ใครๆเดินผ่านก้อ โอ๊ะโอ ขําท่าประท้วงของปีป๊อตกัน เรียกเท่าไหร่ก้อไม่ฟัง กลับมาถึงบ้านก้อเห่าไล่น้อง อ้าวไม่ไปซักที เลยประท้วงด้วยการที่ออกไปนั่งนอกบ้านแล้วไม่ยอมกลับเ้ข้าบ้าน แม่เรียกก้อทําหูหนวก ปั้นปึ่ง มองออกไปดูทีไรเห็นแต่จมูกดําๆเชิดขึ้นฟ้าตลอด พอเข้ามาในบ้านก้อจะทําเป็นจิ๊กโก๋ เดินคํารามทั่วบ้าน เลยถูกแม่ด่าซั้าอีกเพราะน้องกะลังหลับอยู่ ปีป๊อตฟึดฟัดโมโหขัดใจอยู่หลายวัน แล้วก้อมาทําท่าเศร้าสร้อยไม่ยอมกิน ประมาณว่าชีวิตของป๊อตไม่มีอะไรเหลือแล้ว ไม่ได้เป็นลูกคนเดียวแล้ว เป็นขั้นนี้อยู่อีกหลายวันเหมือนกัน แล้วสุดท้ายก้อต้องถึงคราวหูตกยอมรับว่าในบ้านต้องมีสมาชิกใหม่แระ
ตั้งแต่ปีป๊อตเิริ่มออกฤทธิ์อิจฉามา ก้อมองดูเค้ามาตลอด สงสารก้อสงสารว่าเออนะ ลึกๆคงกลัวว่าจะเป็นหมาหัวเน่า เวลาน้องไทหลับปุ๊บก้อจะออกมาเรียกเค้า เอาอะไรอร่อยๆให้กิน แล้วก้ออุ้มเค้าเล่น แล้วก้อพาเค้าออกไปเดินเล่นบ้าง ยังเจ็บแผลผ่าตัดอยู่้ แต่ไม่เป็นไรพาเดินซักหน่อยให้ปีป๊อตได้มีฟามสุขบ้าง เมื่อไหร่ที่ปีป๊อตได้ออกไปเดินเล่นลําพังกะแม่โดยไม่มีน้องนี่อ่ะ ปีป๊อตจะระริกระรี้ ฟามสุขท่วมท้ันในดวงใจ พอเข้ามาในบ้าน ถ้าวันไหนปีป๊อตจะดมๆหัวน้องไทมั่ง ก้อปล่อยให้เค้าทําไป ไม่เคยไปผลักออก แต่ส่วนใหญ่ปีป๊อตจะยังไว้ท่าไม่สนใจน้อง ไม่อยากมองมันให้เสียฟามรู้สึก ก้อไม่เป็นไรไม่ว่าอะไรเค้า สรรหาของกินอร่อยๆให้เค้ากิน มีขนมให้อยู่เรื่อยๆ พาออกไปข้างนอกอยู่บ่อยๆ พ่อเค้าจะไปธุระที่ไหนนิดๆหน่อยๆก้อจะหนีบปีป๊อตออกไปด้วย ให้ความสําคัญเค้าไม่เปลี่ยนแปลงน่ะค่ะ
จนวันนึง ตอนนั้นน้องไทอายุได้สองเดือนเศษๆแล้วนอนหลับอยู่ ส่วนแม่ก้อกะลังนั่งปั๊มนมใส่ขวดอยู่อีกห้องนึง น้องไทก้อตื่นพอดี ร้องไห้ แต่แม่ยังมือไม่ว่างเพราะยังปั๊มไม่เสร็จ ก้อปล่อยให้ร้องไปก่อน พักเดียวก้อเห็นปีป๊อตวิ่งหน้าเริ่ดเข้ามายืนมองหน้าแม่ แล้วก้อเอาจมูกบุ้ยใบ้ไปทางห้องน้องทํานองว่านั่นไง ไปเอามันหน่อยซิ มันร้องอยุ่นั่นอ่ะ แล้วก้อวิ่งนําแม่ออกไปที่ห้องน้องไท แล้วตัวเองก้อทําเป็นไม่สนใจต่อ ตอนนั้นก้อเริ่มเป็นสัญญาณให้เห็นแล้วว่าเค้าเริ่มใส่ใจแล้ว แต่ยังไว้ท่าอยู่ ต่อมาอีกวันนึง ไืทนอนร้องไห้อยู่ แม่เดินมาในครัวหยิบของ เดินกลับออกมาตรงมุมห้องทันได้เห็นภาพพอดีว่า ปีป๊อตนึกว่าไม่มีใคร เห็นไทนอนร้องไห้อยู่ เค้าเลยเอาจมูกเปียกๆ ของเค้าไปจุ๊บตรงกระหม่อมน้องไทเบาๆแล้วเลียแบบปลอบโยนว่า โอ๋๋๋ๆๆๆๆไม่ต้องร้องนะ เค้าอ่อนโยนกับน้องไทมากๆเลย จําภาพนั้นได้ติดตาเลยค่ะ วินาทีนั้นรู้ทันทีว่าเค้ายอมรับน้องแล้วจริงๆ ตั้งแต่นั้นมาปีป๊อตก้อสวมบทบาทเป็นพี่เลี้ยงให้น้อง คอยช่วยดูช่วยสอนให้ไทเล่นกะเค้า ไทโตมากับการเคยชินว่าของชิ้นเดียวแบ่งๆกันเล่น บางทีไทหยิบลูกบอลอยู่ในมือ ปีป๊อตวิ่งมาคว้าหมับออกไป ก้อจะไม่ร้องไห้แค่เดินเตาะแตะไปเอาคืน เอาได้ก้อวิ่ง เอาไม่ได้ก้อยอม หรือไม่ก้อยื้อกันให้สนุกสนานไป มีรับมีให้เป็นธรรมชาติของเค้าไป จะไม่เคยโอ๋ไทแล้วหันไปด่าปีป๊อต หรือว่าให้ปีป๊อตต้องเป็นเบี้ยล่างอะไร เพราะไม่ต้องการสปอยลูกแบบนั้น แต่ต้องการให้เค้าเป็นเด็กใจกว้างยอมรับคนอื่นมากกว่า ตรงนี้เป็นเรื่องที่พ่อแม่แต่ละคนต้องสร้างจุดยืนในการเลี้ยงลูกของตัวเองว่าต้องการจะเลี้ยงลูกแบบไหน ทุกอย่างเป็นกระบวนการต่อเนื่องกันไปหมด ไทเรียนรู้ที่จะต้องรอปีป๊อตตั้งแต่เล็ก เวลาออกไปเดินเล่นกัน ถ้าปีป๊อตจะเสียเวลาเถลไถลออกไปดมๆฉี่ๆกลบรอยหมาตัวอื่นนี่อ่ะ ไทจะยืนรอได้ เพราะเค้าถูกฝึกมาแบบนั้นให้ยอมรับในความเป็นปีป๊อต แล้วปีป๊อตไม่เคยถูกพ่อหรือแม่ผลักออกจากไททํานองรังเกียจเลยแม้แต่ครั้งเดียว เค้าก้อไม่น้อยใจน่ะค่ะ ก้อเลยอยู่กลมกลืนกันดี
****ไทอายุได้ 16 เดือน ตั้งแต่เกิดมาจนบัดนี้ก้อสุขภาพแข็งแรงดี ยังกินนมแม่อยู่ ไม่เคยเจ็บป่วยอะไรซักกะหนเดียว ไม่เคยเป็นโรคภูมิแพ้อะไรทั้งสิ้น เป็นเด็กอารมณ์ดี อารมณ์มั่นคง มีความมั่นใจในตัวเอง ไม่ใช่เด็กขี้งก รู้จักแบ่งปันของๆตัวเองให้คนอื่น เข้ากะเด็กอื่นๆได้ง่าย เป็นเด็กที่สนใจทุกๆอย่างรอบตัว

จากคุณ : เขียวอ่อน - [ วันพ่อแห่งชาติ 03:31:37 ]