อยากหย่าและกลับไปเป็นใช้ชีวิตโสด แต่มโนธรรมค้ำคอ
ตอนนี้ดิฉันแต่งงานและใช้ชีวิตอยู่กับสามีที่อังกฤษ อาจเป็นเพราะดิฉันไม่มีงานทำ จึงทำให้ดิฉันหมกหมุ่นกับชีวิตโสดที่ผ่านมา และความเป็นตัวตนของดิฉันเองที่ทำให้รู้สึกว่าบางสิ่งบางอย่างที่ต้องการขาดหายไป
ดิฉันเป็นคนที่ไม่หยุดนิ่ง ฝัน วางแผน และลงมือทำ เพื่อให้ได้สิ่งที่ตัวเองต้องการมาตลอด นับตั้งแต่จบปริญญาตรี เพราะเป็นจุดเริ่มต้นที่ดิฉันพึ่งพาตนเอง โดยปราศจากความช่วยเหลือด้านการเงินจากทางบ้าน สิ่งที่ดิฉันได้มาด้วยน้ำพักน้ำแรง จึงเป็นสิ่งที่มีค่าและสร้างความภาคภูมิใจให้กับตนเองเป็นอย่างยิ่ง ไม่ว่าจะเป็นการสำเร็จปริญญาโทจากมหาวิทยาลัยของรัฐ การมีรถขับไปทำงาน การไปเที่ยวเมืองนอกปีละครั้ง สิ่งเหล่านี้ต้องใช้เวลา การทำงานหนัก และความอดทน
นอกจากนั้นความทะเยอทะยานและความชอบสิ่งท้าทาย ทำให้ดิฉันได้งานตามที่ตนเองต้องการ เมื่อเบื่อ ก็หาใหม่ที่ดีกว่าได้โดยไม่จำเป็นทนฝืดใจทำ ดิฉันได้มีโอกาสทำงานที่บริษัทต่างชาติ รัฐวิสาหกิจ และองค์กรระหว่างประเทศ
ดิฉันคิดว่าตัวเองประสบความสำเร็จในระดับหนึ่ง ด้วยสมองและสองมือ โดยไม่ต้องพึ่งพาใคร
แต่ ขณะนี้ ดิฉันเป็นแม่บ้าน ไม่มีงานทำ สาเหตุสำคัญยิ่งของการตกงาน ก็คือ ดิฉันรับไม่ได้ที่จะต้องทำงานที่ต้องใช้แรงงาน (ต้องขอโทษด้วยนะค่ะที่พูดตรงๆ ดิฉันทำใจไม่ได้จริงๆ ค่ะ) ดิฉันเชื่อมั่นว่าถ้ากลับไปกรุงเทพฯ ดิฉันยังสามารถหางานดีๆ ทำได้ ดิฉันบอกตัวเองว่าเรามีทางเลือก ทำไมต้องรับอะไรที่ทำให้รู้สึกสมเพชตัวเองด้วย
ชีวิตคู่ทำให้ดิฉันไม่สามารถตัดสินใจกลับไปทำงานที่บ้านได้อย่างที่ตนเองต้องการ โดยเฉพาะอย่างยิ่งความเป็นคนดีของสามี ที่ดิฉันยังทำใจไม่ได้หากต้องทำร้ายเขาโดยการขอแยกกันอยู่ ซึ่งดิฉันเคยถามเขาเล่นๆ เขาถึงกับคอตก
ก่อนตัดสินใจแต่งงาน ดิฉันต้องมั่นใจในตัวผู้ชายที่เราจะใช้ชีวิตด้วย ถ้าหาสามีที่สร้างปัญหา ก็เหมือนหาเรื่องใส่ตัว เพราะชีวิตโสดสบายอยู่แล้ว ฉะนั้น การเลือกคนที่มีสิ่งที่เราคิดว่าสำคัญที่เราต้องการจึงเป็นประเด็นหลัก (เราไม่สามารถได้ทุกสิ่งที่เราต้องการ ฉะนั้นจึงต้องเลือกสิ่งที่สำคัญที่สุดสำหรับเรา) ขณะนั้น ดิฉันมั่นใจว่าเขาเป็นคนซื่อสัตย์ รับผิดชอบ และจริงใจ ถ้าเลือกเขาชีวิตฉันจะสงบ ไม่ต้องนั่ง นอนระแวง ว่าเขาจะเจ้าชู้
ยิ่งอยู่ด้วยกันยิ่งทำให้เห็นว่าเขาเป็นอย่างที่เราคิด อีกทั้งยังมีความเอาใจใส่มากกว่าที่ฉันคาด ปัญหาก็มีอยู่บ้าง แต่มันไม่ได้เป็นเรื่องยิ่งใหญ่ เช่น ลืมใช้ช้อนกลาง ปิดโทรทัศน์ด้วยรีโมทอย่างเดียว วางของไม่เป็นระเบียบตามตำแหน่งที่หยิบมา เป็นต้น
โดยรวมแล้วสามีเลี้ยงดูดิฉันอย่างดี และไม่สร้างปัญหาให้ดิฉันต้องหนักใจ แต่ความต้องการชีวิตโสดที่ผ่านมาที่มีโอกาสได้ก้าวหน้าในหน้าที่การงานที่ท้าทาย ไม่สามารถกำจัดออกไปได้ ฉันกลัวว่าถ้าหากไม่รีบกลับไป ตัวเองจะแก่ลงๆ โอกาสก็จะน้อยลงๆ ชีวิตมีเพียงหนเดียว ผ่านแล้วผ่านเลย เรียกกลับอีกไม่ได้
ครั้งหนึ่งเคยฝันอยากใช้ชีวิตในเมืองนอก แต่ ณ วันนี้ กลับเกิดความรู้สึกแปลกแยก (alienated) เพิ่งจะเข้าใจว่าทำไมบางคนที่เขามีโอกาสใช้ชีวิตในเมืองนอก แต่กลับมาใช้ชีวิตในเมืองไทย ถ้าไม่เจอกับตัวเองก็ไม่รู้จริงๆ ว่าอยู่เมืองไทยมีความภาคภูมิใจมากกว่า
อย่างไรก็ดี ไม่ว่าจะเป็นความทะเยอทะยานที่ยังไม่มอด หรือเป็นข้อดีของการได้อยู่ที่บ้านเกิดซึ่งเพิ่งจะค้นพบ ก็ยังไม่สามารถที่จะเอาชนะความรู้สึกผิดหากขอแยกกันอยู่กับสามี มันจะตามไปหลอกหลอนฉันไม่สิ้นสุด ฉันจึงอยู่อย่างไม่มีความสุข บางครั้งถึงกับอยากให้สามีมีผู้หญิงอื่น หรือเปลี่ยนจากหน้ามือเป็นหลังมือ เพื่อจะได้เป็นเหตุผลที่ดีในการแยกทาง
ฉันไม่กล้าทำร้ายจิตใจของสามี เพราะฉันคิดว่าถ้าตัวเองถูกเขาทำอย่างที่เรากำลังจะทำเขา เราคงอดคิดไม่ได้ว่า ชีวิตนี้บัดซบจริงๆ
ความสุขมันอยู่ที่ใจจริงๆ แต่การทำใจเป็นเรื่องไม่ง่าย ฉันคงต้องอยู่ในวังวนนี้ต่อไป
เพิ่งจะเข้าใจอีกด้วยว่า ทำไมเพื่อนๆ ดิฉันจึงเป็นโสดกันหลายคน อิจฉาพวกเขาจัง
จากคุณ :
คิดผิด
- [
วันวิสาขบูชา 03:19:15
A:84.9.116.93 X:
]
อยากหย่าและกลับไปใช้ชีวิตโสดที่กรุงเทพฯ
คงเป็นแค่เราตามใจตัวเองมาอยู่ผิดที่-ผิดเวลาตามที่ใจเราปารถนา ก็คงต้องทำใจรับสภาพตัวเองอ่ะค่ะ 