ที่เยอรมันคนนิยมปั่นจักรยานกันมากนะฮะ และเหตุการณ์ขโมยจักรยานก็มากตามไปด้วยเช่นกัน จนมีคำพูดติดปากกันว่า ถ้าตั้งงบไว้ซื้อจักรยานสักคันใหม่ ก็ให้เอาเงินจำนวนนั้นไปซื้อกุญแจล็อคจักรยานที่ดีที่สุดก่อน เหลือเงินเท่าไร ค่อยเอาไปซื้อจักรยาน ภาพนักธุรกิจใส่สูท ผูกเนคไท ปั่นจักรยาน เป็นภาพที่ไม่ได้หาดูได้ยากที่นี่นะฮะ และจักรยานบางคัน ก็แพงกว่ารถยนต์ตั้งเยอะแน่ะ คุณป้าของเกย่านั้นค่อนข้างเป็นห่วงเกย่าที่ต้องเดินไปสถานีรถไฟ ซึ่งจะว่าไปก็ไม่ไกลเท่าไรนะฮะ ราว ๆ 1 กิโลเมตรแค่นั้น ท่านบอกว่า ไหน ๆ ที่บ้านก็มีจักรยาน จะจอดทิ้งไว้เฉย ๆ ทำไม ท่านเลยอนุญาตให้เกย่านำจักรยานไปใช้ ท่านบอกว่าปั่นไปถึงสถานีรถไฟแล้วก็ล็อคไว้ที่นั่นแหละ
จักรยานคันที่คุณป้าหมายถึงนี้ คุณลุงท่านซื้อมาเมื่อ 15 ปีก่อน ด้วยเงินราว 850 มาร์คเยอรมัน เกย่าเห็นสภาพจักรยานในห้องเก็บของครั้งแรกแล้ว แอบตั้งชื่อให้ทันทีว่า "น้องหนิม" เพราะสีแดงซึ่งเป็นสีเดิมของจักรยานนั้น แทบจะกลืนเป็นเนื้อเดียวกับสนิมที่จับอยู่ แถมเวลาปั่น จะมีเสียงเวี้ยด ๆ แสบแก้วหูไปตลอดทางด้วย ถ้าปั่นช้า เสียงเวี้ยด ก็จะดังยาว และดังมากเป็นพิเศษ ถ้าปั่นเร็ว เสียงก็จะดัง วิ้ด วิ้ด วิ้ด ถี่ ๆ แต่ไม่ดังมาก เกย่าเลยต้องปั่นเร็วเป็นกรด เพื่อกลบเสียงอันน่าอายนี้จากชาวประชา นครพอตสดัม
ถึงแม้ "น้องหนิม" จะอายุอานามปาเข้าไปถึง 15 ปีแล้ว ถ้าคำนวณค่าเสื่อมราคา ก็คงจะคุ้มทุนแล้วล่ะ แต่นิสัยประจำตัวอย่างหนึ่งของเกย์สาวก็คือ การรู้จักค่าของเงิน (เรียกง่าย ๆ ว่า งก) ใช่ไหมฮะ เกย่าไม่อยากจะทิ้ง "น้องหนิม" ไว้ตามลำพังที่สถานีรถไฟ เกิดใครมาขโมยไปขายโรงหลอมเหล็กล่ะแย่เลย และด้วยอานุภาพของตั๋วเดือน "น้องหนิม" ก็สามารถใช้บริการรถไฟได้ฟรีอยู่แล้ว (ท่านที่ซื้อตั๋วโดยสารขาเดียว ต้องชำระค่าตั๋วสำหรับจักรยานต่างหากนะฮะ) ด้วยเหตุนี้เกย่าจึงพา "น้องหนิม" ไปทัวร์แบร์ลินด้วยทุกวัน จันทร์ -ศุกร์ โดยเกย่าจะจอดและล็อคเธอไว้ที่โรงจอดจักรยานของโรงเรียน ซึ่งปลอดภัยกว่าสถานีรถไฟมาก
วันที่สองของการไปโรงเรียน เกย่าก็ไปถึงก่อนเวลาเช่นเคย ทั้งนี้ทั้งนั้น มิใช่ว่าเกย่าอยากจะชิงตำแหน่งนักเรียนขยันอะไรหรอกนะฮะ ถ้าจะรีบมาดูหน้านายมูรัตก็ว่าไปอย่าง แต่ก็ไม่ใช่ฮะ เหตุผลก็ขึ้นอยู่กับตารางเวลารถไฟเป็นสำคัญ ถ้าเกย่าไม่มาถึงก่อนเวลาครึ่งชั่วโมง เกย่าก็ต้องจะมาสาย 15 นาที อย่างนี้นะฮะ
หนังสือเรียนภาษาเยอรมันเล่มแรกของเกย่าคือ Tangram 1 A เกย่าชอบหนังสือชุดนี้ของสำนักพิมพ์ Hueber มาก ๆ และเกย่าก็ทำแบบฝึกหัดมาล่วงหน้าจากบ้านเสมอ เพราะไม่อยากนั่งเป็นใบ้ตอบไม่ได้เวลาอาจารย์ถาม ตอนที่เกย่าก้าวเข้าไปในห้องนั้น ก็มีชะนีสามนางนั่งอยู่ก่อนแล้ว เกย่าโปรยยิ้มหวานให้ วันนี้เกย่าไม่ทักทายแค่ กูเท่น อาเบ้นด์นะฮะ เพราะเมื่อวานเรียนมาแล้วหลายประโยค
...ฮัลโล่ มาริทรินี่ ฮัลโล่ ชิกเด็ม ฮัลโล่ นาตาเลีย วีเก้สท์ เอส อ๊อยช์ ?
พวกชะนีก็ตอบกัน พร้อมเพรียง ว่า เอส เกท เมียร์ กู้ท ดังเค อุนด์ เดี๊ยร์....
5 โมงตรง อาจารย์ก็เข้ามาฮะ นายมูรัตเดินตามหลังอาจารย์มาติด ๆ ทั้งสองคนคุยกันถูกคอทีเดียว ด้วยภาษาที่เกย่าไม่เข้าใจสักนิด แต่ตอนนั้นจะภาษาเอสกิโม หรือภูฏาน เกย่าก็ไม่สนใจหรอกฮะ เพราะสายตามัวแต่เพ่งพินิจใบหน้าของมูรัตอยู่ ซึ่งเค้าเองก็คงจะรู้ตัวว่ากำลังถูกจ้องมอง ก็เลยหันหน้ามาที่เกย่า แล้วยิ้มให้ หวานซ้าาาาาาาาาาาา
มูรัตใส่เสื้อแจ็กเกตหนังสีดำฮะ และข้างในก็เป็นเสื้อพุลลี่สีฟ้าอ่อน มีซิบซึ่งเค้ารูดลงไว้ เผยให้เห็นเสื้อยืดสีขาว ในห้องเรียนนั้นเปิดฮีทเตอร์ค่อนข้างแรง พอมันเริ่มร้อนขึ้น มูรัตก็ถอดเสื้อพุลลี่ออก ส่วนแจ็กเกตนั้นทุกคนก็ถอดพาดไว้กับเก้าอี้อยู่แล้วทันทีที่เข้ามาในห้อง
เสื้อยืดสีขาวที่มูรัตสวมอยู่นั้น คือแบบเดียวกันกับเสื้อตัวในซึ่งตำรวจที่เมืองไทยใส่กันนะฮะ แต่ด้วยคอรูปตัว วี ของเสื้อ ทำให้เกย่ามองเห็นลึกเข้าไป กล้ามอกได้รูปของเขานั้น ดูเด่นมาก ภายใต้เสื้อยืดเข้ารูป มันดึงดูดสายตาเกย่ามาก ๆ เกย่ามองไล่ไปตั้งแต่กล้ามอก ขึ้นไปจนถึงบริเวณลำคอ ใต้คางนั้นมีไรเขียวของขนที่ได้รับการโกนอย่างปราณีต ส่วนคาง และใต้ริมฝีปาก ก็ได้รับการโกนอย่างเกลี้ยงเกลา ริมฝีปากบางของมูรัตนั้นสีแดงจัดอย่างคนไม่สูบบุหรี่ จมูกนั้นก็โด่งเป็นสัน และปลายงอนเชิดเล็กน้อย แบบสไตล์อาหรับ เกย่ามองสูงขึ้นไปอีก ยังดวงตาหวานเชื่อมสีน้ำตาลอมเขียวคู่นั้น หวานเหลือเกิน ราวกับว่าประกายในดวงตาเขานั้นจะยิ้มได้อยู่ตลอดเวลา หล่อ หล่อ หล่อ จริง ๆ ให้ดิ้นตาย
"วี เก้ท เอ้ส เดียร์ ? " เสียงค่อนข้างดัง ปลุกเกย่าตื่นจากภวังค์ เกย่าหันไปตามต้นเสียง พร้อมกับได้ยินเสียงหัวเราะคิกคักของบรรดาชะนีนานาชาติ
บิ้สท์ ดู โอเค้ ? อาจารย์ถามว่าเกย่าโอเคไหม เพราะเธอถามเกย่าตั้ง 3 ครั้งแล้ว ว่าสบายดีไหม แต่เกย่าไม่ได้ยิน
........กรี๊ด........เกย่ามองไปรอบ ๆ เหล่าชะนีหัวเราะชอบใจกันใหญ่ แต่นายมูรัตซึ่งนั่งตรงข้ามกับเกย่านั้น ก้มหน้าลงดูหนังสือ ไม่ได้หัวเราะอย่างคนอื่นแต่อย่างใด
" เอส เกท เมียร์ กู้ท, ดั๊งเค เกย่ากล่าวออกไปในที่สุด
อาจารย์บอกเกย่าให้ถามคำถามเดียวกันนี้ กับอีกหนึ่งคน เกย่าอยากจะถามมูรัตมากเลยนะฮะ แต่ความเขินนั้นมันมากจนเกินจะควบคุมได้ ขืนถามไป เสียงเกย่ามีหวังสั่นจนจับใจความไม่ได้แน่ ๆ เกย่าเลยเลือกถามเมห์เหม็ด ซึ่งนั่งติดกับเกย่าแทน นักเรียนทุกคน นั่งที่เดิมของตัวเองเช่นเดียวกับเมื่อวานนะฮะ เมห์เหม็ด ก็ตอบกลับมา และถามคนอื่นต่อ วนกันไปจนครบทุกคน
"วันนี้เราจะเรียน การกล่าวถึงสถานที่ ที่พวกคุณจากมากัน " อาจารย์พูด แล้วเริ่มสอนทันที
อิ๊คช์ คอมเม เอ๊าส์ ด๊อยชแลนด์ ฉันมาจากเยอรมัน
โวแฮร์ คอมเม่น ซี หรือ โวแฮร์ ค้อมส์ ดู ? คุณมาจากไหน หรือ เธอมาจากไหน
อาจารย์หยิบลูกบอลเล็ก ๆ ออกมา แล้วโยนไปให้นาตาเลีย สาวโปแลนด์ ก่อนจะถามเธอว่า เธอมาจากไหน
ซึ่งนาตาเลีย ก็จะต้องแนะนำตัวเอง ก่อนจะโยนบอลต่อไปให้เพื่อนคนอื่น และ ถาม ตอบกันไปเรื่อย ๆ
หลังจากที่นาตาเลียตอบคำถามแล้ว ก็นั่งยิ้มบิดไปบิดมา ระหว่างที่กวาดสายตาไปยังเพื่อนนักเรียนทั้งห้อง ลีลาจริงจริ๊ง แม่คุณ เกย่าเห็นแล้วอดนึกถึงมารยาหญิง 108 เล่มเกวียนไม่ได้
และแล้ว คุณเธอก็โยนลูกบอลปุ๊ ไปตรงหน้ามูรัต ซึ่งยื่นมือมารับได้ทันควันเช่นกัน เกย่าจ้องตาเขม็งเลยล่ะฮะ ออกนอกหน้าไปนิด แหะ ๆ
นายมูรัตหันหน้าไปทางนาตาเลีย ซึ่งกำลังยิ้มจนเห็นไรฟันครบทุกซี่เชียวแหละ แล้วมูรัตก็ยิ้มตอบด้วยนะฮะ ด้วยสายตาที่ราวกับมนต์สะกดคู่นั้น
โวแฮร์ ค้อมส์ ดู ? นาตาเลียถาม
เอ๊าส์ แดร์ เทอร์ไค มูรัตตอบ
มูรัต เธอต้องตอบแบบเต็มรูปประโยคนะ อาจารย์ท้วงขึ้น
โอ้ เอนชู้ลดิกุง เค้าอุทาน ----- อ๊ะ ไม่ใช่ย่อย ๆ ฉอะ นายมูรัต ท่าจะมีพื้นภาษาเยอรมันมาบ้างแล้วนะเนี่ย เกย่าคิด
อิ๊คช์ คอมมเม เอ๊าส์ แดร์ เทอร์ไค, เอ๊าส์ อัลทั้ลยา
มูรัตเป็นหนุ่มตุรกีฮะ มาจากเมืองอัลทัลยา ซึ่งเป็นเมืองตากอากาศริมทะล ที่มีชื่อเสียงที่สุดของประเทศ
หลังจากนั้นมูรัตก็ต้องโยนลูกบอลใช่ไหมฮะ แต่เค้าไม่โยนฮะ เกย่าก้มหน้าลงอ่านข้อความในหนังสือ ไม่ได้เหลือบมองว่ามูรัตจะโยนลูกบอลให้ใครต่อ แต่สิ่งที่มูรัตทำก็คือ เค้ายืดตัวข้ามโต๊ะมา และยื่นลูกบอลมาตรงมือของเกย่าเลย ปลายนิ้วของเค้าที่กุมลูกบอลอยู่ ชนมือของเกย่าด้วย โอ๊ย ....หูแดงอีกแล้วอ่าาาาาาา
โวแฮร์ ค้อมส ดู ? เกย่านั้นสบตามูรัต ไม่ถึงสองวินาที สายตายิ้มได้คู่นั้นกำลังจ้องตรงมา อีกแล้ว ใจละลาย
เกย่าจึงหันไปตอบกับอาจารย์แทน
อิ๊คช์ คอมเม เอ๊าส์ ไทยแลนด์, เอีาส์ แบ๊งค่อก
อาจารย์กลับบุ้ยปาก ทำท่าทางว่าเกย่าต้องตอบไปที่มูรัต ไม่ใช่อาจารย์เสียหน่อย
ชะนีเริ่มหัวเราะคิกคักกันทั่วห้องอีกแล้ว
เกย่าอายจนหายใจไม่ออกอะ แต่ก็ต้องหันหน้าไปหามูรัตอีกครั้ง สบตากันแว่บหนึ่ง แล้วตอบประโยคเดิมไป
แซ้ร์ ชุน, อิ๊คช์ ม้าก ไทยแลนด์ โซ แซร์ ประโยคที่นายมูรัตตอบกลับมา ไม่มีในหนังสือหน้าที่เรียนอยู่นะฮะ
ชิกเด็ม ซึ่งเป็นสาวตุรกี ถามมูรัตข้ามโต๊ะ เป็นภาาาตุรกี ว่าประโยคที่เค้าพูดไปนั้น หมายความว่าอะไร
แต่อาจารย์ ชิงอธิบายก่อน และอธิบายเป็นภาษาตุรกีเสียด้วย สร้างความประหลาดใจไปทั้งห้อง หลังจากนั้นอาจารย์ก็เฉลยว่า อาจารย์เคยไปสอนภาษาเยอรมันให้สถาบันเกอเธ่ที่ตุรกีอยู่ถึงสี่ปี และอาจารย์ก็รู้จักนายมูรัตมาก่อนแล้ว เพราะเคยไปซื้อสร้อยข้อมือ ที่ร้านญาติของมูรัต
ประโยคที่มูรัต ตอบกลับเกย่ามานั้น แปลว่า สวยมาก ผมชอบเมืองไทยมาก ๆ
หลังจากนั้นก็ถึงเวลาพัก ทุกคนก็กรูกันออกไปจากห้อง แต่เกย่านั่งเปิดดูความหมายศัพท์อยู่ครู่หนึ่ง ก่อนที่จะเดินไปที่ห้องน้ำ ธรรมชาติเรียกร้องน่ะฮะ พอผลักประตูห้องน้ำเข้าไป นายมูรัตยืนทำธุระอยู่ตรงโถ อะ
ไฮ้ เขาพูด พร้อมยิ้มให้ื
ไฮ้ เกย่าตอบ พร้อมทั้งก้าวเข้าไปในห้องส้วม แล้วปิดประตูทันที ทำไมทำอย่างนี้ล่ะ เกย่า ทำไมไม่ไปยืนทำธุระข้าง ๆ กับมูรัตล่ะ อย่างนี้ เค้าก็สงสัยสิ ว่าเกย่าไม่แมนน่ะ ดูสิฮะ คิดไปโน่นเลย เกย่ารออยู่จนได้ยินเสียงรูดซิบ เสียงล้างมือ และเสียงเครื่องเป่าแห้ง จนกระทั่งเสียงเปิดและปิดประตูลงอีกครั้ง เกย่าถึงก้าวออกมา
เกย่าเดินต่อไปยังห้องที่จัดไว้ให้ดื่มกาแฟ และสูบบุรี่นะฮะ มูรัตยืนอยู่ท่ามกลางเพื่อนคนอื่น ๆ แต่เขายืนพิงเสาฮะ
มือทั้งสองล้วงกระเป๋ากางเกงยีนส์พอดีตัวสีน้ำเงินเข้ม ท่าหลังพิง และส่วนล่างแอ่นมาข้างหน้าน้อย ๆ ของเค้านั้น ช่างเซ็กซี่เหลือเกินในความคิดของเกย่า ทุกคนก็คุยกันนะฮะ เกย่าได้แต่ยิ้ม ระหว่างนั้นเกย่าก็สบตามูรัตบ่อย ๆ แต่ไม่ได้พูดอะไร
หมดเวลาพัก ทุกคนก็กลับไปเข้าห้องเรียนเหมือนเดิม เกย่าเริ่มตระหนักว่า มูรัตกำลังเป็นเหตุให้เกย่าเรียนไม่รู้เรื่อง เพราะเกย่าแทบจะควบคุมสมาธิไม่ได้เลย เกย่าต้องใช้ความพยายามสูงมาก ในการสลัดความคิดเรื่องมูรัตออกไป และตั้งใจฟังในสิ่งที่อาจารย์สอน แต่ก็ไม่ค่อยได้ผลหรอกฮะ
จนชั่วโมงเรียนสิ้นสุดลง นายมูรัตก็เก็บอุปกรณ์และหนังสืออย่างรวดเร็ว จะรีบไปไหนนะ เกย่าคิด ขณะที่ยังไม่ได้เก็บข้าวของของตัวเอง มูรัตเดินอ้อมโต๊ะ มา เพราะประตูทางออกนั้นอยู่ทางด้านที่เกย่านั่งอยู่ เค้าเอามือมาตบไหล่ของเกย่า พอเกย่าหันไปมอง มูรัตก็ยิ้มให้ และบอกว่า บิส ม้อร์เกน เจอกันพรุ่งนี้นะ แล้วเค้าก็ออกไป
เคยมีอาการอย่างนี้กันไหมฮะ ...... เวลาคนที่เราแอบชอบมาก ๆ ทำอะไรให้เรานิดหน่อย เรามักจะคิดไปไกลเสมอ คิดแบบเข้าข้างตัวเองด้วยนะ วันนั้นถ้าคนที่ตบไหล่เกย่า และพูดว่าเจอกันพรุ่งนี้นะ เป็นเพื่อนคนอื่นที่ไม่ใช่มูรัต เกย่าก็คงจะไม่รู้สึกอะไรมากมายอย่างนี้
เกย่ายังรู้สึกถึงสัมผัสของมือที่ตบลงมาตรงหัวไหล่เบา ๆ นั้นอยู่เลย
เกย่าเดินลงบันไดมาราวกับลอยได้
ระหว่างที่เกย่านั่งรถไฟ.....
ระหว่างที่เกย่าปั่นจักรยานกลับบ้าน...
ระหว่างที่เกย่าทานอาหารค่ำ....
ระหว่างที่เกย่าอาบน้ำ....
และระหว่างที่เกย่านอนอยู่บนเตียง....
ก่อนจะหลับไปในคืนนั้น ใบหน้า แววตา และรอยยิ้มของมูรัต ไม่ได้ห่างหายไปจากความคิดคำนึงของเกย่าเลยแม้แต่วินาที
....................จบตอนฮะ...............ต้องขอบคุณรูมเมทของเกย่า ที่สามารถแก้ไขคอมพ์จนใช้งานได้ในที่สุด
ราตรีสวัสดิ์ ฮะ จุ๊บ ๆ ๆ
จากคุณ :
เกย่า
- [
9 ก.พ. 49 04:48:23
A:213.23.151.28 X: TicketID:115691
]
อยู่อย่างเกย์ไทย (ให้รอด) ในเยอรมัน ตอนที่ 4 "นายมูรัต"
