CafeTech-ExchangePantip MarketChatPantownBlogGangTorakhongGameRoom


    ฉีกหนังหน้า เกย์ฝรั่ง (คู่มือแฉเกย์ยุโรป) ตอนที่ 1 "ผลไม้พันธุ์คอเคเซียน"

    เคยเจอฝรั่งครั้งแรกตอนอายุเท่าไรกันฮะ หนูเกย่าเจอฝรั่งครั้งแรกสมัยอายุ 4 ขวบ ตอนติดสอยห้อยตาม ปะป๊า มาม้า อากง อาม่า และญาติ ๆ ทั้งกงสี ไปเที่ยวเกาะสมุย ก็ยี่สิบกว่าปีมาแล้วล่ะ จำได้ว่าข้าวเกรียบกุ้งในเรือเฟอร์รี่อร่อยมาก ๆ และฉากหนังไททานิค ตอนแม่สาวโรสยกฝ่ามือนารีสะท้านมาแปะแผะเข้าตรงกระจกหน้าต่างรถ ซึ่งใช้เป็นที่โรมรันกับพ่อหนุ่มดอว์สั้น ทำให้นึกถึงโรงจอดรถในเรือเฟอร์รี่เส้นทางขนอม-สมุยขึ้นมาทันที

    อะ ป่าวน้า เค้ามาเอง หนูป่าวชวนน้า เค้ามาเอง คือน้าชายของเกย่าพาเกย่าลงไปดูรถยี่ห้อต่าง ๆ ในโรงรถ เพื่อลับสมองประลองความจำฮะ ถึงจะอ่านภาษาอังกฤษยี่ห้อท้ายรถไม่ออก แต่เด็กทุกคนล้วนมีความจำเป็นเลิศ พอน้าชี้ที่ รถ "โต๊ะ โย้ ตา" แล้วออกเสียงให้ฟัง เกย่าก็จำสัญลักษณ์ไม้กางเขนของตัวที แล้วบรรจุเข้าเมมโมรี่ซีรีบรัมว่า คันนี้ "โต๊ะ โย้ ตา "  ส่วน "อี สู้ สู้" นั้น ก็จำว่ามีไม้ลูกชิ้นอยู่ตัวแรก

    ยี่ห้อ "นิดสั่น" นั้น จำว่าไม้ลูกชิ้น สามอันพิงกัน อันตรงกลางล้มลง ยี่ห้อยาว ๆ อย่าง " มิตร สู บี้ ชี" ก็จำแต่ตัวแรกซึ่งเหมือนขวดแตกปากฉลาม เห็นไหมฮะ ว่าง่ายจะตาย ผู้ใหญ่ทำเป็นกรี๊ดกร๊าดไปได้ หาว่าเด็กอย่างเราอัจฉริยะ จำยี่ห้อรถได้ทุกคัน อ้อ แต่ยี่ห้อ "สู บ้า รู" เกย่าใช้วิธีจำดาวลูกไก่แทนฮะ มันง่ายกว่า ตรงตัวไม่ต้องใช้จินตนาการให้ยุ่งยาก

    เรือเฟอร์รี่ที่เดินทางไปเกาะสมุยสมัยนั้นมี 2 ลำ (ถ้าจำผิดขอโปรดอภัย สมองเด็ก 4 ขวบ จำได้แค่นี้) จะมีลำใหม่ โอ่อ่า ลำหนึ่ง และลำเก่า กระจกแตก เอียงวูบวาบอีกลำหนึ่ง พวกผู้ใหญ่พูดกันว่า ลำที่กระจกแตกเอียงวูบวาบนั้น ผ่านการจมมาแล้ว กรี๊ด เกย่า 4 ขวบ ตื่นเต้น อยากเห็นเรือจม เคยดูข่าวต่างประเทศผ่านดาวเทียมช่อง 10 จอขาวดำ จากโทรทัศน์เครื่องเท่าตู้หนังสือ มีขาไม้สี่ขา และตัวโทรทัศน์อยู่ในกรอบไม้ มีบานไม้เลื่อนปิดด้วยนะ เดิ้นไหมล่ะ จะเปลี่ยนช่องทีก็ต้องคอยหมุนลูกบิด กรึก ๆ ๆ ยังกะฝาจุกน้ำมันเครื่องมอเตอร์ไซค์ (ภาคใต้ลูกเมียน้อย โทรทัศน์มีอยู่ช่องเดียวจนกระทั่งเกย่าเข้าประถมแน่ะ ปะป๊าไม่ซื้อทีวีสีจนแล้วจนรอด บอกว่าทำให้สายตาเสีย)

    ในข่าวนั้น เห็นเรือยกหัวสูงขึ้น แล้วก็ค่อย ๆ จมลง (แต่ไม่หักกลางเหมือนไททานิค) น่าตื่นเต้นมาก เรือชื่ออะไรไม่ทราบ จดทะเบียนสัญชาติไหนก็ไม่รู้ แหม ก็หนูอายุเพิ่งจะสี่ขวบน่ะ จะมาถามอะไรกันนักกันหนา เรือสีอะไรเหรอ บ้าป่าว ก็โทรทัศน์ขาวดำอะ จะไปเห็นสีได้ยังไง

    เกย่าสมัย 4 ขวบนั้นตัวเล็กมาก ขนาดลอดผ่านช่องรั้วกั้นของเรือเฟอร์รี่ไปได้ เมื่อปะป๊ากับมาม้าหันไปทางอื่น เจ้าหนูน้อยก็ใช้ราวจับเป็นที่โหนตัวเล่นบาร์ต่างระดับ (เลือดแรง เพราะมาม้าเป็นอดีตนักยิมนาสติกตัวแทนจังหวัด) ก่อนที่ทันจะโหนตัวออกไปเหนือพื้นทะเล และปล่อยมือโดดลงไปให้ปลาโลมามาช่วยชีวิต เพราะเห็นปลาโลมาว่ายข้างเรือเต็ม มือแข็งเป็นคีมของปะป๊าก็หนีบเข้าที่แขนทั้งสองข้างรวบติดกัน แล้วยกลอยให้พ้นราวกั้น หิ้วมากองที่พื้นดาดฟ้าเรือ เจ็บชะมัดเลย

    ปะป๊ามาม้า แหวใส่จนหูอื้ออึงไปหมด โดยไม่ต้องเอาเปลือกหอยมาครอบหูให้เสียเวลา โดนแจกใบแดงให้กลับไปนั่งหน้าบู่อยู่ในร้านอาหารบนเรือจนกระทั่งเฟอร์รี่เทียบท่า น้ำทะเลตรงท่าน้ำลึกนั้นไม่สวยเลย สีข้นขุ่นคลั่กและถัดจากเขตผืนทราย ก้าวลงไปในน้ำแค่สองก้าว ก็ลึกท่วมหัวทันที ทำไมถึงรู้ล่ะ ก็จมมาแล้วนี่ เดินพ้นสะพานเทียบท่าปุ๊บ ก็วิ่งห้อไปลงน้ำทันที ตุ๋ม....แค่ก ๆ อว้าก อว้าก อะควารายา อะควาราโย (เสียงน้ำเข้า) น้ำทะเลเค็มๆ เข้าหู เข้าตา เข้าจมูกทะลุปอด แต่ไม่ถึงหัวใจ แสบไปหมด

    มือแข็ง ๆ ราวกะคีมก็หิ้วคอขึ้นมา ไม่ใช่ลูกเสือสางชีตาร์พูม่าจากัวร์ นะ จะได้มาคาบคอหนูน่ะ

    พลเมืองดีที่ไปลากเกย่าขึ้นมาจากน้ำนั้นเป็นฝรั่งฮะ ผมสีทอง ตาสีฟ้าเข้ม หุ่นล่ำ กล้ามบึ๊ก แต่ตอนนั้นกำลังสำลักน้ำอยู่ เลยไม่ได้เอียงอายขวยเขินแต่อย่างใด ปล่อยให้นายฝรั่ง (คนเดียวกะของพี่หนูแจ๋วป่าว) จับหัวห้อยลงพาดบ่า วิ่งเขย่า ๆ ให้น้ำทะลัก แทบตายแน่ะ เอวจะหลุดให้ได้ พยายามบอกว่าไม่มีน้ำข้างใน เค้าก็ฟังไม่เข้าใจ ขยอกขึ้นขยอกลงอยู่นั่นแหละ ปะป๊า มาม้า อากง อาม่า และญาติทั้งกงสี ก็ยืนดูอย่างชื่นชม ฝรั่งผมทองเป็นของน่าตื่นเต้นจะตายไปในสมัยนั้น ที่ทั้งเกาะสมุยมีโรงหนังม้าไม้อยู่โรงเดียว โรงแรมไม่เกินสามชั้นไม่กี่แห่ง และหอยแห้งตายที่หินยายก็กลิ่นเหมือน.........อันนี้ปะป๊าพูดต่อไม่หมด เลยไม่รู้ว่าหอยตายตัวนั้นกลิ่นเหมือนอะไร แต่ที่แน่ ๆ ตรงหินตาเราไม่เจอหอยสักตัว

    ข้าง ๆ ฝรั่งคนนั้น มีเด็กตัวพอ ๆ กับเกย่า แต่รูปร่างกำยำกว่า (ใช้กำยำกับเด็กได้ไหมฮะ อาจารย์ป้า) เด็กคนนั้นผมสีน้ำตาลเข้ม ตาสีอะไรบอกไม่ถูก เขียวก็ไม่ใช่ น้ำตาลก็ไม่เชิง เค้ายื่นมือมาจับ ๆ ที่หน้าผากของเกย่า แล้วพูดอะไรก็ไม่รู้ ปะป๊าบอกว่า ให้พูด โหล ๆ กับเค้า เกย่าอายุ 4 ขวบก็โหล ๆ ไม่หยุด แต่พอฝรั่งตัวใหญ่ กับเด็กตัวน้อยพูด สะเน้ค อี้ท เดอะ เด้ด ฟิช กลับมาเป็นชุด ทั้งปะป๊า มาม้า อากง อาม่า และญาติทั้งกงสี ก็ยิ้มหวาน พูด แต๊ง กิ้ว คำเดียว และอุ้มเกย่าแยกไป ตอนอยู่ในอ้อมแขนของปะป๊านั้น เกย่ายังหันหน้ากลับมามองเด็กคนนั้น  เค้ายืนโบกมือให้เกย่า กระทั่งลับสายตา....เป็นเกย์ป่าวน้า เราจะได้เจอกันอีกไหม และนั่นเป็นครั้งแรกที่เกย่าได้เห็นและสัมผัสผลไม้พันธุ์คอเคเซียนชัด ๆ ถนัดถนี่

    แก้ไขเมื่อ 05 เม.ย. 49 00:32:27

    แก้ไขเมื่อ 04 เม.ย. 49 22:24:09

    จากคุณ : เกย่า - [ 4 เม.ย. 49 22:02:35 ]

 
 

ข้อความหรือรูปภาพที่ปรากฏในกระทู้ที่ท่านเห็นอยู่นี้ เกิดจากการตั้งกระทู้และถูกส่งขึ้นกระดานข่าวโดยอัตโนมัติจากบุคคลทั่วไป ซึ่ง PANTIP.COM มิได้มีส่วนร่วมรู้เห็น ตรวจสอบ หรือพิสูจน์ข้อเท็จจริงใดๆ ทั้งสิ้น หากท่านพบเห็นข้อความ หรือรูปภาพในกระทู้ที่ไม่เหมาะสม กรุณาแจ้งทีมงานทราบ เพื่อดำเนินการต่อไป