ความคิดเห็นที่ 1 ตามมาให้กำลังใจเจ้หนูแจ๋ว แล้วก็ตามมาอ่านเรื่องเร็กซ์ ใครรัก ใครชอบเรื่องของเจ้หนูแจ๋ว ฝากไปติดตามด้วยนะจ๊ะ ขอบคุณจ้า http://jeaw.paradisetanningstudio.com/ (ไม่ได้เป็นสมาชิกอ่ะ ฝากคนใจดีที่ผ่านมาทำลิ้งค์ให้ทีซิจ๊ะ ขอบคุณอีกรอบจ้า) ตอนนี้นั่งรอตอนต่อไปจ้า ^-^ จากคุณ : ing_ing - [ 26 เม.ย. 49 21:26:34 A:58.9.57.32 X: TicketID:116697 ]

ความคิดเห็นที่ 2 ไม่รู้เป็นคนใจดีหรือเปล่านะจ๊ะhttp://jeaw.paradisetanningstudio.com/ จากคุณ : Rosa Rossa - [ 26 เม.ย. 49 21:28:36 ]

ความคิดเห็นที่ 3 ชีวิตในวัยเยาว์ เท่าที่จำความได้ พวกเราเป็นเด็กที่มีความสุข ได้วิ่งไล่เล่นกันตามประสาพี่ๆ น้องๆ   เมื่อรู้สึกเหนื่อยและหิวครั้งใดก็จะวิ่งมาแย่งกันกินนมแม่ ผมนั้นตัวโตที่สุด จึงได้เปรียบวิ่งมาถึงแม่ก่อนใคร แม่จะทำหน้าที่ดูแล และแจกจ่ายนมให้ลูกๆ จนแน่ใจว่าได้กินอิ่มกันถ้วนหน้า หลังจากหนังท้องตึงแล้ว หนังตาก็หย่นหลับไปบนท้องอันอบอุ่นของแม่ อย่างมีความสุข ในเวลาปกติ พวกเราอาศัยอยู่ด้านหลังของบ้านนายหญิงเป็นบ้านไม้หลังเล็กแบบไม่มีประตูเปิดปิด ขนาดใหญ่กว่าตัวแม่เพียงเล็กน้อย ที่วางไว้บนพื้นซีเมนต์ มีรั้วเหล็ก ขนาด 2' x 4'  คุลมไว้อีกชั้น นายหญิงใส่ขี้เลื่อยที่เปรียบเสมือนเบาะปูเป็นพื้นรองรับไว้ ให้แม่และพวกเราไว้ใช้นอน และได้ประโยชน์จากกลิ่นหอมของไม้ติดกายด้วย ด้านข้างผนัง มีโคมไฟดวงใหญ่ส่องให้ไออุ่นในหน้าหนาว   แต่เวลาที่หิมะตกทีไร แล้วลมพัดผ่านเข้ามาด้วยทำเอาพวกเราหนาวจนตัวสั่น แม่ต้องคอย ใช้ร่างกายของตัวเองเป็นกำบัง ให้ไออุ่นอย่างดีที่สุด เพื่อความแน่ใจว่าลูกของแม่ทั้งหมดจะได้นอนหลับสบาย ทุกครั้ง ที่มีคนสนใจจะมาขอลูกของแม่ตัวใดตัวหนึ่งไปเป็นบุตรบุญธรรม นายหญิงจะจับพวกเราทั้งหมดใส่ตะกร้าและแม่จะต้องมานั่งโชว์ตัวด้วย เพื่อรับประกันว่าเมื่อลูกๆ โตขึ้นแล้ว ทุกตัวจะมีร่างกายสง่างาม ขนมันวาวสีทองสวยเหมือนท่าน เวลานี้เองที่ผมเห็นว่าใบหน้าของแม่เศร้าหมอง ส่วนในหัวใจของเธอนั้นจะมีใครรู้บ้างว่ากำลังร่ำไห้ เคยได้ยินนาย หญิงของแม่พูดกับสามีเธอว่า ผมเป็นเด็กที่โชคดี  เพราะเนื่องจากเกิดมาตัวโตกว่าพี่น้องตัวอื่นๆ ใครที่ได้มาเห็น เขาต่างต้องการ ที่จะขอไปเป็นลูก แต่ผมว่า ผมโชคร้ายที่สุด ที่มีอันต้องพลัดพรากจากแม่ไปก่อนเวลาอันควรเมื่อผมมีอายุได้เพียงแค่ 7 สัปดาห์เท่านั้น แม้เวลาจะผ่านไปนานแสนนาน แต่ผมยังจำได้ไม่เคยลืม วันนั้น นายหญิงของแม่ จับผมไปอาบน้ำตัดเล็บ หวีผม และเธอก็ร้องเพลงให้ผมฟังไปด้วยอย่างมีความสุข เสร็จแล้วก็นั่งรอเวลาที่จะมีคนมารับ จากคุณ : หนูแจ๋ว (มาเป็นแจ๋ว ให้นายฝรั่ง) - [ 26 เม.ย. 49 21:33:20 ]

ความคิดเห็นที่ 4 มารอเป็นกำลังใจให้เช่นเดิมครับ รอมานาน หลังจากที่ เห็นบอกว่าไม่ว่าง ได้อ่านต่ออีกแล้ว จากคุณ : frame (frame) - [ 26 เม.ย. 49 21:35:48 ]

ความคิดเห็นที่ 5 พอได้เวลาที่นัดไว้ ก็เห็นผู้หญิงคนหนึ่งพร้อมกับเด็กหญิงอีกสองคน ขับรถมาจอดด้านหลังของบ้าน   จุดประสงค์ก็เพื่อมาดูพวกเราโดยตรง เธอทั้งสามต่างดีใจที่เห็นผม โดยเฉพาะเด็กทั้งสองรีบวิ่งลงมาจากรถ ทำเสียงกริ๊ดกร๊าด แย่งกันว่าใครจะได้อุ้มผมก่อน มาทราบภายหลังว่าพ่อและแม่ของเธอได้ขับรถมาดู และจองผมไว้ตั้งแต่เกิดได้เพียง 2 วันเท่านั้น แต่โดยกฎหมายไม่อนุญาตให้ผมพรากจากแม่ก่อนมีอายุครบ 8 สัปดาห์ เพราะช่วงเวลานี้ร่างกายของเด็กอย่างพวกเรายังต้องการน้ำนมบริสุทธิ์ของแม่เพื่อช่วยให้เจริญเติบโตนั่นเอง แต่คงเป็นเพราะแม่ของเด็กหญิงทนแรงอ้อนวอนของลูกๆ เธอไม่ไหว  จึงเป็นเหตุให้ผมต้องมีอันพราก จากอกแม่ไปก่อนเวลาอันครวร นายผู้หญิงรีบส่งผมให้เด็กทั้งสองคนแล้วก็หันไปพูดกับแม่ของพวกเธอ เห็นมีการแลกเปลี่ยนอะไรกันบางอย่าง และได้ยิน นายหญิงของแม่พูดว่า "ทุกอย่างครบ ทั้งใบเกิด และใบรับประกัน หากมีปัญหา ต้องการคำปรึกษา ให้โทรมาที่... จะจ่ายเป็นเงินสด หรือเช็คก็ได้" ก่อนลาจาก นายหญิงของแม่ทำตาแดงๆ เหมือนจะร้องไห้ เอามือลูบหัวผม และพูดว่า "ทำตัวให้ดีๆ พวกเขาจะได้รักและเมตตาเจ้า" ถึงนายหญิงของแม่ไม่บอก ผมก็จำได้ว่าแม่ชอบสอนพวกเราว่าอะไร แม่สอนให้จำไว้เสมอว่า ไม่ว่าจะไปอยู่กับใคร "ให้มี ความรัก ซื่อสัตย์ และภักดีติดไว้เป็นคุณสมบัติประจำกาย ที่สำคัญจงรักนาย ให้มากกว่ารักตนเอง" หลังจากแม่ของเด็กๆ เสร็จธุระกับนายหญิงแล้ว พวกเขาก็อุ้มผมขึ้นรถ...ตั้งแต่นั้นเป็นต้นมา ผมก็ไม่ได้พบกับแม่ และพี่ๆ น้องๆ อีกเลยเวลาที่ได้อยู่กับครอบครัวของผม คือช่วงที่ประทับใจที่สุดและนั่นคือ ความสุขช่วงสั้นๆ เมื่อครั้งยังเป็นเด็กเท่าที่จะจำความได้ พอได้ขึ้นรถ เด็กหญิงทั้งสองก็ให้ชื่อผม ที่ได้เตรียมไว้ก่อนล่วงหน้าแล้วว่า "เร็กซ"เพิ่งมารู้ความหมายของชื่อนั้น ภายหลังว่า มาจาก Tyrannosaurus Rex หุ่นจำลองไดโนเสาร์ ของเล่นโปรดชิ้นหนึ่งในหลายๆ ชิ้นของเธอ หรือบางทีพวกเธอ ก็จะชอบเรียกผมว่า "น้องเร็กซ" หรือสั้นๆ ว่า "เร็กซี่" ด้วยตัวที่อ้วนกลม ปุกปุยน่ารักของผม ทำให้พวกเธอแย่งกันกอด แย่งกันหอมจนแทบหายใจไม่ออก เริ่มตั้งแต่รถออกจากบ้านนายหญิงของแม่ เป็นแบบนั้น มาตลอดทาง บางครั้งมีการจั๊กจี๊ที่ท้องให้ด้วย ทำให้ผมอึดอัด ประกอบกับความตื่นเต้นที่เพิ่งรู้จักคนแปลกหน้าและได้นั่งบนรถเป็นครั้งแรก จึงอั้นไม่ไหว ปล่อยน้ำใสๆ ออกมาเลอะเทอะบนเสื้อผ้าเธอ คราวนี้ได้ยินเสียงกรีดร้องจากเด็กหญิงคนหนึ่งว่า "แม่จ๋า...ไม่อยากเชื่อเลย น้องฉี่ใส่หนูแล้ว!!!!!" จากคุณ : หนูแจ๋ว (มาเป็นแจ๋ว ให้นายฝรั่ง) - [ 26 เม.ย. 49 21:37:04 ]

ความคิดเห็นที่ 6 สวัสดีจ้าเด็กๆ สบายกันดีไหม อิ อิ ไม่ได้มาซะนาน เลยโอกาสนี้แวะทักทายน้องๆ ที่พันทิบทั้หมดซะเลยค่ะ น้องๆ ที่ไปลงทะเบียนเอาไว้ที่บ้านป้า 400 กว่าคนนะคะ ช่วยกันเข้ามาส่งเสียงหน่อยค่ะ ป้าคิดถึง ส่วนหนูๆ ที่อยู่แถวหน้า ก็นั่งให้เรียบร้อย อ่านต่อเลยนะคะ จากคุณ : หนูแจ๋ว (มาเป็นแจ๋ว ให้นายฝรั่ง) - [ 26 เม.ย. 49 21:39:49 ]

ความคิดเห็นที่ 7 ที่บ้านของนายหญิงคนใหม่นี้ ออกจะแตกต่างจากนายหญิงคนก่อนของแม่ เพราะไม่ได้อยู่ในเมือง แต่อาศัยอยู่ในชนบท ไม่มีเพื่อนบ้านอยู่ในพื้นที่ใกล้กัน ตัวบ้านใหญ่โต หรูหรากว่า ถึงแม้จะมีที่ดินมากมาย แต่พวกเธอก็ไม่ได้ปล่อยให้ผมวิ่งเล่นตามชอบกลับทำรั้วเหล็ก (ที่ไม่ใช่คอกเหมือนที่เคยอยู่กับแม่) ขนาดกว้างใหญ่ล้อมรอบติดกับหลังบ้านเตรียมไว้ให้  และผมก็ไม่ต้องเข้าไปอยู่ในบ้านหลังเล็กท้ายบ้านเหมือนที่เคยอยู่ด้วย ครั้งใดที่อยากจะออกไปทำธุระข้างนอก ก็สามารถลอดออกจากช่องเล็ก แบบมีที่เปิดปิดอัตโนมัติ ติดอยู่ด้านล่างของประตูหลังบ้านได้เลย แต่แม่ของเด็กผู้หญิงบอกว่า ช่วงแรก ต้องทำการสอนให้ผมรู้จักทำธุระให้เป็นที่เป็นทางเสียก่อน ถึงจะปล่อยให้วิ่งเล่นเองในบ้านได้ เธอใช้สถานที่ในครัว ที่มีพื้นแข็ง แล้วทำประตู้ไม้เตี้ยๆ กั้นทางเข้าออกไว้ และให้ผมอาศัยอยู่ในนั้น เธอบอกว่า หากผมเกิดทำเลอะบนพื้นครัว จะทำความสะอาดได้ง่าย กว่าพื้นในบ้านที่เป็นพรมได้ยินแม่ของเด็กหญิงทั้งสองพูดว่า เธอจะเก็บผมไว้ในบ้าน ให้อยู่ด้วยกัน และจะรักผมเหมือนลูกๆ ของเธอด้วย ภายในบ้านยังมีเด็กๆ หน้าคล้ายแมวอีกสามตัว ชื่อ “โจ แอน” (Jo Ann) ขนสั้นสีดำสลับขาว เธอเป็นน้องสาวของ ”เอ๊ดดี้” (Eddie) หนุ่มหล่อนิสัยดี ซึ่งชอบพอกันกับสาวสวยขนยาวสีขาวฟู ท่าทางยิ่งยะโสนามว่า “เอพริล” (April) โจ แอน จะถูกเก็บไว้ให้อยู่แต่ในบ้าน ส่วนหนุ่มเอ๊ดดี้กับสาวเอพริล นั้น จะถูกปล่อยให้ไปเล่นข้างนอกตั้งแต่เช้า และกลับเข้ามาเองตอนมืดๆ จะเป็นแบบนี้ตลอดฤดูร้อน บางครั้งหายไปหลายๆ วันถึงจะกลับมาบ้านก็มี หากเป็นฤดูหนาวทั้งคู่จะถูกเก็บไว้ให้อยู่ในบ้านเหมือน โจ แอน วันแรกที่ผมมาถึงจึงกลายเป็นคนแปลกหน้าให้ทั้งสามได้มายืนรุมดูผมเหมือนเห็นตัวประหลาด อย่างชนิดที่ไม่เคยเห็นบนโลกมนุษย์มาก่อน สาวเอพริล เดินเข้ามาใกล้ด้วยท่าทางลองเชิง แล้วใช้มือที่มีเล็บทั้งคมและยาวตบมาด้วยความรวดเร็วชนิดที่ตั้งตัวไม่ทันบนใบหน้าหล่อๆ ของผม จนทำให้รู้สึกเจ็บแปลบ ส่วนพี่น้องทั้งคู่ที่ยืนดูอยู่ ก็ส่งเสียงหัวเราะเห็นเป็นเรื่องขำ เธอจะรู้หรือเปล่าว่าการทำอย่างนั้น อาจทำให้เอ๊ดดี้รู้สึกไม่ชอบหน้าผมได้ และผมยังไม่อยากเป็นศัตรูกับใคร จึงขอผูกมิตรไว้ก่อน   ผมไม่ได้ต่อสู้กลับจึงได้แต่ยืนดู อีกอย่างหนึ่ง ผมไม่อยากได้ชื่อว่ารังแกผู้หญิงด้วย เธอคงได้ใจอยากจะต่อยกสอง ตามมาด้วยเสียงขู่ฟ่อและยกมือขึ้นแต่ก่อนที่ตบกลับมา คราวนี้ได้ยินเสียงที่ดังเหมือนตะโกนของเด็กผู้หญิงผู้พี่บอกว่า “หยุดเดี๋ยวนี้นะ เจ้าเด็กเกเร” ทำให้แก๊งค์สามช่า ตกใจวิ่งหนีกระเจิงไปคนละทิศคนละทาง แล้วเธอก็เข้ามากอดผมและลูบหัวผมบอกว่า “ไม่เป็นไรแล้วเร็กซ์ ไว้พี่จะแนะนำให้รู้จักกับเจ้าแสนซนสามตัวนั่น” จากคุณ : หนูแจ๋ว (มาเป็นแจ๋ว ให้นายฝรั่ง) - [ 26 เม.ย. 49 21:44:39 ]

ความคิดเห็นที่ 8 หวัดดีค่ะ พี่แจ๋ว ดีใจจังได้อ่านอีกแล้ว ไม่ได้เจอกันนานเลย คิดถึงจัง เมื่อไหร่จะรวมเล่มล่ะคะ จะรอติดตามเรื่องนะคะ จากคุณ : yoyo - [ 26 เม.ย. 49 21:45:09 A:124.157.153.29 X: ]

ความคิดเห็นที่ 9 มุขเดิมค่ะ...ขอนั่งจองที่ก่อน อ่านทีหลัง ^^ คุณพี่หนูแจ๋วสบายดีนะคะ ไม่เห็นกันเล๊ย จากคุณ : ซอด้วง - [ 26 เม.ย. 49 21:53:36 ]

ความคิดเห็นที่ 10 ขอบคุณ คุณ Rosa Rossa มากจ้ะ ใจดี แถมทันใจด้วยจ้า ไม่มีรางวัลให้ เอาเป็นว่าขอให้ถูกล็อตเตอรี่ รางวัลที่ 1 ล่ะกัน คิกๆๆ (ได้ซื้อเปล่าน๊า) เร็กซ์เจอดีตั้งแต่วันแรกที่ย้ายบ้านเลยแฮะ นั่งรอเอาใจช่วยต่อจ้า (ไม่ซนกั๊บ สัญญา) จากคุณ : ing - [ 26 เม.ย. 49 21:54:54 A:58.9.57.32 X: TicketID:116697 ]

ความคิดเห็นที่ 11 คืนแรกของที่นี่  ลูกผู้หญิงคนเล็กได้ขอร้องแม่ของเธอ พาผมเข้าไปนอนด้วย คงด้วยเพราะความน่ารักของผม แม้แม่จะห้ามอย่างไร  เธอไม่ยอมจึงเป็นหน้าที่ของแม่เธอ ต้องเข้ามาดูแลพาผมออกไปทำธุระข้างนอกทุกครึ่งชั่วโมง บนเตียงนุ่มๆ  นั้น มีผ้านวมที่แสนจะอุ่นสบาย แต่บางอย่างที่ซ่อนอยู่ในใจกลับร่ำไห้ ทำเอาผมฝันร้าย และนอนสะดุ้งสุดตัวทั้งคืน เพราะคิดถึงแม่ คิดถึงบ้านเก่าหลังเล็ก ที่แม้จะหนาว แต่อบอุ่นด้วยไอจากความรักของแม่ ครั้งใดที่ผมคิดถึงแม่จนทำให้ฝันร้าย ผมจะใช้หัวดันๆ แล้วซ่อนไว้ใต้หมอน เพราะนั่นเปรียบเสมือนผมได้ซุกตัว อยู่ใต้ท้องของแม่และนอนเบียดกันกับพี่ๆ น้องๆ ด้วยความอบอุ่น   เพิ่งมาทราบหลังจากนั้นอีกหนึ่งวันต่อมาว่าผมคือ "ของขวัญวันเกิด" ครบรอบ 10 ปี ของลูกคนสุดท้องชื่อ "ซาร่า" ที่พ่อแม่ของเธอได้ร่วมกันจัดงานเลี้ยงให้ ส่วนเด็กหญิงอีกคนนั้น คือพี่สาวอายุ 12 ปี ชื่อ "ลอเรนซ์" และต่อไปนี้  ผมจะกลายเป็นสมบัติและเพื่อนเล่น หรืออีกนัยหนึ่ง คือน้องคนเล็ก ของเธอทั้งสองด้วย ก่อนที่เด็กหญิงทั้งสองจะมีผม เธอล่าให้ฟังว่าเคยมีน้องเล็กจิ๋ว พันธุ์ Tibetan Spaniel ชื่อ ลินด์เซ่ย์   แต่มีอันต้องจากกันไปเมื่อสองปีที่แล้ว สาเหตุเนื่องมาจาก เมื่อวันหนึ่งในฤดูร้อน ครอบครัวของเธอได้ถือโอกาส ใช้วันหยุดสุดสัปดาห์ไปพักผ่อนต่างเมือง จึงได้ว่าจ้างชายผู้หนึ่ง ซึ่งเป็นพี่เลี้ยงรับดูแลเด็ก (หมา) ตามบ้านมาช่วยดูแลลินด์เซ่ย์ วันนั้นเป็นวันที่อากาศร้อนมากถึง 90 องศาฟาเรนไฮต์ ชายที่เป็นพี่เลี้ยง หาได้ทำหน้าที่ของเขาเป็นอย่างดีไม่ ในเวลานั้นสนามหญ้าด้านหลังของบ้านยังไม่มีรั้ว และลินด์เซ่ย์ เป็นเด็กที่ถูกเลี้ยงไว้ในบ้าน เพราะความขี้เกียจที่จะต้องคอยเปิดประตูให้เธอออกไปทำธุระข้างนอก จึงใช้วิธีล่ามเชือกที่มีความยาวจำกัดไว้กับปลอกคอแล้วผูกติดกับเสาหน้าบ้าน ทั้งไว้ให้อยู่อย่างนั้นทั้งวัน จากที่เคยอยู่แต่ในบ้านแล้วตัวของเธอมีขนยาวฟูหนา ด้วยอากาศที่ร้อนจัดทำให้เธอต้องเสียเหงื่อมาก จึงต้องการน้ำดื่มเพื่อทดแทนเหงื่อที่สูญเสียไปตลอดเวลา พี่เลี้ยงเด็กแค่นำเธอไปผูกไว้หน้าบ้าน แต่ไม่ได้อยู่ดูแลด้วยเมื่อน้ำหมดในอ่างหมดลง จึงไม่มีคนมาเติมให้ หลังจากที่ครอบครัวของเธอกลับมาถึงบ้านในตอนเย็น ก็ได้พบกับร่างของลินด์เซ่น้อยนอนนิ่ง โดยปราศจากลมหายใจ ในขณะที่เพิ่งมีอายุครบ 2 ขวบเท่านั้น  สร้างความเศร้าโศรกเสียใจให้ครอบครัวของเธอเป็นอย่างมาก จนคิดว่าชาตินี้คงจะไม่เลี้ยงเด็กอย่างพวกเราอีกแล้ว แต่หลังจากที่เวลาผ่านไป ไม่ทราบว่าเป็นเพราะอะไร ทำให้พวกเขาเปลี่ยนใจมาเลี้ยงผม เพราะฉะนั้นไม่ว่าจะเป็นรั้วรอบสนามหลังบ้าน หรือประตูเปิดปิดอัตโนมัติที่ทำไว้นั้น คือบทเรียนที่ได้รับมาแล้วจากลินด์เซ่ย์ทั้งสิ้น จากคุณ : หนูแจ๋ว (มาเป็นแจ๋ว ให้นายฝรั่ง) - [ 26 เม.ย. 49 21:55:35 ]

ความคิดเห็นที่ 12 สวัสดีค่ะ * คุณโยโย เรื่องเล่าต่างๆ ของแจ๋ว กำลังจะเป็นรูปเล่ม เร็วๆ นี้แหละ รอนะคะ * น้องซอด้วง แจ๋วส่งโปสการ์ดไปให้ตอนปีใหม่ ไม่ทราบว่า ได้รับหรือเปล่าคะ แจ๋วคิดถึงนะ * น้องอิง น่ารักจัง คิกๆๆๆ ต่อๆ นะ จากคุณ : หนูแจ๋ว (มาเป็นแจ๋ว ให้นายฝรั่ง) - [ 26 เม.ย. 49 21:58:03 ]

ความคิดเห็นที่ 13 สวัสดีค่ะคุณแจ๋วมาตามอ่านนะคะ จากคุณ : พิกุลแก้ว (pikulkeaw) - [ 26 เม.ย. 49 22:02:13 ]

ความคิดเห็นที่ 14 บ้านใหม่ ชีวิตใหม่ของผม คงจะเริ่มต้นขึ้นที่นี่แม่ของเด็กผู้หญิงทั้งสองกลายเป็นนายหญิงของผม ส่วนสามีของเธอคือนายผู้ชาย แต่เขาทั้งสองชอบเรียกผมว่า "ลูก"  และเพื่อเป็นการให้เกียรติแก่พวกเขา ต่อไปนี้ผมจะเรียกเธอว่า "แม่" และเขาว่า "พ่อ" ส่วนเด็กผู้หญิงทั้งสองนั้น คงเปรียบได้ดั่งนายน้อย แต่ผมจะเรียกพวกเธอว่า "ซาร่า" และ "ลอเรนซ์" เพียงได้ทราบว่า เธอทั้งหมดคือนายเท่านั้น เลือดในกายสูบฉีด ความรู้สึกรัก ความซื่อสัตย์ และภักดีของผมก็ได้เริ่มขึ้นด้วย ส่วน โจ แอน, เอ๊ดดี้ และเอพริล หลังจากที่เราได้ทำความรู้จักกันแล้ว พวกเขาทั้งสามก็ดูเป็นมิตร ให้ความเป็นเองกับผมดี โจ แอน คือเพื่อนที่ดีที่สุด เธอชอบมานอนซุกที่ท้องของผมในวันที่อากาศหนาว บางทีก็ชอบมาเกาหลังให้ และคอยเป็นเพื่อนเล่นลูกบอลกับผมยามเหงาด้วย ส่วนเอ๊ดดี้กับเอพริล ทั้งคู่ชอบความเป็นส่วนตัวอยู่เงียบๆ นานๆ จะได้เห็นพวกเขากลับมาบ้านสักครั้ง พอกลับมาแล้วก็ดูเหนื่อยหน่าย ขั้นแรกพวกเขาจะตรงไปที่ชามอาหาร กิน ๆ ๆ แล้วก็นอน สมาชิกทั้งหมดบ้านต่างมีหน้าที่ของตัวเอง เริ่มจากผม คอยให้ความบันเทิงเป็นเพื่อนเล่นกับพี่ๆ   เมื่อได้ยินเสียงหัวเราะของพวกเขาครั้งใดก็ทำให้ผมมีความสุขไปด้วย  ครอบครัวของผมรู้ว่า ผมมีโรคประหลาดอยู่อย่างหนึ่งคือไม่ชอบม้า ผมไม่ชอบดูหนังคาวบอยทุกชนิด ถ้าผมเห็นม้าในทีวี ผมจะกระโจนเข้าใส่ทันที เพื่อนบ้านที่อยู่ไม่ใกล้ ไม่ไกล มีคอกม้า และทุกครั้งที่ใครก็ตามต้องพาผมขึ้นรถเข้าเมืองด้วย หากผมเห็นม้าจะมีอาการประสาทกำเริบ พวกเขาจะบอกให้นอนราบ หรือบางทีก็เอามือปิดตาผมไว้ โจ แอน คือน้องคนโปรดของทุกคนในบ้าน เพราะเธออ่อนหวานน่ารัก เป็นเด็กดีและเชื่อฟัง เวลากลางคืนซาร่าและลอเรนซ์จะพาเข้านอนด้วย  โจ แอน และผม เราเป็นเพื่อนคู่หูที่รู้ใจกัน ด้วยตัวที่โตกว่าของผมหาได้ทำให้เธอขยาดไม่ เพราะเหตุนี้เองผมจึงสนิทกับเธอมากกว่าใครในบ้าน เอ๊ดดี้เจ้าหนูจอมซ่า ขี้เล่น และอารมณ์ดี เคยชวนให้ผมปีนต้นไม้เหมือนเขาเพื่อจะได้หาทางออกไปจากรั้ว ผมได้พยายามหลายครั้งแล้วแต่ไม่สำเร็จ จึงยังไม่เคยได้ออกไปชมโลกภายนอกสักที เท่าที่ผมทราบเขารักโจ แอน น้องสาว คอยดูแลและปกป้องเธอเป็นอย่างดีเสมอ เอพริลแม่สาวจอมแก่น หยิ่งผยองพอๆ กับความสวยของเธอ ถ้าไม่พอใจ หรือไม่อยู่ในอารมณ์ที่จะให้ใครมาจับละก็ อย่าได้เข้ามาเชียวเธอจะวิ่งหนีไปเสียอย่างนั้น แต่ทุกคนรักเธอ ถ้าอยู่ในอารมณ์ละมุนละมัยเธอจะเข้าไปนั่งตักคนโน้นคนนี้ แปลกอยู่อย่างหนึ่งคือเธอจะชอบนอนในที่สูง เช่นบนตู้โชว์ หรือสเนคบาร์ เพื่อป้องกันใครก็ได้มากวนในขณะหลับ และเธอเป็นคนรักสวยรักงาม เธอจะทำความสะอาดแต่งทรงผมก่อนทุกครั้งไม่ว่าจะเป็นหลังตื่นนอนหรือก่อนเข้านอน บางครั้งได้ยินเสียงแปลกๆ เหมือนมีอะไรติดคอ ทำให้ผมตกใจต้องรีบวิ่งไปดู เห็นเธอคายลูกบอลก้อนกลมคล้ายผม ออกมาจากปาก และเวลานั้นก็จะได้ยินเสียง ลอเรนซ์พูดว่า “ได้เวลากินยาแล้วเอพริล” จากคุณ : หนูแจ๋ว (มาเป็นแจ๋ว ให้นายฝรั่ง) - [ 26 เม.ย. 49 22:05:24 ]

ความคิดเห็นที่ 15 พ่อเปรียบเสมือนหัวหน้าใหญ่ในบ้าน คอยดูแลพวกเราทุกคน ท่านทำงานเกี่ยวกับไฟฟ้า และมีร้านขายเครื่องใช้ไฟฟ้าในเมืองที่อยู่ ส่วนแม่หลังจากแต่งงานแล้ว มีความจำเป็นต้องลาออกจากงานประจำที่ทำอยู่ในเมืองใหญ่ เพื่อมาเป็นแม่บ้านดูแลลูกๆ หลังจากที่ลอเรนซ์ และซาร่าโตพอที่จะช่วยตัวเองได้บ้างแล้ว เธอจึงขอกลับเข้าไปทำงานอย่างที่รักเหมือนเดิม แม้พ่อจะไม่อยากให้กลับไปแต่ก็ไม่ได้ห้าม ลอเรนซ์กำลังเรียนอยู่เกรด 6 ส่วนซาร่าเรียนอยู่เกรด 4 ในโรงเรียนที่ตั้งอยู่ในเมืองเดียวกันกับที่ครอบครัวของเราอาศัย   ตอนเช้าพ่อกับแม่จะผลัดกันขับรถไปส่งพวกเธอที่โรงเรียน หากเป็นวันที่เร่งด่วนก็จะแค่พาไปส่งให้ขึ้นรถโรงเรียน ที่ถนนใหญ่เอง หลังจากที่ซาร่า กับ ลอเรนซ์ ไปโรงเรียน และพ่อกับแม่ไปทำงานผมจะต้องอยู่ในบ้าน (เฉพาะส่วนของครัว) ทุกครั้งที่อยากออกไปทำธุระข้างนอก จึงออกไปไม่ได้ ต้องอั้นไว้จนกว่าทุกคนจะกลับมาบ้าน แต่จริงๆ แล้ว แม่อนุญาตให้ผมใช้พื้นครัวทำเลอะเทอะได้ แต่ไม่ทราบเหมือนกันว่าทำไม ผมจึงไม่ใช้ ดีหน่อย ตรงที่พ่อจะกลับมาช่วงเที่ยงวัน ทุกวันเพื่อพาผมออกไปข้างนอก แม่บอกว่า ผมเป็นเด็กฉลาดฝึกง่าย หลังจากผมรู้จักที่ทาง ก็จะออกไปทำธุระข้างนอกเมื่ออยากออกไปเองทุกครั้ง ด้วยประตูเล็กแบบเปิดปิดเองได้ ที่ทำขึ้นมาสำหรับผมและสองคู่หูจอมซ่า เอ๊ดดี้กับเอพริลโดยเฉพาะ แม่จึงปล่อยให้ผมวิ่งเล่นเองในบ้านตามชอบ ของเล่นที่ชอบมากที่สุด คือลูกบอลนุ่มๆ ใบเล็ก พอกัดมันทีไรจะมีเสียงดัง "บี๊บ" ทุกครั้ง ของที่ใช้กัดเล่น ชิ้นโปรดของผมอีกอย่างคือรองเท้าผมชอบกัดรองเท้าของใครก็ได้ ที่ตั้งทิ้งไว้และผมจะเลือกกัดเพียงข้างเดียว ก่อนที่จะมีฟันชุดใหม่ขึ้นหลังจากนั้นอีกไม่นาน ผมจึงกัดทุกอย่างเท่าใจอยากเลย เวลาที่มีความสุขมากที่สุดของผมคือ เมื่อถึงเวลาเย็นและทุกคนกลับบ้านมาพร้อมหน้า เพราะผมคือสิ่งแรกที่ทุกคนให้ความสนใจ วิ่งเข้ามาอุ้ม กอด หอม ปากก็บอกว่า คิดถึงและรักผม เพราะผมเป็นเด็กน่ารักที่สุดอยากจะกลับมาบ้านไวๆ เพื่อจะได้มากอด มาหอม มาเล่นกับผม บางครั้งผมรู้ว่า การที่ตัวเองกลายเป็นจุดเด่นในบ้านนั้น ไม่ได้เป็นผลดีกับเพื่อนร่วมแก๊งค์สักเท่าไหร่ แต่อาจจะเป็นเพราะว่า ผมมีความสุภาพใจดีกับเพื่อนถ้วนหน้า จึงไม่มีใครมาให้ร้ายอิจฉา จากคุณ : หนูแจ๋ว (มาเป็นแจ๋ว ให้นายฝรั่ง) - [ 26 เม.ย. 49 22:13:12 ]

ความคิดเห็นที่ 16 สวัสดีค่ะคุณพิกุลแก้ว สบายดีเหอคะ ไม่ได้เจอตั้งนาน คิดถึงจัง ยังจำที่เคยทำลิงค์ไว้เป็นตอนๆ ไว้ให้ ทำให้มีน้องหลายคนตามไปเจอที่นั่นด้วย ขอบคุณอีกครั้งค่ะ จากคุณ : หนูแจ๋ว (มาเป็นแจ๋ว ให้นายฝรั่ง) - [ 26 เม.ย. 49 22:14:39 ]

ความคิดเห็นที่ 17 เวลาที่แม่ทำอาหารเย็น คือเวลาโปรดที่ชอบที่สุดเพราะจะได้นั่งรอที่ปลายเท้า และสูดกลิ่นอาหารหอมชื่นใจไปด้วย ทุกครั้งที่พ่อ แม่ และพี่ ๆ ร่วมรับประทานอาหารกัน พวกเขาก็จะให้เศษอาหารนั้นแก่ผมด้วย หลังจากที่ผมรู้จักทำธุระเป็นที่เป็นทางจนแม่ไว้ใจ และปล่อยให้วิ่งเล่นเองได้ในบ้านแล้ว ซาร่ากับลอเรนซ์ จะแย่งกันพาผมเข้านอนทุกคืน เพราะไม่ต้องกังวลว่าผมจะทำเลอะเทอะ เมื่ออยากจะออกข้างนอกครั้งใด ผมจะลอดประตูออกไป และกลับเข้ามาเอง ด้วยเวลาไม่นานนัก ผมรู้สึกว่า ตัวเองโตขึ้นอย่างรวดเร็ว ลอเรนซ์ เป็นคนสอนผมให้ "นั่ง", "นอนราบ", "นอนหมุนตัว", "จับมือ" และอีก ฯลฯ และไม่ว่าใครจะสอนให้ผมทำอะไร ด้วยความสามารถที่พอจะทำได้แล้ว หากได้รางวัลเป็นขนมด้วย รับรองทำได้หมด พอแขกไปใครมาครั้งใด แม่จะเรียกผมมาแสดงโชว์ ที่ครอบครัวของผมต่างช่วยกันฝึกมาเป็นอย่างดีให้ดู พวกเขาต่างชอบใจ ตบมือ ให้ขนม แล้วก็ใช้ให้ผมทำตามที่ฝึกมาอีกครั้งแล้วครั้งเล่า แต่เป็นเพราะขนมแล้ว ถึงเหนื่อยตายก็ยอม!! ทุกครั้งที่ได้ออกไปเล่นกันกลางสนามหญ้ากับพ่อแม่ ซาร่า และลอเรนซ์ ไม่ว่าใครจะขว้างอะไรออกไปไกลแค่ไหน ผมจะนำกลับมาให้ทุกครั้ง ทุกคนถูกใจและจะให้ขนมเป็นรางวัล กีฬาโปรดที่สุดของผมคือว่ายน้ำ ที่ผมได้ฝึกบ่อยเป็นพิเศษเพราะพ่อจะชอบพาตกปลาที่ทะเลสาบ หรือบางครั้งก็ล่องเรืออาบแดดในหน้าร้อน เคยได้ยินแม่พูดเป็นนัยๆ ว่าหากไม่มีกฎระเบียบเกี่ยวกับเรื่องสายพันธุ์ของรูปร่างหน้าตาแล้วละก็ ผมคงจะเป็นหนึ่งในเหรียญทองโอลิมปิคด้วย เวลาที่ผ่านไปจากวันเป็นเดือน จากเดือนเป็นปี ตอนนี้ไม่มีใครอุ้มผมได้อีกแล้ว ร่างของผมกำลังจะเปลี่ยนจากเด็กเป็นวัยรุ่น และเข้าสู่วัยผู้ใหญ่ในอีกไม่ช้า นอกจากความเปลี่ยนแปลง ของตัวเองที่รู้สึกได้แล้ว ผมก็ได้เห็นพี่สาวลอเรนซ์ และซาร่า   เปลี่ยนแปลงไปด้วย เธอทั้งสองโตเป็นสาวสวยทีเดียว คงเป็นเพราะความตัวโตของผมด้วยกระมัง ทำให้พี่สาวของผม ไม่ค่อยได้พาผมเข้านอนด้วยเหมือนอย่างเคย เธอบอกกับแม่ว่า ผมใช้พื้นที่เยอะ ทำให้เธอนอนไม่สบายผมจึงใช้พื้นที่หน้าเตียงของเธอเป็นที่นอน ซาร่าและลอเรนซ์ คือพี่ และนายน้อยของผมด้วย ผมจึงรู้สึกรักเธอมาก ความรู้สึกอย่างเดียวของผมตอนนั้นคือ จะให้อยู่ที่ไหนก็ได้ ขอให้ได้เห็นพี่ทั้งสอง หากแต่บางครั้งผมก็เหมือนลูกเล็กๆ ที่ติดแม่กับพ่อด้วย ผมเลยนอนเฝ้าที่หน้าเตียงของทุกคน ผลัดเปลี่ยนกันไปเรื่อยๆ เพราะหากเกิดอะไรขึ้น ผมจะได้เข้าป้องกัน เนื่องจากผมเป็นหนุ่มกล้ามใหญ่ จึงถือได้เสมือนว่าเป็นผู้คุ้มครองของบ้านรองจากพ่อ บางทีในหน้าหนาวผมก็กระโดดขึ้นเตียง เข้าไปนอนซุกในผ้าห่มด้วยกัน และพวกเขาก็จะดึงผมเข้าไปกอดด้วย จากคุณ : หนูแจ๋ว (มาเป็นแจ๋ว ให้นายฝรั่ง) - [ 26 เม.ย. 49 22:22:17 ]

ความคิดเห็นที่ 18 sdfdfsd จากคุณ : ddf - [ 26 เม.ย. 49 22:27:54 A:58.9.57.32 X: TicketID:116697 ]

ความคิดเห็นที่ 19 ง่ะ ขอโทษกั๊บ ข้างบนกดผิดอ่ะ ลบไม่ได้ด้วยจิ วางหนังสือแล้วกดโดนอ่ะ จังหวะจะมาคลิกหน้าจอ ดันไป โดนส่งข้อความอีก - -" ขอโทษทุกคนด้วยจ้า จากคุณ : ing - [ 26 เม.ย. 49 22:31:44 A:58.9.57.32 X: TicketID:116697 ]

ความคิดเห็นที่ 20 สงสารเร็กซ์อ่ะค่ะ จากคุณ : โบเองเอย (Oh!_Bo_BaBy) - [ 26 เม.ย. 49 23:17:57 ]

ความคิดเห็นที่ 21 แม่ไม่ได้พาผมไปทำหมัน เมื่อถึงเวลาอันควร เพราะเธอบอกว่า "รักผมมาก" จึงอยากเก็บไว้ให้ผมเป็นพ่อ เพื่อเธอจะได้มีหลาน สักวันหนึ่ง แล้วเธอจะทราบไหมว่า ตั้งแต่ย่างเข้าวัยรุ่นมาแล้วด้วยความเป็นไปของธรรมชาติ ผมจะมีอาการแปลกๆ ทุกที เฮ้อ  จะอธิบายให้เข้าใจได้ยังไง ลำบากจัง!!!! ตามปกติ ที่สำหรับเดิน-วิ่งเล่นของผมคือสนามที่มีรั้วกั้นในส่วนของหลังบ้าน แต่หลังจากที่แม่แน่ใจว่า ผมจะไม่วิ่งเล่นซนจนหลงทางแล้ว จึงปล่อยให้เดินเล่นในที่ดินส่วนของรอบ ๆ บ้านที่ไม่มีรั้วกั้นด้วย ในวันหยุด แม่จะชอบมานั่งอ่านหนังสือบนชิงช้าอยู่ที่ระเบียงหน้าบ้าน จึงปล่อยให้ผมออกมาวิ่งเล่นบนสนามกว้างด้านหน้าด้วย อยู่มาวันหนึ่ง ผมเห็นเพื่อนบ้านจูงลูกๆ ของเขาถึงเจ็ดตัว ออกมาเดินออกกำลังกาย และรับแสงแดดในวันที่มีอากาศดี ด้วยสัญชาติญาณในวัยหนุ่ม ผมทราบได้ทันทีว่า1 ใน 7 นั้น มีสาวสวย ที่ผมเห็นครั้งแรกก็ตกหลุมรักทันที อาจจะเป็นเพราะธรรมชาติเรียกร้องด้วย ทำให้ห้ามใจไม่ไหวที่จะวิ่งตามไป โดยที่แม่ซึ่งเพียงแต่เปิดประตูให้ผมออกมาวิ่งเล่นแต่วันนั้น ท่านไม่ได้นั่งอ่านหนังสืออยู่บนชิงช้าเหมือนเคย จึงไม่ทราบ ผมวิ่งตามเธอไปไกล แต่ไม่สามารถเข้าถึงตัวเพราะคนที่จูงเธอมาด้วย ไม่อนุญาตให้ผมเข้าไปในรั้วที่กั้นอยู่ ซ้ำยังไล่ให้ผมกลับบ้าน แต่เป็นเพราะรักแรกพบ ยากที่หัวใจจะต้านทานได้ จึงได้แต่ยืนเกร่เฝ้าอยู่แถวนั้น ขอให้มีความหวัง ได้พบหน้าเธออีกสักครั้งก็ยังดี จนเวลาผ่านไปมืดค่ำ หิวก็หิว ยิ่งดึก ก็ยิ่งหนาว คิดถึงแม่ พ่อและพี่ๆ เป็นยิ่งนัก คิดถึงเอ๊ดดี้และเอพริล เวลาที่พวกเขาเดินทางออกจากบ้านจะมีความรู้สึกแบบนี้บ้างไหม หากว่าพวกเขายังอยู่แถวนี้ ขอให้ผ่านมาเห็นผมด้วย เพื่อพวกเราจะได้พากันกลับบ้าน แล้วถ้าพวกเขาไม่ได้อยู่แถวนี้ล่ะ ผมคงจะนั่งอยู่แบบนี้ไปเรื่อยๆ ไม่ได้ จึงต้องหาทางกลับบ้าน แต่ไม่ทราบว่าเป็นเพราะอะไร ยิ่งเดินเหมือนยิ่งไกล คล้ายจะเดินเข้าป่าลึกขึ้นทุกที ตามซอกหิน ที่มีน้ำขังอยู่พอตกดึกอากาศหนาว ทำให้กลายสภาพเป็นน้ำแข็ง ลื่นก็ลื่น ใครก็ตามที่รู้จักผมจะทราบว่า ผมไม่ชอบเดินบนพื้นลื่นๆ มากที่สุด เพราะเคยลื่นล้มลงบนหิมะที่จับตัวกันเป็นน้ำแข็งมาแล้ว เมื่อหน้าหนาวในปีแรก จนทำแม่ต้องพาไปหาหมอเพื่อเข้าเฝือกที่ขา หนทางกลับบ้านคราวนี้ ทำไมดูไม่เหมือนเมื่อตอนขามา ผมเดินทางหาทางออกจนเหนื่อยล้า แต่ก็ไม่เห็นทางที่จะพาให้กลับบ้านได้เลย นอกจากต้นไม้สูงใหญ่ ความมืด และก้อนหินซับซ้อนเรียงราย ระหว่างที่กำลังเดินไปอย่างไร้จุดหมาย สิ่งที่ช่วยทำลายความเงียบยามนี้ได้เป็นอย่างดีคือ เสียงร้องของแมลงสลับกับเสียงจากธารน้ำไหล...ด้วยความเหนื่อยล้า, หนาว และหิวด้วย จึงเป็นความหวังให้ผมเดินตามเสียงนั้นไป แล้วก็เห็นว่ามีธารน้ำอยู่ข้างหน้าจริง ผมใช้น้ำจากลำธาร เป็นเครื่องดื่มเพื่อลดความกระหาย แล้วก็กลับมาล้มตัวลงนอนที่ซอกหิน เมื่อแหงนมองขึ้นไปในความมืดก็เห็นแต่ยอดของต้นไม้สูง ไหวไปมาตามลมอย่างช้าๆ บางครั้งกลายเป็นช่องเล็กทะลุลอดให้แสงจันทร์สาดส่องลงมา ทำให้มองเห็นดาวบนท้องฟ้าด้วย สวยงามยิ่งนัก ผมหมดสติไปเป็นเวลานานเท่าใดไม่ทราบ มาสะดุ้งตื่นเมื่อได้ยินเสียงคุ้นๆ เหมือนตะโกนเรียก "เร็กซ, เร็กซ อยู่ไหนลูก เร็กซ อยู่ไหน” เสียงของพ่อนี่ เสียงของพ่อจริงๆ ด้วย ผมรีบลุกขึ้นยืน มองหาเสียง และแล้วผมก็เห็นพ่อพร้อมกับเพื่อนอีกสองคน ทุกคนมีไฟฉายเพื่อใช้ส่องนำทางส่ายไปมาอยู่ในมือ ผมรีบส่งเสียงบอกพ่อ ท่านจึงวิ่งมาหาทันที แล้วเอาผ้าห่มผืนใหญ่ที่ติดตัวมาด้วยคลุมผมไว้พร้อมสายจูงผูกให้ที่คอ แล้วพาผมขึ้นรถกลับบ้าน แม่บอกว่าหลังจากทราบว่าผมได้หายไปจากบ้าน พ่อได้ออกตามหาทันทีตั้งแต่ตอนเย็นวันนั้น เวลาผ่านไปเป็นวันและคืน ที่ผมได้วิ่งออกจากบ้านไปหลงทางอยู่ในป่า ด้วยความหนาว และหิว ผมอาจจะตายอยู่ที่นั่นก็ได้ ถ้าพ่อไม่เผอิญมาพบเสียก่อน ครั้งนั้นจึงเป็นประสบการณ์ ที่จะต้องจำไว้จนวันตาย เมื่อถึงคราวที่มีวันหยุดทีไร ครอบครัวของผมก็จะเดินทางไปเที่ยวกัน บางครั้งถ้าได้ไปแบบเช้าไป - เย็นกลับ พวกเขาก็จะเอาผมติดรถไปด้วย แต่ถ้าไปไกลแบบต่างรัฐบางครั้งก็เอาผมขึ้นเครื่องบินไปด้วย แต่ถ้าหากเป็นเวลาที่พ่อต้องไปทำงานแต่สามารถพาครอบครัวไปด้วยได้ และต้องอยู่ที่นั่นหลายวัน เขาก็จะนำผมไปฝากไว้กับญาติ หรืออาจจะให้คนที่รู้จักและไว้ใจได้มาดูแลผมถึงที่บ้าน บางครั้งทำให้เกิดความไม่เข้าใจ รู้สึกเหมือนตัวเองยุ่งยาก ทำไมต้องให้คนอื่นมาดูแล ทำไมไม่เห็นพวกเขาทำแบบนี้กับโจ แอนน, เอ๊ดดี้ และเอพริลบ้างเลย คนที่สนิทกันเขาจะอ่านภาษาของผมออก แล้วพยายามอธิบายให้ฟังว่าทำไมต้องทำแบบนั้นผมจึงต้องพยายามเข้าใจ จากคุณ : หนูแจ๋ว (มาเป็นแจ๋ว ให้นายฝรั่ง) - [ 26 เม.ย. 49 23:19:24 ]

ความคิดเห็นที่ 22 หากมีความจำเป็นที่ไม่ได้ไปด้วยกันกับครอบครัวผมจะรู้สึกเศร้าใจทุกครั้ง บางครั้งถึงกับทำให้กินไม่ได้ นอนไม่หลับทีเดียว ยิ่งหากต้องจากกันหลายๆ วันแล้ว ผมจะรู้สึกตรอมใจ และคิดถึงพวกเขาจนไม่สบาย ดีที่มีพรรคพวกร่วมแก๊งค์คอยเป็นเพื่อนเล่น พอได้ช่วยคลายเหงาได้บ้าง แต่หลังจากที่ทุกคนกลับมาพร้อมหน้า และได้พบกับครอบครัวของผมอีกครั้ง ด้วยท่าทีที่พวกเขาปฏิบัติต่อผมด้วยความรักความคิดถึง เหมือนไม่ได้เห็นกันมาเป็นสิบปีแล้ว  ทำเอาผมลืมเรื่องทุกข์ใจก่อนหน้านั้นไปเสียสิ้น ถึงผมจะเป็นของขวัญชิ้นหนึ่ง ของซาร่าก็จริง แต่ลอเรนซ์ผู้พี่ เป็นคนที่ดูแล เอาใจใส่ผมมากกว่า เธอจะคอยสอนให้รู้จักมารยาทเมื่ออยู่ต่อหน้าคน และให้ใช้ความอดทน อดกลั้น   ส่วนซาร่าจะคอยเป็นเพื่อนเล่นด้วยกันและเธอชอบเกาท้องให้ผม พอซาร่ามีอายุได้ 16 ปี เธอก็ไมได้ไปโรงเรียนตามปกติเหมือนเด็กคนอื่นๆ อีก  เหตุเกิดเมื่อวันหนึ่งตอนที่ไปเดินซื้อของในห้างฯ กับแม่และลอเรนซ์ มีผู้ชายคนหนึ่ง มาติดต่อขอให้เธอ ลองไปเทสต์หน้ากล้อง เพื่อเป็นแบบให้เสื้อผ้าชื่อดังของวัยรุ่น ยี่ห้อหนึ่ง ซาร่าชอบ และแม่ก็เห็นด้วย แต่ต้องเดินทางไปต่างรัฐ เพราะยังอายุไม่ถึง 18 แม้จะขับรถได้เอง แม่จึงต้องนั่งไปด้วย  หลังจากสัมภาษณ์ และทดสอบหน้ากล้องผ่าน   เมื่อบริษัทมีงานให้ทีไร  เธอจึงต้องเดินทางไกลบ้าง ใกล้บ้างแล้วแต่ผู้ว่าจ้างแม่กลัวว่าจะเสียการเรียน จึงได้ให้ลงทะเบียนไว้ เพื่อเรียนต่อไฮสคูลทางอินเตอร์เนต แต่เธอก็มีงานประจำด้วยในที่เดียวกันกับที่แม่ทำอยู่ ส่วนลอเรนซ์นั้นครบ 18 ปี และกำลังจะเข้าเรียนมหาวิทยาลัย บางครั้งเธอก็ทำหน้าที่แทนแม่ เป็นพี่เลี้ยงให้ซาช่าเดินทางไปด้วยกัน หากมีเวลาว่างเธอทั้งสองจะไปช่วยพ่อที่ร้านด้วย แม่กำลังจะได้เลื่อนขึ้นมาเป็นผู้จัดการใหญ่ มีความรับผิดชอบมากขึ้น จึงดูเหมือนจะยุ่งเรื่องงานทุกวัน   หากช่วงไหนที่ซาร่า และลอเรนซ์ไม่ได้อยู่บ้าน แม่จะไม่ได้ทำอาหารมื้อใหญ่ให้ผมได้นั่งรอสูดกลิ่นหอมเหมือนเคย แต่จะทำแซนวิช อย่างง่าย หรืออาหารกล่องรับประทานบางครั้งก็รับประทานมาแล้วจากที่ทำงาน มาระยะหลังนี้ พ่อกลับมาบ้านดึกบ่อย เพราะกำลังวางแผนขยายสาขาของร้านกับเพื่อนร่วมหุ้น แม่จึงต้องนั่งรับประทานอาหารเย็นแต่เพียงผู้เดียว แต่จะมีผมและพรรคพวกร่วมแก๊งค์เป็นเพื่อนนั่งคุยอยู่เคียงข้างด้วยทุกครั้ง หากพ่อกับแม่ไม่ค่อยมีเวลาแล้ว เมื่อกลับมาบ้านครั้งใด ดูท่านเหนื่อยหน่าย อยากจะพักผ่อน แม้ว่าจะเห็นผม นอนรออยู่ที่ประตูเหมือนทุกวัน จึงได้แต่ส่งคำพูดผ่านทักทายไม่ได้ลูบหัวผม เหมือนอย่างเคย บางครั้ง ผมรู้สึกว่า เหมือนเป็นลูกที่ถูกลืม พวกเขาไม่ได้พาผมไปวิ่งเล่น หรือเล่นด้วยกันบนสนามหญ้าเหมือนเมื่อก่อนอีกแล้ว ส่วนซาร่า กับ ลอเรนซ์ เวลาที่ได้อยู่บ้าน หรือกลับมาบ้านครั้งใด พวกเธอก็จะใช้โทรศัพท์ส่วนตัวกันนานๆ จะมีทักทายผมบ้างเช่นลูบหัว แล้วบอก "ว่าไง เร็กซ, เป็นไงบ้าง" บางครั้งก็กอด และเกาที่ท้องให้บ้าง แล้วแต่โอกาสจะอำนวย แต่เป็นแค่ช่วงเวลาสั้นๆ เท่านั้น ยิ่งเวลาที่มีเพื่อนมากๆ มาบ้านด้วย พวกเธอจะไม่ค่อยชอบให้ผม เข้าไปคลอเคลียเหมือนอย่างเคย จะเล่นกับผมบ้าง แล้วก็ไล่ให้ไป แต่ทั้งหมดที่แสดงออกมานี้ ไม่ได้หมายความว่าพวกเขาหมดรักผม ผมรู้ว่า พวกเขายังรักผม มากด้วย.. จากคุณ : หนูแจ๋ว (มาเป็นแจ๋ว ให้นายฝรั่ง) - [ 26 เม.ย. 49 23:25:38 ]

ความคิดเห็นที่ 23 เมื่อเวลาผ่านไปอีกไม่นาน ซาร่าก็เรียนจบไฮสคูล เมื่อมีอายุครบ 18 ปี ครอบครัวของเราดีใจ จัดงานเลี้ยงฉลองให้แก่เธอ ผมและพรรคพวกร่วมแก๊งค์อยากจะบอกว่าภูมิใจในตัวของเธอมาก วันสำคัญนั้น ผมจึงทำหน้าที่อย่างดีที่สุดด้วยการพาแขกที่มางานไปหาที่นั่ง พอต้อนรับคนนี้ได้แล้ว ก็จะออกไปรอคนใหม่อีก ใครๆ ต่างก็พูดด้วยความชื่นชมว่า "เร็กซ เก่งจังเลย" ทุกๆ รูปของซาร่า จึงมีผมเป็นหนึ่งในรูปถ่ายที่นั่งยิ้มแป้นอยู่ในวันนั้นด้วย ซาร่า เป็นเด็กฉลาด เธอจบออกมาได้เกรดดีกว่าเด็กที่ไปโรงเรียนแบบเช้าไปเย็นกลับด้วยซ้ำ แม่บอกว่าจะให้เธอเรียนต่อมหาวิทยาลัย ทางอินเตอร์เนตเหมือนเดิม ส่วนลอเรนซ์ก็ทำท่าว่าจะไปได้สวย กับวิชาเลือกที่ชอบในมหาวิทยาลัยปีสอง และมีความสุขกับงานประจำด้วย ส่วนผมกับเพื่อนๆ ? เฝ้าบ้านเหมือนอย่างเคย ชีวิตในแต่ละวันที่ผ่านไปก็ไม่ได้ทำอะไรมากมาย ไม่ได้คอยให้ความบันเทิง ให้ความสุข และเป็นเพื่อนเล่นแก่ครอบครัวเหมือนเมื่ออย่างเคย เพราะทุกคนต่างมีภาระหน้าที่เพิ่มขึ้น เมื่อ 8 ปีก่อนผมจัดได้ว่าเป็นน้องคนเล็กของบ้าน แต่ด้วยการนับเวลาอายุของผมแล้ว ถือได้ว่า ผมนั้นกำลังจะแก่กว่าพ่อกับแม่เสียอีกตอนนี้อย่าว่าแต่จะวิ่งเล่นเลย แม้แต่จะเดินรอบๆ สนามหญ้า ผมก็รู้สึกเหนื่อยหน่ายเสียแล้ว จึงได้แต่กินกับนอนไปวันๆ ถ้าวันไหนอากาศดี ก็จะออกไปแหงนหน้าฟังเสียงนกกากับเดินไล่กระรอกเล่นบ้าง หากอยู่ในบ้าน พอใครจะออกไปทำงานก็เดินไปส่งที่ประตู และทุกครั้ง ทุกคนก็จะพูดเหมือนเดิมว่า "เป็นเด็กดีนะเร็กซ เดี๋ยวพวกเราจะกลับมา" ผมพยักหน้า เป็นเชิงรับรู้ แล้วก็กลับมานอนรออยู่ที่เดิม เพราะผมรู้ว่า อีกไม่นาน พวกเขาก็จะต้องกลับมา... อยู่มาวันหนึ่ง หลังจากที่ลอเรนซ์กับซาร่ากลับมาจากโรงเรียน และพ่อกับแม่กลับมาจากทำงานแล้ว หากว่าไม่มีใครใช้บริการขอให้ผมเป็นเพื่อนเล่น ผมก็จะนอนพักตามปกติ เกิดมีเสียงอันดังเหมือนบ้านกำลังถล่ม ทำให้รู้สึกสะดุ้งสุดตัว!! ตามมาด้วยเสียงเหมือนใครปาข้าวของ หลังจากนั้นได้ยินเสียงของพ่อกับแม่กำลังคุยกัน แต่ไม่ใช่ในอารมณ์ที่ปกติเหมือนเคยได้ยิน ส่วนซาร่า และลอเรนซ์นั้น ร้องไห้.... จากคุณ : หนูแจ๋ว (มาเป็นแจ๋ว ให้นายฝรั่ง) - [ 26 เม.ย. 49 23:28:10 ]

ความคิดเห็นที่ 24 ยู้ฮู  เข้ามาจองที่ก่อนค่ะ จากคุณ : chef umim - [ 26 เม.ย. 49 23:35:58 ]

ความคิดเห็นที่ 25 สงสัยว่าผมคงจะหลับไปซะนาน จึงไม่รู้ว่ามีอะไรเกิดขึ้น ลองหันไปดูรอบๆ เผื่อว่าจะมีเพื่อนร่วมแก๊งค์ใครรู้เรื่องบ้าง แต่ก็ไม่เห็นพวกเขาเลย ยังสงสัยอยู่ว่าเวลาสำคัญแบบนั้นเพื่อนๆ หายไปไหน ด้วยสัญชาติญาณ ผมรู้ว่าต้องมีเรื่องไม่ดีเกิดขึ้นในครอบครัวของเราเป็นแน่ เพราะพ่อกับแม่ปิดประตูห้องนอนคุยกันด้วยเสียงอันดัง อย่างแรกที่ทำได้ตอนนั้น ต้องรีบวิ่งไปดูซาร่าและลอเรนซ์ก่อน ว่าพวกเธอเป็นอย่างไรบ้าง สิ่งแรกที่เห็นเมื่อผ่านประตูห้องนอน คือพี่สาวทั้งสองกำลังนั่งคุยกันอยู่บนเตียง ผมจึงรีบกระโดดขึ้นไปเลียหน้า เช็ดน้ำตาให้ทั้งซาร่า และลอเรนซ์ พวกเธอกอดผมไว้แน่น และร้องไห้หนักขึ้นกว่าเดิม พี่ทั้งสองคุยกันอยู่หลายๆ เรื่อง ซึ่งส่วนใหญ่ดูเหมือนเป็นเรื่องของพ่อกับแม่กำลังมีปัญหา แต่มีอยู่ประโยคหนึ่ง หลังจากที่ได้ยิน คำพูดที่ออกมาจากปากของซาร่าแล้ว ผมแทบไม่เชื่อหูตัวเอง ทั้งคู่บอกว่าจะย้ายจากบ้านที่นี่ไปอยู่ด้วยกันกับญาติของแม่ ในอีกรัฐหนึ่ง ที่อยู่ทางใต้ แต่ซาร่าไม่ได้พูดว่าจะเอาผมไปด้วย เธออาจะลืม หรืออาจจะยังพูดไม่จบก็ได้ ผมจึงต้องใช้ความอดทน ใจเย็น รอฟังต่อไปแต่ท่าทางของผมนั้นลุกลี้ ลุกลน ใครก็ได้ช่วยที!! ช่วยทำให้เธอคิดถึงผมและพาผมไปด้วย ผมรอต่อไม่ไหว จึงวิ่งไปห้องนอนของพ่อกับแม่ อยากไปดูให้รู้แน่ว่าเกิดอะไรขึ้น แต่เข้าไปไม่ได้ เป็นเพราะประตูถูกปิดไว้ จึงได้แต่เดินวนไปมารออยู่หน้าห้อง สักครู่ก็เห็นพ่อเปิดประตูออกมา ด้วยสีหน้าตาแดงก่ำเหมือนโกรธใครมาเป็นสิบชาติ ไม่แม้แต่จะเหลียวมองมาทางผมด้วยซ้ำ เขาทำเหมือนไม่ใช่พ่อที่ผมเคยรู้จักแล้วก็เปิดประตูออกจากบ้านและปิดลงดังโครม!!! สตาร์ทรถ ขับออกไป... ผมรีบเข้าไปดูแม่ในห้องนอน เห็นเธอนั่งซบหน้ากับฝ่ามือร้องไห้ ผมเช็ดน้ำตาให้เธอเหมือนที่ทำให้กับพี่สาว แม่กอดผมแล้วพูดว่า "ขอบใจเร็กซ แม่รักลูกมาก รู้หรือเปล่า เพราะฉะนั้น ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้นในบ้านของเรา ให้ลูกจำไว้เสมอว่า พวกเรายังรักลูก" แม่พูดออกมาสั้นๆ แค่นั้น แล้วก็ล้มตัวลงนอนร้องไห้สะอึกสะอื้น ผมยอมรับว่าไม่อาจเข้าใจกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นในวันนี้ได้ทั้งหมด แต่ก็ต้องทำใจอดทนรอ... จนถึงเช้าพ่อก็ยังไม่กลับมา พ่อไม่ได้กลับมาบ้านสองวันเต็มๆ นับแต่จากไปมีโทรศัพท์เข้ามาคุยกับพี่ของผมบ้าง แต่ไม่ได้คุยกับแม่และจะเลือกเวลาโทรเฉพาะตอนที่แม่ไม่อยู่บ้าน จากคุณ : หนูแจ๋ว (มาเป็นแจ๋ว ให้นายฝรั่ง) - [ 26 เม.ย. 49 23:42:50 ]

ความคิดเห็นที่ 26 ในเที่ยงวันหนึ่ง พ่อกลับมาบ้านด้วยกลิ่นเหล้าเหม็นคลุ้ง เดินโยกไป เยกมา จริงๆ พ่อชอบกินเหล้าเมาแบบนี้มาหลายปีแล้ว แต่มาปีหลังๆ นี้รู้สึกเป็นหนักขึ้น พอเห็นพ่อผมจึงเข้าไปทักทาย ต้อนรับอย่างเป็นปกติ พ่อเพียงแต่ตอบรับมาสั้นๆ ว่า "ไงเร็กซ สบายดีหรือแก" แต่ไม่ได้ลูบหัวผมเหมือนอย่างเคยแล้วก็ล้มตัวลงนอนบนโซฟาในห้องนั่งเล่น หลับสนิท และกรนเสียงดังเหมือนคนไม่ได้นอนมาเป็นปี ผมเดินตามมาแล้วล้มตัวลงหมอบเฝ้าที่พื้น ใกล้เก้าอี้ยาวที่ท่านใช้นอน ช่วงนี้ หลังจากที่พ่อออกไปทำงานในตอนเช้าแล้วก็ยังมีกลับมาบ้านบ้าง บางทีหายไปวันเว้นวัน บางครั้งได้เจอแม่ พอพูดๆ กันไปได้สักหน่อยก็ทะเลาะกันอีกแล้ว เวลาที่ทะเลากันครั้งใด พี่สาวทั้งคู่ของผม จะรีบวิ่งเข้าไปในห้องนอนของเธอแล้วปิดประตู เวลานี้พวกเธอจะทราบไหมว่า ผมก็ไม่อยากได้ยินเสียงที่บาดหัวใจนั้นด้วยเหมือนกัน ประมาณหลังจากนั้นอีก 1 เดือนต่อมา ผมก็เห็นลอเรนซ์และซาร่าจัดกระเป๋าเสื้อผ้าใบใหญ่ หลายๆ ใบ เตรียมเดินทาง เมื่อวันที่กำหนดมาถึง พวกเธอรีบตื่นแต่เช้า โดยแม่ได้เตรียมรถไว้รอท่า และช่วยพวกเธอขนกระเป๋าเสื้อผ้าใส่รถ เพื่อไปส่งที่สนามบินตอนนี้ผมค่อนข้างจะแน่ใจแล้ว่า พวกเธอคงจะไม่ได้คิดที่จะพาผมไปด้วยแน่แล้ว ยังดีหน่อยที่แม่เพียงแต่ไปส่งและไม่ได้ไปอยู่ด้วย ก่อนจากกัน พี่สาวของผม กอดผมแน่น ร้องไห้สะอึกสะอื้น แล้วพูดว่า "เป็นเด็กดีนะเร็กซ เดี๋ยวพวกเราจะกลับมา" ผมพยักหน้ารับรู้ และรอส่งพวกเธอขึ้นรถ แล้วยืนดูรถที่กำลังถูกขับให้เคลื่อนตัวออกไปข้างหน้า ห่างจากตัวผมมากขึ้นๆ จนกระทั่งลับตาไป แม่กับพ่อชอบพูดอยู่บ่อยว่า... ถึงแม้ผมจะเป็นลูกบุญธรรม แต่ก็เปรียบได้ดั่งส่วนหนึ่งของครอบครัว และมันก็เป็นอย่างนั้นจริง ด้วยเวลานานที่พวกเขาดูแลเอาใจผมเหมือนลูกแท้ๆ เช่นซาร่า กับลอเรนซ์   การปฏิบัติ การแสดงออกทุกอย่างทีมีต่อผมทำให้แน่ใจได้ว่าพวกเขารักผมเหมือนลูก ผมจึงเชื่อว่า ทุกคนรักผมอย่างที่พูดจริง ผมรู้ว่า เมื่อพี่ๆ ไม่อยู่ บ้านจะต้องเงียบเหงา และพวกเราทุกคงจะคิดถึงเขาเป็นอย่างมาก แต่อีกไม่นาน พวกเขาก็จะต้องกลับมา จากคุณ : หนูแจ๋ว (มาเป็นแจ๋ว ให้นายฝรั่ง) - [ 26 เม.ย. 49 23:48:59 ]

ความคิดเห็นที่ 27 ฮัลโหลๆ ไปลงทะเบียนไว้แล้ว แต่ด้อยปัญญา Post ไม่เป็นน่ะค่ะ เลยมาตายรังที่นี่ ยังคิดถึงคุณแจ๋วเหมือนเดิม จากแฟนเก่าแต่ไม่แก่เจ้าค่ะ จากคุณ : terryshep - [ 27 เม.ย. 49 00:12:58 ]

ความคิดเห็นที่ 28 เวลาผ่านไปเกือบ 1 ปีเต็ม พ่อกับแม่ยังอยู่ด้วยกันที่นี่แต่เธอและเขา ไม่ค่อยได้พูดจากันดีๆ เหมือนก่อน ถึงจะอยู่ในบ้านหลังเดียวกันก็จริง แต่การปฏิบัติต่อกันนั้น เหมือนคนแปลกหน้า ไม่เคยมีเลยสักครั้งที่จะพูดแล้วเข้าใจต้องมีปากเสียงกันทุกที พ่อดื่มเหล้าเมามาย ทุกครั้งที่กลับมาบ้าน อย่าว่าแต่จะอ้าปากทักทายผมเลย ตาทั้งสองข้างก็ยังไม่ลืม เดินชนข้าวของให้มั่วไปหมด พอพ่อเดินเข้ามาทีไร จะรู้ได้ทันที เพราะกลิ่นเหล้ามาก่อน ผมจึงต้องรีบหลบ ก็ไม่อยากถูกเตะไปด้วยนะซิ! แต่เมื่อท่านล้มตัวลงนอนคราใด ผมไม่เคยลืมที่จะหมอบราบเฝ้าอยู่ข้างกาย เพียงแค่อยากให้ท่านรู้ว่ายังมีผมอยู่เป็นเพื่อนคอยรับใช้อยู่ที่นี่ ส่วนแม่ พักนี้ ดูเธอเศร้าสร้อย มีผมขาวขึ้นรวดเร็วอย่างเห็นได้ชัด หน้าของเธอไม่ได้ดูสดชื่น มีความสุข เหมือนอย่างเมื่อตอนลูกๆ ของเธออยู่ด้วย ด้วยพวกเราทั้งแก๊งค์แล้วก็ไม่อาจทดแทนความรัก ของลอเรนซ์กับซาร่าที่มีต่อเธอได้ ตลอดเวลาที่มีทั้งหมดของเธอนั้นจึงได้ทุ่มให้กับงาน จีงไม่ค่อยมีเวลาให้พักผ่อนอย่างควรจะเป็น ถึงจะไม่ค่อยมีเวลาให้ตัวเอง แต่เธอก็มีเวลาให้ผมกับเพื่อนๆ เสมอ ยังรัก ดูแล และเอาใจใส่พวกเราเป็นอย่างดี อยู่มาวันหนึ่ง ผมกำลังเดินเล่นอยู่ในสนามหลังบ้าน ทันได้นั้นได้ยินเสียงรถของแม่ กลับมาบ้านเร็วกกว่าปกติ สงสัย!!!! ว่าทำไม? จึงรีบวิ่งออกไปดู....และแล้วก็มีเสียงคุ้นๆ สลับกันเรียกชื่อผมเหมือนตะโกนว่า "เร็กซ อยู่ไหน? พี่กลับมาแล้ว, เร็กซ เด็กดี น้องอยู่ไหน ออกมาหาพี่ไวๆ" พระเจ้าช่วย!!! เหมือนเสียงมาจากสวรรค์ นั่นมันเสียงพี่สาวทั้งสองของผม ลอเรนซ์ และซาร่านั่นเอง ผมจำได้ขึ้นใจ เห็นไหม ผมบอกแล้วว่า พวกเธอจะต้องกลับมารับผม แล้วเธอก็กลับมาจริงๆ ไม่เสียแรงที่ผมอุตส่าห์เฝ้ารอพวกเธอด้วยความหวังอยู่นานนับปี ส่วนเพื่อนร่วมแก๊งค์ ต่างพากันกระโดด และวิ่งไปมา แล้วส่งเสียงร้องแข่งกันด้วยความดีใจ ผมพยายามวิ่งมาด้วยความเร็วที่สุดเท่าที่เกียร์หมาจะทำได้ หูลู่สะบัดสุดแรงไปตามลม พอเห็นพี่สาวเท่านั้น ผมกระโดดใส่เธอทั้งสองทันที!! โดยลืมไปว่า ตัวเองนั้นหนักเกินกว่าร้อยปอนด์ อาจจะทำให้ทั้งสองล้มลงได้ แต่ด้วยความดีใจลืมตัว เกินกว่าจะห้ามใจได้ แล้วก็ทำให้พวกเธอล้มลงจริงๆ แต่เป็นการล้มลงโดยเธอเต็มใจ และหัวเราะร่าอย่างมีความสุข โอววว...อยากจะบอกว่า ผมคิดถึงเสียงหัวเราะแบบนี้มาก เคยได้ยินครั้งสุดท้ายเมื่อไหร่นั้น นานจนจำไม่ได้เสียแล้ว วิธีปฎิบัติของผม เมื่อดีใจมากๆ นั้น ผมจะนอนลงกับพื้น รอซาร่าเกาท้องให้ พร้อมกับส่งเสียงคราง ปนหัวเราะอย่างมีความสุข แม่ ลอเรนซ์ และซาช่า ทั้งสามคนมองดูผม หัวเราะเสียงดังแล้วพูดว่า "เจ้าเด็กโง่เอ๊ย พวกเรารักเจ้าจริงๆ" จากคุณ : หนูแจ๋ว (มาเป็นแจ๋ว ให้นายฝรั่ง) - [ 27 เม.ย. 49 00:38:57 ]

ความคิดเห็นที่ 29 ระหว่างที่พี่สาวทั้งสองกลับมาอยู่ที่บ้าน ดูเธอมีธุระให้ออกข้างนอกทุกวัน แล้วเธอก็พาแม่ยุ่งไปด้วย เพราะต้องคอยเป็นธุระ ขับรถไปให้เพื่อพบปะกับเพื่อนๆ ส่วนพ่อก็ดูเหมือนจะปรับตัวได้บ้าง เวลาที่พูดกับแม่ ก็ไม่ได้ใช้อารมณ์โมโหใส่กันเหมือนเคย ดูเหมือนพวกเขาจะตกลงอะไรกันได้บางอย่าง ช่วงที่พี่สาวของผมอยู่บ้าน พ่อไม่ได้ดื่มมากมายเหมือนเมื่อก่อน หรืออาจจะเป็นเพราะไม่ต้องการให้พวกเธอเห็นก็ได้ ความหวังของผมในตอนนี้คือ ขอให้ทุกคนมีความเข้าใจปรับตัวเข้าหากัน เพราะอยากให้พวกเขากลับมารวมตัว รักกัน เหมือนเมื่อตอนที่ผมยังเป็นเด็กอีกครั้ง เวลาแห่งความสุขที่ลอเรนซ์และซาร่าอยู่บ้านกับพวกเรานั้นช่างผ่านไปรวดเร็ว สองอาทิตย์ผ่านไป เมื่อตื่นขึ้นมาให้เช้าวันหนึ่ง ผมเห็นลอเรนซ์ และซาร่า เตรียมกระเป๋าใบที่ถือติดตัวมา กลับเข้าไปใส่ในรถของแม่ อย่าบอกนะว่าเธอจะกลับไปอีก เพราะผมคงจะทนไม่ได้อีกแล้ว พี่ๆ ของผม จะรู้หรือเปล่าว่า การรอคอยใครสักคน โดยเฉพาะคนที่เรารักด้วยแล้วนั้น ช่างปวดร้าว..... และทรมานใจสิ้นดี แล้วก็เป็นจริงอย่างที่คิดไว้ พี่ผมต้องเดินทางกลับไปอีกครั้ง ในความเป็นจริง พวกเธอแค่มาเยี่ยมพ่อกับแม่ และอาจจะมาหาผมด้วยความรักและคิดถึงเพียงแค่สองอาทิตย์เท่านั้น และเธอก็ไม่ได้ตั้งใจที่จะมารับผมไปด้วยเหมือนที่คาดไว้ ก่อนที่แม่จะพาพวกเธอขึ้นรถเพื่อไปส่งที่สนามบิน พี่ๆ ได้พูดกับผมเหมือนเดิมว่า "เป็นเด็กดีนะเร็กซ แล้วพวกเราจะกลับมา" พวกเธอพูดแบบนั้น และหมายความอย่างนั้นจริงๆ หรือพูดไปเพราะความชิน ใครก็ได้ช่วยบอกที!!! แต่ด้วยความรัก ความภักดี และซื่อสัตย์ ที่แม่แท้ๆ ของผม สั่งสอนมา ผมจึงต้องเชื่อฟังและรอพวกเธออยู่ที่นี่ แต่คราวนี้ ผมทนใช้ความอดกลั้นไม่ไหว อยากจะบอกพวกเธอว่า ผมไม่อยากจะรออีกต่อไป จึงใช้วิธีกระโดดใส่รถ เพื่อบอกว่าให้พาผมไปด้วย เพราะบ้านที่ไม่มีซาร่าและลอเรนซ์อยู่นั้นช่างเงียบ และวังเวง ปราศจากความสุขสิ้นดี หารู้ไม่ว่า การกระทำอย่างนั้นของผม ทำให้พี่ทั้งสองร้องไห้ แล้วพวกเธอก็ขึ้นรถปิดประตู ทิ้งให้ผมยืนดูอยู่ที่นั่น ด้วยสายตาละห้อยอยู่เพียงเดียวดาย ด้วยปัญญาที่มี ผมวิ่งตามรถไปเท่าที่กำลังจะทำได้ จนกระทั่ง รถที่พวกเธอใช้โดยสารไปนั้นหายลับตาไป ผมเดินตามไปเรื่อยๆ อย่างไร้จุดหมาย แต่มีอะไรบางอย่าง ทำให้ได้คิด จึงเดินกลับมาที่บ้าน  เพราะแม่กับพ่อ ยังอยู่ที่นี่ หากพวกเขากลับมาแล้วไม่เจอผม พวกเขาจะเสียใจ และต้องออกตามหาด้วยความเป็นห่วง เพื่อนๆ ยังอยู่ที่นี่ หากว่าพวกเขาอยู่กันได้ ผมก็ต้องอยู่ให้ได้ด้วย ผมรู้ว่าเพื่อนทั้งสามต่างรักและคิดถึงพี่ๆ ด้วยเหมือนผม และพวกเขาก็มีความเชื่อเหมือนกันกับผมว่า “อีกไม่นาน พวกพี่ๆ จะต้องกลับมา" จึงทำให้ผมต้องกลับมารอ... จากคุณ : หนูแจ๋ว (มาเป็นแจ๋ว ให้นายฝรั่ง) - [ 27 เม.ย. 49 00:41:17 ]

ความคิดเห็นที่ 30 เพิ่งเห็นฮ่ะเจ๊แจ๋ว อิอิ หนูมัวแต่ไปจีบพี่นาธใน เอ็ม เอส เอ็น อยู่ 5 5 5 เด๋วขอไปไล่อ่านตั้งแต่ต้นก่อนนะฮ้า จากคุณ : เกย่า - [ 27 เม.ย. 49 00:43:11 ]

ความคิดเห็นที่ 31 หลังจากนั้นอีก 4 เดือนต่อมา เช้าวันหนึ่งในขณะที่กำลังหลับอยู่มีความรู้สึกว่า แม่เข้ามาคุยกับผม ลูบหัวและกอดผมแน่นตอนที่แม่ใช้หน้าของเธอแนบกับแก้มผม รู้สึกได้ถึงน้ำอุ่นๆ ใสๆ ที่ไหลออกมาจากดวงตาทั้งสองของเธอด้วย ด้านข้างลำตัวของแม่มีกระเป๋าเสื้อผ้าใบใหญ่เหมือนที่พี่สาวของผม ใช้ในวันเดินทาง ภาพที่เห็นนั้นทำให้หูอื้อ ตาลาย และแม่ก็บอกว่า... "จำไว้ด้วยว่า ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น แม่ก็ยังรักลูกเหมือนเดิม เป็นเด็กดีนะเร็กซ  ต้องขอโทษจริงๆ ที่พาเจ้าไปด้วยไม่ได้ เพราะที่แม่อาศัยอยู่นั้น เขาไม่อนุญาตให้นำเจ้าเข้าไป รออยู่ที่นี่ แล้วแม่จะกลับมา" แล้วเธอก็ลุกเดินไปกอดเพื่อนทั้งสาม และพูดในทำนองเดียวกัน ทิ้งให้ผมซึ่งเป็นผู้นอนดูอยู่งงกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นเป็นอย่างยิ่ง พอได้สติ ผมรีบเดินตามแม่ไปที่ประตูหน้าบ้าน  ท่านกอดและจูบลาผมอีกเป็นครั้งสุดท้าย ก่อนพากระเป๋าหิ้วขึ้นรถ ปิดประตูแล้วขับออกไป ตอนนี้ทำเอาผมไม่เข้าใจ ทุกคนที่บอกว่า "รักผม" กลับทิ้งผมไป ไม่มีใครพูดว่า จะพาผมไปอยู่ด้วยเลย รักผม โดยการทิ้งผมไว้ให้อยู่เฝ้าบ้านแต่เพียงลำพัง โลกของแม่ กับของพี่ๆ และพ่อ อาจจะมีคนอื่นๆ อยู่ด้วย แต่โลกของผมมีเพียงพวกเขาแค่สี่คนกับเพื่อนๆ ที่เฝ้าบ้านอยู่ด้วยกันเท่านั้น ผมรู้ว่าทั้ง โจ แอน,เอ๊ดดี้ และเอพริล ต่างมีความรู้สึกอะไรไม่ต่างจากผม พวกเขาดูเศร้าสร้อย ไม่ได้วิ่งเล่นอย่างสนุกสนานเหมือนเมื่อก่อนอีกแล้ว ในหน้าร้อนที่แสนโปรดปรานของเพื่อนคู่หูที่ต่างพากันออกไปหายจ้อยและจะกลับมาอีกครั้งในตอนเย็นนั้น พวกเขาก็ไม่ได้ทำเหมือนอย่างเคย อาจจะเป็นเพราะอายุที่มากขึ้น จึงได้แต่นอนเฝ้าบ้าน ผมยังจำได้เมื่อตอนเป็นเด็ก พ่อก็เคยบอกว่ารักผมพาผมเข้านอนและคอยกล่อมจนหลับไปในอ้อมกอดเขา เป็นเพื่อนเล่น แล้วยังสอนอะไรให้ผมหลายๆ อย่าง พ่อคือคนที่รักผมมากที่สุดคนหนึ่ง ทุกวันนี้ ไม่เคยทักทาย ไม่เคยพูดเล่น หรือพาไปไหนๆ ด้วยเขาทำกับผมเหมือนตัวประหลาดเข้าไปทุกที แต่ด้วยบางสิ่งบางอย่าง ทำให้คิดถึงคำสอนของแม่แท้ๆ จึงต้องมีความอดทนเชื่อฟัง และรอ....ด้วยความรัก ความภักดี และซื่อสัตย์ ทำให้ผมมีความเชื่อว่า พ่อคงจะคิดถึงความหลังครั้งเก่าได้บ้าง แล้วกลับมารักและเอาใจใส่พวกเราเหมือนเดิม หลังจากที่แม่จากไปวันนั้นแล้ว เธอได้กลับมาดูผมทุกๆ 2-3 อาทิตย์ และใช้เวลาอยู่กับผมประมาณครึ่งชั่วโมง บางครั้ง เอาขนมชิ้นโปรดที่ท่านรู้ว่าผมชอบติดมือมาฝากด้วย บางครั้งก็พาผมไปหาหมอเพื่อตรวจสุขภาพ เพราะตั้งแต่ไม่มีใครมาสนใจเป็นเพื่อนเล่นด้วย และถูกปล่อยให้อยู่แต่ลำพัง ด้วยความตรอมใจ และคิดถึงทุกคนที่ผมรักทำให้ไม่สบาย เวลาเข้าหน้าร้อนจะเป็นภูมิแพ้หญ้าบางชนิด ทำให้เกิดอาการคัน จนกลายเป็นโรคเกี่ยวกับผิวหนัง ขนก็ร่วงเป็นว่าเล่น ไม่เหลือความเป็นเงามันสีทองสวยอีกแล้ว ส่วนที่หัวเข่าตรงขาซ้าย จู่ๆ ก็เป็นก้อนเนื้อปูดขึ้นมาและมีท่าทีว่าจะใหญ่ขึ้นเรื่อยๆ แม่พาผมไปให้หมอตรวจ และเจาะเลือดดูเพื่อหาสาเหตุ แต่ก็ไม่เจอสิ่งผิดปกติอะไร เพียงแต่มันทำให้ผมรู้สึกรำคาญและไม่สะดวก เหมือนมีอะไรมาเกาะที่ขาเวลาเดินเท่านั้นเอง พ่อกลับมาบ้านบ้าง วันเว้นวัน บางทีก็ไม่กลับมาเลยนานสองวันติดกันก็มี จึงไม่มีคนเติมน้ำเติมอาหารให้ พวกเพื่อนๆ ก็ต้องอดอาหารในส่วนของพวกเขาไปด้วย แต่ทั้งหมดดูเหมือนจะมีความอดทนกันมากกว่าผม เพราะเห็นเอาแต่นอนทั้งวัน ผมจึงต้องใช้ความอดทนเป็นอย่างมากด้วย เพื่ออยู่รอแม่ภาวนาให้เธอจะมาเห็น ก่อนที่ผมจะหิวจนตาย และอีกใจหนึ่งผมยังมีความหวังว่า พ่ออาจจะคิดได้ว่าทิ้งพวกเราไว้ให้อยู่กันลำพังแล้วรีบกลับมา และผมยังมีความหวังในเรื่องครอบครัวด้วยว่า อาจจะมีโอกาส กลับมารวมตัวกัน และอยู่อย่างมีความสุขอีกครั้ง แต่ความฝันของผม คงจะเป็นจริงไม่ได้อีกแล้ว เพราะอีก 8 เดือนต่อมา พ่อกับแม่กำลังรอคำสั่งจากศาล เพื่อหย่าขาดจากกัน ช่วงที่รออยู่นี้ ทำให้แม่ยังต้องกลับมาที่บ้านบ้าง และมาดูผมด้วย อยู่มาวันหนึ่ง  ขณะที่ผมกำลังเดินดูกระต่าย, กระรอกอย่างเพลิดเพลินอยู่ในสนามด้านหลังของบ้าน ก็ได้ยินเสียงเหมือนพ่อกลับมาแล้ว จึงอยากจะรีบวิ่งไปต้อนรับเหมือนอย่างเคย และแล้วก็ได้ยินเสียงผู้หญิงคนหนึ่ง ซึ่งไม่เคยได้ยินมาก่อน พูดว่า...."ฉันไม่ต้องการ ทุกสิ่ง ทุกอย่างที่เคยเป็นสมบัติของภรรยาคุณ ให้มาอยู่ในบ้านหลังนี้ อีกต่อไป" จากคุณ : หนูแจ๋ว (มาเป็นแจ๋ว ให้นายฝรั่ง) - [ 27 เม.ย. 49 00:47:57 ]

ความคิดเห็นที่ 32 จำได้ไหม ใครๆ ที่ได้รู้จักผม เขาจะบอกว่าผมเก่ง เป็นเด็กฉลาด หัวไว เรียนรู้เร็ว ถ้าหากผู้หญิงคนนั้นไม่ชอบแม่ ด้วยความที่ผมเป็นลูกของแม่ เธอก็จะต้องไม่ชอบผมด้วย ผมอยากเห็นหน้าเธอแต่จะไม่ยอมออกไปโชว์ตัวเด็ดขาด จึงได้แต่ซุ่มรออยู่ใต้พุ่มไม้ในสนามหลังบ้าน  และรอเวลาให้พ่อพาเธอออกไปเสียก่อน หลังจากที่พ่อพาเธอกลับไปแล้ว ผมรีบวิ่งเข้าบ้าน เพื่อไปคุยกับเพื่อนๆ เรื่องแขกคนใหม่ผู้มาเยือน ทั้งสามรีบรายงานผมเป็นเสียงเดียวกันว่าแทบไม่เชื่อสายตาของตัวเองที่เห็นเกี่ยวกับท่าทางของเธอ ที่แสดงอาการรังเกียจเพื่อนของผมรวมถึงขนของผมที่ตกหล่นอยู่ตามพื้นด้วย แต่ในวันเดียวกันนั้น พ่อย้อนกลับมาบ้านอีกครั้งและพาผมลงไปอยู่ในห้องใต้ดิน ที่ครอบครัวของเราเอาไว้ใช้เก็บของ มืดก็มืด อับก็อับ ผมไม่เข้าใจว่าทำไมพ่อ จึงต้องพาผมมาไว้ในนั้น แล้วยังล่ามโซ่ที่คอผมไว้ ซึ่งตลอดชีวิตของผมที่อยู่ในบ้านหลังนี้ ผมไม่เคยถูกใครล่ามโซ่ คุณๆ ลองจินตนาการออกไหมว่าความรู้สึกของผมจะเป็นเช่นไร ก่อนจากไปท่านยังบอกว่าผมว่า..."ถ้าแกยังอยากอยู่ในบ้าน ให้ทำตัวดีๆ ถ้าส่งเสียง รับรองเดือดร้อนแน่"   เพราะนี่เป็นคำสั่งของพ่อ ด้วยความรักท่าน ผมจึงต้องปฏิบัติตาม พอตกตอนเย็น ผมได้ยินเสียงของผู้หญิงคนเดิม เธอกลับที่บ้านของเราอีก เพื่อมาค้างคืนด้วยกันกับพ่อ ผมไม่ได้ส่งเสียงร้อง เป็นเด็กดีเชื่อฟังคำสั่งพ่อทุกประการ ตั้งแต่พ่อนำผมมาขังไว้ในวันแรกแล้ว ท่านก็ไม่ได้นำน้ำกับอาหาร มาวางไว้ให้เพิ่ม เวลาผ่านไปเป็นวัน เป็นคืน นานแค่ไหนไม่ทราบ ผมต้องทนรออยู่ในห้องใต้ดิน   โดยขาดน้ำ ขาดอาหาร ที่ทุกข์ทรมานที่สุดคือ ผมไม่ได้ออกไปทำธุระด้วยประตูอัตโนมัติของผม อย่างที่ควรจะเป็น   แต่ด้วยความอดทนที่ลอเรนซ์เคยสอนมา ผมจึงไม่ทำเลอะเทอะ ได้แต่อั้นเอาไว้ และภาวนาขอให้แม่มาหาผมไวๆ ระหว่างนี้ยังมีเพื่อนทั้งสามมาวนเวียนให้กำลังใจให้อยู่หน้าประตูห้องใต้ดิน ส่งเสียงถามเป็นระยะๆ ว่าผมเป็นยังไงบ้าง พวกเขาอยากจะเข้ามาดูผม แต่เป็นเพราะประตูที่ถูกปิดไว้จึงทำให้เข้ามาไม่ได้ และทุกครั้งที่เพื่อนเรียก ผมจะตอบกลับมาเบาๆ เป็นสัญญาณให้รู้ด้วยว่ายังสบายดี หลังจากนั้นไม่นาน แม่มาหาผมที่บ้าน พอได้ยินเสียงแม่ ผมรีบส่งสัญญาณขอความช่วยเหลือทันที แม่รีบลงมาปล่อยผมออกจากห้องใต้ดิน เธอกอดผมแล้วก็ร้องไห้ ตอนที่เธอจูงผมเดินขึ้นบันได ผมรู้สึกว่าสองขาหลังอ่อน ทรุดลง หมดแรงจากการขาดน้ำและอาหาร มาเป็นเวลานานเกือบทำเอาแม่เสียหลักตกบันไดลงมาด้วยพอได้ออกมานอกบ้าน  ด้วยความจ้าจากแสงแดดในตอนกลางวันนั้น ทำให้ผมแสบตายิ่งนัก ผมจำได้ว่า ใช้เวลาทำธุระ เพียงครั้งเดียวนั้นนานเกือบครึ่งชั่วโมง หลังจากนั้นผมเห็นแม่โทรศัทพ์ไปหาพ่อเพื่อต่อว่าเขาอยู่เป็นนาน ตั้งพ่อนำผมไปไว้ในห้องใต้ดินแล้ว ท่านบอกกับแม่ว่า ลืมผม จึงกลับบ้านบ้าง ไม่กลับบ้างไม่ได้ตั้งใจจะให้เป็นอย่างที่แม่มาเห็น จึงรู้สึกเสียใจด้วย หลังจากวันนั้นแล้ว พ่อรับปากกับแม่ว่าจะไม่พาผมลงไปไว้ที่ห้องใต้ดินอีก จนกว่าแม่จะหาบ้านใหม่ให้ แต่เพื่อเป็นการเอาใจผู้หญิงคนใหม่ของพ่อด้วย พ่อจึงล่ามโซ่ผมเอาไว้ให้นอนข้างนอก จากในบ้านหลังใหญ่ ที่ผมเคยอาศัย จะวิ่งเข้าออกห้องไหน หรือจะกระโดดขึ้นไปนอนบนเตียงของใครก็ได้ กลายสภาพมาเป็นบ้าน ที่เคยเป็นกล่องหิ้วที่เขาเอาไว้ใส่ผมโดยเฉพาะ เพื่อเดินทางขึ้นเครื่องบินไปต่างรัฐ และจองจำไว้ด้วยโซ่เส้นใหญ่ที่คอ เพื่อจำกัดการเคลื่อนไหวของผมไว้ ให้อยู่เฉพาะตรงนั้น จากคุณ : หนูแจ๋ว (มาเป็นแจ๋ว ให้นายฝรั่ง) - [ 27 เม.ย. 49 01:22:06 ]

ความคิดเห็นที่ 33 ช่วงเวลานั้นกำลังย่างเข้าสู่ฤดูใบไม้ร่วง ยิ่งวันไหนที่มีอากาศหนาวแล้ว ผมต้องปรับตัวเป็นอย่างมาก เพราะเคยอาศัยแต่ในบ้าน จึงไม่ได้รับรู้ว่า เวลาที่ต้องมาอยู่ในอากาศหนาวแบบ 24 ชั่วโมงต่อวันนั้นเป็นอย่างไร คืนไหนที่หนาวจัดขนาดที่อากาศติดลบมากๆ จะทำให้มือเท้าของผมชา จนลุกเดินไม่ได้เลยทีเดียว ความหนาว ทำให้เจ็บปวดไปถึงกระดูกจนสุดจะทน ที่ซ้ำร้ายกว่านั้นหากวันไหนที่ฝนตกและมีฟ้าคะนองด้วยแล้ว เปรียบได้ดั่งเสียงและตาของปีศาจจ้องมองลงมาที่ผม ทำให้รู้สึกกลัวจนแทบคลั่งตาย แม่จะรู้ดีกว่าผมกลัวเสียงฟ้าร้อง เมื่อนึกถึงความหลังครั้งก่อน ทุกครั้งที่ฝนตกหนัก ท่านจะพาผมเข้านอน ห่มผ้าให้กอดแน่นๆ จนผมหลับไป แต่มาวันนี้ผมต้องทนสู้กับสภาพอันโหดร้ายโดยปราศจากคนที่รัก เมื่อหลับตาลงครั้งใด เห็นหน้าของแม่ และพี่สาวของผมแล้ว ทำให้มีความหวัง มีพลังที่จะต่อสู้กับความหนาว และมีชีวิตอยู่ เพื่อรอพบกับคนที่ผมรักอีกครั้ง เพราะความเชื่อที่ว่า "พวกเขาจะต้องกลับมา" ส่วนเอ๊ดดี้และเอพริล ตั้งแต่ออกไปเล่นข้างนอกเมื่อหลายวันก่อนแล้ว ก็ไม่สามารถกลับเข้าบ้านได้อีกเลย ซึ่งเป็นเพราะคำสั่งของผู้หญิงคนใหม่ ประตูลับนั้นถูกปิดตาย และจะไม่มีใครได้ใช้มันอีกจนกว่าประตูบานใหญ่จะถูกเปลี่ยนใหม่ ส่วนโจ แอน ที่ถูกเลี้ยงไว้ให้อยู่ในบ้าน ก็จะถูกเก็บไว้อย่างนั้นไปเรื่อยๆ เราดูเหมือนว่าเราจะอยู่ในบ้านเดียวกันแต่เธออยู่ข้างใน และผมอยู่ข้างนอก จึงทำให้เราไม่สามารถพบกันได้อีก เวลานี้ผมเข้าใจความรู้สึกปวดร้าวของพี่ชาย,น้องสาวและเพื่อน ที่ถูกทำให้พลัดพรากจากกันเป็นที่สุด ผมจำได้ที่แม่ชอบพูดว่า... "ผมเป็นโกลเด้น รีทีฟเวอร์ พันธุ์แท้ ที่มีใบรับประกัน" ใครๆ ต่างต้องการผม   ถึงขนาดแย่งกันซื้อมาจากนายหญิงของแม่ด้วยราคาแพง ท่านจึงไม่ยอมทำหมันให้ เพราะอยากจะเก็บไว้ให้ผมเป็นพ่อสักวัน นั่นมันเมื่อเกือบสิบปีมาแล้ว ณ วันนี้ ผมคือหมาแก่ๆ ตัวหนึ่งที่ไร้ค่า และกำลังไม่สบาย อย่าว่าแต่จะมาขอซื้อ ให้ฟรียังไม่มีใครต้องการ ขนาดพ่อ คนที่เคยบอกว่ารักผม ยังไม่ต้องการ ไม่เคยสนใจ ไม่เคยเหลียวแล  ด้วยเวลาเป็นสิบปี ที่พ่อเลี้ยงผม และรู้จักผมเป็นอย่างดีกว่าที่พ่อรู้จักผู้หญิงคนนั้นเพียงชั่วข้ามคืนพ่อยังทำกับผมได้ถึงเพียงนี้ ส่วน แม่ ซาร่า และลอเรนซ์ ที่ดูเหมือนจะรักผมมากกว่าพ่อก็ยังทิ้งผมไป แต่เป็นเพราะพวกเธอบอกว่าจะกลับมา... ผมจึงต้องรออยู่ที่นี่ ด้วยความรัก ความซื่อสัตย์ที่ผมมีต่อพวกเธอแล้ว ผมยังไม่ทราบว่า ช่วงเวลาที่เหลืออันแสนสั้นของชีวิตจะยาวพอที่จะรอ เพื่อเจอเธออีกครั้งหรือไม่.... ผมเพิ่งมาทราบว่า ตลอดเวลาที่ผมอาศัยอยู่นอกบ้านนั้น แม่ไม่ได้รับรู้ด้วยเลยจนเมื่อเย็นวันหนึ่ง แม่ได้กลับมาที่บ้านอีกครั้ง ท่านเห็นผมนอนอยู่ในกล่องหิ้วสัตว์เลี้ยงนอกบ้าน แม่ตกใจมาก เพราะสภาพร่างกายได้เปลี่ยนไปเหมือนไม่ใช่ผม ตั้งแต่ถูกพ่อเอามาขังไว้ข้างนอก และไม่มีใครมาสนใจด้วย ทำให้ผมรู้สึกตรอมใจ ไม่ยอมทานอาหารตามที่ควรจะเป็นจึงดูทรุดโทรม ซูบผอมไปมากกว่าเมื่อก่อน อย่างเห็นได้ชัด ด้วยสภาพที่เห็นอยู่ตรงนั้น ทำให้แม่รีบวิ่งเข้ามากอดผม ช่วยปลดโซ่ที่คอออกแล้วร้องไห้ ผมอยากจะลุกขึ้นกอดแม่ แต่สภาพร่างกายที่อ่อนแอจากการขาดอาหาร ทำให้ไม่มีแรงต่อสู้กับอากาศหนาว มือและขาชา ลุกขึ้นยืนไม่ได้ จึงได้แต่นอนดูแม่ แต่ผมก็ไม่ลืมที่จะทำท่านอนให้แม่เกาท้อง และส่งสัญญาณ ด้วยเสียงครางปนหัวเราะ เพื่อบอกว่าผมมีความสุขที่ได้เจอท่านอีกครั้ง วันที่แม่มาเจอผมนั้นพ่ออยู่ในบ้านพอดี แต่ไม่มีผู้หญิงคนใหม่อยู่ด้วย ดูท่าทางแม่โมโห ท่านจึงเดินเหมือนกึ่งวิ่ง เข้าไปในบ้าน ได้ยินคุยกันด้วยเสียงอันดังแม่กับพ่อคงจะทะเลาะกันเพราะผมอีกแล้ว!!!! หลังจากที่เข้าไปคุยกับพ่อในบ้านแล้ว แม่ก็ออกมาคุยกับผมอีกร้องไห้ไปด้วย และกอดผมไว้แน่น แล้วบอกว่า ให้อดทน จนกว่าท่านจะหาบ้านใหม่ได้ ผมไม่เข้าใจคำว่า "บ้านใหม่" อยากรู้จริงว่า แม่หมายถึงอะไร ผมเพิ่งมาทราบภายหลังว่า ที่แม่จำเป็นต้องหาบ้านใหม่ให้ เพราะผู้หญิงคนใหม่ของพ่อไม่ชอบ "หมาและแมว" โดยเฉพาะอย่างยิ่ง เมื่อเธอรู้ว่าผมเป็นสมบัติของแม่ ทำให้เธอพาลเกลียดผมเลยทีเดียว พ่อคงจะมีความรักผมหลงเหลืออยู่บ้าง ที่ไม่ได้ไล่ให้ออกไปกลางถนน หรืออาจจะเป็นเพราะกลัวซาร่า กับลอเรนซจะว่าได้ท่านจึงจำเป็นต้องขังผมไว้นอกบ้าน แต่ผมว่า...บางครั้ง หากคุณต้องทำกับคนที่เขารักคุณถึงเพียงนี้ การปล่อยไปให้ตายบนถนนนั้น ยังจะดีเสียกว่าอยู่อย่างทรมานใจและไร้ค่าแบบนี้ จากคุณ : หนูแจ๋ว (มาเป็นแจ๋ว ให้นายฝรั่ง) - [ 27 เม.ย. 49 01:34:07 ]

ความคิดเห็นที่ 34 อีกเกือบ 3 สัปดาห์ต่อมา  แม่มาหาผมอีก ทำให้รู้สึกแปลกใจเพราะปกติ หากแม่มาหาผมเมื่อไม่นานมานี้ จะต้องรออีกถึงเป็นหลายเดือน หรืออย่างน้อยก็ต้องเกิน 3 สัปดาห์ขึ้นไป  ถึงจะได้เจอกับท่านอีก หลังจากที่ท่านมาถึงและจอดรถแล้ว แม่เดินตรงรี่เข้ามาหาผม ช่วยปลดโซ่ที่คอออกให้   ใช้สายจูงผูกติดไว้กับปลอกคอ พาผมเดินไปขึ้นรถ และบอกว่าให้นั่งรออยู่ในนั้น เหมือนครั้งก่อนโน้น เวลาที่คนใดคนหนึ่งในครอบครัวเรา เข้าเมือง พวกเขาจะชอบพาผมติดรถไปด้วย ผมเชื่อฟัง และปฏิบัติตามแต่โดยดีแล้วท่านก็เข้าไปในบ้าน ตอนที่เดินออกมาเห็นถือของใช้ส่วนตัว ที่จำเป็นของผมมาด้วยพรุงพรังรวมถึงกล่องหิ้วสัตว์เลี้ยง ที่เปรียบเสมือน "บ้าน" ในตอนนี้ของผม ติดมาด้วยแล้วเอาไปใส่ไว้ในท้ายรถ ทำให้ผม เกิดความรู้สึกมีความหวังว่า แม่คงจะมารับผมแล้วพาไปอยู่ด้วยกันนั่นเอง เพราะถ้าแม่เอากล่องหิ้วที่ไว้ใช้สำหรับเดินทางของผมไปด้วย แสดงว่าผมจะต้องได้เดินทางขึ้นเครื่องบินแน่ๆ จึงทำเสียงคราง ตัวสั่น และหัวเราะอย่างมีความสุข อย่างแรกที่ผมรู้สึกได้เลยคือ ถ้าได้อยู่กับแม่เธอจะไม่ปล่อยให้ผมออกไปนอนนอกบ้านเป็นแน่เพราะเธอคงรู้ว่า ผมไม่ชอบอยู่แบบนั้น และผมก็ไม่ชอบลงไปอยู่ในห้องใต้ดินมากที่สุดด้วยเหมือนกัน ผมหวังว่าแม่คงจะไม่ลืมเอ๊ดดี้และเอพริล ที่ยังรออยู่ข้างนอก ส่วนโจ แอน เธอยังรออยู่ในบ้าน และตั้งแต่พ่อเอาผมมาขังไว้นอกบ้านนานหลายเดือน ผมยังไม่มีโอกาสได้เจอเธออีกเลย หากวันนี้จำเป็นต้องจากไปผมอยากจะบอกลาเธอก่อน วันที่มารับผมไปด้วยนั้นแม่ไม่ได้เจอพ่อ แต่ท่านทั้งสองคงจะได้คุยกันในเรื่องของผมก่อนหน้านี้แล้ว หลังจากที่แม่เก็บของใช้ที่จำเป็นของผมไปไว้ในรถเรียบแล้ว ท่านรีบขึ้นรถ แล้วขับออกมาจากที่นั่นทันที ผมเหลียวมองไปทางกระจกหลัง  เห็นภาพบ้านหลังใหญ่ที่พวกเราเคยใช้อาศัยอยู่กันเป็นครอบครัว มาเป็นเวลานานค่อยๆ ย่อส่วนลงไปตามระยะทางของรถที่เคลื่อนตัวออกจนกระทั่งลับตาไป รู้สึกใจหายอย่างบอกไม่ถูก  ผมยอมรับว่าได้เรียนรู้อะไรหลายอย่างจากครอบครัวที่เคยอบอุ่นไปด้วยไอรัก มิตรภาพระหว่างผมกับเพื่อนทั้งสามก็เกิดขึ้นที่นั่นด้วย ยังไม่รู้ว่าการจากไปในวันนี้ของผมจะได้กลับมาอีกหรือไม่ ลาก่อนทุกสิ่งทุกอย่าง ในใจของผมเวลานั้นได้แต่ภาวนาว่า ขออย่าให้แม่ลืมโจ แอน เพราะเธอยังติดอยู่ในบ้าน ส่วนเอ๊ดดี้ และเอพริล ยังคงเร่ร่อนอยู่ที่ไหนไม่รู้ ขอให้แม่ช่วยตามหาพวกเขา และนำมาอยู่ด้วยกันกับเราด้วยเถิด เหมือนกับแม่คงจะรู้ว่าในใจของผมกำลังคิดอะไรอยู่ ระหว่างทางขณะที่กำลังขับรถ  แม่ก็พูดว่า... ”เร็กซ บ้านใหม่ที่ลูกจะไปอยู่นี้ คือคนที่แม่พยายามหาเพราะคิดว่า เธอต้องการและรักลูกจริงๆ จึงขอร้องให้ช่วยรับไว้เลี้ยงไว้ เพราะไม่อยากให้ลูก ต้องเปลี่ยนบ้านใหม่ไปเรื่อยๆ หรือเอาไปไว้ที่ศูนย์ฯ เนื่องจากลูกอายุมากแล้ว คงไม่มีใครต้องการเอาไปเป็นภาระ ส่วนอีกที่หนึ่งตามกฎหมาย หากฝากไว้ถึง 7 วันแล้ว ยังไม่มีใครต้องการลูก เขาจะจับลูกฉีดยาให้หลับไป เพราะฉะนั้นเมื่อได้ไปอยู่ที่บ้านใหม่แล้ว ลูกจะต้องเป็นเด็กดี เพื่อที่เขาจะได้รัก และเมตตา" แม่พูดไป ก็ร้องไห้ไปด้วย....   “ส่วนโจแอน, เอ๊ดดี้และเอพริล ลูกไม่ต้องห่วงเขา ไว้แม่หาครอบครัวใหม่ที่ต้องการพวกเขาได้เมื่อไหร่ แม่จะมารับไปทีหลัง” ฟังประโยคหลังแล้วรู้สึกดีใจที่แม่ไม่ลืมพวกเขา แต่จริงๆ แล้วผมก็ยังไม่ค่อยเข้าใจ เรื่องบ้านใหม่ อย่างที่แม่พูดสักเท่าใด จากคุณ : หนูแจ๋ว (มาเป็นแจ๋ว ให้นายฝรั่ง) - [ 27 เม.ย. 49 01:38:34 ]

ความคิดเห็นที่ 35 ขับมาได้สักครู่ แล้วแม่ก็มาจอดเอาที่บ้านหลังหนึ่ง แม่คงจะอยู่ที่นี่แน่ๆ ส่วนซาร่า และลอเรนซ์ ก็คงจะอยู่ด้วยกัน ผมแทบจะรอกระโดดลงจากรถไม่ไหว แต่น่าแปลกที่ หากเธอรู้ว่าผมจะมา แล้วทำไมไม่ออกมาต้อนรับ หรือว่า เวลานั้น พวกเธอไม่ได้อยู่บ้าน แม่พาผมเดินด้วยสายจูง ไปทางด้านหลังของบ้าน ที่มีรั้วล้อมรอบเหมือนบ้านของเรา ในรั้วนั้นผมได้เห็น สองโกลเด้นรีทีฟเวอร์ ตัวหนึ่งกำลังยืนคาบลูกบอล มีใบหน้าเรียวยาวสวย ท่าทางงามสง่า มีแววเย่อหยิ่งในที ขนสีทองงามมันทั่วทั้งตัว ที่สำคัญกายของเธอมีกลิ่นหอม เมื่อลมพัดผ่านมาคราใด ก็หอบเอากลิ่นนั้น มาแตะจมูกผมด้วย พอห็นเธอครั้งแรก ทำเอาผมตัวสั่น หัวใจเต้นแรง เหงื่อแตก ก้าวขาไม่ออก หน้าร้อนผ่าว รู้สึกได้ถึงเลือดในกายสูบฉีดอย่างรุนแรง ขวยเขิน จนทำอะไรไม่ถูก เพราะตั้งแต่เกิดมา ผมยังไม่เคยได้ใกล้ชิดกับผู้หญิงที่เกิดมามีสายพันธุ์เหมือนกับผมเลย อีกตัวเป็นเด็กทารก กำลังถูกอุ้มไว้ อยู่ในอ้อมแขนของผู้หญิงตัวเล็กคนหนึ่ง ที่ดูแล้วไม่น่าจะใช่อเมริกันเหมือนแม่และพี่สาวของผม เธอมีรูปร่างหน้าตาเหมือนม้งที่อยู่ในเมืองใหญ่ มีผมสีดำ หัวฟูฟ่อง เนื่องจากถูกตัวเจ้าตัวเล็กหน้าคล้ายกับผมเมื่อสิบปีก่อนโน้น ที่เธออุ้มอยู่ในแขน ผงกหัว งับๆ กัดผมของเธออยู่ ปากเธอก็บอก ห้าม ๆ ด้วยสำเนียงของชาวต่างชาติ ว่าไม่ให้กัด แต่ดูเหมือนจะเหนื่อยเปล่า  เพราะมันหาได้ฟังไม่ ท่าทางแบบนั้น ดูเหมือนเธอกำลังเล่นกันอยู่กับพวกเขามากกว่าที่จะเป็นการห้ามอย่างจริงจัง  ผมรู้ เพราะเหตุการณ์แบบนั้น มันเคยเกิดขึ้นกับผมมาแล้ว เมื่อครั้งยังเป็นเด็ก แต่ด้วยอาการหนาวๆ ร้อนๆ เมื่อเจอสาวสวยที่ยืนคาบลูกบอลอยู่นั้น ทำเอาผมอายม้วน จึงหลบหน้า ขาสั่นไม่กล้าเดิน รู้สึกประหม่า ไม่มั่นใจ ที่ได้มาเจอกับคนแปลกหน้าทั้งหมดที่นี่ด้วย เพราะสภาพของผมในวันนั้น คือชายแก่ หน้าขาวโพลน เต็มไปด้วยหงอก ไร้เรี่ยวแรง ร่างกายทรุดโทรม ขนร่วง มีเนื้องอก ซ้ำยังเป็นโรคผิวหนัง แทบไม่เหลือ ความเป็นโกลเด้นรีทีฟเวอร์ ชายชาติผยอง ให้เห็นอีกแล้ว!!   แม่คงเห็นว่าผมไม่ยอมเดิน จึงกระตุกสายจูงแล้วบอกว่า "เร็กซ ไม่ต้องกลัว เดินมานี่  ต่อไปนี้ ที่นี่จะเป็นบ้านของลูกแล้ว เข้ามารู้จักกับนายคนใหม่ของลูกซะ หรือลูกจะเรียกเธอว่าแม่ก็ได้ และนั่น (ชี้ไปที่เด็กตัวเล็ก และชี้ไปอีกด้านที่พี่สาวของเธอยืนอยู่) บอกว่า...เธอทั้งสองจะเป็นเพื่อนเล่น และเปรียบได้ดั่งน้องของลูกด้วย” เพียงได้ยินคำที่แม่พูด ทำเอาผมหูอื้ออีกแล้ว แม่หมายความว่าอย่างไร "บ้านใหม่และนายคนใหม่ ส่วนสาวสวยที่ผมเห็นครั้งแรกก็ตกหลุมรักนั้นกำลังจะกลายเป็นน้องสาว ไม่อยากเชื่อเลย” ตอนนี้เห็นผู้หญิงคนที่แม่บอกว่า กำลังจะมาเป็นนายคนใหม่ วางลูกตัวเล็กของเธอลง แล้วเดินเข้ามาทักทาย ลูบหัว และกอดผมไว้แน่น แล้วบอกว่า... "เร็กซ ไม่เป็นไรแล้วนะ ไม่ต้องกลัว เราจะอยู่ด้วยกันทีนี่ ต่อไปนี้ หนูจะมาเป็นลูกของแม่"   ถึงแม้ว่าเธอจะพูดภาษาของเราด้วยสำเนียงต่างชาติ ที่ออกจะฟังยากอยู่สักหน่อย แต่ก็พอจะเข้าใจด้วยประสาทสัมผัสทั้งห้า ผมสามารถรับรู้ได้ทันทีถึงความรักที่มีอยู่ในตัวเธอ แต่มันกลับทำให้ผมคิดถึงซาร่าและลอเรนซ์ พี่สาวของผม จากคุณ : หนูแจ๋ว (มาเป็นแจ๋ว ให้นายฝรั่ง) - [ 27 เม.ย. 49 01:43:07 ]

ความคิดเห็นที่ 36 หลังจากที่แม่แนะนำผมกับนายคนใหม่แล้ว แม่อยู่คุยและเล่นด้วยกับผมอีกสักครู่แล้วจึงเดิน ไปหยิบของใช้จำเป็นที่ติดตัวมาจากบ้าน เอามาส่งไว้ให้นายหญิงคนใหม่ เธอรับของใช้จำเป็นของผมทุกอย่าง ยกเว้นกล่องหิ้วสัตว์เลี้ยง ที่พ่อเอามาใช้เป็นบ้านเพื่อให้ผมนอนข้างนอก ผมได้ยินเธอบอกกับแม่ว่า "เร็กซ คงไม่จำเป็นต้องใช้มันอีกแล้ว" ผมดีใจที่แม่ไม่ลืมที่จะหยิบลูกบอลสีขาว ของเล่นชิ้นโปรดมาด้วย ก่อนลาจากแม่ยังพูดกับผมเหมือนเดิมว่า "ให้เป็นเด็กดี แล้วแม่จะกลับมา" ผมพยักหน้าเป็นเชิงรับรู้เหมือนเคย พอแม่จากไปแล้ว นายหญิงคนใหม่รีบปลดปลอกคอที่รัดติ้ว ทั้งดำและสกปรก จากการอาศัยอยู่นอกบ้านเส้นที่อยู่ติดคอกับผมมานานแสนนานออกทันที เธอบอกว่า... "ที่แม่ต้องทำอย่างนี้ไม่ได้หมายความว่ารังเกียจของของลูก แต่เด็กๆ บ้านนี้ ไม่มีใครต้องใส่ปลอกคอนะเร็กซ" ถึงผมจะรู้สึกได้ถึงความเป็นอิสระภาพ แต่มันคือของชิ้นหนึ่งติดอยู่กับคอผมมาแต่อายุสามเดือน จึงทำให้รู้สึกแปลกๆ ด้วยเหมือนกัน หลังจากนั้นเธอก็พาผมเข้าบ้าน เพื่อแนะนำให้รู้จักกับสามีของเธอ ซึ่งต่อไปนี้ เขาคงจะเป็นนายผู้ชาย และเธอก็คงจะเป็นนายผู้หญิงคนใหม่ อย่างที่แม่ของผมได้บอกไว้แล้ว  ส่วนที่เหลือ คือลูกๆ อีก 1 คน และ 4 ตัวของเธอ พวกเขาทั้งหมดต่างให้การต้อนรับผมเป็นอย่างดี ผมว่านายหญิงคนใหม่คงจะต้องใช้เวลา เป็นอย่างมากเพื่อดูแลเราทั้งหมด เพราะหากต้องรวมผมด้วยในวันนั้นก็จะเป็น 6 ทุกสิ่ง ทุกอย่างที่นี่ กำลังจะกลายเป็นสิ่งแปลกใหม่ให้ผมได้เรียนรู้ไปได้อีกสักระยะ ด้วยความรู้สึกที่ไม่เข้าใจในการกระทำของแม่ว่าทำไมต้องเอาผมมาไว้ที่นี่ ทำให้ผมรู้สึกมึนงง ใครเรียกชื่อก็ไม่ได้ยิน รู้สึกหงอยและซึมเศร้าเป็นยิ่งนัก ที่สำคัญคือผมกำลังคิดถึงบ้าน คิดถึงเพื่อนๆ ใครก็ได้ช่วยพาผมออกไปจากที่นี่ที สิ่งแรกที่ต้องทำในคืนแรกของบ้านหลังใหม่นี้ นายผู้หญิงคนใหม่ ช่วยทำความสะอาดร่างกายให้ โดยการเช็ดหู แปรงฟัน เสร็จแล้ว เธอบอกให้กระโดดลงอ่าง เพื่ออาบน้ำ แต่ผมไม่ยอม ทำยังไงผมก็ไม่ยอม ไม่เข้าใจว่าทำไมต้องกระโดดลงอ่าง คุณลองคิดดูซิว่า ตลอดเวลาเกือบสิบปี นอกจากลงไปว่ายน้ำ ในทะเลสาบแล้ว ผมแทบไม่เคยได้อาบน้ำเลย แล้วผมจะทราบได้อย่างไรว่าหากกระโดดลงไปในอ่างนั้นแล้ว จะเกิดอะไรขึ้น เธอออกคำสั่งให้ผม "กระโดด ๆ" อยู่อย่างนั้นเป็นเวลาเกือบชั่วโมง แล้วเธอก็ตัดสินใจเรียกนายผู้ชาย ให้มาอุ้มผมลงอ่าง กว่าที่พวกเขาทั้งสองจะจับผมลงให้ลงมาอยู่ในอ่างได้ผ่านไปอย่างทะลักทุเล เนื่องจากเพราะผมตัวใหญ่และหนักเกินกว่าร้อยปอนด์ แต่ในที่สุดทุกอย่างก็ผ่านไปด้วยดี เมื่อพร้อมแล้ว เธอใช้น้ำอุ่นๆ จากฝักบัวรดลงบนตัวผมแล้วละเลงด้วยแชมพูที่มีกลิ่นหอมชื่นใจ ไม่ใช่เฉพาะลำตัวที่เธอทำความสะอาดให้ เธอใช้แปรงขัดตามซอกมือ ซอกเท้า ผิวตรงส่วนไหนที่มีปัญหา จากการเกาของผม เธอก็ถูๆ อยู่อย่างนั้นเป็นเวลานาน จนแน่ใจว่าสะอาดแล้วจึงล้างออก   จริงๆ แล้วการอาบน้ำ ก็ไม่ได้เลวร้ายอย่างที่คิดไว้ มันทำให้ผมรู้สึกดีด้วยซ้ำ ขณะที่นายหญิงคนใหม่กำลังอาบน้ำให้ กลับทำให้คิดถึงเมื่อครั้งเยาว์วัย....วันสุดท้ายก่อนที่จะพรากจากแม่แท้ๆ วันที่นายหญิงของแม่ อาบน้ำ หวีผม และตัดเล็บให้ผมทุกอย่างในวันนั้น ช่างเหมือนกันในวันนี้ ต่างกันเพียงแต่หลังจากนี้ จะไม่มีแม่และพี่ๆ มาแย่งกันรับผมไปจากมือของนายหญิงและผมจะต้องอยู่ที่นี่ จากคุณ : หนูแจ๋ว (มาเป็นแจ๋ว ให้นายฝรั่ง) - [ 27 เม.ย. 49 01:47:27 ]

ความคิดเห็นที่ 37 ผมไม่ทราบว่า เมื่อไหร่แม่จะกลับมา แต่คืนแรกทำเอานอนไม่หลับ และทุกครั้งที่ผมนอนไม่หลับ แล้วลุกขึ้นเดิน ผมจะส่งเสียงครางเหมือนร้องไห้ด้วย คงจะทำให้นายผู้หญิงนอนไม่หลับไปด้วย เธอจึงลุกเดินตามเข้ามากอดผม แล้วก็บอกให้ไปนอน ผมพยายามที่จะข่มตาให้หลับแล้ว แต่เป็นเพราะความคิดถึงแม่, พี่สาวและเพื่อนๆ แล้ว  ทำให้ผมนอนๆ ลุกๆ อยู่แบบนั้นตลอดทั้งคืน บางทีก็มานั่งที่ประตูกระจกหลังบ้าน ชะเง้อมองหาแม่ เผื่อว่าท่านนึกขึ้นได้ว่าทิ้งผมไว้ จะกลับมารับผมไปอยู่ด้วย และทุกครั้ง หากนายผู้หญิงตามมาแล้วเห็นว่าผมกำลังนั่งรออยู่ที่ประตู และใช้สายตามองไปในความมืดอย่างไร้จุดหมายแล้วละก็ เธอจะกอดผมแน่นและร้องไห้ไปด้วย ผมไม่เข้าใจว่า ทำไมเธอถึงทำอย่างนั้น หรืออาจจะเป็นเพราะเธอได้ยินเสียงที่กำลังร่ำไห้อย่างปวดร้าว อยู่ในหัวใจของผมก็เป็นได้... บ้านใหม่ กับชีวิตใหม่ที่เหลืออันแสนสั้นของผม กำลังจะเริ่มต้นขึ้นอีกครั้ง ที่นี่! เรื่องราวที่ผ่านมาเกือบสิบปี มีทั้งความสุข ความทุกข์ สมหวัง - ผิดหวัง ความรักและเกลียดชัง ความปวดร้าวใจจนสุดจะทน จากการรอคอยคนที่รัก เวลาของชีวิตที่เหลือต่อจากนี้ จากประสบการณ์ที่ผ่านมา คงจะไม่มีอะไรมาทำให้ผมหวั่นไหวได้อีกแล้ว แต่ผมยังมีความหวัง ที่จะได้พบกับซาร่า และลอเรนซ์ ขอภาวนาว่า ให้พวกเธอคิดถึงผม และมารับให้ไปอยู่ด้วยกัน หากเป็นไปได้ ผมปรารถนาเป็นอย่างยิ่งว่าครอบครัวของเราจะกลับมารวมตัว รักกันอย่างมีความสุขได้เหมือนอย่างเมื่อก่อน เคยได้ยินใครบางคนบอกไว้ว่า... แม่เปรียบเสมือนแพที่คอยรองรับให้ลูกๆ ได้อยู่รวมกัน ส่วนพ่อนั้นเปรียบเสมือนไม้พายช่วยนำทาง ให้แพได้ล่องลอยไป การที่เราทุกคนในบ้านต้องแตกแยกไปคนละทิศคนละทางเช่นเวลานี้ ครอบครัวเราคงเปรียบได้ดั่งแพที่แตกยับเยินและไม้พายก็หักสะบั้นลงด้วย ชีวิตทุกวันนี้อยู่ได้ก็ด้วยความเชื่อ และความหวัง ผมยังจำคำที่คนในครอบครัวของผมเคยพูดไว้ ผมจึงต้องรอ... จนกว่าวันนั้นจะมาถึง "เป็นเด็กดีนะเร็กซ แล้วพวกเราจะกลับมา" แล้วพวกเขาจะต้องกลับมา.... ด้วยเส้นทางชีวิตของชายผู้หนึ่ง จากบ้านนายหญิงของแม่ มาสู่ครอบครัวของผม... พามาไกลถึงบ้านของนายหญิงคนใหม่ ไม่ว่าจะด้วยเหตุผลใดก็ตามที่ทำให้ ไม่ได้มีโอกาสกลับไปใช้ชีวิตอยู่กับครอบครัวอีกครั้ง ผมหวังเป็นอย่างยิ่งว่า ที่นี่  คงจะเป็นบ้านที่ให้พักพิงแห่งสุดท้ายตราบจนสิ้นลมหายใจ... ************************* จากคุณ : หนูแจ๋ว (มาเป็นแจ๋ว ให้นายฝรั่ง) - [ 27 เม.ย. 49 01:51:58 ]

ความคิดเห็นที่ 38 บทเสริม เราเกิดมาเป็นคนมีพ่อแม่เหมือนกัน มาจากครอบครัวเดียว ยังมีโชคชะตาชีวิตที่ต่างกัน นับประสาอะไรกับหมา มนุษย์เลือกที่เกิดไม่ได้ แต่เลือกทางเดินชีวิตตัวเองได้ หมาเลือกเกิดไม่ได้ แล้วก็เลือกทางเดินชีวิตตัวเองก็ไม่ได้ด้วย จึงแล้วแต่บุญกรรมจะนำพาให้ไปเจอนายใจดีหรือใจบาป หากคุณลี้ยงหมาไว้ให้เฝ้าบ้าน มันก็จะเป็นยามที่ซื่อสัตย์ทำหน้าที่ดูแลบ้านให้ เงินเดือนไม่ต้องการ ไม่รักไม่สนใจไม่ว่า จะผูกจะล่ามให้อยู่แบบนั้นตลอดชีวิตก็ไม่เป็นไร ไม่เคยเรียกร้องอะไรไปมากกว่านั้น  ขอเพียงแค่เศษอาหารประทังความหิวไปวันๆ ก็พอ ฝรั่งจำนวนมากเลี้ยง (ฝึก) หมาไว้ดูแลคนที่ช่วยเหลือตัวเองไม่ได้ (หมาฝรั่งฉลาดกว่ามนุษย์บนโลกนี้อีกหลายคน ยืนยัน) เช่นคนพิการ คนชราที่ต้องอยู่ลำพังโดดเดี่ยว บ้างเลี้ยงไว้เพื่อเข้าแข่งขัน ชิงรางวัล จึงต้องพยายามทำทุกอย่างที่ให้หมาดูสวยสมบรูณ์แบบเหมือนคน บ้างก็มีอาชีพผสมหมาขาย ยิ่งถ้าเป็นพันธุ์ยอดนิยมละก็ ทำรายได้ให้มหาศาล ขายไปแล้วเจ้าของรับเงินสบาย ส่วนชีวิตหมาก็สุดแล้วคนซื้อจะเอาไปทำอะไรก็ได้ ให้ล่าสัตว์ เฝ้าบ้าน เป็นเพื่อนเล่นยามเหงา เลี้ยงไว้ใช้งาน จับผู้ร้าย ฯลฯ สารพัดเหตุผลของคนอยากมีหมา เร็กซ์ ก็คือหมาตัวหนึ่งที่เมื่อเป็นเด็กน่ารัก ใครๆ ก็ต้องการ ขนาดที่ว่ามีรายชื่อผู้จองเพื่อขอซื้อ จากเจ้าของหมามากกว่าจำนวนลูกหมาทั้งคอกที่ออกมาซะอีก เรื่องของเร็กซ์นี้จริงแล้วไม่เคยคิดมาก่อนว่าจะกลายเป็นเรื่องเล่าไว้ในตอนหนึ่งของแจ๋ว อาจจะด้วยความบังเอิญ หรืออาจจะเป็นเพราะโชคชะตาทำให้เรามาพบกัน วันหนึ่งมีลูกค้าที่มาแทนที่ร้านบ่อยๆ จนสนิทกันและกลายเป็นเพื่อนในเวลาต่อมา โทรมาทำนัดไว้ แต่วันนั้นเธอมาแปลก พอเปิดประตูร้านเข้ามาเห็นหน้ากันเท่านั้น เธอร้องไห้ แล้วก็เล่าเรื่องของครอบครัวที่กำลังมีปัญหาให้ฟัง จนไปถึงเรื่องของหมาแก่ตัวหนึ่งที่เลี้ยงไว้มาถึงสิบปี แจ๋วฟังแล้วก็ร้องไห้ไปด้วย เธอถามว่า ถ้าจะขอให้ช่วยเลี้ยงเร็กซ์ไว้ก่อนจะได้ไหม เพราะไม่รู้จะพาเขาไปไว้ที่ไหน ไม่อยากเอาไปฝากไว้ที่ศูนย์ฯ เพราะสงสารเร็กซ์ เขาเป็นหมาแก่แล้วด้วย ยกให้ใครเขาก็ไม่ต้องการ แจ๋วยอมรับว่าหลังจากฟังเรื่องของเร็กซ์แล้วเกิดความสงสารจับใจ รีบพยักหน้ารับปากว่าจะช่วยเลี้ยงให้ พอดีว่าช่วงนั้นกำลังเป็นแม่ลูกอ่อนเพิ่งไปซื้อลูกหมามาเลี้ยงได้ยังไม่ถึงหนึ่งเดือนเลย ถ้าได้เพิ่มมาอีกตัวจะเป็นไรไป รับปากเธอโดยที่ยังไม่ได้ปรึษานายฝรั่งด้วยซ้ำ เพราะรู้ว่า ถ้าหากแจ๋วตัดสินใจอะไรไป เขาก็จะต้องเห็นด้วย จากคุณ : หนูแจ๋ว (มาเป็นแจ๋ว ให้นายฝรั่ง) - [ 27 เม.ย. 49 01:55:19 ]

ความคิดเห็นที่ 39 วันแรกที่ได้เห็นเร็กซ์นั้น ให้รู้สึกสงสารมากกว่าเมื่อวันก่อนที่แม่ของเขาเล่าให้ฟังเสียอีก เร็กซ์ผอม ขนร่วง ใบหน้าเศร้า และดูเหมือนเขาจะกลัวด้วย แม่เขาค่อยๆ จูงเข้ามาในรั้วของเรา เร็กซ์ไม่มองใครทั้งนั้นยืนหลบอยู่หลังของแม่เขา แจ๋วเข้าไปกอดพูดคุยด้วยแล้วลองเอามือลูบตามตัวดูก่อน เผื่อว่าเขาจะมีเห็บหมัด เพราะทราบว่าพ่อเขาขังไว้ให้อยู่ข้างนอกมาเป็นเวลานาน ปรากฏว่าไม่มี ส่วนกลิ่นตัวนั้นไม่ต้องพูดถึง คุณๆ เคยได้กลิ่นของหมาที่ถูกปล่อยไว้อยู่ข้างนอก และไม่เคยอาบน้ำมานานเป็นสิบปีไหม แบบนั้นเลย หลังจากที่แม่เขากลับไปแล้ว แจ๋วปลดปลอกคอเส้นที่รัดจนคอกิ่วที่คอออกให้ก่อน แล้วฝากเร็กซ์ไว้กับนายฝรั่งให้แนะนำเขาให้รู้จักกับน้องๆ ทุกตัวในบ้าน ส่วนแจ๋วรีบออกไปหาซื้อสายจูงกับสายรัด (harness) ที่นอนใหม่ขนาดใหญ่ให้ เพราะเร็กซ์ที่ดูผอมๆ นี้เมื่อเปรียบแล้วยังโตกว่าเจ้าซาช่าของแจ๋วมาก เร็กซ์ที่แจ๋วเห็นวันแรกนั้น ดูเหมือนไม่รู้จักชื่อตัวเอง ไม่ว่าเราจะเรียกเขาอย่างไรก็จะไม่ได้ยิน จนนายฝรั่งถามว่า “แจ๋วแน่ใจหรือว่า แม่เขาบอกว่าชื่อเร็กซ์” และเขาจะชอบนั่งเหม่อลอยรอที่ประตูส่งสายตา มองออกไปข้างนอกอย่างไร้จุดหมาย ส่วนในตานั้นเศร้าดูเหมือนมีน้ำใสๆ ปิ่มอยู่ตลอดเวลา หลังกลับมาจากซื้อของ นายฝรั่งต้องช่วยแจ๋วจับเขายกลงอ่างอาบน้ำ กลัวเร็กซ์จะกัดด้วย เพราะเรายังไม่รู้จักกับเขา ไม่รู้ว่าเขาชอบหรือไม่ชอบอะไร แต่ที่แน่ ๆ แม่เขาบอกว่าไม่เคยจับอาบน้ำ กลัวว่าถ้าเขาไม่ชอบอาบน้ำแล้วกัดเราขึ้นมาจะทำยังไง เพราะเขาเป็นหมาตัวใหญ่เลยทำให้กลัว คุณเชื่อหรือไม่ว่า คืนแรกนั้นแจ๋วต้องอาบน้ำให้เร็กซ์ถึง 3 ครั้งเพื่อลดกลิ่นตัวของเขา รวมถึงเช็ดหูแปรงฟันด้วย ส่วนน้ำสบู่หลังจากทำความสะอาดแล้วสีเหมือนโคลนไม่ผิดเพี้ยน หลังจากเช็ดตัวเป่าผมแห้งแล้ว แจ๋วก็พาเขาเข้านอน จำได้ว่าตั้งแต่แม่เขาพามาส่งตอนเย็น เราพยายามให้อาหารเขาแต่เร็กซ์ไม่ยอมทานอะไรเลยแม้กระทั่งน้ำ เขาไม่ยอมเล่นด้วยกับใครทั้งนั้น ใบหน้าเศร้าหมองเอาแต่นั่งเฉยหายใจแรง  และน้ำลายไหล ตอนพาเขาเข้านอนเขาก็ไม่ยอมนอน เดินออกมาจากห้องนอน เพื่อที่จะมานั่งรอที่ประตูแล้วก็ส่งสายตาเหม่อลอยมองออกไปในความมืด การแสดงออกของเขานั้นกำลังบอกกับเราว่า “จะขอนั่งรอเพื่อให้แม่มารับกลับไป” เร็กซ์ไม่ยอมนอนทั้งคืน แจ๋วก็กับนายฝรั่งก็ไม่ได้นอนด้วย เพราะทุกครั้งที่แจ๋วลุกตามเร็กซ์ นายฝรั่งเขาก็จะลุกด้วย แจ๋วกอดเร็กซ์ แล้วร้องไห้บอกว่า “แม่รักเร็กซ์ เขาจะต้องกลับมาหา เข้าไปนอนนะคนดี” นั่นเป็นครั้งสุดท้ายก่อนรุ่งเช้า ที่เร็กซ์ยอมฟังแล้วเดินเข้าไปนอน ส่วนแจ๋วนั้นนอนไม่ได้นอนทั้งคืน ทุกครั้งที่ได้กอดเร็กซ์ ทำให้เกิดแรงบันดาลใจว่าจะต้องทำอะไรสักอย่าง จึงกลับมาที่โต๊ะทำงาน เพราะอยากจะใช้ตัวหนังสือแทนคำพูดให้เร็กซ์ เรื่องในตอนนี้ จึงเกิดจากการบอกเล่าของแม่เร็กซ์ ส่วนหนึ่ง แต่ที่สำคัญคือตัวเร็กซ์เขาเป็นแสดงความรู้สึกนั้นเพื่อบอกกับแจ๋วเอง แรงบันดาลใจที่เขียนมาได้จึงเกิดจากเร็กซ์ทั้งสิ้น จากคุณ : หนูแจ๋ว (มาเป็นแจ๋ว ให้นายฝรั่ง) - [ 27 เม.ย. 49 01:58:25 ]

ความคิดเห็นที่ 40 วันรุ่งขึ้นแจ๋วให้นายฝรั่งโทรไปทำนัดเพื่อให้หมอทำหมันให้เร็กซ์ และผ่าเอาเนื้องอกที่ขาซ้ายออก ขัดหินปูนที่ฟันด้วย ส่วนขนที่ร่วงนั้นแจ๋วใช้แชมพูยาอย่างดีช่วย อาบน้ำให้เขาทุกๆ เช้าวันอาทิตย์ ตอนนี้ขนกลับมาเป็นเงามันสวยเหมือนเดิม และไม่ร่วงอย่างเมื่อแรกแล้ว  ส่วนน้ำหนัก 93 ปอนด์ ของเร็กซ์ ในวันนี้กลายเป็น 120 ปอนด์ เร็กซ์ รักลูกบอลสีขาวของเล่นของเขามาก ทุกครั้งไม่ว่าเขาจะเดินไปทางไหนจะต้องคาบลูกบอลไปด้วย เหมือนเขาจะรู้ว่านี่เป็นของเล่นชิ้นเดียว หรือพูดง่ายๆ ว่า เหมือนเป็นสมบัติชิ้นเดียวที่เหลือติดตัวอยู่ตอนนี้   เร็กซ์เป็นหมาร่าเริง มีจิตใจดี รู้จักแบ่งของเล่นให้น้องๆ ที่สำคัญคือเขาเชื่อฟัง และแจ๋วจะชอบเรียกเขาว่า “my son” แจ๋วไม่เคยมีลูกชายมาก่อน เร็กซ์จึงถือได้ว่าเป็นลูกตัวแรกของแจ๋วด้วย แจ๋วยอมรับว่าพวกเราในบ้านทั้งหมดรักเร็กซ์ และเร็กซ์ก็รักพวกเรามากด้วย หากมีเวลาได้เข้าเมืองด้วยกัน ก็จะเอาเร็กซ์ติดรถไปด้วย เพราะเขาชอบนั่งรถเที่ยว หากวันไหนที่มีอากาศดี เราจะออกไปเล่นเต๊ะลูกบอลกันในสนามหลังบ้าน หรือบางครั้งก็พาไปเดินรอบๆ หมู่บ้าน คำศัพท์ที่ใช้และเป็นที่รู้กันเฉพาะแจ๋ว นายฝรั่งและลูก คือ w-a-l-k ห้ามพูดว่า “วอค” หรือ “รัน” ให้ได้ยินเป็นขาด ไม่งั้นพวกเขาจะแสดงอาการดีใจ จนใส่สายรัดไม่ได้เลย รับรอง หากว่าในโลกนี้มีแต่โชคดีและความสมหวัง ทุกคนคงจะมีความสุขถ้วนหน้า คงจะไม่มีคนผิดหวัง สิ้นหวัง บางคนทนไม่ได้ขนาดฆ่าตัวเองตายก็มี ถ้าเราเป็นคนหนึ่งที่ได้อยู่กับคนที่รักและเขาก็รักเราจนกว่าใครจะตายกันไปข้างหนึ่งก็คงจะดีไม่น้อย แต่ชีวิตมักจะเป็นอย่างนี้ ดีใจ ก็มีเสียใจ เมือสมหวังก็ต้องมีผิดหวัง มีวันพบก็ต้องมีวันพรากจากกัน... เหมือนเป็นวัฎจักรของชีวิต และมันคงจะเจ็บปวดไม่น้อยถ้าหากว่าคุณต้องพรากจากสิ่งที่รัก เมื่อ 1/12/2006  คือวันแรกที่เร็กซ์ได้มาอยู่กับเราถึง 4/25/2006 เป็นเวลาถึง 3 เดือนกับ 12 วัน   ทางหมู่บ้านได้ส่งจดหมายมาบอกว่าตามกฎเขาไม่อนุญาตให้เลี้ยงหมาเกิน 3 ตัวต่อหนึ่งครัวเรือน หลังจากที่ได้รับจดหมายนี้ฉบับนี้ แจ๋วยอมรับว่ารู้เศร้ามากอย่างบอกไม่ถูก การที่เราต้องเลือกให้เร็กซ์จากไปไม่ได้หมายความว่าเราไม่รักเขา แต่ที่ต้องทำอย่างนั้นเพราะเราไม่มีทางเลือก ตอนนี้ได้พยายามถามหาคนที่รักหมา เพื่อขอให้เขาช่วยรับเร็กซ์ไว้แต่ไม่มีใครต้องการเลย เพราะหมาที่อายุมากแล้ว ไม่ค่อยอยากมีใครรับเลี้ยง เขากลัวว่ามันจะป่วย และตายไปในที่สุด หลังจากได้รับจดหมายแจ้งมาแบบนั้น แจ๋วจึงโทรกลับไปหาแม่ของเร็กซ์เพื่อช่วยหาบ้านใหม่ให้เขา ตอนนี้ยังไม่มีคำตอบใดๆ ที่แน่นอนว่าจะเอาเร็กซ์ไปฝากไว้ที่ไหน แต่คำหนึ่งที่แม่ของเร็กซ์พูดออกมาแล้ว ทำให้แจ๋วซึ่งเป็นคนที่รักเร็กซ์ (รักหมา) มากนั้นฟังแล้วหัวใจสลายคือ เธอบอกว่า ถ้าหากไม่มีทางออกจริงๆ เธออาจจะตัดสินใจขอให้เขาฉีดยาให้เร็กซ์หลับไปชั่วนิรันดร์ ครั้งใดที่แจ๋วมองหน้าเร็กซ์ยิ่งทำให้รู้สึกเศร้าใจ เสียใจ เพราะเขาไม่รู้ว่าพรุ่งนี้ชีวิตจะเดินไปทางไหน ทำหน้าไม่รู้ไม่ชี้ เล่นเหมือนเป็นปกติอย่างทุกวัน  เร็กซ์ คือหมาตัวแรก ที่ทำให้แจ๋วร้องไห้ตั้งแต่เมื่อแรกมาอยู่ จนถึงวันก่อนจากกัน โชคดีเร็กซ์  “ลูกชายของแม่” ลูกยังอยู่ที่นี่ ในหัวใจของเราตลอดไป...... จากคุณ : หนูแจ๋ว (มาเป็นแจ๋ว ให้นายฝรั่ง) - [ 27 เม.ย. 49 02:01:38 ]

ความคิดเห็นที่ 41 ตามมาเชียร์ค่ะ จากคุณ : sugar - [ 27 เม.ย. 49 03:07:54 A:24.14.97.179 X: ]

ความคิดเห็นที่ 42 ดีใจจังค่ะที่ได้เห็นกระทู้คุณแจ๋วในห้องไกลบ้านอีกครั้ง มาบ่อยๆ นะคะ จากคุณ : Me & Simple Life - [ 27 เม.ย. 49 04:34:57 ]

ความคิดเห็นที่ 43 ตามมาเชียร์เหมือนกัน จากคุณ : มดตะนอย (Mot_anoy) - [ 27 เม.ย. 49 05:04:35 ]

ความคิดเห็นที่ 44 ขอบอกว่าคิดถึงนะคะ จากคุณ : นซม (nat_zume) - [ 27 เม.ย. 49 05:29:44 ]

ความคิดเห็นที่ 45 ว้า.......ไม่เอาอ่ะพี่แจ๋ว.......จบอย่างนี้เศร้านะคะ...สงสารเร็กซ์จังเลย.....ช่วยภาวนาให้มีคนมารับเร็กซ์ไปอยู่ด้วยนะคะ.... จากคุณ : กนกลายโบตั๋น - [ 27 เม.ย. 49 06:11:34 ]

ความคิดเห็นที่ 46 สวัสดีค่ะน้องๆ ที่น่ารักทุกท่าน ได้เข้ามาแบบไม่ทันตั้งตัวค่ะ วันนี้พาลุงเร็กซ์มาแวะพันทิบทักทายเพื่อนๆ ซะหน่อยค่ะ ห่างหายไปซะนาน มัวแต่ยุ่งๆ อยู่กับการเป็นแม่ลูกอ่อน ดีใจที่น้องๆ ยังจำได้เข้ามาทักทายกัน * น้องอิง - เบอร์หนึ่ง ได้ยาหม่องตราถ้วยทองไป 1 ถ้วย คิกๆๆ แหม มีประชาสัมพันธ์เวบไซด์เล็กๆ ให้ด้วย ขาประจำบ้านเราค่ะคนนี้ ขอบคุณค่ะ * คุณRosa Rossa - ฮั่นแน่ะจำได้นะ แฟนพันธุ์แท้ของแจ๋ว ยืนยันค่ะว่าใจดีจริง มีแวะมาทำลิงค์ให้ด้วย ขอบคุณค่ะ * คุณหยู - แฟนพันธุ์แท้อีกคน รีบมาตามลิงค์ ขอบคุณค่ะ * คุณโย โย - สวัสดีค่ะ ดีใจด้วยค่ะที่ยังจำได้ เรื่องที่เป็นตอนๆ กำลังรวบรวมอยู่ แต่ไม่ทราบว่า จะเป็นเล่มเมื่อไหร่นะคะ ข่าวคืบหน้าไว้จะแจ้งให้ทราบในเวบไซด์ที่น้องๆ ให้ลิงค์ไว้อยู่ด้านบนะคะ ขอบคุณค่ะ * คุณซอด้วง - สวัสดีค่ะ พี่สบายดีค่ะ แล้วหนูล่ะ คิดถึงจังนะคะ ดีใจด้วยค่ะ ที่ได้เห็นแฟนพันธุ์แท้อีกครั้ง แวะมาคุยบ่อยๆ นะคะ ขอบคุณค่ะ * คุณพิกุลแก้ว - สามสิบตุลาอยู่บ้าน เล่นเกมส์ กินเปาะเปี๊ยะทอด แวะไปเยี่ยมบลอกมาแล้วด้วยค่ะ รูปสวยน่ารักเชี๊ยะ * น้องโบ - อย่าเพิ่งร้องไห้ก่อนอ่านจบนะหนูนะ วันนี้ป้าแจ๋วจูงมือลุงเร็กซ์มารู้จักกับเพื่อนๆ ในพันทิบจ้า * คุณchef umim - ไม่ได้เจอตั้งน๊านนนน นานเลยค่ะ คิดถึงจัง วันนี้แอบแวะไปเยี่ยมบลอกมาด้วยค่ะ เห็นขนม macarons แล้วน้ำลายไหลเลย ขนาดมีสูตรกับรูปสวยๆ แปะไว้อย่างนั้นแล้ว ยังไม่ทราบจะมีปัญญาทำเองหรือเปล่าค่ะ คิกๆๆๆ แต่ว่าขอลองดูสักวัน ขอบคุณค่ะ * คุณterryshep - อาโหลๆ แฟนเก่าแต่ไม่แก่จริงๆ ค่ะ สบายดีไหมคะ คิดถึงๆ นั่นซิ แจ๋วก็ว่าหายไปไหนตั้งนาน ตอนแรกนึกว่าลืมกันไปซะแล้ว ตอนนี้อยู่ที่ไทยหรือมาอเมริกาแล้วคะ ถ้ามาแล้วอยู่รัฐไรเอ่ย ช่วยส่งข่าวด้วยนะคะแฟนๆ คิดถึง * น้องเกย่า - สวัสดีจ้าน้องเกย่า ชวนพี่นาธมาคุยด้วยที่นี่ซิคะ ห้องแชทบ้านเราเช้านี้ก็คึกคักนะ วันนี้เห็นบอกอลี่ส่งเวบไซด์ที่มีหนังสือน้องเกย่าโชว์อยู่ด้วยแหละ ท่าจะขายดีนะคะ เห็นติดอันดับหนังสือขายดีแล้วแหละ ขอให้พิมพ์ซ้ำไวๆ นะคะ ป้าๆ ช่วยเชียร์ให้เต็มที่ค่า คิกๆๆ * น้องฝน - ฮั่นแน่ะ พาน้องเรย์มาเชียร์ด้วยป่ะคะ ว่าแต่ว่าวันนี้อากาศ พาลูกออกไปเที่ยวอีกหรือเปล่าเอ่ย ยังไงก็รอป้าแจ๋วด้วย คนแก่แล้ววิ่งไม่ทัน ฮ่าๆๆๆ ขอบคุณค่ะ * คุณMe & Simple Life - สวัสดีค่ะ ดีใจด้วยค่ะที่ได้เพื่อนๆ ยังไม่ลืมกัน แวะมาทักทายกัน แจ๋วก็อยากจะแวะมาบ่อยๆ ด้วยค่ะ พักยกเป็นแม่ลูกอ่อนอยู่หลายเดือนทีเดียว อากาศที่อลาสก้า วันนี้เป็นไงบ้างคะ คิดถึงค่ะ ๆ ขอบคุณค่ะ * น้องมดจ๋า - น้องมดตามลุงเร็กซ์ไปทุกที่นะคะ แฟนพันธุ์แท้เลย ลุงเร็กซ์ฝากขอบคุณหลายๆ รอบมาด้วยค่ะ ขอบคุณสำหรับเสียงเชียร์ กระหึ่มทู้เลยค่ะ คิกๆๆ * คุณนซม (nat_zume) - สารภาพว่าตะกี้แอบไปเยี่ยมบลอกมาด้วย เห็นลิงค์ "บ้านพี่หนูแจ๋ว" ทำเอายิ้มปากกว้างถึงใบหูเลย เห็นเขียนเรื่องสนุกๆ เอาไว้เยอะแยะ เดี๋ยวๆ ขอเวลาหน่อยนะคะ จะไปแหวกอ่าน ซะให้หมด ป้าก็คิดถึงหนูด้วยแหละค่ะ ขอบคุณค่ะ * หนูหนก - It's nice to have a great friend like you. I'm so lucky to have you in my life too. ขอบคุณมากค่ะสำหรับอีการ์ดสวยๆ สำหรับอีสเตอร์ที่ผ่านมาค่ะ ว่าแต่ว่าวันนี้เสร็จงานดีดลูกคิด เอ๊ยยยย จิ้มเครื่องคิดเลขแล้วหรือถึงได้แว๊บมาน่ะ ระวังจะถูกนายแจกค้อนเอานา เรื่องเร็กซ์ คิดแล้วร้องไห้ได้ทุกวันค่ะ เห็นหน้าเขาก็เศร้าแล้ว วันนี้จูงมือมาเที่ยวพันทิบให้รู้จักกับเพื่อนๆ ด้วย หมดลูกค้าคนนี้แล้วเดี๋ยวว่าจะพาไปเดินเล่นรอบหมู่บ้านซะหน่อย ชะแว๊บเลยดีกว่า มองขึ้นๆ ลงๆ ยังไม่เห็นน้องกล้วยฉาบ (หมาหน้าบูด) วันก่อนเห็นไปโพสต์ข้อความไว้ในทู้หนึ่งบอกว่า อยากเจอ "หนูแจ๋ว ของนายฝรั่ง" อ่านแล้วปลื้มใจจังค่ะ ว่าแต่น้องกล้วยฉาบอยู่ประเทศไรคะ ถ้าป้าได้ไปแวะละก็ จะไปหานะ คิกๆๆ ดีใจจังค่ะ วันนี้ได้เข้ามาคุยกับเพื่อนๆ อีกครั้ง ขอบคุณนะคะสำหรับทุกๆ กำลังใจ พรุ่งนี้จะแวะมาอีกรอบค่ะ - รักทุกท่าน บ๊ายบาย ป้าหนูแจ๋ว กับ ลุงเร็กซ์ จากคุณ : หนูแจ๋ว (มาเป็นแจ๋ว ให้นายฝรั่ง) - [ 27 เม.ย. 49 07:20:37 ]

ความคิดเห็นที่ 47 อ่านเรื่องเร็กซ์แล้วน้ำตาร่วงเลยค่ะน้าแจ๋ว อยากช่วยเร็กซ์จังแต่ที่บ้านหนูก็เลี้ยงหมาไม่ได้ซะด้วยซิ เท่าที่นึกได้ หนูอยากให้น้าแจ๋วลองเรียบเรียงเรื่องของเร็กซ์ขึ้นใหม่ในภาษาอังกฤษแบบที่น้าแจ๋วเล่าเรื่องผ่านมุมมองของเร็กซ์นี่แหละค่ะ อ่านแล้วกินใจดี  แล้วลองส่งไป local newspaper ขอให้เขาช่วยตีพิพม์เรื่องเร็กซ์ เผื่อมีคนสงสารจะได้รับไปเลี้ยงจะได้ไม่ต้องถูก put to sleep หรือไม่ก็น้าแจ๋วลองพิมพ์เรื่องของเร็กซ์เป็นใบปลิวแจกจ่ายให้เพื่อนบ้าน เพื่อนๆนายฝรั่งหรือไม่ก็ลูกค้าที่ร้านน้าแจ๋วอ่านและส่งกันต่อๆไป  ทางใดทางหนึ่งคงช่วยประชาสัมพันธ์เรื่องของเร็กซ์ได้บ้างนะคะ หนูเห็นว่าวิธีนี้น่าจะได้ผลกว่าการไปบอกคนให้เขาช่วยรับเลี้ยงเร็กซ์เฉยๆ เพราะฝรั่งนั้นเป็นพวก sensitiveค่ะ อะไรก็ตามที่ทำให้น้ำตาร่วง ทำให้ซาบซึ้งใจได้นี่ จะได้ผลกับพวกฝรั่งมากเป็นพิเศษ  หนูเชื่อว่าถ้าเพื่อนบ้าน หรือหลายๆคนที่อยู่เมืองเดียวกับน้าแจ๋วได้อ่านเรื่องของเร็กซ์อย่างที่น้าแจ๋วเขียนในกระทู้นี้ ต้องเกิดความสงสารเร็กซ์และมีคนมาติดต่อขออุปการะเร็กซ์แน่นอนค่ะ อีกทางหนึ่งที่นึกออกก็คือกด google โดย search คำว่า "golden retriever rescue" จะได้รายชื่อ organization ที่ช่วยเหลือน้องโกลเด้นหลายๆที่ขึ้นมา  เช่น http://www.golden-rescue.org/  ลองติดต่อดูนะคะ อาจจะมีคนรับเลี้ยงเร็กซ์ได้บ้าง เป็นกำลังใจให้น้าแจ๋วและเร็กซ์นะคะ แก้ไขเมื่อ 27 เม.ย. 49 17:49:26 จากคุณ : lemon pie - [ 27 เม.ย. 49 08:17:10 ]

ความคิดเห็นที่ 48 แง่ม...อ่านกี่รอบก็เศร้า อ่านกี่รอบก็น้ำตาร่วง สงสารลุงเร็กซ์จัง จะมีความสุขทั้งทีก็ต้องโดนพรากอีก ขอให้แม่ของเร็กซ์อย่าเลือกวิธีฉีดยาเลย ให้เร็กซ์ ได้ใช้ชีวิตที่เหลืออย่างมีความสุขดีกว่า T^T จากคุณ : ing - [ 27 เม.ย. 49 08:39:30 A:58.9.60.71 X: TicketID:116697 ]

ความคิดเห็นที่ 49 สงสารเร็กซ์จัง...  จะทำใจได้เหรอคะตอนตัดสินใจฉีดยาให้เร็กซ์หลับ   จากคุณ : ตกตะกอน - [ 27 เม.ย. 49 08:52:59 ]

ความคิดเห็นที่ 50 ตอบคำถามค่ะ รอ CR1...มา ครบ 1 ปี กะอีก 2 อาทิตย์ เพิ่งได้รับ จม. Case number..อีกหลายก้าวล่ะค่ะ..แต่ก็อบอุ่นอยู่เมืองไทยนี่แหละค่ะ ได้วีซ่าแล้วจะไม่บอกแฟนเก่า อย่างหนูแจ๋วอย่างไรได้ ไปเยี่ยมเว็บหนูแจ๋วบ่อยอยู่ แต่ โลเทคน่ะค่ะ โลเทคนี่คือหนูเองนะคะ อย่าเข้าใจผิด ไม่ใช่เว็บของหนแจ๋ว..ยังไงก็ขอให้ หนู แจ๋ว ลูกๆ และหวานใจ สุขี ๆ นะเจ้าคะ.. แก้ไขเมื่อ 01 พ.ค. 49 07:02:29 จากคุณ : terryshep - [ 27 เม.ย. 49 13:30:17 ]

ความคิดเห็นที่ 51 สวัสดีครับ จากคุณ : praphrut608 - [ 27 เม.ย. 49 14:28:50 ]

ความคิดเห็นที่ 52 สวัสดีค่ะคุณแจ๋ว อ่านเพลินจนลืมลงชื่อ ขอบอกว่าซึ้งมากๆ อ่านจนต่อมน้ำตาแตกเลย จากคุณ : ฟ้าสีน้ำ - [ 27 เม.ย. 49 16:36:08 ]

ความคิดเห็นที่ 53 ตามมาเป็นกองเชียร์จ้ะ ฮูเล่ๆๆ จากคุณ : coffeebee - [ 27 เม.ย. 49 16:48:21 ]

ความคิดเห็นที่ 54 ฮี่ ฮี่ พี่หนูแจ๋ว จากคุณ : Febie - [ 27 เม.ย. 49 21:09:15 ]

ความคิดเห็นที่ 55 ตามมาเชียร์ ครั้งก่อนโพสแย้วม๊ะขึ้นอ๊ะ จากคุณ : พี่น้อย - [ 27 เม.ย. 49 23:19:07 A:68.197.24.97 X: TicketID:116697 ]

ความคิดเห็นที่ 56 ตามมาให้กำลังใจพี่แจ๋วกะลุงเร็กซ์ค่ะ จากคุณ : น้องสุดท้อง - [ 28 เม.ย. 49 01:01:32 ]

ความคิดเห็นที่ 57 คุณแจ๋วนี่เขียนเรื่องชีวิตได้ดีจริง ๆ เมื่อเขียนชีวิตของตนเอง ก็น่าสนใจติดตามมาก เมื่อเขียนชีวิตของหมาที่น่าเศร้าแล้ว ก็ยิ่งเข้าซึ้งถึงจิตใจของผู้อ่าน ที่แม้จะไม่ได้รักหมาก็ตาม คุณแจ๋วคงจะสามารถเปรียบเทียบชีวิตของหมาฝรั่ง กับหมาในเมืองไทยได้เป็นอย่างดี หมาที่เดินเกะกะอยู่ในวัด และตามตรอกซอกซอย เป็นขี้เรื้อนทั้งตัวจนนอนอยู่กับที่ไม่ได้ ผมซาบซึ้งถึงชีวิตอันรันทดของหมา ที่ชตากรรมของมันขึ้นอยู่กับผู้เลี้ยงเป็นอย่างดี จึงได้ตัดสินใจไม่เลี้ยงมาตลอดชีวิต ทั้ง ๆ ที่รักหมามาก ก็ได้แต่อาศัยแอบรักหมาของชาวบ้านใกล้เคียง เพราะรู้ว่าไม่สามารถรับผิดชอบชีวิตของมันได้ตลอดไป ซึ่งสุดท้ายก็ทำให้เราเกิดความทุกข์จนได้ ทุกครั้งที่เห็นหมาถูกล่ามโซ่อยู่กับที่ แล้วเดินวนเวียน จนสั้นเข้าทุกที สุดท้ายแทบลุกไม่ขึ้น กับหมาที่ถูกสวมขลุมปาก อยากกินอะไรก็กินไม่ได้ น้ำลายไหลยืด แล้ว ผมรู้สึกมีความทุกข์ทุกคราว ทนไม่ได้ต้องเดินหนีไปให้พ้น ๆ ที่เมืองฝรั่งมีการฉีดยาให้ตายอย่างสงบนั้น ผมว่าเป็นความกรุณาอย่างที่สุดแล้วครับ การตายของหมาจรจัดในเมืองไทยนั้น ผมไม่อยากรู้ไม่อยากฟังเลยครับ ขอบคุณคุณแจ๋วที่แนะนำให้ผมได้อ่านเรื่องนี้ ทำให้ผมนับถือฝีมือของคุณมากขึ้นครับ. จากคุณ : เจียวต้าย - [ 28 เม.ย. 49 06:27:04 ]

ความคิดเห็นที่ 58 หวัดดีจ้า น้องแจ๋ว แหม เขียนได้ซาบซึ้งเข้าถึงจิตใจจัง เหมือนได้บอกความเป็นคนละเอียดอ่อน และความมีเมตตา ลึกซึ้งหวามไหวในตัวของน้องแจ๋วเอง ที่ผมได้รู้จัก ขอให้มีแต่ความสุข ความเจริญ พบแต่สิ่งดีๆในชีวิตนะน้องสาว จากคุณ : smartupid - [ 28 เม.ย. 49 07:46:04 ]

ความคิดเห็นที่ 59 น้ำตาซึมได้อีกรอบแร๊ะ จากคุณ : พี่น้อย - [ 28 เม.ย. 49 22:50:09 A:68.197.24.97 X: TicketID:116697 ]

ความคิดเห็นที่ 60 ฮัลโหล เพื่อน ๆ สบายดีกันหรือเปล่าจ๊ะ หนูแจ๋วล่ะ สบายดีนะ มาส่งเสียงให้หนูแจ๋ว ช่วงนี้ไม่ได้เจอกันเลย ต่างคนต่างยุ่ง เข้าบ้านไปก็ไม่เจอใครเลยอ่ะ แต่ก็ได้ข่าวว่าหนูแจ๋วยุ่ง ๆ กับลูก ๆ น่ะ เรื่องหนูหมานี่ อ่านทีไร ก้ซึ่งทุกที หนูแจ๋วเขียนเรื่องหมาบ่อย ๆ นะ สนุกมากเลยจ้ะ จากคุณ : sarah (silkywind123) - [ 29 เม.ย. 49 21:57:10 ]

ความคิดเห็นที่ 61 แง ๆ ๆ ไม่อยู่หลายวันพี่ตกข่าวไปเลย ขออนุญาตอ่านวันพรุ่งนี้จ้า ตอนนี้ง่วงมากๆ จ้า ยังไงก็ตามเชียร์เหมือนคนอื่น ๆ เหมือนกันนิ  กลัวน้อยหน้าจ้า....อิอิ เอาไว้พรุ่งนี้ก่อนจ้า จะเข้าไปที่บ้าน คิดถึงน้อง ๆ จังเลย จากคุณ : Pygmy (Freedom in Burgenland) - [ วันแรงงาน 00:35:02 ]

ความคิดเห็นที่ 62 ตามมาให้กำลังใจเจ่เจ้แจ๋วกับลุงเร็กซี่ตามลิงค์ที่บ้านเราน่ะจ๊ะพี่สาวเราเขียนได้กินใจเหมือนเดิมอยากให้ลุงเร็กมีความสุขซะทีจ๊ะไม่อยากให้จากเจ้แจ๋วเลย ยังไงหมูขอส่งเเรงใจเอาแบบแรงมากๆให้ลุงเร็กกับเจ้แจ๋วให้มีกำลังใจสู้ต่อนะจ๊ะ จากคุณ : หมูจากบ้านหนูแจ๋ว (ส้ม-ไอซ์) - [ 7 พ.ค. 49 16:06:28 ]