ความคิดเห็นที่ 1 น้องอิงค์จอมป่วน..มารายงานตัวคร๊าบบบบบ **รูปใหญ่ไปอีกแว้วง่า** แก้ไขเมื่อ 16 ก.ค. 49 20:28:17 จากคุณ : ktycoons (ktycoons) - [ 16 ก.ค. 49 20:26:21 ]

ความคิดเห็นที่ 2 น้องอิงค์จอมป่วน..มาแล้วคร๊าบบบบบบ จากคุณ : ktycoons (ktycoons) - [ 16 ก.ค. 49 20:30:05 ]

ความคิดเห็นที่ 3 -_-" รูปไปไหนเนี่ย เง็งเจรงๆ จากคุณ : ktycoons (ktycoons) - [ 16 ก.ค. 49 20:31:07 ]

ความคิดเห็นที่ 4 เพิ่ง 9 เดือนกว่าเอง เค้ายังพูดไม่ได้ก็อย่างนี้แหละค่ะ ก็ต้องออกมาเป็นปฏิกิริทางร่างกาย แต่ว่าน้องเค้าเล่นๆอยู่ดีๆทำไมถึงมีใครไปขวางเค้าละคะ เค้ากำลังเพลินๆ อย่างดิฉันใช้อินเตอร์เน็ทก็ไม่ชอบให้มีใครมาจุกจิกเช่นกันค่ะ แต่เราเป็นผู้ใหญ่แล้ว สามารถระงับอารมณ์ได้ดีกว่า จากคุณ : yinnerella - [ 16 ก.ค. 49 22:01:30 ]

ความคิดเห็นที่ 5 ข้อมูลไม่เพียงพอค่ะ ของที่เล่นอยู่ แล้วทำไมจึงจะไม่ให้เล่นล่ะค่ะ ถ้าเขาไม่พอใจ ก็คงต้องมีการแสดงออก ยังพูดไม่ได้ก็แสดงออกด้วยท่าทาง ไม่งั้นอึดอัดแย่ เมื่อวานไปชอปปิ้งแล้วแวะบ้านเพื่อนที่อยู่ในละแวกชอป เขาถามปัญหาคล้ายๆ กัน เรื่องลูกลงไปนอนดีดๆ ทำตัวโก่งๆ ดิ้นๆ กับพื้น ยามไม่พอใจ แล้วก็ร้องกรี๊ดๆ กรี๊ดจริงๆ (ขนาดดิฉันเอามาเขียนในบล็อกเลย แต่ยังเขียนไม่เสร็จ) นั่นอายุ 18 เดือนแล้ว ทำเอาแม่มึนหัวไปเลย ลูกร้องก็แบบว่า ทำไมจึงร้องหนา ที่สำคัญร้องไม่มีน้ำตาด้วย แต่เสียงดังมากๆ อารมณ์แม่ก็ขึ้นตามไปด้วย แต่เด็กคนนี้ไม่เคยไม่เห็นร้อง ร้องตลอดค่ะ และแม่กับพี่เลี้ยงก็ต้องคอยตามไม่ให้ร้อง เห็นแล้วก็ตลกดี เลยจัดการนั่งดูอยู่ 2-3 ชั่วโมง เพราะเพื่อนขอว่า ช่วยดูหน่อยสิ ทำไมลูกตัวเองร้องแบบนี้ แม่เองไม่รู้ เลี้ยงเอง ดูกันอยู่ทุกวันแลว้ไม่รู้ แล้วดิฉันจะไปรู้หรือคะ ตองตังไปด้วย ยืนดูก็เอามืออุดหู ถามว่า น้องร้องทำไม เดินไปเอาของเล่นยื่นให้น้อง เล่นกับน้อง น้องหยุดร้องมาเล่นด้วย แต่แป๊บๆ เอาอีกแล้ว เดินไปหาแม่ ร้องแว้ดๆ กรี๊ดๆ อีก แม่ถามจะเอาอะไรล่ะ เลยแอบดูพฤติกรรม ปรากฎว่า ห้ามในสิ่งเล็กๆ น้อยๆ ซึ่งสิ่งเหล่านี้ดิฉันเห็นว่าเป็นสิ่งเล็กน้อย ไม่ว่าจะอยากหยิบ หรือจับอะไร ที่ดูแล้วไม่ได้ทำให้เกิดอันตราย ก็ควรจะให้ทำได้ โดยอยู่ภายในสายตา แต่เขาจะดึงออกไม่ให้จับ เช่นเอาไปไว้ให้สูงขึ้น ถ้าไปวางบนโต๊ะ ลูกจะเดินตามและปีนเก้าอี้จะไปหยิบ แล้วแม่จะเลื่อนที่ไปเก็บที่อื่นแทน ส่วนลูกก็ร้องกรี๊ดๆ ตาม และส่วนใหญ่ลงท้ายด้วยว่าแม่ให้เล่นเลย เลยบอกว่า จะเอาไงแน่เนี่ย จะห้ามหรือจะให้ ถ้าจะห้ามก็ห้ามให้ถึงที่สุด และอธิบายด้วยว่าทำไมจึงห้าม 18 เดือนนี่ ถามว่ารู้เรื่องไหม คิดว่ารู้เรื่องบ้าง คือรู้ว่าเราพูดอะไร แต่ไม่ใช่ไม่พูดอะไร หยิบออก แล้วบอกว่า อย่าๆๆๆๆ แล้วในที่สุดก็ให้เล่นอยู่ดี เพราะทนเสียร้องไม่ไหว ทีหลังก็อย่าห้าม เพราะไม่เห็นว่าห้ามได้ แต่ถ้าคิดจะห้ามก็ต้องให้ศักดิ์สิทธิ์ คืออยากร้องร้องไปเลย แต่ก็ไม่ควรจะห้ามประเภทอะไรๆ ก็ห้ามไปหมด เลยทำการทดสอบกันเลยว่า ลูกจะร้องได้ขนาดไหน ในสิ่งที่ห้ามแล้วห้ามจริงๆ ตกลงร้องและดิ้นแค่ไม่ถึง 10 นาทีค่ะ ดิฉันปล่อยให้ร้องซะ ขนาดแม่ทนไม่ได้ค่ะ จริงๆ เวลาผ่านไปแค่ 5 นาทีเท่านั้น และลดลงเหลือแค่แอ๊ะ ยังไม่ถึงกับกรี๊ด แล้วก็หยุดร้อง เมื่อมองหน้าดิฉัน ที่ยิ้มแล้วบอก "ร้องไปเถอะลูก ป้าฟังอยู่นะ" บอกแม่ว่า ให้นึกว่านี่คือเสียงหัวเราะ อย่านึกว่าเสียงร้องไห้ เดี๋ยวไม่ชินสักที เด็กคนนี้ก็ฉลาดมาก ร้องทีไร ได้ของทุกที แต่พอกับป้าพธูปั๊บ อยากลงไปดิ้น ก็ปล่อยให้ดิ้นไปเลย เด้งๆ ใหญ่เลย ดิฉันก็หัวเราะ แต่แม่เขาไม่ขำ บอกกลุ้มใจไม่ชอบลูกดิ้นแบบนี้ อยากให้ลูกเรียบร้อย ไม่อยากให้ร้องเสียงดัง แล้วดิ้นหรือเด้ง อ้าว... แล้วมันจะทำได้หรือ อีกห้องที่ศักดิ์สิทธิ์ ห้ามเข้า ยิ่งห้ามลูกยิ่งอยากเข้า พอถามแม่ว่า แล้วทำไมถึงห้าม ก็ได้คำตอบว่าคือห้องหนังสือของพ่อ และมีคอมพ์แลปท็อปของแม่ แล้วมีอยู่วันหนึ่งเปิดห้องเอาไว้ ลูกก็ปีนขึ้นเก้าอี้ และปีนขึ้นไปนั่งบนคอมพ์เลย แม่เห็นปั๊บ โกรธจัดที่ลูกทำแบบนี้ เลยถามว่าแล้วเราไปไหน ลูกถึงปีนขึ้นคอมพ์ได้ ไล่ไปไล่มา ลูกไม่ได้อยากจะเล่นคอมพ์ ไม่รู้ด้วยว่าสิ่งนี้คือคอมพ์ แล้วม้นจะรู้หรือตัวเท่านี้เอง แต่ลูกต้องการปีนขึ้นไปหยิบรูปพ่อ แม่และตัวเองที่วางอยู่บนโต๊ะทำงานแม่ อันนี้เห็นเลย เพราะดิฉันปล่อยให้ลองเข้าไปดูเอง เด็กสำรวจห้องแบบอยากทำมาก ก็ยืนดูเขา ไม่เห็นทำอะไร แค่เอามือถูๆ ไปตามหนังสือที่เรียงเท่านั้น แต่แม่จะมาบอกทันทีว่า นี่ดูสิ เดี๋ยวก็หยิบเอาออกมาเล่นน่ะสิ แล้วก็ต้องเก็บอีก ก็ปล่อยสิ ถ้าไม่อย่างนั้นก็มาดูพร้อมกับลูกเลย แล้วเด็กหยิบออกมา 1 เล่ม แล้วทิ้ง แม่ก็บอก เห็นไหมพี่ เดี๋ยวรื้อออกมาหมดแน่ ดิฉันก็บอกว่า ถ้าไม่อยากให้รื้อออกมาหมด ก็นั่งลงไปกับเขาด้วย แล้วจับมือให้หยิบหนังสือขึ้นมา ปากก็พูดไปด้วยว่า ทำหล่นออกมา ก็ต้องเก็บอย่างนี้ แล้วดิฉันก็ทำให้ดู เอ้า ช่วยกันนะ ต้องช่วยกัน ไม่อย่างนั้นแม่หนูก็ต้องเก็บ มันเหนื่อยนะ อีกอย่างเราทำร่วง เราก็ต้องเก็บ ใช่ไหม ตอนแรกไม่ยอม ดิฉันก็จับมือทำพร้อมกัน แล้วก็ชม พอชมว่าเก่งเท่านั้น แหละค่ะ หนังสือเก็บเข้าที่ หันมามองหน้าแล้วยิ้มแล้วก็ตบมือให้กับตัวเอง เมื่อเห็นดิฉันตบมือให้ แล้วก็ไม่ได้รื้อเล่มอื่นๆ ออกมา แม่ยืนดูเฉยๆ เลยบอกว่า ไม่เห็นจะรื้อออกมาเลย ถ้าเราไม่ชอบ ก็ต้องบอก และทำให้ดูหรือทำด้วยกัน หลัก Tell, Show, Do ใช้ได้กับเด็กทุกๆ คน ง่ายๆ คือ พูดให้ฟัง ทำให้เห็น และก็ทำด้วยกัน พอเอาเก้าอี้มาชนโต๊ะที่มีคอมพ์อยู่ "เดี๋ยวมันก็ปีนขึ้นมาอีกหรอกพี่ ไม่เชื่อลองดู" "ก็ปล่อยให้ปีนสิ จะทำอะไรให้พังขนาดไหนกัน เราเองไม่ได้ทำอะไร ก็ยืนดูลูกไปสิ อย่าให้เกิดอันตรายเท่านั้น เอาคอมพ์พับเอาไว้ก่อน แล้วดูว่ามันจะทำอะไร" ปรากฎจริงตามที่แม่บอก พอเห็นเก้าอี้ชนโต๊ะปุ๊บ ลูกมาเลย ปีนอย่างคล่องแคล่ว แล้วก็เหยียบขึ้นบนคอมพ์ที่พับไว้ พร้อมนั่งอย่างดี แล้วก็หยิบเอารูปที่วางไว้นั่นแหละมานั่งดู นั่งลูบอยู่นาน "ไม่เห็นทำอะไรนี่ แค่อยากจับรูปเท่านั้น แล้วทำไมไม่ให้เล่นรูปนี้ล่ะ" "ก็ชอบจังเลยรูปนี้ มันมีกระจกอยู่ เดี๋ยวก็แตกหรอก ทำไมรูปอื่นไม่เอา" "ก็เราห้ามนี่ เขาก็เลยไม่มีโอกาสชื่นชมก็ต้องยิ่งอยากได้สิ ก็เอากระจกออกสิ อยากจับก็จับให้เบื่อไปเลย" ปรากฎว่านั่งจับ นั่งลูบ นั่งดูรูปนั้นอยู่ 10 นาที แล้วก็ไม่ดูแล้ว แต่หันไปหยิบปากกาที่อยู่ในกล่องแทน ก็เลยปล่อยให้เอามา และก็กำลังจะเขียนไปที่สมุดบันทึกของแม่ "เดี๋ยวมันก็เขียนเลอะไปหมดหรอก" "แล้วเคยให้ลองเขียนนปากกาสีๆ เล่นๆ กับกระดาษบ้างไหม ทำไมไม่ให้ล่ะ เขาเห็นเราทำเขาก็อยากทำ เอากระดาษเปล่ามา จะได้เขียนบนนี้แทนที่จะเขียนบนโต๊ะ หรือสมุดของเรา" แม่หยิบกระดาษให้ ลูกยังเขียนไม่เป็น ก็เอาดินสอจิ้มๆ กระดาษให้เป็นรูๆ แล้วก็หัวเราะ ทำอยู่กว่า 10 นาทีเหมือนกัน ถือว่าสมาธิใช้ได้เลยนะ สรุปว่า ใช้เวลาไปครึ่งชั่วโมงในห้องนั้นกับเด็ก และเป็นครึ่งชั่วโมงที่ก็ไม่มีเสียงกรี๊ดๆ เลย แต่ว่ามีเสียงแม่ที่คอยบอกว่า "เดี๋ยวมันก็อย่างนั้นหรอก เดี๋ยวมันก็อย่างนี้หรอก" แทน และที่สำคัญคือ เมื่อเห็นเล่นสักพักแล้ว ก็บอกว่าออกไปข้างนอกเถอะ ก็เดินตามออกมา และตลอดเวลาที่อยู่นั้นก็ไม่เห็นว่าจะอยากเข้าไปอีกเลย เลยบอกแม่ว่าลองทำแบบนี้ ใช้เวลากับเขาสักวันละครึ่งชั่วโมงในห้องนี้ แล้วลองดูว่าต่อๆ ไปจะอยากเข้าอีกไหม และต่อๆ ไปจะเห็นว่า ไม่จำเป็นต้องปิดห้องเอาไว้เลย เพราะในที่สุดเขาจะไม่เข้ามารื้อแน่นอน เพราะเขาได้เข้ามาเรียบร้อยแล้ว และทำการค้นคว้าค้นหาไปเรียบร้อยแล้ว ไม่ลึกลับอีกต่อไป เพื่อนบอก วันหลังป้าพธูมาอีกนะ เพราะลูกไม่ร้องเลย ทำไมกับแม่ล่ะร้องจัง ก็เลยบอกว่า ถ้าร้องแสดงว่ามีเหตุผลน่ะสิ ก็ไม่ได้ทำอะไรมาก แค่ยืนดูแล้วก็คุยด้วย มันรู้เรื่อง ไม่ใช่ไม่รู้เรื่อง แล้วถ้ารู้เรื่องแล้วจะร้องกรี๊ดๆ ทำไม และถ้ามันพูดได้แล้ว มันคงจะบอกให้เรารู้เรื่องมากกว่านี้ด้วย นี่เราเลี้ยงลูกเอง ต้องรู้จักลูกดีกว่าคนอื่นเสียอีก ถ้าสังเกตดูดีๆ จะสื่อสารกับเขาได้ เพราะการแสดงออกทุกๆ อย่างคือการสื่อสารทั้งสิ้น "โห พี่ แล้วอย่างนี้ไม่ต้องคอยดูตลอดเลยเหรอพี่ ถ้าจะต้องสังเกตลูกแบบที่พี่ทำเนี่ย" "เออ พอถึงสองสามขวบปุ๊บ เธอจะรู้ว่า เหนื่อยแค่ช่วงนี้เท่านั้น พอมันพูดรู้เรื่องนะ เธอพูดคำเดียวเท่านั้น ได้เลย ไม่มีกรี๊ดเลย แต่ต้องฝึกการสื่อสารตั้งแต่เด็กๆ เขาจะได้ชิน" จากคุณ : พธูไทย - [ 16 ก.ค. 49 23:34:33 ]

ความคิดเห็นที่ 6 เรื่องยาวหน่อย คือเขียนๆ เอาไว้แล้ว เลยก็อปมาติด อาจไม่ตรงนักกับที่ถาม แต่เห็นว่าพอเข้าข่าย จากคุณ : พธูไทย - [ 16 ก.ค. 49 23:35:26 ]

ความคิดเห็นที่ 7 เท่าที่เคยอ่านมาจากหลายๆเว็บไซด์ ทั้งไทยและเทศอาการแบบนี้เค้าเรียกว่า Tempered Tantrum  มักจะเกิดกับเด็กๆ ที่ยังไม่สามารถสื่อสารได้ด้วยการพูดค่ะ  วิธีที่เค้าจะสื่อสารได้ก็คือการร้องนั่นเอง  อาการแบบนี้จะเกิดขึ้นกับเด็กได้ แต่อาจจะไม่ใช่กับเด็กทุกคน  และไม่ใช่เรื่องผิดปกติ หรือว่าเกิดจากนิสัยไม่ดีของเด็กค่ะ  มันเป็นแค่เพียงช่วงใดช่วงหนึ่งของเด็กเท่านั้นแล้วมันก็จะหายไปเอง ทางรับมือในขณะนี้ก็คือ อย่าใช้วิธีการห้ามเด็กแต่ให้ใช้วิธีการเบี่ยงเบนความสนใจของเด็กแทน เช่น ถ้าเค้าต้องการเล่นในของที่เราเห็นว่าอันตราย ให้เราหาสิ่งอื่นที่เค้าสนใจและปลอดภัยกว่ามาให้เค้าเล่นแทน  แต่ถ้าในกรณีทีเค้ายังร้อง ก็ให้ปล่อยไปค่ะ ไม่นานเค้าก็จะหยุดเอง  ดิฉันใช้วิธีนี่มาแล้วกับลูกชาย  เค้าโกรธจะให้เราพานั่งซ้อนจักรยานอีก เราไม่ไปแล้ว เค้าลงดิ้นเอาหัวโขกพื้นเลยอย่างแรงตามแรงโกรธค่ะ (ถนนซีเมนต์) พ่อเค้าตกใจเลยจะเข้าไปอุ้ม ดิฉันสั่งว่าปล่อยให้เค้าทำ  เค้าก็ทำแค่ครั้งเดียวแล้วก็หยุด ตามสัญชาติญาณของคนนะคะ ถ้าไม่เก็บกดจริงๆ เวลาเจ็บแล้วก็จะหยุดค่ะ (จริงๆ ดิฉันก็หวั่นๆว่าเค้าจะโขกหลายๆครั้ง กลัวหัวโนเหมือนกัน แต่ด้วยความที่เชื่อจากที่เคยอ่านๆ มามากมาย ก็เลยลองของดู ได้ผลค่ะ) อีกอย่างนะคะ เวลาเด็กร้องกรี๊ดๆ หรือเต้นเร่าๆ อย่าไปทำท่าสนใจหรือกังวลใจมากๆ ให้เด็กเห็นเพราะเค้าจะทราบว่า อ๋อ.. ทำแบบนี้แล้ว แม่ก็ต้องยอมเรา เพราะฉะนั้นมันจะกลายเป็นเงื่อนไขที่ลูกเอามาใช้กับแม่ค่ะ ขอให้คุณแม่อดทนนะคะ รับมือดีดีแล้วมันก็จะผ่านไปค่ะ จากคุณ : pomtv7 - [ 17 ก.ค. 49 03:39:02 ]

ความคิดเห็นที่ 8 ลูกสาวดิฉันไม่เป็นค่ะ (แต่ไม่รู้ต่อไปจะเป็นหรือเปล่า) เข้ามาอ่านเอาความรู้ค่ะ (ฝากถึงคุณเบอร์ห้า ว่าเล่าดีมากเลย รู้สึกเหมือนได้ดูแนนนี่ในทีวี ที่มีวิธีปราบเด็กซนๆ) จากคุณ : ตรีนุช3903 - [ 17 ก.ค. 49 05:46:27 ]

ความคิดเห็นที่ 9 สวัสดีค่ะ แม่น้องอิงค์ หลานที่บ้าน ตอนนี้ 3 ขวบครึ่ง เป็นเด็กเจ้าอารมณ์มาแต่เล็กเลย ร้องเก่ง แต่เขามีปัญหาเรื่องระบบขับถ่าย(ท้องผูก)เป็นนิจ เราก็พยายามคิดว่า คงมีลมดันบ่อย ก็เลยพาลหงุดหงิด กลางคืน ก็ละเมอ ร้องกริ๊ดดดด..เป็นแบบนี้ พอโตขึ้น สื่อสารกันได้บ้าง อาการเจ้าอารมณ์ทุเลาลงบ้าง เพราะสื่อสารและตอบสนองต่อกันได้ตรงใจ บ้างแล้ว แต่ ความเจ้าอารมณ์ในเรือนกาย เรือนใจ ยังมิเหือดหาย ค่ะ พี่คิดว่า น้องอิงค์น่าจะ โตขึ้นระดับหนึ่ง รู้ความหมายบางอย่าง อยากสื่อสาร(ภาษา) แต่ยังสื่อสารกับเราไม่ได้ ก็เลยขัดใจ แสดงอารมณ์ออกมาค่ะ จากคุณ : samranjai - [ 17 ก.ค. 49 08:00:16 ]

ความคิดเห็นที่ 10 ขอบคุณพี่ๆ เพื่อนๆ ทุกท่านที่เข้ามาไขข้อข้องใจนะคะ (-/\-) จากที่คุณพธูเล่าเกี่ยวกับประสบการณ์ตรงให้ฟัง ดิชั้นก็เห็นว่าแท้จริงอาจจะเกิดจากตัวดิชั้นเองก็ได้ที่ห้ามโน่นห้ามนี่ลูกจุกจิกเล็กน้อยจริงๆ อย่างบางทีเค้าจะชอบแทะ Belt ที่รถเข็น ดิชั้นก็ห้ามเพราะกลัวมันจะบาดเหงือกลูก บางทีลูกก็จะพยายามไปรื้อลิ้นชักเก็บของใช้ประเภทสบู่ ดิชั้นก็ห้ามเพราะกลัวเค้าจะเอาสบู่หรือของอื่นในนั้นเข้าปาก ทั้งที่ลูกยังไม่ทันได้ทำให้เห็นเลย แบบนี้คงเรียกได้ว่าจุกจิกไปจริงๆ ค่ะ ดิชั้นว่าจะลองเอาวิธีคุณพธูมาปรับใช้ดู เพราะจริงๆ แล้วเท่าที่สังเกตุที่ผ่านมาน้องอิงค์เองเค้าก็เป็นเด็กร่าเริงดี ไม่ค่อยจะได้ทำกริยาท่าทางแสบๆ ให้ดิชั้นปวดหัวมากเท่าไหร่ เพียงแต่บางครั้ง (หลังๆ มานี่) ดูเค้าจะออก Action เยอะจัดจนดิชั้นเกรงว่าต่อไปลูกจะติดเป็นนิสัยไปเท่านั้น ทฤษฎีของคุณ pomtv7 ก็น่าสนใจมากค่ะ แต่ต้องยอมรับว่าบางครั้งดิชั้นก็ใจอ่อนบ้างเหมือนกัน ลูกเคยไม่พอใจเพราะดิชั้นบังคับให้นอนตามเวลา (2 ทุ่ม) เค้าเลยเอาหัวทั้งโหม่งทั้งไถ่ และโขกๆ เข้ากะข้างฝา พักนึง (หลายหนค่ะ) จนดิชั้นสงสารเพราะเห็นหน้าผากเค้าเริ่มแดง จึงอุ้มขึ้นมาปลอบ แล้วก็ค่อยจับนอนใหม่อ่ะค่ะ เรื่องใจอ่อนเนี่ยคุณพ่อบ้านยังเคยเอ็ดว่าดิชั้นจะทำให้ลูกเยเด็กก็เพราะอย่างนี้เลยค่ะ (-"-) ..แต่ดิชั้นจะพยายามแข็งใจใจแข็งต่อไปนะคะ ^^ คุณตรีนุช3903 ดีค่ะ กระทู้นี้จะได้มีประโยชน์กะคุณแม่ท่านอื่นๆ ด้วย อ่านไว้เผื่อใช้แก้ไขปัญหาในภายภาคหน้านะคะ ^^ พี่ศรีคะ จริงๆ น้องอิงค์ก็ธาตุแข็งบ้างเหมือนกันค่ะ เลยพยายามให้เค้าทานผลไม้กะโยเกิร์ตทุกวัน ส่วนใหญ่จะให้ตอนช่วงบ่าย 2-3 ค่ะ ทานแล้วเค้าจะนอนบ่าย และตื่นขึ้นมาอึ ถ้าช่วงไหนไม่อึ หม่าม้าก็มีเครียดเหมือนกันค่ะ เพราะเค้าเคยท้องผูกขนาดถ่ายออกมามีเลือดติดมาด้วยเลยค่ะ น่ากลัวมาก >_< ส่วนเรื่องการสื่อสารนี่..เคยอธิบายให้คุณพ่อบ้านฟังไปหลายทีแล้วเรื่องที่ลูกสื่อสารยังไม่ได้ด้วยภาษาเนี่ยแหละค่ะ เพราะบางทีเค้าก็จะมีอารมย์เวลาเห็นลูกเป็นแบบนี้ ดูเหมือนว่าเค้าจะค่อยๆ เข้าใจขึ้นแล้วค่ะ แต่ก็แอบมีบ่นเล็กๆ ว่าอย่าตามใจลูกมาก เค้ากลัวลูกจะกลายเป็นเด็กเอาแต่ใจไปหน่ะค่ะ อ้อ..ว่าแต่พี่ศรีสบายดีนะคะ เราไม่ค่อได้คุยกันใน blog เลยเนอะ เพราะเห็นพี่ศรีบอกว่าขอเว้นวรรคหน่ะค่ะ แล้วเมื่อไหร่จะเปิด blog เอ่ย คิดถึงนะคะ ^^ จากคุณ : ktycoons (ktycoons) - [ 17 ก.ค. 49 12:00:14 ]

ความคิดเห็นที่ 11 หวัดดีค่ะ คุณ ktycoons  ซันยังไม่มีลูก แต่ว่าหลานของแฟนตอนเค้าสัก 7-8 เดือนก็เป็นอย่างที่น้องอิงค์น่ะค่ะ พ่อแม่ก็ทำอะไรไม่ถูกเหมือนกัน อยู่ดีๆ ก็กรี๊ดขึ้นมาเลยค่ะ หน้ามุ่ยอารมณ์เสียมากๆ น่าจะเป็นธรรมชาติของเด็กน่ะค่ะ การสื่อสารยังไม่สามารถทำได้เต็มที่ แต่อีกบ้านนึงลูกเค้าเลี้ยงง่ายมากเลยค่ะ ตื่นมาร้องแอะเดียว หิวก็แอะเดียว วางของเล่นไว้ก็เล่นเองไม่มีการร้อง จำได้ว่าแม่เค้าเปิดเพลงทิ้งไว้ในห้องตอนน้องหลับน่ะค่ะ บางที่ก็เปิดเสียงธรรมชาติ แบบน้ำตก หรือคลื่นให้ลูกตอนนอน ดูเค้าเลี้ยงง่ายดี ไม่รู้ว่าจะช่วยให้เด็กอารมณ์ดีขึ้นไหม อีกเรื่อง เรื่องของไม่ให้ความสนใจเวลาเค้าโยเยค่ะ หลานซันเอง 6 ขวบปีนี้ พ่อแม่ตามใจค่ะ เป็นตั้งแต่เล็กเลย ตอนนี้ก็เป็นหนักมาก เธอกรี๊ดบ้านแตกแล้วแม่ก็โอ๋ อีกอย่างเป็นเด็กติดแบรนด์น่ะค่ะ เสื้อผ้าของใช้ เธอให้ความสำคัญเป็นพิเศษ ทำราวกะว่าเธอเป็นผู้ใหญ่ เห็นแล้วส่ายหัว เพราะพ่อแม่หัดให้เป็นแบบนั้นตั้งแต่เด็ก คือชอบพูดชื่อยี่ห้อจนเด็กติด ตอน 4 ขวบไปอนุบาลครูเล่าว่าเค้าไปอวดเพื่อนว่าเค้ามีเสื่อยี่ห้อนั้น ราคาเท่านั้นเท่านี้ ไม่น่าเชื่อเลยว่าเด็กยังเล็กแต่พูดเหมือนผู้ใหญ่ คิดว่าคงเป็นเพราะซึมซับกับผู้ใหญ่ แล้วมาตอนนี้ก็แก้ยากมากๆ เมื่อสองวันก่อนเธอยังให้พ่อโทรมาบอกว่าอยากได้เสื้อกันฝนของบาร์บี้ ถ้าไม่มีก็เอาของดิสนีหมีพู สีชมพู ไม่มีหรือยี่ห้อื่นเธอไม่เอา แน๊ ดูเค้าพูดสิค่ะ ฟังเหมืนอแม่เค้ามาพูดเองเลยค่ะ จริงๆ วิธีแก้น่าจะมี ก็อาจเลี่ยงโดยไม่พูดชื่อแบรนด์ก็ได้ เรียกชื่สิ่งของเอา คือบางที่เราก็อาจจะเผลอ แต่น่าจะพยายามไม่เน้นให้ลูกรู้สึกว่าไอ้แบรนด์เนี่ยมันสำคัญมาก  อันนี้ซันมาเล่าให้ฟังน่ะค่ะ เห็นว่าบางที่แม่ๆ ก็มองข้ามเรื่องแบบนี้ แต่จำได้ตอนเราเด็ก เราไม่เป็นแบบนี้กันเนาะ แต่เด็กสมัยนี้นี่ชักจะตามไม่ทันแล้ว จากคุณ : Cobie - [ 17 ก.ค. 49 13:22:13 ]

ความคิดเห็นที่ 12 จริงค่ะพี่ซัน เริ่มที่พ่อแม่ทำให้ลูกเห็นพูดให้ลูกฟังบ่อยๆ จนเค้าซึมซับไปเอง เด็กเดี๋ยวนี้ติดแบรนด์เยอะมากๆ หลายที่บ้านหลายคนก็เป็นค่ะ ไม่ดีเลยเนอะ โชคดีที่ครอบครัวเราไม่นิยมแบรนด์ค่ะ เสื้อผ้าของใช้ยี่ห้ออะไรก็ได้ถ้าดีเราก็ใช้ค่ะ น้องอิงค์ยังใส่เสื้อกล้ามที่ซื้อมาจากตลาดนัดเปิดท้ายเลยค่ะ ใส่ดี้ดี ตัวไม่เกิน 30 บาท ราคาเบาๆ ใส่ก็สบายๆ ผ้าพอใช้ได้ค่ะ เด็กเล็กๆ ใส่ประเด๋วก็โตใส่อีกไม่ได้แล้ว เนอะ..^^ จากคุณ : ktycoons (ktycoons) - [ 17 ก.ค. 49 16:58:52 ]

ความคิดเห็นที่ 13 เอ้า น้องอิงค์ลองของซะแล้ว ดิฉันว่าคุณแม่ทำถูกแล้วนะคะ...ตอนนี้ ส่วนนึง คงเป็นเพราะเค้าอธิบายไม่ออก บอกไม่ถูกด้วยละคะ เลยลมเสีย...คุณแม่ลองพยายามปรับบรรยากาศ สังเกตกิจวัตรประจำวันของเค้า แล้วทำอะไรใหม่ๆ ให้ชีวิตเค้าสดใส ซู่ซ่าสิคะ ....จำได้ว่า แรกๆนู๋มรรคก็เคยเป็นคะ...ปวดเฮด... ต่อๆ มา โตขึ้นเค้าก้อเริ่มทำอีก แต่ทำแบบลองของซะส่วนใหญ่ 555 จากคุณ : มรรคณิชา - [ 18 ก.ค. 49 02:35:55 ]

ความคิดเห็นที่ 14 คุณ ktycoons ลองเข้าไปอ่านในเว็บไซด์นี้ดูนะคะ รับรองตรงตามอาการที่กำลังเป็นกับน้องอิงค์ค่ะ  แถมมีข้อเสนอแนะและการรับมือหนะคะ  อ่านแล้วคุณจะได้สบายใจแน่นอน http://www.babycenter.com/refcap/toddler/toddlerbehavior/11569.html?scid=momstodd:20060717:2885:18755:8547 จากคุณ : pomtv7 - [ 18 ก.ค. 49 02:53:01 ]

ความคิดเห็นที่ 15 ขอบคุณคุณแม่นู๋มรรคที่เสนอไอเดียดีๆ ค่ะ ตอนนี้ก็พยายามเปลี่ยนบรรยากาศ สร้างความแปลกใหม่อยู่ค่ะ เช่น พาออกไปกินข้าวนอกบ้านแถว Park แทนที่จะนั่งกินที่โต๊ะ อะไรเทือกนี้แหละค่ะ ดูเค้าจะชอบด้วยนะคะ เห็นกินได้เยอะเชียว และขอบคุณคุณปอม (pomtv7) สำหรับ Link ดีๆ ค่ะ ^^ จากคุณ : ktycoons (ktycoons) - [ 18 ก.ค. 49 16:27:16 ]