ความคิดเห็นที่ 1 มาอยู่ที่นี้ (เมกาเหมือนกันค่ะ) อีกสองเดือนก็ครบห้าปีค่ะ อาชีพ แม่บ้านอย่างเดียว อยากหันเหไปเป็นนักเรียนเหมือนกันค่ะ อยากทำงาน หาเงินบ้างแล้ว ภาระเริ่มมากขึ้นแล้วอ่ะค่ะ แหะๆ  เรื่องรีไทร์คิดว่า แล้วแต่สถานการณ์เมืองไทยด้วยค่ะ ตั้งใจทีแรกก็ว่าจะรีไทร์ไปไทย เพราะค่าครองชีพมันถูก คงอยู่กันแบบสบาย(กว่าที่นี้)หน่อย จากคุณ : gw - [ 9 พ.ค. 49 10:11:57 ]

ความคิดเห็นที่ 2 เป็นแม่บ้านที่มีคุณค่าเท่าๆกับรายได้ของสามีค่ะ การที่เราเสียสละงานนอกบ้านเพื่อมาเป็นแม่บ้านเต็มตัว เขาเรียกว่า opportunity cost Suppose the wife does not work outside the home, and the husband never does any work around the house. Then the value of the wife's household service is simply equal to the husband's income. อ่านเต็มๆที่นี่ ให้แฟนอ่่านด้วยเขาจะได้เอาเราขึ้นหิ้งบูชากราบวัน ละสามรอบ http://www.economica.ca/ew91p2.htm จากคุณ : ปรารถนา - [ 9 พ.ค. 49 10:31:06 ]

ความคิดเห็นที่ 3 พี่แจง (ยังไม่ได้เข้าอ่านนะค่ะ) วันก่อนดูทีวีรายหนึ่ง คนประเมินรายได้อาชีพต่าง ๆ น่ะค่ะ เขาประเมินอาชีพแม่บ้านไว้ราว ๆ ปีละแสนกว่าเหรียญ ฮี่ๆๆ... จากคุณ : gw - [ 9 พ.ค. 49 10:38:07 ]

ความคิดเห็นที่ 4 ขอบคุณสำหรับบทความคะ วันก่อนดิฉันก็นั่งเซ็งๆ อาชีพตัวเองเหมือนกัน นึกสงสัยว่า คุณสามีจะรู้ซึ้งอาชีพนี้แค่ไหนฟระ...ไม่นึกเฉยๆ อย่างเดียว...ดิฉันจัดแจงลงมือปฏิบัติการพิสูจน์คุณค่าแม่บ้านด้วย.... ดิฉันไปถามสามีคะว่า "นี่ๆ เธอ เป็นไปได้ไหมที่เราอพยพย้ายครอบครัวทั้งหมดไปตั้งรกรากเมืองไทย...ฉันรับผิดชอบหาเลี้ยงครองครัวทุกคนเอง...เธออยู่บ้านเฉยๆ เป็นเฮ้าส์ไวฟ์ปาย" อึ้งคะ คุณสามีเงียบไปนาน...คือ ดิฉันไม่ได้ไปถามเล่นๆ นี่คะ ดิฉันตั้งใจจริงๆ ผลคือ...คุณสามีเอาตัวรอดด้วยการบอกว่า เธอทำไมเพิ่งมาบอกตอนฉันเพิ่งได้โปรเจคงานใหม่ละ.... อือ เด๋วรอตอนจบงานใหม่นี้ละกาน...ฉานจะถามเธออีกที เฮ้อ นี่คิดๆ แล้วก็ยังไม่หายหงุดหงิดอาชีพตัวเองอยู่ดีแหละคะ...อยากเปลี่ยนอาชีพ จากคุณ : มรรคณิชา - [ 9 พ.ค. 49 12:26:41 ]

ความคิดเห็นที่ 5 ยายดามาถึงUKด้วยวีซ่าท่องเที่ยว6เดือนจ้ะ ตอนนั้นไม่คิดจะปักหลักอยู่ที่นี่(แค่มาขายมรดกแบ่งกับน้องสาวแฟนเท่านั้น)ปกติจะอยู่ที่สเปน ปรากฎว่ามาUKได้4เดือน ยายดาก็หางานทำได้ด้วยวีซ่าท่องเที่ยวนี่ล่ะค่ะ แถมเสียภาษีถูกต้อง(ไปขอหมายเลขอินชัวรันชั่วคราวที่จ้อบเซนเตอร์อ่ะค่ะ) ทำอยู่เนอสซิ่งโฮม ตั้งแต่ล้างจาน-เสริฟชา,กาแฟคนแก่ จนกระทั่งเลื่อนเป็นผู้ช่วยแคร์(40ชม./วีค) ตอนนั้นชม/4.50ปอนด์เองจ้ะ ทำอยู่จนได้5.20ปอนด์ ก็ต้องลาออกย้ายตามคุณพ่อบ้านมาอยู่อีกเมืองนึง เลยถือโอกาสลาป่วยมาเกือบ3ปีแล้วค่ะ ทุกวันนี้ก็ทำงานเล็กๆวันล่ะ2ชั่วโมงครึ่ง(ขายคูปองอาหารเด็กเรียนพิเศษช่วงเย็นที่Arts College) จนกว่าจะหายป่วย ค่อยมองหางานฟูลไทม์นิ้ ผลสุดท้ายยายดาก็เลิกอยู่ถาวรที่สเปน มาเป็นถาวรที่UKดีก่า เห็นแก่ค่าของเงินน่ะค่ะ เพราะว่าตอนนั้นที่สเปนยังใช้ค่าเงินเป็นptsอยู่ แถมภาษาสเปนนี่ยากกกกกส์มากสำหรับลิ้นยายดา ***ส่วนเรื่องที่จะย้ายกลับไปอยู่เมืองไทยคงยากแล้วค่ะ เพราะกำลังจะเอาลูกเลี้ยงย้ายจากสเปน มาเรียนต่อที่นี่ คุณพ่อบ้านแกก็เคยอยู่เมืองไทยมาตั้ง12ปี สงสัยจะอิ่มแล้วมังคะ เคยชวนกลับเมืองไทยแกบอกNOคำเดียวเลยค่ะ ตอนนี้เลยวนเวียนอยู่แค่2ประเทศนี้อ่ะจ้ะ(Spain-UK)กรรมของยายดาน่อออออ จากคุณ : ศิริรักษ์ - [ 9 พ.ค. 49 16:37:02 ]

ความคิดเห็นที่ 6 อยู่หลายปีแล้วเหมือนกันค่ะ ก็เป็นนักเรียนมาหลายปี เป็นภรรยา เป็นแม่บ้าน เป็นแม่ เป็นคนตกงาน ตอนนี้มีงานทำ ถ้าตอนเกษียรแล้วยังไม่รู้เหมือนกันว่าจะวางแผนอย่างไร คือค่อนข้างไกล ตอนนี้ลูกยังเล็กอยู่ กว่ามันจะโตก็อีก 20 ปี เคยคิดว่าคงจะอยากเลี้ยงหลาน แต่ว่าอาจจะปล่อยให้เลี้ยงกันเอง เพราะกลัวว่าลูกสะใภ้จะไม่ชอบดิฉันค่ะ แต่ตั้งใจว่าจะพยายามเทิดทูนลูกสะใภ้ค่ะ แต่คิดไปคิดมาก็คิดว่าลูกใครลูกมันก็ดีเหมือนกันค่ะ ส่วนดิฉันก็จะไปเที่ยวตามที่ๆ อยากไปค่ะ ก็มีรายการเหมือนกัน ซื้อหนังสือมาเตรียมๆ เอาไว้ก็มีค่ะ ไม่รู้เมื่อไรจะได้ทำ ที่อยากไปคือ จีน อียิปต์ และอเมริกาใต้ ก็เลยต้องเก็บเงินเตรียมเที่ยวค่ะ จากคุณ : พธูไทย - [ 9 พ.ค. 49 19:15:14 ]

ความคิดเห็นที่ 7 โฮ้ย อยู่มานานมากกกกค่ะ ตั้งแต่ปี 1988 แน่ะตัว ทีแรกเป็นนักศึกษาค่ะ จบแล้วก็ทำงานมาเรื่อยๆ เบื่อก็ขอลาเลี้ยงลูกปีสองปีบริษัทดิฉันเขาไม่ว่า อีกสิบปีพี่ท่านของดิฉันบอกชั้นไปอยู่เมืองไทยแน่นอน ลูกมันยังเรียนหนังสือไม่จบก็จะเอาไปด้วย ไม่อยู่แล้วประเทศนี้ ดิฉันมีที่อยู่หัวหิน ซื้อไว้ตั้งแต่มันยังไม่บูม แต่ครั้งที่แล้วไปดูที่ที่สันทราย เชียงใหม่ ทำท่าว่าจะเริ่ดกว่า เพราะโรงเรียนเข้าท่ากว่า อยู่ออกมาห่างเมืองแต่ก็เหมือนอยู่ใกล้ รอให้คนเขาบอกขายก็จะซื้อไว้สักสามสี่ไร่ ลูกเดี๊ยนมันอยากจะเลี้ยงห่านค่ะ จากคุณ : flymom - [ 9 พ.ค. 49 21:05:09 ]

ความคิดเห็นที่ 8 หกปีกว่าค่ะ เป็นแม่บ้านอย่างเดียวมาเกือบสามปีแล้วค่ะ เพราะลาออกจากงานมาเลี้ยงลูกเมื่อ June 2003 ตอนนี้มีอาชีพเพิ่มอีกอย่างคือเป็นแม่ค้าขายของ online ค่ะ ตอนเกษียณดิฉันคงจะไปๆมาๆระหว่างไทยกับอเมริกา เพราะลูกหลานก็คงจะอยู่กันที่อเมริกาแหละ หนาวจัดก็ไปอยูู่เมืองไทยสักสองเดือน หายหนาวก็กลับอเมริกาอะไรแบบนี้ อาจจะมีเที่ยวที่โน่นที่นี่บ้าง ยุโรป ออสเตรเลีย มั้งนะ เที่ยวๆกินๆ ฟังดูดีจัง ชักอยากเกษียณแล้วอ่ะ ฮ่าๆๆ จากคุณ : yinnerella - [ 9 พ.ค. 49 21:39:32 ]

ความคิดเห็นที่ 9 อยู่มาหกปีกว่านิดๆค่ะ ตอนนี้จันทร์ถึงศุกร์ 8am-4pm ทำงานองค์กร non-profit ค่ะ ส่วน 4:30 pm-7:30am ของวันใหม่และเสาร์อาทิตย์ เป็นแม่บ้านเลี้ยงลูกๆดูแลครอบครัวค่ะ เวลาหนึ่งชั่วโมงระหว่างทำงานกับบ้านคือเวลาขับรถค่ะ เรื่องเกษียณคิดว่าจะอยู่อเมริกาเป็นหลักค่ะ กลับไทยปีละครั้งอยู่สักเดือนสองเดือนตอนหน้าหนาวค่ะ จากคุณ : แม่ลูกแฝด - [ 9 พ.ค. 49 22:32:55 ]

ความคิดเห็นที่ 10 อยู่สวีเดนมาสามปีกว่า ๆ แล้ว มาถึงแรก ๆ ก็ไม่มีงานทำค่ะ หาไปหามาก็ได้งานไปเอง ตอนนี้ทำงานเต็มเวลา มาำได้ร่วม ๆ สองปีแล้วค่ะ ตั้งใจว่าจะทำงานเพื่อสะสมประสบการณ์และเพิ่มจำนวนเงินบำนาญไปเรื่อย ๆ  พออายุเกือบ ๆ หกสิบหรือหกสิบต้น ๆ ก็คงจะมีเงินบำนาญมากพอที่จะใช้ชีวิตสบาย ๆ ซื้อหนังสือที่อยากได้ ซื้อต้นไม้เล็ก ๆ น้อย ๆ รดน้ำพรวนดินสวนเล็ก ๆ ของตัวเองและทำงานอาสาสมัครที่เมืองไทยค่ะ  และอาจจะกลับมาเยี่ยมเพื่อน ๆ และญาติสามีในสวีเดนช่วงหน้าร้อนสักสองเดือนก็พอ   หรือว่าถ้าโชคดีได้ Offer งานดี ๆ ที่เมืองไทยหรือย่านเอเชียแปซิฟิคก็จะรีบไปในทันใด ส่วนสามีของอิฉันมุ่งมั่นมากที่จะตีกอล์ฟให้ครบทุกสนามในเมืองไทยมาตั้งนานแล้ว พอบอกแผนการเรื่องเกษียณอายุที่เมืองไทยท่านก็รีบสนับสนุนเห็นดีเห็นงามเป็นการใหญ่ จากคุณ : A-Chee - [ 10 พ.ค. 49 01:23:07 ]

ความคิดเห็นที่ 11 อยู่มาจะ 5 ปีแล้วค่ะ ตั้งแต่ออสเตรเลีย จนปัจจุบันอยู่ญี่ปุ่น  กะว่าจะอยู่ญี่ปุ่นสัก 10 ปีจนลูกจบไฮสกูล  แล้วให้ลูกตัดสินใจว่าจะเรียนต่อที่ไหน  ชีวิตดิฉันแล้วแต่บุตรบังเกิดเกล้าค่ะ อิ อิ จากคุณ : CK@fort. - [ 10 พ.ค. 49 07:41:32 ]

ความคิดเห็นที่ 12 มีประเด็นโยงกันไปมาอยากคุยให้ฟังเยอะ แต่มันนอกประเด็นกระทู้ค่ะ.. เอาเป็นว่า เล่าแบบสังเขป ก็ยังยาว เชื่อสิ ก่อนนี้ตลอด 5 ปี เดินทางไป-มาเยี่ยมเยือนลูก ซึ่งทำงานที่เมืองนี้.. ตอนนี้ มาอยู่ประจำกับลูก ได้เข้าปีที่ 2 แล้ว ค่ะ เป็นแม่บ้าน เกษียณมาปีที่ 7..เลือกเออรี่ รีไทร์ นะคะ.. แค่วัยกลางคน ค่ะ อยากเป็นแม่บ้านเต็มตัวบ้าง ก็เลยออกจากงานซะเลย..เมื่อตอนอายุงานครบ มีสิทธิได้สวัสดิการไปจนตาย..รายได้ประจำเดือนจากบำนาญก็แค่ กินคนเดียวแบบสบาย ๆ แต่โชดดีที่มีบ้านอยู่ ปราศจากหนี้ มีเงินค่าเช่าสินทรัพย์เข้ามาสมทบทุกเดือน และทรัพย์สินเหล่านั้น ก็ไม่ร่อยหรอมีแต่ราคาจะสูงขึ้น..สามีก็เกษียณงาน/เลิกทำธุระกิจหลัก แต่เป็นคนอยู่เฉยไม่เป็น รักสิ่งใด จะลงลึก ตอนนี้จึงมีอาชีพจากงานอดิเรกที่รักนั้น ทำไปแบบอิสระ มีรายได้พอประมาณ(อย่างไม่ได้คาดคิด) จึงมีกลุ่มสังคมได้พูดคุย และมีความสุขความพอใจในสิ่งที่ทำ... ว่าไป ฐานทางเศรษฐกิจมั่นคง ถ้าจะท่องเที่ยวปีละ 2 รอบไกล ๆก็พอไหว แต่ยังไม่ได้ไปใหนเลย มัวแต่เลี้ยงหลาน อยู่นี่หละค่ะ ลูกทำงานแล้ว พึ่งพาตัวเองได้ ในอนาคตทรัพย์สินของเรา ก็เจตนาแบ่ง/มอบให้ลูก 2 คนเท่า ๆกัน ที่เล่ายาว..เพราะอายุ และงานของชีวิต เดินล้ำหน้ากว่าใครในบรรดาแม่บ้านห้องนี้(ก็ไม่แน่นะ).. ปัจจุบันหล่อเลี้ยงชีวิต ด้วยอะไร อย่างไรบ้าง..ก็เลยอยากเล่าแบ่งปันให้น้อง ๆฟัง อย่าคิดว่า เป็นการคุยโว(ที่จริงไม่ไช่สักหน่อย) หรือ อิโธ่เอ้ย(ก็แค่นี้เอง)..เลย นะคะ ภาระกิจหลักตอนนี้คือ เลี้ยงหลานคนแรก..ด้วยความจำเป็นยิ่งยวด จึงต้องมาอยู่ประจำที่นี่ โชคดีที่เลิกงานประจำแล้ว จึงมาช่วยเลี้ยงหลานได้ แบบไม่กังวลใด ๆ..ไม่อยากให้เขาจ้างเหมดเพื่อเลี้ยงหลาน อันที่จริง ระบบของเมืองนี้ เขาก็ใช้บริการเหมด กัน.. อีกประการ คือ อยากมาอยู่เป็นเพื่อนลูก เป็นภาวะที่ลูกต้องการพลังเสริมจากเรา(เท่านั้น) ค่ะ อ้อ..ซื้อ/มีที่ดินที่กทม.ไว้ ค่อย ๆผ่อน ช่วงวัยทำงาน..ตอนนี้ มี 3 แปลงให้เลือกที่จะทำบ้านสวนได้.. ถึงเวลาเข้าจริง ทำไม่ไหวแล้ว ไปอยู่ไม่ไหวแน่ เพราะลูกหลานก็ห่างกายเพื่อเจริญเติบโต และเราก็ไม่คิดจะมีบริวาร/ลูกจ้าง อีกแล้วแสนเบื่อระอา กับความรับผิดชอบต่าง ๆนาๆ กับบรรดาบริวารตลอดชีวิตที่ผ่านมา ขอป.ล.ตรงนี้หน่อย..ลำพังกินเงินเดือนประจำ ซื้อทรัพย์สินหลายชิ้นไม่ไหวหรอกค่ะ.. อาศัยรายได้ของสามีซึ่งเป็นพ่อค้าจึงสามารถเจียดซื้อทรัพย์สินได้.. มรดกก็ไม่มี มีแต่ตัว...ทุกบาททุกสตางค์ต้องสร้างด้วยลำแข้ง(ของสามี) และคิดถูกต้องแล้ว ที่เก็บออมด้วยการซื้อทรัพย์สินไว้ เวลาล่วงผ่านไป..ทรัพย์สินราคาสูงขึ้นเรื่อยไป(จบป.ล.ค่ะ) ถึงใหนแล้วหละ.. อ้อ..สรุปได้แล้ว..เป็นแม่บ้าน เกษียณจากงานราชการ ค่ะ.. มีชีวิตที่ผาสุก มั่นคง ตามอัตภาพ..มีความสุขกับการได้เห็นลูกเติบโต เห็นลูกแต่งตัวออกจากบ้านไปทำงานด้วยความมั่นใจ(จะใช้คำว่า สมาร์ท..ก็เขิน คนอ่านค่ะ) ลูกพึ่งพาตนเองได้ และมีความสุข..คือ ผลงานของเรา ตลอดชั่วชีวิตนี้ นะนั่น ตอนนี้ ต้องดูแลรักษาสุขภาพกายให้แข็งแรงเข้าไว้.. รอเวลาและโอกาสสะดวก จะไปท่องเที่ยวทั่ว..ไกล ๆได้ดังฝัน ค่ะ จากคุณ : samranjai - [ 10 พ.ค. 49 11:31:32 ]

ความคิดเห็นที่ 13 อยู่ญี่ปุ่นมาแปดปี...ลูกไม่มี..สุข ๆ ทุกข์ ๆ ไปตามประสา..บางทีก็มีแรงฮึด..ทำโน่นทำนี่ บางทีก็ไม่อยากทำอะไรเลยแม้แต่กินข้าว...ไม่รู้จริงๆ ว่าตัวเองต้องการอะไร..สบายกายแต่"ใจ" ไม่เคยสงบเลย..ไม่รู้ว่ากำลังไขว่ขว้าหาอะไร รู้อย่างเดียวเบื่อโตเกียวมากๆ ...ถ้าได้ไปอยู่ต่างจังหวัดคงจะสุขภาพจิตดีกว่านี้... จริงๆ นะ เป็นเมียคนญี่ปุ่นนี่ ถ้าใจรักการเป็นแม่บ้านล่ะก้อจะมีความสุขมากทีเดียว...พ่อบ้านก็ชอบใจ..ด้วยว่าเติบโตมาในสภาวะแวดล้อมที่มีแม่เป็น"แม่บ้าน" แต่โดยส่วนตัวแล้วไม่ชอบ ไม่ได้ดูถูกการเป็นแม่บ้านว่าด้อยค่าแต่อย่างใจ เพราะรู้ซึ่งดีว่าการจัดการในบ้านให้เรียบร้อยไม่ใช่งานง่าย ๆ...แต่เป็นงานที่ต้องร้อยรักถักทอด้วยใจ...แต่โดยส่วนตัวแล้ว"ไม่ชอบ"...ก็เท่านั้นเอง..ด้วยความที่เป็นคนอารมณ์ศิลปินจะทำงานบ้านเมื่ออยากทำ....ไม่ชอบอะไรที่มันเป๊ะๆ...เหมือนไม้บรรทัด... ก็ในเมื่อใจมันไม่ชอบ...จึงอยู่อย่างใจไม่สงบ..เมื่อได้ทำงานนอกบ้าน..ก็เพลิดเพลินไปกันสังคมภายนอก..ยิ่งได้ทำงานเอง ก็ยิ่งได้ใช้เงินเองอย่างสบายใจ..จนคนที่บ้านเริ่มออกอาการ"น้อยใจ".. สังเกตนะ ถ้าเราอยู่บ้าน..แฟนจะมีความสุขมาก กลับมาเห็นเมียนั่งหน้าแป้นรอ..เขาบอก"หายเหนื่อย"... ก็เลยต้องยอม..อยู่กับบ้านเฉยๆ นะ ฉันจะไม่ทำอะไรเด็ดขาด อาหารไม่มีอารมณ์ก็ไม่ทำนะ..ลูกก็ไม่มีให้เลี้ยง..ใช้ชีวิตแบบ"สวะในแม่น้ำ" คือ ปล่อยไปตามยถากรรม... แฟนไม่เครียดเลย..มีความสุข..เอาใจใส่เราดีกว่าตอนเราทำงานนอกบ้านอีก..อะไรเนี่ย..ไม่เข้าใจหรือไงว่า "ประชด" ..อะไรบางอย่างอยู่นะเนี่ย.... ก็เลยอยู่อย่าง เบื่อ ๆ อยาก ๆ...ที่ใคร ๆ มักบอกว่า "น่าอิจฉาจังว่ะ..." แต่สำหรับเราแล้วเหมือนคนเดินอยู่ในเขาวงกต...ไม่รู้ด้วยซ้ำว่าเดินหาอะไร ถ้าเจอทางออกแล้วจะออกไปไหม....หรือว่าจริงๆ แล้วก็พอใจอยู่ลึก ๆ ให้มันเป็นไปแบบนี้... จากคุณ : nasca (nasca) - [ 10 พ.ค. 49 13:32:08 ]

ความคิดเห็นที่ 14 เพิ่งแต่งงานและมาอยู่เมืองยุ่นขึ้นปีที่สอง...มาอยู่บ้านนอกคอกนาเหล็ก...เห็นทุ่งนากับป่าไผ่และเสียงอีกาช่วงหน้าร้อน..ช่วงไหนฝนตก..ได้คุยภาษาตะขาบ..ภาษากบ..ภาษาจั๊กจั่นที่ร้องวี๊ด ๆ ๆ ปวดหูจะแย่  มาอยู่ช่วงสามเดือนแรก..ประสาทเกือบเสีย..เหงาสุดขั้ว..กลับไทยซะสองครั้ง มาช่วงปีที่สอง..เริ่มรักธรรมชาติ..สีเขียว..ป่าไผ่..หิมะ ต้นโมมิจิ..อากาศดี.....งาน..ไม่มีคะ..เพราะบ้านนอกจริงๆ อยากไปอยู่ในเมือง..แต่ด้วยค่าครองชีพ..และสามีทำงานคนเดียว..จึงต้องอยู่บ้านที่บ้านนอกนี่..สองคน..คนรู้สึกว่าทำไมบ้านมันโล่งจังฟะ....โชคดีที่มีบ้านให้อยู่ ยิ่งอยู่ยิ่งรัก..ที่นี่.. เพื่อนก็มีแต่ป้า ๆ ลุง ๆ ยาย ๆ ตา..อายุจะเหยียบร้อยกันอยู่แล้ว..ทุกคนใจดีมีชีวิตที่ไม่เร่งรีบ อาชีพเสริม..ปลูกผักกินเอง..ไม่น่าเชื่อว่าจะเปลืยนไปได้ขนาดนี้...เป็นคนรักธรรมชาติไปแล้ว..มาคิด ๆ ดู  เรามาใช้ชีวิตย้อนยุคในเมืองที่ล้ำยุคจริง ๆ เลย..แต่ก็ชอบชีวิตแบบพอเพียงมากกว่าคะ...ไม่ค่อยเกี่ยวกับกระทู้เลย..นะเนี่ย จากคุณ : ukako - [ 10 พ.ค. 49 16:49:46 ]

ความคิดเห็นที่ 15 อยู่ญี่ปุ่นเหมือนกันค้ะ แต่งงานได้สิบเอ็ดปี เป็นการแต่งครั้งที่สอง เมื่ออายุ44ปี เป็นแม่บ้านมาตลอด สามีไม่ยอมให้ทำงาน ต้องทำอาหารให้สามีทานสามมื้อ ต้องทำใจว่าเป็นหน้าที่ก็คิดว่าเป็นงานอย่างหนึ่ง มีเจ้านายคนเดียว ถูกนายดุบ้าง ดุนายบ้าง วันอาทิตย์ก็แต่งตัวสวยๆไปเที่ยว วนเวียนอยู่แบบนี้ ก็ไม่ถึงกับเบื่อ เพราะชอบอากาศที่นี่ ลูกๆกับสามีเก่าก็โตหมดแล้วค้ะ ไม่ต้องเป็นห่วงใคร เคยกลับไปอยู่เมืองไทย แต่ต้องกลับมาใหม่ เพราะสามีไปใจแตกที่เมืองไทย เพิ่งกลับมาเริ่มต้นใหม่ อีกห้าปีคงกลับไปอยู่ใหม่ ตอนที่คุณพี่แกหมดไฟ จากคุณ : พนอจัน - [ 10 พ.ค. 49 16:59:11 ]

ความคิดเห็นที่ 16 อ่านคำบรรยายของคุณ nasca แล้วมันเข้าไปถึงในหัวใจเลยค่ะ จากคุณ : พธูไทย - [ 10 พ.ค. 49 19:08:19 ]

ความคิดเห็นที่ 17 อยู่มานับแต่หลังคุณ flymom 4 ปี อยู่จนป่านนี้ก็ยังไม่มีสาระมี :)) ทำงาน พอกิน พอใช้ พอเก็บบ้าง จะกลับไปอยู่เมืองไทยไหม ยังไม่รู้เลย ชอบมีคนถาม ตอนแก่(กว่านี้) ถ้าไม่มีใครที่นี่ คงกลับ จากคุณ : Overseas - [ 10 พ.ค. 49 23:11:48 ]

ความคิดเห็นที่ 18 ขอแจมด้วยคนค่ะ กำลังจะหาที่บ่นอยู่ อิอิ อยู่มา 17 ปี ตอนนี้เบื่อโค ตร เลย ทำงานมา 10ปี แล้วออกมาเป็นแจ๋ว เป็นคุณนาย เป็นทาสหมา วันไหนขยันบ้านดิฉันก็เรี่ยม วันไหนขนขึ้น ก็ทำแต่กับข้าว ...ส่วนใหญ่ต้องเป็นของโปรดพี่ท่าน งานบ้านก็เอาผักชีโรยหน้าหน่อยๆๆ พี่ท่านบอกว่าจะเลิกทำงานในปี สองปีนี้แหละค่ะ แต่ดิฉันยังไม่เห็นแววเลย ไฮเปอร์ออกอย่างนี้ ขืนออกมาอยู่กับบ้าน ดิฉันคงต้องปีนฝาบ้านแน่แท้เชียว ......ความฝันของเรา  อยากไปอยู่เชียงราย  อยากไปสอนหนังสือเด็กๆ   ไม่อยากรอให้ตัวเองต้องแก่มากกว่านี้ มันจะกลายเป็นว่า เขาต้องมาดูแลเรา .....แล้วเมื่อไหร่ความฝันจะเป็นจริงซักกะทีอ่ะ....อยากเดินชนหมอก ตื่นเช้าๆๆ ไปวัด ไปเดินเขา ปลูกผัก ปลูกหญ้ากินเอง ซื้อแต่ข้าว (บ้านไร่ฯ 555) ลูก(หมา)ดิฉันมันอยู่ทนจริงๆค่ะ ยาหมอเขาดีมากกก ถ้าหมดห่วงนี้แล้ว ก็จะเริ่มเดินตามแผนซะที จากคุณ : jewels - [ 10 พ.ค. 49 23:12:18 ]

ความคิดเห็นที่ 19 อยู่อเมริกามา 2 ปี ตอนนี้มีอาชีพแม่บ้านอย่างเดียว ยังไม่มีลูกค่ะ ถามว่าอยากทำงานมัย บางทีก็อยาก บางทีก็ไม่อยาก แต่ตอนนี้เรายังทำอะไรไม่ได้เพราะยังไม่มีใบเขียว ถ้ารีไทน์แล้วอยากไปอยู่ฟลอริด้า อากาศเหมือนเมืองไทย หรือบางทีถ้าอยากอยู่แบบสบายๆ ก็อาจจะกลับไปเมืองไทย สามีฝันไว้ว่าถ้ารีไทน์เมื่อไหร่ จะล่องเรือใบรอบโลก แต่ดิฉันคงจะไปด้วยไม่ไหวเพราะเมาเรือมากๆ แล้วก็ว่ายน้ำไม่เป็นอีกต่างหาก แถมเป็นคนขี้กลัวคลื่นสุดๆ พอเจอคลื่นลูกโตๆ ทีไรหัวใจดิฉันแถบจะวายให้ได้ คิดตลอดเวลาที่ล่องเรือว่าถ้าเรือแตกดิฉันจะรอดมัยเนี่ย แผนก็เลยลดเหลือล่องเรือไปแถวๆ บาฮาสมา แคริเบียน ซักปีหรือสองปี จากคุณ : แม่โคล่า (chuamalee) - [ 10 พ.ค. 49 23:38:27 ]

ความคิดเห็นที่ 20 อยู่เดนมาร์กค่ะ อยู่มาจะสี่ปีแล้ว (ทำไมมันผ่านไปไวจังหว่า ) เป็นมาหมดแล้วค่ะ ทั้งแม่บ้าน นักเรียนภาษา นักศึกษา ทำงาน freelance ทำงานแบบฟูลไทม์ ปัจจุบันเป็นยังเป็นนักศึกษาอยู่ ทำงาน freelance และผันตัวเองทมาเรียนภาษาเดนิชเพิ่มเติมต่อ ยังไม่มีลูกค่ะ ตอนนี้เอียนมากๆ อยากให้ตำแหน่งนักเรียนกับนักศึกษานี่จบไปเร็วๆ มากเลย (เหลืออีกแค่เดือนเดียวเท่านั้น) งานอีกอย่างคือชวนสามีเสียตังค์เที่ยวค่ะ ฮิฮิ ตอนนี้พยายามจะโน้มน้าวคุณเธอเที่ยวรัสเซีย มองโกเลีย จีน กับ รถไฟสายทรานไซบีเรีย (แต่ตั๋วมันแพ๊งแพงอ่ะ) จากคุณ : MingDK - [ 11 พ.ค. 49 04:22:19 ]

ความคิดเห็นที่ 21 อยู่บรูไนมาสองปีครึ่งแล้วค่ะ ตอนแรกก็อยู่ไปแบบสังกะตาย ชีวิตมันแล้งความรื่นรมย์ แล้วก็เริ่มขุดวิชาที่เรียนมา รับสอนศิลปะ จากอาทิตย์จะวัน เดี๋ยวนี้กลายเป็น หกวันต่ออาทิตย์ ชีวิตดูมีอะไรให้ทำมากขึ้น จากที่นั่งง่อยอยู่กับบ้าน หายใจทิ้งไปวันๆ เริ่มมีเพื่อนให้ไปคุยได้ อยู่ที่นี่ต้องไปต่างประเทศบ่อยๆ ไม่งั้นจะบ้า ก็เลยหนีคนที่บ้านไปเที่ยวคนเดียวปีละหลายๆ เดือน เฉลี่ยเเล้วปีหนึ่ง ดิฉันอยู่กับสามี เก้าเดือน บางวันก็เบื่อ บางวันก็พอทนกับชีวิตแบบนี้ พอครบสี่ปี ก็ต้องตัดสินใจว่าจะอยู่ หรือจะย้าย ซึ่งเราคิดว่าจะย้ายค่อนข้างแน่ แต่ยังไม่รู้ว่าจะไปประเทศไหน จะดีขึ้นหรือเลวลง แล้วแต่ดวง  ชีวิตแบบนี้มันน่ารำคาญตรง พอเราเริ่มจะคุ้นและทำใจได้ รับสภาพได้ ก็ถึงเวลาต้องย้ายอีกแล้ว เรื่องรีไทน์ที่ไหน แต่น่าจะเป็นแบบที่โน่นบ้าง ที่นี่บ้าง ดิฉันว่าคนเราพออยู่ที่ไหนนานๆ กลับมาเมืองไทย ก็เหมือนคนแปลกหน้า ในบ้านเราเอง เพราะอะไรๆ มันเปลี่ยน ไม่เหมือนอย่างที่เราเคยรู้จัก จากคุณ : mrs.night owl - [ 11 พ.ค. 49 09:39:43 ]

ความคิดเห็นที่ 22 อ่านแล้วสนุกขอแจมด้วยคนค่ะ ตอนนี้อยู่เมืองจีนเพิ่งได้ 2 เดือนแต่ก่อนหน้านี้อยู่ญี่ปุ่นที่นาโงย่า 7 เดือน ย้ายตามสามีมาทำงานที่จีนคงต้องอยู่ที่จีนไปอีกนาน อยู่บ้านเฉยๆ เซ็งไม่มีงานทำ ภาษาจีนก็ไม่รู้เรื่อง พูดอะไรกันก็ไม่รู้จะไปหาที่เรียนก็ไม่รู้จะเริ่มต้นยังไง สามีก็สบายทำงานมีล่ามนี่ เราเหรอใช้ความสามารถของตัวเองจะไปไหนเหรอ ภาษารวมมิตร จากคุณ : แอน - [ 11 พ.ค. 49 16:23:38 A:221.197.127.57 X: ]

ความคิดเห็นที่ 23 อยู่เยอรมันเข้าปีที่ 2ค่ะ ภาษาเยอรมันเป้นอุปสรรค ต่อการหางานมากมาย เพราะดิฉันเรียนแค่ 6เดือนตามที่ ก.ม. บังคับ พอได้ขั้นพื้นฐาน แต่ก็บากหน้าหางานไปเรื่อยๆค่ะ พารท ไทม เอย ฝึกงานเอย ตอนนี้ได้สัญญาฝึกงาน+ค่าขนมนิดหน่อยที่โรงแรม ฮอลิเดย์ . . . ค่ะ แล้วก็รายได้เสริมขายของกับ อีเบย์ค่ะ ช่วยกันเวลาว่างกับคุณพ่อบ้าน ของที่ขายก็ของจากเมืองไทยค่ะ บั้นปลายคงกลับไทยแน่นอน ค่ะ จากคุณ : Anne- cafe au lait - [ 11 พ.ค. 49 19:52:45 ]

ความคิดเห็นที่ 24 โห อยากบ่นมั่งจัง อยู่แอังกฤษมาเจ็ดเดือนแล้วดูไม่นาน แต่ช่วงแรกเบื่อมากๆ   เราเป็นคนทำงานบริษัท มาก่อน สนุกกับงานมาก ตำแหน่งก็ดี ประสบการ์ณก็สวย  เงินเดือน เกือบหกหลักเข้าไปแล้วทั้งที่อายุ ยี่สิบกว่าๆ เท่านั้น แล้วก็เลือกที่จะแต่งงาน สามีใหม่ของเราก็ต้องย้ายที่ทำงานจากสิงคโปร์มาอยู่อังกฤษ เอาละสิ ต้องย้ายตาม ตัดใจลาออก ทั้งที่ยังมีไฟเต็มที่  ย้ายมาอยู่เมืองเล็กในอังกฤษ ใจอยากหางานทำมาก แล้วก็พบว่าอุปสรรคมันก็มีเหมือนกัน ไม่ง่ายเหมือนอยู่ในเอเชีย งานตำแหน่งดีๆที่เคยทำ ถ้าจะเริ่มงานที่นี่ ก็ต้องเสมียนก่อนเลย ทำใจอยู่หลายเดือน ไม่อยากอยู่บ้านเฉย ๆ แต่ก็ไม่อยากทำงานที่เราไม่อยากทำ ไม่ได้มีปัญหาเรื่องค่าใช้จ่ายอะไร  ก็เลยไม่อยากฝืนใจตัวเอง ทำใจไป ก็พบว่าเรากำลังจะมีสมาชิกใหม่ในครอบครัว  ก็เลยต้องทำใจต่อไป อยากจะทำอะไร ก็คงต้องหลังจากนี้ไปแล้วหล่ะ กำลังพยายามค่ะ พยายามเหมือนใครหลายคน ไม่อยากรู้สึกว่าเราไม่มีค่า อยากทำอะไรที่เราภูมิใจ เป็นของเราเอง   พยายามสำเร็จเมื่อไหร่ ก็จะมาบอกนะคะ ส่วนใครที่พยายามอยูก็เอาใจช่วยค่ะ จากคุณ : ทานปลา - [ วันวิสาขบูชา 00:57:24 ]

ความคิดเห็นที่ 25 อ่านของหลาย ๆ คน แล้วเข้าใจไปถึงก้นบิ้งของหัวใจเลยค่ะ เพราะเป็นอยู่เหมือนกัน ชอบความคิดเห็นของ คุณnasca มากเลย เหมือนสุด ๆ อยู่ เกาหลีมาเกือบ 5 ปี และเป็นแม่บ้านลูก 2 ค่ะ เบื่อสุด ๆ ในขณะที่เพื่อนที่เมืองไทย อิจฉาเรามาก ๆ เฮ่ออ จากคุณ : คิม (I-AM-KIM) - [ วันวิสาขบูชา 09:34:21 ]

ความคิดเห็นที่ 26 ถึง Mrs.Night owl ผมอยากไปเรียนหรือทำงานในบรูไนบ้าง มีคำแนะนำไหมครับ ผมเป็นวิศวกรอยู่ได้ข่าวว่าทางโน้นต้องการ Skilled Worker รบกวนเมล์ให้ข้อมูลที่ weera_r@hotmail.com จากคุณ : weera_r@hotmail.com - [ 15 พ.ค. 49 16:18:02 A:192.168.0.61 X:125.24.12.120 ]

ความคิดเห็นที่ 27 ตาเพิ่งเข้ามาจอยด้วยแต่คงไม่ช้าเกินไปนะคะ... อยุ่มาถ้านับตั้งแต่วันแรก ก็เกือบ 20 ปีแล้วค่ะ เข้าๆออกๆจนตัวเองงง เข้ามาเรียน กลับไปใช้ทุน กลับมาอีกรอบ ออกไปตั้งหลักใหม่ แล้วเข้ามาอีกรอบ สุปแล้ว ทุกวันนี้เป็นลูกจ้างของ Nidersachsen รายได้อยู่โดยสุขใจ...ไม่ต้องง้อใคร...แต่ถ้าถามว่าจะกลับเมืองไทยมั้ย...ตอบยาก เพราะชีวิตตาเหมือนยิปซี...ถ้าแก่แล้วโยกย้ายไม่ไหว...คงต้องหยุดอยู่ตรงนั้น...แต่ตรงนั้นคือตรงไหนยังตอบไม่ได้เช่นกันค่ะ... จากคุณ : Tante Ta - [ 28 พ.ค. 49 04:53:32 ]