สักสามสี่ปีก่อนนี้ ผมได้ดูเทปลครไทยเรื่องหนึ่งครับ
มันมีตอนหนึ่งที่ทำให้ผมรู้สึกแทนพระเอกในเรื่องนั้นว่า มันเกินไปแล้วโว้ย
คือตอนที่ตัวเอกสาวที่ตามเนื้อเรื่องบอกกล่าวว่า เป็นสาวไฮโซ ฐานะร่ำรวย มากๆ
ที่หลงรักในตัวพระเอกรูปหล่อ ซึ่งก็แค่เป็นคนพื้นๆธรรมดา ด้อยกว่าในทุกด้าน
แม่สาวนั่นแกจับนายพระเอก มาเข้าคอร์ส อบรมมรรยาทผู้ดีแบบไฮโซ
หุหุ แกจับมานั่งโต๊ะให้คนสอน เพื่อหัดแดะ เอ้อ หัดกินแบบฝรั่งนะ
ให้รู้จักการใช้มีด ส้อม ช้อน แก้ว จาน ถ้วย
รวมหมดก็มีมากกว่าสิบชิ้นบนโต๊ะดินเนอร์ที่จำลองไว้
นายพระเอกก็ทำท่าเหมือนว่ากระอักกระอ่วนเป็นที่สุด และต้องทำไปอย่างฝืนๆ
สีหน้าอ่านได้ว่าอะไรกันนักหนาโว้ย จะแดะทีนึงทำไมเรื่องมากอย่างงี้ หา
ฝ่ายสาวผู้ดีนั่นมองอยู่ก็คอยดุคอยว่าให้พระเอกเอาใจใส่หน่อยสิเธอ
ไอ้คนที่มาสอนก็ส่อสายตาดูถูก เยาะๆในที
เหอ เหอ จากดินจะเป็นดาว คงยากนะ เป็นผู้ดีไม่ง่ายนะโว้ย
จนในที่สุดมาจบตอนเอาที่นายพระเอกนั่น ทนไม่ได้จริงๆครับ
การอบรมนั้นก็จบไปแบบไม่จบหลักสูตรผู้ดีตีนแดง
พระเอกบอกไม่เอาแล้วกับการจะทำไรที่ต้องฝืนจนไม่เป็นตัวของตัวเองนะ
บอกตัวเองเคยกิน เคยอยู่แบบคนไทยอื่นๆก็อยู่ได้ กินได้ ไม่เดือดร้อนอะไร
หุหุ ลครเรื่องนั้น ทำเอาผมแอบชอบพระเอกนะ ที่พูดและทำเหมือนที่ผมคิดไว้เลย
อือม์ อะไรกันนักหนา จะแดะจะกินทีนึง เรื่องมาก อยากตามก้นฝาหรั่ง
ผมก็เคยทำงานเสริ์ฟดินเนอร์ที่เรียกว่า Banquet Server ตามโรงแรมนะครับ
แต่ไม่ได้ทำประจำ ก็ทำแบบBuyout นะครับ คือเขาต้องการคนก็เรียกมา
งานนี้เงินดีครับ มีคนไทยทำงานนี้หลายคนอยู่ครับ รายได้จวนๆแสนเหรียญต่อปีเชียวนะ
บางดินเนอร์หรูครบคอร์สนี่ได้สามร้อยกว่าเหรียญต่อการทำงานแค่ห้าหกชั่วโมงก็มีครับ
ตอนผมไปทำใหม่ๆนั้น ก็ต้องเรียนรู้การจัดโต๊ะ การเซ็ทอัพดินเนอร์แวร์ ซิลเวอร์แวร์
มันมีมากชิ้นจังเลย ก็ทำเอาหลงๆลืมๆ จำผิดจำถูกบางทีก็มั่วไปหมด
ไหนมีดตัดเนื้อ มีดปาดเนย มีดหั่นขนมปัง .... มีดหั่นคอคนมากินที่จู้จี้ หุหุ ล้อเล่น
อาหารชนิดไหนใช้ ส้อมเล็ก ส้อมใหญ่ .......
แก้วน้ำ แก้วไวน์ขาว แก้วไวน์แดง แก้วแชมเปญ......... แก้วจ๋าพี่ลาก่อน หุหุ
จานสลัด จานแอปเปอร์ไทซ์ จานรองแก้ว จานเมนคอร์ส จานของหวาน .....จานบิน หุหุ
จะเสริฟทีต้องเข้าด้านไหนของคนนั่งแดะ เอ้ย คนนั่งกิน
ผ้าเช็ดปากก็ต้องประดิดประดอย บ้างให้เป็นรูปพัด รูปดอกบัง รูปปิรามิด มีหลายรูปแบบ
ผมนี่พับผ้าที่ว่านั้นฝีมือไม่เอาไหนเสียเลยกับการทำอะไรแบบศิลปที่ไม่เข้าท่านี่
รูปดอกบัวจะออกเป็นเหมือนนมสาวๆเสียมากว่า หุหุ เพราะใจไม่คิดถึงดอกบัวมั๊ง.... ทาลึ่ง
บางทีทำไปเสริ์ฟไป จะเอาเงินเขายังแอบคิดขำๆ ว่าเฮ้อ มนุษย์นี่ๆแปลกนะ แม้ฝรั่งก็เถอะ
เอาเงินมาจ่ายหัวละห้าร้อยเหรียญ เพื่อจะกินอะไรที่น่าจะรวมแล้วไม่น่าเกินหกสิบเหรียญ
ตอนกินกันก็ทำตัว วางมาด จะกินแบบตะกละ รีบๆแดะก็ไม่ได้ ไม่รู้มันจะอร่อยเหมือนที่บอกไหมนะ
กินไปสีหน้าก็ยิ้มไป ถามกันว่าอาหารยูเป็นไง ตอบGreat.. Great ทุกคน
แต่แมร่งแดะไม่หมดชิ้นหรอก ไอ้สะเต็กฟิเลท์ มียอง หรือ ไพร์ริบ ชิ้นนั้น
บางคนเสือกสั่ง VERY RARE พอเห็นเลือดยังแดงฉาดก็จะเป็นลม เอ้ย ไม่ใช่ แดะไม่ลงซะอีก
บางคนไม่เคยกินคาร์เวีย แมร่งตักเข้าปากยังกับจะกินแมงลัก
บางคนไม่เห็นใช้มีดด้วยมือขวา ใช้ส้อมด้วยมือซ้ายเลย เอ หรือมันถนัดซ้าย
หุหุ แมร่งมันเอามีดหั่นเนื้อเว็ลดัน เป็นชิ้นๆ แล้วใช้มือขวาจับส้อมจิ้มเนื้อที่หั่นใส่ปากเฉยก็มี
บางโต๊ะที่รวมแต่กลุ่มเพื่อนๆรู้จักกันสนิท มันเอามีดจิ้มเนื้อเข้าปากยังมีเลย
แล้วอย่าคิดนะครับว่า ฝาหรั่งมันจะกินดินเนอร์หรูกันเป็นทุกคน
มีถามกันเองด้วยแหละว่า เฮ้ ยู ว้อดาฟักอิสดิสชิท ฮาวทูอีทอิท แหมน
ที่ฝาหรั่งบ้านนอกบ้านกรุงและไม่สนไม่แคร์กับสังคมก็มีนะครับ
หลังๆผมพอรู้ทันบ้าง ก็เอาแบบเสริ์ฟให้ทันใจเหมาะกับเวลาแต่ละคอร์ส
ไม่ต้องกังวลกับพิธีการที่โปรเขาทำกัน หุหุ แต่ต้องอ่านแขกที่มาให้ออกก่อนนะครับ
โถ งานใหญ่ๆเขาเชิญกันมาเป็นร้อยเป็นพันคน มันจะเลิศหรูไปหมดทุกคนได้ไง
มีบางคนก็ตื่นจนลน ทำตัวไม่ถูกไปเลยก็มี ไม่กล้ากินไร ตาก็คอยสังเกตุคนอื่นๆ
ทนหิวไป ขากลับบ้านอาจต้องแวะพึ่งพี่บิ๊กแมกกลางทางก็ได้
ตอนผมไปเมืองไทยปีแรกๆอยู่นะครับ มีเพื่อนพาไปกินสะเต็กที่กรุงเทพ ร้านหนึ่ง บนตึกสูง
มันคิดไงของมันนะพาคนมาจากเมกาไปกินสะเต็ก จะบ้าหรือ
ที่นิวยอร์กผมทั้งเสริ์ฟทั้งกินประจำทุกวันอยู่แล้ว
แต่ผมแอบสังเกตุนะครับว่า เพื่อนผมจะลองภูมิผมว่าอยู่เมกามานานนี่ ทำไรเหมือนฝาหรั่งเป็นไหม
มันจับตาดูตั้งแต่พอสะเต็กมาถึงโต๊ะ และผมจะหยิบมีด หยิบส้อมเลยละ
ในร้านนะครับ เห็นแต่คนไทยใจฝรั่งเต็มไปหมด ต่างคนต่างวางมาด หุหุ มากินร้านหรูนี่
มีแก๊กหน้าอวดกันด้วยแหละ บ้างก็เที่ยวชำเลืองคอยสังเกตุคนอื่น
เห็นโต๊ะไหนคนไหนมีท่าว่า จะมากินครั้งแรก ก็จะแอบยิ้มๆ เมื่อเห็นเขาทำไรไม่ค่อยถูก
ผมก็กินสะเต็กของผมไป ก็อร่อยดีนิ เพื่อนๆผมมันก็วางท่ากันน่าขำตอนกินสะเต็ก
ไอ้คนหนึ่งพยายามจะทำตามแบบที่อ่านจากหนังสือมาถึงวิธีกินสะเต็ก คิดจะติผมด้วยละ
ตอนมันยกมีดยกส้อมมียกแขนยกศอกขนานกับโต๊ะเป็นมุมเก้าสิบองศา น่าหมั่นใส้โว้ย
ผมทนไม่ได้เลยบอกพวกมันทุกคนว่า มรึงอย่าไปคิดไรมากเลยนะ
มรึงจ่ายเงินมาแดะ มรึงจะแดะยังไงก็แดะไปเถอะ ทำไงให้สะเต็กเข้าปากมรึงได้ก็ดีแล้ว
จะใช้มือหรือใช้ทีนหยิบมีดหยิบส้อมก็เรื่องของมรึง อย่าไปแคร์คนมากนัก
ฝรั่งมันยังไม่แคร์เลย ว่าต้องแดะอย่างงี้อย่างงั้น
หากไม่ได้แดะอยู่บนโต๊ะดินเนอร์กับ ใครๆบางคน ในงานเลี้ยง
ไอ้ไข่เอ้ย มรึงสั่งไก่ทอดมา หากมรึงใช้มีดใช้ส้อม กรูว่าทั้งคืนมรึงก็กินไม่หมดชิ้น เสียของนิ
ใช้มือๆๆๆ ไปเลยเพื่อน เออๆ เอามือฉีกไก่ จิ้มน้ำจิ้ม ยัดเข้าปาก
เลียนิ้วนิดหนึ่ง แล้วฉีกกินไปต่อ เออ ๆๆ แบบนั้นแหละ อร่อยไหมล่า
คิดถึงตอนมรึงแดะไก่ที่แม่มรึงทอดให้กินที่บ้านนะ
วันหลังหากจะอยากกิน เค เอฟ ซี มรึงก็ใช้มือนะ อย่าไปใช้ส้อมพลาสติกแดะอีกหละ
แมร่งรู้ปะ ฝรั่งมันก็แดะแบบนี้ มันไม่สนใจใครหรอกวะ
แก้ไขเมื่อ 20 ก.ค. 49 15:42:46
จากคุณ :
smartupid 
- [
20 ก.ค. 49 15:01:48
]
**ny5-เรื่องเล่าจากนิวยอร์ก** ตอน.. กินแบบฝรั่ง
