ความคิดเห็นที่ 1 เฮอะๆ ที่ขายหน้าที่สุดก็เรื่องเปิดประตูเลื่อนอัตโนมัติไม่เป็นอ่ะ คนที่อยู่ที่ญป รึว่าเคยไปคงเคยเห็นอ่ะค่ะ ที่มันมีแถบให้กดตรงกลาง ยืนงงอยู่นานมาก พยายามแกะๆเกาๆมุมประตูตรงโน้น ตรงนี้ที แต่ไอ้ที่ทำให้อายที่สุดก็ลูกค้าที่นั่งอยู่ข้างในหน่ะเต็มร้านเลยแต่ละคนก็สาวสวยหนุ่มหล่อ มองมาทางเดียวกันแบบว่าลุ้นว่ามันจะเปิดได้ไม๊เนี่ย คนไปด้วยก็ไม่ยอมบอกยืนหัวเราะอยู่ได้ เฮ้อ.. จากคุณ : Pheung chan - [ 1 มี.ค. 49 22:11:38 ]

ความคิดเห็นที่ 2 คล้ายๆ กันเลยค่ะ เรื่องประตู ตอนนั้นจะไปเอทีเอม แล้วมันเป็นประตูแบบเลื่อนๆ ต้องกดแล้วมันถึงจะเลื่อนอะ แต่ว่าไม่มีปุ่มอะไรเลยนะ ให้สัมผัสที่ประตูกระจกได้เลย เราก้อไม่รู้ไง กดๆ แต่เบาๆ กลัวมันแตก 55 ก้อไม่เลื่อน กดใหม่ ไม่เลื่อน อย่างงี้อยู่หลายรอบ คนก้อมอง อีนี่ทำอะไร สุดท้าย อายมาก ไม่ไหวแล้ว ไปตู้อื่นก้อได้วะ พอไปแถวนั้นอีกที ก้อลองสังเกตุคนอื่น คือมันต้องกดกระจกแรงๆ อะ ประตูถึงจะเปิด T---------T จากคุณ : nagareboshi - [ 1 มี.ค. 49 22:26:54 ]

ความคิดเห็นที่ 3 หน้าตาร่าเริงไปหน่อย ตอนทะเลาะกับเพื่อนขนาดทำหน้า ซีเรียสแล้วมันยังโมโหไม่หาย หาว่าเราหัวเราะล้อเลียนมัน เป็นคนไม่จริงจังเวลาที่ควรจะจริงจัง  (เออ เอาเข้าไป) อย่างนี้ เขาเรียก "หน้าผิดระเบียบ" ของแท้ แล้วตอนมาญี่ปุ่นใหม่ๆ ไม่รู้ว่ารถไฟที่ขึ้นมีแบบคิวโค ถกคิว อะไรด้วย เลยนั่งเลยป้ายไป ด้วยความเถรตรง ก็วิ่งออกไป นอกสถานีก่อน แล้วก็วิ่งกลับมาซื้อตั๋วขึ้นรถอีกชานชาลา อีกด้านกลับ เซ็งกับการเก็บขยะรอทิ้งจนขยะจะเต็มห้อง เพราะตื่นสาย ไปไม่ทันส่งขยะ เอ้าแถมเรื่องนั่งรถเมล์ แล้วไม่จ่ายตังค์ เพราะเป็นรถที่จ่าย เงินตอนลง หากระเป๋ารถเมล์ไม่เจอ เลยนึกว่าประเทศที่เจริญ แล้วจะบริการรถฟรี พอดีไปกับติวเตอร์คนญี่ปุ่น ตอนลงก็ เดินลงมาเฉิบๆ ติวเตอร์ถามว่าจ่ายเงินรึยัง ก็ถามว่า "ต้อง จ่ายด้วยเหรอ" สุดท้ายติวเตอร์ก็ขึ้นรถไปจ่ายเงินให้แทน แล้ววันเดียวกัน หิวมาก เลยเข้าไปในร้านซื้อขนมไดฟุกุมา ก้อน กำลังจะกิน แต่เกิดใจดี เลยยื่นให้ติวเตอร์ (ผู้หญิง) ถามว่ากินไหม แต่เธอจับมันไว้แน่นไม่ปล่อย และไม่กิน เธอคงลำบากใจเพราะกำลังไดเอ็ต กลัวแคลอรี่เพิ่มแต่ก็ เกรงใจว่าเขาให้ของมา เดี๋ยวจะเสียน้ำใจ   รออยู่นานไม่ คืนซักทีเลยบอกว่า "ไม่กินก็เอาคืนมา" (ตูหิวโว้ย) ก็ไม่ ยอมคืน  แล้วก็ขึ้นรถไฟ แล้วในที่สุดเธอก็หยิบเข้าปากไป ทั้งหมด อึ้งเลย (แล้วตูหิวๆ อยู่จะกินอะไรล่ะ) เสร็จแล้ว เธอก็ทำท่าผะอืดผะอมวิ่งออกไปนอกรถไฟทันทีที่ถึงป้าย ทำท่าเหมือนจะไปบ้วนทิ้ง  (เอ๊ะ ไม่กินก็คืนมาสิฟะ) เป็น เรื่องอึ้ง ทึ่ง หิวที่ลืมไม่ลง จากคุณ : อ.ปมโปโกะ - [ 1 มี.ค. 49 22:57:09 ]

ความคิดเห็นที่ 4 เรื่องประตูอัตโนมัติทำให้เคยตัวจนเสียนิสัยค่ะ ไอ้ประตูที่ว่าเนี่ย มันมีเกือบทุกที่ จนทำให้เปิดประตูแทบไม่เป็น เคยเข้าคอนวีเนี่ยนสโตร์ที่นึง ตอนเข้าก็ไม่ทันสังเกตประตู เพราะเดินตามหลังเพื่อน ตอนซื้อเสร็จจะออก ก็ไปยืนหน้าประตู รออยู่สักห้าวิได้....เอ...ทำไมมันไม่เปิดซะทีน้า จนเหลือบตามองดีๆ ...เฮ้ย...มันต้องผลักนี่หว่า...เลยรีบผลักออกมาหน้าตาเฉย...แต่พวกเพื่อนคนจีนที่รออยู่ข้างนอกแล้ว จับได้ว่า เรายืนเอ๋ออยู่หน้าประตูได้ตั้งนาน... จากคุณ : สรัลทม..ห๊อม..หอม - [ 2 มี.ค. 49 10:27:18 ]

ความคิดเห็นที่ 5 ไปที่ญี่ปุ่น ต้องระวังประตูใช่ไหมนี่(ซะงั้น) - -a - -" 5555+ จากคุณ : tennyo (tennyo) - [ 2 มี.ค. 49 11:17:00 ]

ความคิดเห็นที่ 6 ฮ่ะๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ โอ้ยยยยยขำครับ ขอโทษๆๆ แต่กระทู้นี้ ทำเอาผมนั่งขำจริงๆนะ นึกภาพตามออกเลยอะ ดีนยะที่มาอ่านก่อน ไม่งั้นไปทำเปิ่นที่โน่นแน่เลย จากคุณ : House Of FlyingBird - [ 2 มี.ค. 49 11:24:37 ]

ความคิดเห็นที่ 7 ประตูเหมือนกันค่ะ แต่เป็นแบบที่เราต้องเดินตามมัน เหมือนที่หนีบเด็กตายที่ตึก รอปปงกิ นะคะ หาจังหวะเข้าไม่ได้ยืนรอตั้งนาน พอดีมียามมาเขาคงเดาเอาว่ายายนี่ถ้าจะเข้าไม่ได้ เขาก็พาเข้าไปค่ะ เมื่อสิบปีที่แล้วค่ะ ที่นาริตะ จากคุณ : ทานากะ - [ 2 มี.ค. 49 11:35:37 A:125.52.245.232 X: ]

ความคิดเห็นที่ 8 อยากมีประสบการณ์(หน้าแตก)แบบนี้บ้างจัง แต่ก็คงยากส์ เพราะตอนนี้ยังอยู่เมืองไทยอยู่เลยอะ ไม่รู้ชาตินี้จะมีโอกาสกะเขาบ้างอ๊ะป่าว แต่ไม่เป็นไรไว้ตามฮาประสบการณ์ของเพื่อนๆ ก็ละกัน จากคุณ : Monomi - [ 2 มี.ค. 49 11:47:47 ]

ความคิดเห็นที่ 9 เอ้า..เรื่องประตูก็ประตู..ที่จริงถ้าจะเอาเรื่องเปิ่นๆ เพี้ยนๆของผมสมัยนั้น เล่า 3 วันก็ยังไม่จบ...มีเป็นกระบุงโกย.. เอาเรื่องประตูก่อน..คือตอนไปใหม่ๆเรียนอยู่รร.สอนภาษา เขาก็พาไปเที่ยวนิกโก้ ก็พาไปชมปราสาทอะไรนี่แหละ..ครูเข้าก็อธิบายไปเรื่อย ไอ้เราก็สอดสายตาหาเรื่องซนไปเรื่อย..จนสายตามาหยุดแม๊ะ.. อะอ้าาา..นี่มันประตูนี่หว่า..แบบในหนังที่เคยดูเด๊ะเลย เป็นกระดาษด้วย..ไม่ทันเสี้ยวของอึดใจ..นิ้วชี้ก็ผลุบเข้าไปในปาก แล้วค่อยๆบรรจงจิ้มปลายนิ้วที่แฉะด้วยน้ำลาย ลงไปตรงกลางกระดาษประตู อย่างไม่คาดฝัน..เสียงดัง “บุ๊”... เสียง บุ๊ ยังไม่ทันจาง..ก็มีเสียง..”ฮ่อร้าาาา” ดังคำรามตามมาทันที..ไม่ทันคิดหรือนึกว่ามาจากใคร..สองเท้าเจ้ากรรมก็พาร่างอันบึกบึน แว็บออกมาจากห้องนั้น ราวนินจาก็ไม่ปาน... ขึ้นมานั่งรอบนรถ..ครูญี่ปุ่นหน้างอเดินมาต่อว่าเป็นฉอดๆๆๆๆ..เราก็..ให้ๆๆๆๆ..ให้จนหมดตัวเลย.... ก็มันเห็นในหนังนี่หว่า..ว่าเขาทำกัน..ก็นึกว่าทำได้..อิอิอิ..เล่นทำลายวัตถุโบราณเลยเรา.. อีกเรื่องก็รถไฟ..ก็ตอนเช้าไปมหาวิทยาลัย รถไฟมันแน่นเสียนี่กระไร..ไอ้ไม่ขึ้นก็ไม่ได้เดี๋ยวไม่ทันช.ม.เรียน..ก็เลยตัดสินใจเอาตัวเข้าปะทะกับกลุ่มคนที่กำลังอัดๆๆๆเข้าไปในโบกี้อยู่...อัดๆดันๆเท่าไหร่ก็เข้าไม่สุด..เสียง..ปิ๊ดๆๆๆๆๆ...สิ้นเสียงประตูก็หนีบเข้ามา..หนีบเข้าหนีบออก..ปิดไม่ได้..ไอ้เราก็ดันๆอัดๆเข้าไปอย่างไม่คิดชีวิต..ซักอึดใจก็มีคน เข้าใจว่าพนักงานสถานี ช่วยดันๆๆๆ..จนเราเข้าไป และประตูปิดจนได้...โอ้โห..แน่นโคตะระเลย..จะเอี้ยวตัวไปดูคนช่วยและของคุณยังไม่ได้เลย... ลงจากสถานี ระหว่างทางเดินไปม. ...เออ..ทำไมมีเสียงสาวๆคิกคักๆ อะไรอยู่ข้างหลัง..เหลียวไปก็ยิ้มคิกคักๆ มองมาที่เรานี่หว่า..อะฮ้า..ได้การละ ..ชอบเราแหง๋ๆ..จำหน้าไว้ เดี๋ยวเรียนออกมาก่อนจะตามไปจีบ..ฮ่าๆๆๆๆ.... เดินเจอกลุ่มเพื่อนไต้หวัน ทักทายแล้วก็ต้องรีบเข้าห้องเรียน..พอหันหลังให้เท่านั้น..เพื่อนก็เรียก..เฮ้ยยย..รอยส้นเท้า ผู้ใด..สิงสถิตย์อยู่บนหลังเองฟ๊ะ...ชัดปึ่กเลยวะ...ฮ่าๆๆๆๆ..มันหัวร่อกันใหญ่....เสื้อก็เสื้อขาว..รอยเท้านายสถานีช่างมีความคมชัดราวกับอินกังหมึกดีมิปาน..เฮ้อออ...นึกว่าใช้มือดัน.. มีอีกหลายเรื่อง...โดยเฉพาะกะสาวญี่ปุ่น..อิอิอิ..ถ้าอยากฟังจะมาเล่าอีก.. แก้ไขเมื่อ 02 มี.ค. 49 14:04:44 จากคุณ : Carpenters - [ 2 มี.ค. 49 13:50:35 ]

ความคิดเห็นที่ 10 ^ ^ ^ โอย........ขำไม่ไหวแล้ว.....เหนื่อย ไอ่เราก็ดั๊นนน..นึกภาพตามได้กระจ่างมาก... หนังจีนกำลังภายในที่ปลอมตัวเป็นจอมยุทธ์ชุดดำ ไปสืบความลับโดยการเจาะรูด้วยนิ้วเปื้อนน้ำลาย จากคุณ : สรัลทม..ห๊อม..หอม - [ 2 มี.ค. 49 14:35:01 ]

ความคิดเห็นที่ 11 มาเล่าเพิ่ม เป็นเรื่องของคนอื่นที่เพิ่งมาญี่ปุ่นครั้งแรก ก็นั่ง รถบัสไปด้วยกัน รถบัสที่ญี่ปุ่นที่หลังพนักพิงจะมีปุ่มแดงๆ อย่าไปกดเชียว ขณะรถขึ้นทางด่วน นายคนนี้ก็ไม่มีอะไรทำ หันมาถามผม ว่านี่ปุ่มอะไรอ่ะ ผมก็รีบบอกว่าอย่าไปกด แต่แล้วยังไม่ทัน พูดจบแกก็ลองจิ้มดู  ระบบสัมผัสปุ่มนี้ดีมาก เพียงเท่านั้น ก็มีเสียงดัง "ติ๊ง" แล้วไฟแดงก็ขึ้นทั่วรถ พร้อมกับเสียง ประกาศอัตโนมัติว่า "ป้ายต่อไป ... .... รถจะจอดป้ายต่อไป" คนหันมางง ว่าใครกด เพราะมันอยู่บนทางด่วนมันจะลงรถ ไปได้ยังไง ตอนนั้นอายแทนมาก คนทำผิดก็เป๋อเหรอไม่ รู้ไม่ชี้  แต่ไฟแดงก็ยังไม่ดับเสียที  เลยต้องเดินไปหน้า รถบอกคนขับว่า "เมื่อกี้มือพลาดไปโดน ช่วยปิดไฟได้ไหม" ที่ญี่ปุ่นเวลาจะลงแค่กดกริ่ง ไฟจะแดงทั้งคัน คนอื่นที่จะลง ก็ไม่ต้องกดซ้ำ แล้วก็เป็นการเตือนคนขับด้วยว่ามีคนลง ที่นั่งทุกที่จะมีกริ่งติดอยู่ ตามที่ต่างๆ อย่าเผลอกดนะครับ หมายเหตุ เจ้าตัวก็เคยโผล่หน้าในห้องนี้ด้วยแหละ จากคุณ : อ.ปมโปโกะ - [ 2 มี.ค. 49 16:26:38 ]

ความคิดเห็นที่ 12 เอาอีก ๆ ๆ ๆ มาเล่ากันต่อ หนุกดี จากคุณ : กาปุ้ย - [ 2 มี.ค. 49 17:55:14 ]

ความคิดเห็นที่ 13 ใช่ค่ะมาต่อ มาต่อ หนุกมั้กๆๆๆๆๆๆ เลยค่ะ จากคุณ : bequeen - [ 2 มี.ค. 49 18:41:12 ]

ความคิดเห็นที่ 14 แวะมาแปะเรื่องนึงก่อน..เช้านี้งานยุ่งหน่อย..เดี๋ยวมีเวลามาเขียนต่อ..อิอิ.. “วะตะชิ วะ กัปตัน ซึบะ ซ่าาาาา...” สมัยไปอยู่ใหม่ๆอีกนั่นแหละ..แหม๋ไปแรกๆ เป็นพระเอกเลย.. เรียนไปจากเมืองไทยก่อนนี่ ..สอบเดือนแรกๆ ท๊อปๆๆ ตลอด..แซงหน้าพวกไต้หวัน มาเลกระจุยครับ..ขอบอก..100 เต็มยังมีเลย..ฮ่าๆๆๆ.. แต่หลังจากนั้น2-3 เดือน..ลายเริ่มออก ..เรียนบ้างเล่นบ้าง จีบสาวบ้าง..คันยิก็เริ่มมาอาละวาดในบทเรียน..อูยยยย...จากท๊อป..กลายเป็นดร๊อป..แล้วก็ตุ๊ป..ในที่สุด...บรรยากาศการเรียนสำหรับตาช่างไม้ เริ่มน่าเบื่อขึ้นเรื่อยๆ..ยิ่งเรียน ยิ่งง่วง..ฮ้าววววววววววว....... โคร๊กกกกกก....ฟี้ฟฟฟฟฟฟฟ....โคร๊กกกกกก....ฟี้ฟฟฟฟฟฟฟ....เสียงดังมาจากหลังห้อง..ไม่ใช่ใครที่ไหน อีต่าช่างไม้ พระเอกยี่เกเก่า.. ที่เคยนั่งเรียนแถวหน้าสุด สมัยมาใหม่ๆ..แต่ที่นั่งก็ค่อยๆเขยิบๆ จนกลายมาเป็นหลังห้องในที่สุด.. “ช่างไม้ซัง โย้...ช่างไม้ซัง” เสียงครูเรียกจากหน้าห้อง...มีเหรอที่ช่างไม้จะสะทกสะท้าน..ก็กำลังฝันดีอยู่นี่นา จะให้ผละของดีมาหาของน่าเบื่อได้อย่างไร ครูจ๋า.. ครูยังคงเรียนอีกต่อไป...เจ้าโซ่ ไต้หวันตัวเหม็นที่นั่งอยู่ข้างๆ ไม่รู้มันติดใจอะไรผมนักหนา ไปนั่งที่ไหนก็ตามต้อยๆๆ..วันดีคืนดีขอตามไปเที่ยวอีกต่างหาก..อารายของมันฟ๊ะ..ชอบของฟรีละซิท่าเจ้านี่... เจ้าโซ่ เห็นท่าไม่ดี..ครูกำลังทำท่าจะเดินมาหลังห้อง..มันรีบสะกิดๆ ตามด้วยเขย่าๆ อีตาช่างไม้....ช่างไม้ค่อยๆลืมตาขึ้น แต่แก้มยังคงหนุนอยู่ที่ท่อนแขน..ในใจยังเคืองเจ้าโซ่ ที่มาขัดความสุข..สายตาช่างไม้เหลือบไปเห็นแอ่งน้ำแอ่งใหญ่ นองอยู่ตรงหน้า ห่างไม่ถึง 2 เซนติเมตร..อารามตกใจ..เฮ้ยยย...สะดุ้งยกตัวขึ้นทันควัน..มือขวารีบปัดน้ำแอ่งนั้นไปทางขวา แบบอัตโนมัติ.. น้ำใสๆ ค่อยๆสาดกระเด็นกระดอนเป็นสายและแตกเป็นเม็ด.. ดุจดั่งน้ำที่สาดกระเด็นกระจาย ยามเมื่อถูกล้อรถมาเหยียบทับแอ่งน้ำข้างทาง ก็มิปาน...เจ้าโซ่ ร้องจ๊ากกกก..หน้าตาเสื้อผ้าเปียกชุ่ม ฉ่ำชโลมไปด้วยน้ำทิพย์ประทานจากช่างไม้เพื่อนเลิฟนั่นเอง... เรื่องราวเป็นอย่างไรต่อไป ไม่ขอเล่า..แต่ที่แน่ๆ ตั้งแต่นั้นมา..ไม่มีใครกล้านั่งข้างเคียงอีตาช่างไม้อีกเลย..แม่ว่ายามตื่นหรือหลับใหล...เพราะเขาได้ฉายาใหม่ว่า...กัปตัน.”ซึบะ” ซ่าาาาา...... จากคุณ : Carpenters - [ 3 มี.ค. 49 10:47:12 ]

ความคิดเห็นที่ 15 ไปจ่ายตลาร้านค้าใกล้ๆบ้าน เห็นเนื้อชิ้นเล็กแพ็คใส่ในกล่องโฟมสวยงาม ราคาเหมาะเจาะ แต่เอ มีคันจิเขียนด้วยลายมือ ปากกาสีแดง เด่นชัด เอาน่าคงเป็นชื่ออาหาร คว้าหมับลงตะกร้า ไปจ่ายตังค์ เอ ทำไมแคชเชียร์ ป้าแกทำหน้าแปลกๆ แถมพูดอะไรอีกยืดยาว ฟังไม่ออกกกกกกก สุดท้ายถึงบางอ้อ มันเป็นอาหารตัวอย่าง เอาไว้โชวฺ ไม่ขายจ้า จากคุณ : ฮารุโนะยูกิ (ฮารุโนะยูกิ) - [ 3 มี.ค. 49 11:04:00 ]

ความคิดเห็นที่ 16 ก๊ากกกกกกกกก กักๆๆๆ ฮ่าๆๆๆ ขำมากๆๆ ฮื้อๆๆ พี่ช่างไม้ ช่างทำไปได้ เห้อ............... จากคุณ : House Of FlyingBird - [ 3 มี.ค. 49 11:20:37 ]

ความคิดเห็นที่ 17 น่าแตกตอนอยู่ที่ญี่ปุ่นแล้ว  แล้วตอนอยู่ที่สนามบินพี่ๆเคยทำวีกรรมอะไรไว้บ้างป่ะค่ะ   แต่ละคน(แหม่ทำไปได้)...... ^ _^" จากคุณ : tennyo (tennyo) - [ 3 มี.ค. 49 13:28:34 ]

ความคิดเห็นที่ 18 มาต่ออีกแป๊บ..แล้วไปทำงานต่อ.. “ก็ลมมันเย็นนนน..น่ะ” นัสซุที่สามในชีวิตการอยู่ญี่ปุ่นก็มาถึง..โอ้ย..ขึ้นชื่อว่าหน้าร้อนญี่ปุ่นนี่ ทำไมมันทรมาณนักทรมาณหนา..ไอ้ร้อนมันก็ร้อนสู่เมืองไทยไม่ได้หรอก..แต่ดูเหมือนมันยังไงๆพิกล..เหงื่อก็ไม่ออกเด็ดๆเหมือนเมืองไทย..พัดลมเหร๋อ ?? เชอะ..ฝันไปเถอะที่จะคลายร้อน...ต้องแอร์ครับ พี่น้อง..ต้องแอร์เท่านั้นถึงจะเอาอยู่...แต่โทษทีครับ พี่น้อง..พอบิลค่าไฟมา ลมแทบจับ..และก็ด้วยความอยากประหยัดค่าแอร์นี่แหละครับ พี่น้อง..จึงเกิดตำนานนี้ขึ้น... บ่ายวันหนึ่งในหน้าร้อน..ตาช่างไม้คนเดิม รู้สึกหงุดหงิดเป็นพิเศษ..ร้อนก็ร้อน แอร์ก็ไม่อยากเปิดทิ้งตลอด ค่าไฟจมหูแน่..จึงตัดสินในลุกขึ้น อาบน้ำแต่งตัว..กางเกงยีนตัวเก่งรัดรูป.. เสื้อแขนกุดตัวโปรดเพิ่งซื้อมา..มีตราโดม่อน หร๋า กลางหน้าอก.. โอ้ยยย...เทห์เสียนี้กระไร..ก็สมัยนั้น หุ่นนักกีฬา ก็พอไปวัดไปวาได้ตอนตีสามสี่สิบเจ็ดนาที(หลงตัวเองไม่มีใครเกิน)...พอจัดแจงแต่งตัวเสร็จสับ ก็รีบจรรี..จุดหมายปลายทาง ไม่ไกล..ไปรับแอร์ที่ห้างปารุโก้และโตคิว ที่คิจิโยยิ ใกล้ๆนี่เอง.. ลงสถานี คิจิโยยิ ...อุ๊ยๆๆ..ไม่ได้ ต้องหาที่เสริม เช็คความหล่ออีกซักที..เผื่อสาวโห้งสาวห้าง เมียงมองจ้องมา.. จะได้ดูโสภากว่าชายใดในห้าง..(เอ้า..เอาเข้าปายย..)..จัดแจงหาห้องน้ำ ทำธุระหวีหน้าปะผม..เอ้ย..หวีผมปะหน้า เสร็จสรรพ..ก็เดินอกผายไหล่ผึ่ง..มุงตรงเข้าที่แรก..แหล่งแฟชั้น ปารุโก้..โอ้โหห..สาวๆตรึม เดินกันให้ขวักไข่ว..ทั้งสาวช๊อบสาวห้าง บานตะทัย..จะช้าอยู่ใย รีบๆๆ เดินชม... เดินๆๆไป..เอ๊ทำไมวันนี้ดูแปลกๆ สาวๆต่างยิ้มเมียงมองจ้องมา..บ้างก็หัวเราคิกๆแล้วปิดปาก บ้างก็จ้องมาแล้วเอียงอายหลบสายตา..ประหนึ่งว่าสนใจนายช่างไม้ เสียเหลือเกิน..ในใจก็นึกกระหยิ่มยิ้มย่อง..ฮะฮ่า..ตัวข้านั้นคงดูดีเหลือหลาย จนสาวๆต่างหมายมองจ้องกันไม่ลดล่ะ..เอาวะ..หมดที่นี่ เดี๋ยวไปที่อื่นต่อ..ให้มันรู้กันไปเลยว่า ที่พ่อให้มานั้นมันน่าภูมิใจขนาดไหน.. จบจากปารุโก้ ก็โผเข้าใส่โตคิว..ฮะฮะฮ่า..สุดยอดไปเลยครับท่าน..ที่นั่นมีเทศกาลอาหารพอดี..แล้วนี่จะไปหาข้าวกินที่อื่นทำไม..เดินขวักไข่วไปมา..เดี๋ยวท้องก็อิ่มเอง..ไม่รอช้า เดินชิมโน่นชิมนี่..ตลอดทาง สาวๆยังคงเมียงมองยิ้มมาเหมือนเดิม..แต่คราวนี้แถมด้วย คุณป้าคุณยายอีกต่างหาก..เอ๊ๆๆๆ..ชักจะยังไง..รูปร่าร่างหน้าตาเราไฉน ไปเตะตาคนชราได้..แต่ก็เอาน่าดีกว่าไม่มีคนมอง..เดินชิมจนอิ่มท้อง ก็ขึ้นไปหาเป้าหมายใหม่.. ขึ้นมาชมเสื้อผ้าชั้นบน..เดินสาละวนหาของถูกใจ..เดินผ่านกระจก แว็บบบบบ..เอ๊ๆๆ..นั่นมันอะไร..แป๊บๆผ่านไปดูเหมือนแถวๆตรงเป้ากางเกง..ไม่ได้การ ต้องเดินกลับมาส่องกระจกบานใหญ่...อั๋ยหย๋า..ตายละหว่าตรู..จู่หุ๊กกรู..จู่หุ๊กกรู..ประตูเปิดอ้าซ่าห์หหหห...ตกลงสาวแก่แม่ม่าย ที่ชายตามา..เพราะพวกเข้าเห็นว่า..เราไม่ได้รูกซิ๊ปกางเกงนั่นเอง....จ๊ากกกกกกกกกกกกกก..กลับบ้านในบัดดล.. ก็ลมมันเย็นนนน..น่ะครับ..คิดดูเอาก็แล้วกันว่าหน้าต่างมันจะกว้างขนาดไหน..กางเกงก็รัดรูป..เฮ้อออ..อายเค้าไม๊ละพี่.. จากคุณ : Carpenters - [ 3 มี.ค. 49 14:17:10 ]

ความคิดเห็นที่ 19 save! save! จากคุณ : Canossa - [ 3 มี.ค. 49 14:25:28 ]

ความคิดเห็นที่ 20 5555 พี่ช่างไม้ "ทำไปได้" - -" 555555555+ จากคุณ : House Of FlyingBird - [ 3 มี.ค. 49 21:16:48 ]

ความคิดเห็นที่ 21 เบิร์ด..เด็กไทยผู้กู้ศักดิ์ศรีของชาติ.. (เป็นเรื่องจริงผ่านจอ ของคนแถวๆนี้เอง..อิอิอิ..) เบิร์ด..นักเรียนไทยในญี่ปุ่น ..ผู้ได้รับหน้าที่อันสำคัญ ในฐานะ คูโบต้ายุวฑูต... คูโบต้ายุวฑูต..คือโครงการที่นำนักเรียนต่างชาติ ที่มีมันสมองระดับจีเนียส ประเทศละ 1 คน..จากทั่วทุกมุมโลก มาเข้าแคมป์ร่วมกันเป็นเวลา 3 วัน..เพื่อแลกเปลี่ยน เรียนรู้วัฒนธรรมซึ่งกันและกัน..เพื่อความเข้าใจและความสำพันธ์อันดีของแต่ละประเทศในอนาคต.. แต่ก็ไม่วาย ที่ทุกๆปีจะมีนักเรียนไม่ประเทศใดประเทศหนึ่ง.. จะมักชอบพูดกระแนะกระแหน๋ ดูถูกและทับถมประเทศที่ด้วยกว่าอยู่เสมอๆ..และในปีนี้ เกาหลี ส่งเข้าประกวด... แล้วก็บังเอิ๊ญญญบังเอิญ..ที่เบิร์ด ก็ได้เป็นรูมเมตของ เจ้าคิม เด็กเกาหลีจอมโอหังผู้นี้..เช้ายันเย็น 3 เวลาหลังอาหารและก่อนนอน..จนถึงทุกๆ 5 นาทีเวลาเสียงเงียบ...เจ้าคิมก็จะสรรหาคำพูดกระแนะกระแหน๋ ดูถูกและทับถม เบิร์ดของเราตลอด..ส่วนเบิร์ดก็ได้แต่อดทน..ซึ่งนั่นก็คือการแสดงศักยภาพของเด็กไทยได้เป็นอย่างดี..ว่าคนไทยเป็นคนดีจริงๆ..(นับถือๆๆๆ).. และแล้วอาหารมื้อค่ำของวันสุดท้าย ซึ่งทางคูโบต้าได้จัดให้มีเลี้ยงใหญ่..อาหารหารกินเพียบพร้อม นักเรียนทุกโตะจะมีท่านฑูตของแต่ละประเทศนั่งร่วมโต๊ะอาหาร..เพื่อร่วมชื่นชมความอัจฉริยะและวิศัยทัศน์ของเด็กๆ ..และก็แน่นอน ผู้ร่วมโต๊ะของเบิร์ดก็คือ เกาหลี และอีก 2 ประเทศ คือกาน่าและศรีลังกา..ซึ่งก็แน่นอน มันต้องสนุกปากเจ้าคิมจอมโว อย่างแน่นอน.. ในโต๊ะอาหาร..เบิร์ดกำลังแกะเปลือกกุ้ง แล้วทานอย่างเอร็ดอร่อย...เจ้าคิม ก็ถามขึ้นว่า..”เบิร์ด ที่ประเทศนาย เค้าแกะเปลือกกุ้งแล้วทิ้งเหรอ?” ...”ใช่” เบิร์ดตอบ.....”ฮ่าๆๆๆๆ..ประเทศนานนี่แย่จริงๆ ไม่รู้จักรีไซเคิ้ล..ประเทศไออะนะ แกะเปลือกกุ้ง แล้วไม่ทิ้งหรอก..พวกไอก็เอามาทำข้าวเกรียบกุ้ง แล้วเอาไปหลอกขายประเทศฉลาดน้อยอย่างพวกนายไง..ฮ่าๆๆๆๆ” เจ้าคิมหัวร่ออย่างสะใจ...เบิร์ดกำมือแน่น..อดทนๆๆๆๆ.. เบิร์ดอิ่มแล้วก็เลยหันมาแกะส้มทาน..เจ้าคิมก็เอยถามอีกว่า..”เบิร์ด ที่ประเทศนาย เค้าแกะเปลือกส้มแล้วทิ้งอีกด้วยเหรอ?”... ”ก็เออนะซิ” เบิร์ดตอบแบบมีอารมณ์นิดๆ... ”ฮ่าๆๆๆๆ..ประเทศนานนี่แย่สุดๆจริงๆ..ประเทศไออะนะ แกะเปลือกส้ม แล้วไม่ทิ้งหรอก..พวกไอก็เอามาทำแยมผิวส้ม แล้วเอาไปหลอกขายประเทศฉลาดน้อยอย่างพวกนายอีกไง..ฮ่าๆๆๆๆ”..เบิร์ดเริ่มสุดทน กำมือแน่น..แต่ก็ยังต้องทนเพราะมีผู้ใหญ่นั่งอยู่.. ทุกคนอิ่มหนำสำราญ..เจ้าคิมก็หยิบ หมากฝรั่ง ล๊อตเต้..ของประเทศเจ้าคิม..ที่ภาคภูมิใจ..เจ้าคิมส่งหมากฝรั่งให้เบิร์ด “เอ้านี่ หมากฝรั่ง..บ้านนายมีเคี้ยวกันหรือเปล่าละ..ฮ่าๆๆๆๆ” ..เบิร์ดปฏิเสธไม่รับหมากฝรั่ง ...“แล้วที่บ้านนาย เค้าเคี้ยวหมากฝั่ง แล้วทิ้งด้วยใช่ไม๊..” ...”เออใช่” เบิร์ดเริ่มมีอารมณ์..”ฮ่าๆๆๆ..ว่าแล้ว..แต่ประเทศไออะนะ ไม่ทิ้งหรอก เอามาผลิตถุงยางอนามัยส่งไปขายประเทศยูไง..ฮ่าๆๆๆๆ” เจ้าคิมหัวร่ออย่างสะใจ.. เบิร์ดเริ่มเหลืออด..เลยเอ่ยถามคิมว่า..”คิม..ประเทศยู ใช้ถุงยางอนามัยแล้วทิ้งหรือเปล่า”....”อี๋อี๋อี๋..ทิ้งซิ จะเก็บไว้ทำไม สกปรกจะตาย..”..เจ้าคิมตอบพร้อมทำหน้าเย๋เก.....เบิร์ดพูดต่อว่า..”แต่ประเทศไอนะ ไม่ทิ้งหรอก..เอาถุงยางที่ใช้แล้ว นำมารีไซเคิ้ล ผลิตเป็นหมากฝรั่งยี่ห้อที่ยูกินอยู่นี่แหละ..ส่งกลับไปขายประเทศยูไง..ไม่เชื่อยูดูที่ข้างห่อซิ..เขียนว่าเมดอินไทยแลนด์ ใช่ไม๊ล่า...” อ้วกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก..อ้ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก..แหวววววววววววววะ...เจ้าคิมอาเจียนแทบขาดใจ..แต่เบิร์ดและท่านฑูตของเรานั่งยิ้มอยู่อย่างภูมิใจ...อิอิอิอิ.. แก้ไขเมื่อ 03 มี.ค. 49 22:10:43 แก้ไขเมื่อ 03 มี.ค. 49 22:05:56 จากคุณ : Carpenters - [ 3 มี.ค. 49 22:01:30 ]

ความคิดเห็นที่ 22 ฮ่าๆๆ  ขำคุณ carpenters ตลกมากค่ะ ขอบคุณที่ทำให้ขำค่ะ จากคุณ : หม้อแกงเมืองเพชร - [ 3 มี.ค. 49 22:47:53 ]

ความคิดเห็นที่ 23 โดนซะมั่ง เจ้าคิมเอ๋ยยยย ^O^ จากคุณ : nagareboshi - [ 4 มี.ค. 49 00:38:01 ]

ความคิดเห็นที่ 24 “แอ้นตี้..” วันนี้ตื่นมา..โอ้โฮ..ตีห้า..ตื่นเร็วเป็นพิเศษ..มันต้องมีอะไรพิเศษแน่ๆ..หรือไม่ก็หิมะจะตก..เพราะมันผิดปกติวิสัย ของคทาชายที่ชื่อว่า นายช่างไม้... อ้อ..ใช่แล้ว..วันนี้แม่จะมาเยี่ยมนั่นเอง..พาพี่สาวสุดเลิฟ 2 คนมาด้วย..ที่มันกว่านั้น แม่ยังพาเพื่อนเลิฟของแม่มาด้วยอีกคน..สมมุติว่าชื่อ..แอ้นตี้..แล้วกัน..แอ้นตี้นี้มันส์จริงๆขอบอก..ทั้งพูดเก่ง ตลก ลุย ใจถึง ใจดี โผงผาง..รวมอยู่ในตัวผู้หญิงสูงอายุร่างเล็กๆคนเดียวหมด..ผมละชอบจริงๆเวลาอย่กับแอ้นตี้นี่..มักจะมีเรื่องมันส์ๆเสมอ.. รีบไปรอรับที่นาริตะอย่างใจจดใจจ่อ..ประตูเปิดอ้าขึ้น ครั้งแล้วครั้งเล่า....เอ..ทำไมยังไม่ออกกันมาอีกน้าาา..นี่ก็เห็นเครื่องลงนานแล้ว..คนอื่นๆเขาก็ทะยอยออกกันมาเกือบหมดแล้ว..เอ..ชักเป็นห่วง.. อีกพักใหญ่เลยทีเดียว..ทั้ง 4 ชีวิตก็เดินผ่านประตูออกมา..แม่และพี่สาว 2 คนเดินอมยิ้ม..ส่วนแอ้นตี้ทำหน้าหงุดหงิดยังไงพิกล..พอเห็นหน้าเราทุกคนก็ดีใจ..โผเข้าสวมกอดกันทักทายกันจ้าละหวั่น.. หลังจากทักทายเสร็จสรรพ ..ก็ถามไถ่ได้ความว่า..ที่ช้าก็เพราะไอ้สะตอ ที่เราอยากกิน..เขาก็ขนเอามาให้แล้วเป็นกิโลๆ แกะเปลือกเสร็จใส่ถุงมาเลย..พอศุลกากรญี่ปุ่นเค้าตรวจเจอ..แกะออก ได้กลิ่นเท่านั้นถึงกับผงะ..และที่ร้ายกว่านั้น พอแกะออกดู เจอหนอนด้วยละ..ซวยจริงๆ เม็ดอื่นไม่แกะ ไปแกะเจอเม็ดมีหนอนพอดี..เท่านั้นแหละ เค้าก็เอาทิ้ง แล้วบอกว่า ไม่ให้เอาเข้า..กินถั่วที่นี่อร่อยกว่า.. ที่มันกว่านั้นอีก ก็คือแอ้นตี้...แอ้นตี้ไม่ยอม..ยื้ออยู่นั่น ทั้งๆที่คุยกันไม่รู้เรื่อง..ก็หลานฉั้นอยากจะกินง่ะ....แต่ยังไงๆศุลกากรก็ไม่ยอม..จนกระทั้งจวนตัว..แอ้นตี้ถึงกับหยิบสะตอเม็ดที่แกะแล้วเจอหนอน..หยิบเข้าปากแล้วเคี้ยวๆๆ ให้เค้าดูเลย..ศุลกากรหน้าเบ้..แต่ก็ไม่ยอมอยู่ดี..แม่และพี่ๆต้องรีบลากตัวออกมา..เพราะเดี๋ยวจะพาลไม่ให้แอ้นตี้เข้าประเทศด้วยอีกคนพร้อมสะตอ..ในฐานพกพาเอาหนอนซ่อนไว้ในกะเพาะ เข้าประเทศ  โดยไม่ได้รับอนุญาต..นั่นแหละ ถึงช้ากว่าชาวบ้านเค้า... นี่แค่ก้าวแรกที่ถึงญี่ปุ่นน๊ะ..แอ้นตี้ก็สร้างวีรกรรมแล้ว..แล้วนี้อีกสิบกว่าวัน..จะมีวีรกรรมมันส์ๆอะไรอีกน้าาาา.. แบกของพะลุงพะลัง มาถึงบ้านซะที..บ้านเล็กไปหน่อยสำหรับนอน 5 คน..แต่ก็พออัดๆกันได้..วางข้าววางของแล้ว..ท้องก็เริ่มหิว..ออกไปหาอะไรทานกันดีกว่า..แล้วก็พาทุกคนออกไปทานร้านใกล้ๆบ้าน..ร้านแรกมื้อแรกในญี่ปุ่นของทุกคนคราวนี้ ต้องแน่นอน..อาหารญี่ปุ่น..โทะงคาซึ..เจ้าประจำใกล้บ้านนี้เอง..เจ้าของร้านและโอ๊คซัง รู้จักกันดี..ยิ้มแย้มแจ่มใส..ที่สำคัญลูกสาวก็น่ารัก..อิอิอิ.. ก่อนเข้าร้าน..แอ้นตี้บอกว่า..ช่วยสอนภาษาญี่ปุ่นให้หน่อย..เอาตอนนี้เลย พอเดินเข้าร้านแล้วใช้ได้เลย..แต่เอาง่ายๆจำง่ายๆน๊ะ..คำสองคำก็ยังดี..จะได้ภูมิใจที่มาถึงนี่แล้ว..ได้ใช้ภาษาญี่ปุ่นกับญี่ปุ่นตัวเป็นๆ.. ช่างไม้ก็เออ ออ..พอนั่งโต๊ะก็เริ่มบทเรียนคำแรกให้แอ้นตี้ทันที..”แอ้นตี้ๆ..เดี๋ยวเค้า(โอ๊คซัง) เดินมาถามน๊ะ..พอผมสั่งอาหารเสร็จ..จะให้แอ้นตี้สั่งเครื่องดื่ม..แอ้นตี้ขอน้ำเย็นน๊ะ”...”โอเคๆๆๆ” แอ้นตี้รีบตอบรับอย่างกระตือรือล้น..”แล้วต้องบอกว่าอะไรละ..” .....”ก็ง่ายๆ แอ้นตี้...ด่าเค้าไปเลย..” “ไอ้..เตี้ย..(ขอเปลี่ยนอักษรนิดนึงเพื่อความสุภาพครับ ที่จริงไม่ใช่ ต เต่า..อิอิ)”...”โอ้..เอางั้นเลยน๊ะ..ฮ่าๆๆ..แล้วเค้าไม่โกรธเอาเหรอ..ฮ่าๆๆๆ)..”...แอ้นตี้พยักหน้าแล้วนั่งกระหยิ่มยิ้มย่อง รอสั่งอย่างใจจดใจจ่อ..เหมือนเด็กที่กำลังรอเล่นของเล่นชิ้นโปรด.. ช่างไม้กำลังสั่งอาหาร..เหลือบไปมองแอ้นตี่ที่กำลังหาจังหวะสั่งน้ำเย็นอยู่..ก็อดขำไม่ได้ ..ก็ลองนึกถึงภาพที่กบกำลังจ้องแมลงที่กำลังเดินบินผ่านอยู่ เพื่อจะใช้ลิ้นตวัดดูซิครับ..แบบแอ้นตี้แกจ้องเน้นๆมือสองข้างจับโต๊ะแน่นพร้อมที่จะสั่งน้ำเย็นได้ทุกวินาที.. พอผมสั่งเสร็จก็หันไปทางแอ้นตี้ที่รออยู่ แล้วให้สัญญาณ...แอ้นตี้ใส่ทันที..”ไอ้..เตี้ย..”...”เอ๋”..โอ๊คซังคงฟังไม่ชัด..”ไอ้..เตี้ย...ไอ้..เตี้ย..”...แอนตี้ซ้ำอีก..คราวนี้โอ๊คซังตอบรับ..แล้วเดินยิ้มจากไป..ไม่นาน น้ำเย็น 5 แก้วก็มาเสริฟตรงหน้า..แอ้นตี้ดีใจใหญ่ หัวเราะก๊ากๆๆๆ..อย่างมีความสุข.. ยังไม่จบแค่นั้น..ระหว่างทานอาหารอยู่..แอ้นตี้ยังยกแก้ว แล้วร้องตะโกนบอกโอ๊คซัง..”ไอ้..เตี้ย....ไอ้..เตี้ย..” ..อีก 2 ครั้ง เห็นจะได้..ตามด้วยเสียงหัวเราะที่มีความสุขอย่างบอกไม่ถูก..ผลปรากฏว่า วันนั้นโอ๊คซังโดนไปเกือบสิบดอก..ฮ่าๆๆ เฮ้อออ..คิดถูกคิดผิดฟ๊ะ..ช่างไม้..นี่อีกสิบกว่าวัน..”ไอ้..เตี้ย..ไม่ยั้วเยี้ยกันเต็มถนนที่ญี่ปุ่นเลยเหรอนี่..เฮ้อ..แต่ก็อะน๊ะ..แอ้นตี้..ฮ่าๆๆๆๆ... แก้ไขเมื่อ 04 มี.ค. 49 10:02:57 จากคุณ : Carpenters - [ 4 มี.ค. 49 09:57:04 ]

ความคิดเห็นที่ 25 มุขสั่งน้ำเย็นนี่ แม่กะอาม่าก็รู้จักค่ะ เค้าเคยไปญี่ปุ่นแล้ว กลับมาเล่าให้ฟังอย่างสนุกสนาน เมื่อสมัยเกือบยี่สิบปีก่อน มาอ่านเจอมุขนี้อีกก็ฮาอีก...ฮา..ปนสงสารโอ๊คซังคนนั้นจัง จากคุณ : สรัลทม..ห๊อม..หอม - [ 6 มี.ค. 49 15:59:43 ]

ความคิดเห็นที่ 26 สมัยผมใช้มุขสั่งถั่วงอกครับ เฮอ เฮอ จากคุณ : Progolf - [ 21 มี.ค. 49 22:24:52 A:61.91.171.227 X: TicketID:085163 ]

ความคิดเห็นที่ 27 ยายมีเรื่องเปิ่นเมื่อ สิบห้าปีที่แล้ว ไปเข้าคิวต่อแถวเข้าห้างจนห้างเปิดแล้วคนก็ยังต่อแถวกันอยู่ นึกด่าในใจ ทำไมคนญี่ปุ่นจะเข้าห้างต้องต่อแถว สักพักถึงบางอ้อ เขารอซื้อตั๋วดูยาคิว หน้าแตกหมอไม่รับเย็บ ฮิ ฮิ ฮิ จากคุณ : พนอจัน - [ 3 เม.ย. 49 19:26:28 ]